Na een korte blik achter zich haalde hij de hendel naar beneden. Het raam vloog haast spontaan open en bood hem een ongehinderde blik op de omgeving. Het was een heldere zondagmiddag en Marshall had behoefte aan wat buitenlucht. Dan kon je natuurlijk naar het bos gaan voor een flinke wandeling, chillen op het grasveld (al was het 's winters meer een sneeuwveld) of rond gaan neuzen bij de ruïnes. Maar dat was te mainstream. Marshall was een outsider, een buitenbeentje met rare kleren en rare gedachten. Vandaag droeg hij een shirt van Kovomakana Monkeys, wat werd gesierd door de bandnaam, een banaan en een schedel. Daarnaast een zwarte spijkerbroek met gaten, een oud, maar uiterst comfortabel vest gevoerd met wol en afgetrapte sneakers. Niet echt de kleding die je bij de populaire groep kreeg. Maar dat was ook helemaal niet de bedoeling. Bah, nee. Als hij zich in een nette polo en strakke broek moest heisen om wat vrienden te krijgen dan bedankte hij liever voor de eer.

Met een handige zwier verliet Marshall de leerlingenkamer op een ietwat onconventionele manier. Deuren, wie had er nou deuren nodig? Hij in ieder geval niet. Met het nodige geklauter belandde hij op een redelijk vlak dak en vanaf daar ging het eigenlijk allemaal vanzelf. Hij balanceerde over de nok van het dak verder. De schoorstenen ontweek hij behendig, tot hij er genoeg van had om hier als een dwaas rond te lopen. Het was tijd om te doen waarvoor hij hier gekomen was: Lezen in zijn boek. Hij wist een goed plekje te vinden, schopte de overgebleven sneeuw weg van zijn verlangde plek. Dat er wellicht een onwetend persoon beneden nu een pak sneeuw op z'n kop kreeg was geen probleem voor hem. Dan hoefde diegene vanavond niet meer te douchen. Marshall ging zitten, met zijn rug leunde hij tegen een verhoginkje aan, en haalde een pocketboek uit zijn zak. Het boek was een beetje gevouwen doordat hij het in zijn vest had meegedragen, maar dat gaf niet. Zo zat de jongeman op het dak van de school, met in zijn handen het boek, uitkijkend over het immense meer en de ver uitgestrekte bossen. In de verte zag hij Oaks Field liggen, de mensen op de grond waren mieren geworden. Het was een uitstekend idee geweest om hier te gaan zitten.

Waar dat precies was? Op het dak dus, met zijn rug tegen een of andere toren aan, met boven zich een raam wat op een kiertje open stond. Hij sloeg net zijn boek open toen hij verstoord werd en opkeek.

[Alala le Eodan please c:]

Gekrabbel en het tikken van de klok. Dat was het enige geluid wat te horen was in het vertrek van de heer van licht. Zoveel documenten die hij moest ondertekenen en brieven die hij moest schrijven...Ok, na deze nam hij een pauze. Toen hij klaar was legde Eodan zijn veer neer, en keek door het raam. De zon scheen door de ruiten van zijn vertrek. Wat een mooie dag..Hij stond op, iep naar de ruiten toen, en deed deze open. Even blies er een licht warme lucht in zijn gezicht. Ah..de frisse geur van de lente..heerlijk. Hij leunde op de rand, sloot zijn ogen even, en nam de geur in zich op. Meteen kreeg hij er nieuwe energie van. Dat deed hem denken..hij had nog ergens een manuscript van een lied liggen dat hij nooit had uitgeprobeerd. Het lied heette: Earraigh. Dat was Novaans voor lente. Hij deed het raam op een kier, en liep toen naar zijn bureau toe. Uit de onderste la pakte hij een dossier. Hier zaten al zijn muziek stukken in die hij had geschreven. Hij bladerde even er door, totdat hij bij het begin kwam van zijn stuk. Er was een stuk dat geschreven was voor de piano en een stuk dat was geschreven was voor de cello. Hij had het stuk voor de piano al eens gespeeld, maar voor de cello nog nooit. Hij wou daarom nu het stuk voor de cello uitproberen. Toch zette hij het stuk voor de piano ook op de bladstand van zijn piano. Toen pakte hij zijn muziek standaard, zette het op, en zette het stuk voor de cello erop. Toen liep hij weer naar de piano. Zijn vinger raakte even een toets aan. De toon was helder en leek te echoën daar het hele vertrek. "A dhéanamh dom daor bródúil as.." fluisterde hij. Toen haalde hij de cello uit de koffer die op een stand in de hoek van de kamer stond, en pakte hij een kruk. Toen ging hij voor de stand zitten. Na even stemmen, ging hij spelen.
Het was klonk nog mooier dan hij het in zijn hoofd had voorgesteld. Even later begon de piano uit haar zelf mee te spelen. Het ging perfect in sync. Terwijl hij aan het spelen was, kwamen er verschillende herinneringen naar boven. Onder andere de tijd dat hij het lied schreef. Het was in een druk café geweest. Hij hoorde de stemmen van de mensen die toen in het café zaten.
Terwijl hij aan het spelen was kon hij een vaag bekend aura voelen. Echter kwam het niet bij de deur vandaan..maar bij het raam? Hij rondde zijn symfonie af. Jammer dat het zo moest, maar nu had het toch echt wel zijn aandacht getrokken. Misschien was het wel Lust..maar het was niet een krachtig aura..nee, dit aura leek erg op dat van...de heer van het licht zelf? Dit..dit was zeker vreemd. Hij kon zelf namelijk geen nakomelingen hebben gekregen. Hij had nooit een vrouw gehad...Hij liep op een gehaast pasje naar het raam. Het aura werd ondertussen sterker. De persoon zat onder zijn raam. Hij deed deze open, en keek naar beneden. Hij zag een jongen zitten met wit haar. Deze zat een boek te lezen. Hij krabbte even op zijn hoofd. Een.. ongebruikelijke plek om je boek te lezen..."Is het een leuk boek?"

