Het was lang geleden sinds hij voor het laatst naar een formele gelegenheid was geweest. Hij kon zich er niet veel van herinneren, grotendeels omdat hij iets te diep in het glaasje had gekeken om de verveling van het congres maar weg te drinken - zeer professioneel - en hij niet begrepen had wat hij eigenlijk te zoeken had op dat congres, waarom hij was meegesleept. Het enige wat hij nog wel wist, was dat zijn opdrachtgever er niet tevreden mee was geweest. De rest was een grote waas, nu nog steeds. Het was weer zo iets waar hij nooit achter zou kunnen komen, net zoals men nooit achter de zin van het leven kon komen. Teveel opvattingen, teveel verschillende verhalen en teveel vaagheid omtrent het onderwerp. Zo had hij meerdere verhalen van zijn collega's gehoord, maar welk verhaal nou de pure waarheid bevat had... Hij had geen idee.
Het pak bracht hem die herinneringen. Terwijl hij de smoking aandeed en zich meer herinneringen probeerde te bedenken, vergat hij haast dat hij niet eens zoveel tijd meer had om zich klaar te maken voor het gala op Cassia. Hij struinde door zijn kamer terwijl hij zijn overhemd dichtknoopte en bereikte zijn hutkoffer toen zijn overhemd dicht was. Hij viste zijn vlinderdas eruit, gewoon een zwarte zonder versiering en krulde de kraag van zijn spierwitte overhemd omhoog, zodat hij zijn vlinderdas om zijn hals kon knopen. Hij wist als een dagelijkse drager van stropdassen prima hoe een vlinderdas geknoopt moest worden. Sterker nog, hij had de das van zijn vader zelfs geknoopt toen hem dat niet was gelukt. Hij trok een matte zwart gilet aan en trok daar ten slotte zijn  jasje overheen. Zijn haar had hij al netjes naar de zijkant en achteren gekamd, hij had contactlenzen ingedaan die zijn ogen niet belasten zoals de meeste merken wel deden en zijn schoenen waren gepoetst en blonken in het licht van de lampen. Het jasje voelde ietwat strak aan om zijn schouders doordat hij nu toch iets breder was dan in het verleden, maar toen hij in de spiegel keek, zag het er niet raar uit. Geen kreukels, geen vouwen. Niks. Gewoon helemaal recht. Zoals het eruit hoorde te zien. Zijn brede schouders kwamen goed uit in het pak, zijn benen leken iets langer en zijn kaaklijn leek bijna een mooiere vorm te hebben.
August trok een gezicht in de spiegel. Hij was vergeten hoe onprettig een pak ook was. Hij had dan redelijk vaak een pak gedragen, maar het was nog steeds een onprettige ervaring. Zelfs voor hem, iemand die er altijd netjes en geraffineerd uit wou zien.
Hij snoof even en keek voor een laatste paar seconde in de spiegel voor hij zat werd van zijn spiegelbeeld en weg stapte. 'Ik ga, Thom! Succes voor zover dat nodig is!' Hij had Thomasso de leiding gegeven over de ziekenzaal voor de rest van de avond, zodat August zich geen zorgen hoefde te maken. Nou ja, of hij dat daadwerkelijk deed, was een ander verhaal. In ieder geval was er ondersteuning aanwezig. Hij sloot de deur van de ziekenzaal achter zich en liep op zijn herenschoenen de gang door. Eres en hij hadden afgesproken op het lanceringsplatform, waar ze vanzelfsprekend de shuttle naar Cassia zouden nemen, de planeet waar zijn Cassiaanse helft thuis hoorde. Hoorde, want toen hij op de planeet was geweest, had hij zich niet ontzettend thuis gevoeld. Het was fijn om te voelen hoe hij omringd werd door zijn tweede magibrron, maar Nova voelde toch meer aan als de planeet waar hij hoorde. Misschien omdat hij veel herinneringen op Nova had, misschien omdat hij er al te lang woonde, misschien beide.

