Vermoeid wreef de jongen in zijn ogen terwijl hij zijn wang van het houten tafelblad losmaakte en zich uitgebreid uitstrekt. Het duurde niet lang voordat zijn rode kijkers op het open boek op het bureau viel en meteen leken alle herinneringen aan gisterenavond terug te komen. Hij was naar de bib geweest –iets dat hij anders nooit zou doen, hij ging nog liever dood dan dat hij daar veel gezien werd, maar deze keer was het anders geweest. Iemand was constant bezig geweest over een of ander boek over een fantasiewereld en dat een van de personages erin hem wel aan die adviseur van de lucht deed denken. Natuurlijk was Riku nieuwsgierig geweest, wilde weten met welk stom fictief character hij vergeleken werd. Hij was de bib dus binnengegaan, had het boek uit de rek gevist en was meteen terug naar buiten gelopen. Echt niet dat hij zijn tijd zou gaan verdoen in een kamer waar al de nerds bij elkaar zaten. Leerlingen die niets beters te doen hadden en waarvan de meeste een grote uilenbril op hun neus hadden balanceren. Nee, hij hoorde niet tussen die bende,had zijn eigen plekje om rustig te lezen en waarvan hij zeker wist dat niemand hem ging storen. Well, Ronodan kon hem storen als hij iets nodig had, maar voor de rest was er niemand die iets in Angani of specifiek in zijn kleine kamer iets te zoeken had.

Met een klap, sloeg hij het boek dicht en gritste het van de tafel af voordat hij zich een weg naar het raam baande. Het raam waar hij nu voor stond was niet zo groot als het raam in het midden van Angani, maar hij paste er wel door als hij zijn vleugels niet uitgestrokken had. Eigenlijk mochten zijn vleugels sowieso niet zichtbaar zijn wilde hij erdoor passen aangezien zijn lichaam er nog maar net tussen kon. Riku was nu niet direct dik te noemen, was eigenlijk nogal aan de magere kant voor zijn lengte waardoor hij wel vaker onderschat werd. Het kwam er dus op neer dat hij zich zonder zijn vleugels uit de klappen door het raam wurmde en sprong. Maar goed dat er aan deze kant geen balkon was, anders was hij er waarschijnlijk in volle vaart tegenop geknald. Juist op het allerlaatste moment, klapte hij de zwarte dingen uit zodat zijn neus het gras maar eventjes raakte voordat hij zichzelf terug de lucht in ‘katapulteerde’. Met het boek tegen zijn borst aan gedrukt, vloog hij nog een klein stukje verder om daarna op een kleine afstand van een van de bomen op het grasveld te landen.

Het had hem een goed idee geleken om even een frisse neus te halen en buiten verder te lezen. Alleen had hij niet echt verwacht dat de vermoeidheid zo snel weer zou toeslaan. Hij had nog niet eens een bladzijde gelezen toen zijn ogen als weer begonnen dicht te vallen. Na een andere halve bladzijde, besloot hij toch maar om het zich gemakkelijk te maken. Het kon geen kwaad om nog een uurtje of twee te slapen, toch? Het boek werd open op zijn gezicht gelegd zodat de zon niet op zijn gezicht scheen en het zo makkelijker was om in slaap te raken. Langzaam dommelde hij in, vergat even dat hij zich midden op het grasplein dat eigendom was van een school bevond.