Het weer was heerlijk, zijn boek was geweldig en de rocknummers die hij in zijn hoofd had brachten zijn stemming tot een euforische hoogte. Dat paste ook wel bij zijn zitplekje, het dak van het kasteel. Marshall was niet mensenschuw ofzo, hij hield best van een praatje maken. Maar soms was alleen zijn gewoon heel erg lekker. Marshall had niet echt doorgehad dat hij vlak bij een open raam zat, daarvoor was hij te gefocust op zijn boek. Het werd net spannend.

Meestal noemden de jongens op zijn oude school hem een nerd als ze hem met een boek betrapten. Lezen deed je in de lessen, maar nevernooit vrijwillig. Tja.. Marsh had nu niets meer met die gozers te maken, al miste hij een aantal van de botte jongens wel. Ze waren dan wel hard en ruw, maar op hun eigen jongensachtige manier hadden ze toch een geweldige vriendschap gehad. Dat die vriendschap niet bestand was tegen zijn voorkeur voor jongens, één jongen specifiek eigenlijk, was toch te gek voor woorden. Maar het was niet anders.

"Is het een leuk boek?" Marshall keek omhoog, recht omhoog. Dat betekende dat hij tegen de kin van een man aankeek en die man nu naar zijn voorhoofd staarde. ‘Interessant, ja. Best wel.’ Marshall kwam overeind en kreeg daar meteen spijt van. Een gladde dakpan had het niet zo op de jongen die bovenop hem stond en bijna gleed hij uit. Nog net kon hij een schoorsteen grijpen, wat hij met een schaapachtige grijns vasthield om niet nog een keer zijn evenwicht te verliezen. ‘M-mag ik misschien naar binnen komen?’ vroeg hij dan nonchalant. Hij vermoedde dat dit de verboden toren was, maar hij ging liever daar naar binnen dan dat hij via de vallende luchtweg beneden kwam.

Wat Eodan meteen was opgevallen, was dat de jongen hetzelfde witte haar had als hem. Dit kon geen toeval zijn...zou dit dan toch familie zijn? Misschien...dat wist zelfs de heer van het licht niet zeker. Hij keek glimlachend naar de jongen, die antwoord gaf. Waarna deze bijna van het dak afviel, Eo wou bijna te hulp schieten, maar zag dat deze zich net kon vasthouden aan de schoorsteen van de open haard van de vrouwe van Aarde wist Eo uit zijn hoofd. Eodan knikte vriendelijk. "Ik wou net hetzelfde aan jou voorstellen wist je dat?" Het was eigenlijk tegen de regels om leerlingen binnen te laten, maar daar trok Eo zich weinig van aan. Het was immers zijn kamer niet? Savador had daar niets op in te brengen. Wat wou hij doen als de oude chaggerijn hier achter kwam? Hem ontslaan? De heer van licht?
Hij maakte een uitnodigend gebaar, en hielp de jongen naar binnen. "Zo, wil je misschien wat te drinken Marshall?" Dat was zijn naam ja. Hij had het al geweten vanaf het moment dat hij de jongen had gezien.
Zo, en dan later maar eens wat meer te weten komen over deze Marshall...

