( Muziek )

De duidelijk hoorbare bass die te horen viel in de verder doodstille nacht kwam van binnen. Als je langs de Toren liep zou je als buitenstaander slechts een kleuruitspatting van rode en oranje lichten van het feest mee kunnen krijgen, een gloed van de schijnwerpers en de toortsen en honderden kaarsen. Misschien wel de pest hebbend dat niemand je ook maar iets had laten weten, zodat je je beste kledij uit de kast kon trekken en de avond ook kon bijstaan. Maar waarom zou diegene ook? Dit was niet iets voor buitenstaanders, niet eens iets dat toegankelijk was voor ieder die normaal gesproken toegestaan was om de Toren te betreden, Legendarische Magiër, Adviseur of opvolger. De reden was simpel: omdat het puur cultuur was. De oriëntale klanken van de muziek moesten dat al duidelijk maken. Een stukje Shadra in gewone, maar o zo uitheemse thuishaven. Een uit een paleis verplaatst harem dat gepaard ging met veel zinnelijke elementen. En het was ook iets om je ogen bij uit te kijken als je het niet gewend was. In diverse rijen opgestelde buikdanseressen, op sokkelachtige verhogingen of op het brede tapijt. Sluiers in alle kleuren en maten, in alle stoffen en vormen. Chiffon en tule, satijn en zijde - maar alles transparant om slanke benen en blote buiken door te laten, op borstgebied en vanaf de onderbuik na. Riemen met tweehonderdachtenveertig munten rinkelden en blikkerden bij iedere heupwieg, en de danseressen die geen munten of belletjes hadden zetten een stille dans weg door schuddende kwastjes om hun bovenbenen. Gouden strass pailletten aan bovenstukjes rammelden op de maat van de muziek en ze kwamen steeds dichter- en dichterbij, lonkend, uitdagend. Nog een paar stappen en ze schudden hun buiken vlak voor zijn neus, nog geen twee centimeter van zijn apathische gezicht verwijderd: maar hij genoot. O jawel, hij genoot. Zijn ogen straalden een lust af die zijn zwakke glimlach niet bereikte.
Hij zat in een troonachtige stoel, zijn hand over de voet van een halfvol glas wijn gelegd die hij op de armleuning liet rusten, zijn mondhoeken omgekruld tot een voldaan glimlachje, zelf ook in Shadraans gewaad. Om hem en de troon heen lagen hopen gouden muntstukken en vers fruit, niet zozeer omdat hij aanbeden werd, maar omdat hij ze had betaald te komen en omdat het bij de dans hoorde. Als je geld en vermogen had was je iemand, en dus dansten ze maar wat graag. Voor hem. Aan weerskanten van zijn troon zaten of stonden Shadranen die hij kende door onderonse zaakjes of andere kwesties en die evengoed in aanzien waren. Sommige staand met een waaier, sommige intiem met een partner.  
De voorste buikdanseressen waren geheel in het zwart en waren identiek opgemaakt, om met sierlijke bewegingen van een kromme dolk en ledematen een performance op te voeren wat ze in het Shadraans een zwarte schorpioenendans noemde. Slanke vingers met zwarte valse nagels streelden door zijn haar of langs zijn kaaklijn, eindigend bij zijn sikje. Een satijnen sjaaltje werd om zijn nek geslagen zodat hij gedwongen was zijn hoofd dichterbij te brengen, naar zwartgestifte lippen die heet over zijn huid uitademden. En hij liet het allemaal toe. Dat was het enige dat hij deze ene nacht uit de duizendenéén hoefde te doen. Het aangeboden voedsel tot zich nemen wanneer hem dat bliefte, kijkend en genietend van de schaarsgeklede schoonheden voor hem en het allemaal toelaten. Waarschijnlijk eindigde het festijn met dat één van die danseressen zo rond de vroege uurtjes in zijn bed belandde en hij die de volgende ochtend met bonkende hoofdpijn wakker werd, zodat hij het stukje Shadra de komende weken weer zou missen. Terug in het hier en nu, in de ellende van de onaangename sfeer die de jeugd en zijn collega's hadden opgebouwd - waar hij weliswaar even bekend was, maar minder geliefd. Maar niet nu. Voor nu genoot hij.