Toen hij aankwam op het lanceringsplatform zag hij Eres al staan. Hij trok zijn jasje nogmaals even recht terwijl hij aan kwam lopen en kwam voor de muzikant tot stilstand. 'Goedeavond, Eres.' zei hij rustig, maar met een licht vriendelijke toon in zijn koele stem terwijl hij zijn hand uitstak ter begroetingsgebaar. Eres had zich uiteraard ook opgetut voor het gala, gehuld in een donkerblauwe jurk, haar blonde haren opgestoken en prachtig als een zwaan. August was niet vlug beïnvloed door andermans uiterlijk, maar Eres was daarop een uitzondering. Het beïnvloedde hem zelfs zo dat hij niet de juiste woorden kon vinden om te zeggen. Sowieso, wat moest hij uberhaupt zeggen zonder dat het verkeerd zou klinken of overkomen? 'Je ziet er prachtig uit voor vanavond.' Oh shit, dat was een belediging. En hij vergat ook nog eens de beleefdheidsregel. 'Maar normaal bent u natuurlijk ook prachtig.' Zijn gezichtsuitdrukking was kalm, maar vanbinnen vloeide elk Erds scheldwoord door zijn hoofd. Hij had nog nooit zo'n gigantische moeite gehad met vrouwen of met beleefd zijn in het algemeen. Normaal wist hij wel wat hij moest zeggen, normaal kon hij de charmantste op een gala zijn. Maar nu, na jaren van isolatie en eenzaamheid... Was hij het verloren? Was hij zijn enige sociale skill verloren? Een groteske klap in zijn gezicht, zo voelde het. Maar hij ging zich niet laten kennen. Hij zou Eres niet voor schut zetten en hij zou zeker zichzelf niet voor schut zetten!
August knikte even naar de raket om het onderwerp maar vlug te veranderen. 'Hebben ze die speciaal voor ons gestuurd?' vroeg hij, al leek het antwoord hem vrij duidelijk.

Embarassed August #2. Dat aantal kan gaan oplopen xD Im so evil huehue

Het zachte lachje dat uit Eres haar keel opsteeg, gaf hem zowaar het gevoel dat hij nog wel ietsje verder de grond in mocht zakken dan eerst. Het was zeker ietwat stuntelig overgekomen, ook al had hij gelukkig nog het vermogen om er kalm en beheerst over te blijven, anders had er misschien nog wel een lichtrode kleur op zijn gezicht kunnen verschijnen. Desondanks bedacht hij zich dat hij alvast wel een gat voor zichzelf kon gaan graven, zodat hij erin kon zakken als hij het helemaal verprutste. Hij was toch een halve aardemagiër, hij moest wel in staat zijn om dat te kunnen.
Hij vergat het lachje al vlug, duwde de té letterlijke gedachten weg en richtte zich tot Eres, die hem een complimentje terug gaf om zijn uiterlijk. 'Dank u.' bedankte hij haar voor haar compliment. 'Het is wat onwennig zonder bril, ik wil de hele tijd iets dat er niet is omhoog duwen.' vertelde hij, in een poging om wat socialer te zijn dan op de werkvloer, zodat er geen awkwarde stiltes zouden vallen, al was het momenteel al awkward genoeg voor hem om meer te praten dan hij normaal deed. Praten op een sociale manier, dat hield niet de resultaten van een onderzoek of het stellen van een diagnose in.
'Teveel, blijkbaar.' sprak August over de shuttle toen hij erop wees en Eres op zijn vraag reageerde. Vlak daarna begon de piloot ongeduldig te doen en stelde ze voor om in te stappen. Waar Eres haar excuses aanbood aan de piloot, rolde August ietwat onopvallend met zijn ogen en stapte de shuttle in, die hen naar Cassia zou brengen. Shuttles, oh God. Hij was vergeten hoe erg hij reizen haatte en hoe ziek hij er van kon worden.

