Zijn borstkas zwoegde op en neer terwijl Ronodan steun zocht bij de muur. Zijn kleren waren doorweekt en plakte tegen zijn lichaam aan. Regenwater druppelde gestaag uit zijn haar om het begin van een klein poeltje te vormen. Het regenen buiten werd steeds minder. Hier en daar durfden de eerste straaltjes zonneschijn alweer door het grijze wolkendek te breken. De wereld werd langzaam weer lichter. Ronodan wende zijn blik af van het raam en begon de lange klim omhoog naar Angani. Normaal gesproken zou hij zijn gevlogen. Maar zijn vleugels deden pijn, zijn ledematen voelde koud en zijn lichaam was te vermoeid om de inspanning te kunnen verrichten. Het was een zware storm geweest vandaag. Waarom deed hij het nog? Waarom ging hij nog naar buiten tijdens het noodweer? Hij stopte even met lopen en steunde tegen de koude stenen muur aan. Hij veegde met zijn hand over zijn gezicht en keek naar de waterige, terracotta gekleurde verf op zijn hand. De storm en de regen hadden de bodypaint van zijn gezicht en lijf afgespoeld. Het gaf hem meteen een iets menselijker uiterlijk. Als hij straks boven zijn piercings uit zou doen en droge kleren aan zou trekken dan zou hij er helemaal niet zo extreem meer uit zien. Ja, hij had nog steeds een strechter van flink wat millimeter in zijn oor. En ja, aan de linkerkant van zijn hoofd was zijn haar opgeschoren. En natuurlijk zou hij het feit dat hij twee verschillend gekleurde ogen had ook nooit kunnen veranderen. Maar hij zou er menselijker uit zien.

Ronodan duwde zichzelf weg van de muur en liep verder. de bliksem was hevig geweest tijdens deze storm. De reden dat hij naar buiten ging. De muren van het kasteel waren oud. En sommige punten hoog en onbeschermd. Als de bliksem in zou slaan, dan kon dat grote ravage aanrichten. En als de bliksem in de Toren in zou slaan...tja, hij zou het er maar op houden dat minstens twee collega's een hotel konden gaan zoeken en ze allemaal een andere plek konden vinden om de volgende vergadering te houden. Maar waarom nog moeite doen om hen te beschermen? Het was hem wel duidelijk geworden tijdens de vorige vergadering dat zijn collega's niet veel van hem moesten. Niet dat het hem veel kon schelen. Hij deed de dingen waar hij echt niet onderuit kon komen en verder leefde hij voor zichzelf. Hij had weinig te maken met zijn collega's en hij vond het prima zo. De gedachte had zijn hoofd nog niet verlaten of hij stopte voor een tweede keer die dag met lopen. 'De Toren is dus niet zo verlaten als ik dacht,' zei hij. Hij draaide zich om. Achter hem stond een vrouw met kort haar. Hij had haar eerder gezien. Op de vergadering. Fealwen.

Het was noodweer. Zoveel regen, het was lang geleden dat ze dat hier gezien had. Het weer rond de Academy was meestal niet zo extreem als op andere planeten. Op Gren bijvoorbeeld, had je moessons en droge perioden. Maar hier was dit bijzonder. Fealwen was middenin de nacht wakker geworden, door de luide blikseminslagen. Het leek vlakbij de Toren te zijn. Die moest niet geraakt worden; het was een sterk bouwwerk, maar de kracht van de natuur kon nooit onderschat worden. Toch beangstigde het stormweer haar niet. De regen, die vele regen.. Het deed haar altijd denken aan Cassia. Zonder Bela, haar hond, wakker te maken, was ze uit bed gekomen en had ze een raam geopend. Het kon haar op dat moment niet schelen hoe koud het was, of dat haar kamer inregende. Het gevoel van regen op haar huid was iets waar ze nooit genoeg van kon krijgen.

Fealwen had haar ogen gesloten en bleef bij het raam staan, haar handen steunend op de vensterbank. Buiten kraakte het onweer en de regen was als een gestage ruis die op haar neerhamerde. Een onmiskenbare lach stond op haar gezicht. Nee, er was niets dat dit gevoel kon vervangen. Na een tijdje besloot ze dat het genoeg was. Zelfs de onsterfelijkheidsspreuk voorkwam niet dat je af en toe een koutje opliep. Je zou er alleen niet aan sterven. Ze sloot de ramen een beetje onwillig en keek nog even verlangend naar buiten voor ze naar de badkamer liep om een handdoek te pakken en zichzelf af te drogen. Anders kon ze nooit terug gaan slapen.
Opnieuw gleed haar blik naar buiten. Hoe mooi.. Maar zou het niet mooier zijn om te zien als je dichterbij de hemel zat? Haar kamer was gelokaliseerd op de 4e verdieping, maar de toren ging wel tot de 10e verdieping. Ze kon nog veel dichterbij haar geliefde element zijn! De vrouw keek even naar haar hond, maar die sliep nog vredig. Hem zou ze niet wakker maken. Snel trok ze haar alledaagse kleding aan; ze weigerde in haar slaapkleding de trappen te betreden. Snel haalde ze een hand door haar haren. De regen had ervoor gezorgd dat ze echt wakker geworden was, dus met denken had ze geen probleem.

