Hij moest er weer een beetje inkomen. De afgelopen tijd had Thomasso zich veel beziggehouden met zijn stage: het helpen van patiënten, het leren van de namen van medicijnen, het diagnosticeren van ziekten en het bijstaan van August. Het psychiatrische gedeelte van zijn werk was er even bij ingeschoten.
Niet dat het heel erg was, er waren toch bijna geen patiënten de afgelopen tijd. Alleen kinderen die door de leraren gestuurd werden, of de reguliere patiënten die weinig naar hem luisterden en ondanks zijn hulp nog steeds het leven niet helemaal begrepen. Hij vond het stiekem niet erg dat er zo weinig mensen waren – het gaf hem tijd om te denken over zijn eigen psyche, en over die van August. Op de een of andere manier waren volwassen geesten zoveel minder moeilijk te doorgronden dan die van pubers.
Ah, de struggles van een schoolpsychiater.

Vandaag had hij echter een nieuweling. Het was een weggestuurde leerling, maar het was er een die Thom nog niet eerder had gezien. Zijn naam was Drake, achternaam op dit moment niet belangrijk, en zijn dossier was niet.. Heel erg. Niet in vergelijking met veel van zijn andere patiënten, die kwamen met dode ouders, mishandeling, dissociatieve persoonlijkheden, sociopathie en erger.
Deze jongen leek echter gewoon een rebel te zijn. Iets wat Thom opluchtte, want hij wist niet zeker of hij nog een nutcase aankon vandaag. Er was al meer dan genoeg aan de gang op het moment.

Met een rustige zucht liet hij zich in zijn rode stoel zakken, notitieblok en pen naast zich, bril op zijn hoofd. De deur stond open, wachtend tot zijn patiënt binnen zou wandelen.

