Een lange lange tijd geleden waren er nog koningen, zij leefden allen in extreme rijkdom. De planeten leefden in vrede samen en de legendarische magiërs hadden in geen tijden meer hoeven inspringen. Het leven was goed, waarbij er weinig tekorten waren. Op een dag werd een jongen met aardbeien-rood haar gevraagd om bij de koning te komen. Waarom? Hij had geen idee. Vol zenuwen maar met een zeker gevoel van zekerheid liep hij het kasteel binnen, een kasteel volledig van glas. Het glas was getint in alle kleuren van de regenboog en trilde in verschillende hemelse tonen als je er met je vingers langs streek. De enorme pilaren waarop het dak rustte waren van keihard ijs en gaven ondanks dat het vrij warm was, geen teken van smelten. Toen de deuren open zwaaiden naar de troonkamer vielen de ogen van de jongen met aardbei rode haren er bijna uit. De troon was gemaakt van glimmend goud-witte chocolade, met als versieringen grote aardbeien. De rest van de troonkamer was van vanille-ijs, met pilaren van wel tien lagen cake, van chocolade tot banaan, álles. De koning bleek en roodharige jongen te zijn, een tiener; vrij arrogant in houding. Koning Kumo.

Grijnzend en licht kwijlend rolt Kumo uit bed. De ontmoeting met de grond breekt zijn droom in duizend chocolade stukjes en brengt hem weer naar de 'normale' 'onsmakelijke' wereld. Na er achter te zijn gekomen dat de vloer hier niet gemaakt is van vanille-ijs, krabbelt Kumo overeind. Slaperig wrijft hij de slaap uit zijn ogen, zijn gezicht op standje teleurgesteld. ''Zondee.'' mompelt hij, nog altijd half in slaap.

Het is zaterdagochtend en aan het tikkende geluid op de ruiten te horen, regent het. Typisch, tijdens school schijnt de zon en in het weekend regent het weer aardbeien. In z'n boxer rekt en strekt Kumo zich uit, in het proces luid gapend. Ze zeiden dat het later zou gaan opklaren, en Kumo wilde persee naar het grasveld toe om zijn huiswerk te maken. Binnen was het plakkerig en muf, buiten leek elke ademhaling vol met suiker te zitten. Vrolijk glimlachend kleed Kumo zich aan, een oversized trui met een slordige blouse eronder en een strakkere bordeauxrode broek. Uiteindelijk kiest hij nog voor zijn enorme zwarte sneakers vol tierelantijntjes en hij is volledig aangekleed. Hij gebruikt zijn vingers als kam en glijdt snel door zijn vrij korte haren heen. Kumo grijnst tevreden om zijn warrige maar kleurrijke look en verlaat met zijn beige tas en doorzichtige paraplu zijn uiterst schone kamer.

Kumo heeft maar 3 minuten nodig om van zijn muffe kamer naar buiten te lopen, ongestoord door niemand. Hij was hier nu enkele weken maar hij had nog niet echt bepaald veel contact gelegd met anderen. Misschien lag het aan hem en zijn extreme gedachtes over eten of misschien lag het gewoon aan de anderen? Kumo haalt zijn schouders op alsof hij zijn gedachten hardop heeft gezegd en loopt verder in de richting van het grasveld, zijn paraplu boven zijn hoofd houdend. Ongeveer halverwege het korte tripje naar het grasveld begint het harder en harder te regenen. Kumo's standvastigheid is overigens niet van suiker en hij besluit koppig verder te lopen. Wanneer Kumo bij het grasveld aankomt blijkt deze verzopen te zijn door de grote hoeveelheid regen die dag en nacht. ''Zonnde.'' gromt hij voor een tweede keer die dag. Ondanks de regen en whatever neemt hij plaats op de grond, zijn paraplu vervolgens naast hem leggend, zijn huiswerk eronder.

Piekerend over hoe het zou zijn als het daadwerkelijk aardbeien zou regenen zorgt ervoor dat hij de wind in combinatie met zijn plu niet in de gaten houdt. Voordat hij het door heeft vliegt zijn paraplu er vandoor, meegenomen door de wind. Zijn haar en trui zijn al doorweekt maar... Het duurt daadwerkelijk 5 seconden voordat hij écht door heeft dat zijn paraplu er vandoor gaat zonder hem. En het heeft een korte ''Ara?'' nodig voordat hij opspringt en er achteraan rent. Dichter en dichterbij komt hij bij zijn paraplu, tot de paraplu uiteindelijk blijft vasthangen in een van de bomen. Met zijn handen in zijn zij staart Kumo naar zijn plu die in de boom hangt, zich afvragend hoe hij die nu weer er uit gaat halen. Hij zou de boom in vuur en vlam kunnen zetten, dat is optie A. En optie B? Klimmen... Geen van beide opties krijgt de voorkeur en in plaats daarvan staart hij er maar verloren naar. Het weg gewaaide huiswerk is hij lang en breed vergeten, en ook de paraplu verliest zijn aandacht wanneer hij een onbekend geluid hoort van dichtbij. ''Umn, Alo?''

Omg. I'm so sorry voor deze derp post. Ik was hele happy muziek aan het luisteren en dan.. ontstaat dit. Omfg, I ruined it. Volgende wordt beter, hoop ik.
Closed Jinthe~