De uur pauze was voorbij, en Summer had voorbereidingen getroffen in de Arena. Zelf stond ze vol focus het fabeldier in bedwang te houden met takken en gehele lianenstronken die uit de grond waren getoverd. Het fabeldier was een nieuweling, ééntje die nog niet in de encyclopedie voorkwam. Zelfs Summer had moeite het beest in bedwang te houden, dus goed examenmateriaal was het wel. De opdracht voor de leerlingen was heel eenvoudig te omschrijven. Sla het beest voor minstens 10 seconden buiten westen. De beoordeling ging om het proces er naartoe, en het feit of ze het resultaat wel zouden behalen. Dominic moest nou niet lang meer op zich laten wachten, als het beest losbrak moest ze het verlammen met haar crystal-kruisboog. Dan zal het beest een uur buitenwesten zijn, en zouden ze het moeten uitstellen met nog een uur.



"Ugh, de DoomDozer probeerde zich met alle macht te verzetten. Vrijheid was wat hij wou! Hij was zomaar uit zijn middagdutje gehaald om vastgezet te worden. Hij was woest, en zal alles wat hij kon gebruiken om alles wat hij tegen kwam te vernietigen. Degene die het tegen hem op zou nemen had echt de grootste pech van zijn dag. Echt geen twijfel mogelijk!

{Geen Dices, benoem je actie tot een aanval en ik zal namens de DoomDozer posten of er geraakt wordt of niet, en of hij terugaanvalt of niet}

Een uur, zestig minuten. Zo lang moest hij wachten op het laatste gedeelte van zijn examen. Dominic moest zijn uiterste best doen om zijn focus van de vorige opdracht vast te houden. Nog één A en hij was er. Perfectie. Als je het cijfer afrondde dan. En Summer had toegezegd dat te doen. Dan kon hij zijn 'mislukte' eerste opdracht met de Petit Angel vergeten. De wondjes in zijn vingers waren in ieder geval al verdwenen door het pluizige engeltje. Zouden die Angels ook inwendige wonden kunnen genezen? In dat geval moest hij echt eens overwegen er eentje te regelen. Zou goed passen bij zijn onschuldige voorkomen, dat wel. Met een lichte lunch achter z'n kiezen en ook weer de benodigde pilletjes was hij er voor zijn gevoel helemaal klaar voor. Hij had de offensieve Fabeldieren bestudeerd om een idee te krijgen van het niveau en ook nog wat andere naslagwerken had de jongen doorgebladerd. Maar uiteindelijk zou hij gewoon op zijn intelligentie en uitstekende magische vermogens moeten vertrouwen. Qua reactiesnelheid was hij misschien niet de snelste, maar hij had een prima analytisch vermogen en ook zijn twee tegengestelde magie soorten kon hij tot het uiterste benutten doordat hij veel theorie kennis had.
Ongeveer tien minuten voor tijd ging hij op weg, niet van plan te laat te komen als er ongeluk op zijn weg kwam. Zo stapte hij prima op tijd de Arena binnen en zocht het bekende silhouet van zijn docente op. Die was duidelijk erg gefocust op het gedrocht naast haar. Een reusachtig worm geval, wat met woudmagie in bedwang gehouden werd. Het deed Dominic gelijk denken aan de zuid-Erdse Aardworm Giganticus. Net als dit beest was die nogal groot, een uit de kluiten gewassen friemeldier. Toch waren er een aantal opvallende verschillen, beginnende bij de kleurmarkeringen van dit dier en diens pantser. Ook de tanden leken anders. Maar hij zou in ieder geval niet zonder enige voorkennis beginnen. Zoals iedere anthropoda had het Fabeldier een pantser in losse onderdelen. Dat was een van de zwakke punten. Het was misschien niet meteen te merken, maar Dominic was al druk bezig om zijn tegenstander te analyseren nog voor het gevecht begonnen was. Kalm keek hij Miss Summer aan. "Ik ben er klaar voor," gaf hij aan. "Zijn er nog regels of dingen waar ik op moet letten?"
Dominic bewoog zich losjes naar het dier toe, maar bleef eerst nog wat uit de buurt. Analyseren, afwachten. Zwakke punten vinden. Het juiste moment afwachten. Zijn kracht niet verspillen. Dominic zocht jachtig naar een kans en zodra de worm zich iets oprichtte schoot hij enkele vlijmscherpe lichtstralen op de verschillende spleten van het pantser af. Ze gingen zo snel dat ze haast niet te zien waren, dun en scherp. Hopelijk had hij goed gemikt en kon hij zo het weke vlees van de worm doorspiesen op tenminste een plekje. Da zou de beweging van het beestje al ernstig kunnen belemmeren. En anders probeerde hij straks gewoon wat nieuws. Hij bleef op zijn hoede terwijl hij zocht naar de beste manier om de tegenstander bewusteloos te krijgen. De buik was vaat een goede plek om het te verzwakken en de angels moesten afgemaakt worden om een tegenaanval te voorkomen. Maar uiteindelijk zou een fikse impact op hoofd of nek en buikregio waarschijnlijk de grootste kans bieden.