Het was zijn eigen schuld geweest. Onoplettend op een schoolterrein zo in slaap dommelen, wat kon je anders verwachten? Als zij het niet deed, had iemand anders het vast wel gedaan. Zo waren studenten rond die leeftijd nou eenmaal. Ze kon er niks anders van maken dan dat het toch heel echt zijn eigen, stomme fout was geweest. Als hij beter opgelet had en wat meer zijn koppie had gebruikt, had hij nu niet in het grasveld gelegen, met een werkelijk kunstwerk, gemaakt met watervaste marker, op zijn gezicht zitten. Het was misschien een beetje kinderachtig van Aislin geweest, maar kom op, kon ze iets anders doen? Een goed mens zijn en hem wakker maken voordat iemand anders dezelfde grap met hem uit zou halen? Wat een bullshit! Ze leerde hem hiermee gewoon een levenslesje. Hierna zou hij niet snel meer zo een onoplettende actie herhalen. Eigenlijk, als je het vanuit Aislin haar perspectief bekeek, had ze weldegelijk een goede daad verricht hiermee. Een medemens het betere pad en daarbij zijn eigen fouten in laten zien. Iets mooiers bestond er toch niet? Ja, ze was weer trots op zichzelf voor vandaag.
Met een goedkeurend knikje en een scheve grijns op haar gezicht tikte het meisje de dop terug op de zwarte stift, al kijkend naar wat haar creatieve handjes hadden aangericht. Krulletjes op de wangen, dikgetekende lippen, zwartgekleurde oogleden, extra lijnen bij de wallen, wenkbrauwen die uitliepen in de meest bizarre krullen ooit en natuurlijk mocht de typische Hitlersnor er niet aan ontbreken. Het was dat hij al een litteken over één van z’n ogen had, anders had ze hem daar ook nog mee verrijkt. Maar helaas, iemand anders was haar daarin al voor geweest, hoewel die tekening niet met stift gezet was. In eerste instantie was het ook haar idee geweest om de klassieke pik op z’n wang en in zijn mondhoek te tekenen, maar van dat idee was ze uiteindelijk maar afgeweken. Pikken op mensen hun gezichten tekenen had ze in het verleden misschien al ietsjes te vaak gedaan. En voor nu zouden deze krabbeltjes wel voldoen. Vooral het snorretje was uitzonderlijk goed gelukt, al zei ze het zelf.
Zelfvoldaan borg ze de stift weer op in haar tas, tussen de Batmancomics die ze ook mee had genomen. Ghe… te bedenken dat ze eerst hier naarbuiten was gekomen om rustig even haar comics te lezen. Wie had gedacht dat ze een mogolenjong die door de lucht fladderde alsof het niks was, een nieuwe levensles zou leren? Maar goed dat ze het concentratievermogen van een fruitvlieg had, anders had ze nooit naar hem omgekeken toen ze zijn beweging detecteerde vanuit haar ooghoeken, terwijl ze hoog in de boom zat, te genieten van de slechte Batmanpuns. In eerste instantie had het meisje ook besloten om gewoon te blijven zitten, net toen ze een redelijk comfortabele houding had aangenomen op één van de bredere takken. Maar toen ze zag dat vleugelfladderman als een blok in slaap was gevallen, kon ze de streek die daarbij meteen in haar hoofd was gesprongen toch niet weerstaan. En kom op, het was niet alsof veel mensen veel anders hadden gedaan, toch?
Maar nog één actie moest volgen om deze streek écht af te maken; een foto! Op die manier zou ze het moment vast kunnen leggen en zou de arme jonge deze gebeurtenis nooit kunnen ontkennen. Maar het gebeurde allemaal met haar beste intenties, natuurlijk! Ze zou het voor hem gebruiken als… geheugensteuntje, ja! Stel dat hij terug zou vallen en dit uit zou lopen als een gewoonte, kon ze dit altijd gebruiken als hulpmiddel voor hem. Ja, dat was het ja! Wat was ze toch een goed mens!
“Nou… say cheeeeeese,” fluisterde het meisje, camera van haar telefoon recht op zijn gezicht gemikt. Met de breedste grijns ooit op haar gezicht drukte ze op het knopje, waarna er een felle flits verscheen, die daarbij haar geschrokken realisatie creëerden dat ze vergeten was de flits uit te zetten.

---
And karma has you hanging on by a string
No one owes you anything

Theeeeere, sorry voor laatheid, but here it is~

Even slapen zonder dromen deed goed na al die nachtmerries die hij had gehad. Gewoon even rust voordat hij zich terug op zijn verplichtingen zou storten. Riku had eigenlijk nooit verwacht dat hij zoveel verplichtingen zou hebben op het moment dat hij zich opgaf als adviseur. Een beetje adviseren, ja, maar hij had in de tijd dat hij adviseur was toch al heel wat meer moeten doen dan alleen maar adviseren. Niet dat hij al het werk altijd even goed deed, ze moesten maar blij zijn dat hij het überhaupt ook deed. Hij kon ook makkelijk gewoon de hele dag lui op de bank hangen zonder dat hij ook maar iets zou verrichten, de huidige heer van de lucht al het werk laten doen. Misschien was er een reden dat hij maar braaf zijn job deed, al was het maar half. Misschien was hij momenteel een beetje van voor Ronodan. Hij had Rèa immers vermoord en dat was niet iets dat je met een simpele armbeweging deed. Het was veel moeilijker om een legendarische magician te vermoorden dan een doodnormale burger. Zelfs die mensen in die ene geheime groep op Shadra waren waarschijnlijk makkelijker te vermoorden. Niet dat hij het ooit geprobeerd had, maar hij zou met plezier eens een poging willen wagen.

