Haar hand gleed over het kopje van Arctic heen, het enige huisdier wat ze in heel haar leven had gehad. Op Razen mocht ze van haar ouders nooit een huisdier nemen, desondanks dat ze met zoveel diertjes thuis kwam, werden ze allemaal afgewezen. Het drakenei dat ze zou vangen – of van plan was om te vangen – zou haar eigen huisdier worden. Haar grootse huisdier, een beest dat haar kon beschermen tegen alles en iedereen, maar daar had ze spijt van. Enorme spijt. Ze was ooit zo’n typisch meisje voor op Razen. Impulsief, vrolijk, naïef en avontuurlijk, een echte tomboy als je het zo kon zeggen, maar toch met de benodigde vrouwelijke trekjes. Dansen en koken waren immers nog steeds haar passies en ze deed ze met liefde, desondanks dat ze hier op Starshine Academy waarschijnlijk voor een lange tijd niet meer zou koken, er was een kok en die bereidde hun eten. Zelf hoefde ze niks te koken, dat werd voor hen gedaan. Helaas eigenlijk, want ze hield er wel van om een eigen keukentje te hebben, haar eigen eten te koken en te zien hoe ver ze kwam met het lekker maken daarvan. Ze hield ervan om nieuwe dingen uit te proberen, niet alleen qua smaak, maar ook qua voorbereiding ervan. Haar enthousiasme en passie gooide ze erin als iemand haar eten lekker vond, een duimpje omhoog gaf haar een triomfantelijk gevoel waardoor ze de hele dag rond kon lopen met een glimlach van oor tot oor en een humeur dat niet meer kapot te maken viel. Dansen ging hier gelukkig wel, alleen was het moeilijk om iemand te vinden waar ze samen mee zou kunnen dansen en tot nu toe was ze daar nog niet in geslaagd. Ze had nog niet aan iemand verteld dat ze zo van dansen hield, van de tango en al die andere dansstijlen die ze in haar jonge jaren had geleerd tijdens cursussen en danslessen. Haar helderblauwe ogen gleden over de stapel boeken die ze had geordend, waarna ze opstond van haar bed en besloot een wandeling te nemen. Ze had een frisse neus nodig en tenslotte had ze vandaag geen lessen. Een vrije dag voor de nieuwe leerling, zo kon je het wel noemen. Ze wist natuurlijk niet of dat expres gedaan was, of dat ze haar gewoon nog moesten inroosteren. Niet dat ze het erg vond natuurlijk – ze kon zich best vermaken in een dagje zonder school, best goed eigenlijk. Met een zuinige glimlach op haar gezicht begroette ze een paar mensen die haar gedag zeiden, maar ze liep stug door, geen zin om verder te praten. Het was misschien raar van haar, maar ze wilde graag naar buiten. Het was zomer, al merkte ze daar weinig van. Haar ijskoude huid liet geen warmte toe, maar ook weer geen kou. Het voelde iedere keer weer matig aan, hetzelfde. Je zou zeggen dat het saai was, maar eigenlijk had het ook weer zijn voordelen. Ze kon altijd helder denken in de zomer, nooit raakte ze vermoeid door de onuitputtelijke hitte of zou ze zo doordraaien door die warmte dat ze een humeur van hier tot Cassia had. Het meisje liep de trappen af en uiteindelijk kwam ze bij de poorten aan, om vanuit daar naar buiten te lopen en de heerlijke zomergeur in haar op te nemen. Het was wel fijn om die warmte niet te voelen, beter dan als ze het wel zou voelen. Op Razen had ze daar vaak last van gehad, je raakte sneller uitgeput wanneer het zo warm was. Haar blik gleed meteen over de verschillende mensen heen. Kinderen die vrij hadden, misschien wel gewoon aan het spijbelen waren, in vriendengroepjes wat zaten te kletsen, soms een roddel erdoorheen gooiden, wat kattenkwaad uithaalden en vooral vrolijk aan het lachen waren. Ze moest haar eigen vrienden nog maken hier en het werd tijd dat ze daar wat aan begon. Maar om naar een groepje toe te stappen zou ze niet aandurven, het zou te gênant zijn en ze zouden haar vast verbijsterd aanstaren met een ‘hoe durft die meid met ons te praten?’ blik. Een plotselinge impact tegen haar lichaam aan gooide haar omver, om onhandig op het gras neer te vallen.