Heel soepel was zijn poging op te staan niet. Maar hij wist zichzelf te redden en dat was het voornaamste. Anders zou hij de straat beneden nu rood hebben gekleurd. Splash, smack.. Heh. Misschien zou zijn brein zelfs uit z'n kop knallen. Overal stukjes organen, stukjes van hem. Marshall was niet zo lichtgeraakt en kon goed tegen bloed en gore, maarover zijn eigen dood na zo'n diepe val nadenken was wellicht iets te macaber. "Ik wou net hetzelfde aan jou voorstellen wist je dat?" Marsh grinnikte zachtjes, verbaasd. De meeste docenten zouden eerst een hele preek geven, voordat ze überhaupt tot het punt kwamen waarin ze je bevel gaven naar binnen te komen en linea recta naar de hoofdmeester te gaan, onmiddelijk. Want het dak was vast en zeker verboden terrein, al wist Marshall niet zo goed waarom. Tja, dat het best gevaarlijk kon zijn had hij zojuist wel gemerkt, maar dan konden ze er toch gewoon wat hekken omheen zetten? Probleem opgelost, geen geplette leerlingen meer en een heerlijk dakterras.

Met een dankbare lach nam Marshall de helpende hand aan en glipte door het raam naar binnen. En daar stond hij zomaar in een ruime kamer. "Zo, wil je misschien wat te drinken Marshall?" Hij probeerde niet te laten merken dat hij dit allemaal niet verwacht had, maar het was aan zijn uitgebreide stilte wel te merken, waarin hij de inrichting van de kamer in zich opnam. Ergens voelde het vertrouwd, een fijne, warme plek. Maar tegelijk was het luxer en mooier dan wat hij gewend was. De kandelaren die er stonden waren prachtig. Niet opschepperig of overdreven glimmend, maar wel mooi. ''Ja, doe maar wat.. Meneer.'' Marsh keek met glimmende ogen de man aan, in zijn ene oog leek zelfs een korte schittering te zien te zijn. ''Is dit van U?'' vroeg hij dan, terwijl hij naar een tafeltje liep en er ongevraagd een voorwerp vanaf pakte om het te bestuderen.

Dit had Eo eigenlijk helemaal niet verwacht..hij had er gewoon op gerekend day deze dag gewoon werd als al die andere dagen..brieven ondertekenen en schrijven..en zie hier..nu was hij met deze Marshall..diens aura erg op die van hem leek..ja, zelfs de heer van het licht kon nog verrast worden. Eigenlijk was het best wel grappig hoe het lot soms kon spelen..
"Oh please, ge gemeneer en ge-u, Eodan is de naam, maar noem mij maar gerust Eo." zei Eodan op een vriendelijke toon. Echt dat ge-u en gemeneer deed hem zo oud voelen. True, hij was 217 maar hij hoefde daar niet aan herinnerd te worden. Liever niet zelfs. "Âde? Twee glazen Novwater graag." Er verschenen twee glazen Novwater op de tafel waar de jongen net een voorwerp vanaf gepakt had. Hmn..deze jongen was ook een apart type..hij mocht deze jongen nou al. Maar toen zag hij welk voorwerp dat was. Het was de kristallen bol die hij van Luce had gekregen, waarvan gezegd was dat deze in het verleden kon kijken. Eo gebruikte deze eigenlijk niet meer..maar nog steeds had het ene bijzondere geestelijke waarde voor hem..nee he..had hij die nou echt laten rondslingeren..Hij liep op een licht gehaaste pas naar de jongen toe, en pakte dit voorwerp uit zijn hand. "Dat..is inderdaad van mij. een heel waardevol geschenk dat ik van een hele goede bekende heb gekregen vroeger..." Snel pakte hij een doek, wikkelde de bol hierin, en zette deze in een kast naast zijn bed. "Ik zie dat je interesse hebt in ongewone voorwerpen?" vroeg Eo terwijl hij weer naar de jongen toeliep en hem het Novwater aanbood.