Toen de shuttle eindelijk landde, bracht August een zuchtje van opluchting uit, voelde zich tien maal beter. Eres had vast gezien hoe gespannen hij was geweest tijdens de reis en hoe vaak hij had lopen zuchten. Gelukkig had hij zijn maag kunnen bedwingen en waren zijn antwoorden niet al te cynisch of chagrijnig geweest. Hij stond op van zijn stoel en liet Eres voorgaan naar de uitgang van de shuttle. Toen de deur open ging en de koude wind naar binnen waaide, voelde hij gelijk een vlaag van opluchting. Frisse lucht deed hem altijd goed na een zware reis, nog meer wanneer het de lucht van Cassia was. Het was niet eens zijn planeet van oorsprong, hij was de zware rotsachtige gebieden van Erd gewend of het haast verblindende licht van Nova, maar toch voelde hij een lichte verbondenheid met de magische energie van Cassia. Immers was zijn primaire magiesoort water. Er was nog een andere reden aanwezig, maar dat was niet iets waar hij over wou nadenken op het moment. Hij stapte uit en gelijk streek de koude lucht over zijn lichaam. Hij had dikkere kleding dan Eres aan, maar het was alsnog koud. De villa daarentegen leek heerlijk warm en hij verlangde al om binnen te treden, ook al kneep hij het hem lichtelijk van binnen. Hoe lang geleden was het sinds hij voor zo'n gelegenheid uitgenodigd was geweest? Te lang, hij kon zich niet eens meer herrineren hoe oud hij toen was geweest. Hij wist ook niet meer hoe lang geleden hij voor het laatst op concours was geweest... August schudde zijn hoofd licht. Nee, hij maakte zich zorgen om niets. Hij had meer dan genoeg geoefend op zijn viool, kon de stukken perfect uitvoeren en dat zou hij hier ook doen. Niks om zich zorgen over te maken. Het was gewoon een gezellig avondje met alleen hem, Eres en muziek om ze heen.
Toen hij naast Eres stond, kwam er een bediende en begeleidde ze over het sneeuwvrij gemaakte pad naar de villa. August keek even naar Eres en aarzelde voor een momentje voor hij haar zijn arm aanbood, als een gentleman. Ze traden de villa binnen en werden begroet door een man, blijkbaar de organisator van de avond, en zijn vrouw. 'Een goede avond. Mijn naam is Sergei Jpovtroika, en dit is mijn vrouw Nikola. Het doet ons deugd u beide te mogen ontvangen in ons huis,' sprak de man, die daarna zijn hand uitstak naar August terwijl August hem voorstelde aan de man. August stak zijn vrije hand uit en schudde de hand van de man. 'Aangenaam kennis te maken.' sprak hij op een vriendelijke toon terug en liet zijn arm weer langs zijn zij hangen. De man verzocht ze hem te volgen, zodat ze aan het diner konden beginnen. August volgde hem, maar niet zonder zijn ogen even af te laten dwalen naar het interieur van de villa. Kroonluchters, schilderijen, overal versieringen, alles was in pracht en praal. Net zo materialistisch als bijna alle rijke mensen. Zijn ogen waren daarom ook snel weer op het koppel voor hem gericht, immers was er niets nieuws te zien voor hem.

Zo laat en nutteloos, sawry T^T

August was stil. Normaal was August ook niet bepaald een prater, afgezien van de momenten waarin hij alleen maar kon zeuren – wat vaker was dan verwacht: hij werd opgezadeld met de roekeloze jeugd van tegenwoordig, plus een collega die van tijd tot tijd geestige opmerkingen maakte en zijn aandacht nodig had, hij was geen mentor voor niets. Nu was er echter weinig wat August kon zeggen of doen en er schoot hem niets te binnen. Hij was niet heel anders, maar toch voelde hij een soort drang om te praten, om het gezellig te houden voor Eres. Anders zat zij ook opgezadeld met zijn chagrijnige hoofd en daar had ze vast geen zin in.
Hij keek naar Eres vanuit zijn ooghoeken en merkte vele uitdrukkingen op haar gezicht. Haar wenkbrauwen vormden af en toe een frons, haar blik leek op sommige momenten lichtelijk gepijnigd, alsof ze ergens hard over aan het nadenken was. ’Eres,’ sprak August in een zachte toon, kalm en beheerst als altijd. Zijn ijsblauwe ogen keken Eres aan, een lichte vragende uitdrukking met een tintje bezorgdheid onder zijn eeuwige frons. ’Er zit je iets dwars, niet?’ Ergens wou hij het niet vragen, wetend dat het zijn zaak niet zou zijn, maar ergens was het wel zijn zaak. Het was zijn taak om mensen in check te houden, hij kon het niet negeren. Nee, hij kon het wel en hij deed het ook vaak, maar Eres had hem gevraagd om haar amnesie in de gaten te houden. Indirect zorgde dat voor een soort… bezorgdheid? Het voelde als bezorgdheid, in ieder geval.