De Dozer die ze mee had gebracht was een stuk sterker dan ze had verwacht! Het schoot nog door SUmmer haar hoofd dat Dominic moest opschieten, toen ze hoorde dat hij er aan kwam. Meteen siste ze met aangespannen hoofd de regels op. "Geen tijdslimiet! Als je zelf opgeeft, onvoldoende! Als je te erg verwond bent, onvoldoende! Slagen? Sla hem voor langer dan 10 seconden KO. Oh.. en omdat je het nodig had. SUCCES!" Zo dat was er uit. Meteen liet ze het beest los door haar magie af te breken. De wortels die zojuist nog om het beest zaten, schoten los en verdwenen weer in de grond. Nu was het tijd voor Dominic om dit af te handelen.

Zelf klapte Summer haar enorme vlindervleugels uit, en vloog over het beest heen om zo achter het beest te vliegen. Haar kruisboog met crystalkogels hield ze nu naar voren gericht met twee handen. Één verkeerd signaal, en ze schoot het beest in één schot KO. Geen gemaar en geen gedonder, haar leerlingen waren haar lief en daar zou geen examen tussen komen.

Tijdens het aankomen lopen had Dominic het beest al geobserveerd, Summer zag het meteen. Dominic had het beest afgespoord naar zwakke plekken, aangezien hij heel nauwkeurig te werk ging. Een flink aantal vlijmscherpe stralen schoten naar de spleten tussen het pantser. Goed gezien! Het beest had zijn hoge verdediging gekregen door het pantser, maar buiten het pantser om was het maar een week dier! Een aantal stralen weerkaatsten op het pantser, en een stuk of drie schoten zelfs terug in de richting van Dominic! Er was wel een straal die de huid van het beest doorboorde, en het groene slijmerige bloed liet vloeien. Maar de aanval die terugkaatste was nu belangrijker, zal Dominic niet alleen het beest maar zichzelf ook opensnijden?

"Eindelijk, verlost! De DoomDozer voelde de wortels die hem vast hielden los laten en verdwijnen. Meteen strekte hij zich uit. Had hij dat maar niet gedaan, een aantal stralen raakten zijn pantser wat vrijwel ongevoelig was maar er was er één die dwars door een spleet van zijn pantser ging. Een withete pijn schoot door zijn rug, en het warme blubberbloed was te voelen over zijn zij. Dat was een flinke snee! Meteen draaide het beest zich moeizaam om. Nu zou hij in de tegenaanval gaan! Toen het vier meter lange lichaam eindelijk was omgedraaid vormde er zwarte wolken rond zijn angels aan zijn lichaam. Hij had op het moment vier angels vrij die in de buurt waren van Dominic, en met elk begon hij op de jongen in te rammen. Zou de jongen hier een antwoord op hebben? ShadowClaw!

