Beste Quercus,

Tsja, ik moet het maar doen, het zit zo vast in mijn gevoel dat ik het op papier ga zetten. En ik ben niet goed met notities, maar de laatste tijd voelt het vrij zwaar op de maag in het schoolgebouw dat ik het maar schrijf. Alsof er dingen rondspoken die niet thuishoren hier op de school. Ik heb er vaker over nagedacht, maar stilzwijgend met degene gesproken die het eveneens voelde. Nagenoeg niemand merkt de gure wind, neemt ze voor lief. Ik krijg er de kille rillingen van, wordt er geërgerd door. Er waait een gure wind door de gangen en iets verteld me deze gure wind tegen te gaan. Ik moest gelijk denken aan de woorden die mijn vader eens had gesproken. Raar, maar het kwam naar boven:

"There are historic situations in which refusal to defend the inheritance of a civilization, hover imperfect, against tyranny and aggression may result in consequences even worse than war."

Het zal mijn verbeelding maar wezen, maar ik begin onrustig te worden hier in het uilennest. Zabima's advies beginnen tegen doven oren te vallen. Mijn lichaam trilt alsof het me verteld op te staan. Ik hou me stilzwijgend, maar ik weet dat ik heb geleerd van het verleden. Ik weet dat als het zich gaat herhalen, ik mezelf niet terughoudend opstel. Als de school ten onder moet gaan, dan zal ik vechtend met hem mee gaan. Vechtend, om de leerlingen te beschermen die er stiekem wel om geven. Ik weet niet waarom ik dit schrijf, het is alsof een ander persoon mijn armen bestuurd en het tegen mijn wil in schrijft op dit papier. Misschien om mij te waarschuwen, misschien om mijn alertheid op peil te houden. Hoe dan ook weet deze persoon meer over de gure fluisteringen, de kille windvlagen die door het schoolgebouw waaien. De kilte die zo'n akelige bekend voelen. Ik moet nu echt stoppen met schrijven, mijn lessen gaan zo beginnen. Ik hou je op de hoogte, Quercus.

Groeten,

N. Vavyendor

Beste Quercus,

Ik ben er weer. De onrust, die ik een paar weken geleden had gevoeld. Ugh, het is er nog steeds. Houdt me stilzwijgend iedere dag hier aan mijn bureau bezig. Lessen gaan traag voorbij. Ze moeten uitgevoerd worden, anders heb ik totaal geen werk meer. Dan kan ik door het leven als enkel zanger en archeoloog. Ik kan er van leven, maar ik kan er niet ‘mee’ leven. Ik kan er niet mee leven om mijn functie als docent na vijf jaar op te geven. En dan nog zoiets. Jareth is spontaan verdwenen. Ik had even contact met hem en draai me even de rug naar hem. Ik voel een windvlaag en het enige wat ik zie zijn een paar bladeren die verdwijnen. En vervolgens wacht ik drie weken om nog niets van de beste man te horen. We zouden nog zo op reis gaan. Ik heb nog zoveel moeite gestoken in de spreuk onder de knie te krijgen. Mijn armen tintelen nog na van de pijn. En ik hoor dat er nieuwe aanvragen zijn voor zijn positie, is hij dan echt verdwenen. Alweer! Kan de legendarische magiër van het woud niet een keer wortel schieten? Is dat dan zoveel gevraagd. Ik heb zoveel moeite genomen om mezelf te trianen, om de gaten die de legendarische magiër slaan in mijn training op te vullen. Komt er dadelijk een moment dat de Legendarische magiër eens zegt dat ik niet meer te reparen valt. Dat hij de laksheid als iedere andere was. Gewoon, geen zin om te trainen. Tsk, Lesaiah die zonder een woord vertrekt. Miotas die na een week zijn vertrek al maakt. Ene Grimm die ik nog nooit had ontmoet. En nu zitten ze na Jareth nog maanden te wachten om het opvullen van deze functie. Eerlijk gezegd ben ik er klaar mee, de volgende die komt zal mijn ergernis voelen. Die zal merken wat de voorafgaande personen hebben aangericht. Hij, of zij, zal zich hard moeten bewijzen mocht ik overtuigd zijn dat het bij de legendarische magiërs wel gaat om de opvolger, in plaats van in je hoge troon de oppermachtige te spelen, in plaats van te denken aan de toekomst. Alsof je als Legendarische magier binnen no time weet hoe je de balans in balans kan houden. Nou, de woudmagiërs van tegenwoordig op die functie lijken het allemaal niet te weten, dat is zeker, Quercus. Maar goed, ik schrijf je snel weer, mijn les is op het punt te beginnen.

Op hoop van zegen,

Norwood V.

Quercus,

Ja ik ben er nog snel even, de leerlingen zijn nu toch bezig met hun opdrachten. Is het je ook niet opgevallen dat de laatste tijd de stagiaires enorm weinig meer aanmelden. Ik heb er hier en daar nog een enkeling gezien, maar het is net alsof de school zijn waardigheid verliest. Alsof stagiaires beter ergens anders zich kunnen aanmelden. Dat ze hun stage veel liever zoeken op een andere locatie dan StarShine zelf. Mah, het is natuurlijk maar speculatie, er zijn periodes waarin stages minder aanwezig zijn, maar zo weinig als dit is er gewoonweg nog nooit geweest op onze school.

Mah, moest het even op papier zetten,

Norwood.