Zodra de laatste bel gegaan was van de dag had hij al zijn boeken bij elkaar gezocht en hij had ze allemaal netjes in zijn rugzak gestoken. Of ja, netjes was maar hoe je het bekeek. Zolang het leesbaar bleef was het leesbaar voor Basil, en ezelsoren deden er nu echt niet zo veel toe. Hij trok de rugzak op zijn rug en liep het klaslokaal uit. Hij geeuwde en hield de rug van zijn hand tegen zijn mond om toch een beetje beleefd te lijken. Terwijl hij door de gangen heen liep alsof hij precies zijn weg wist, was hij in zijn hoofd al na aan het denken over hoe zijn avond ging verlopen. Hij vond de gangen van de Academy nog altijd een doolhof, maar hij begon beter te worden in de weg naar de trap te vinden die naar zijn etage leidde.

Nadat hij de trap naar boven gevolgd had, was hij snel naar zijn kamerdeur gelopen omdat hij een groepje kerels zag staan die al enthousiast op hem begonnen te zwaaien. Hij herinnerde zich hun namen niet meer, hij wist alleen dat hij verleden weekend met hun uit geweest was en dat ze het best leuk gehad hadden samen, maar dat ze wel een hele boel spullen gesloopt hadden en tot de vroege uurtjes op de straten van Oak's Field waren blijven hangen. Bas deed zijn deur open en riep een halve verontschuldiging naar de jongens zodat hij zich uit de voeten kon maken. Hij gooide zijn rugzak op zijn bed en deed de deur weer dicht zodra hij deftig binnen was. Het deed de knoop van zijn broek open en trok zijn T-shirt uit. Hij krabde aan zijn buik en liep zijn kamertje door om zijn spullen bij elkaar te zoeken. Hij zou 's avonds naar de Jolly Jester gaan, want daar was altijd wel een feestje te beleven. Omdat het mooi weer was buiten besloot hij dat hij heel zijn outfit zou veranderen, dus trok hij zijn broek ook uit en bleef zo in zijn ondergoed een beetje dom staan midden in zijn kamer. De jongeman liep wel vaker zo rond in zijn kamer, want zelfs als iemand aan zou komen kloppen, hij had niets te verbergen. Basil haalde zijn pakje peuken uit zijn tas en deed het open. Hij had er nog eentje in steken, dus hij besloot die nu te roken en dan nog een nieuw pakje te gaan kopen voor hij de Jolly Jester binnen ging. Hij stak de peuk aan en lip verder doro zijn kamer heen, richting kast. Hij haalde er een nieuw T-shirt uit en een skinny jeans die scheuren had op de knieën. Hij trok het T-shirt ongemakkelijk aan terwijl hij zijn peuk van hand naar hand doorgaf om het shirt aan te krijgen zonder het stof of zichzelf te verbranden. De broek aantrekken was een stuk makkelijker.

Toen de klok een uur aan gaf dat rond de acht uur 's avonds was, besloot hij te vertrekken. Basil voelde nog eens gauw of hij zijn portefeuille in zijn broekzak had steken toen hij zijn bomberjack aantrok en de deur uitging. Eenmaal aangekomen in Oak's Field liep hij naar een krantenwinkeltje waar hij een nieuw pakje peuken zou kunnen kopen. Lichtelijk geïrriteerd wachtte hij in de rij tot de mensen voor hem eindelijk hun peuken gekocht hadden, en toen deed hij hetzelfde. Hij telde zijn geld neer en na een afstandelijk knikje naar de eigenaars van het zaakje verliet hij het gebouw. Basil liep verder de straten af naar de Jolly Jester en wreef door zijn ogen. Hij zo zodadelijk wel naar binnen gaan, maar daar had hij nu nog geen zin in. Hij zo nog even aan de voordeur blijven zitten. Subtiel nam hij het flesje bier op dat iemand even naast zich neergezet had. De jongeman liet zich neerglijden langs de muur af en stak een van zijn nieuwe peuken op terwijl hij af en toe een slokje bier nam. Hij hoopte dat er wat leuks zou gebeuren vanavond of vannacht. Hij verveelde zich niet graag.