Zodra ze op de gang stond sloot ze de deur achter haar, deed deze op slot. Een beetje paranoïde was ze hier wel over, maar kwaad kon het niet, toch? Goed, tijd om naar boven te gaan. Een lichte glimlach bleef over haar lippen spelen bij het gedachte aan regen, meer prachtige regen. Ze wist niet precies waarom het haar zou aantrok, maar op dit moment leek het alle heimwee naar Cassia weg te spoelen uit haar gestel. Het maakte haar niet uit dat de regen al minder werd; ze wilde het gewoon nog meemaken voordat het er niet meer was.
De beklimming van de vele treden begon, maar ze kreeg niet de kans deze af te maken. Voor haar bewoog een figuur; moeizaam, alsof hij gepijnigd was. Het was nog wat donker, waardoor ze maar vage trekken kon herkennen. Hij was zwaar verregend en zocht steun tegen de muur, alsof zijn eigen kracht hem verlaten had. Ze kende hem.. Sowieso de onmiskenbare magie die van hem afstraalde, maar toen hij in het licht kwam te staan herkende ze hem pas echt. Ronodan. Hij was ver van Angani: ze waren nog niet eens op de vijfde verdieping. Hij leek niet in staat zijn vleugels te gebruiken zoals bij de vergadering. Niet lang nadat ze hem herkend had, draaide de man zich om. 'De Toren is niet zo verlaten als ik dacht.'

Haar blik was wat bezorgd, vooral omdat ze haar collega in zo'n toestand zag. Fealwen creërde niet snel verbondenheid met iemand en hem had ze nog maar één keer gezien; het was niet dat ze zich verantwoordelijk voor hem voelde. Hoe dan ook, ze bleef een Cassiaan. Helen was één van de magiesoorten die ze hoog in acht nam en goed beheerste. Pijn zien in anderen was iets wat ze liever vermeed, maar wat ze wel aankon. Jaren in leven zijn maakte je wel iets minder zacht voor degenen om je heen. Er was geen enkel persoon dat je niet overleefde..
'Kan ik je een kop thee aanbieden in Ilma, Ronodan?' vroeg de vrouw rustig aan haar collega. Het klonk misschien als een vreemde, veel te casual vraag. Het was voor haar echter meer een uitkomst van een kleine berekening. Zijzelf ging niet zomaar rondsmijten waarom zij rondliep in de Toren, op dit tijdstip. Water was haar ding, ze had niet het idee dat ieder ander dit ook zou doen. Daarnaast leek Ronodan haar iemand die prima voor zichzelf kon zorgen en ook liever niet had dat anderen hem verzorgden, deden asof hij hulpeloos was. Ze had kunnen vragen wat er was, of ze hem kon helpen; ergens voelde het alsof die dingen allemaal verkeerd waren om te zeggen. Wat er was, dat was zijn eigen zaak. Tot hij haar om hulp zou vragen, dan zou ze het moeten weten. Voor nu wilde ze hem laten weten dat ze zijn isolement respecteerde, maar dat het haar niet koud liet. Soms leek ze meer op een apparaat dan op een mens, de manier waarop zij redeneerde. Ach, ja. Voor haar was deze afstandelijke manier de enige manier om eeuwen in deze koude wereld te overleven.

Hij zou zijn lichaam niet altijd tot het uiterste moeten drijven. Haraldur had dat herhaaldelijk tegen hem gezegd. En altijd had hij ja geknikt. En altijd was hij weer te ver door gegaan. Ronodan was zo'n persoon geweest die niet door had wanneer hij moest stoppen. Verwondingen deden hem niets. Hij voelde het niet als hij gefocust was op iets anders. Het gaf hem een ongelofelijk uithoudingsvermogen. Maar vaak ging hij over de grens. Net zoals nu. Maar dit keer was Haraldur er niet om tegen hem te zeggen dat hij rustiger aan moest doen. Dit keer was hij echt alleen. Misschien dat hij daarom ook wel een beetje de storm opzocht. De wind die raasde, de regen die als een zondvloed naar beneden kwam denderen. Het gaf geluid en muziek. Het verdreef de stilte en het ijskoude besef van de eenzaamheid. Maar nu was de storm voorbij. En de stilte kwam terug. Samen met de pijn in zijn lichaam die hij nu pas begon te voelen. Nu het in zijn hoofd weer rustig was.