ShadowClaw:

Ondertussen waren er twee nieuwe wezentjes op het veld aangekomen. Beide hadden volledig ingestemd toen de vraag was geluid. Een groen beestje met een overdreven grote roze bloem op het hoofd stond paraat naast Dominic. Een roze vliegend bolletje met vleugels hing in de lucht klaar voor actie.

Greenie was meteen gekomen toen hij Dominic kon helpen. Iemand die zo'n goede maaltijd had klaargemaakt moest wel zijn hulp krijgen! Dus toen hij op het veld aankwam en een lichtstraal zag vliegen schoot hij er meteen stevige roze bloemblaadjes op af. PetalDance! En één lichtstraal spatte in splinters op de grond. One down! Two to go! Voor de schaduwklauwen, die met de angels gemaakt werden, was Greenie niet sterk genoeg. Deze liet hij over aan Dominic zelf.

PetalDance:

Anglia was ook aangekomen op het veld. Ondanks dat het geen perfecte score was, had Dominic ruim hoog genoeg gescoord op haar onderdeel om haar steun te ontvangen. Dus toen zij ook de lichtstralen zag terugkaatsen, begon ze op te gloeien en absorbeerde een gehele straal zomaar in haar. Het was een krachtige aanval geweest, en nu moest ze toch even rusten. Die ShadowClaw kon ze niet aan nu. Daarvoor moest ze nog even voor op adem komen.

Gebeurtenissen:
-Dominic snijdt de Dozer met een lichtstraal flink in zijn zij.
-Drie lichtstralen weerkaatsen op het pantser richting Dominic
-Volle steun van Greenie. Greenie stopt er één. Er zijn er nog twee.
-Volle steun van Anglia. Anglia absorbeert er één. Er is er nog één.
-Één lichtstraal schiet op Dominic af.
-De DoomDozer komt met vier angels met ShadowClaw op Dominic af en begint op hem in te timmeren (is nog ruimte voor reactie op deze aanval hoor!)

Okay. 4 meter. Dat was best groot. Het was niet zo dat hij voor de laatste opdracht een fluffig konijntje als tegenstander verwacht had, maar dit was toch wel even slikken. Maar hij zou het klaren en volgens Summer's instructies. Gewond raken was not done, begrijpelijk natuurlijk. Dan kreeg zij weer klachten en moest leerlingen naar de ziekenzaal verschepen. Allemaal gedoe.
Omdat hij geen verwondingen op mocht -en wilde- lopen begon hij kalm. Geen onverwachte bewegingen maken, het dier een beetje tot rust laten komen, voor zover dat mogelijk was met zo'n aanvalsmonster. En vooral: Goed observeren en een strijdplan maken. Fysieke kracht had dit beest zeker, al was het grotendeels gewicht, zo te zien. Een stevig pantser, een aantal scherpe uitsteeksels. Een mond die hij niet graag van dichterbij zou bekijken, deels omdat hij een misselijkmakende stank verwachtte, maar vooral vanwege de slagtanden.

Hij besloot eerst met een simpele, maar doeltreffende aanval te beginnen. Vlijmscherpe stralen schoten op de worm af, scherp was zijn specialiteit. Zijn mikkunsten waren goed geweest, maar het dier had toch ietwat bewogen en daarmee een deel van zijn stralen terugkaatste. Lekker dan. Voor hij ook maar actie kon ondernemen hupste bloemenkop tussendoor en schoot wat groens op de dichtsbijzijnde lichtstraal af. Dominic fronste, maar verloor geen tijd om hierover na te denken. Dat die Petit Angel hier ook was verbaasde hem al minder en met een goedkeurend geluidje zag hij hoe straal numero twee geabsorbeerd werd. Hijzelf dook iets opzij, maar wist zelf ook dat zijn zwakte snelheid was. Daarom stak hij zijn linkerhand vooruit, die op de een of andere manier sterker was met lichtmagie en vormde een warm, verwelkomend nestje voor de lichtstraal. Natuurlijk moest hij die eerst een klein beetje afzwakken, maar aangezien het zijn eigen magie betrof was het toch een stuk minder lastig op te nemen.