Drake liep verdomt chagrijnig door de gangen van het school gebouw. Vloekend en half boos, waarom hij altijd? De jongen trapte tegen een verloren schooltas aan en schoot af en toe een vuurballetje weg. Nog even en hij zou het uitschreeuwen van frustratie. Dit was niet eerlijk, het ging bij hem ook altijd weer fout. De jongen keek giftig naar een paar mensen die langs liepen, die zich snel uit de voeten maakte. Hij keek liep naar een venster, daar leunde hij even tegenaan om over het schoolgebied heen te kijken. De velden en het meer, de bossen, het was hier eigenlijk prachtig. De jongen slaakte een zucht en wreef over zijn hoofd. Hoe had het kunnen gebeuren? Hij was waker geworden in het krot, met zoveel pijn in zijn lichaam en hij wist amper meer van wat er allemaal was gebeurd. Klein dingetjes waren wel terug gekomen met de hulp van Celia en August. Alleen toen hij dus meer begon te vertellen, had de man niet echt meer veel aan Drake te bieden. Alle wonden waren verzorgd, hij had Drake zo goed als hij kon opgelapt na die dag in het krot. Alleen die gast was niet goed geweest met het psychologische gedeelte en had verteld dat Drake zijn smoel moest houden. Fijn, erg fijn... nu was hij weer eens als gespreksonderwerp aangesneden bij het bestuur, waardoor Drake een stomme brief had gehad dat hij naar de school psycholoog moest. De jongen had de brief ter plekke in zijn handen verbrand, hij had er een hekel aan als hij in de volle attentie stond. Het zou hem niks verbazen als hij ook binnenkort bij Savador een gesprek moest hebben, zijn mentor en hoofdmeester. Hij had het niet zo met Savador, het was een vreemde vent. Toch moest Drake toegeven dat de uitstraling van de man een gezag uitstraalde die hij interessant vond. Hij had op de brief gelezen dat hij zich moest melden in het kantoortje bij de ziekenzaal, bij de heer 'Thomasso Icarus Cavallo'. Alleen de naam al vond Drake te lang, te officieel en irriterend. Deze gast ging hem waarscheinlijk vertellen wat hem dwars zat en wat er allemaal fout was in zijn leven en waarom hij zich dus zo voelde. Zo'n type die alles uit een boekje haalde, want alle pubers waren hetzelfde. Hij was in een rothumeur, maar opeens kreeg de jongen een geniepig idee, of eerder kinderachtig, maar dat boeide hem niet. Voorzichtig deed Drake het raam open en keek naar beneden. Onder hem ongeveer op 3 meter hoogte liep een wandelpad. Hij zag 2 meisjes aan komen lopen en ze hadden niks in de gaten. Hij kon zijn lach nog net inhouden. Op het moment dat ze onder zijn raam liepen, produceerde Drake een rochel en kwatte die naar beneden. Zo te zien was het precies op een van de blonde hoofdjes terecht gekomen. Voordat ze naar boven keken dook Drake al weg, verschool zich onder het raam. Hij liet zich op de grond zakken. Zijn instinctieve reactie was met een grijns naar rechts kijken, zijn hand al in een box houding. Hij had dit trucje al zo vaak gedaan.. op zijn oude school. De school waar hij was opgegroeid. Hij had in een reflex naar zijn vriend Gilbert gegrijnsd, die nu niet meer naast hem zat te proesten van het lachen. Enkel een lege koude plek, hij balde zijn vuist dichter naar elkaar en beet op zijn lip, zijn ogen dichtgeknepen. Tuurlijk Drake, natuurlijk was hij hier niet meer. Het was zijn verleden, waarom zou zijn beste vriend hier nog zijn om de langzame saaie dagen nog even dragelijk te maken. Hij liet zijn hoofd op zijn knieën rusten, dacht aan vroeger wat zijn humeur alleen nog maar meer verpeste. Hij kon het niet uitstaan, waarom moest hij ookalweer weg? Omdat hij een gevaar was?! Hij miste potverdomme alles en iedereen. Drake zat meer dan een half jaar op deze school nu, maar een vriend.. een vriend zoals hij aan Gilbert had gehad. Hij keek omhoog naar de rest van de schoolgang. Zo'n vriend zou hij nooit meer krijgen, iemand waar je jaren mee was opgegroeid, die alles van je wist en.. je hoefde hem maar aan te kijken, dan wist je allebei wat je bedoelde of voelde. Hij miste zijn vrienden, zijn vrienden hier waren oppervlakkig en bijna nep. Hij lachte mee met de grappen die niet leuk waren, vertelde verhalen waar half naar geluisterd werd. Hij miste zijn oude leven, kon het niet nog een dag verdragen. Alleen, hij kon op zijn kop gaan staan, de hele wereld bij elkaar schreeuwen of tieren, mensen vermoorden, alles kon hij doen, alles! alleen niks, niks zou zijn situatie van nu veranderen. Hij kon niet terug naar wat was geweest, kon niet terug naar zijn vrienden en school. Verder dan die tijd wilde hij ook niet terug, dat was een nog ergere nachtmerrie. Hij wilde gewoon... zijn vrienden terug. Na er een tijdje gezeten te hebben, er was niemand langs gekomen. Hij besloot op te staan, zand klopte hij van zijn broek, keek door de schoolgang. Okey, waar was die ziekenzaal ookalweer te vinden vanaf hier? Hij haalde zijn hand langs zijn neus en keek om zich heen. Toen hij wat verder liep, herkende hij het al en liep naar die grote zaal toe. In de ziekenzaal lagen niet veel mensen, August was een goede dokter, dus je hoefde nooit lang te blijven. Na even daar gestaan te hebben, mensen in bedden te hebben geobserveerd met een holle nietszeggende blik, keek hij naar waar het kantoortje zat. Het zat wat meer naar achter met een raampje waar je de gene aan het bureau aan kon kijken. Dat was precies wat Drake deed. -Zo zie ik het voor me- De jongen zag door het raampje een oudere man met bruine krullen, groene ogen en een vriendelijk gezicht. Alles in zijn lichaam en geest gaf tegenzin en het liefst was hij gewoon helemaal niet gekomen. Hij wilde hier eigenlijk heel graag weg rennen, nooit meer terug komen. De bruine, bijna oranje ogen van Drake priemde in die van de nu nog vreemdeling. Het zwarte haar hing een beetje over zijn eigen ogen heen. Zijn houding sprak alles van tegenstand, opstandigheid en dat hij zeker niet een makkelijke zou wezen, Drake zat als het waren helemaal vast en leek daarom van de buitenkant als ware met ijzer bekleed te zijn. Hij liet zich niet klein krijgen door zo'n teut. Hij zou zich niet laten inpakken door de ingestudeerde praatjes, hij was wie hij was, niemand vertelde hem hoe hij moest denken of wat hij moest doen. Een tijdje bleef hij daar staan, enkel de vurige blik gericht op zijn doelwit. Hij stond nog aan de andere kant van de ziekenzaal, zijn handen in de zakken van zijn jack. Op een moment sloot hij zijn ogen en keek daarna weg, alsof hij dacht; kom maar op dan. Hij begon te lopen en zijn stappen klonken door de zaal heen. Toen hij bij de deur was, opende hij het, maar zei niks, geen kloppen of vragen voor binnenkomst. Hij zag nog een stoel en plofte daar in neer, zijn schoenen leunend op de rand van het bureau. ''Drake Burned, Ik moest komen praten..'' zijn ogen giftig.

Er is iets wat je moet weten over de regio op Gren waar Thom vandaan komt om te begrijpen wat zijn volgende acties waren: mensen leefden met de dag mee. Ze stonden op als de zon opkwam, sliepen overdag drie uur en gingen pas weer slapen als de zon zijn laatste stralen meenam naar beneden. Het was het ritme van de natuur waarmee Grenanen zo innig verbonden waren, en het was Thomasso’s ritme geworden in de tijd dat hij voor zijn moeder zorgde.
In tegenstelling tot zijn thuisplaneet werd er op de Academy echter met andere tijden gewerkt. Het kon zijn dat Thom’s dag pas om elf uur begon, lang nadat de zon was opgekomen, en pas eindigde rond half een, in de diepe nacht. Het was voor hem geen onbekend ritme, hij had immers ook in de stad gewoond en gestudeerd, maar het was een ritme wat hem weer ontvallen was. De man moest weer gewend raken aan het negeren van zijn natuurlijke driften en het gehoorzamen van regels die door de mens gemaakt waren in plaats van door het opkomen en het ondergaan van de zon.