Hij had zich omgedraaid toen hij voetstappen achter zich had gehoord. Fealwen stond achter hem. Zijn collega en Legendarische Magiër van het element water. Bezorgdheid stond in haar ogen. Het krenkte hem van binnen. Bezorgdheid om hem? Ze moest beter weten. Hij werd gemeden voor een reden. Maar hoe kreeg ze het voor elkaar om op die manier naar hem te kunnen kijken. Of was dat iets wat alle vrouwen bezaten? Het was een tijdje stil tussen hen. Eigenlijk had hij een opmerking willen maken over haar zwijgzaamheid en weer verder gaan. Maar ze sprak wel tegen hem. Een kop thee? Was ze gek? Waarom vroeg hij zich af. Wantrouwen stak de kop weer op. Aan de andere kant. Hij kon niet blijven doen alsof hij nergens last van had. Dat had zij inmiddels ook wel gezien anders had ze niet zo naar hem gekeken. In dit tempo zou het lang duren om de trappen op te komen. En eigenlijk wilde hij nu alleen maar even rusten. Toch, iets in hem bleef zich verzetten. Zijn eeuwige koppigheid. Maar ja, Ilma was dichterbij dan Angani. Dat gaf uiteindelijk toch de doorslag. 'Ik moet even rustig gaan zitten niet?' was zijn antwoord waarmee hij aangaf dat hij haar bezorgde blik had gezien maar ondanks dat haar aanbod wel aannam.

Het was een tijdje stil. Fealwen zelf ervoer het niet als ongemakkelijk; ze had nu eenmaal niet zoveel tegen hem te zeggen, behalve het aanbod wat ze hem gedaan had. Als hij het af zou slaan was het ook goed, dan zou zij verder gaan met haar klim naar een hoger raam, of ze zou weer terug naar bed gaan nu ze 'betrapt' was. Ze wilde hem echter wel de tijd geven te antwoorden. De man zag eruit alsof hij flink in elkaar geronseld was door de regen en de windvlagen. Legendarische Magicians konden veel hebben, maar zelfs aan hen zat een limiet. Ze wist vrij zeker dat wat Ronodan vermoeid had, een gewone leerling bijna vermoordt kon hebben.
Haar eerste inschatting leek goed te zijn geweest. Zelfs al was de bezorgdheid in haar blik miniem geweest, hij zag het, reageerde erop. Voor haar was het te merken aan de stilte, de blik in zijn ogen. Ach. Het was maar een aanbod: Fealwen bedoelde er verder niets mee. Ze zag iemand die wel wat rust kon gebruiken en bood hem simpelweg hulp aan. Ja of nee, dat maakte verder niet zoveel uit. Dit was geen geniaal plan om te bonden met haar collega.

Toch was ze ook wel benieuwd naar hem, voornamelijk omdat ze hem helemaal niet goed kende. Wat ze wel wist, was dat hij nogal op zichzelf was en zich niet per se met de andere Magicians bemoeide. Kwam dat doordat hij het niet wilde, door de anderen, door zijn gedrag? Ze zou er snel genoeg achterkomen, waarschijnlijk. Ergens waardeerde ze het ook wel, iemand die ook liever isolement had. Zo was zij ook, graag op zichzelf. De andere LM's waren niet per se mensen op wie je kon vertrouwen, tenminste, zo zag zij het.
'Ik moet even rustig gaan zitten, niet?' antwoordde hij haar. Voor een fractie van een seconde kwam er een kleine glimlach op haar vaak neutrale gezicht en ze antwoordde met slechts een knik. Het was een beetje een ontwijkend antwoord, iets dat koppigheid in zich droeg. Het klonk alsof zij hem een bevel had gegeven en hij vanuit de goedheid in zijn hart besloot eraan te voldoen, als je alleen zijn zin gehoord had. De hele context maakte het echter anders; hij accepteerde haar aanbod, ondanks haar houding en haar onduidelijke vraag. Zonder verder nog niets te zeggen na de hoofdknik, draaide Fealwen zich om en begon de ene trap af te lopen. Één trap die hen scheidde van Ilma. Ze keek niet op of om terwijl ze naar beneden liep, checkte niet op Ronodan en bood ook niet aan om hem te ondersteunen. Als dat nodig was zou hij er wel om vragen; of op de grond vallen, toch?