Ze betraden de zaal waarin het diner zou plaats vinden. Twee bediendes openden de grote deur voor ze en onthulden de grote zaal die rijkelijk versierd was met schilderijen, gouden spullen. De lange tafel in het midden domineerde de zaal en was gezet voor vijf personen. Hij liep samen met Eres aan zijn arm naar binnen, maar ze liet hem op een bepaald punt los. August liet zijn arm wat zakken en keek even naar Sergei toen hij mede deelde dat ze nog even moesten wachten op zijn zoon. Hij knikte enkel en keek weer naar Eres, die nu bij een schilderij stond. Het was een portret van een man… Sergei? Nee, hij leek op Sergei. Hij deelde uiterlijke kenmerken met hem, zoals zijn grijze ogen, zijn gezichtsbouw. Eres bleef er in ieder geval een tijdje bij staan. ’Wie is dat?’ vroeg hij in een zachte toon terwijl hij naast Eres ging staan en zijn ogen op het portret richtte. Hij hoefde niet lang op antwoord te wachten, want Sergei kwam en vertelde wie het was. Het bleek zijn broer te zijn, daarom leken ze redelijk veel op elkaar. Hij wou zijn doodsoorzaak benoemen, maar Eres was hem voor en vertelde hoe hij gestorven was: gestikt door een luchtmagie spreuk. Sergei bleek het echter vreemd te vinden dat ze dat wist en haar antwoord was voor August niet erg geloofwaardig… Kende Eres deze man? Of was het echt een gok?
August besefte echter op een punt dat hij zich teveel met dingen ging bemoeien. Hij bleef er niet over nadenken en liep naar de tafel toe, achtervolgde de rest. Hij trok Eres’ stoel naar achteren zodat ze kon zitten en schoof het iets naar voren. Hij ging zelf ook aan de tafel zitten en het voorgerecht werd opgediend. De zoon van Sergei kon niet komen, wat betekende dat ze met z’n vieren overbleven. Geweldig, moest hij nu een heel gesprek gaan houden?
Blijkbaar wel, want de man vroeg naar zijn vakgebied op Starshine Academy. ’Momenteel beoefen in de functie schooldokter. Ik had een pauze nodig na de stressvolle jaren als chirurg, daarom besloot ik een rustigere baan te kiezen.’ vertelde hij kalm, maar met een vriendelijke toon in zijn stem. Hij keek even naar Eres, zag een vlaag van twijfel over haar gezicht, maar keerde zijn ogen weer naar Sergei voor het geval hij verder zou vragen.

Er was een rusteloosheid in Eres' doen dat hem lichtelijk zorgen baarde. Iets in haar uitdrukking, de manier waarop ze gedwongen glimlachtte of helemaal niet glimlachtte, vertelde hem dat er iets niet goed was. Hij had niet willen vragen wat er was, hij wou zich niet teveel bemoeien met andermans zaken of steeds vragen of alles wel goed was. Alles leek niet goed, Eres leek gestresst, maar hij wou het niet vragen. Toch verlieten de woorden zijn lippen al voor hij er erg in had, maar tot zijn opluchting reageerde Eres er normaal op - hoewel ze eerlijk toe gaf wat er precies was.
August fronste licht toen ze zichzelf verklaarde en liet zijn ogen wat rond gaan. Het bleek dat het huis erg bekend voorkwam bij Eres en dat ze mogelijk herinneringen hier had liggen. Ze gaf aan dat het mogelijk geen herinneringen waren die ze zou willen weten, maar August kon daar verder niets op zeggen. Hij begreep het, hij begreep dat ze waarschijnlijk niet wou weten waarom dit huis zo bekend was. 'Probeer jezelf zometeen wat af te leiden. Het zal je geen goed doen om er teveel over na te denken. Mocht het echt niet gaan, dan is er nog altijd een mogelijkheid om te vertrekken.' Wat voor een advies hij verder moest geven, wist hij niet. Het was niet aan hem om te bepalen of die herinneringen terug zouden komen of niet en hij wist verder niet wat hij kon doen om haar verder te helpen. Zijn expertise leek ergens te eindigen, immers was kennis over neurologie niet genoeg om gevallen als Eres te helpen. Hij merkte echter wel dat de controles nodig waren en dat het gelukkig simpel genoeg was om haar in check te houden. Ergens had hij Thomasso moeten inlichten, maar hij kon ook niet alles overlaten aan de psycholoog.

