'Beter had ik het zelf niet kunnen verwoorden,' klonk een stem als een teisterende woestijnwind, die slechts de warmte droeg wanneer het de eigenaar beter uitkwam. Klakkende geluiden van herenschoenen vulden de entreehal op, weerklonken over de effen stenen grond en leken vervolgens als een verre echo door de gehele Toren te galmen. In volle minachting keerde de donkere gedaante zijn borst om de laatsten van die 'luie moddervreters die te stom waren om intelligent werk te verrichten' langs te laten en ze snuivend na te kijken. Simpel voetvolk.
Sinistere ogen met nuances van roofdierachtig geel en edel goud priemden in een licht getint gezicht en staarden de man achter de piano vervolgens berekenend aan. Hij bleef staan. Een zoom van een mantel, net zo zwart als de rest van zijn kledij, ruiste en bleef weer stil hangen op het moment dat hij zijn pas inhield. Van ontkentenis was geen sprake zodra hij de man voor hem in zich had opgenomen en het oordeel trok dat hij er wat wild, misschien wel iets ongeciviliseerd aandeed. Aspecten zoals het haar dat aan een kant was opgeschoren, de lichaamstekeningen en vormen van gezichtsontsiering, zoals hij dat noemde, maakten dat beeld compleet. Maar hij was een bevooroordeeld man, en dat wist hij ook. Langzaam dwaalde zijn blik af, registreerde nors de openstaande ramen en deuren. Een zachte bries huilde, maar afgezien daarvan lag er een bedrukkende stilte rondom, en ook in de Toren. Het was lente, maar daar was - gelukkig - nog weinig van te merken. Waar wel zonlicht kwam, had ze kracht noch warmte.
Stellig hief Savador zijn gesikte kin iets op zodat hij het oogcontact met de man vanuit zijn onderste ooghoeken aan kon blijven houden. 'Ik heb er hoor van gekregen dat Reá is.. opgestapt?' vroeg hij met nonchalant opgetrokken wenkbrauwen. Hij maakte er zeker van dat hij gereserveerde zoetheid in zijn toon droeg, eentje die verried dat het hem eigenlijk geen moer kon schelen wat er van Reá geworden was.

Er ontfutselde zich voor een ogenblik een doodse stilte tussen hen, eentje waarin ze beide de kans grepen om alle aspecten van de ander te registreren. Als twee dominante mannetjesdieren die voor het eerst bij elkaar in één hok werden geplaatst. In die zinsbegoocheling zouden de verzorgers allen een stap achteruit doen, want zowel hijzelf als de man voor hem droegen een soort onzichtbare mantel van zenuwslopende onvoorspelbaarheid. Voor bijstanders, weliswaar: zelf had hij zijn woordje al klaar en berekende hij voor zichzelf de opties waaraan hij zich kon vergrijpen voor de voelbare wispelturigheid hem kon schaden. Buiten zongen vogels hun lied, maar hierbinnen hing er een veel donkerdere sfeer, vergezeld door de muffige geur van een pas ontruimd vertrek. Een wereld apart van de buitenwereld.
Zelfs op vier meter afstand kon Savador de enorme bron van magie voelen die de man met de bloedrode haren van zich afstraalde. Het gonsde als een zware, enkel voor hem hoorbare bas. Het trilde als een, enkel voor hem zichtbare beving van hitte door de lucht. En het maakte hem licht in zijn hoofd, één van de basiskenmerken waarom hij met alle zekerheid kon concluderen dat de luchtmagie in deze atmosfeer de overhand had. Licht fronsend bestudeerde hij het hoekige gezicht, de ogen, de een ijsblauw en de ander bruin, spiegels die overliepen van vitaliteit. Frank en vrij deed de man, deze nieuwe plaatsvervanger, hem eerder aan als een krijgsman uit de Erdse bergen, of een wachter uit de Grenaanse wouden. Een hoog krijgsman van de Gayaisen of een Hutan-strijder, die geen gewenning hadden aan warmte, een bed, gas en licht, maar echt leefden als ze gras onder hun blote voetzolen voelden en talloze vruchten aan hun speer sloegen in een enkele succesvolle worp. Inboorlingen waar hij zich nooit of te nimmer mee zou moeien, gruwelend over de viezigheid die zich in de vezels van zijn dure kledij zou kunnen nestelen. Hij wist dat het niet zo kon zijn. Deze man was een Legendarisch Magiër.
