Het gelijkmatige geluid van voeten die de grond aanraakte, vervolgens verlieten en een beetje verder neerkwamen weerklonk in het bos. Het geluid was afkomstig van de schoenen van de zeventien jarige jongen, die met zijn handen diep in zijn broekzakken en zijn kap over zijn zwarte haar getrokken daar liep. Hij was kwaad op zijn moeder, op iedereen eigenlijk. Zijn telefoon trilde op onregelmatige momenten in zijn achterbroekzak, met af en toe een piepje dat er een bericht ingesproken was. Hij zuchtte diep en gromde, waarna hij luid schreeuwde en tegen een boom trapte, om zich vervolgens met opgetrokken knieën zich tegen de boom af liet glijden, zijn ellebogen nét onder zijn kniën op zijn bovenbenen plaatste, zijn duimen tegen zijn wangen en de vier andere vingers van iedere hand tegen zijn voorhoofd. Lelijke, scheldende woorden verlieten zijn mond, en hij sloeg geërgerd tegen zijn voorhoofd. "Verdomme," Hij sleurde zijn mobiel uit zijn zak; 10 gemiste berichten van zijn moeder, en 9 ingesproken berichten. Ze verontschuldige zich. Och wat, ze kon de pot op. Door zijn woede besefte hij niet goed wat er aan het gebeuren was, maar plots werd zijn zwarte kapsel langer, hij kreeg baardgroei, maar ook weer niet, zijn lichaam veranderde, hij voelde zijn neus langer worden en zijn tanden groeien, scherper worden. Zijn nagels werden langer, scherper, gevaarlijk. Wat er met zijn kleren gebeurde, geen idee, ze waren plots weg, zonder dat ze gescheurd waren of zo. Een grom verliet zijn keel, en Slen merkte dat hij in een wolf veranderd was, en geërgerd schudde hij zijn kop, zijn mobiel lag naast de boom, en hij merkte toen dat zijn kleren er nestjes langs lagen. Hij gromde/blafte, of wat wolven ook doen, en schudde zijn zwarte vacht uit. Toen ging hij rennen.

Zijn poten roffelde over de grond ,en af en toe huilde hij er iets tussendoor, maar hij bleef rennen, om daarna toch stil te staan, omdat hij in de verte ook iemand zag. Hij gromde, en liep naar haar toe, vermits ze ergens een vleug van bekendheid had voor hem. Hij liep grommend rond haar heen, maar ging toen zitten, in stilte, en keek haar aan, geen ideee wat te doen. Zijn grijs-blauwe ogen, die felblauw werden als hij een wolf was, straalde fel in het zonlicht dat door de bomen heen op zijn gezicht viel.

+Jacey

De andere wolf, die een wolvin was, had haar staart geheven, zodat hij zag dat ze geen katje was om zonde handschoenen aan te pakken. Slen rommelde wat ik zijn keel, en hij schudde zijn grote kop heen en weer. Hij wou geen wolf zijn, hij wou weer mens zijn! Dit was geen goed moment, Slen was al gevaarlijk als hij een zakmes in de buurt zag en hij pissed was, maar in een vreselijk humeur zijn en eigenaar zijn van een mooie set scherpe, blinkende tanden en scherpe, gevaarlijke nagels die zich zo en diep in een tegenstander konden drukken. Hij schudde zijn hoofd om terug in de realiteit te komen, weg van zijn gedachten. Nadat hij een rondje om haar heen gelopen had, en nog gegromd had, liet zij haar staart een beetje zakken. Toen Slen merkte dat de wolvin voor hem waarschijnlijk zag hoe verward hij was, verharde hij zijn blik, en keek met lichte afkeer toe hij zij haa neus naar hem uitstak, om zijn geur op te snuiven. De menselijke jongen's aandachttrekkend flirterig gedrag kwam even boven, dus drukte Slen zijn neus tegen de hare, wat gewoon als begroeting gezien kan worden, maar wat je normaal niet doet bij een wolf die je niet kent. Als wolven konden grijnzen, deed hij dat nu, dan greens hij nu heel erg breed.  