OOC: @Arthur

Negentien..twintig.. eenentwintig.. tweeëntwintig. Zoveel had hij er nog over. Zoveel filters staken nog uit het pakje. De ander was nog ongeopend. Voorzichtig haalde Arthur een pen tevoorschijn, keek kort naar het briefje waar al andere nummers op stonden en streepte toen het laatst genoteerde nummer door, om vervolgens tweeëntwintig neer te krabbelen. Zo, dan was dat weer duidelijk. Dan kon hij vanavond makkelijk zien hoeveel er nu werkelijk was opgegaan en dan kon hij meteen uitrekenen of hij binnenkort nieuwe moest halen. Want als hij dat nieuwe pakje open zou maken had hij meteen een tweede nodig, want straks had hij niet meer genoeg en dan was het op voordat hij het wist en dan ging hij weer door het lint. En wie wist wat de gevolgen daarvan zouden zijn? Misschien dat ze hem meteen van school zouden trappen en dat hij weer terug moest naar zijn ouders, die hem met alle liefde weer terug stuurden naar de kliniek. Kort beet de jongen op zijn lip, terugdenkend aan de witte muren die altijd op hem af leken te komen. Zelfs nu hij er aan terug dacht had hij het gevoel dat zelfs hier de muren naar hem keken, elke stap die hij zette werd netjes door hen gemonitord en genoteerd. Met licht vernauwde ogen keek Arthur om zich heen, alsof hij de bedachte boosdoener die in de muren zat, kon vinden. Als hij dat kon, dan had hij hem graag met huid en haar uit die vervelende bakstenen en cementmuren gesleurd en hem eens een goede les geleerd.
De jongen balde zijn vuisten, borg de pen met het briefje vervolgens op en stopte het ongeopende pakje sigaretten vervolgens in zijn rechter kontzak, altijd de rechter, en degene met de tweeëntwintig sigaretten in de borstzak van zijn jersey bomberjack. Zo, dan was dat geregeld.

De zon gaf buiten al aan dat het laat werd tegen de tijd dat Arthur een stap buiten de deuren van de academie had gezet. Iedereen leek iets beters te doen te hebben dan buiten rond sloffen en daar was de jongen op zich wel blij mee. Hij had geen zin in gepraat en gezeik van de anderen om hem heen. Boeide hem dat veel. Voordat hij weg was gegaan had hij nog gauw twee pillen achterover gegooid om netjes zijn medicatie-rondje bij te houden en voor de rest van de avond kalm te blijven. Zijn ogen waren gericht op het pad voor hem, niet naast zich of in de lucht. Straks struikelde hij nog over een onvoorziene steen die hij anders allang had kunnen zien aankomen. Dan ging hij weer op zijn bek en dan kon zijn hele omgeving hem weer uitlachen. Alsof er iemand in de buurt was. Zonder al te veel obstakels vervolgde de jongen zijn weg naar Oaks Field, duidelijk met het plan om niet eerder als na middernacht thuis te komen.

Het leek moeilijker als gedacht. Want het kleine stadje leek haast uitgestorven te zijn op de plekken na die nog iets later open bleven. En daar stonden mensen vooral in de rij voor sigaretten en andere junk. Goed voor hem dat hij allebei zijn pakjes bij zich had. Voor de zekerheid controleerde hij het nog snel, waarna hij door slofte, zijn handen in zijn zakken stekend, kauwend op de binnenkant van zijn wang. Zijn ogen dwaalden over de winkelborden en de straten, opzoek naar een teken van leven dat er gezellig uit zag. Gezien hij hier nog maar enkele dagen verbleef, had hij nog geen idee wat hier zoal te doen was. Misschien was er wel helemaal niets te doen en had hij al zijn tweeëntwintig, nee nu eenentwintig aangezien hij er onderweg nog een had opgestoken, sigaretten voor niets geteld.
Arthur sloeg een hoek om en werd begroet met iets meer gezelligheid dan de lege straten waar hij eerst was doorgestruind. Misschien was dit de goede weg. Zijn ogen scanden de omgeving. Veel jongeren, er klonk wat muziek, gelach, gepraat. Als hij het goed had, gingen hier mensen uit. Zijn ogen vielen op een jongen die tegen de muur aan zat, drinkend en rokend. Hij leek geen gezelschap te hebben, dus liep Arthur er op zijn dooie akkertje naar toe. 'Valt hier wat te doen, of niet?' Vroeg hij simpel maar direct aan de jongen op de grond, terwijl hij zelf zijn sigaretten tevoorschijn haalde en er een opstak. Hij maakte een notitie in zijn achterhoofd dat hij ondertussen nog twintig peuken over had. Arthur deed de sigaretten weer terug in het borstzakje en keek de jongen afwachtend aan.