Zijn hand tintelde wat en Dominic schudde ermee om de energie die hij daar opgenomen had over zijn hele lichaam te verdelen. Ondertussen was zijn vijand druk in de weer met ten eerste ranzig bloed over de arenavloer te spuiten en ten tweede een duistere wolk te vormen om de puntige uitsteeksel. Ahh, daar kwam de magie tevoorschijn. Het was vreemd om in het gevecht zo hoofdzakelijk lichtmagie te gebruiken, maar hij werd er nu wel toe genoodzaakt. Bovendien was lichtmagie een stuk sterker overdag, ook al omdat de maan slechts sikkelvormig was. Hieraan kon duistere magie dus niet al te veel kracht onttrekken, tot Dominic's spijt. Maar het bleek nu wel een voordeel te zijn. In zijn beide handen verschenen gloeiende latten lichtmagie. Op het eerste gezicht leken ze het meeste op linialen, maar algauw vormden er scherpe punten en weerhaken aan*. Onbewust schoten er toch wat donkere stroken magie doorheen, maar zodra hij dit opmerkte gebruikte Dominic deze om het fundament van de zwaarden sterker te maken. Hij maakte een verrassend soepele beweging, waarbij hij twee angels tegelijk ontweek en probeerde af te hakken. Zijn lichtmagie was daarstraks moeiteloos door het lichaam van het beest gegleden, als een mes door warme boter, dus hopelijk gebeurde dat nu weer als hij mikte op het zwakke puntje net boven het gewricht/buigpunt van de angel.

Er waren nog twee angels over, die daarnet langs hem heen waren gegaan, maar waarmee het beest vast nog een keer zou proberen aan te vallen. Dominic wenste maar dat hij zijn duistere magie kon gebruiken. Niet dat zijn lichtmagie onder niveau was, maar het gaf hem op de lange termijn altijd nachtmerries en daarbij was het een door hem verachtte magie. Maar dat eerste was een zorg voor later en dat tweede had hij wel over voor een goed cijfer. Met een grijnsje stak Dominic één van zijn twee lichtzwaarden in de dichtsbijzijnde angel en schoot de ander af met een extra dot duistere magie voor een hogere snelheid. Hij wilde gelijk in de tegenaanval gaan, maar zijn positie was niet helemaal ideaal momenteel. Zijn bondgenoten waren uit zijn zicht, maar hopelijk had hij nog wat aan ze. Als ze de oversized worm nu eventjes af konden lijden zou Dominic zich naar een gunstigere plek kunnen verplaatsen. Met een verhulde tegenzin vroeg hij om die hulp: ''Als je kan, leidt hem voor af.'' Het alsjeblieft kwam er net niet achteraan, daar was hij te trots voor. Maar zijn stem was ondanks de adrenaline en focus toch nog redelijk vriendelijk geweest, dus dat was al iets.

Dominic rende zo vlug hij kon weg bij de angels, naar waar hij de voorkant van het beest kon zien. Bah, hij had een hekel aan zich zo in het zweet werken. Maar hij was nog gemotiveerder dan eerst, al was het maar omdat hij zich door dit vieze blubberbeest echt niet zomaar zou laten verslaan. Vastberaden vormde hij een soort explosief. Het was een vreemd gezicht, omdat er laagjes zwart en wit over elkaar heen gleden in een hoog tempo. Nu hield hij met zijn wilskracht en magie de tegengestelde soorten bij elkaar, maar zodra hij daarmee zou stoppen zou dat een hoog explosieve situatie opleveren, waarbij de withete lichtmagie voor massieve schade zou zorgen en de keiharde duistere magie schalen in scherven uiteen zouden barsten. Een magische granaat, zogezegd. Die granaat wierp hij met een duistere grijns richting de kop van het beest. Even had hij geaarzeld, maar zodra hij het dier had zien bewegen had hij maar gewoon gegooid. Zelfs als hij niet perfect zou raken zou de explosie vast nog schade doen. Zelf zocht hij gauw dekking door verder achteruit te deinzen en een beschermend schild van rook op te trekken.