Thomasso’s onwennige ritme leidde tot slaaptekorten. Slaaptekorten leidden tot stress. Stress leidde tot een tekort aan geduld en een tekort aan geduld leidde ertoe dat Thomasso steeds sneller wegglipte in wat hij zijn psychiaterstand noemde – hij had geen tijd voor subtiliteit als hij werkte, hij moest effectief zijn. Het maakte hem op zo’n moment niet uit of hij zijn patiënt (of zelfs August, want het gebeurde ook wel dat August hem stoorde tijdens het werken en dat hij hem gewoon afsnauwde, waarna hij natuurlijk zijn excuses aanbood, maar het later gewoon weer opnieuw deed) kwetste, zolang hij maar voor elkaar kreeg wat hij probeerde te bereiken.
In zekere zin was het geen slechte instelling: zeker met bipolairen en degenen met gedragsstoornissen was zijn pragmatische aanpak een effectieve aanpak. Hij sprak gewoon recht door alle leugens heen en nam geen onzin aan, iets wat indruk wekte en ervoor zorgde dat zijn patiënten ook bij volgende bezoeken, wanneer Thom wat milder was, gewoon eerlijk bleven en zelfs meewerkten.

Hij rekte zich uit in zijn roodfluwelen stoel, gleed zijn bril over zijn haar naar beneden en zette hem op zijn neus. Een frons verscheen op zijn gezicht. Hij was moe, merkte hij. De namiddagzon en de warmte hadden hem in hun greep, zacht en sterk op hetzelfde moment, op dezelfde manier. Hij werd er slaperig van, maar hij moest wakker blijven.
Met de wilskracht die hij had van dagenlang studeren hield hij zijn ogen open, nu weer gefocust op de secondewijzer van de staande klok in zijn kantoor, dan weer gefocust op het dossier van Drake Burned. Veel interessants was er niet over de jongen te lezen, maar hij had gezorgd voor een aantal problemen – ja, zelfs dokters roddelen, zeker als ze in hetzelfde appartement woonden. Thom wist in grove lijnen waarom Drake naar hem gestuurd was en als hij wat meer slaap had gehad dan zou hij er niet al teveel over oordelen, maar om eerlijk te zijn klonk hij niet als een patiënt die hij op dit moment vriendelijk kon behandelen.

Daar was hij dan eindelijk. Thom was niet zeker of de jongen te vroeg of te laat of precies op tijd was en eigenlijk maakte het weinig uit, want hij was de enige patiënt vandaag en als hij niets te doen had dan zou hij het medicijnenkastje moeten uitzoeken en nee bedankt, dat was meer August’s ding.
De jongen ging zitten – plofte neer, om eerlijk te zijn – en dumpte zijn voeten op de rand van het bureau. Zie je wel, dacht Thom bij zichzelf, het is altijd beter om aan de salontafel te gaan zitten. Dat hout is makkelijker schoon te maken dan deze tafel. Wat hij nog meer dacht bleek vrij duidelijk uit zijn acties.

Hij staarde naar de jongen tegenover hem, helderblauwe ogen ontmoetten de bruinige ogen, alleen gescheiden door Thom’s bril. Zelfs zonder de glazen zou er weinig in zijn ogen te lezen zijn. Zijn voorhoofd ontspande weer en de frons verdween, maakte plaats voor een bijna uitdrukkingsloos, verveeld gezicht.
Thomasso hield het staren zo’n twee minuten vol voordat hij de gevallen stilte verbrak, zijn Italiaanse accent licht aanwezig in zijn koele, zacht gesproken woorden.
‘Praten is niet nodig, maak je geen zorgen. Het is me verzocht, maar ik hoef geen gesprek met je te voeren om de “innerlijke werking van je geest”-’ Hij sprak de laatste paar woorden sarcastisch uit.
‘Te leren kennen. Je houding geeft me genoeg informatie.’

Hij zuchtte. God, hij had dit al eeuwen niet gedaan. Normaal liet hij zichzelf ook niet gaan, maar vandaag was hij moe en het was moeilijk tegen te houden, dus de empathiebarriére die hij normaal omhooggetrokken had viel naar beneden en hij leefde zonder moeite met de ander mee, gebaseerd op zijn houding en op de weinige details uit zijn dossier.
‘Je hebt problemen met beide ouders. Aan je houding te zien is het je vader die emotioneel afstandelijk is, maar heb je geen moederfiguur gehad – heb je die wel gehad, dan was ze waarschijnlijk niet je echte moeder of heb je een Oedipus… nee, het is het eerste. Je had geen leuke jeugd, hebt jezelf voornamelijk opgevoed. Je vind jezelf een heel zelfstandig en normaal persoon, hebt het niet zo op anderen en je hebt, zoals de meeste Razianen, een temperament. Kortom, je bent een puber met wat ouderproblemen, en ik heb geen idee wat ik je nog meer te vertellen heb.’

Zo. Laat hem daar maar even over nadenken.

