Ze zuchtte en staarde naar het meisje in de spiegel. Ze had het grijze shirt bevlekt met watermeloensap vervangen door een zwart shirt wat leek op het exemplaar wat ze tijdens het gevecht tegen de vuurdraak had gedragen. Hetzelfde model, hetzelfde merk, hel, ze had het zelfs op dezelfde dag gekocht (dat deed Bree nu eenmaal, als iets goed zat meteen drie exemplaren kopen, was wel zo makkelijk) maar hetzelfde shirt was het niet.
Het shirt wat ze gedragen had tijdens haar vorige praktijkexamen verzorging van fabeldieren was gescheurd, verbrand en uiteindelijk door Nate van haar lichaam gescheurd. Hij had het ergens naast hen neer gegooid en Bree had het teruggevonden in twee stukken. Nee, dat shirt had zijn beste tijd gekend en ze zou het nooit meer dragen. Sterker nog, het lag al bij het vuilnis. Ze zou binnenkort voor nieuwe kleding moeten gaan winkelen – er zaten tegenwoordig overal gaten in.
Overigens niet in dit shirt; dat was de reden dat ze het aangetrokken had. Samen met haar legerbroek en kisten zag ze er wel uit als iemand die haar praktijkexamen ging halen. Zelfs al was het een offensief examen en was Aubree toch echt het voorbeeld van een witte magiegebruiker.

Een paar minuten voor het begin van haar examen kwam ze aan bij de arena, een flesje water in haar hand. Summer was er al (natuurlijk was die er al, ze was verdomme de lerares, zij was degene die dit organiseerde, het was ontzettend logisch dat ze er al was) en haar examen-onderwerp, als je het zo kon noemen, was er ook.
Ze wachtte even tot ze de opdracht had gekregen – sla het beest tien seconden buiten westen – en focuste zich daarna op de proef zelf. Haar grootste probleem, besefte ze al gelijk, was dat ze het wezen niet kende. Ze had haar boeken nog doorgebladerd en was niets wat hierop leek tegengekomen. Dit zou moeilijker worden dan Aubree had gedacht.

Het flesje nog steeds in haar linkerhand bungelend liep ze op het vastgebonden wezen af – wat nu al niet meer vastgebonden was, dank u miss Summer – en bestudeerde ze het. Dat was echter gemakkelijker gezegd dan gedaan: het beest was woedend. Het was een wezen dat leek op een duizendpoot. Wat wist ze over duizendpoten?
Ze sprong naar de zijkant om te voorkomen dat het wezen haar plette en draaide in een beweging de dop van haar flesje, liet het vallen en trok met watermagie zelfs de laatste druppel eruit. Als een slang wikkelde het zich om haar beide onderarmen en ze keek weer op naar het wezen, kwam te weten dat de onderkant ervan wat minder bepantserd leek dan de bovenkant. Als ze het daar raakte.. Ze moest voorzichtig zijn – ze wilde het dier zeker niet doden, daar was geen reden voor – maar dat leek voorlopig haar beste gok.
Bree zette zich af van de grond en sprintte een halve meter onder het beest, stuurde het water daar aangekomen tegen het weke vlees van het beest. Het zou niet snijden, eerder slaan. Ze hoopte maar dat het genoeg was, want ze had weinig tijd: voordat het water gevallen was, had Aubree de benen alweer genomen en stond ze op iets veiliger grond.

Woekerplant:

Protect:

De o zo bekende adrenaline pompte door haar aderen en een grijns verscheen op Aubree’s gezicht terwijl ze de reactie van de Doomdozer bekeek. Planten schoten uit de grond en bewogen zich naar haar toe. De grond trilde, maar met haar evenwicht zat het nog aardig goed.
De petit angel van eerder schoot te hulp en Bree’s grijns werd breder. Kennelijk had ze indruk gemaakt op het beestje, want een spreuk als protect lokte je niet zomaar uit, zeker niet in jouw voordeel. Het beestje gaf haar meer dan genoeg tijd om het water uit haar flesje op te pakken van de grond en het met bijna sierlijke pirouettes op de doomdozer en zijn planten af te schieten. De planten zouden er een stuk minder vervelend van worden, ze wist niet zeker of de aanvallen ook maar enig effect zouden hebben op de Doomdozer zelf. Ach, ze zou het wel zien. Ze hoefde hem immers niet te doden, alleen maar bewusteloos te krijgen. Daarvoor zou ze echter wat zwaarder geschut nodig hebben dan haar halve liter water.