Riku had even bewogen toen de punt van de marker voor de eerste keer zijn gezicht had geraakt, maar hij was te ver weg om conclusies te kunnen trekken. Het jeukte wel wat, maar hij zou eerder denken dat het zich in zijn onderbewuste afspeelde dan dat hij ook maar zou doorhebben dat iemand op zijn gezicht aan het tekenen was. Wie zou het ook wagen om een grap met hem uit te halen? Riku was het feit dat hij het o zo bekende masker niet meer op zijn gezicht had staan even vergeten. Dat ding was ook zo ongeveer het enige geweest waaraan mensen hem direct herkenden. Nu zijn zwarte haren plaats hadden gemaakt voor witte en zijn gezicht voor het eerst zichtbaar was, waren er nog maar weinig mensen geweest die hem –na een paar tips- herkend hadden. De meeste mensen vroegen zich waarschijnlijk wel af waar die irritante adviseur gebleven was, wat alles alleen nog maar leuker waren. Mensen durfden sneller tegen hem over dingen te klagen, waaronder adviseurs en legendarische magicians. De uitdrukking op hun gezicht was altijd gewoon goed waard vanaf het moment dat hij hen vertelde dat hij een van die adviseurs was, die irritante waar ze het net nog over hadden. Eerst ongeloof, daarna angst op het moment dat hij bewees dat hij diegene was die hij zei dat hij was. Het was goed dat ze bang waren, dan wist hij tenminste dat zijn reputatie nog altijd even sterk stond.

De flits zorgde ervoor dat zijn ogen opensprongen, hij met een snelle beweging opstond en zich achter een boom verschool terwijl hij een sissend geluidje maakte. Net hetzelfde geluid dat een kat zou produceren als iemand het had laten schrikken. De haartjes in zijn nek stonden recht overeind terwijl hij voorzichtig om de boom heen gluurde. Hij herkende het gedaante met haar telefoon in haar handen, maar hij was nog niet genoeg gekalmeerd om ook maar een woord uit te brengen. Pas nadat hij nog een paar keer diep in en uit geademd had, kwam hij achter de boom vandaan, zijn rode kijkers op het apparaat in haar handen gericht. “Waarom maakte je een foto?” De toon in zijn stem was argwanend. Hij wist dat ze iets gedaan had, anders zou ze nooit een reden gehad hebben om een foto te trekken. Daarbij was het Aislin, het meisje waar hij ooit aan gekoppeld was geweest voor Valentijn en met wie hij nogal veel dates gewoon verziekt had voor de grap. “Aislin was het, toch?” Toch even voor de zekerheid vragen. Stel dat hij haar tweelingzus voor zich had, al leek hem dat erg onwaarschijnlijk.

Technologie kon een prachtig iets zijn. Mobiele telefoons, waren vooral een mooie uitvinding. Je kon contact opnemen met je vrienden of familie, waar je ook was. Kon luisteren naar je favoriete nummers, wanneer je er zin in had. Of wanneer je je verveelde, kon je de tijd doden door er een spelletje op te spelen. En je kon overal een foto van maken, als je een mooi moment zag. Iets wat Aislin ook vooral graag deed. Zo stond haar hele telefoon vol met zogenaamd artistieke, vreemde momenten die het volgens haar waard waren geweest om vast te leggen. Zo ook haar streek van nog geen vijf minuten geleden, waar ze net nog zo trots op was geweest. Maar, zo prachtig als technologie kon zijn, kon het ook vreselijk verraderlijk zijn. Letterlijk, in Aislin haar geval. Stomme flits ook… En dat harde ‘snap’ geluid wat erbij kwam maakte het ook niet bepaald subtiel of zo. Dom ding. Het had zoveel mooier kunnen zijn als hij nu nog gewoon had liggen pitten. Misschien had ze dan wat meer kiekjes gemaakt, of had ze nog wat aanpassingen gemaakt aan haar ‘kunstwerk’. Maar nee, mevrouw clumsy was vergeten dat ene knopje om te halen. “Als je hoofd niet vast zat, Ais.”
Toegegeven, zijn reactie toen hij letterlijk wakker sprong zorgde ook voor een onbetaalbare hilariteit. Iets wat ze natuurlijk nooit had kunnen zien als hij plat op z’n rug was blijven liggen. De manier waarop hij als één of ander angstig beest achter de boom school gaf de hele situatie bijna een cartoonish effect. Ze kon de goofy muziek op de achtergrond al horen afspelen in haar hoofd, gepaard met de clunky soundeffects. Pure perfectie. Aislin deed er dan ook geen moeite voor om een harde lach te onderdrukken terwijl de situatie zich afspeelde. Dat sissende geluid ook… onbetaalbaar! Het liet haar bijna vergeten dat ze betrapt was door haar eigen vergeetachtigheid. Maar daar werd ze al snel weer aan herinnerd. Uit met de pret. Het leven was niet eerlijk soms.
Pure wantrouwen en argwaan beschreven de witkop zijn houding het beste. Begrijpelijk, natuurlijk. Maar niet al te gunstig voor Aislin, die nu met een stomme smoes aan moest komen en zich hier weer onderuit moest zien te lullen. Shit. “Naja, je kop zag er grappig uit omdat je vreselijk aan het kwijlen was in je slaap. Dus eh, ik weet niet waar jij over liep te dromen, maar het was vast heel-” Een afkapping. Haar leugentje, die het allemaal veel minder erg moest laten lijken dan het eigenlijk was, werd even verstoord door een andere vraag. “Ja… dat eh, klopt. Sorry, maar kennen wij elkaar?” Het idee om verder op te gaan in haar leugen en er een geweldig, overdreven verhaal met overbodige toeters en bellen eraan te maken, werd nu even aan de kant geschoven. Het zou natuurlijk nog beter zijn als ze ervoor kon zorgen dat hij het hele gebeuren kon vergeten als ze veel te veel in zou gaan op dit nieuwe scenario. Voor haar eigen nieuwsgierigheid ook, natuurlijk. Want ze wilde nu best graag weten hoe hij aan haar naam was gekomen.
Sneaky stopte Aislin haar telefoon weer weg, foto opgeslagen en apparaat vergrendeld met wachtwoord, beschermd tegen ongewenste oogjes. Met wat grote stappen bracht het meisje zich dichterbij hem, hem met samengeknepen oogjes bestuderend, alsof ze de vrouwelijke, overdreven versie van Sherlock Holmes was. “Hm.. hebben wij elkaar ooit eerder ontmoet?” vroeg ze nieuwsgierig, haar onderlip iets naar voren gestoken, alsof ze een pijp aan het roken was.