Savador hief zijn kin iets op toen de man antwoordde, als ware het dat hij hem in deze wat arrogant aandoende houding beter kon verstaan. Zijn ogen knepen zich voor een seconde even tot spleetjes, maar maakte toen plaats voor een pril glimlachje dat al van net zo korte duur was. 'Pity,' zei hij simpel. 'Maar, ach, laten we wel wezen: voor een Pangea-guerillastrijder is nooit plaats geweest in de Legendarische compagnie.' Veel meer dan dat was dat mens van een Reá nooit geweest, eenvoudig gezegd omdat hij nooit de moeite had gedaan haar beter te leren kennen. Vooral niet nadat ze zich zonder pardon onaangekondigd op zijn terrein had gewaagd en zijn privacy schond.
Er was een zachte snuif hoorbaar toen Savador met langzame stappen in beweging kwam en verder het vertrek in liep. Zijn vinger streek keurend en onbeschaamd over de vele spullen en objecten die er stonden, alsof hij ze op een stoflaag controleerde. 'En de balans?' informeerde hij koeltjes. Reá's dood kon er immers gevolgen voor hebben gehad - tenzij de overgang van Legendarische Magiër en opvolger in een snel proces was verlopen, hoe dat ook mocht zijn gebeurd. Hij was stil blijven staan en stond nu met zijn rug naar de man toegekeerd, die hij slechts een enkele snelle blik over zijn schouder gunde. Een hand reikte naar de pianovleugel waar hij vlak bij stond toen hij deze in het oog kreeg. Zoals het een heer die zich mengde tussen hoog volk betaamde hadden zijn vingers de toetsen ooit in een lang vervlogen, liever verwaterde kindertijd eigen gemaakt. Geen professional, maar bedreven genoeg om solostukken voor zichzelf te spelen. Toch speelde hij liever niet zelf. Hij luisterde er liever naar, achtte dat het werk voor hem werd gedaan. Dan kon hij zich ergens dicht bij de muzikale pracht neer zetelen met een glas rode wijn en zijn gedachten de vrije loop laten gaan, zoals hij een tijd zijn nodige amusement had gevonden in het bezoeken van klassieke concerten en opera's.
Lang mocht hij het niet bewonderen, want de man trok de klep over de toetsen. Wat ontstemd trok Savador zijn hand weer terug. Er plooide zich niet lang erna een glimlach op zijn gelaat die verried dat hij zich al afvroeg wanneer hem die vraag zou worden gesteld, en hij leek zijn ontdaanheid van verontwaardiging op slag te zijn vergeten.
'Savador Jaellvías Douglas Sathandiai,' hij sprak zijn mondvol namen haast plechtig uit, met een hand geplaatst op zijn borst. 'Hoofdmeester, leraar vuurmagie en opvolger sinds het bewind van Heer Deshas.' Met zichtbare glundering vouwde hij zijn armen over elkaar op de vleugel en leunde wat naar voren. 'En u moet vast de horige van Vrouwe Reá zijn - hoe voelt het, om van schoothond naar pitbull te promoveren?' Zoals zijn plots montere toon aandeed was het niet op schertsende wijze bedoeld - niet richting de man voor hem, tenminste. Zijn hooghartigheid liet het er enkel sterk op lijken, maar in werkelijkheid lachte hij Reá van binnen vierkant uit om haar ondergang.

Het was alsof hij al geheel in zijn nopjes was, zich meer dan thuis voelde in deze ruimte en de man voor hem al jaren kende - een contact van een contact, nog niet belangrijk genoeg om zijn generositeit te mogen ervaren. Op hetzelfde moment hield hij zich afzijdig genoeg om de indruk te wekken dat hij nog lang niet zijn volledige vertrouwen in zijn gesprekspartner putte. Hij stond over de pianovleugel geleund en leek op het punt te staan om bij het kleinste mispunt dat zijn tevredenheid schaadde de zoom van zijn mantel met een misnoegde snuif achter zijn benen te slaan en zijn vertrek te maken. Het moest dan ook om die reden zijn dat Savador zijn hoofd op berekenende wijze in zijn nek legde en zijn ogen iets toekneep toen de man naar een ring om zijn vinger reikte, en niet veel later een tweede liet zien die om zijn hals hing. Alsof dat een stille bevestiging was van een pact, een klein onderonsje tussen hen, trokken zijn mondhoeken zich iets op tot een zuinig glimlachje en knikte hij eenmaal. Op zijn beurt hief hij een hand op en liet in stilte zijn opvolgersring zien, die naast een dure trouwring aan een vinger pronkte. Een complete overeenstemming. Leden uit de Legendarische linie onder elkaar - bijna, althans. Hadden ze er een ondergrondse privé-club van, dan hoefde hij voor de neus van de uitsmijter zijn hand maar uit zijn mouw te schudden en mocht hij binnen.