Drake plofte op de stoel liet zijn voeten rusten op de rand van het bureau. Zijn ogen stonden gericht op die van de man, die hem amper kende en dacht te weten dat hij wel alles over hem wist. Drake had een soort woedde van binnen die hij wilde botvieren op iets, al had hij geen idee wat het was. Op dit moment was de man de enige optie, maar dan was hij nog dommer dan het achterste van een koe om dat te doen. Misschien kon hij Xavier morgen wel opzoeken in de gangen, wie weet kwam daar nog wat leuks uit. hij keek naar de ruimte, er stond een boekenkast, het raam liet licht door, de wanden waren oud zoals in het hele kasteel. Er stonden vreemde kastjes met medicijnen er in, glazen potten met beesten op sterk water, enge naalden en spuiten, een skelet in de hoek. Drake vroeg zich af of het echt was, moest haast wel.. Hij kon het niet laten om er over nat te denken wie het was, welk leven er bij hoorde en hoe hij aan zijn eind was gekomen. Hij wist zijn aandacht weer voor de man bijeen te schrapen en keek hem verveeld aan. In zijn ogen stond te lezen dat Drake hier eigenlijk gewoon weer het liefst zo snel mogelijk weg wilde. Hij tikte met zijn nagels ongeduldig op de stoel leuning, de man bleef stil. Doordat hij stil bleef, duurde het alleenmaar langer en werd de verveling erger. De jongen keek naar zijn hand, beet op zijn nagel, alsof het interessant was. Hij zag dat de man dezelfde houding aannam. ‘Praten is niet nodig, maak je geen zorgen. Het is me verzocht, maar ik hoef geen gesprek met je te voeren om de “innerlijke werking van je geest”-’ Drake keek hem aan met een vals lachje, beetje eng zelfs. Hoe zou dit aflopen. Zoals Drake al had verwacht zou hij nu zijn levens verhaal horen uit de mond van de oude man. ‘Te leren kennen. Je houding geeft me genoeg informatie.’ Drake lachte heel zacht, wat een beetje psygopatisch over kon komen. Zijn hand, die hij net had bekabeld draaide nu rond, alsof hij daar de man mee vroeg om door te gaan. 'go on' sprak de hand bijna letterlijk. Hij was al eens eerder bij dit soort types geweest op zijn oude school en was benieuwd wat deze ervan zou maken.

Uiteindelijk kwam daar het verhaal en Drake sloeg verwachtingsvol zijn armen over elkaar. ‘Je hebt problemen met beide ouders. Aan je houding te zien is het je vader die emotioneel afstandelijk is, maar heb je geen moederfiguur gehad – heb je die wel gehad, dan was ze waarschijnlijk niet je echte moeder of heb je een Oedipus… nee, het is het eerste. Je had geen leuke jeugd, hebt jezelf voornamelijk opgevoed. Je vind jezelf een heel zelfstandig en normaal persoon, hebt het niet zo op anderen en je hebt, zoals de meeste Razianen, een temperament. Kortom, je bent een puber met wat ouderproblemen, en ik heb geen idee wat ik je nog meer te vertellen heb.’ Drake bleef stil, beet even op zijn lip, om de waarheid even weg te slikken. Uiteindelijk kwam dat lachje weer terug en begon Drake opeens heel ritmisch met twee seconden er tussen, te klappen. In de ogen van de jongen lag iets gevaarlijks, iets wat niet normaal was voor een jongen van die leeftijd. Hij had veel meer gezien dan deze man zich besefte, maar het was zijn keuze om daar wel of niet achter te komen. Het maakte Drake ook eigenlijk niet zo heel erg veel uit. ''Very good, je zit er niet ver naast Thomáss. Ik had niet anders verwacht.'' Hij liet een valse grijns zien, vlammende gemene oogjes kijkend in die van de man. Zo leuk om die mensen die zien, altijd gelijk hebbend. Vaak als ze dan gelijk hadden, waren ze niet in staat om verder te graven. ''Dus jij bent nu klaar? kan ik ehm,.. gaan.'' Drake's vlase houding stak af tegen het zachte vriendelijke uiterlijk van Thomasso. Drake haalde een hand door zijn haar, nog steeds het akelig abnormale in zijn houding. Drake stond op punt van vertrekken nu, hij zette een van zijn voeten op de grond.

Hij werd zo verdomde moe van alle speciale gevallen. De voeten op zijn bureau. Het lachje van de jongen. Zijn zelfvertrouwen. Als hij een beeld moest schetsen van elke patiënt die hij kreeg, was meneer Burned het archetype. Hij was niet anders dan alle anderen. Ze waren allemaal psychopaten als je naar de objectieve beschrijving van een psychopaat keek, maar Thom wist beter.
Mensen als Drake waren kinderen.
Zelfs het applaus wat hij van zijn patiënt kreeg was kinderlijk en de psycholoog probeerde hem niet eens te stoppen – daarvoor had de man teveel ervaring met mensen. Als je iemand zei iets niet te doen, deden ze het vaak wel.