*= denk aan swords of revealing light qua uiterlijk.  http://i.tcgplayer.com/25013.jpg

Summer overzag het slagveld. Het zag er niet verkeerd uit voor Dominic. Zijn examen ging zelfs goed! Hij had de Dozer al flink verwond, en zijn vorige twee opdrachten waren zo goed gelukt dat hij volledige steun kreeg van Anglia en Greenie die nu beide voor hem aanvallen aan het afslaan waren. Zelf absorbeerde Dominic het overige wat nog terugkwam van de aanval, en viel hij met lichtzwaarden aan op de Schaduwklauwen van de Dozer. De eerste twee ketsten gewoon af, maar daarna begon Dominic flink te hakken. Twee angels lieten los van de poten, en knapten af in een enorm blubberbad. Het groene plakkerige bloed vloog in het rond in de Arena. De Arena was vrijwel ongangbaar geworden, omdat je bij elke stap vrijwel zou uitglijden. Tot slot gooide Dominic nog een magische granaat. Hoe liep dit af?

Zijn aanvallen waren afgeketst, en zijn angels afgehakt. Het beest krijste van de pijn. Een hoge keiharde toon die vrijwel onafgebroken door de lucht snerpte. Een kleine granaat die richting de Dozer vloog. Het beest opende zijn mond en een donker zwart gat gemaakt van darkmagic ontstond. Het zwarte gat slurpte de granaat op en liet het verdwijnen. De jongen had nu een beschermend schild van rook opgetrokken, maar dat betekende niet dat er geen kans tot aanvallen was. De Dozer opende zijn muil weer, en het zwarte gat was er weer. Nu spuugde hij de granaat weer uit. Maar niet in de richting waar hij altijd op aanviel. Nee, nu gooide hij de granaat naar een opmerkelijk duo, eentje met een knalroze bloem op het hoofd, en de ander bestaand uit een zalmkleurige bol met vleugels.De granaat zou zo afgaan.

En net toen Greenie weer op adem was gekomen, zag hij het gebeuren. De leerling te druk met zichzelf om hun te beschermen. De granaat die in een boog op hun afvloog. Hij zou zo afgaan.

Anglia vervloekte de granaat die richting haar en Greenie vloog, het ene was haar eigen magie waar ze dus niets tegenaan kon schieten, en de ander was haar extreme zwakte. Darkmagic. Ze vervloekte haar eigen zwaktes nu. De granaat kon elk moment afgaan.


Gebeurtenissen:
-Dominic hakt twee angels af
-De DoomDozer slurpt de granaat met een zwart gat op
-De DoomDozer schiet de granaat af richting Greenie en Anglia
-Greenie en Anglia kunnen niets beginnen, en de granaat gaat zo af