Direct krabbelde het meisje weer omhoog, bijna in staat om degene waar ze tegen aan was gelopen te vertellen dat hij moest uitkijken, om vervolgens weer door te lopen. Maar de jongen die voor haar stond keek haar met een vriendelijke, beleefde glimlach aan. Waar kwam dit opeens vandaan? Ze verzachtte haar blik bij zijn woorden. "Neem het mij niet kwalijk, mevrouw, ik had u niet gezien," Zijn woorden klonken beleefd, netjes zelfs. Het leek zelfs alsof hij zich echt verontschuldigde en met grote, verbijsterde ogen staarde hij hem even aan, tot ze zich wist te herstellen en wat ongemakkelijk weer wist te glimlachen. ”Het geeft niet,” Wist ze eruit te krijgen, even over haar arm wrijvende – desondanks dat daar niks mis aan was. "Hi, ik ben Slen," Zijn woorden weerklonken zo aardig dat ze meteen haar hand uitstak, niet nadenkend, en de zijne aannam om deze een keer te schudden, waarna ze haar ogen geschrokken op hem richtte. ”Lillian..” Mompelde ze nog even, haar hand weer terugtrekkende uit de zijne. Hij had het vast gevoeld, het kon niet anders dat hij het gevoeld was. Ze was ijskoud en ze had zijn hand gewoon aangenomen. Dom, dom, dom, dom. Zou hij het gemerkt hebben? Vast wel. Zou hij er iets over vragen? Ze hoopt van niet. Als een standbeeld bleef ze voor hem staan, haar helderblauwe ogen schoten van zijn ogen, weer weg naar de plek om hem heen. Alsof ze nonchalant probeerde te zijn, hopend dat hij het zo zou vergeten. Ze liet haar handen even door haar haren gaan, die tot in de puntjes toe gekruld waren – maar niet overgekruld waren. Ze waren op een subtiele manier gekruld, zodat je het wel opmerkte maar er niet meteen door overweldigd werd. Precies zoals ze het wilde. ”Wat een mooie dag, niet waar?” Van onderwerp veranderen Lil, dat is je enige kans.

Lillian Neverland

Het plaatje zou compleet zijn als haar ogen bijna uit haar oogkasten popten, een dik straaltje zweet over haar hoofd heen liep van de zenuwen dat de jongen er iets over ging zeggen – alleen gebeurde dat niet. Ze probeerde er zo koel mogelijk onder te blijven, nonchalant zelfs. Hij zou het vast zo weer vergeten als ze op een ander onderwerp stuitte en bleef praten over andere dingen, wie wist zou hij er nooit naar vragen. Zelfs niet als ze ooit vrienden werden – dan bleef haar geheim, haar geheim en hoefde ze zich er geen zorgen om te maken dat hij het te weten zou komen. Want dat wilde ze niet. Vrienden hadden haar toen laten vallen na de verandering, dus waarom zou hij dat ook niet doen als hij het wist? Nee, ze zou haar geheim voor haar zelf proberen te houden, dan zou hij haar nooit kunnen laten vallen, toch? Een opluchting gleed weliswaar door haar heen toen de jongen mee ging met het andere onderwerp, want hij had het wel degelijk gevoeld. Haar alertheid had haar het kleine, bijna onopmerkelijke, trekje bij zijn wang toen hij haar aanraakte. Het was haar namelijk niet ontgaan. "Lillian. Dat is een mooie naam," Was dat een compliment? Of kon ze toch iets van sarcasme in zijn stem bespeuren? Ze besloot het aan te nemen als een compliment en met een glimlach knikte ze een bedankje toe, hem echt hardop bedanken zou ze niet doen. Dat zou raar zijn, toch? Moest ze iets terug zeggen over hem? Dat hij ook een leuke naam had? Dat hij er misschien leuk uit zag vandaag? Ze slikte en bedacht zich het maar niet te doen. "En ja, geweldig weer, als het zo maar vaker kon," Een beetje enthousiast knikte ze. Ze werd altijd wel vrolijk van de zon, helaas voelde ze er niks van. Sneeuw deed haar niks, zo deed de zon haar ook weinig. Natuurlijk voelde ze de zonnestralen wel lichtelijk op haar huid, maar het was waarschijnlijk alles behalve de temperatuur die de