---
And karma has you hanging on by a string
No one owes you anything

Hij had echt geen idee dat zijn gezicht volstond met zwarte inkt van de markeerstift op het moment dat hij zich achter de boom verscholen had. Het sissende geluid werd onbewust geproduceerd. Hij was nu eenmaal half kat en op sommige momenten gedroeg hij er zich ook naar. Het antwoord dat hij kreeg op zijn vraag, zorgde er alleen maar voor dat hij nog argwanender werd en zijn rode kijkers gleden voor een kort moment naar het apparaat in haar handen. Waarom hadden ze die dingen ook ooit uitgevonden? Zijn blik gleed al snel terug naar haar gezicht op hetzelfde moment dat hij haar gebrabbel onderbrak met nog een andere vraag. Dat het een leugen was, was zo klaar als een klontje dus kon hij beter overschakelen op iets anders. Riku was er zeker van dat ze er nog een heel leuk deel aan zou kunnen verzinnen, maar daar had hij op dit moment niet erg veel zin in. Hij as zelf ook best goed met het verzinnen van verhalen waarin zoveel onzin in zat dat het vanaf de eerste zin al ongeloofwaardig overkwam. Het was gewoonleuk om dingen veel dramatischer te maken dan ze waren.

De wantrouwige houding werd iets of wat minder toen ze van haar stuk gebracht leek te zijn en een grijns krulde om zijn lippen heen. “Grappig dat je het vraagt,” antwoorde hij op haar eerste vraag terwijl hij zijn armen over elkaar heen kruiste en zijn mondhoeken omkrulden in een grijns. De pretlichtjes begonnen vrolijk op en neer te dansen in zijn rode kijkers, geen goed teken. Als het aan hem lag, zou Aislin heel de dag mogen proberen te raden of ze elkaar al kenden of niet. Dan had hij ook weer iets te doen, iets dat hij ook echt leuk vond om te doen. Het geven van advies was iets waarmee hij zich ook wel kon amuseren. Het was gewoon geweldig om te weten dat hij dingen helemaal in het honderd kon laten lopen als hij wilde. Niet dat hij dat ooit geprobeerd had, maar het ging om het principe.

Geamuseerd keek hij toe hoe het meisje een paar stappen dichter naar hem toe zette, er voor zorgend dat hij wat meer naar beneden moest kijken. Op de meeste momenten was het best geweldig om zo groot te zijn, maar het had ook zo zijn nadelen. Zo was hij toch al een paar keer tegen lampen gelopen en viel hij sneller op. “Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet.” Het was zijn bedoeling geweest om haar te laten raden, ervoor te zorgen dat ze helemaal gefrustreerd raakte. Toch twijfelde hij erover op het moment dat hij zich terug herinnerde dat hij wakker was geworden door een flits die waarschijnlijk van haar mobiel afkomstig was geweest. Dat verhaal over dat hij kwijlde in zijn slaap geloofde hij gewoon niet. Voor zover hij wist had hij nog nooit gekwijld in zijn slaap. “Laten we een deal maken. Jij verteld me de waarheid over waarom je een foto gemaakt heb en ik vertel je waar je me van zou moeten kennen.” Wat hem betrof was dat een best goede deal en ze konden er allebei iets uithalen.

