Haar wonden waren geheeld, voor zover dat mogelijk was. Haar schoenen had ze achtergelaten, omdat ze voor meer problemen hadden gezorgd tot nu toe dan dat ze echt hadden geholpen. Ze was weer terug bij de stenen. Haar volgende tegenstander was overigens toch een Novaan; die kon haar niet brandden zoals de ander.
Je kunt iemand pas echt kapot maken als je deze goed kent; dus had het meisje braaf haar huiswerk gedaan deze keer. Het was een fout die ze had gemaakt bij de vorige. Bij het eerste gevecht had ze geen research kunnen doen, maar bij deze wel. Zijn eerdere twee gevechten waren tegen mensen geweest die duistere magie tot hun beschikking hadden en hij had zich daar simpel uit kunnen redden met lichtbolletjes (Eva’s denkprocessen dur). Duistere magie was echter iets anders dan échte duisternis.
En dat was hetgeen wat ze hem zou laten zien.
Natuurlijk was hij omhoog gevallen door zijn overwinningen; iets dat kenmerkend is voor mensen. Ze reageerde ook niet op zijn woorden, blik bleef precies hetzelfde: dodelijk. Als haar blik echt had kunnen doden had ze allang het hele menselijke ras uitgeroeid, maar helaas zijn de meeste dromen bedrog en moest ze haar doel op de moeilijke manier weten te bereiken. Tot nu toe had ze nog geen levens genomen via dit toernooi… Maar de haren van de jongen waren zo rood dat ze het vast niet zouden opmerken als er bloed tussen de lokken verstopt zat.

Rustig wachtte ze af, gaf hem de eerste zet. Hij gebruikte zijn magie om een soort van lazer te creëren. De tijd die het hem kostte was niet lang, maar als lucht magiër kon je dingen erg snel sloom noemen. Voornamelijk als je goed bent in dingen tijdelijk slow motion te laten gaan voor jezelf; want zo voelde het wel altijd voor haar als ze de situatie analyseerde. Ze kon de lucht ingaan en het ontwijken, maar ze wilde vermijden om haar vleugels te gebruiken – ze wist niet zo goed of ze al voldoende hersteld waren omdat ze niet meer had gevlogen sindsdien. Dom van d’r.
Het was geen rechtstreekse aanval zoals de vlammenwerper bij het vorige gevecht. De straal leek een eigen leven te hebben, wat hoogstwaarschijnlijk niet zo was. In plaats van afgeleid te worden door de straal keek ze naar de jongen. Hij bestuurde de straal en omdat haar reactie vermogen te langzaam op de straal zelf zou zijn, zou het perfect zijn op hem. Daarbij hielp het ook nog dat ze gewoon stil bleef staan: het straaltje moest haar raken, ze wist waar hij het naartoe wilde laten gaan – dat was het probleem van deze aanval. Flashy, maar door het onnodige trucje zo goed als zinloos.
Toen ze zeker wist dat de straal deze keer echt naar haar toe zou gaan liet ze snel wat stof opwaaien met haar wind magie zodat ze niet meer te zien was – eveneens als de lichtstraal. Als hij hem niet kon zien, kon hij hem wellicht ook niet besturen. Lichtvoetig sprong ze naar achteren, pakte zich vast aan de wand van de arena (dat stuk net voor de plek waar mensen zitten?... Weet niet of daar een goed woord voor is ._.). Spieren en pezen duidelijk zichtbaar in haar tengere armpje bleef ze als een spin hangen aan de wand. Het stof was nog steeds aanwezig en hij kon haar niet zien; ze moest snel handelen voordat het weg was.
Hard zette het meisje zich af, met wat hulp van haar lucht magie, schoot recht op hem af met een enorme snelheid – wilde zijn buik raken. Ze draaide rondjes, kon zichzelf zo meer vaart geven met de wind. Momenteel was ze niets meer dan een simpele raket: de Eva raket. Het doel van de raket: zijn buik. Als ze hem ook echt zou raken en hard genoeg zou ze misschien wat lucht uit zijn longen kunnen persen. De tijd die hij dan nodig zou hebben om te herstellen zou hem kwetsbaar maken en dan kon ze pas echt een goede aanval doen.

Over haar eigen welzijn maakte ze zich niet zoveel zorgen: ze had een hard hoofd. Iets wat zich figuurlijk liet blijken in haar vasthoudendheid en letterlijk bij het feit dat haar botten gewoon erg sterk waren. Het was niet zo dat ze door de jaren veel botbreuken had gekregen waardoor haar botten dus vaak hadden moeten helen en op die manier stevig waren geworden, ze had altijd gewoon al sterke botten gehad. Waarschijnlijk kwam het toch door het deel van haar wat niet menselijk was, want haar huid was ook niet bepaald zijde zacht – ondanks dat de meesten dit wel verwachten door haar wangetjes.
Vandaar dat ze de klap ook wel voelde op haar hoofd, maar in combinatie met lucht magie en haar weerstand was er bij haar kant dus niks mis. Het geluid dat ontstond door de lucht die uit zijn longen werd geperst klonk als muziek in de oren van het meisje, deze draaide zich alweer kundig om in de lucht (SHE IS THE WIND) en wilde zich eigenlijk tegen hem afzetten – maar ze werd vastgepakt. Een hand klemde zich om haar enkel, iets wat ervoor zorgde dat haar gezicht een beetje vertrok.

Ze viel echter niet, stond met beiden voeten op de grond terwijl hij half op de grond lag. Ze kon heel gemakkelijk haar ene voet omhoog halen en hem een stomp tegen zijn hoofd geven – dit zo vaak herhalen totdat zijn schedel het zou begeven en er een soort van vaag papje als eindresultaat zou zijn. Bloed vermengt met hersenen en bot. Met haar kracht zou het echter nog wel even duren voordat ze dat resultaat zou krijgen, maar met magie kon alles.
Een vaag, haast kriebelend, gevoel ontstond bij haar enkel. Haar blik schoot weer naar haar enkel, legde de connectie al snel: vervelend joch probeerde stroom door haar lichaam te jagen. Helaas voor hem was haar voet te dichtbij de grond en ging het vrijwel gelijk weer naar de grond, maar ze moest voorkomen dat hij het op zou voeren, het voltage.
Ze haalde diep adem door haar neus, waarna ze zich toch van de grond afzette en zich met een draaibeweging los probeerde te rukken terwijl ze met haar andere voet de jongen probeerde te raken: met haar hak naar zijn gezicht, met extra scherpe wind erbij natuurlijk. De wind die ze liet opblazen bij de draai zorgde ervoor dat stof werd opgewaaid (en Allen zit laag bij de grond dus stof in zijn ogen als je daar zin in hebt of zo, drama durr). Buiten dat voegde ze er zoveel agressie aan toe (you no touch ze Eva) dat de wind onnodig scherp was, wat haar natuurlijk niks deed – maar de ander hoogstwaarschijnlijk wel.