Tagged: Kit \ Word count: 558 / Notes: Zo veel crap =3=

With her wandering mind.

Ze had het snel, zo’n vijf minuten voor vertrek, onder haar lippen stiften door, op papier neergekrabbeld. En daarna half onder de deur geschoven. Zo kon een voorbijganger het briefje niet een eindje verderop schoppen, maar kon dat ding wel de aandacht van de mensen die haar zochten, trekken.
Tssss... mensen die haar zochten. Geen schijn van kans. Ze was zichzelf voor de gek aan het houden. Het was vrijdagavond. Het moment waarop iedereen iets ging ondernemen. Zo waren haar kamergenoten allemaal vertrokken naar een discotheek. Hoe heette ook al weer? Iets in de trant van Jolly Jester, dacht ze. Die verwachtte zij dus zeker niet terug voor de vroege ochtend. En verder kon ze niet eens zo snel op iemand anders komen die haar om een willekeurige reden dwingend moest zien. Toch haalde ze het verkreukelde papiertje na die constatering niet weg. Het kon geen kwaad om hem daar te laten liggen, nietwaar? En weg was ze.
Met haar blik naar voren, de nagloeiende thermoskan tegen zich aangedrukt en haar oortjes in bleef zij steeds dezelfde richting opwandelen; rechtdoor voor zo ver het kon. Simpelweg omdat verdwalen zo bijna niet mogelijk was. Als ze terug wilde, hoefde zij zich enkel 180 graden om te draaien en terug te lopen. Eenvoudig. Dat kon zelfs bij haar niet misgaan.
Ondertussen humde zij een beetje mee op de liedjes die voorbijkwamen. Zoals gebruikelijk gingen haar gedachtes alle kanten op en droomde ze een beetje weg. Afhankelijk van het liedje wat op dat moment speelde. Bij zomerse liedjes dacht zij terug aan alle geurige herinneringen van dat seizoen. En de treurigere liedjes... die sloeg zij over.
Een silhouet wist haar uit haar gedachtegang te breken. De vraag wat haar ouders en broertje als avondmaal hadden gegeten, leken opeens veel minder interessant dan dat ding wat in de lucht leek te zweven. Na de omgeving afgespeurd te hebben, op zoek naar iets verdachts en het niet gevonden te hebben, versnelde ze haar pas. Ze wilde weten wat dat ding was.
Een schommel. Het was zelfs beter dan zij verwacht had. Wanneer had zij die voor het laatst in het wild gezien? Een paar beelden  van geforceerde speeltuinen in haar stadje kwamen in haar op. Nooit dus. Deze hier zag er echt heel anders uit: versleten touwen, slecht vastgemaakte knopen en een ongeschuurd zitvlak. Alles wees erop dat het binnen hooguit een uurtje door een stel kleine kinderen in elkaar gezet was. Alleen al bij die gedachte moest ze glimlachen.
Met een plof liet zij de thermoskan op de grond neervallen. Ze moest gewoon  erop gaan zitten van zichzelf. Wat was zij blij dat zij die dag niet besloten had om een zomers kleedje aan te trekken. Uit ervaring wist zij hoe onbarmhartig de wind met dat soort kledij omging. Woosh en voor je het doorhad, zag iedereen je onderbroek. Bij haar donkere broek ging dat gelukkig nogal moeilijk. Mooi. Kon zij nu lekker zonder onderbrekingen van buitenaf schommelen. Dat hield zij zichzelf tenminste voor.

Met een grom schopte hij de dekens van zich af. Een ding wist hij nu zeker; de komende dagen zou hij niet bepaald geweldig kunnen slapen. Hij ging rechtop zitten en bleef even zitten toen er een lichtflits voor zijn ogen langs schoot. Hij hield zijn adem in, hoopte dat het bij die ene flits bleef. Die hoop verdween toen er een tweede, gevolgd door een hoge pieptoon in zijn oren volgde.
Hij liet zichzelf weer op het bed vallen. ‘Verdomme!’ In zijn ooghoek liet Louis, zijn kamergenoot, zijn boek zakken en trok die vragend zijn wenkbrauwen op. Kit schudde zijn hoofd als waarschuwing dat Louis zijn mond moest houden als hij graag op dezelfde kamer bleef slapen. Net zo snel als het boek gezakt was, kwam die weer omhoog en ging de jongen doodleuk door met lezen. Een van de weinige voordelen van de jongen. Hij vroeg niet verder en hield zijn mond als je het hem maar bot genoeg duidelijk maakte die niet te openen.
Hij sloot zijn ogen even en zuchtte. Hij kon twee dingen doen; hier blijven liggen en zich voor de rest van de dag dood irriteren aan alles wat er om hem heen gebeurde, dan niet aan zijn eigen ademhaling. Of hij kwam nu zijn bed uit, stopte met zeuren en deed nog iets met zijn dag, hoe lang die ook mocht duren. Hij opende zijn ogen en schudde zijn hoofd. Tweede optie.
Hij rolde zichzelf uit het bed en hield zijn hand even tegen zijn hoofd. Louis zuchtte zacht. ‘Kit? Kan je niet beter blijven liggen?’ Kit draaide zich woedend om en keek de jongen doordringend aan. ‘Ik sta al. Doe me een plezier en lees je boek verder. Wat het ook voor een boek mag zijn, het is vast interessanter dan alles om je heen.’ Hij wist nu al dat hij dit straks goed moest maken met zijn kamergenoot, al zei die er nu niks van, wist dat hij dan een fout beging.
Hij haalde zijn handen even door zijn haren en pakte wat kleren. Hij stak zijn hand op. ‘Denk er niet eens aan.’ Louis stak zijn handen op en mompelde: ‘Als je om middernacht nog niet terug bent, heb je een probleem.’ Kit negeerde zijn woorden. Hij wist dat het waar was, zijn kamergenoot zou hem ophangen, maar nu kon het hem weinig schelen.