De Lotus kwam dus als een antwoord op haar gebeden (die ze niet had gebeden, het is maar een figure of speech) en toen het wezen haar in haar moedertaal vroeg wat ze nodig had, wist Aubree dat er maar een antwoord mogelijk was.
‘Vatn, mikið vatn og hægt er.’ Water. Zoveel mogelijk water.
Voor wat Aubree van plan was, was er een hoop water nodig, wilde ze in een keer slagen. Ze zou het ook in rondes kunnen doen, maar dat zou haar behoorlijk uitputten. Ze ontweek een laatste woekerplant en wierp een blik op de petit angel. Het wezentje had de aanval waarschijnlijk niet helemaal tegengehouden en ze hoopte dat het nog oké was.

De Angel leek oké te zijn. Het wezentje kroop naar de rand van de arena, maar het kon op z’n minst nog kruipen. Bree wilde het wel helpen, maar wist dat als ze dat zou doen, de Dozer haar waarschijnlijk in vijftien stukken zou breken en zou bewaren voor dagen waarop hij zin had in watermagiër-snacks.
Niet dat miss Summer dat zou laten gebeuren, maar was zij er niet, dan zou dat gebeuren. Wat er waarschijnlijk zou gebeuren was dat Bree knock-out geslagen zou worden door een of andere aanval die ze niet zou zien aankomen en dan zou ze een onvoldoende krijgen voor dit onderdeel.
Naar Anglia zou het meisje dus niet snel meer omkijken: omdat het beestje zichzelf wel zou helen en omdat ze anders de Doomdozer uit het oog zou verliezen.

Terwijl de Dozer te druk was met… waar Dozers ook druk mee zijn als ze niet probeerden hun tegenstander in duizenden stukjes te scheuren, begon de Lotus aan wat Aubree het wezen had gevraagd: water maken. Modder begon rond het plantje te vormen, het breidde zich uit. Met verbazing staarde ze naar het wezen. Bree wist dat de lotussen zelf water konden creëren, maar zoveel? Ze stond tot aan haar enkels in het water.
Een grijs verscheen op haar droge lippen. Nu leek haar flesje water wel erg klunzig.‘ Þakka þér.’ bedankte ze de Lotus, waarna ze aan het werk ging.

Bree kwam uit een regio waar de hoofdmagie de manipulatie van water was: het bewegen, beheersen en gebruiken van water in zijn vloeibare vorm. Er waren maar weinig mensen die ijs gebruikten bij hun dagelijkse taken, dus had het meisje er nooit veel over geleerd. Tot ze naar Starshine was gekomen, that is. En ze ging haar geleerde trucjes in de praktijk gebruiken. Ze kon er geen beter moment voor bedenken.
Haar linkervoet schoof ze naar voren, door het modderige water heen, zodat hij stevig op de grond stond. Haar rechtervoet schoof ze op dezelfde manier naar achteren, wat ertoe leidde dat ze door haar knieën moest gaan. Ze draaide haar bovenlichaam van links naar rechts, ervoor zorgend dat al het water in de arena meekolkte met haar bewegingen.
Met een beweging die erop leek alsof ze iets zwaars duwde, spatte ze het water omhoog en bevroor ze het om de poten van de Doomdozer.

Een paar liter bleef over, verzameld boven de nek van de Doomdozer. Wat Aubree wist over wormen was niet veel, maar ze wist wel dat elk dier er een hekel aan had als de nek werd aangevallen. Ze kneep haar beide handen dicht, en het water bevroor, waarna het gigantsche ijsblok naar beneden viel, recht op de wervel.

Ze hoopte maar dat dit wat zou doen, want ze was uitgeput.