De uur pauze was voorbij, en Summer had voorbereidingen getroffen in de Arena. Zelf stond ze vol focus het fabeldier in bedwang te houden met takken en gehele lianenstronken die uit de grond waren getoverd. Het fabeldier was een nieuweling, ééntje die nog niet in de encyclopedie voorkwam. Zelfs Summer had moeite het beest in bedwang te houden, dus goed examenmateriaal was het wel. De opdracht voor de leerlingen was heel eenvoudig te omschrijven. Sla het beest voor minstens 10 seconden buiten westen. De beoordeling ging om het proces er naartoe, en het feit of ze het resultaat wel zouden behalen. Adrian moest nou niet lang meer op zich laten wachten, als het beest losbrak moest ze het verlammen met haar crystal-kruisboog. Dan zal het beest een uur buitenwesten zijn, en zouden ze het moeten uitstellen met nog een uur.



"Ugh, de DoomDozer probeerde zich met alle macht te verzetten. Vrijheid was wat hij wou! Hij was zomaar uit zijn middagdutje gehaald om vastgezet te worden. Hij was woest, en zal alles wat hij kon gebruiken om alles wat hij tegen kwam te vernietigen. Degene die het tegen hem op zou nemen had echt de grootste pech van zijn dag. Echt geen twijfel mogelijk!

{Geen Dices, benoem je actie tot een aanval en ik zal namens de DoomDozer posten of er geraakt wordt of niet, en of hij terugaanvalt of niet}

Het uurtje pauze dat hij had gekregen, had hem tijd gegeven om alles op een rijtje te zetten en eens te bezinnen. Hij had het prima gedaan voor een nieuwe student ook al waren de kleine foutjes enorm zichtbaar. Langzaamaan stak hij een sigaret op terwijl hij wandelde richting de arena en al snel werd hij weer rustig. Hij moest naar de arena dus dat betekende vechten en de zwakke punten raken. Dit werd een leuke klus dus, hij blies de rook uit zijn mond en doofde de sigaret tussen zijn twee vingers voor hij deze liet verdwijnen. Uiteindelijk arriveerde hij in de arena en zijn ogen keken omhoog, richting het enorme duizendpoor ding dat zich probeerde los te wrikken uit de magische kettingen die Miss Summer had gebruikt het beest te ketenen.

En wat moest hij met het beest aanvangen? Doden? Verwonden? Knock-out slaan? Adrian trok zijn lip op en hij zette zich schrap, zijn been opgehoffen, tegelijkertijd kijkend naar het beest, het was nog altijd een insect en naar zijn weten was de bovenkant enorm gepantserd en de onderkant dus vrij onbeschermd. Dus hetgene wat hij moest doen was het dier raken op zijn zwakke plek, of door zijn pantser breken boven op zijn kop, om hem dan K.O. te slaan of zelfs te doden. Geen idee wat Summer wilde dat hij deed. "Dus, wat is hier de bedoeling van? Hem te verwonden, te doden of K.O. te slaan?" zijn vragende blik gericht naar Miss Summer.

(derp, sorry :c)

Summer was vol opperste concentratie toen Adrian de Arena binnen kwam lopen. Zonder kans te krijgen om de opdracht uit te leggen, begon Adrian al te kakelen. Meteen onderbrak ze hem door te roepen. "SHUT IT. Seriously dit is zwaar genoeg om hem vast te houden, dus geef me eerst de kans het uit te leggen. Thnx. Knock him out for 10 second. Have fun." Ze was flink geïrriteerd. Leerlingen die voor hun beurt praatten, bah. Ze liet meteen de magie los, en de DoomDozer schoot los. Summer liet hem, Adrian wist het allemaal toch wel zo goed. Haar vleugels klapten uit, en ze vloog over het 4 meter hoge beest heen. De kruisboog met crystal die ze had, richtte ze met beide handen op het beest. Ondanks de gevoelens van net, de veiligheid van haar leerling ging voor alles.