Zijn blonde haren waren nog vochtig van het water waar hij zijn gezicht nat mee had gemaakt. Het had niet echt geholpen. De flitsen waren minder geworden, maar de pieptonen bleven komen. Hij had zijn handen achter zijn hoofd in elkaar gevlochten. Het zag er voor iedere vreemde uit alsof hij een perfecte dag had, dus hij hoefde niet bang te zijn iemand iets uit te moeten leggen, terwijl het in werkelijkheid maar voor een ding was; het maakte hem rustig, wat de pieptonen iets dragelijker maakte. Hij kon enkel weinig doen aan zijn bleke gezicht. Voordat hij gegaan was, had hij in de spiegel gekeken en het was wel duidelijk dat hij witter was dan normaal. Het maakte niet uit, zolang hij maar niemand tegen kwam die kon zien dat hij bleker was.
Hij liet zijn handen naast zijn zij zakken en zuchtte zacht. Hij draaide zijn hoofd iets. Nica liep ruim zes meter achter hem. Hij had haar eigenlijk in de kamer willen laten, maar ze was behoorlijk koppig geweest en moest en zou mee gaan. En dus liep ze nu achter hem, een behoorlijk eind.
Hij fronste even toen hij het duistere bos zag. Het was eigenlijk de perfecte plek om heen te gaan, als je niemand tegen wilde komen. Hij klakte een keer met zijn tong en had er meteen spijt van. De pieptoon klonk een keer schel door zijn oren en de lichtflits die erbij kwam, zorgde ervoor dat hij even stopte met lopen en naar zijn hoofd greep. Pas toen Nica haar snuit tegen zijn onderrug duwde, besefte hij dat hij langer dan een paar seconde zo stond. Hij legde zijn hand op Nica’s kop en kwam langzaam weer in beweging.
Eenmaal bij het duistere bos, haalde hij diep adem. Dit kon goed uitpakken en slecht. De rust kon hem helpen, maar kon hem ook in de problemen brengen als hij de controle over de flitsen en tonen verloor. Controle.. Dat was een leuke. Welke controle? Hij had er helemaal geen controle over. De ene keer was het erger dan de andere keer, dat was alles.
Nica blaatte zachtjes, al leek het op geschreeuw door de stilte die het onderbrak. Kit fronste en keek het geitje aan, dat nogmaals blaatte, maar totaal geen aandacht voor haar bazin had. Kit keek het geitje fronsend aan en volgde haar blik toen hij besefte dat haar aandacht op iets gericht was. Bij het zien van de schommel, of beter, het meisje dat erop zat, siste hij het geitje toe: ‘Mond dicht.’ Op elk ander moment was hij blij geweest Yagami te zien, maar niet nu. Niet nu hij eruit zag als iemand die opgestaan was uit de dood. Zijn bleke gezicht, de vage twinkeling in zijn ogen die niet te plaatsen was en zowel wanhoop als totale vrolijkheid kon beteken, zijn vochtige haren, die door de lichtval en het vocht donkerder waren gekleurd en zijn gezicht bijna angstaanjagend aftekende. En dan nog het grootste probleem; hij kon een enorme glimlach opzetten en hopen dat ze niet zag dat er iets mis was. Hij kon ook hetzelfde naar haar reageren als hij Louis had behandelt. Het tweede was geen optie, simpel weg niet. Hij kon het met alle gemak van de wereld goed maken met Louis. Het enige wat hij hoefde te doen, was een nieuw boek voor hem kopen, dan was alles goed, opgelost. Hij had geen idee of hij het goed zou kunnen maken met haar..
Dat probleem was opgelost.. Maar voor dat probleem moest hij blijven staan, terwijl iets in hem zei zich om te draaien en weg te lopen. De vraag of het zien van iemand twee dagen, genoeg was om te zien dat er iets mis was, speelde door zijn hoofd en liet hem naar lucht happen. Een korte lichtflits schoot voor zijn ogen langs en een enorme grijns verscheen op zijn gezicht. Nica stootte haar kop tegen zijn been. Hij wist dat de grijns iets te was, maar als hij dit niet deed, moest hij toch nog voor de tweede optie gaan.
In een poging zichzelf niet te herinneren aan hoe hij eruit zag, zei hij iets te vrolijk: ‘Hey.’ In zijn hoofd bleef hij schietgebedjes zeggen. Opnieuw en opnieuw.

Hoger. Ze wilde nog hoger. Tot haar ergernis dansten haar benen net zoals haar donkere lokken alleen maar hulpeloos op de windstroming mee. Met de wetenschap dat ertegen vechten geen effect zou hebben, begon haar gedachtegang opnieuw af te dwalen.
Zou vliegen ook zo voelen? Ze wist het antwoord eigenlijk al, zonder zelf ooit gevlogen te hebben. Natuurlijk stonden schommelen en vliegen niet gelijk aan elkaar. Dat was net zoiets als lichtsnelheid met geluidsnelheid vergelijken. Beiden waren geweldig op zich en toch was de een overduidelijk vele malen fantastischer dan het ander.
Ze had zich wel een tijdje daar verder over kunnen verwonderen, had zij Kit niet gespot. Op het allereerste gezicht had het vast ook door kunnen gaan voor zijn tweelingbroer. Toen zij Nica zag, was die optie echter ook buitengesloten.
Natuurlijk was ze blij om hem te zien. De lichte kriebels in haar buik bevestigden haar zonder moeite. Alleen nu moest zij haar net geworven plekje weer verlaten.... Ach ja, het was maar voor even en nu kon ze het met hem delen.
Ze zwaaide om aan te geven dat ze gezien had en wachtte totdat de schommel naar voren zwengelde, zijn allerhoogste punt bereikte, waarop zij sprong. Het ging zonder na te denken. Ze had inmiddels al zo vaak gedaan. Soms met een paar blauwe plekken als gevolg, maar ze weigerde om zoals iedere andere persoon te wachten totdat dat ding weer tot stilstand kwam. Dat duurde altijd zo lang en waarom niet de leuke manier nemen? Zo lang die niet te gevaarlijk werd, was er niets mis mee.
Totaal als gepland – nee eigenlijk niet – landde zij voor zijn neus. Misschien een beetje wankel, maar ze stond tenminste op beide voeten. Met een glimlach op haar lippen trok zij haar oortjes halverwege een indrukwekkende uithaal eruit. ‘Hoi.’ Haar glimlach verbreedde, waarna ze hem vlug bestudeerde.
Het bleef altijd leuk om alle kleine, oppervlakkige details van andermans uiterlijk in zich op te nemen. Haar blik bleef hangen bij zijn gezicht. Het miste zijn gebruikelijke kleurtje. Samen met de gewoonlijke fonkel in zijn ogen, de bijna te blije grijns en begroeting vormde het een... bijzonder geheel. Snel schudde ze alle enge theorieën uit haar hoofd. Niet hier.
Maar natuurlijk kon ze een plagerige opmerking over zijn verschijning net niet laten. ‘Je ziet eruit alsof je vergeten bent om je make-up aan te brengen.’ Misschien was het iets te recht door de zee. Ze wist niet eens of hij die vergelijking zou snappen. Bovendien had hij het vast ook wel zelf door; dat een bad face day had. En anders had hij wel al lang van iemand anders gehoord. Of terwijl haar commentaar was overbodig. ‘Sorry.’ Schuldbewust boog ze haar hoofd.
Om verdere verdieping in dat onderwerp te voorkomen, dook zij omlaag recht op het geitje af. ‘Nica!’ Bij zo’n uitgelaten monoloog zou je een stevige omhelzing verwacht hebben. Zij liet daarentegen alleen haar hand zachtjes over haar kopje van het diertje heengaan. Tja, met twee ontmoetingen – inclusief deze – had zij nou niet bepaald het recht om het arme ding te pletten. ‘Jammer dat ik geen eten bij mij heb. Alleen chocomelk, maar ik betwijfel of je dat mag,’ voegde zij er spijtig aan toe. Aangezien ze verder niets meer te zeggen wist, wendde zij zich weer tot Kit.
‘Je moet de schommel echt uitproberen trouwens.’ Haar ogen glommen van kinderlijke pret. Haar beste ontdekking tot nu toe. Ze zou hier zeker nog meer tijd gaan doorbrengen. ‘Ik let wel op Nica, terwijl jij je vermaakt,’ zei ze opgewekt, terwijl ze hem zachtjes een duw gaf.
Misschien zou hij de plezier die zij daarin beleefde niet snappen, maar dan had zij het tenminste geprobeerd en dan had zij dit ding weer soort van voor zichzelf, toch? Ah, alles van de positieve kant bekijken, was eigenlijk best wel leuk... En als ze in een goede bui was, ging dat haar redelijk af.

