De zucht van frustratie die Rose liet varen leverde een hoop protesterend gepiep vanaf haar bed op. Rose draaide zich met een ruk om en zag hoe Axel zich verschool in de sloop van haar kussen. Het aanzicht van het kleine bange babyratje en zijn trillend lijfje gaf haar weer de moed om haar frustratie wat te onderdrukken. Snel stond het meisje op en liep naar haar bed toe, waarna ze naar voren boog en Axel oppakte. 'Sorry,' fluisterde ze, waarna ze een kus op zijn kopje drukte. 'Het is gewoon al dat huiswerk!' Ze zette het trillende diertje neer op haar bureau en liet hem toen aan haar huiswerk snuffelen. Ze grinnikte even toen hij begon te knabbelen aan één van de hoeken van de papieren die voor haar lagen en duwde hem daarna zachtjes weg. Het diertje begon over haar blad heen te lopen en maakte het haar onmogelijk om nog verder te werken aan haar huiswerk. 'Axel,' sprak ze geïrriteerd, waarna ze een blik op haar klok wierp. Twee uur. Ze was al twee uur bezig aan dat stomme huiswerk. En ze had nog wel gedacht dat ze het makkelijk zou krijgen. Niet dus. Met een zucht duwde ze de papieren een beetje van zich af - met boos gepiep van Axel als gevolg - en stond op, waarna ze in de spiegel keek. De wallen onder haar ogen leken alsmaar erger te worden. Ze was hier al een halve week en het huiswerk wat ze per dag verkreeg van de leerkrachten was enorm. Ze besloot echter om niet te veel te klagen en richtte haar blik verlangend op de deur van haar kamer. Ze kon natuurlijk niet de hele tijd geïsoleerd hier blijven zitten, dus waarom zou ze niet eens even rond gaan kijken? Ze had lang niet alles van de academie ontdekt. Dat was dankzij de lessen en het huiswerk die ze moest maken onmogelijk geweest. Ze had nog niet veel leerlingen ontmoet en wilde daar eigenlijk wel verandering in brengen. Wie weet wie ze nog meer zou tegenkomen. Het meisje stond op, schoof haar huiswerk aan de kant en opende toen de deur van haar kamer. Rumoer uit de slaapzaal naast haar leerde haar dat er weer ruzie uitgebroken was tussen die tutjes en ze draaide met haar ogen toen ze hoorde waar het over ging. Ging het nu wéér over die stomme make-up? Blijkbaar wel.
'Oh kom op, Axel, ik deed het écht niet expres,' zei Rose een tikkeltje wanhopig tegen haar boze kleine vriend, welke in haar nek zat te mokken omdat ze vergeten was hem mee te nemen toen ze de kamer verliet. Ook al was het nog maar een jonkie, hij leek al genoeg gesteld op haar te zijn om te gaan mokken als ze hem één keer vergat. Hij leek ook zeer goed te begrijpen wat er in haar omging en dat ze hem vergeten was, want zijn wanhopig gepiep had haar terug omkeer doen maken. Ze smokkelde hem nu al een paar keer mee in de les en tot dusver was het goed gegaan. Hij hield zich opvallend goed stil en deed meestal een dutje in haar nek, waarna bij ze van geluk mocht spreken dat ze een trui met capuchon droeg omdat hij zo nu en dan wel eens van haar nek rolde en op de grond dreigde te vallen. Maar zelfs in haar capuchon merkten de leerkrachten het slapend bundeltje nog niet op. Ze streek zachtjes over zijn vacht terwijl haar blik van links naar rechts schoot. Ze kon natuurlijk bij het lanceringsplatform gaan kijken of daar soms iemand was aangekomen. Meestal was dat wel dé plaats waar je als leerling andere leerlingen kon ontmoeten. Rose maakte een besluit en draaide zich naar links, richting het lanceringsplatform. Het meisje keek met haar groenige ogen naar een meisje die een tikkeltje onzeker om zich heen keek. 'Ja,' beantwoordde ze de vraag van het meisje terwijl ze Axel terug in haar nek duwde, welke nieuwsgierig wilde kijken naar het meisje. Deze beet zachtjes en waarschuwend in Rose' nek, maar deze trok er zich niks van aan. 'Ben je soms nieuw?' vroeg ze het meisje vriendelijk, wachtend op antwoord.
PROFILE
Onderwerp: Learn me how to live my life {OPEN} 
vr sep 12 2014, 12:33