Als er een ‘slechtste Sherlock ooit-wedstrijd’ bestond, dan was Aislin zeker in de prijzen gevallen. Werkelijk geen enkele naam kwam in het meisje haar hoofd op tijdens het bestuderen van het onder-gekladderde gezicht. Ze wist toch haast zeker dat ze hem niet kende… Nee… toch? Ze was niet de beste als het op gezichten aankwam, maar een gozer met zo een enorm litteken over z’n kop, die zou ze toch wel herkend hebben? En het kon niet door het stiftengekrabbel komen dat ze zijn gezicht niet herkende, zo scheel was ze dan ook weer niet. Neeeee, kon niet! Hij had haar naam vast een keer horen vallen ergens, terwijl ze voor de zoveelste dikkop wegrende, een partij aan klappen ontwijkend. Zo waren er wel meer op haar naam gekomen. Hij nam haar nu gewoon dik in de zeik, ze kende elkaar niet. Mogelijkheid uitgesloten.
En toch kon het meisje niet ontkennen dat het haar nog liep te sarren. Ze kende elkaar, hadden elkaar al eens ontmoet, maar dat kon niet, maar… wat… “Je loopt met me te fucken.” Ogen samen geknepen en handen in haar heupen gezet bleef Aislin omhoog staren, zoekend in die rooie ogen naar het antwoord. Of naar überhaupt íets, werkelijk. Iets van een bevestiging of zo, iets wat ze herkende, of waar ze echt een volle 100% zeker van kon zijn dat ze hem niet kende. Maar voor nu was ze eigenlijk nog steeds niet helemaal overtuigd.
En die antwoorden die hij erbij gaf hielpen ook zeker niet mee. Eikel. Hij liep echt met haar te fucken, kon niet anders! Zeker toen hij met dat aanbod kwam, wist ze het zeker, hij hield haar voor de gek. Nou, no deal voor Aislin. Of in elk geval, nog even niet.
Haar mondhoeken zakte wat naar beneden en haar wenkbrauwen groeide in een teleurgestelde frons. “Ik zei het je al, je kwijlde! No deal, mister Person Thingy!” Armen over elkaar geslagen draaide ze zich met de rug naar hem toe, zoekend naar haar telefoon. Als ze voor nu gewoon even ongeïnteresseerd over kwam en hem zo een beetje bezig kon houden, kon zij die foto naar een paar mensen uit haar contactenlijst versturen en was het allemaal safe. Eenmaal online, zou die foto nooit meer volledig verwijderd kunnen worden en was haar missie toch nog geslaagd. Als ze hem nou een beetje af kon leiden door wat slap geouwehoer, kon zij ondertussen haar ding doen… Zo voorzichtig mogelijk viste Aislin haar mobiel weer uit haar zak en haalde ze hem van de vergrendeling af. “Misschien als je me er iets leuks voor geeft, als je hem echt zo wanhopig wil zien. Zoals een cake, of zoiets.” Ok, bestaande foto toevoegen… kom op… laad… waarom namen die krengen altijd lekker de tijd wanneer het juist niet goed uitkwam!? Laad sneller, dom ding! Je bent een smartphone, laat dan zien dat je slim bent! Ergerlijk hoe langzaam dat balkje vol raakte. Kom op, zo groot was het bestand niet! “Of je geheim hoe je zo goed kan vliegen. Ik zag je fladderen en landen, ’s een aardig trucje. Zoiets delen maakt het hele aanbod al meteen een stuk aantrekkelijker, vind je zelf ook niet?” Gewoon blijven praten, met bullshit blijven strooien tot er eindelijk een groen vinkje achter dat plaatje kwam te staan.