@Basil

Het bier was niet echt koud dus lekker kon hij het ook niet noemen. Omdat hij de dag ervoor ook al redelijk veel gedronken had - en ook wel echt doorgedronken had - smaakte het bier hem ook niet echt. Het had een bittere bijsmaak, een ziek kantje. Hij kreeg er zelfs een beetje een droge mond van. Met een gezicht waarop lichte afkeer te bespeuren was nam hij een trek van zijn peuk en zorgde hij dat de rook lang genoeg in zijn longen had gezeten. De smaak van het bier was nu minder erg en nu kon hij het makkelijker wegdrinken. Een hele hoop mensen kwamen voorbij. Veel jonge meisjes in korte rokjes. Daar had Bas niet zo'n probleem mee, maar hij vroeg zich toch af of ze zelfs beseften hoe ze er uit zagen. Deden ze het met opzet? Was het hun bedoeling? Een schuin glimlachje gleed over zijn lippen toen hij één van de meisjes zijn richting uit zag kijken. Hij zwaaide naar haar en ze verborg haar lach direct achter één van haar handen, terwijl ze met de andere terugzwaaide. Typisch meisjesgedrag. De jongeman werd echter afgeleid door een gedaante die op hem af kwam. Jammer, het meisje was leuker om naar te kijken, maar hij kon zijn aandacht niet dwingen te doen wat hij wou. 'Valt hier wat te doen, of niet?' werd aan hem gevraagd door de andere jongen terwijl die een sigaret opstak. Basil keek toe hoe de jongen zijn peuken weer wegstak in het borstzakje van zijn shirt, en toen sprak hij. "Ik veronderstel van wel, we zitten voor de Jolly Jester", antwoordde hij, en een klein vleugje sarcasme viel te bespeuren in zijn woorden. "Ik had nog geen zin om naar binnen te gaan, in je eentje binnen lopen is maar zo alleen." Het begin van de zin had wal moeilijk geklonken omdat zijn mond nog steeds zeer droog was. Hij had zodadelijk goede drank nodig, die zijn keel smeerde. Basil merkte dat zijn sigaret op begon te raken, dus nam hij nog een trek voor hij de sigaret uitdrukte. Hij richtte zijn donkere ogen op naar de andere jongen en bekeek hem en beetje. De kerel leek hem wel een aangenaam type, maar schijn kan bedriegen, en mensen zeggen toch altijd don't judge a book by its cover? Dat kon ook op deze manier gelden, hoor. "Zie je het anders zitten dat ik jou met mijn zeer aangename aanwezigheid verblijdt?"