Dominic had zijn gezicht afgewend van de -toekomstige- explosie, maar hij had nog wel een mimieme controle over het ding. Het beste vergelijkbaar met de moderne Erdse uitvinding, een soort radar. Het was meer dat hij merkte hoe de baan van zijn projectiel veranderde, tot zijn gigantische ergernis. Dominic kwam overeind, een uitdrukking zonder enige vreugde erin. Hij deed niet eens meer zijn best om happy-go-lucky te lijken.
Twee hemelsblauwe ogen flitsen het slagveld over op zoek naar.. F*ck. Hij zag hoe zijn imposante projectiel in draaiende banen wegsuisde. Aanval mislukt. Dominic zag in zijn ooghoek hoe de lelijke fabeldiertjes van angst trillend hun lot afwachten. Zouden ze dood gaan of zou Summer ze redden, de miezerige dingen? Wacht- Summer.. Dat laatste bracht hem weer bij positieven en de sadistische grijns verdween. Hij schoot naar voren en verdween gewoonweg. Het was de enige manier waarop hij snel genoeg zou kunnen zijn. Dominic was via zijn duistere schild de schaduwwereld ingedoken en wist zo bij zijn twee heerlijk nutteloze bondgenoten te komen. Bah, hij had nog beter twee katten als teamgenoten kunnen hebben, die harige fluffballen hadden tenminste hun nagels nog en waren slim genoeg om een gevaar te ontwijken.

Genoeg gezeikt. HIj sloot zijn ogen in pure concentratie en duwde een felle barriere licht omhoog. Hng. Kom op. Het was nou eenmaal dag en de stomme novanen waren in het voordeel, ja. Met die barriere ketste hij het projectiel af tot die midden tussen hem en de Doomdozer explodeerde. Het felle witte licht leek op het eerste gezicht niemand te schaden, maar vlijmscherpe stukken vlogen alle kanten op. Een aantal scherven boorden zich in zijn barriere, wisten er een paar centimer door te steken, maar bleven dan vastzitten. Ook om hen heen regende het en met een gemompeld woord beval hij de twee dieren om dicht bij hem te schuilen. De krachtinspanning bracht hem tot op zijn knieën, maar hij hield vol.

Dit had lang genoeg geduurd. Nog zoiets en hij kreeg een één omdat hij zijn lieve vriendjes in gevaar bracht. Bah. Dominic kwam overeind. Hij besloot wederom het schaduwrijk in te sluipen en een vlugge aanval op de kop aan te brengen. Teleportatie was zeer lastig, maar hij had zijn doel nu goed in zicht en het moest, het moest gewoon lukken. 'Pas op, laat hem je niet pakken. Zorg voor.. afleiding op afstand.' Dominic gaf het goede voorbeeld en liet Anglia en Greenie achter met een stroboscopisch licht, wat felle flitsen afwisselde met duisternis. Flits. Flits. En weg was hij. Misselijkheid was een van de bekendste bijwerkingen van schaduwreizen, maar dat was het minste van zijn zorgen. De jongen kwam iets te hoog uit, verscheen in de lucht zo'n anderhalve meter boven de kop van de Doomdozer. Maar hij gebruikte die tijd goed om een vlijmscherpe staak van zo'n 20 centimeter doorsnede en een halve meter lang te maken. Een samenspel van zwaartekracht en zijn spierkracht duwden de staak zo diep mogelijk in de groef van het pantser van de doomdozer, waar bij een normaal mens de nek zou zitten. Dit kon wellicht een verlamming tot gevolg hebben, als de staak te diep geraakte, maar Dominic hield net een klein beetje in om te voorkomen dat de zenuwen ongeneesbaar beschadigd raakten.

Hij stond bovenop de Doomdozer en twijfelde een kort moment wat hij nu moest doen. Of hij nog iets moest doen. Als de jongen wat dommer en goedgeloviger was geweest had hij nu gebeden dat hij gewonnen had, maar Dominic vertrouwde enkel op zijn ratio die zei dat het niet waarschijnlijk was dat de Doomdozer nu nog vrolijk rond zou slingeren. 10 seconden. Dat was alles wat hij nodig had.