"De DoomDozer was los, en ging meteen op de jongen af die in de Arena was gelopen. Hij zou de eerste aanval uitvoeren en zien hoe de jongen het vond om vastgebonden te worden. Uit zijn enorme mond kwam een grote plakkerige straal met kleefdraden. Als Adrian hier door geraakt zou worden, zou hij een coconnetje worden, en als voedsel dienen. StringShot!

Stringshot:

Adrian hield van de reactie die Miss Summer hem gaf: "SHUT IT. Seriously dit is zwaar genoeg om hem vast te houden, dus geef me eerst de kans het uit te leggen. Thnx. Knock him out for 10 second. Have fun."
Alright, nu wist hij al tenminste wat hij moest doen. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen het beest eindelijk werd losgelaten in de arena, zijn blauwe en grijze oog keken zoekend naar het zwakke punt van het beest tot hij zag dat een vettige brij naar hem gespuwd werd. Natuurlijk was zijn eerste reactie opzij springen, op een elegante manier die je niet van hem verwacht. Zijn mond hield hij toen hij rondsprong om te kijken naar nog meer zwakke plekken buiten zijn onderlijf, want dit was immers slecht te raken als hij constant ging spasten zoals hij nu bezig was. Een grijns sierde zijn gezicht, terwijl hij een sigaret opstak, wat betekende dat hij maar al te serieuzer ging worden.

Hij moest zien de ogen uit te schakelen van dit verdomde beest en wat beter als zijn voet als warme tandenstoker zou dienen die er zou inprikken om hem tijdelijk van zijn zicht te verlossen? Beste manier die hij kon vinden tot nu toe. “Diable... Jambe...” mompelde hij met een maniakale grijns terwijl hij zijn been omhoog trok en het meteen vuur vatte. Hij sprong in de lucht, zijn haar dramatisch wapperend door de vlammen die heel wat wind veroorzaakte in de arena. Een rondje draaide hij voor hij zichzelf door de vlammen liet meegaan, om meer snelheid te creëren. "Collier Strike!" riep Adrian eenmaal hij zichzelf boven het oog bevond, begon hij aan hoge snelheid zijn voeten omhoog en omlaag te bewegen als een soort speer, geen idee of de vlammen of zijn voet het doelwit zouden raken, maar het was alleszins een goede poging tot.

Wetende dat hij niet lang zo boven dit beest kon blijven hangen, hield hij op en begon hij weer, met beide voeten op de grond, zichzelf rond te arena te begeven, zodat dat beest hem moeilijker zou kunnen raken, mocht hij nog kunnen zien door beide ogen, want Adrian had al zijn aanvallen op één oog gericht, zodat hij maar aan een kant een degelijk gezichtsveld had, wat het voor Adrian al makkelijker maakte om de onderkant van de DoomDozer te kunnen raken terwijl zijn been nog in vuur en vlam stond.

Diable jambe, collier strike:

(hope you won't mind me dodging the sticky stuff Summer-chan )

Adrian had de snelle start van de DoomDozer weten te ontwijken. De DoomDozer was met spinrag gaan schieten, dus de halve arena was gevuld nu met een plakkerige ondergrond. Dat zou Adrian nog wel eens de dag om kunnen doen. Al was hij nu bezig met een spectaculaire aanval. Hij koos er voor om niet met zijn Dark magic aan te vallen, maar met zijn Fire magic. Wat natuurlijk een hele goede keuze was tegen een reuze insect. Ook de plek van de aanval, in een oog van het beest, was een prachtige keus. Het was een zwakke plek, met een grote functie, dus zou het vrij pijnlijk zijn, en een flinke beperking opbrengen op het beest. De trap was raak, en met een enorm splettende klap knapte het oog in duizenden stukken door de arena. Summer hield de spetters die haar kant op kwamen tegen met een wervelstoot door haar Air magic. Maar ze zag nog dat Adrian niet zo schoon uit dit duel kwam. Wat zou de volgende aanval zijn van de Dozer?