Haar vingers sloten haar stevig om sleutel in haar zak en al snel had ze de deur open. 'Kom binnen,' nodigde ze de man nog uit, officieel als ze altijd was. Some things never change. Ze liet de deur openstaan, maar hoopte wel dat de man deze zou sluiten. Niet dat ze het slot erop wilde, maar dicht gaf haar toch een gevoel van wat meer privacy. Niet iedereen hoefde haar 's nachts te zien zitten. Ze liet alvast water koken, voor de beloofde thee. Als hij het niet wilde, dronk zij het wel op. Wat een keuzevrijheid.
Bela lag nog steeds zoetjes te slapen. Als je hem niet echt aanraakte, leek het wel alsof het dier in coma lag af en toe. Dat hij bewoog in haar slaap was altijd een flinke geruststelling. Even gleed haar blik over het dier en haar uitdrukking verzachtte in dat moment. Haar aandacht werd echter snel teruggezogen naar Ronodan, toen hij eenmaal binnen was. Ze gebaarde naar de stoelen die er stonden. 'Ga zitten, alsjeblieft,' was haar volgende aanbod. Ze vermeed het om te lang naar hem te kijken, ook al vroeg ze zich wel af wat er met hem aan de hand was. Maar dat waren haar zaken niet om haar neus in te steken, dus keek ze niet om voor zichzelf conclusies te trekken, maar richtte ze zich op de kruiden die ze in de thee zou stoppen. Sowieso iets dat misschien pijn zou verlichten, maar niet iets om slapen gemakkelijker te maken. Zoiets leek net alsof ze hem hier wilde houden en een heksendrankje aan het brouwen was. 'Hier,' zei ze, zette de kop thee wat later naast hem op een tafeltje. Zelf had ze ook wat genomen, alleen zonder de pijnverlichtende kruiden. Die had ze nu niet echt nodig. 'Het zal eventuele pijn wat verlichten,' vertelde ze er nog bij, voor ze haar handen dicht om de beker sloot om wat op te warmen. 'Kan ik je nog iets aanbieden?'

Het gesprek was nogal schaars, tot nu toe. Fealwen wist ook niet goed wat ze tegen hem moest zeggen. Ze wist weinig en dit was geen business meeting waarvoor ze zich ingelezen had, wat het allemaal wat lastiger maakte. Misschien wilde Ronodan wel stilte; hij wilde vooral uitrusten, dan moest zij hem niet helemaal uit gaan horen. Dus richtte ze haar blik voor nu uit het raam, keek naar de hypnotiserende regen. Als hij iets wilde zeggen zou ze het wel horen. Misschien vond ze zometeen nog woorden. Maar het punt van rusten was nu juist dat er even geen prikkels waren, dus zou zij stil blijven en genieten van haar thee.