(Het smaakt naar zijn lievelingsdrinken)

Hij ging vandaag echt het hele kasteel door, van de ene hoek van zijn kamer tot het dak en nu de toren van de o zo heilige Legendarische Magiërs. Een plek waar de meeste van zijn medestudenten nog nooit een voet in hadden gezet, op de paar waaghalzen na die vol spanning en angst de trap op waren geklommen. Stelletje idioten, dat was haast net zo kinderachtig als belletje trekken.
Marshall hoorde toe hoe hem verzocht werd de man als eengelijke aan te spreken. Tuurlijk joh. Sorry I annoyed you with my politeness. Ach, eigenlijk vond Marsh het niet zo'n groot probleem, was wel lekker makkelijk.

"Âde? Twee glazen Novwater graag." Alsof Eodan hem er even aan wilde herinneren dat hij super magisch was liet hij zijn bestelling met een poef uit het niets verschijnen. Maar het drinken kon hem momenteel niet zo interesseren, nee.. Dit glimmende ding, de bol van glas, trok hem onmiddelijk aan toen hij het tussen de spullen ontdekte. Dus pakte hij het op. Zo simpel was het. Hij had er niet echt bij nagedacht, of Eodan het wel fijn zou vinden als hij zomaar aan dingen zat en of het niet ook heel goed mogelijk was dat sommige spullen hier gevaarlijker waren dan dat ze eruit zagen. Toen hij het koele glas aanraakte gebeurde er niets bijzonders, al leek de weerspiegeling die hij de spiegel zag verrassend veel jonger. Ja, hij zou echt zweren dat hij zelfs twee rode ogen gezien had. Dat.. klopte niet. Al zo lang hij zich kon herinneren zag hij er zo uit, op elke foto die hij van zichzelf kende zag hij er zo uit. Een oog rood, een oog geel.

"Dat..is inderdaad van mij. een heel waardevol geschenk dat ik van een hele goede bekende heb gekregen vroeger..." Daar ging de glazen bol weer. Marshall realiseerde zich nu dat het een beetje onbeleefd geweest was om zomaar iets op te pakken, maar Eodan leek niet boos, enkel bezorgd om zijn bol. Was hij even blij dat het niet uit zijn handen was geglipt.

"Ik zie dat je interesse hebt in ongewone voorwerpen?" Hij haalde zijn schouders op, nogmaals naar de vele prullaria in de ruimte kijkend. ''Ik kon het gewoon niet laten, het trok me aan ofzo.'' Marshall pakte een van de twee glazen op, bekeek het drankje even en nam dan maar gewoon een teug. Het zag er simplistisch uit, glanzend en doorzichtig, maar de smaak was diep en complex. Fris, zoetzuur, het deed hem denken aan een mangosmoothie. Vreemd, want zo zag het er absoluut niet uit. Damn, sinds wanneer had Nova zulke fancy drankjes?

Eodan vond Marshall's antwoord begrijpelijk. Natuurlijk wordt men van nature aangetrokken door ongewone dingen. Dat zat in de natuur van de meeste mensen. Sommigen wellicht minder happend naar de ongewone verschijning dan anders. Maar dat kwam dan nog wel. Marshall behoorde echter tot het soort mensen dat gelijk wou onderzoeken. Althans, dat concludeerde Eo uit het feit dat Marshall gewoon zomaar dingen die hij interessant vond oppakte.
"Nee, het geeft niet hoor, ik zou hetzelfde hebben gedaan hoor. Het gebeurd namelijk niet iedere dag dat de heer van licht je uitnodigt in zijn vertrekken niet?" Dat laatste had hij er niet aan toegevoegd om de jongen eraan te herinneren wie hij was, eerder om meer duidelijkheid wat betreft de situatie te scheppen. Nee, zijn titel was niet iets om mee te koop te lopen, daar was deze veel te eerbiedwaardig voor. Het was dus respectloos om zo met je titel om te gaan. Een titel is iets wat je met eer moet dragen en moet behandelen met eer. Misschien zelfs wel meer dan de normale doorsnee Kovomakaan.
Hij wenkte Marshall dat hij mee moest komen. Hij had een idee om te bevestigen of ze wellicht familie waren.
"Ik heb denk ik iets wat je wel leuk zou vinden." Hij liep naar zijn nachtkast, en pakte daar een kistje uit. "Marshall, heeft je vader of misschien je opa wel eens verteld over een zeker kristal?"