Yagami zwaaide naar hem en heel even was zijn glimlach gemeend. Hij was duidelijk de enige die op dit moment liever alleen was. Of eigenlijk ook niet.. Hij wilde niet alleen zijn, maar hij wilde ook niet dat ze door zou hebben dat er iets mis was. Hij was blij haar te zien, maar op elk ander moment, was hij waarschijnlijk blijer geweest.
Toen ze van de schommel sprong, hield hij heel even zijn adem in. Toen ze voor hem terecht kwam, schudde hij even zijn hoofd. Hij kende de truc, was er zelf vroeger ook dol op geweest, al was dat snel afgelopen toen hij behoorlijk verkeerd terecht gekomen was en zijn vader razend op hem geworden was.
De glimlach rond de lippen van het meisje zorgde ervoor dat hij zichzelf aan het vervloeken was. Hij wist wat zijn kleine probleempjes konden beteken en hij wilde haar daar niet mee lastig vallen. Zijn blik zei eigenlijk al genoeg. Als hij nu in de spiegel zou kijken, zou hij nog bang worden van zichzelf.
‘Hoi.’ Haar glimlach verbreedde zich, waarna ze hem bestudeerde. De schietgebedjes bleven doorgaan in zijn hoofd. Hij had haar al verdoemd voor de gevolgen als die er waren, maar hij hoopte gewoon dat ze niet op zou merken hoe bleek hij eigenlijk was of hoe vreemd de twinkeling in zijn ogen was, als je die al een twinkeling kon noemen. Misschien maakte dat het alleen maar erger, maar daar stond hij niet echt bij stil.
‘Je ziet eruit alsof je vergeten bent om je make-up aan te brengen.’ Zijn ogen werden iets groter en hij wende zijn blik even af. Super, ze had het dus door. Alsof niks hem mee kon zitten op dagen als deze. Hij keek haar weer aan en glimlachte. Natuurlijk had hij het kunnen verwachten, ze had altijd wel een opmerking klaar liggen, wat hij ook deed, wat er ook gebeurde. ‘Sorry.’ Hij lache zacht, een gemeende lach. Hij pakte haar kin vast en dwong haar hem aan te kijken. ‘Sinds wanneer bied jij je excuses aan voor je opmerkingen?’ Het was niet haar schuld dat hij een rot dag had, dus was er ook geen enkele reden om het haar kwalijk te nemen dat ze altijd door leek te gaan met haar opmerkingen. Om eerlijk te zijn was hij dol op die opmerkingen, ze herinnerde hem eraan dat niet per se alles slecht of goed hoefde te zijn.
‘Nica!’ Ze was omlaag gedoken naar het geitje, dat vrolijk blaatte toen ze haar aaide. Heel even vergat hij waar hij bang voor was en brak er een enorme glimlach door op zijn gezicht. Het was verbazingwekkend hoe snel Nica Yagami had geaccepteerd. Normaal gesproken, bij ieder ander, was ze weggerend. Het had Hisashi weken gekost om in de buurt van het geitje te kunnen komen zonder dat het zich op een vreemde plek verstopte.
‘Jammer dat ik geen eten bij mij heb. Alleen chocomelk, maar ik betwijfel of je dat mag,’ Hij schudde zijn hoofd zachtjes toen ze hem weer aankeek. Chocomelk aan een geit geven was misschien niet het beste idee allertijden.
‘Je moet de schommel echt uitproberen trouwens.’ Haar ogen glommen. ‘Ik let wel op Nica, terwijl jij je vermaakt,’ Ze duwde hem richting de schommel en hij was bijna van plan om echt naar de schommel te lopen, als hij niet tegengehouden was door een piep in zijn oren. Hij sloot zijn ogen even en zette bijna automatisch een stap naar achteren. Hij hoorde Nica zacht blaatte en kon het geitje op dat moment wel wurgen. Hij wist dat het geitje begreep wat er mis was, maar hij zou willen dat het beest dan ook begreep dat de blaat een stuk pijnlijker aankwam op dat moment. Hij opende zijn ogen en deed een poging te glimlachen, maar in plaats daarvan verscheen er een grimas op zijn gezicht. ‘Ik.. Denk niet dat dat nu zo’n slim plan is.’ Hij schudde zijn hoofd een keer kort, waardoor de natte punten van zijn haren tegen zijn kaken sloegen. Hij haalde diep adem en keek Yagami toen aan. Hij deed geen poging de grimas van zijn gezicht te halen, wist dat hij het dan alleen erger zou maken. In zijn hoofd probeerde hij een smoes te bedenken waarom het geen slim idee zou zijn. Hij kon er alleen geen vinden. ‘Niet nu..’ Mompelde hij zacht, terwijl hij zijn blik afwende om de haat jegens hemzelf voor haar te verbergen, of een poging daarin tenminste.

Ze kromp in elkaar, niet gewend om iemand gedwongen recht in de ogen aan te kijken. Nog iets wat zij op het lijstje van onprettige interacties kon zetten. ‘Sinds wanneer bied jij je excuses aan voor je opmerkingen?’ Ze sloeg haar ogen op voor die nog meer zouden verraden. Dat ze zich als een verschrikt hertje in een hoekje gedreven voelde onder andere. ‘Sinds wanneer schets je mij af als een brutaal wicht dat ongemanierd mensen afkraakt?’, kaatste zij de bal met een ongewoon scherpe toon terug en pakte hem bij zijn vrije arm vast om haar woorden overtuigender te laten voordoen. Iets wat nogal mislukte; te vlug liet zij hem al weer ontsnappen uit haar greep.
Tot haar verbazing maakte hij geen aanstalten om naar de schommel toe te lopen. Blijkbaar hadden schommels dus niet die aantrekkingskracht op iedereen. Zodra zij Nica geluid begon te maken, verscheen er een frons in haar voorhoofd. Haar hersenen probeerden er tevergeefs een logisch totaalplaatje van te maken. ‘Ik... denk niet dat dat nu zo’n slim plan is.’ Zijn woorden hielpen nou ook niet bepaald.
Normaliter zou ze het gewoon geaccepteerd hebben. Mensen hoefden niet een verontschuldiging of verklaring voor iedere actie af te leggen. Maar nu had zij juist het gevoel dat zij moest weten wat er speelde, ook al kon ze er totaal niet op komen. ‘Niet nu...’ En nog meer raadselachtig gedoe, waar zij niet zo veel uit kon opmaken. Behalve dat hij iets probeerde te verzwijgen dan.
Fijn. Als ook haar verbeelding haar niet verder kon helpen, zou ze het maar aan hem vragen. ‘Waarom niet?’ Ondanks dat haar stemgeluid niet ver droeg, klonk het toch ergens dwingend. Ze pauzeerde even, op zoek naar de juiste bewoording. Uiteindelijk kreeg zij een rustige ‘of wil je het niet vertellen?’ eruit gewerkt. Het klonk precies als haar gebruikelijke zelf.
Alleen haar handen verraadden haar act. Ze kon die dingen simpelweg niet stilhouden op dit soort momenten. Vuil van onder haar nagels vandaan peuteren, in een zeker ritme haar vingertoppen tegen elkaar aan tikken, haar nagels in haar handpalm zetten... Ze moest zich ergens mee bezighouden.

OOC: Sorry, langer dan dit wordt het niet echt >.<

‘Sinds wanneer schets je mij af als een brutaal wicht dat ongemanierd mensen afkraakt?’ Kaatste ze op een scherpe toon terug op zijn vraag, waarna ze zijn vrije hand pakte, die ze vlug daarna weer losliet. Kit bleef haar even zwijgend aankijken, voordat hij zijn hoofd schudde. ‘Dat maak jij ervan. Ik ben alleen niet gewend dat je je voor opmerkingen verontschuldigd, dat heeft niks te maken met een brutaal wicht dat ongemanierd mensen afkraakt.’ Hij glimlachte zwakjes. ‘En wees niet meteen zo boos als ik je iets vraag.’ Zijn ogen twinkelde even, al had er in zijn woorden ergens een soort excuses geklonken, zelfs als hij die niet uitgesproken had. Misschien had hij de vraag niet moeten stellen, dan was het zijn fout geweest, maar misschien had ze het verkeerd opgevat. In beide gevallen was het een stomme actie van zijn kant.
Het eerste wat hij wilde doen toen hij naar de schommel geduwd werd, was erop zitten en schommelen, maar de piep in zijn oren hield hem tegen. Niet zozeer de piep, eerder de gedachte wat er zou gebeuren als hij naar de schommel zou lopen en zichzelf zou overschatten. Nica’s geblaat hielp ook absoluut niet. Hij wist dat het geitje het goed bedoelde, maar hij wilde dat het zwarte geitje gewoon voor een keer door zou krijgen dat haar geblaat in zijn oren aankwam als een bliksemslag op momenten als deze.
‘Ik... denk niet dat dat nu zo’n slim plan is.’ Pas nadat hij zijn hoofd geschud had, keek hij Yagami weer aan. ‘Niet nu...’ Hij had door dat hij in raadsels sprak, maar hij wilde het haar niet vertellen.. Hij had geen idee hoe ze erop zou reageren, hij wilde haar niet onnodig ongerust maken. Zelfs als het misschien beter was als ze het wel wist.
‘Waarom niet?’ Het klonk zacht, maar dwingend. Hij keek haar even zwijgend aan, voordat hij langzaam zijn hoofd schudde. ‘of wil je het niet vertellen?’ Hij sloeg zijn ogen ten hemel en wende zijn blik toen van Yagami af. Nee, hij wilde het niet vertellen, maar iets in hem zei hem dat het beter was als ze het wel wist.
Hij haalde zijn handen even door zijn haren, die vochtig werden door de natte puntjes. Hij zuchtte zachtjes en schudde zijn hoofd. ‘Het is niks.’ Hij keek Yagami twijfelend aan, wist niet helemaal zeker of hij wel zo overtuigend geklonken had, hij geloofde er eigenlijk bar weinig van. ‘Het ligt niet aan de schommel.. Meer aan mij.’ Hij deed een poging te glimlachen, maar faalde daarin. Zijn mondhoeken gingen heel even omhoog, voordat ze weer naar beneden zakte. In zijn hoofd bleef constant dezelfde vraag spoken: Moet ze het weten?
Nica blaatte kort en hij moest zijn kiezen op elkaar klemmen om niet uit te vallen tegen het dier. Hij deed een stap naar het geitje toe en hurkte neer. Hij dempte zijn stem iets en siste tussen zijn tanden: ‘Nog een keer en je kan de rest van de dag op de kamer doorbrengen. Alleen.’ Nica boog haar kop iets, maar hield haar mond. Hij hield er niet van zo tegen het dier te spreken, maar op dit moment was hij allang blij dat hij het op de sissende toon had kunnen houden.
Hij stond weer op en keek een keer kort naar de schommel, voordat hij weer naar Yagami keek. Nee, hij kon het haar niet vertellen. Hij zou haar er waarschijnlijk niet mee helpen. Daar was hij zeker van..