Dus wat hij deed was zijn hand door zijn bruine krullen halen en Burned aankijken. Iets in hem wilde er een dramatische zucht aan toevoegen, maar hij was een volwassen man en dat deed hij niet, want dat was onprofessioneel en als er iets was wat Thomasso niet was, dan was het onprofessioneel.
Hij keek de jongen over de rand van zijn bril aan, bijna ongelovig. Of hij mocht gaan? Was hij een idioot, naast dat hij een wannabe-psycho was? Natuurlijk niet. Zeker niet als hij het op zo’n manier bracht. Oh nee, er was nog veel meer werk dat Thom kon doen zonder dat hij met de jongen hoefde te praten. Maar dat ging hij niet doen.
Nee, hij zou zijn werk doen en het gesprek nu wel aangaan, maar niet over zijn problemen. Daar was Thomasso niet zo van, want praten over problemen zelf loste vaak weinig op. Het deed dingen aan het licht komen die bij oplossingen konden helpen, maar Thom wist in feite de oorzaken al.
Dus ze gingen over oplossingen praten.

‘Nee, je kan nog niet gaan.’ antwoordde hij kalm. ‘De aanname is logisch, maar ondanks dat deze problemen vrij normaal zijn, blijft je problematische gedrag wat het is – een probleem. Een probleem wat ik hoogstwaarschijnlijk kan oplossen.’

Zijn blauwe ogen verloren niets van hun vastberadenheid, maar de verveling leek te verminderen. Hij moest er altijd een beetje inkomen met mensen als Drake, maar hij kon er prima mee werken als hij het wilde.

‘Het zou een stuk sneller gaan als je me wat meer details kon geven over je verleden.’

Drake zat onderuitgezakt in de stoel en gaapte. In het lokaal rondkijken was al niet meer nuttig, want het liet de tijd niet meer sneller gaan. Hij keek even Thomasso aan en haalde toen een hand door zijn zwarte halflange haar. Zo te zien had die Thomasso er zelf ook vrijwel weinig zin in. Drake Verzette zijn voeten een beetje, zodat hij wat beter ging zitten en haalde een stukje vlees tussen zijn tanden vandaan met zijn nagel, het schampere avond eten dat hij naar binnen had kunnen krijgen. Hij liet een klagelijke zucht horen toen Thomasso sprak dat hij niet kon gaan Natuurlijk niet. Hij liet zijn hoofd naar achter zakken over de stoelleuning. Hij wilde vloeken en dingen zeggen tegen deze man waardoor hij jankend weg zou lopen, maar Drake wist wel beter dat dat een minieme kans was. Deze gasten waren op getraind, hadden in de boekjes precies gelezen wat ze tegen types als Drake moesten doen. De jongen kuchte even en keek Thomasso weer spottend aan. Hij rolde met zijn ogen toen Thomasso het over zijn probleem had. ''Tuurlijk, tuurlijk. Ik pas weer precies tussen de richtlijnen van zo'n rotboekje. Een boekje waar elk type puber staat beschreven met reden van gedrag. Dus als je al mijn problemen weet.'' Drake zette zijn armen in de lucht alsof hij twee dienbladen vast had. De jongen grinnikte naar de man en de spot stond in zijn ogen. ''Dus dan pas ik... precies in dat kleine boxje, zoals deze.'' Hij maakte een vierkant met zijn vingers. ''En dan.. oh wat een gewéldig iets, meneertje de psychodinges. Dan weet je dus ook hoe je mij kunt veranderen in zo'n.. saai, stom, irritand, braaf rotschooliertje.'' Thomasso maakte het erger en zijn vraag zette zijn woorden kracht bij. De jongen schoot naar voren, met een vlijmscherpe blik in zijn ogen. In een oogwenk had hij een zakmes tevoorschijn getoverd. Het ijzer flitste door de lucht en kwam met een harde dreun terecht in het hout, tussen de vingers van Thomasso die op tafel lag. Terwijl Drake die 'move' uitvoerde, sprak hij smalend tegen de man, met ijzige stem ''Maar dat gaan we dus even mooi niet doen!'' Een zin die aansloot op zijn kleine zegje, en antwoord was op de vraag van Thomasso. Het idee alleenal dat hij deze gast over zijn verleden moest gaan vertellen, omdat hij dat verplicht was, omdat dat van de man moest. Hij kende deze creep amper, waarom zou hij hem moeten vertellen wat hem dwars zat, als hij niet eens een normaal gesprek met deze softie zou zijn aangegaan in de gangen? De ogen van Drake fonkelde als vuur en keken scherp, dreigend in die van Thomasso. Hij blies geïrriteerd het zwarte haar voor zijn ogen weg. Misschien kwam Drake niet écht van Razen, maar het als je niets van hem wist, zou je het zo geloven. Hij stond nu voor bureau. Het liefst wilde hij deze kamer dus, gewoon verlaten nu.





srry, flutpost. Niet echt insp ^^''

De jongen mocht blij zijn met de hoeveelheid geduld die de Grenaan bewaarde onder zijn bruine krullen. Hij mocht blij zijn dat hij niet het temperament van zijn moeder had, of de trots van zijn vader. Drake mocht elke god en elke heilige bedanken dat hij Thomasso voor zich had, Thomasso en niemand anders.
Of misschien moest hij voor zijn leven vrezen, juist omdat hij niet zijn moeder of zijn vader was maar een combinatie van onvoorspelbaar als de natuur en trots als de nacht. Hij was geen van tweeën compleet, maar had beide eigenschappen in zijn karakter zitten, daar kon niemand om twisten, en Drake zou het allemaal over zich heen kunnen krijgen.

