Avalanche stond zichzelf een beetje op te tutten voor de spiegel. Ze keek met een verlangende blik naar het bed naast zich. Miles lag zo te zien nog steeds te slapen. Dat was wel iets voor hem. Ze wist hoe lang hij soms kon piekeren of hoe lang hij 's nachts op bleef. Ze wist ook dat hij rookte en zo nu en dan waarschijnlijk even snel naar buiten ging om snel een sigaretje te roken. Ze proefde het gelukkig niet al te veel als ze kusten, want dat zou ze maar vies vinden. Ze was zelf geen roker, niet eens een drinker. Je kon haar eigenlijk best braaf noemen. Het zou nog een paar dagen duren tot ze naar Razen zouden gaan en tot die tijd wilde Avalanche zich vermaken zonder Miles in de buurt. Je moest haar vooral niet verkeerd begrijpen, ze hield veel van Miles, maar ze wilde ook wel eens alleen zijn en andere mensen ontmoeten. Ze had sinds ze hier was eigenlijk alleen met Miles gepraat omdat ze bang was om anderen te ontmoeten, maar ze had tegen zichzelf gezegd dat als ze vrienden wilde maken, ze zichzelf nu echt wel eens over die angst moest gaan zetten. Dus stond het meisje voor de spiegel bemoedigend tegen zichzelf te spreken. Ze wierp gauw een blik opzij om te zien of Miles' ogen echt wel gesloten waren en of hij echt wel sliep. Ook al lachte hij haar nooit uit, ze wilde niet dat hij het idee kreeg dat ze niks durfde. Om te testen of hij echt sliep deed ze een raar dansje vlak voor zijn neus waarbij ze veel met haar heupen wiegde. Toen Miles' gezicht niet betrok of wat dan ook besloot ze dat hij echt aan het slapen was. 'Kom op, Avalache,' sprak ze zichzelf bemoedigend toe. 'Je kunt het wel.' Ze deed snel haar shortje gladstrijken en het topje goed dat ze droeg. Ze ging voorzichtig naar Miles toe en drukte een kus op zijn voorhoofd. Ze hoorde hem zachtjes kreunen en zag kleine druppeltjes op zijn voorhoofd. Arme schat. Hij had vast een nachtmerrie. Ze gaf hem een voorzichtige aai tussen zijn rode lokken en besloot toen dat het echt tijd was om naar buiten te gaan. Ze draaide zich om, keek gauw nog om zich heen om te zien of ze de kamer wel netjes achterliet en bevond zich een seconde later op de gang.

Het weer was, zoals al een paar dagen het geval was, best plakkerig. Gelukkig woei er zo nu en dan een windje waardoor het weer wat frisser werd, iets waar Avalanche wel naar verlangde. Ze moest meteen aan Miles denken en had zin om weer terug naar hun kamer te gaan om hem wakker te kussen, maar besefte dat dat misschien iets te klef zou overkomen. Ze moest nog wennen aan heel het idee dat ze nu een koppeltje waren en dat ze voor het eerst in haar leven echt verliefd was. Toch bleef die onzekerheid wel eens hangen. Miles was zeker niet verkeerd om naar te kijken en er bestonden meer meisjes dan haar. Hij had haar dan wel verzekerd dat hij nooit iemand op het oog had gehad, Avalanche durfde te wedden dat dat andersom wel zo zou zijn geweest. Ze besloot om zich niet gek te laten maken door haar gedachten en concentreerde zich op de mooie, rustige omgeving. Nou ja, bijna rustig dan. Ze keek naar het steentje dat voor haar voeten belandde en met een frons keek ze naar diegene die het steentje geschopt had. Avalanche voelde lichte zenuwen opkomen toen ze zag dat de persoon zich niet eens zo gek ver uit haar buurt bevond. Ze haalde diep adem. Het meisje leek duidelijk niet al te blij. Het wekte Avalanches nieuwsgierigheid. Ze kon het toch proberen? Ze kon toch proberen om contact te leggen? Ze besloot om er gewoon voor te gaan. Het meisje liep voorzichtig naar de persoon toe die nu in het gras zat. 'Eh... hoi,' zei ze voorzichtig, waarna ze even zwaaide en zich warm voelde worden toen ze dichterbij kwam. Ze wist niet of dit nu wel zo'n heel goed idee was. 'Ik zag je hier zo zitten en vroeg me af... of.. of alles wel gaat met je.' Ze hakkelde over haar woorden en voelde zich rood worden. Oh, wat als ze nu werd afgesnauwd? Nou ja, niks meer aan te doen. Ze wilde contact met iemand maken en dat had ze nu gedaan, dus nu moest ze niet zeuren en gewoon doorzetten!