jongen aanvoelde. De warmte, de hitte, waar sommigen niet eens tegen konden, ontging haar geheel. "Als het je niet stoort ga ik even zitten, mijn rug doet wat zeer," En toen stond ze alleen, terwijl de jongen in een kleermakerszit op het gras ging zitten. Ze keek even om haar heen en besloot dat het misschien wel fijner was om ook te gaan zitten, het zag er zo raar uit als een iemand stond terwijl de ander op de grond zat. ”Als je het niet erg vind, kom ik bij je zitten.” Glimlachte ze hem vervolgens toe, om vervolgens rustig bij hem te gaan zitten. Kon ze nu eindelijk vrienden maken? Een vriendengroepje stichten waar ze mee om kon gaan hier op school? Waar kwam hij eigenlijk vandaan? Hij had geen accent gehoord in zijn stem – of het accent was haar ontgaan – en al snel kwam ze tot de conclusie dat ze het niet kon weten. Aan zijn uiterlijk dacht ze iets in de richting van Shadra, omdat hij zo’n donker haar had en donkere kleding droeg, hij hield vast van de duisternis – iets wat vele shadranen hadden. Zelf had Lillian een enorme bewondering voor Shadra, toen ze klein was had ze altijd geroepen dat ze juist díe magie wilde leren! Maar de verandering had haar in de weg gestaan en ervoor gezorgd dat ze al haar aandacht moest richten op haar water – of eigenlijk ijs – element. Helaas, want ze had altijd al een grote hekel gehad aan water, zelfs een kleine watervrees erboven op. Ze werd gedwongen om erover heen te stappen, want met haar water element moest ze wel over haar angst heen komen en gelukkig is dat haar ook nog eens gelukt. Ze is niet meer bang voor water nu. Helaas was de kans om de duistere magie zo goed te leren dat ze het haar eigen magie kon noemen weg – het zou nooit meer gebeuren dat ze zo sterk werd daarin als haar vuur en water magie nu was. Dan zou ze nog een eeuwigheid moeten trainen en helaas had ze die niet. Haar tijd om de basisdingen te leren was eigenlijk al voorbij, haar vuurmagie kwam als natuurlijk en zo ook haar ijsmagie. Water kreeg ze helaas niet zo natuurlijk uit haar, het was lastig om het te besturen. Zelfs als ze een poel water in de buurt had en ze het probeerde te besturen – was het lastig om het water dat ze eruit haalde niet te bevriezen, want dat was de natuurlijke reactie van haar lichaam. Ze moest het tegenhouden en dat koste haar teveel energie, waardoor ze of vaak flauw viel of helemaal vermoeid werd of het gewoon niet meer tegen kon houden en de plas water die ze in haar handen had liet bevriezen. Het was natuurlijk niet zo erg dat als ze aan het zwemmen was ze alles zou bevriezen – zo sterk waren haar krachten namelijk niet, maar zodra ze iets uitprobeerde met water, ging het meestal al snel mis. Zeker als ze kleine hoeveelheden van water probeerde te besturen, zoals water in een glas eruit halen. Dat deden sommige watermagiërs wel eens voor de grap, maar haar zou dat waarschijnlijk nooit lukken. Zelfs zo’n kleine hoeveelheid water kostte haar al, al haar energie op het moment. Ze zou het vast nooit perfect leren, maar gelukkig had ze altijd haar vuurmagie nog! Lillian kwam erachter dat ze de hele tijd wat voor haar had uitgestaard en al snel wierp ze een blik op de jongeman naast haar. ”Waar kom je eigenlijk vandaan?” Vroeg ze plots, toch te nieuwsgierig om het niet te vragen. Het was een normale vraag, toch? Ze zou het zelf ook wel kunnen beantwoorden voor hem, waar zij vandaan kwam. Razen. Dan zou hij haar raar aankijken en zou zij zeggen dat het een lang verhaal was en er verder niet over praten, zo was het altijd al gegaan en ze ging er niet veel aan veranderen. Het was haar geheim en ze wilde haar geheim voor haarzelf houden, zo lang als dat kon.

Lillian Neverland