Marshall vond het maar vreemd, hier zijn, met die Legendarische Magiër. Het was bijna onbegrijpelijk hoe één man zo veel macht kon hebben en alsnog zo.. menselijk kon zijn. Hoewel Eodan zeer veel moeite deed om maar gewoon te blijven en te benadrukken dat hij niets speciaals was, maakte dat het voor Marshall alleen maar duidelijker. Hoe het zat. De legendarische magiërs waren oud, magisch en zogenaamd legendarisch. Tja, dat laatste moest Eodan eerst nog maar eens bewijzen en dat ie oud was zag je er ook niet aan af. Maar Marshall geloofde onmiddellijk dat Eo onwijs sterke magie had. Dat was haast te voelen in een soort tinteling, zijn ketting gloeide lichtjes op, maar werd nog bedekt door zijn zwarte shirt. De jongen wreef kort in zijn grijsgele oog en knipperde, proberend zijn zicht scherp te krijgen. Ugh, zo irritant.

Algauw bood de lichtmagiër echter afleiding en nieuwsgierig keek Marshall hem aan. Iets wat hij leuk zou vinden? Dat klonk… veelbelovend? Zou het net zo vaag en wicked zijn als die glazen bol? Het kistje was klein, maar zag er behoorlijk antiek uit. Vervolgens vroeg Eodan iets over een kristal.. Ja, dat was typisch Novaans, maar als Erdling had hij daar niets mee te maken. ‘Euhm.. Niet echt nee.’ Thuis spraken ze nooit over kristallen of lichtmagie. Het was, volgens zijn vader, enkel goed om in gloeilampen te stoppen. Argh, waarom jeukte zijn oog zo ontzettend? Speelde de infectie weer op? ‘Is het belangrijk dat ik ervan gehoord heb of eh mag ik het gewoon zien..?’ Ietwat greting richtte hij zijn blik op het kistje, alsof hij daarmee alle raadsels op zou lossen.

Eodan knikte bij het antwoord van Marshall. "I see.." Natuurlijk, dat was te verwachten geweest. Men wou tegenwoordig gewoon het verleden vergeten. Zouden zijn ouders wellicht geweten hebben dat hun zoon afstamde van de magiër die Nova bijna om zeep had geholpen? Zouden ze hun zoon willen behoeden van de waarheid? Then again, het zou probaly ook vergeten kunnen zijn. Erd was immers een planeet waar men niet zo van traditie was. Hij deed het kistje ondertussen van het slot. Erin was een kristal te zien. "Nee, nee, het is ook niet belangrijk." Hij draaide zich om, en liet het kristal dat in het kistje te zien was zien. "Dit kristal, was gegeven aan mij lang geleden. Er wordt gezegd dat dit kristal het eerste kristal was dat gemaakt werd nadat het licht element de eerste legendarische magiër de kunst van het kristal maken had geleerd. Ik denk dat dit heel goed zou kunnen, omdat de lichtmagie waarvan dit kristal is gemaakt ouder is dan het mijne." Hij zette het kistje op tafel, en pakte het kristal eruit. Het gaf een lichte gloed toen hij het pakte, waarna deze weer verdween. Hij hield deze uitnodigend voor Marshall. "Als je wilt, mag je hem in je handen houden." zei hij met een glimlach. Wat Eodan er niet bij had gezegd, was, dat deze ook kon aanwijzen of degene familie was van degene die het laatst het kristal had vast gehouden. Het zou dan een aanhoudende gloed moeten geven.

Een kristal, nog nooit van gehoord. Al was de zwarte gevlochten ketting om zijn nek wel gesierd met een hanger die van een soort doorzichtig glas leek. Marshall stelde er thuis geen vragen over, wetend dat zijn ouders dat niet waardeerden, maar nieuwsgierig was hij wel naar het glow-in-the-dark blokje. Wellicht dat Eodan daar wat van wist?
Eerst kreeg hij echter een geschiedenis lesje. Hij vond geschiedenis best interessant, als het leuk verteld werd dan. Dus dit was wel te verdragen. Hij werd uitgenodigd het kristal ook eens beet te nemen, waarom snapte hij niet helemaal. Zijn affiniteit met lichtmagie was nagenoeg nul, dus wat moest hij met een magisch lichtgevend kristal? Naja, vooruit dan maar. Het kon geen kwaad, toch? De legendarische magiër zou hem nooit iets geven wat zou ontploffen of gevaarlijk zou zijn. Toch?