(Nocte)

Ze hadden de afstand naar hun sultan voor deze avond verwijderd, dichter over het tapijt, schuifelend als de nederige horigen die ze waren. Onderdanig, maar nog steeds lonkend: dat was immers hun taak. Behalve het feit dat ze vrouw waren, en in zijn bijzijn dus weinig voor het zeggen hadden, ook omdat ze moesten leveren waar hij zijn geld voor neer had gelegd. Een slanke voet behorend aan de voorste danseres had zich tussen de doeken gevleid die gedrapeerd lagen aan de voet van zijn troon. Ze was lang, slank en mooi, als een zwarte onyx die zelfs in het donkerste donkerte bleef schitteren. Amandelvormige bruine ogen hielden zijn blik vast over een donkere sluier die de onderste helft van haar gezicht bedekte, en terwijl ze haar magische hypnose uitvoerde om de rollen eens een keer om te draaien - zij de slang en hij het slachtoffer - stak ze in een gracieus gebaar een hand uit met fijne zwartgelakte nagels. Ze schraapten opzettelijk ruw over de haartjes van zijn baard, werden dan zacht en gingen over zijn sleutelbeen om uiteindelijk satijn te worden onder zijn lagen indrukwekkende oosterse kleding, masserend over zijn borst. De tweede danseres in de linie zeeg zijwaarts neer op zijn knie, die vrij was, trok zijn aandacht door hem over zijn nek te strelen die afwezig naar haar toe was gericht en hield hem een tros druiven boven. De derde boog zich over de eerste heen om door zijn haar te gaan en de vierde knielde neer om zijn voeten te wassen in wijn. Alle indrukken van alle kanten bezeten hem in een oase van sereniteit. Hij negeerde het vermakelijke gelach van zijn gasten achter hem, negeerde de muziek en de rinkelende glazen. Voelen en horen en zien en ruiken, dat alles overstelpt in een zwoele aangename roze wolk. Dit was zoals het moest zijn, nietwaar? Hij verdiende het. Hij kon niemand anders bedenken die het meer verdiende dan hij. Omdat hij geweldig was, in alle kleine aspecten die bij ieder ander algauw in onzichtbaarheid vervielen - maar niet bij hem. Onmogelijk.
Zijn handen reikten naar opzij, links en rechts een vrouwelijk heuvellandschap dat hij verkende, met glooiende dalingen en strevende hoogten. De middelste danseres plantte een knie tussen zijn benen in, op het royale troonkussen om steun te vinden, haar slanke wijsvinger glunderend gekruld om de rand van haar sluier. Erachter, dat wat ze deze avond nog niet had onthuld. Maar hij stond op het punt om zijn verdiende beloning nu te krijgen. Zwarte lippen die zijn huid centimetertje voor centimetertje zouden beroeren.
In een soepele beweging haalde haar vinger de sluier weg en het was niet vol en ook niet zwart, maar langwerpig en zilver. Hij staarde er enige tijd verbluft naar. In alle bevreemding voelde hij zich net een mannetje dat terecht was gekomen in een surrealistisch kunstwerk. Het enige zwarte eraan was het gat in de langwerpige holte, en daar keek hij nu vol verbijstering in voor de toeter een oorverdovend geluidssignaal afgaf --

In het hier en nu schoot de sultan van zijn eigen wereldje overeind, sloeg met zijn hoofd tegen iets massiefs en liet zich meteen weer terugvallen in zijn kussen, kermend. Hij trok zijn benen op en rukte aan zijn sik als ware het om de pijn op die manier te bestraffen, maar maakte het er voor zichzelf niet minder pijnlijker op. Iets nats sijpelde in zijn grijze nachthemd. Sterker nog: het liet de dunne stof aan zijn lijf plakken, maakte het zwaar en zuur ruikend. In zijn ravenzwarte haar glinsterden de rode druppeltjes als bloedachtig ochtenddauw. 'Bij Medusa - !' Hij had zich los geworsteld uit de hopen kussens en lakens en werkte zich net zo snel uit zijn bed als dat hij uit zijn vredige slaap was gewekt. Je kon het eerder struikelen noemen.
Zijn bed bloedde. Hij staarde er met trillende onderlip naar en voelde de kille nachtlucht strijken langs zijn natte rug. Het was onvermijdbaar: het volgelopen bad dat weer levendig voor zijn geest werd geroepen, de hand van zijn oom die hem kopje onder duwde. Hij kon zich nog precies herinneren aan welke vinger hij een ring droeg, welke edelsteen erin was gezet, de kleur, de vorm. Het was het laatste wat hij zag voor het zicht troebel werd door schuim en badwater. Dan waren het weer de kinderen op zijn school geweest die hem achterna zaten met waterpistolen, niet eens meer voor het plezier. Zijn knieën trilden in de pijpen van zijn pyjamabroek. Hij moest braken en op hetzelfde moment zijn blaas legen. Hij wilde weg van het druipende bed en tegelijkertijd wilde hij erin. Terug naar zijn fata morgana, waar hij wel geliefd was en waar een angst voor water niet bestond. De hand tegen zijn borst moest zijn hartslag zinloos onder controle krijgen. Toen zag hij de lege wijnfles, het zwevende krukje boven zijn bed; spullen die niet zijn kamer in konden worden gebracht door een simpele leerling die een grap wilde uithalen, met zijn deur wel op het slot, maar niet bestand tegen magische wezens die in en uit konden - en begreep hij alles. Concludeerde het, althans.  
'Godver-DOMME NOCTEEE!' Het kon hem niets schelen dat hij het hele kasteel op dit tijdstip op zijn grondvesten liet trillen. Je maakte geen slapende leeuwen wakker.