Toen ze aan tafel zaten, besloot August zo min mogelijk te praten en zich op de achtergrond te houden. Hij was geen geweldig gesprekspartner: hij kon uren doorpraten over medische ontwikkelingen of gewoon compleet onnuttige antwoorden geven en zelf geen vragen stellen. Het liefst deed hij het tweede, het voelde het meest vertrouwd. Recht zitten, kin omhoog, beleefd antwoorden geven en verder zich niet teveel bemoeien met anderen. Niet aan tafel met zijn grootouders, niet in het klaslokaal met zijn asociale klasgenoten, niet in de kantine van het ziekenhuis, het was een eeuwige gewoonte in zijn gedrag.
Nu moest hij echter wel praten, want Sergei stelde hem een vraag. Hij antwoordde beleefd en hoorde Sergei's vrouw een opmerking maken die bestempeld kon worden als een grap. Hij glimlachte licht, beleefd, alsof hij haar grap wel amusant vond en hield zich weer afzijdig toen ze Eres aansprak. Hij hoorde hoe Eres hem verdedigde en hoewel het niet nodig was geweest, waardeerde hij het wel. Hij voelde haar warme handpalm bovenop zijn hand, waardoor zijn ijsblauwe kijkers even naar Eres schoten. Hij schonk haar een lichte glimlach, eentje die bijna geen glimlach genoemd kon worden doordat zijn mondhoeken maar een paar millimeter omhoog kropen - immers waren zijn uitdrukkingen haast microscopisch: hij hoefde niet breed te lachen om blij te lijken. 'Bedankt, Eres.' zei hij kort als reactie op haar compliment slash verdediging en richtte zich weer op de mensen voor hem. Hier en daar moest hij mee praten, een goede indruk achterlaten, een aantal dure woorden in zijn zinnen gooien en doen alsof dingen hem werkelijk interesseerden. August was er redelijk goed in, maar het was niet alsof hij stuiterde op zijn stoel. Nee, hij wou zijn viool gewoon pakken en de hele avond wegspelen.

Het was tijd.
August stond op van zijn stoel toen er werd aangekondigd dat ze zich mochten klaarmaken voor het concert van vanavond. Hij richtte even een blik op Eres en knikte met zijn hoofd licht naar de houten deuren die naar de volgende zaal zouden leiden. 'Kom, Eres. Laten we ons nog kort even inspelen. Daarna is de avond van ons.'

Hurrdurr hurr.

Tot zijn opluchting waren de enigszins geforceerde gesprekken afgelopen en kon hij zich bezighouden met iets wat hij beter beschouwde dan sociale interactie: muziek. Hij stond samen met Eres op en liep naar de volgende zaal toe. Grote deuren gingen voor ze open en ze kwamen in een grote open zaal met een verhoging achteraan, waar al instrumenten klaar stonden. Hun stappen galmden enigszins door de zaal welke nog leeg was, maar welke binnenkort gevuld zou zijn met mensen. August liet zijn lichtblauwe kijkers even rondreizen, vroeg zich af waarom mensen in hemelsnaam zo’n groot landhuis nodig hadden. Hij had zelf genoeg aan zijn appartement op de ziekenzaal en zijn huis op Nova was niet eens zo groot als deze zaal. Hij had dan wel een voorproefje gehad van hoe het leven was als je veel geld had – immers verdiende hij een fortuin met zijn vorige baan – maar nog steeds was het niet veel speciaals in zijn ogen. Rijkdom, waarom zou je het willen...

Eenmaal bij de verhoging aangekomen stapte August op het stuk en liep hij naar zijn viool toe. Hij pakte het instrument op en zette het op zijn schouder, waarna hij even aan de snaren plukte. Klonk niet helemaal goed, door het reizen was de stemming ietwat weggevallen. Zijn vingers gingen naar de fijnstemmers waar hij één voor één aan begon te draaien terwijl hij af en toe de snaren plukte. Eerst de E snaar, dan aflopend naar de A, D en G. Hij deed het op gehoor, immers had hij genoeg ervaring met zijn viool dat hij het kon stemmen op gehoor. Toen hij zijn viool goed had gestemd, pakte hij de tweede viool die hij ook ging stemmen. Een beetje hulp kon ze vast waarderen. ’Eres?’ vroeg hij toen en stopte even met zijn viool te stemmen. Hij keek van de snaren naar de rug van Eres, hij stond een paar meter achter haar. Zijn blik was neutraal, zijn stemgeluid kalm. ’Ik wil je avond niet verder verpesten, maar ik moet het toch vragen. Je kende Sergei’s broer, niet? Toen je zei dat hij gestikt was door een spreuk… Dat was geen gok, ik kon het merken. Maar daardoor ben ik aan het denken geweest en denk je niet dat het beter is als je Sergei om hulp vraagt? Het is maar een suggestie en als je je er niet fijn bij voelt, moet je het natuurlijk niet doen… Maar overweeg wel dat je hier een bron van informatie hebt, wellicht een grote.’ August wachtte kalm op haar antwoord, de viool nog stilletjes leunend op zijn schouder en hand.

Ik eh, deed maar wat.