Met zijn hand tegen de stenen muur om hem steun te verschaffen volgde Ronodan Fealwen de trap weer af naar Ilma. Hij keek naar haar rug voor hem. Ze was een van de weinige Cassianen waar hij in zijn leven überhaupt langer dan tien minuten mee gepraat had. Veel contact met magiërs van andere planeten had hij niet. Meestal omdat hij bij voorbaat al iets bedacht had om geen contact te hoeven maken, zoals hij met praktisch iedereen deed. Bij Cassianen was het hun ijsmagie wat hij niet moest. Het waren immers Cassianen geweest die hem ingevroren hadden en als ijsblok ruim tweehonderd jaar in de vergetelheid achtergelaten hadden. Oké, dat was in opdracht van de Puffoonse overheid geweest, maar toch. Zo'n opdracht aannemen stond al gelijk aan je ziel verkopen. En nu liep hij achter een Cassiaanse aan om thee te gaan drinken bij haar. Als zijn tweehonderd jaar geleden hij dat had gezien, dan had hij zichzelf waarschijnlijk zo hard geslagen dat hij daarmee ongetwijfeld zijn kaak meteen ontwricht had. Ronodan bleef voor de deuropening staan toen Fealwen de deur van het slot haalde en naar binnen ging. Hij keek even naar beneden. Hij was nog steeds doorweekt en dikke druppels vielen om hem heen op de grond. Zo naar binnen gaan zou het complete toppunt van grof zijn. Dat zou hij zelf in Angani ook niet tolereren. Bij Jareth zou het hem niks uitgemaakt hebben. Maar Fealwen had nog niets gedaan om zo grof tegen te doen. Dus Ronodan riep een heel plaatselijke windvlaag op om hem met natuurgeweld droog te blazen. Toen de windvlaag weer verdwenen was haalde hij een hand door zijn haar om het uit zijn gezicht te strijken Niet dat het zin had. De bloedrode lokken vielen direct weer voor zijn gezicht als altijd. Maar hij was in elk geval weer droog.
Ronodan betrad Ilma en sloot zachtjes de deur achter zich. Zijn blik ging rond de kamer. Het was dezelfde ruimte als Angani. Dezelfde indeling van de kamers. Ongelofelijk dat het er met een andere inrichting zo anders uit kon zien. Fealwen nodigde hem uit om te gaan zitten en hij nam plaats in een van de stoelen. Zijn blik werd getrokken naar de slapende bol vacht enkele passen bij hem vandaan. Fealwens dier waarschijnlijk. Zelfs dierlijk gezelschap wachtte niet op hem in Angani. Hij richtte zijn blik weer op Fealwen toen ze een kop thee op het tafeltje naast hem neerzette. 'Takk,' sprak hij zachtjes tegen haar in zijn eigen thuistaal. Hij was duidelijk afgeleid door zijn gedachten en had niet eens door dat hij haar in het oud- Puffoons bedankte. Hij pakte de mok vast, en een bekende combinatie van kruiden dreef hem tegemoet. Een zwakke glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij was de tel kwijt zo vaak had hij genezende kruiden gekregen van Magnari, of hun ''gifmenger'' zoals ze hem allemaal liefkozend hadden genoemd. Ronodan schudde zijn hoofd toen Fealwen hem vroeg of ze nog iets anders voor hem kon betekenen. Ze ging zelf ook zitten met een eigen mok thee. Buiten was het weer gaan regenen hoorde hij nu. Maar het was rustig. Het zou waarschijnlijk niet zo hard meer gaan stormen. Het bleef in de kamer verder akelig stil. Voorzichtig nam Ronodan een slok van de hete thee. Fealwen leek niet echt te willen praten. Of misschien dacht ze dat hij er geen zin in had. Dat was deels waar. Ronodan was geen prater. Maar, wat hij stom genoeg wel gemeen had met Reá...hij hield niet van stilte. 'Als er iets is wat je wilt zeggen...je hoeft voor mij niet stil te blijven,' zei hij uiteindelijk. 'Ik heb denk ik liever wat geluid dan stilte,' voegde hij daaraan toe. Opnieuw volgde er een stilte. Nu werd hij er een beetje kriegel van. 'Wat ik me afvroeg, je weet waarom ik wakker ben,' begon hij dus maar, doelend op het feit dat hij overduidelijk van buiten kwam. 'Maar waarom ben jij nu nog op?' vroeg hij vervolgens. Het was een normale vraag, het was immers laat. Als ze het niet wilde zeggen, ook goed. Daar had ze al het recht toe. Hij kon alleen niet meer tegen de stilte.

En toen volgde de lichtelijk gebroken man haar naar Ilma, ondanks dat het haar eerste indruk van hem een beetje tegensprak. Ach, hij zou wel kapot zijn. Het was duidelijk aan hem te zien dat de storm zijn vriend niet was geweest vandaag. Ze was allang blij dat hij het nog in zich had om te lopen en dat ze hem niet mooi van de trap af mocht dragen, dat zou niet goed voor haar zijn. Ze keek niet eens achterom om te checken; als ze een klap hoorde zou ze het wel weten, niet? Ilma werd van het slot gehaald en ze begon water te koken voor de thee. Dat was wel een voordeel als Watermagician; thee was altijd bij de hand. Koekjes zou ze maar achterwege laten, Ronodan leek haar daar geen persoon voor. Het viel haar op dat hij er wat lang over deed binnen te treden, maar de reden waarom was er geen waar ze over kon klagen. Ze had niets gezegd over de toestand van de man en of hij wel of niet haar vertrekken zo binnen kon komen, maar hij had zelf al besloten dat dit geen doen was. Luchtmagie kon wonderen doen. Haar blik viel op hem toen hij binnenkwam en de deur sloot; er was geen spoor meer van miserabele regendruppels, zelfs zijn haren waren droog. Goed, dat was beleefd, zoals zij het graag zag.