OOC: kort lol excuse me @Arthur

Een of ander deuntje dat van binnen het gebouw naar buiten kwam drijven zodra de deuren kort opende, zorgde ervoor dat Arthurs gedachtegang haperde. Met vernauwde, pissige ogen keek hij naar waar de muziek vandaan kwam, maar zodra het weer gedempt werd, keerde hij terug naar de jongen aan wie hij een vraag had gesteld. De jongen, die die vraag met sarcasme beantwoorde. Arthur rolde met zijn ogen en nam een lange trek van zijn peuk. 'Je hoeft niet voor tour-gids te spelen.' Zei hij nijdig, niet proberend zijn ongemak te verbergen. Hij blies de rook van zijn sigaret in de richting van zijn zwartharige gespreksmaat en nam een volgende trek. He systematische roken van de sigaret leek hem weer wat meer te kalmeren. Elke keer wachtte hij netjes tien seconden voor hij opnieuw een trek nam, waardoor de sigaret weliswaar snel op ging, maar zijn humeur er wel op vooruit ging. Beiden jongens waren ongeveer even snel klaar met hun peuk en Arthur maakte hem plat onder de hak van zijn schoen. Zijn blauwe ogen keken naar het kleine restje wat was overgebleven en wat zojuist net nog in zijn mond had gezeten en nu als oud, vies vuil op de grond lag, klaar om opgeruimd te worden door de schoonmakers. Ergens kon hij hier een metafoor over zijn leven toevoegen, maar de jongen besloot de sfeer voor de avond niet te verpesten en rukte zich los van zijn gestaar naar de grond om de ander aan te kijken. De vraag of hij misschien nog een peuk op kon steken lag alweer in zijn achterhoofd toen de jongen voor hem voorstelde om samen de ruimte achter de steeds open en dichtslaande deur te verkennen. Kort beet Arthur op zijn lip, zijn ogen vernauwde zich even terwijl ze naar de ander keken, op en neer, alsof degene voor hem een experiment was dat moest worden getest op fysieke gezondheid. Vervolgens knikte Arthur. 'Graag.' Was zijn enige antwoord. De jongen stak zijn hand uit. 'Arthur.' Waren zijn vervolgende, koele woorden terwijl zijn hand even in de lucht bleef hangen om geschud te worden. 'Ik beslis zelf wel of je aanwezigheid aangenaam zal zijn of niet, dat hoef je niet voor mij in te vullen.' Bromde hij er nog eens achteraan als een soort waarschuwing om hem niet te testen. In zijn achterhoofd bedoelde Arthur dit alleen maar goed, hij dacht dat het de normaalste zaak van de wereld was om iemand te vertellen dat hij op moest passen. Maar Arthurs wereldje was nu eenmaal wat anders en de jongen moest zichzelf er vaak genoeg nog aan herinneren dat niet alles kon gaan zoals hij het wilde. En daar werd hij toch wel eens behoorlijk pissig om.

OOC: Heeej lekker op tijd~ @Basil

'Je hoeft niet voor tour-gids te spelen.' Basil kneep zijn ogen samen en beet zacht op de binnenkant van zijn onderlip. Hij had gezelschap nodig, als hij nu een irritante reactie teruggaf, was hij dit ogelijke gezelschap kwijt. Was deze jongen het waard om moeite voor te doen? De sigarettenrook die zijn richting uit geblazen werd zou hem moeten lastig maken, maar hij was ondertussen zo gewoon geworden aan rook. Normaal betekende rook in iemands gezicht blazen dat je intieme dingen wou doen met iemand, maar Bas besloot wijselijk er niks ver te zeggen. Hij zweeg gewoon een beetje en keek toe hoe snel en gehaast de jongen trekken na van zijn sigaret. Zelf was hij een ontzettend trage roker. De ander was ook klaar en zijn peuk lag even later ook op de grond. Basil besloot zijn mond terug te openen en vroeg of de ander het anders zag zitten dat hij hem zou vergezellen. De kerel knikte en zei graag. Bas nam de uitgestoken hand aan en schudde die stevig. Een echte mannen handdruk. Vervolgens zei de kerel zijn naam. "Arthur", herhaalde hij de naam. 'Ik beslis zelf wel of je aanwezigheid aangenaam zal zijn of niet, dat hoef je niet voor mij in te vullen.' Even wist de jongen met het donkerbruine haar niet wat te zeggen. Hij was het gewoon dat mensen neutraler tegen hem deden, en dat ze gewoon luisterden en zijn aanwezigheid accepteerden. Deze Arthur was iets helemaal anders daarentegen. Basil had een heel opvliegerige aard, maar toch kon hij zichzelf rustig houden omdat hij ergens het gevoel had dat deze kerel het allemaal niet zo fout bedoelde. "Basil", reageerde hij terug, omdat hij nog niet wist wat hij moest reageren op de andere zin van de jongeman. "Vul je eigen ervaring dan maar in, je zal snel genoeg merken wat voor persoon ik ben." Ergens was Bas' antwoord ook een beetje waarschuwend, omdat hij wist wat voor persoon hij was als hij kwaad werd. Hij haalde een hand door zijn haar en er verscheen een halve grijns op zijn gezicht terwijl hij richting de deur van de Jolly Jester keek, waar net een groepje giechelende meisjes aan binnen ging. "Zullen we naar binnen gaan?"

OOC: @Arthur