Nu hij zich dit zo afvroeg wist Marshall wel zeker dat hij het moest proberen. Gewoon omdat hij nieuwsgierig was. De jongen nam het kristal aan en vouwde zijn hand eromheen. Het was redelijk zwaar, warm.. Vreemd. Door de spleetjes van zijn vingers zag hij een gloed, sterker dan toen Eodan het vast had gehad en daardoor goed zichtbaar. ''Hoort dit?'' vroeg Marshall fronsend, ergens bang dat hij het stuk had gemaakt, door te hard te knijpen of gewoon doordat hij soms ongeluk aan leek te trekken. Daarom gaf hij het maar snel terug, voordat hij de schuld zou krijgen.

Marshall nam het kristal aan van Eodan. Eo keek afwachtend met een glimlach. Nu zou de waarheid duidelijk worden. Was deze jongen inderdaad wat hij dacht dat deze was? Toen de jongen het aannam, wachtte Eo af. Ah..het kristal begon te gloeien...wat betekende dat dit inderdaad...familie was. "Iontach.." fluisterde hij. Dit was oud Novaans voor Wonderful. Hij had, hoe onwaarschijnlijk het ook klonk, weer na al die jaren familie gevonden. Eodan lachte zachtjes toen hij Marshalls reactie zag. Hij nam het weer aan van Marshall. "Oh, maak je maar geen zorgen hoor. Dit is volkomen normaal." Nou ja, normaal. Het was in elk geval een teken. Maar, hij wou Marshall gerust stellen. Hij keek weer naar het kristal, en zette het toen weer voorzichtig in het kistje. Toe zuchtte hij, en zette deze weer terug in het nachtkastje. "You know, it is funny how certain situations can play out." zei hij, terwijl hij het kastje dicht deed, en zich omdraaide. Toen liep hij weer naar Marshall toe. "Marshall, wist je dat ik Kosra van mijn achternaam heet?" Hij wou een stille hint aan Marshall geven. Hem zelf laten beseffen dat ze wellicht familie waren. Hele verre, dat wel, maar alsnog. Familie is familie.

Het koele oppervlakte van het kristal toonde een nogal vreemde gloed, maar het oppervlakte bleef dezelfde temperatuur. Hoorde zo'n glazen steen ding dat te doen? Zelfs zijn ketting leek een soortgelijke reactie te geven, maar in zijn bezorgdheid merkte hij dat niet op. Pas toen Eodan het kristal weer wegborg en hem ervan verzekerde dat alles goed was durfde hij gerust adem te halen.

Niets gesloopt, niet in de problemen geraakt bij een machtige man. This was a good day, hij moest maar gauw gaan voor hij weer iets doms deed. Maar Eodan leek niet van plan te zijn hem zomaar te laten gaan, nee, die moest een of ander gemene mindgame spelen met een onschuldige leerling. Hartstikke grappig, ja haha. ''Eodan.. Kosra? Maar.. U komt niet van Erd.'' Hij was geboren op Erd, zijn ouders zeiden geboren te zijn op Erd, niemand van hen had een band met Nova en diens lm. Toch?

Over toeval gesproken...Eodan had eerlijk gezegd niet verwacht dat hij uberhaupt nog familie zou hebben kunnen aantreffen hier op Starshine. Hij had altijd al gedacht fat de naam Kosra niet meer zou bestaan. Voor zover Eodan wist, was hij enigst kind geweest. Althans, de tijd dat hij bij zijn ouders had gewoond. Misschien dat zijn ouders dan wellicht een nieuw kind hadden genomen toen ze hem naar dat wagelijke oord van een kostschool hadden gestuurd. Lekker hypocriet zeg..een kind wegsturen om er vervolgens weer 1 te nemen..Ach, dat was het verleden..zijn ouders leefde niet meer, dus had deze gedachte gang weinig nut, behalve hem lichtelijk iriteren. Hij glimlachte. "Nee dat klopt, ik ben inderdaad niet van Erd. Waarschijnlijk is de familie Kosra naar Erd verhuisd door de jaren heen. Ik ben ook immers "maar" 217." Bij maar gaf hij de aanhalingstekens aan. Hierna lachte hij zachtjes. "Maar ik kan begrijpen dat mijn naam niet in de familie is gezegd vanwege vele redenen..Waar ik liever niet op in ga als je het niet erg vind Marsh." hij zuchtte even. Nee, het verleden was nooit iets geweest waar hij trots op was. Hij dacht er niet erg graag aan terug. "Maar goed. Wat vind je er zo van? Dat je opeens familie bent van een legendarische magiër?"