Glimlachend gingen Savadors wenkbrauwen even de hoogte in terwijl hij zijn mouw weer over zijn pols stroopte. 'Wat naargeestig om te zeggen over een dode,' was zijn nonchalante antwoord, enigszins druipend van de spot. Wat het ook mocht zijn geweest wat Reá geflikt had om de balans de balans te laten wezen: het was verdomde effectief geweest. Dat moest hij haar in al zijn tegenzin en weerzinwekkendheid meegeven, het gekke mens.
Een geamuseerde twinkeling liet zijn goudgele ogen kort oplichten, want de man leek genoeg sympathie op te kunnen brengen om om zijn opmerking te kunnen lachen. Zo vaak gebeurde dat niet: de meeste anderen ergerden zich aanzienlijk aan zijn minachting, zijn spot en de giftigheid waarmee hij zijn woorden teweeg bracht. Zwijgend, zijn gelaat nog altijd in zich opnemend, bleef hij de man over de piano aanstaren toen deze een kleine representatie van zichzelf gaf. Ronodan Ágústson. Niet het soort naam dat hij veel in zijn leven gehoord had - maar hij was dan ook nooit bepaald gesteld geweest op Puffoon en de mensen. Executeur. Tevens iets dat hij niet vaak te horen kreeg, met name omdat de meesten die zich daar schuldig aan bevonden daar liever over zwegen. Op al die punten leek Ronodan toch een ander stuk vlees in de kuip te zijn, en dat zinde hem wel.
'De wereld zit vol tragediën,' reageerde hij met gespeeld erbarmen en een aantal trage, schuine hoofdknikken, alsof hij teveel verzwolgen was door de overvloed ellende om zijn nekspieren tot een sneller tempo aan te sporen. Zijn stem, die voorheen nog vol medelijden had geklonken, zette zichzelf weer kracht bij. 'Heb je er al met een psycholoog over gesproken?' In een glunderend mijmeren plukte hij aan zijn sikje, zijn ene mondhoek wat hoger opgetrokken dan de ander. Hij staarde Ronodan veelbetekenend aan. 'Ik weet dat ik geen volleerd praatjesmaker ben, maar ik heb zo het gevoel dat je het eerder kwijt kunt bij alles en iedereen die ook maar buiten het windbuil-kadertje valt.. inclusief - ik.' Langzaam plooide zich er een snood glimlachje op zijn gelaat, die Ronodan uitnodigde hem alles te vertellen wat hij nog niet wist betreft dat kleine akkefietje.

Als kleine representatie van de balans tussen hen beide werd hem een glimlach geschonken op zijn reactie. Savador verweet de man er niet van dat hij kennelijk nog te weinig informatie over hem bezat om te kunnen weten dat hij het gesprek een andere kant op wilde sturen met zijn woorden, maar het antwoord dat hij kreeg stelde hem niet tevreden. Star bleef hij op Ronodan neerkijken bij het aanhoren van zijn laconieke reactie. Nog voor hij was uitgepraat richtte hij met gesloten ogen zijn kin iets op en schudde zijn hoofd, zacht met zijn tong klakkend. Terwijl hij dat deed ontsnapte er een nauwelijks hoorbaar 'tuttut'.
'Jouw verhalen interesseren me ook geen zier,' beaamde hij schaamteloos. Al net zo onbeschroomd stak hij een hand uit en rammelde even zacht aan de ijzeren band rond de nek van de man. 'Ik doelde meer op dit.'
Velen waren blind voor zijn intenties. Daar kon hij prima mee leven. Maar Ronodan was juist over één ding: hij zat inderdaad niet te wachten op een heel levensverhaal. Daar was hij te flegmatiek voor en was zijn gebrek voor erbarmen te groot, en bovendien kon het hem ook geen snars schelen wat een ander had doorgemaakt. Zolang hij er niet in voorkwam was het voor hem niets meer dan een saaie, langdradige samenhang van nietszeggende woorden. Maar hij wilde deze nieuwe gast wel graag uithoren over zijn verhaal, want hij leek een stuk ervan constant bij zich te dragen. Concreet. Zoals een hond nooit zomaar naar wens zijn halsband af kon schudden.
'Je maakt me niet wijs dat dat bij je excentrieke voorkomen hoort. Het is een nogal duidelijke hint, you see,' ging Savador zacht verder. Langzaam trok hij zijn hand weer terug. Zijn wat verbeten blik gleed weer omhoog naar Ronodans gezicht om die woorden toe te lichten.