Meh.. Hoop dat je er wat mee kan

Ze fronste lichtjes. Voor haar waren die twee dingen ongeveer hetzelfde. In haar hoofd werden sommige zaakjes gewoon automatisch met elkaar verbonden. Een extrovert en vriendelijk zijn; een bos en duizend beestjes die het liefst haar leven zuur maakten, en... iemand die altijd opmerkingen maakt en tegelijkertijd een ondragelijke trut is.
‘Je zou beter moeten weten; ik ben niet boos. Misschien licht geïrriteerd, omdat ik het haat om me machteloos te voelen.’ Ze had erbij kunnen zeggen waar het precies overging, maar als hij de afgelopen minuten naging, zou hij er ook wel achterkomen met zijn gezonde verstand.
Met een ontevreden trek op haar smoel trok zij haar wenkbrauwen op. Het antwoord stondhaar helemaal niet aan. Of hij vertelde haar gewoon waar het opstond of hij bekende maar dat hij het niet wilde vrijgeven. Zij had niet om een goedkope leugen, waar zij overigens niets mee kon, gevraagd. ‘Niets. Het is niets,’ echode zij zijn woorden ongelovig na, alsof haar gezichtsuitdrukking al niet genoeg duidelijk maakte.
‘Serieus?’ Opnieuw had ze totaal geen vermoeden welke kant het gesprek op ging. Het zou haar niet eens verbaasd hebben, als hij plots begonnen was over dat hij haar eigenlijk nooit echt leuk had gevonden. Nu zij zich toch al in het straatje van ‘het ligt niet aan..., maar aan mij’ bevonden.
Toen hij zijn aandacht richtte op zijn huisdier en haar overduidelijk verfoeide op zijn niet doorgaande manier verbaasde het haar niet eens meer. Wel had ze het met het diertje te doen. Desondanks kon zij op een schuchtere aai en een welgemeende ‘het spijt me’ na niet veel voor Nica doen. Ten eerste wist zij niet eens precies waarom het geitje een standje gekregen had. Ten tweede had zij ook niet het recht om zich erin te mengen. Niet volgens haar eigen maatstaven tenminste.
Dus zelfs na het aan meneer hemzelf gevraagd te hebben, was zij niet veel verder gekomen. En om eerlijk te zijn, had zij geen plan voor daarna uitgedacht. Teruggaan naar haar wat zij oorspronkelijk aan het doen was dan? Waarom ook niet. Voor de tweede keer ging zij al haar kennis na, op zoek naar dingen die haar helpen konden. Ditmaal zelfs nog grondiger dan daarnet. Met name die ene ontmoeting bij het stille meer doorzocht zij zorgvuldig. Boeiend dat ze recht voor zich uit stond te kijken. Zo lang ze maar iets zinnigs zou bedenken.
Doorspoelen, pauze, opnieuw afspelen. Telkens had ze het idee dat ze er net overheen keek. Ja, ze wist nog steeds dat hij een wit shirt aan had op die dag. Wat nuttig om te weten. Puur sarcasme.
Oké, ze gaf het nu definitief op. Ze wist het echt niet. ‘Weet je, laat het maar zitten... We kunnen ook van de natuur genieten.’ Van de natuur genieten? Serieus, meende zij dit? Wat een verschrikkelijke term had zij zojuist gebruikt. Duidelijk gefrustreerd beet zij op haar onderlip. ‘Erm... ik...’ Naar haar gevoel werd het met de seconde ongemakkelijker. En daar had zij zelf voor gezorgd.

OOC: Ik ben zo veel productiever dan gisteren. Haha nee.

‘Je zou beter moeten weten; ik ben niet boos. Misschien licht geïrriteerd, omdat ik het haat om me machteloos te voelen.’ Hij zuchtte zacht en knikte. Hoe kreeg hij het toch elke keer weer voor elkaar? ‘Was jij niet degene die me een tijdje terug vertelde dat je makkelijk van een jongen af kon komen als je wilde?’ Hij keek haar met twinkelende ogen aan en schudde zijn hoofd. ‘Je weet dat je je dus niet machteloos hoeft te voelen.’ Ontmoeting nummer één, dat was het moment dat hij er al achter was gekomen dat ze behoorlijk wat waarde hechtte aan haar persoonlijke ruimte en toch wist hij het elke keer weer voor elkaar te krijgen haar die persoonlijke ruimte te ontnemen.
‘Niets. Het is niets,’ Herhaalde Yagami zijn woorden. Hij keek haar aan en moest moeite doen zijn gezicht in de plooi te houden. Wat had hij verwacht? Dat hij die zin over honderd jaar nog kon gebruiken? De afgelopen twee keer dat hij dat had gezegd.. Nou ja, ze wisten beide hoe dat uitgepakt was. Niet slecht, maar hij kon zich zo voorstellen dat ze die drie kleine woordjes niet meer wilde geloven. ‘Serieus?’ Hij wende zijn blik even af. ‘Wil je daar echt een antwoord op?’ Hij hief zijn hoofd weer en keek haar met een pijnlijke blik aan. Hij kon ja zeggen, maar dat zou gelogen zijn en een goede leugenaar was hij zeker niet. Bovendien was nu al duidelijk dat ze heel weinig van zijn woorden geloofde. Hij kon ook nee zeggen, maar hij kreeg dat kleine woordje van drie letters gewoon niet over zijn lippen. De kans dat hij het haar uit moest leggen, was gewoon te groot. Een klein, veel te zacht, stemmetje in zijn hoofd zei hem dat hij het haar beter kon vertellen, maar hij wilde het niet, kon het niet. Hij wilde haar niet onnodig ongerust maken, zelfs als hij niet eens zeker wist of ze dat wel zou worden..
Nica’s gemekker was net iets te luidruchtig in zijn oren en hij siste het dier dan ook toe dat ze haar mond moest houden. Hij snapte dat het zwarte geitje het alleen maar goed bedoelde, het zou niet de eerste keer zijn dat ze haar baas onderuit zag gaan, daar had ze eigenlijk de aller eerste keer dat ze elkaar zagen al mee kennis gemaakt. Het was alleen dat het behulpzame beestje, niet doorhad dat haar geblaat doorklonk als een donderslag in zijn hoofd en de pieptonen en lichtflitsen enkel erger maakte.
Hij keek Yagami zwijgend aan, toen ze in gedachte verzonken leek. ‘Weet je, laat het maar zitten... We kunnen ook van de natuur genieten.’ Hij keek haar even een beetje verbaasd aan, maar hij herstelde zich vrij snel en glimlachte. Toen hij zag dat ze gefrustreerd op haar onderlip beet, sloot hij zijn ogen even. ‘Erm... ik...’ Hij schudde zijn hoofd en lachte zacht, voordat hij zijn ogen opende en har geruststellend aankeek. ‘Van de natuur genieten klinkt prima.’ Hij glimlachte en zijn ogen twinkelde even. ‘Ik heb het je al eens eerder gezegd. Maak je niet zo dr..’ Zijn glimlach verdween en zijn adem stokte even. Een lichtflits schoot meerdere keren voor zijn geestesoog langs. Hij fronste en probeerde zich op zijn ademhaling te concentreren, al lukte dat niet helemaal. Hij liet zijn hand tegen de dichtstbijzijnde boom leunen en legde zijn vrije hand tegen zijn voorhoofd. Zijn ademhaling ging iets sneller toen er een pieptoon door zijn oren schoot. Van de hand die hij tegen de boom had, maakte hij een vuist. Hij schudde zijn hoofd kort, maar stopte er meteen mee. De pieptoon in zijn oren werd met de seconde scheller en hij voelde dat zijn benen trilde. Hij gaf het op om om zijn ademhaling te letten en sloot zijn ogen kort, in de hoop dat de flitsen minder werden, maar zodra hij ze weer opende, was er niks veranderd. Een misselijk gevoel werd meester ver hem en hij voelde nog net hoe zijn benen zijn gewicht niet meer konden dragen, voordat het zwart werd voor zijn ogen.