Nog steeds was het erg stil tussen de twee magiërs. Ronodan nam zijn thee in ontvangst en sprak tegen haar in een taal die ze niet kon spreken, maar ze nam aan dat het geen belediging was. Zo klonk het niet en zo'n uitstraling had de man ook niet terwijl hij het uitsprak. Verder kon ze ook niets voor hem doen, antwoordde hij met een simpele beweging van zijn hoofd. Op dat teken pakte Fealwen haar eigen mok en ging ze zitten, checkte even of Bela nog netjes sliep. De hond had zijn oogjes nog gesloten en zijn borst ging rustig op en neer. Goed, ze kon er vanuit gaan dat de hond niet wakker geworden was door het plotse gedruis in de anders zo stille kamers. Bela leek af en toe alleen te luisteren naar zijn eigen innerlijke klok. Het was wel schattig, hoe hij altijd rond dezelfde tijd kwam checken of zijn bazin er nog was, of ze nog sliep of al wakker was. Nee, een leven zonder Bela was lastig voor te stellen.
Liever wat geluid dan stilte? De vrouw keek op naar de man, lichtelijk verbaasd. Hij had niet zo'n prater geleken, maar blijkbaar ging dat niet samen met een voorliefde voor stilte. Very well. Ze knikte naar hem, in haar hoofd ging ze over dingen die ze kon zeggen. Ronodan was haar gelukkig voor; stelde haar een vraag over haar aanwezigheid op de gangen. Even twijfelde ze; zou ze het zeggen? Het was niet echt beschamend, toch? En een reden om het geheim te houden had ze sowieso niet. 'Het was vooral de regen,' antwoordde ze simpelweg. De heerlijke regen, die zelfs nu nog niet gestopt was. 'Het gebeurt niet vaak dat er zo'n regenbui in de lucht hangt en ik besloot er van dichterbij naar te kijken.' Meer zei ze niet; een lichte glimlach gaf wel aan dat ze het echt voor de regen gedaan had. 'Echt een goede reden heb ik er niet voor,' voegde ze er nog aan toe, lachte kort om haar eigen stommiteit. Er was geen verklaring voor, het was net alsof je een vreemde gewoonte aan iemand toegaf. Erg was het niet, maar ook niet echt.. Tja, hoe noemde je dat? 'Als je het niet erg vindt, Ronodan,' vervolgde zij daarna, 'vraag ik me af hoe je zou toegetakelt bent geraakt. Het weer is niet niks vanavond,' vond ze. Niet dat hij het niet aankon, maar ze kon zich voorstellen dat dit niet het beste weer was om even in te gaan wandelen - of in het geval van een Luchtmagiër, misschien wel vliegen. Geen antwoord zou prima zijn, maar om de een of andere reden voelde ze zich niet bedreigd door de aanwezigheid van Ronodan. Misschien omdat hij zo weinig sprak, of omdat ze bepaalde lichaamstaal onbewust probeerde te interpreteren. Hoe het brein werkte en conclusies trok bleef toch altijd een mysterie. 'Bedankt nog dat je op de Vergadering gekomen was,' besloot ze daarna op te merken. 'Het was mij een genoegen al mijn collega's persoonlijk te ontmoeten. Ik hoop dat we met elkaar overweg kunnen,' ging ze verder, doelend op zowel alle collega's met elkaar als zij met Ronodan, nu. Tja, het zou rot zijn als ze er op dit moment achterkwamen dat ze eigenlijk aardsvijanden hadden moeten zijn. 'Ik realiseer me wel, sinds de Vergadering, dat er een hele hoop relaties en gebeurtenissen al zijn hier, waar ik helemaal geen weet van heb,' zei de vrouw daarna, met een lichte glimlach. Het was dom van haar geweest daar niet meteen aan te denken; ze wilde gewoon dat iedereen een keer samen zou komen. 'Het is me wel een mysterie hoe het allemaal zit. Vier jaar is een lange tijd om weg te zijn.' Nu zweeg ze weer, keek naar Ronodan en hoe spraakzaam hij vanavond wilde zijn. Ze kon het ook wel begripjen als hij niets wilde zeggen. 'Werkt de thee?' vroeg ze nog als laatste, in de hoop dat het zou werken. Het zou ervoor moeten zorgen dat de man zich wat beter voelde, maar je kon er ook slaperig van worden. Hopelijk had hij daar niet teveel last van. Haar bed was niet echt te reserveren.

