De jongen hing minstens vijftig meter boven de grond.
Zijn hand vloog naar voren door een tikje van zijn pols. Met drie van zijn vingers leek hij de luchtstroom te grijpen, met zijn andere hand boog hij hem om zijn pols heen, zodat er een klein stroompje lucht rond zijn hand kolkte. Een minibriesje. Hij schudde zijn hand, liet het beetje wind weer opgaan in de grote wind die rond hem waaide.
Dat gaat al beter, gaf de wind aan, beter dan je het gisteren deed. Ik voelde het bijna niet. Het kon hem niets schelen of de wind het wel of niet voelde, of het haar wel of geen pijn deed. Het ging Callum erom dat hij het kon doen, dat hij niet, zoals Ronodan had gezegd, een domme keuze was geweest. Hoe durfde de man te zeggen dat Callum afhankelijk was van het element. Het element was volkomen afhankelijk van hem, verdomme. Het feit dat hij zich erdoor liet beïnvloeden maakte hem niet een mindere magiër.
Het maakte hem sterker. Sterk genoeg om tot de opvolgers te behoren. Sterk genoeg om ooit, als de dag dan toch zou moeten komen, in een gevecht tegen Ronodan gelijk te kunnen spelen.

Het geruis van de wind en het gezang van vogels werd verstoord door een kreet die niet aan een dier, maar aan een mens behoorde. Bloemen, riep de stem. Bloemen. Waar sommige mensen plezier in vonden. Zijn ijsblauwe ogen staarden over het bos, probeerden de bloemen waar de stem over geschreeuwd had te vinden. Een figuurtje plukte de bloemen. Hij schudde zijn hoofd. Waren mensen dan echt zo dom als hij dacht dat ze waren?
Callum krulde zijn vinger, liet de wind op het veldje harder waaien. Daarna viel hij, vrij van de wind, met zijn rug naar de grond op het veldje af. Zijn capuchon vouwde zich om zijn gezicht, zijn blauwe broek en shirt wapperden. Schoenen droeg de jongen niet, daarvoor was het niet koud genoeg.

De opvolger werd door de wind opgevangen in een halve tornado die minstens driekwart van de bloemen op het veld verwoeste. Met zijn armen en benen gespreid legde de wind hem neer op de grond, waar hij bleef liggen, capuchon half over zijn bebrilde ogen.
Je moest geen bloemen plukken, dan gingen ze dood.

Het was zo, zo lang geleden dat hij op de grond had gelegen. Zo lang geleden dat Callum zich de dag of de nacht of de avond of de ochtend niet meer kon herinneren. Hij sliep nooit in bedden, nooit op de grond. Hij zweefde in een horizontale positie of vond een hoge plek om een hangmat op te hangen – de lucht was zijn plaats, niet de grond.
Maar de modderige grond voelde goed aan op zijn breekbare rug, zijn rug zonder vet of spieren, zijn rug die bestond uit botten en huid. Zijn borst ging langzaam op en neer, de geur van aarde vulde zijn neus en de gronderige lucht vulde zijn longen. Nee, de grond was niet zijn plaats, maar wanneer had Callum zich ooit gehouden aan de regels? Als hij op de grond wilde zijn dan was hij op de grond.

Er werd tegen zijn wang getikt. Achter zijn bril verschoven zijn blauwe ogen naar het gezicht van degene die hem had aangetikt. Witte haren, rode ogen, een meisje. Een klein meisje, zo te zien. Ze vroeg of het goed ging, trok zijn capuchon naar achteren en onthulde daardoor zijn verwaaide bos zwart haar.
Hij duwde zich met een hand en een flinke bries van de grond, zweefde een seconde en kwam toen met zijn blote voeten weer op de aarde terecht. ‘Prima.’ beantwoordde hij haar twee vragen in een klap.
‘Als je echt van bloemen houdt, moet je ze niet plukken.’ gaf hij daarna zijn commentaar.

In Flander’s fields, the poppies grow.
Het was een oud gedicht wat de wind hem soms influisterde als hij voorbij een klaproos kwam. De jongen wist niet waar het vandaan kwam of wat het betekende. Hij wist wel dat hier voorlopig geen klaprozen zouden groeien. Bloemblaadjes dwarrelden naar beneden, landden naast trieste sprietjes en wat ooit de stengels van bloemen waren geweest.
Ijsblauwe ogen gleden over de verwoesting. Dat was wat hij deed, hij verwoestte. Hij waaide levens binnen, deed fundamenten wankelen tot ze instortten en zweefde dan weg, geen moment achterom kijkend naar de verwoesting die hij had veroorzaakt. Callum was geen nostalgisch persoon. Hij was niet eens echt een persoon.

Hij was het echter niet met de witharige schone eens.
‘Aan het onsterfelijke komt geen eind.’ wierp hij haar afwezig tegen. Hij plukte een bloem uit zijn capuchon, keek er een seconde naar en liet hem toen naar beneden dwarrelen. ‘Laat staan aan het oneindige.’
De onsterfelijke jongen wierp een blik op het meisje, keek van haar witte haren naar haar rode ogen naar haar mand met bloemen, van de jurk die ze aanhad naar de schoenen die ze droeg. Niets was blijvend in haar leven, dat was wel zeker. Maar Callum leefde haar leven niet, dus waarom zou hij haar opvattingen delen?