Ze kon het niet laten om met haar ogen te rollen. Hij hoefde niet alles letterlijk te nemen. Ondanks dat verspilde zij wat speeksel om het hem uit te leggen. ‘Toen had ik het over oude mannetjes die plotseling uit steegjes gekropen komen om weet ik veel wat van mij op te eisen. Zodra ik een jongen beter leer kennen, word ik echter geacht manieren te hebben en kan ik dat dus niet meer doen.’
Met grote ogen aanschouwde zij het voor haar raadselachtige tafereel. ‘Kit?’ Het kwam eruit als een onnatuurlijk hoge piep. Ze stak haar hand al naar hem uit, waarna die even in de lucht bleef zweven en uiteindelijk op zijn schouder belandde. Daarmee wilde ze hem laten weten dat zij hier ook was, dat hij niet alleen was. Ook al wist zelfs zij dat zij hem verder niet helpen kon.
Wat zij echter niet verwacht had, was dat hij in elkaar zou zakken. In een reflex klauwden haar vingers samen. Tevergeefs. Voor ze had kunnen knipperen met haar ogen, lag hij al op de grond en had zij enkel een zielig hoopje moleculen zuurstof in haar hand.
Daar stond zij dan, domweg voor zich uit te turen. Haar hoofd helemaal leeg. Precies hetzelfde als wanneer ze een black-out had op een toets. Minutenlang kon zij dan totaal niets nuttigs doen, totdat haar hersenen eindelijk weer langzaamaan op gang kwamen.
Zo ook op die dag. Beetje bij beetje kwam zij tot haar positieven. Juist ja, hij lag op de grond. Dus dan hoorde zij zijn ademhaling te controleren. Ze boog zich al over hem heen toen een herinnering plagend voorbij kwam zweven.
Eerst was het beeld hier en daar nog onscherp. Zwarte stukjes, die overduidelijk nog gevuld moesten worden met kleuren. Kleuren die samen een prachtig en herkenbaar landschap moesten vormen. Het stille meer. Tijd om erover na te denken, kreeg zij niet; de ‘camera’ zwaaide al terug naar de persoon, waarmee ze in gesprek was. Wie anders dan Kit kon het zijn? Dat leek ook het teken te zijn om het geluid voluit aan te zetten. ‘...maar soms krijg ik het niet onder controle en in die gevallen… In die gevallen is er een kans dat ik mijn bewustzijn verlies.’ Na dat ging alles voor een moment zwart.
Meteen begon de bovenkamer bevelen uit te delen. Geen tijd om na te denken over de pas verworven informatie. Haar eerste prioriteit was om dit niet verpesten. Ze moest eerst de standaardprocedures doen. Dankjewel biologie voor die kennis.
Eerst het hoofd kantelen, zodat de luchtweg vrij wordt gemaakt. Dan met een zachte hand het slachtoffer in de stabiele zijligging kantelen. Had te maken met de tong en dat je erin kon stikken, of zo was het aan haar verteld. En niet vergeten om te checken op knellende kleding omtrent de hals.
Dat was best wel snel gegaan... Het enige, wat haar nu nog restte, was naast hem neerploffen. Plotseling leek rust een onwelkome gast en nadenken onvermijdelijk. Het probleem was dat er niet zo veel uit kiezen viel, als je op een flauwgevallen iemand moest wachten. Je kan vogels spotten, terwijl je in jezelf zit te peinzen of een intern discussie met jezelf voeren. Het kwam op hetzelfde neer.

‘Toen had ik het over oude mannetjes die plotseling uit steegjes gekropen komen om weet ik veel wat van mij op te eisen. Zodra ik een jongen beter leer kennen, word ik echter geacht manieren te hebben en kan ik dat dus niet meer doen.’ Een grijns verscheen op zijn gezicht en hij schudde lachend zijn hoofd. ‘Niemand verwacht dat je iemand die je kent, beter behandelt. Je doet het misschien, maar als een jongen die je kent iets doet wat je niet wilt, doe je het wel, niet?’ Hij trok zijn wenkbrauwen op. Als ze het nu zou ontkennen, dan zou hij haar voor gek verklaren. Geen enkel meisje hoefde zich in zijn ogen aan die stomme regels te houden als een jongen of man ook maar iets deed waar ze niet van gediend was. Geen enkele jongen of man, hoe oud ook, had het recht om een meisje of vrouw verkeerd te behandelen.
Ergens had hij moeten aan zien komen dat dit zou gebeuren, dat hij de controle zou verliezen. Het was eigenlijk al meer dan duidelijk geweest het moment dat hij zijn ogen de eerste keer die dag open had gedaan.
‘Kit?’ Hij wilde zeggen dat er niks was, maar dit keer zou hij wel behoorlijk liegen. Hij wilde niet tegen haar liegen. Hij voelde haar hand op zijn schouder, hij reageerde er alleen helemaal niet op. Hij kreeg het niet eens voor elkaar een klein glimlachje op zijn gezicht te toveren, was te druk bezig een poging te wagen om de lichtflitsen en de pieptonen te minderen. De poging was alleen zinloos, ook dat had hij allang kunnen weten. Een misselijk gevoel overviel hem en hij voelde hoe zijn benen zijn gewicht niet meer konden dragen, voordat het zwart werd voor zijn ogen.

Hij opende zijn ogen. Het weinige licht dat door het bladerdek heen kwam, leek al veel te veel. De doffe pijn in zijn hoofd zorgde ervoor dat hij zijn hand naar zijn hoofd bracht en zacht kreunde. Pas toen hij zijn hand terug trok, besefte hij waar hij was en met wie.
‘Yagami..’ In zijn stem klonk zowel schuld als schrik door. Hij had geen idee hoe lang hij buiten bewust zijn was geweest, maar elke minuut, elke seconde, was in zijn ogen teveel. Überhaupt was dat al teveel, maar elke seconde waar zij bij was geweest had in zijn ogen voorkomen kunnen worden, moeten worden. ‘Ik..’ Hij slikte even en wende zijn blik af. Hij had geen idee wat hij tegen haar moest zeggen. Alles wat hij zei leek te veel en alles wat hij niet zei, zou hij moeten zeggen. Hij had haar moeten zeggen dat er iets niet goed was, had niet zo koppig moeten zijn. Hij had haar niet onnodig ongerust willen maken.. Geweldig plan, echt een geweldig plan..