Langzaam trok hij zijn hand weg van de tafel, langzaam maar vastberaden. De man zuchtte alsof Drake’s uitbarsting niet meer was dan een vliegje wat hem dwarszat, en dat was ook zo – het was niets, niets bijzonders. Hij zou het weg kunnen vegen, kunnen vergeten en doorgaan met het gesprek. Maar de jongen had een mes getrokken, dus werd de psycholoog ertoe gedwongen te reageren.
Hij pakte zijn bril bij de poot en nam hem van zijn gezicht, keek ernaar en legde hem op de tafel neer. De man legde zijn handen op de tafel en stond op. Met schaduwen waar hij zich niet eens bewust van was keek hij neer op de leerling, op zijn patiënt. De vlammen in de oranje ogen deden hem niets, deden de donkere wolken in zijn ogen alleen nog maar verder uitbreiden. Er was geen emotie in die ogen te lezen, slechts een schaduw.

‘Ga zitten.’ kwam het, laag en zacht en ongewoon gevaarlijk. ‘Trek dat mes uit mijn tafelblad, stop het ergens waar ik het niet kan zien en ga zitten.
Hij had zichzelf compleet onder controle, zelfs als de woede van Drake oversloeg op zijn eigen gemoed. Thomasso was ongekend empathisch, maar empaten weten beter dan wie dan ook om zichzelf in controle te houden.
Hoewel hij de jongen had bevolen te gaan zitten, deed hij dat zelf niet. Hij bleef staan, zijn handen op het tafelblad geleund, zijn ogen bewolkt en zijn gezicht onleesbaar. Zijn stem donderde, zelfs al verhief hij zijn stem niet.
‘Als je zo doorgaat, leef je niet lang, Burned. Ik geef je vijf jaar voor je in de goot ligt. Je hebt niemand die om je geeft, niemand die je zal redden. En kom niet aan met dat het je niets kan schelen, want geloof me, elk mens wil leven, elk mens heeft anderen nodig.’

Drake keek de man vurig en uitdagend aan. Zijn mes was in het hout geboord en Drake had er alles voor over om deze gast nu ter plekke te kunnen neersteken, weg te lopen en verder te kunnen met zijn miezerig leven. De spanning tussen de twee levensvormen was om te snijden en hij zag ook gerrustwel dat Thom hier niet blij mee was. Er lag kinderlijke nieuwsgierigheid in Drake. Zo benieuwd naar de reactie, maar tegelijk boeide het Drake totaal niet. Zo te zien bleef de man er gewoon heel erg rustig onder. Drake vond dat wel jammer. Hij had graag gelachen om een geschrokken gezicht, in paniek en om hulp schreeuwend. Alleen hij wist al van de tevoren dat Thom jammer genoeg daar niet echt het type voor was. Misschien kreeg Drake het nog op een andere manier voor elkaar. Drake stond tegenover Thomasso, hun ogen kruiste elkaar, bliksem ontstond tussen de donderwolk en het vuur. Als er mensen bij waren geweest hadden ze een stap achteruit gedaan. ‘Ga zitten.’ Drake keek hem alleen maar aan, deed niet. ''Nee.'' was zijn antwoord, want hij liet zich niet leiden door iemand waar hij geen respect voor had. Het was een opstandigheid die hij wel weer verwacht zou hebben. Drake draaide het mes rond in de tafel, na het bevel van Thomasso. De man was zo gewend dat mensen alles voor hem deden, hij was een leraar. Leraren waren altijd gewend dat de leerlingen keurig deden wat hen werd gevraagd. Als dat niet zo was werden ze naar de hoofdmeester gestuurd en naar een andere school getrapt, om daar vervolgends het volgende liedje te laten afspelen. Drake was bij deze man niet van plan om te gehoorzamen, gehoorzaamheid was een teken van zwakte, toegeving en onderdanigheid. Drake was geen onderdaan van deze spygo. Hij wilde hier weg, maar zou niet, nooit toegeven aan deze man. Hij zou niet buigen voor hogere machten, dat had hij nooit gedaan en was het ook niet van plan. Dus daarom deed Drake het tegenovergesteld van wat hem was gevraagd. Hij verergerde zijn actie alleenmaar. Hij bracht het dieper in het hout en draaide tot het zaagsel achtige spul vrij kwam. Daarna plukte Drake zijn mes uit het hout en gooide hij het rakelings langs Thom's gezicht omhoog. het klikte in elkaar nadat hij het soepel gevangen had. Drake was zeker niet van plan om hier aan toe te geven, dus liet het mes onder zijn hand onder de tafel rusten. Hij hoorde opnieuw een beoordeling van Thomen Drake draaide met zijn ogen. ''Ik heb nooit een leven gehad Thommie, dat geef ik eerlijk toe. Jij denkt te weten wat ik moet doen en hoe ik mijn leven moet beteren? Rot toch een end op joh.'' Hij draaide arrogant met zijn ogen. ''Iedereen heeft anderen nodig, zodat je uiteindelijk toch alleen doodgaat. We komen alleen en gaan alleen. Daarbij, ik zal nooit in de goot liggen. Wat jullie rijkdom noemen, geld en bezitting, ze boeien me niet. Maar ik heb genoeg geld waardoor ik niet in de goot kom. Praat niet over dingen alsof je er zoveel verstand van hebt. Je weet niks van mij, dumbass. Ik zie eerder dat jij bezwijkt aan je eigen psychologische kwaaltjes samen met die dokter hier van je. Schoolpsygoloog, hoe verzin je het.'' de laatste zin liet hij horen met een duidelijke spot en lachte.