Stilte. Het was een apart begrip voor hem. Absolute stilte kon je gek van worden. Als je zo lang met je eigen gedachten alleen wordt gelaten kon je ook niet veel anders. Het ruisen in je oren veroorzaakt door het stromen van je bloed klinkt als het hart van een orkaan. Slikken als de golven van de zee. Er moest een bepaalde balans in geluid zijn om je geestelijke gezondheid niet helemaal te verliezen. En meestal was dat er genoeg. Geluiden waren er oneindig en in grote variatie. Maar soms ook in hele kleine getallen. Het tikken van de regen, het zachte ademen van een slapende hond. Van die zachte achtergrond geluiden die eigenlijk net niet luid genoeg waren. Maar wat deed je, als je met iemand in een kamer zat die net zo zwijgzaam was als jijzelf? Een initiatief moest genomen worden dus Ronodan stelde Fealwen een vraag. Ze leek er eerst een beetje terughoudend over te zijn, maar gaf uiteindelijk wel antwoord. De regen. Het was een logisch antwoord als je er over nadacht. Water was haar element. Zij was water zoals hij lucht was. Ronodan knikte op haar woorden en nam nog een slok van de thee die steeds makkelijker drinkbaar werd. Zijn verschillend gekleurde ogen keken haar weer aan toen ze een vraag aan hem stelde. 'Dezelfde reden dat jij wakker bent denk ik,' begon hij. 'Het was voornamelijk de storm. Dwars door die chaos vliegen zorgt ervoor dat ik tot rust kom. Regen kan dat effect hebben. Meestal valt het mee, maar deze keer was de bliksem erg dichtbij. Dichtbij genoeg zelfs om in de Toren in te slaan..,' Ronodans stem stierf weg. De rest kon Fealwen zelf wel invullen. De stilte kwam ondertussen weer terug de kamer in sluipen. Maar Fealwen verdreef hem voordat hij zich had kunnen nestelen. Ze had het over de vergadering. Hij had amper een woord gesproken en had na afloop al zijn overtollige energie en frustratie in zijn training gestoken.
Hij kreeg steeds meer de neiging zijn wenkbrauwen op te trekken naarmate Fealwen verder sprak. Ze had dus wel door dat er spanningen waren. Hij begreep haar ergens wel. Samenwerken was belangrijk, vooral op een positie als deze. En hoewel Ronodan het nooit openlijk toe zou geven, ze hielden elkaar in balans. Hij had genoeg magie gestudeerd om dat donders goed te weten. 'Magie op dit niveau brengt altijd complicaties met zich mee. In mijn ervaring beleef je de magie veel intenser dan enige ander. Je bent er zo verweven mee dat je bijna het element zelf bent. Dan botsen tegenpolen nog sterker dan ze normaal gesproken al doen,' zei hij. Maar dat was zijn mening gebaseerd op hoe hij het zelf ervaren had. Hij zei het niet zozeer om Fealwen zich beter te laten voelen, maar wel dat het niet aan haar lag en dat ze zichzelf er zeker niet dom onder moest voelen. Daar kon je betere redenen voor bedenken. 'In vier jaar tijd kan zeker een hoop veranderen. Ik zou het eerlijk gezegd niet weten. Zo lang ben ik hier nog niet,' reageerde hij. Zij was dus blijkbaar eerder hier geweest als legendarische magiër. Hij was nog helemaal niet zo lang hier. Daarbij was hij waarschijnlijk een van de weinige hier die geen opleiding had genoten van de legendarische magiër voor hem. Eigenlijk had hij op onrechtmatige wijze deze positie verkregen als je er zo over nadacht. Niet dat hij erom gevraagd had. Maar dat deed er voor velen niet toe. Dat hij het gedaan had was meestal genoeg. Daarom hield hij de meeste mensen zelf al op afstand.
Hij knikte op de vraag van Fealwen. 'Beter dan verwacht eigenlijk,' gaf hij toe.

De mok vol thee warmde haar handen op een manier waar ze nooit genoeg van zou krijgen. Altijd als het hard regende buiten, of als ze ergens over in zat; de warmte van een mok thee maakte alles weer goed. Het gaf haar rust, kalmeerde haar vaak rondzwermdende gedachten. Het was natuurlijk niet de warmte of de geur van de thee die dat effect had; het kwam er allemaal op neer dat, als ze haar mok thee had, dat ze eindelijk een moment voor zichzelf had genomen. Een moment dat niet te maken had met de stapels papieren die haar handtekening nodig hadden, brieven die belangrijk leken te zijn, maar eigenlijk maar over kleine akkefietjes gingen die haar niet eens hadden hoeven te bereiken. Het maakte de vrouw niet veel uit, maar soms merkte ze dat het best veel van haar eiste. Het was een baan die ze kostte wat kostte goed wilde doen, waar ze haar hart en ziel in legde. Ach, ze moest misschien wat minder nadenken. Het was eng, maar misschien wel beter.

Ze snapte Ronodan compleet. Zijn uitleg was logisch; het was precies de reden waarom zij ook, dezelfde nacht als hij, het raam had willen openen; naar buiten had willen gaan. Ronodan vertelde dat hij in de storm had gevlogen, omdat het hem kalmeerde. De vrouw kon een lichte glimlach op haar gezicht niet onderdrukken; het was meer een onbewust trekje, iets dat gebeurde toen haar gedachten naar haar eigen liefde voor de regen gingen. Het gevoel dat het haar gaf. Het was inderdaad kalmerend, dat wist zij als geen ander.
De bliksem. Het verhaal nam een verkeerde wending: de glimlach verdween van Fealwens gezicht toen ze weer naar Ronodan keek en fronste, lichtelijk bezorgd. Bliksem kon nooit goed zijn; het verklaarde zijn gehavende toestand. Ergens voelde ze de behoefte hem haar helende magie aan te bieden. Hoewel de Novanen daar meer om bekend stonden, was Watermagie zeker geen slechte helende magie. Zijzelf had er veel in geoefend, had zich erin gespecialiseerd. Ze vond helende magie veel nuttiger dan destructieve magie, maar dat was iets persoonlijks. 'Als je medische hulp behoeft, kan ik daarvoor zorgen,' zei ze tegen hem. Verder niets; het was om hem om de beslissingen te maken. Fealwen vond het belangrijk andere mensen vrij te laten in wat ze dachten en deden. Ze hoefde geen dictator te zijn om hun respect te verdienen.