Ze wist niet of haar manier van denken zo dubieus was of dat hij alles te letterlijk opvatte. Wellicht beide opties.
‘Laten we ervan uitgaan dat ik geen jongemannen in mijn leven laat die zich niet degelijk gedragen.’ Ze sloeg haar armen over elkaar heen als teken dat het onderwerp hiermee afgesloten was. Punt. Kunnen we nu met een nieuwe alinea beginnen?

‘Kit,’ kwam er droog uit haar mond. Het kon doorgaan voor een verwijting en dat was het ook. Alhoewel ze op dat moment naar iedereen een toerekening kon gooien om de meest creatieve redenen. Haar vrienden, gewoon omdat die lekker thuis zitten; de bomen, die naar haar idee net iets te veel beschutting gaven; de zon, want ja, die zorgt ervoor dat de zomers zo broeiend onuitstaanbaar waren... Dat allemaal, terwijl ze zichzelf in werkelijk een goede klap tegen haar voorhoofd aan wilde verkopen.
Ze dacht immers dat zij er beter in was geworden. Andermans spul onthouden; verjaardagen, allergieën, favoriete dingen enzovoort. Dat ze niet meer heel de tijd aan zichzelf dacht. En toen was zij Kits aandoening vergeten. Wat stom van haar.
Nu deed ze het al weer... Haar gedachtes verschoven heel de tijd terug naar zichzelf. Precies op de momenten waar ze het niet gebruiken kon. Ze haatte het. Het voelde of een klein beestje haar van binnenuit aan het opknagen was. Het gevoel dat ze er niets tegen kon doen behalve het opmerken, maakte haar alleen nog gefrustreerder.
Ze boog over het lichaam heen, haakte haar armen onder zijn oksels door en probeerde hem zo omhoog te helpen, in een poging om haar gebreken zo goed te maken.
“Mensen die zojuist flauwgevallen zijn, moet je tien minuten laten liggen. Voor het geval dat. Onthouden; het is een typische beginnersfout,” aldus haar biologiedocent met een strenge blik in zijn ogen.
Met een reflex liet zij hem los. Te langzaam realiseerde ze wat ze werkelijk aangericht had.
Haar dialogische reactie kwam dus ook een paar ogenblikken later. ‘Sh#t,’ glipte er  heimelijk haar mond uit, gevolgd door haar armen die gefrustreerd de lucht in gegooid werden.
Daarna pas zakte zij door haar knieën heen om de schade vast te stellen. Haar ogen gingen tergend langzaam van zijn tenen richting zijn gezicht. Ze was angstvallig om allerlei verwondingen tegen te komen. Blauwe plekken, schaafwondjes, wat dan ook; het stond nu al vast dat ze daardoor zichzelf nog meer zou verfoeien.

OOC: Nope, ik ben niet trots op dit ding. Maar het is iets, hmm?

‘Laten we ervan uitgaan dat ik geen jongemannen in mijn leven laat die zich niet degelijk gedragen.’ Zijn lippen krulde zich op bij die woorden en een zachte lach verliet zijn mond toen ze haar armen over elkaar sloeg. Hij schudde zijn hoofd. ‘Yagami, je hebt dit al eens eerder geprobeerd.’ Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘Als ik door wil gaan met het onderwerp, ga ik gewoon door.’ Hij zou het zo kunnen doen. Als hij dacht dat de discussie nog niet afgelopen was, was die ook nog niet afgelopen. Soms bleef hij zelfs doorgaan als de ander hem volkomen negeerde, puur omdat hij wist dat ze zijn woorden toch wel hoorden. ‘Maar maak je geen zorgen.’ Hij grijnsde. ‘Ik zal je voor deze keer geloven.’ Zijn ogen twinkelde even plagerig. Hij zou het liefst willen zeggen dat hij haar vertrouwde met de dingen die ze deed, dat deed hij ook, hij was alleen bezorgd om haar.

‘Yagami..’ Hij had kunnen weten dat hij schrik en schuld in zijn eigen stem zou horen. ‘Ik..’ Verder kwam hij niet. Wat kon hij tegen haar zeggen?
‘Kit,’ De verwijtende toon had hij niet gemist en hij keek haar schuldbewust aan. Hij had het haar op zijn minst kunnen zeggen, of niet soms? Klaarblijkelijk niet, anders bleef dat niet door zijn hoofd spoken. Hij wist dondersgoed waarom dat door zijn hoofd bleef spoken. Wat het werkelijk zo moeilijk om haar op zijn minst in te lichten? Hij had geweten dat dit zou gebeuren op het moment dat hij die morgen wakker was geworden. Hij kon niet van haar verwachten dat ze het had onthouden. Hoe kon hij überhaupt denken dat zoiets kleins in een hedendaagse gedachtespin rond bleef hangen? Een nog veel betere vraag; wat was er gebeurd als ze niet gehandeld had zoals ze had gedaan, hoe dat ook mocht zijn. Hij wist dat hij onmogelijk in een stabiele zijligging gevallen kon zijn, dus ze had weldegelijk nagedacht. Maar wat als ze dat niet gedaan had?
Hij haalde diep adem, drong alle vragen en zelfverzonnen antwoorden terug. Hij zou het zichzelf toch wel blijven afvragen en het antwoord zou hij waarschijnlijk nooit weten. Misschien maar beter ook.
Yagami haakte haar armen onder zijn oksels om hem omhoog te helpen. Toen ze haar armen terug trok, was zijn eerste reflex zich op te vangen met zijn onderarmen en zichzelf vervolgens de laatste centimeters te laten zakken. Hij kneep zijn ogen even dicht en fronste. ‘Sh#t,’ Hij glimlachte zwakjes en opende zijn ogen. God, wat was hij ineens blij dat Hisashi nooit geweten had wat hij had moeten doen.. Hij herinnerde het zich niet goed genoeg om zeker te weten of het daadwerkelijk gebeurd was, maar hij herinnerde zich hoe zijn broer vaak zat in paniek geraakt was. En o wat was hij nu blij dat hij ruim twee jaar helemaal alleen was geweest, niemand die precies wist wat er met hem was. Mensen deden vreemde dingen als ze in paniek raakte..
Toen hij haar ogen over zich heen zag glijden, zuchtte hij zacht. Hij bleef haar even aankijken, voordat hij zijn hand uitstak en haar wang zacht streelde. ‘Het is oké, Yagami. Het is oké..’ Hij glimlachte even om zijn woorden kracht bij te zetten. Hij liet zijn hand weer zakken en kreunde zacht toen hij zichzelf dwong rechtop te gaan zitten. De boom die hij eerder als steun had gebruikt, gebruikte hij nu weer als steuntje. ‘Al.. Mag je de volgende keer twee keer nadenken voordat je iemand uit het niets los laat.’ Hij grijnde even, een gemeende grijns, die vlak daarna afzwakte. Hij wende even zijn blik af, voordat hij haar met een schuldbewuste blik aankeek. ‘Dankjewel..’ Hij beet even op zijn lip. ‘En een excuses is ook behoorlijk op zijn plek, hm?’ Hij bleef haar nog even aankijken, voordat zijn ogen naar Nica gleden, die zacht blaatte toen ze de blik van haar baas opmerkte. Kits ogen gleden terug naar Yagami, waar ze bleven hangen. Er lag een twinkeling in, waarvan zelfs hij niet wist wat het precies was. Een mengeling van alles wat hij voelde.