Wanneer de heat zijn hoogtepunt bereikt is het een kwestie van vertrouwen. Vertrouwde Summer dat Dominic haar dieren ging redden? In een examen moest Summer vertrouwen hebben in haar leerlingen, ze waren namelijk er om te laten zien wat ze de laatste tijd allemaal hadden geleerd. En toch vertrouwde Summer menig leerling niet, en waarom? Omdat driekwart nog geen les had bijgewoond maar wel kwam opdagen wanneer ze voor mammie en pappie goede cijfers moesten halen. Dominic's pappie en mammie mochten trots zijn op de aanwezigheid van de jongen, als het een leerling was geweest die bijna nooit in haar les was, had ze ingegrepen en was Dominic gezakt voor dit onderdeel. Maar nee, Summer kneep haar handen samen om de kruisboog. Zo kon ze bij ernstige nood de granaat ook nog deactiveren met een enorme staak magie er doorheen, wie ze met precisie door middel van de kruisboog er heen zou schieten. Maar dat was niet nodig.

Dominic was supersnel door middel van schaduw technieken, en kwam op tijd tussen de granaat en de fabeldieren staan. Was het met tegenzin, maar hij riep een lichtbarrière op. De granaat stuiterde van de lichtbarrière af, en ontplofte tussen de barrière en de Dozer in. scherven spatte alle kanten op, en Summer moest zelfs zichzelf redden door een schild gemaakt van wervelwinden. De kracht van die granaat was van hoog niveau. Hoe kon een student zulke wapens maken? Summer moest maar eens met de hoofdmeester gaan praten over de technieken die haar collega's leerden aan de leerlingen. Ondertussen waren haar dieren gered door Dominic's barrière en had de Dozer geleden. Hij had flink wat scherven kunnen houden met zijn schilden, maar er waren flink wat scherven het roze vlezige lijf binnengedrongen van het beest, en het zag er naar uit dat het niet lang meer zou houden voor het knock-out ging.

En daar kwam de genadeslag, haar huisdieren weigerden voor het grote ego van Dominic nog te werken. De afkeurende blikken en opmerkingen waren nu te veel geweest. Ook het feit dat de student de beesten in zulk gevaar had laten komen bracht het idee op dat beide over de muur hopsten, en vrolijk in de tribune gingen zitten kijken hoe de student het alleen afmaakte. Summer moest ze ergens gelijk geven, het was Dominic's fout dat hij moest ingrijpen. Summer had Dominic graag zien slagen met een perfecte A. Maar dat zat er gewoon niet meer in, dat moest de jongen ook inzien.

Als eindklap gaf Dominic de DoomDozer een prachtige staak van anderhalf meter lang door zijn nek, en de Dozer stortte in. Het beest klapte met een knal op de grond, terwijl er stofwolken omhoog schoten toen het beest in het zand hapte. Tot tien telde Summer niet meer, dit beest zal de komende dag niet meer aanwezig zijn. Die had genoeg klappen gehad. Ze klikte een grijze kristal op haar kruisboog, en mikte. Na haar schot, drong haar teleportatie kristal zich in de buik van de Dozer en met een flits was het beest verplaatst naar haar lokalen, daar kon ze het beest weer oplappen na dit spannende gevecht.

Ze klapte haar vleugels in, en kwam op de grond staan. Nu moest ze Dominic het slechte nieuws nog vertellen. "Goed gedaan Dominic!" riep ze enthousiast toen ze op de grond terecht was gekomen. "Wat een gevecht! Ik moet je alleen nageven dat je zo nu en dan wat schoonheidsfoutjes hebt gemaakt. Ik geef je dus een A-. Hiermee ben je geslaagd met een gemiddelde van een A-. Gefeliciteerd!" En snel, zonder te wachten op de gefrustreerde reactie van de altijd zo perfect willende Dominic, gritste Summer Anglia en Greenie van de tribune en vluchtte ze naar de school weer. Tijd voor het volgende examen.

{Congratz Emmerd, Dom is geslaagd met een A-. Al vind hij dat wat minder gok ik xD IK doe een pb naar Noah, dan staan je missiepunten er zo snel mogelijk bij. Je hebt er 15 verdiend. Er is nog ruimte voor Dominic om te reageren, maar dit is SumSum d'r laatste post in dit examen!}