---
And karma has you hanging on by a string
No one owes you anything

Dit was bijna net zulk zenuwslopend werk als time-levels in één van de games die Aislin altijd zo graag speelde. In het echte leven kreeg ze alleen geen timer bovenin te zien, die haar vertelde voor hoe lang ze de belager nog bezig moest houden. Godjezus, hoeveel bullshit moest ze die gozer voeren voordat het eindelijk eens genoeg was!? Als dit zo een grap zou worden waar dat ding er op 99% mee kapte, zou ze iemand echt een hele harde klap moeten geven. “Geen trucjes voor, hmm? Das heel erg spijtig, dan hebben we dus alsnog geen deal.” Blijven praten, gewoon blijven praten terwijl ze de drang om die klere mobiel op de grond te smijten onderdrukte. Was de verbinding hier zo kut, of wat?
“Weetje, anders kan je misschien-” voordat ze haar volgende onzinverhaaltje af kon maken, slikte ze haar woorden in toen ze zijn stem opnieuw hoorde. En die stem klonk nu opeens wel heel erg dichtbij… en alles behalve tevreden. Met grote, geschrokken ogen keek ze over haar schouder heen, om zijn spiekende ogen te ontdekken. Meer paniek sloeg toe toen ze de mobiele telefoon uit haar handen voelde glippen, die ze weer terug probeerde te grissen door er met een sprong naartoe te grijpen. Maar, zoals al viel te verwachten, was dat geen succes. “Nee! Ne-ne! Neee! Los! Toe! Laat los, toe!” Koppig bleef Aislin proberen om de mobiel terug te krijgen. Iets wat natuurlijk nogal faalde tegenover de lange jongen. Meh, klein zijn was niet leuk… En zo klein was ze eigenlijk niet eens! Ze was meer… gemiddeld…. Toch? Rond de 1 meter 70 telde als gemiddeld voor een meid, toch?
Oh Jezus, hij was echt pissig. Als hij haar telefoon niet als gijzelaar hield, had ze er best om kunnen lachen. Al die woorden die hij gebruikte, alsof hij iemand heel belangrijk was. “Vliegles zou niet eens heel verkeerd zijn…” Met een pruillipje keek ze hem aan, hoopte dat de grappende opmerking wat van zijn serieusheid weg kon halen. Want goddamnit, ze wilde haar mobiel terug!
Maar opeens leek het licht weer te gaan schijnen, kreeg ze nog een kans. Een vraag. Hij vroeg iets over de status van de foto. Een groen vinkje. Fucking eindelijk! Hij wist niet wat het groene vinkje betekende! Oh god, een kans, ze zag een kans om alles alsnog door te laten gaan! Kom op, Ais, dit is het moment waarop je acteerkunsten moeten stralen. Maak er een show van waar papa trots op kan zijn! Oké, ze moest een verhaal hebben. Een bullshit verhaal, maar deze keer wat geloofwaardiger. Kom op fantasie, doe je werk! “Het betekend…” Ja, wat zou ze daar invullen? Denk eraan, het is een technonoob, het hoeft niet heel logisch te zijn, zolang de leugen maar niet te duidelijk is. “Het betekend dat de foto volledig op de camera staat en dat ik hem naar m’n mobiel kan zetten. Vanaf de mobiel zelf kan ik met alle instellingen van de foto kutten. En ja, dat betekend ook verwijderen. Hij hoeft alleen nog maar naar m’n telefoon te verzenden, dan is het klaar.” Goed genoeg. Dat hele verhaal was echt de grootste onzin ooit, maar het klonk misschien redelijk genoeg voor een totale leek als het om technologie ging. Maar serieus, welke puber had er in deze dagen nou geen verstand van technologie? Wat was dat nou weer? Naja, maakte niet uit, zolang zij haar ding maar zou kunnen doen. Met grote, zielige puppyogen en een brede, sneue glimlach probeerde ze hem wat zachter voor haar te maken. “Toe, doe hem geen pijn! Geef hem, alsjeblieft! Dan verwijder ik hem, beloofd!” Kom op… ze kon dit… ze zou hem zo voor de gek houden. Dit moest, kom op, geef de baby terug. Geef terug en dan zou ze de foto verwijderen, maar niet voordat ze eerst op de verzendtoets had gedrukt.