Zijn aanraking brandde zo subtiel dat zij eerst niet eens op een beschrijving ervoor kon komen. Pas secondes later kon zij de bitterzoete smaak ervan duidelijk proeven. Alsof ze zojuist maanden in een wit landschap had rond gelopen, op zoek naar het tegenstrijdige rood en het had eindelijk gevonden had. Alleen was zij iets te gretig geweest en had zij beide handen gelijk tegen de warmte aan gedauwd, net niet dichtbij genoeg om haar huid te voelen verschroeien.
O en verwarren deed het haar helemaal, waardoor zij totaal niet nadacht over haar volgende actie.
‘Het is niet oké. Jij zou alles oké noemen, alleen om–‘ Zodra zij het zich realiseerde, beet zij op haar tong. ‘Au!’ kwam er als een reflex erachteraan. Tegelijkertijd greep zij ook met haar hand naar haar mond en schoten haar wenkbrauwen naar elkaar toe in een moeilijke frons.
En ze kon zich niet anders dan onbenullig voelen. Hallo... je eigen tong martelen, vroeg op zijn allerminst om een kreet.
’Een excuus?’ Haar stem schoot twee octaven omhoog. Totaal geen teken dat zij de afgelopen woorden door haar gedachtes geabsorbeerd was. Kuch.
Opnieuw dat moeilijke gezicht. Die woorden kwamen nogal dubieus over bij haar. Vijftig procent kans, huh? Dat moest wel lukken.
’S-sorry,’ zei ze, voordat zij haar hoofd al weer afwendde.
Het voelde alsof zij vast zat in een limbo bestaand uit plompe acties en hoofddraaien. Ze legde haar inmiddels gebalde handen op haar schoot. Kom op, de enige echte limbo zou – als hij er was – enkel voor de doden zijn. Niet voor haar.
Ze wist niet hoeveel tijd er gevloeid was, voordat zij tot rust gekomen was en kon slechts hopen dat het niet lang genoeg was geweest om opgemerkt te worden. Dan kon zij nog op zijn allerminst dit gesprek nog vervolgen. Op een normale wijze. Alhoewel... de term ‘normaal’ nogal relatief is.
‘Kit, wat deed jij eigenlijk hier? Ik neem aan dat je al lang doorhad, dat dit zou gebeuren.’ Haar hand bewoog zich traag door de lucht heen en plaatste zich uiteindelijk onder zijn kin.
Normaal. Nope.
Of voor zover zij het wist, was het niet normaal om iemand anders zijn acties van een paar ogenblikken terug te imiteren. En dan niet eens op de juiste manier.
Oké, ze had weliswaar zijn hoofd naar haar toe vast gesloten, maar haar eigen ogen waren verdwaald geraakt in zijn gezicht. Ze konden niet alleen blijven hangen bij zijn kijkers. Ze wilden de omgeving verkennen. Op zoek gaan naar mogelijke tekenen dat hij haar weer alleen zou laten met haar paniek.
‘I-ik was...’ Ze liet hem los. ‘Doe dat nooit meer, oké? Onderuitgaan zonder mij te waarschuwen, bedoel ik.’
Een ademhaling of drie verstreken. Anders dan de vorige keer waren haar bewegingen trefzeker en vlug. Zelf wist zij ook niet wat het was. Stemmingswisselingen, waarschijnlijk.
Haar vingers huisvestten zich, gretig naar zijn warmte, in zijn elleboogholte. Terwijl ze haar hoofd tegen zijn lichaam aan nestelde. Daar was zij dan; op de juiste afstand om zijn hartslag te kunnen voelen.
‘Maar wat een opluchting dat je nog altijd warmer bent dan mijn hand,’ fluisterde zij samen met een zucht de lucht in.

Bij het zien van haar blik, die over hem een gleed, kwam er een zachte zucht uit zijn mond, voordat hij zijn hand uitstak en haar wang streelde. ‘Het is oké, Yagami. Het is oké..’ De glimlach die bedoelt was zijn woorden kracht bij te zetten, leken niet te helpen. ‘Het is niet oké. Jij zou alles oké noemen, alleen om–‘ Zijn ogen twinkelde even. ‘Au!’ Hij grijnsde even en keek haar geruststellend aan. Ze had haar hand naar haar mond gebracht en ergens zag het er schattig uit, aan de andere kant zag het er ontzettend idioot uit. ‘Ik zit, ik praat. Het is oké.’ Hij kantelde zijn hoofd langzaam en keek haar even onderzoekend aan, nieuwsgierig naar de woorden die ze weer ingeslikt had. De woorden die nu waarschijnlijk nog de smaak van bloed met zich meedroegen. Hij vroeg er echter niet naar. Ze had zichzelf niet voor niets gestopt en hij wilde nu geen discussie. Een discussie met haar beginnen zou niet echt een manier zijn om haar te bedanken voor haar handelingen.
‘Al.. Mag je de volgende keer twee keer nadenken voordat je iemand uit het niets los laat.’ Zei hij, nadat hij zichzelf tegen de boom aan had genesteld. ‘Dankjewel..’ Kwam er uit zijn mond, waarna hij op zijn lip beet. ‘En een excuses is ook behoorlijk op zijn plek, hm?’
’Een excuus?’ Haar stem ging omhoog en hij sloot zijn ogen even, terwijl hij zijn best moet doen zijn lach binnen te houden. Toen hij haar weer aankeek en hij haar moeilijke gezicht zag, twinkelde zijn ogen even. ’S-sorry,’ Toen ze haar hoofd afwende, grinnikte hij zacht. ‘Als je je excuses aanbiedt omdat je me los liet, het geeft niet, denk ik..’ Hij fronste even. ‘Ik ben degene die mijn excuses aan zou moeten bieden. Sorry..’ Dat laatste woordje was er zachter dan een fluistering uitgekomen. Hij draaide zijn blik weg, naar Nica. Hij was nooit echt goed geweest met dat woordje. Het uitspreken betekende dat hij toegaf hoe ontzettend fout hij was geweest.. En hij haatte het.
Toen zijn blik weer naar Yagami ging, zag hij hoe ze zich ontspande, voor zover hij het zo kon noemen. ‘Kit, wat deed jij eigenlijk hier? Ik neem aan dat je al lang doorhad, dat dit zou gebeuren.’ Haar hand bewoog traag toen die door de lucht naar hem toe kwam en onder zijn kin eindigde. Hij keek haar schuldbewust aan en zuchtte zacht. ‘Ik hoopte dat de rust zou helpen. Als ik op mijn kamer zou blijven zou ik me irriteren aan alles, zelfs de ademhaling van Louis stilte, zijn ademhaling. Toen ik naar buiten ging.. Dit is een van de weinige plekken waar je meestal niemand verwacht.’ Hij had niet door dat hij Louis’ naam gebruikte, een naam die hij niet eerder had gebruikt. Hij bleef even stil en wende zijn blik af. ‘De rust kon me misschien helpen, maar ja, ik wist dat dit kon gebeuren..’ Kon.. Hij was er niet zeker van geweest. De woorden die hij nog had willen zeggen, slikte hij in. De lichte frons op zijn gezicht maakte alleen duidelijk dat hij niet alles uitgesproken had wat hij in eerste instantie uit had willen spreken.
‘I-ik was...’ Ze liet hem los en zijn ogen werden bezorgd. ‘Doe dat nooit meer, oké? Onderuitgaan zonder mij te waarschuwen, bedoel ik.’ Niet veel tijd ging voorbij, voordat ze zijn armen pakte en zich tegen hem aan nestelde. Zijn ogen werden iets groter en zijn mond zakte een stukje open van verbazing. Hij had een hele hoop verwacht; woede, teleurstelling, zelfs blijdschap of verdriet, maar dit niet. Hij had niet verwacht dat ze dit zou doen. ‘Maar wat een opluchting dat je nog altijd warmer bent dan mijn hand,’ Kwam er fluisterend, gepaard met een zucht, uit haar mond. Zijn armen, die tot nu rustig naast hem hadden gelegen, bewogen zich nu. Zijn rechterhand ging naar haar hoofd, waar die even boven bleef hangen, voordat hij haar haren zacht streelde. Zijn linkerhand bleef een beetje twijfelend hangen, voordat die weer naast hem terecht kwam.
‘Het is niet zo moeilijk warmer te zijn dan je handen.’ Een zwakke glimlach sierde zijn lippen en in zijn ogen lag een twinkeling die maar een enkeling kende. Zijn broer liep het liefst weg bij het zien van die blik en zijn vader had hem altijd met een frons aangekeken, bang voor wat zou komen. Beide wisten dat die twinkeling maar twee dingen kon betekenen; of hij wilde iets vertellen en kon zijn mond niet meer houden, op die momenten kon hij uren lang praten zonder te stoppen, of er begon een hoop in hem op te twinkelen, die hij zelf niet wilde geloven. In beide gevallen kon hij vreselijk lastig zijn.
Hij glimlachte zwakjes en gaf haar een kus op haar hoofd. ‘Ik zal je in het vervolg zeggen dat ik me niet goed voel.. Dat beloof ik.’ Hij brak geen beloftes en dat wist ze. Toch hoopte hij dat hij het nooit tegen haar hoefde te zeggen. Hij schudde zijn hoofd en liet zijn hand op haar rug rusten. ‘Ik wilde je gewoon niet onnodig ongerust maken.’ Zijn stem was zacht en hij kon er niks aan doen dat hij glimlachte, puur om het feit dat zijn logica achteraf gezien helemaal nergens op sloeg.