Past er best bij, vanaf Drake gezien.

“Oh my, here we go. Another loose cannon gone bi-polar - slipped down, couldn't get much lower.”

Hij zou zijn boeken kunnen dichtslaan. Kon zijn notities opbergen, zijn bril afnemen. Hij kon de deur openen en de jongen wegsturen. Hij wist genoeg. Meer dan genoeg, hij had na het mes al op kunnen houden met dit gesprek.
Drake Burned was een probleemkind, een van de velen, een van die jongens die niet eens wisten dat ze compenseerden voor hun verleden of hun heden. Hij zou niet willen luisteren omdat hij een verkeerde opvatting had over wat vrijheid was en Thom zou hem geen verstand aan kunnen praten, want de hormonen in zijn kop schreeuwden te hard.

Hij had zijn woorden nog niet uitgesproken of hij kreeg al een weerwoord, kreeg al verzet. Zijn ogen onleesbaar, donker maar emotieloos in tegenstelling tot de vlammende ogen van Burned, zijn gezicht vertrokken in dat masker van leegheid, luisterde hij naar de preek die hij kreeg.
Ah, hij verzekerde hem ervan dat hij genoeg geld en middelen had om niet in de goot te belanden, dat mensen alleen geboren werden en alleen stierven en toen kwam de onontkoombare belediging richting zijn eigen mentale gezondheid. Oh, een belediging over zijn collega, die was nieuw. Daarna kwam de klassieke “hah, kijk naar mij, ik beledig iemand die me wil helpen, wat ben ik toch rebels”-lach.
Thomasso hield van zijn werk, werkelijk, maar dit soort patiënten waren waarschijnlijk zijn minst favoriete. Niet omdat ze hem tegenwerkten, maar omdat hij met hen meevoelde zelfs als ze hem haatten. Natuurlijk had de jongen een hekel aan autoriteit, zijn enige ervaring ermee was slecht. Natuurlijk dacht hij dat alles tegen hem was, hij had nog niet genoeg geleefd om dat soort situaties te herkennen.
Hij was een puber. En aan puberteit kon Thomasso weinig doen.

Waar hij wel wat aan kon doen, was dat onuitstaanbare rebelse gedrag van zijn patiënt. Hij had een hekel aan de autoriteit, een hekel aan de regels en een hekel aan hem, dat was Thom wel duidelijk. Zonder een woord te zeggen ging hij weer zitten, zette hij zijn bril weer op.
In een handschrift dat aan een meisje toebehoorde, niet aan een schooldokter, schreef hij eerst een aantal woorden in Drake’s dossier: aggressief, denkt niet na, antisociaal, rebels. Later zou hij meer neerkrabbelen, misschien zelfs een stuk schrijven voor een essay waar hij mee bezig was, maar op dit moment waren die kernwoorden alles waar hij tijd voor had.
Daarna begon hij op ander papier, briefpapier, een stuk te schrijven. Alsof hij alle tijd van de wereld had schreef hij zijn verhaal op, nam zelfs nog even de tijd om zijn handtekening eronder te zetten en de brief in een envelop te stoppen. Hij tikte op de envelop, die zachtjes trilde en zich daarna verdubbelde tot hij er een stuk of twintig had. De man stapelde ze netjes op en legde ze op Drake’s dossier.

Pas toen keek hij zijn patiënt weer aan. ‘Aangezien je niet naar me wil luisteren, kan ik je op het moment niet helpen. Dat betekent dat ik je moet laten gaan, maar dan moet ik je wel vragen dat je je gedraagt.’ Hij tikte afwezig met een wijsvinger op de brieven. ‘Doe je dat niet, dan heb ik elk van de leraren die je hebt, zelfs de bibliotheekdame en de dames uit het cafetaria vriendelijk verzocht om je bij problemen terug naar mij te sturen en een melding te maken bij Savador.’
De vuurmagiër kon ruzie zoeken tot hij scheel zag, maar Thomasso was niet zo van oorlog – onderhandeling was meer zijn ding. Dwingende, harde onderhandeling waar de jongen wel akkoord mee zou moeten gaan, tenzij hij hier nog langer wilde zitten.