---
And karma has you hanging on by a string
No one owes you anything

Aislin was geen gelovig persoon. Bidden en smeken naar een zogenaamd hogere macht, om te vragen om hulp of dergelijke, was iets wat het meisje niet snel zou doen. Behalve, natuurlijk, met zenuwslopende boss-battles tijdens het gamen. Daarbij fluisterde ze altijd zo vaak ‘please god please god please god,’ dat ze er in sommige tijden een droge keel aan over had gehouden. Deze situatie was een beetje hetzelfde. Dit was een real-life bossfight, waar Aislin bijna bij stond te bidden, smekend om succes en victorie. Het lot moest met haar meewerken, kom op, alsjeblieft, laat het werken en meezitten.
Haar geboden leken gehoord te zijn. Zijn arm daalde, waardoor haar telefoon in haar grijpveld lag en ze hem weer veilig tussen haar vingers kon houden. “Komt goed.” Ja, ze zou hem verwijderen, ze was een meid van haar woord. Maar eerst zou ze haar kunstwerk met de buitenwereld delen. Ze had toch feedback nodig op haar meesterwerk, anders zou ze nooit beter worden!
Zo snel als ze konden, gingen haar slanke, knopindrukkende-getrainde vingers aan het werk. Contacten… groepschats… bestaand bestand kiezen… “Ok, bezig met verplaatsen van bestand…” mompelde het meisje. Ze moest hem natuurlijk wel overtuigd houden dat ze bezig was met haar gemaakte belofte, anders zou hij het stuk technologie zo weer van haar ontnemen. Bestand ontvangen… Perfect! Missie geslaagd! Aislin persde haar lippen op elkaar om haar glimlach te verbergen. Missie nog niet volledig geslaagd, ze moest het nu mooi af gaan werken. Nog eventjes haar gezicht in de plooi houden. Ze was zo bezig met haar act geloofwaardig te houden, dat zijn gemompelde woorden volledig aan haar voorbij gingen. Oké, terug naar foto’s, prullenbak selecteren ennnn… pling, bestand succesvol verwijderd. Mevrouw had zich netjes aan de afspraak gehouden. Ze had slechts een kleine… detour genomen, dat was alles. Met een tevreden glimlach hield het meisje het apart voor de jongen zijn gezicht, om de tekst ‘bestand succesvol verwijderd’ te kunnen laten zien. “Tada! Tevreden?” Zij was het in elk geval wel.
Veilig werd haar telefoon weer opgeborgen in haar zak, terwijl zijn eerdere woorden door haar hoofd begonnen te dwalen. ‘Ik had mijn masker niet moeten wegdoen, dan was dit nooit gebeurd.’- wacht… ‘masker niet moeten wegdoen,’ –wat… ‘masker.’ Met grote ogen staarde het meisje in het niets. Opeens leek het muntje eindelijk te vallen. Wie kende zij met een masker? Haar blik schoot terug naar zijn gezicht, opeens in een serieus gelaat getrokken. Haar beide wijsvingers drukte ze tegen zijn mondhoeken aan, om ze omhoog te trekken in een rare, enge glimlach. “Fucking… serieus?” gromde het meisje zachtjes tegen zichzelf. Ja hoor, het muntje viel, eindelijk. “Gee Willikers, Batman! I think I found the Joker!” Haar handen werden teruggetrokken en het meisje deed een stap achteruit, bijna angstig om haar ontdekking. “Fucking Christ man, wie heeft jou een make-over gegeven!?” Haar handen schoten opeens weer naar hem toe, om hem aan z’n wangen te trekken, extra checkend of hij écht geen masker droeg. “What sorcery is this!?”

---
She's my riot girl
She's no minor threat
She's been bruised and bled
She's hanging on by a thread

Haar vreugde en trots was plots zo makkelijk vergeten. Zo tevreden en pronkend als een pauw, allemaal weggeveegd door een nieuwe ontdekking, die veel interessanter was. Was het echt zijn gezicht? Werkelijk? Ze trok en duwde zijn wangen in elke mogelijke hoek, wreef er zelfs nog wat extra overheen met haar vingertoppen, om er extra zeker van te kunnen zijn dat het huid was. Maar alles zag- en voelde bijzonder echt. En levend. Wat een wereldontdekking! Ze kon zichzelf wel voor d’r kop slaan dat het zo lang had geduurd voordat ze het door had. Maar hij was ook sneaky, dus wees ze maar gewoon met haar vinger naar hem, om hem de schuld te geven voor haar eigen onoplettendheid. Figuurlijk gesproken, natuurlijk.
Niet al te geamuseerd werden haar handen weggeslagen en klaagde hij over z’n pijntjes. Pff, baby. “Niet zo aanstellen hoor.” Mopperde Aislin terug tegen zijn klaagbede. Haar vraag werd verder beantwoord, maar het was een antwoord waar ze verder niet echt iets aan had. Wist zij veel wie die Amelia was. Haar vraag was eerder retorisch geweest, maar dat boeide verder eigenlijk ook niet zo. Ze wist nu dingen en als je dingen wist, bezat je kennis. En kennis was macht! Of zoiets. Whatever.
Met haar handen in haar heupen gezet en haar hoofd een klein beetje gekanteld nam ze hem nogmaals in zich op. Hij leek voor geen haar meer op dezelfde gozer als die ze bij de blinddates had ontmoet. Hij paste nu zo tussen de leerlingen en niemand die ernaar om zou kijken. En met z’n kinderachtige gedrag (kuch, die op hetzelfde niveau als het hare lag, kuch kuch) hoorde hij er prima thuis. “Nou, je kan nu prima met andere leerlingen de klas in glippen om lessen te verzieken. Niemand die je wat kan doen!” Dat klonk ergens eigenlijk best wel als een leuk plan, nu ze de woorden nogmaals door haar hoofd liet filteren. Misschien later maar even vragen of hij dat idee zag zitten. Dan konden ze samen een saaie les opleuken en niemand die ze wat kon doen. Zij zou gewoon de schuld op hem schuiven en geen leerkracht die iets durfde uit te vreten. The perfect crime. Waar vriendachtige figuren wel niet goed voor konden zijn.
Vriendachtige figuren kon je echter maar beter niet altijd een bijdehante opmerking opgooien. Zeker niet bij twijfelgevalletjes als Riku, maar het als niet alsof Aislin bij zulk soort dingen nadacht. Die flapte even vrolijk gewoon de ene, na de andere opmerking eruit. Mevrouw probleemkind. “Ja duh, je bent veel knapper nu! Maar dat komt alleen maar omdat ik als ware kunstenaar op je gezicht heb lopen tekenen. Dat máákt gewoon de hele verbetering!” Haar uitdagende blik keerde langzaam terug. Misschien geen wijze zet om brutaal naar hem te doen, maar ze zou geen Aislin zijn als ze dit soort opmerkingen niet zou maken. “Maar ja, weetje, die Amemamemalie ofzo had ook wel met een dramatisch geval te werken, dus bijna elke verandering zou wel een verbetering geweest zijn! Daar kon het in elk geval niet mis bij gaan!” Aislin toch, weet waar je aan begint met dit soort teksten.