Natuurlijk was het haar niet ontgaan. Zijn mondhoeken die omhoog leken te zweven. Omhoog, omhoog en ervandoor leken zij te gaan. Maar ze kon het hem ook niet kwalijk nemen. Haar stem had echt lachwekkend geklonken.
En toch kon zij het niet laten om hem erop aan te spreken, pas nadat hij zijn excuses aangeboden had. Oké, misschien een late reactie. Maar nu kon zij wel een paar secondes in het gesprek opgaan... in plaats van haar twee opeenvolgende blunders uitpluizen. ‘Lach dan, als je het zo graag wilt.’
Ze moest zichzelf eraan herinneren dat zij zijn lach wilde zien, als het zou gebeuren; dat hij het ongemakkelijke in haar houding toch al opmerkt had. Met die gedachte verschoof haar blik terug naar de zijne of beter vertaald: de zijkant van zijn hoofd. En ze wachtte.
Dankjewel pauze. Het was precies lang genoeg  voor haar om de onuitgelegde dingen te bevatten en de luchtige toon alvast inwendig te repeteren.
‘Je had op zijn minst iemand mee kunnen nemen met meer spierballen; een persoon die je terug had kunnen slepen. Je kan niet alles aan het lot overlaten.’ O, het lot had zeker zijn gebreken. Zoals die ene keer dat het plotseling de teruggedwongen angst aan haar teruggaf. Wacht... dat stond op het punt te gebeuren. Spoiler dus.
Wie had gedacht dat een emotie zo veel in haar veranderen kon? Ze deed niet eens haar best om haar kin op zijn schouder te wringen, enkel en alleen om zich minder afhankelijk te voelen. Ze liet haar handen elkaar zelfs op zijn ruggengraat tegemoetkomen.
'Ik wilde je gewoon niet onnodig gerust maken.' Het enige wat zij nodig had om terug naar haar gebruikelijke zelf te keren.
Haar vingers op zijn schouders en haar blik onmisbaar, doordringend. ‘Dat heb je ook niet gedaan. Ik had meer dan genoeg reden.’ Raar dat haar stem het totaalplaatje juist tegensprak. Het klonk als een dartelend veertje dat je nooit gevangen zou krijgen.
Erachteraan een vluchtige ‘mijn voeten verkrampen...’ geworpen. De oorzaak waarom zij zich abrupt losmaakte en opstond. Eigenlijk niet eens een verrassing, aangezien ze niet de meest comfortabele positie gekozen had. Ze had niet met haar hele gewicht op hem willen leunen. Iets waar zij nog steeds zeer bewust van was.
Als een reflex schoten haar ogen omhoog. Natuurlijk werd het zicht op de lucht belemmerd door bladeren. Heel veel bladeren.
En natuurlijk was zij zo snugger dat zij haar ipod bijna vergeten was. Het gewicht ervan viel haar tegenwoordig niet meer op. Met een handige beweging klikte zij het scherm aan, gevolgd door een o-vormige mond.
‘Het is nogal laat. Denk je dat je jezelf omhoog en in beweging kan krijgen?’, vroeg ze, alsof er nog een andere optie was. Ja, hem op haar rug dragen zeker. Tsk.

Het was meer dan duidelijk dat ze niet had opgelet toen hij had gevraagd of een excuus op zijn plaats was. Haar reactie bracht zijn mondhoeken omhoog en hij moest echt alle moeite doen om zijn lach in te houden. Het lukte hem blijkbaar niet bepaald om het verborgen te houden, want zodra hij zijn excuses aangeboden had, gaf ze commentaar. ‘Lach dan, als je het zo graag wilt.’ Door die woorden kon hij zijn lach niet meer binnen houden. Hij schudde zijn hoofd. Hij had niet willen lachen, had koppig zijn lach in willen houden en haar willen zeggen dat hij niet wilde lachen, maar de woorden had ze op zo een manier uitgesproken dat hij geen keuze leek te hebben.
‘Je had op zijn minst iemand mee kunnen nemen met meer spierballen; een persoon die je terug had kunnen slepen. Je kan niet alles aan het lot overlaten.’ Bij het horen van die woorden twinkelde zijn ogen even plagend en hij bleef even stil, bleef haar even zwijgend aankijken. Uiteindelijk hield hij zijn hoofd iets schuin en een plagerige grijns sierde zijn lippen. ‘Hoor ik bezorgdheid?’ De grijns werd iets breder en hij wist dat ze gelijk had. Hij had misschien beter iemand mee kunnen nemen, maar hij was er simpel weg te koppig voor. Louis had het na de eerste week al opgegeven om hem te helpen, puur omdat die twee elkaar konden helpen met simpele dingen, niet met iets als dit. En zijn broer.. Nee, nee, nee.. Die was veel te bezorgd.. Iets te soms. Hij kon niet ontkennen dat hij er blij mee was, maar soms was het gewoon net iets te veel.
Haar vingers sloten zich om zijn schouders en haar blik werd doordringend na zijn woorden. ‘Dat heb je ook niet gedaan. Ik had meer dan genoeg reden.’ Een kleine frons vormde zich op zijn voorhoofd en hij legde zijn handen zacht op haar polsen, raakte die bijna niet aan. ‘Sorry..’ Hij kon het blijven zeggen, maar het had geen zin. Voor zijn gevoel was het niet meer dan een woordje en kon hij er niet door laten blijken hoeveel spijt hij had. Hij had het haar moeten zeggen. Punt, geen discussie over mogelijk.
Zijn ogen volgde hem terwijl ze opstond en haar ipod ineens interessanter vond. Een grijns sierde zijn lippen bij de herinnering aan hun eerste ontmoeting. Ze zou dat ding ooit nog eens verliezen en er pas uren later achter komen. ‘Het is nogal laat. Denk je dat je jezelf omhoog en in beweging kan krijgen?’ Een zachte lach klonk uit zijn mond. ‘Doe niet alsof ik een andere keus heb.’ Hij keek kort naar Nica en zuchtte zacht. Het geitje maakte geen aanstalte om ook maar een stap zijn richting op te zetten. Hij trok zijn benen op en zette zijn hand tegen de boom aan, waarna hij zichzelf langzaam overeind wist te krijgen. Eenmaal in een staande positie sloot hij zijn ogen even en haalde hij diep adem. De doffe hoofdpijn kwam en ging weer net zo snel. Hij opende zijn ogen en keek even naar Yagami. ‘Klaarblijkelijk wel.’ Hij bleef even stil staan, voordat hij zijn hoofd langzaam schudde. ‘Het is misschien beter als ik meteen naar mijn kamer ga en wat probeer te slapen.’ Hier was het nog donker, hij wist niet hoeveel licht er buiten het bos was en stond niet te trappelen verblind te worden.
Hij deed een stap naar haar toe en gaf haar een kus op haar voorhoofd, waarna hij langzaam, bijna alsof hij net wakker geworden was, langs haar liep. Zonder te kijken wat ze deed, ging hij op weg naar zijn kamer. Hopend dat hij er snel zou zijn en Louis zijn opmerkingen voor zich kon houden.