Drake keek de man vurig aan, zijn ogen gefocust op die van Thomas. Hij vroeg zich af waarom hij hier was, in Drake zijn ogen had hij nooit wat fout gedaan, was nooit een persoon geweest die in de problemen kwam. De problemen zochten hem altijd op, hoe dan ook en waar dan ook. In zijn vorige dimensie, in deze, zou het altijd zo blijven? Drake vroeg het zich af, zou dit ooit stoppen? Dit gevoel, deze dagen vol eenzaamheid en dat hij door alles en iedereen werd uitgekotst. Eenzaamheid was iets dat bij hem leek te horen, omdat alles altijd van hem werd afgepakt, iedereen zich altijd tegen hem keerde. Drake was eigenlijk een erg triest persoon zonder zicht op de realiteit. De realiteit wilde hij niet zien. Want in tegenstelling van elke dag weg te kwijnen in zelfmedelijden en verdriet, wierp hij zijn hakken bij alles in het zand. Drake zag hoe de man nu ging zitten, zijn bril opzette en wat in zijn dossier schreef. Drake was blijven staan en zag wat er stond. Drake beet op zijn lip. Tuurlijk, want hij kende zichzelf niet beter dan die omschrijving. De jongen draaide arrogant met zijn ogen. Hij liet zich toen weer in de stoel vallen en begon met zijn mesje te spelen, terwijl het zwarte haar over zijn ogen hing. Drake wilde hier weg. Hij wilde niks en luisterde naar niemand, hij haatte alle personen die hij tegenkwam, die de baas over hem probeerde te spelen. Dat kwam misschien door het puber zijn, maar dat niet alleen. De puber, had als klein jongetje altijd moeten vechten voor zijn vrijheid. Hij was altijd te klein, te zwak en zacht geweest, iedereen liep over hem heen en deed letterlijk álles met hem wat ze wilde. In het bijzonder zijn oom. Als Drake ongehoorzaam was... de nachten buiten in de sneeuw. Enkel een korte broek met tegroot zwart shirt aan. De ijzeren koude halsband met ijzeren ketting, zijn nek onder de schrammen, lichaam vol met blauwe plekken en andere schrammen. De nachten dat hij buiten, vast aan een hondenhok zat, geen drinken of eten. De dagen in de ijzige kelder en.. waar zijn oom hem toe dwong en wat hij moest doen. Wat zijn oom met hem deed, de beelden kwamen soms terug, waarna Drake meestal misselijk werd en erg rot deed tegen mensen. Nachten vol nachtmerries, de WC vol kotsend van walging. De oom die hem had geleerd dat mensen 'playthings' waren. Drake had geen opvoeding gehad, wist niet eens wat een normale familie situatie was of inhield. Drake had een heel ander beeld van de realiteit dan normale mensen, het was misvormd en gemanipuleerd. Opnieuw was Drake nu misselijk, slechte situaties haalde narigheid in hem omhoog, al had hij er een verschrikkelijke pest hekel aan. Hij hoorde Thomasso praten, maar het kon hem niks schelen, haat broedde in zijn lichaam en dat straalde hij in alles uit, haat naar alles en iedereen die hem zijn vrijheid ontnam en keuzes in zijn leven. Drake keek op van zijn mes, naar Thomasso. ''You know nothing. Sure, you can be the one who will take it, again... I never had it anyway. There is nothing to change, Thom. They hate me already. You know.. nothing.. about ..me.'' de ogen van Drake waren gedoofd, keken Thomasso enkel met pure haat aan. Drake wendde zijn blik af en keek naar de brieven. ''Ik denk dat je er toch niet veel mee op schiet.''

Stilte was vaak een beter middel dan woorden.
Mensen hielden niet van stilte. Ze waren zo gewend om geluiden te horen, om te praten en te luisteren, dat de afwezigheid van geluid hen ongemakkelijk maakte. Het moment dat de een zweeg, dan moest de ander wel spreken. Zo voelde het, tenminste.
Vandaar dat Thomasso niet verder kletste. Niet alleen had de man niets te zeggen tegen zijn patiënt, de stilte zou Drake misschien dwingen om even zijn boosheid opzij te zetten en na te denken over waarom hij hier nu ook alweer was – omdat Thom hem wilde helpen, omdat mensen hem wilden helpen. De psycholoog verwachtte niet dat de jongen dat meteen zou begrijpen, maar elk klein beetje zou helpen.
En anders, wel, dan was het gewoon naar voor de jongen en zou hij de volgende keer misschien nadenken voordat hij iets deed als een mes trekken.

En de stilte had het gewenste effect. In zijn moedertaal, nog wel. De jongen had mazzel dat Thom niet geheel stil had gezeten in de tijd dat hij op Gren had gestudeerd, want het Raziaans wat hij sprak had de man aardig onder de knie. Niet zo goed als zijn Grenaans, of zijn Kovomakaans, maar hij verstond het en kon het – met een licht accent – zelfs een beetje spreken.
Aan luisteren had hij nu echter genoeg. Het verhaal dat hij de jongen niet kende deed hem bijna onhoorbaar zuchten. Nee, hij kende hem niet, omdat hij geen woord wilde loslaten over zijn verleden. Als Drake nu mee zou werken, dan zouden ze allebei een stuk minder problemen hebben en zou Thom niet, zoals de jongen het nu verwoordde, zijn vrijheid weg hoeven nemen.
Hij tikte met zijn vingers op tafel, onbewust in een ritme. ‘Ik heb wat aan elk woord wat je spreekt, Drake. Ik ben een psycholoog en, vergeef me het taalgebruik, een verdomd goede ook.’
Hij leunde zijn hoofd even naar achteren. ‘Maar zoals je al zei, ik ken je niet en kan je dus niet helpen. Wat betekent dat je hier niet wegkomt, tenzij je het tipje van de sluier licht en me iets vertelt waar ik iets mee kan, waar ik je mee kan helpen.’