+Haha, ja, en nevermind hoor, maakt niet uit ;D

Tot zijn genoegen merkte de jongen hoe de wolvin schrok bij zijn begroeting, hoe ze haar ogen vernauwde en haar oren plat legde tegen haar kop. Het leek alsof ze plots besefte dat hij geen slechte bedoelingen had gehad en dat het geen waarschuwing was geweest van "Hoepel op.". Ze stak haar tong uit haar bek een kwispelde terwijl ze rond hem heen dartelde, en Slen schudde zijn kop, iets wat hij bijna altijd deed als hij 'lachte' als wolf, vermits die niet écht lachen kunnen. Hij werd verward door haar, eerst zo wantrouwig, dan zo speels, hij wist niet wat te denken. Maar waarschijnlijk was ze net zo verward als hem. De wind woei door zijn vacht, liet zijn zwarte lokken wat heen en weer dansen, maar zijn aandacht werd getrokken naar de wolvin, wiens bruine boten breed uiteen stonden en haar oortjes naar voren wezen. Ze knikte vervolgens uitnodigend met haar kop voordat ze langs hem heen rende. Slen besloot dat dit even goed een ren-wedstrijd kon worden, en met een snelle start en grote ren-sprongen probeerde hij de wolvin in te halen, terwijl hij zijn hoofd in zijn nek legde en een gehuil liet horen, om vervolgens met tong uit zijn bek door te rennen.

Hij merkte dat de wolvin nog wat sneller ging, en zijn poging ook sneller te zijn, helpte niets, want zij vloog de finish over, voordat hij dat gedaan had. Zij slipte, en draaide zich kwisepelend om, waar Slen op zijn gemak en met een grijns nu ook de finish over kwam. De bruine wolf haar ogen twinkelde en haar tong hing uit haar mond. De zon viel op haar gezicht, en ze kon waarschijnlijk niet meer zo goed zien nu, dus maakte Slen daar gebruik van om ongezien naast haar te graken, net niet zichtbaar vanuit haar ooghoek. Al had hij er niet aan gedacht dat hij zwart was, en dat ze hem waarschijnlijk wél gezien had. In de ogen van de wolvin stond te lezen dat ze een prijs wou hebben. De zwarte reu wist niet wat hij zou kunnen geven aan haar, als hij nog mens was geweest had hij haar een stuk vlees of zo kunnen geven, maar als wolf besloot hij maar om haar een kopje te geven, om daarna lichtelijk ongemakkelijk voor haar te gaan zitten. Hij wist niet echt wat te doen, dus keek hij haar gewoon aan. Waarom was zij nou zo bekend voor hem?! Hij durfde te zweren dat hij haar al eens gezien had, maar dit was zijn derde keer dat hij naar het woud kwam, en hij had nog nooit een wolf tegengekomen. Plus ze rook bekend, maar naar wàt .. Hij zuchtte even en keek daarna weer naar haar.

Omdat zij hem aanstaarde, en hij duidelijk zag dat ze niet tevreden was, beet hij op zijn tong. Hij volgde haar blik, die op een haas gevestigd was, en hij paniekeerde helemaal vanbinnen. Oh nee, nee nee. Hij was nog niet zo vaak in een wolf veranderd, en hij had al helemaal nooit gejaagt, want .. Hij vond het al moeilijk om als mens een konijn af te moeten maken ofzo. Maar hij zette zich erover, en begon op een manier te sluipen, zoals hij dat wilde dieren had zien doen, rekening houdend met de wind die zijn geur naar de haas toe zou brengen, maar de wind hielp hem, doordat hij wind tegen had. Hij gooide zijn gewicht op zijn achterpoten en sprong daarna, waarbij hij met zijn klauwen het beestje toetakelde en zijn tanden in de nek zette, waarbij hij die kraakte en bloed in zijn mond voelde, dat erna over zijn kin liep en zijn hals en borstkas bevlekte. Trots en teleurgesteld in zichzelf liep hij naar haar toe, en legde de haas voor de wolvin neer.

De wolvin voor hem ging zitten en bekeek hem. Slen vreesde dat ze aan het denken was, maar hopelijk met goede bedoelingen, hij had geen zin om een vlezig hapje te zijn voor haar. Maar lang zat ze niet op haar achterwerk, want al gauw stond ze op, om een lik over zijn neus te geven, en ze weer een paar stappen naar achter zetten. Hij slaakte ene zucht, en verstond die 'groet' onder de categorie 'goede bedoelingen'. En, om eerlijk te zijn, Slen moest ernorm grijnzen toen de wolvin voor hem in een paar tellen -poef- in een meisje veranderde. Daarom leek hij haar dus te kenne, waarschijnlijk al eens in de gangen gezien ofzo. Haar lange witte haren deden het, waarschijnlijk, ze vormde het herkenbaarste herkenningspunt. "Ook goedemiddag" grijnsde ze, en plofte ook neer. Slen begon te lachen, en grijnsde. "Goedemiddag, mevrouw," Hij stak zijn hand uit naar haar. "Slen is mijn naam," Hij kon zich ineens voorstellen, toch? Ja hoor, natuurlijk. Maar, het bleef raar om iemand aan te kijken die een lik over je neus gegeven had.

+Ik was niet zeker of Jacey over Slen's neus of die van het konijn likte xD Dus sorry als ik het mis had (A)