Ze begon over de vergadering, om hun gesprek niet als magma te laten stollen. Ze bedankte hem voor zijn aanwezigheid, gaf toe dat ze niets wist van alle relaties tussen de Magicians hier. Maar toch; het was van levensbelang om samen te werken. Ronodan gaf daar een goede reden voor en ze moest hem gelijk geven; ze zag zichzelf ook nog geen vriendinnen zijn met Lilith, of Niamh, die in haar plaats getreden was. Het was niet zo dat ze de vrouw niet mocht, maar hun karakters kwamen lang niet genoeg overeen om hen goede vrienden te laten zijn. Verder dan zakelijk moest het maar niet komen. Fealwen knikte. 'Het is daarom ook van belang om samen te werken, vind ik. We zijn allemaal één met ons element en de balans is gemakkelijk te verstoren.' Het was geen argument; Ronodan probeerde geen discussie met haar te voeren. Ze vertelde meer hoe zij erover dacht. 'Maar het blijft lastig om iedereen in één kamer te krijgen,' zei ze, rustig. Dat had ze wel gemerkt.
Oh, hij was hier nog niet zolang? Fealwen knikte, ze herinnerde zich hem ook niet. 'Ik was hier vier jaar geleden ook de Legendarische Magician van het Water, maar ik moest voor een verlengde periode naar Cassia om daar wat zaken op te lossen. Ik wilde mijn werk hier niet laten liggen, dus heb ik mijn opvolgster Victoire het hier tijdelijk voor mij laten waarnemen,' lichtte Fealwen toe. 'Toen alles opgelost was, ben ik hier weer heen gekomen om Victoire van de taken te ontheven. Ik heb soms spijt van mijn beslissing,' gaf ze toe. 'Ik heb Victoire wel opgeleid, maar omdat ik zo bezig was met de zaken op Cassia, kon ik haar weinig ondersteunen toen ze de echte positie op haar schouders gedrukt kreeg. Dat moet niet meer gebeuren,' haalde de vrouw haar herinneringen op.

De thee werkte, goed. Fealwen was daar wel blij om; al twijfelde ze niet aan de werkzaamheid van Cassianse kruiden. Altijd mooi. 'Ronodan, zou jij me wat in kunnen lichten over de dingen die er spelen? Ik bedoel niet op een roddelachtige manier, maar meer zodat ik rekening kan houden met dingen die wat gevoelig liggen?' Het was een zakelijke vraag, koel uitgesproken. Ze had geen behoefte aan de roddels die geen waarde hadden; ze wilde meer weten welke mensen ze niet alleen in een kamer moest zetten en dergelijke. Ronodan hoefde niets te zeggen, natuurlijk; het leek haar alleen handig voor haarzelf. Maar ja, niet alles wat jij vond, vond een ander ook. Ze nam rustig nog een slok van haar thee, merkte nu pas dat Bela zijn kop opgetild had. Hij was wakker geworden van de stemmen en eentje was zowaar niet de stem van zijn bazin. De hond gaapte, keek haar lichtjes wazig aan. Fealwen glimlachte naar het dier, met de lach die alleen voor hem bedoeld was. Ze gebaarde naar hem dat hij bij haar mocht komen liggen. De hond stond op, langzaam, rekte zich uitgebreid uit, en begon toen naar haar toe te lopen. Onderweg stopte hij even bij Ronodan. Bela rook voorzichtig aan de man, keek hem onderzoekend aan. Maar ja, hij was hier, zat rustig, met een kop thee in zijn handen. De hond kon hier niets bedreigends van maken, dus liep hij rustig naar Fealwen toe, likte haar hand en ging toen opnieuw liggen, met zijn lichaam tegen haar benen aan. Rustig haalde ze haar vingers door zijn haren, ging even op in het moment. Haar liefste Bela, altijd bij haar zijde. Toen keek ze weer op naar Ronodan, lachte verontschuldigend. 'Het spijt me, Bela wil graag alles controleren voordat hij het toelaat,' verklaarde ze.