'Die vunzige kracht van haar heb ik eens ervaart, en mijn vingertoppen herinneren zich iedere magie die ze ooit hebben geregistreerd. Ik kan het voelen als ik het aanraak. Ik kan het zelfs voelen als ik het niet aanraak. Dus vraag ik je; wat, bij Medusa, heeft de snol je geflikt?' Zijn goudgele ogen die zich in die van Ronodan boorden stonden wat ernstig. Het was wat hij vanaf het begin af aan al had willen weten. Complex en berekenend was hij, en toch kon hij als een open boek zijn voor iedereen die zijn acties en woorden wist te analyseren. Vandaar dat hij de voorkeur in zijn woordkeuze heel secuur had laten vallen op 'schoothond'.

"A lot of fools make me want to take nasty to a whole new level"

Er was een sterk begeerte naar wraak die hij niet in de ogen van de man kon zien. Er was enkel de bovenlaag, de sporen van deceptie, en ook die kon hij maar nauwelijks van zijn kalme gezicht onderscheiden. Misschien wel woede. Maar waarom, bij Medusa en Azazel, verborg hij het concrete van die walgelijke herinnering niet? Had Norwood hem met zijn kippenkracht een kras in zijn bovenarm weten te bezorgen, dan droeg hij extra dikkere mantels om die tekenen dat hij niet eens onschendbaar was voor zo'n laaggezonken dwaas te verbergen. Het aanzicht hoe de Puffoonse man ermee rondbanjerde als een hond met een halsband was ronduit walgelijk.
Zijn hand lag nog steeds om de rand van de band gekruld nadat hij er even demonstratief aan had geschud, en nu speurden zijn goudgele ogen berekend over het gelaat van de man bij de zachte lispeling aan onbekende, ongetwijfeld Oud-Puffoonse woorden die hij uitsprak. Hoewel hij het niet verstond moest het vast op de een of andere manier bijdragen aan het feit dat Ronodan het niet bepaald prettig moest vinden om op gevoelige snaren bespeeld te worden. Dat was genoeg om zijn mondhoeken langzaam maar zeker om te laten krullen tot een zuinig glimlachje. Nog geen tien minuten binnen en hij kreeg nu al voorgeschoteld wat hij graag wilde weten. Dat hoopte hij, althans. Hij hield niet van leugens. Niet om ze tegen zich te krijgen, als een door en door trouwe kameraad die zich opeens tegen je keert.
'Je wilt indiceren dat de magie van Puffoon zelve - een bron met de kracht om hemel en aarde te bewegen.. één van de zeven verwekkers die zich in de diepste aardkorst van Puffoonse grond en duizenden sterrenstelsels heeft gepenetreerd - dat dat alles zit opgeslagen in een simpele ijzeren band?' Er klonk een grauw door zijn stem en zijn puntige tanden ontblootten zich, maar zijn ogen fonkelden in de schaduw die over zijn gelaat viel. Langzaam dwaalde zijn blik weer af naar de band, een doodgewoon ogend instrument, zo normaal als dag en nacht. 'Really now.' Er schemerde een karig glimlachje door terwijl hij zich iets dichter naar het ijzerwerk boog, bedenkelijk plukkend aan zijn sikje. Als dat het geval was, was het dan niet mogelijk om met de band in een hand over twee elementen tegelijk te heersen? Als het op zo'n wijze lukte om de magie zelve in een voorwerp te gieten, kon dat dan ook niet klaargespeeld worden met de overige elementen? En als je ze alle zeven had, stond je dan niet gelijk aan een almachtige God? Hij wist niet eens of zijn theorie erover juist was, maar hij kreeg het licht in zijn hoofd bij de gedachte alleen al. Een Legendarische Magiër was een nietige mier naast zo'n persoon.
Zijn gelaat oogde uitermate kalm toen zijn blik Ronodans twee verschillend gekleurde ogen weer zocht. 'Maar ze was als het achtereind van een zigeunergeit. Zulke simpele zielen houd ik for the sake of satisfaction onder mijn lakens gedrukt tot ik geen penny meer hoef te betalen voor een verkenningstocht over een decolleté. Ze heeft je tot haar persoonlijke waakhond gemaakt en tot op de dag van vandaag heb jij dat blindelings geaccepteerd? Good gracious, dat zegt veel over je - however,' vervolgde hij op een onheilspellende toon terwijl hij zijn beide handen op de armleuningen van Ronodans stoel zette en zich dichter naar de man toe boog, tot de punten van hun neuzen nog maar enkele centimeters van elkaar verwijderd waren. 'Wat over je is uitgesproken - hetzij een vloek, een plaag, een blasfemie - kan ook teruggedraaid worden. And aren't your fellow colleagues just the right persons for that. Een beetje pressie hier en daar en je hebt ze alle zes aan het lijntje. En ik denk dat de samengebonden kracht van zes Legendarische Magiërs wel wat krachtiger is dan een spreuk van een vleugelloze heks op haar sterfbed, denk je ook niet?'