---
She's my riot girl
She's no minor threat
She's been bruised and bled
She's hanging on by a thread

Het idee om lessen te gaan verzieken trok hem ergens aan de oren, maar hij gaf niet het enthousiasme waar Aislin stiekem een beetje op had gehoopt. Ze had eigenlijk gehoopt dat hij er om zou gaan springen en meteen zou komen met een ‘doen we!’ of iets in die richting. Iets waar ze in elk geval om mee kon springen. Nou moest ze hem wat warmer voor het idee gaan maken en meer uitleg gaan geven. Zucht.
“Natuurlijk willen mensen het verzieken. Maar je denkt niet ver genoeg. Stel je eens voor; in een les van de allerliefste Savazeur, lekker klieren en klote, tot hij het mooiste tintje rood op zijn wangen krijgt. De prachtige kleur van woede en haat. En dan, wanneer hij je op je lazer wilt geven, boem! ‘sorry meneer, ik ben adviseur, dus fuck you.’ En hij kan je gewoon niks maken, dus moet hij de situatie wel accepteren. Bedenk je nou eens wat voor een leuke reacties dat op zou kunnen leveren! Zie je een beetje waar ik geen ga?” Tijdens haar uitleg was het meisje naast Riku gaan staan en hield ze haar armen in de lucht, handen naar het blauwe ‘doek’ gericht alsof het een fotoframe was wat ze vasthield. Haar blik bleef continu op dat ‘frame’ gericht, alsof ze alles wat ze zei zag gebeuren in dat kadertje. De kracht van fantasie was sterk bij deze. “En dat is ook maar één voorbeeldje. Er zijn zat andere leraren waarbij irriteren leuk is, ga los met je verbeeldingsvermogen!” En het verbeeldingsframe werd weer uit te lucht gehaald. Hopelijk had ze nu een beter beeld in zijn hoofd geschetst. Ze wilde dit plan veel te graag door laten gaan.

Haar opmerking over het verzieken van een les had een redelijk neutrale reactie opgeleverd, maar toen ze doorging over zijn make-over en alles wat eromheen ging, werd het iets minder vriendelijk. Hij was er duidelijk niet zo geamuseerd om. Alleen maar meer reden voor Aislin om er zeker op verder te gaan! “Als die stift er nooit meer vanaf gaat, dannn… kan ik je hele gezicht ook wel zwart kalken! En dan maak ik je lippen heel rood, zet ik een afro-pruik bij je op en tada! Dan ben je zwarte piet! Lache, toch?” Hilarisch in haar ogen misschien, maar de adviseur zou het wellicht minder vermakelijk vinden. “… en anders kan je altijd nog een staalborstel proberen.”
Hij vond het écht niet leuk. Waren zijn andere woorden een poging om haar uit te lokken? Ging hij nou echt dat pad op? Jongen toch, met dit meisje zou je beter moeten weten. De actrice zou weer aan de gang moeten. “Jeetje, dat heb je ook snel door. Je hebt helemaal gelijk hoor! Bloed, kwijl, snot, neeeeee, gadveeeeeer, lichaamsvloeistoffen zijn vieeeeeees!” Haar stem ging niet alleen omhoog in het volume, maar ook in de tonen, waardoor ze bijna als een geloofwaardig huppelkutje klonk. Als het minder geforceerd had geklonken, had ze een Oscar verdiend. “Nee joh, doe eens leuk!” Haar normale stem was weer teruggekeerd en lachend tikte ze hem tegen zijn schouder. Hij mocht wel even wat losser gaan worden, dan was ie veel leuker. “Amy heeft een prima job gedaan, dus hier, bij deze; een Aislin compliment voor haar en jou. Zo beter?”

---
She's my riot girl
She's no minor threat
She's been bruised and bled
She's hanging on by a thread