Wat een afgrijselijk ventje dit. Eerst ontweek hij zijn stralen, om vervolgens één van zijn ogen tot moes te schoppen. Zijn oog spatte in duizenden stukken door de lucht, en besmeurde daarbij Adrian in zijn geheel. Groene drapperig bloed vloog overal naartoe, en plakte aan alles wat het raakte. Adrian dus. Adrian kwam op de grond en begon zich rond te bewegen. De Dozer reageerde door hier heel hard met zijn onderlijf tegen Adrian aan te meppen, zodat hij in één van de drekhopen kwam waar hij StringShot had geschoten. Slam! De jongen lag nu op zijn rug vast op de kleverige bende. Het enige probleem was dat Adrian nu in de grote dode hoek lag van de Dozer, die vergroot was doordat zijn oog kwijt was. Dus zonder pardon begon het beest maar gifangels door de lucht te sproeien in de hoop dat hij het rotjoch zou raken. Poison Sting!

Slam:

Poison Sting:

Gebeurtenissen:

-De Dozer mist een oog
-Adrian zit onder bloed en stukken oog
-Adrian wordt met een klap in een plakkerige hoop geslagen
-De Dozer sproeit gifangels in de lucht

Ah jakkes! Natuurlijk had Adrian niet verwacht dat het zo’n vettige boel ging worden, verdomme, dat was nu weer ook niet de bedoeling en hij had ermee het beest alleen maar bozer gemaakt. Voor hij de tijd had om zichzelf schoon te maken sinds hij onder de drek zat van zowel het oog als spatten bloed, werd hij met een heftige slag in een web geslagen, dat enorm plakkerig was. Gelukkig lag hij in de dode hoek, alhoewel er nu gifangels naar alle kanten werden gesmeten door het gedesoriënteerd dier dat nu vast verdomd veel pijn had. Lichtjes beet hij op zijn sigaret die hij vervolgens uitspuwde richting zijn arm die vastplakte aan het vettige spul waar de Doomdozer hem eerder in wou vastzetten. Die slag deed best wel verdomd pijn, maar dit moest hij maar negeren tot na hij dit afgehandelt was, het zou hoogstens een blauwe plek worden, een grote, vieze, blauwe, plek.

Tot zijn verbazing schoot het vrijwel snel in brand en kon hij zich net op tijd losrukken voor zijn kleren er helemaal van gingen verschroeien. Gelukkig dat hij zo snel gereageerd had met zijn hand, want een van de gifangels had hem net op een haartje gemist. Hij nam een hap adem voor hij vuur uit zijn mond blies, dat vrijwel de barrage van gifangels van hem weghield, weer tijd om zichzelf in beweging te zetten dus. Tijdens de Doomdozer zo druk bezig was met gifangels te schieten rondom zich, was zijn onderlijf compleet open en bloot. Een prima open stuk en in de dode hoek kon Adrian dus nu het beste toeslaan, het was nu of nooit. Weer zette hij zijn been in vuur en vlam en rende hij naar het verdomde dier toe om dan weer wat snelheid te creëren door een paar maal te draaien. “Poitrine... Shoot!” riep hij voor hj dan volop de kracht van zijn been uit te oefenen op de onderbuik van het beest. Geen idee hoeveel impact het ging hebben, maar natuurlijk hoopte hij genoeg.

Hierna nam hij afstand en beweegde zo dat hij in de dode hoek bleef van het beest terwijl hij de resterende gifangels ontweek, soms de ene wat moeilijker dan de andere. Hierdoor zou de Doomdozer vast nog furieuzer worden, hetgene waar hij op doelde, hij zou vaker zijn zwakke plekken tonen en hiervoor zou hij het dier afstraffen, zoals hij het deze maal had gedaan. Adrian zat nu wel zonder sigaret en hij verlangde er verdomd hard naar, maar hij moest dit gevecht winnen en elk ding dat van nut kon zijn, zou hij gebruiken ook. Het geweldige was dat zijn vuurmagie verdomd efficiënt bleek te zijn.

Poitrine shoot:

(Als er iets niet naar je wens is, zeg het me eventjes, ik pas het met plezier weer aan )

Adrian zat vastgeplakt aan een web, en de Dozer begon aan te vallen. Summer had paraat gestaan om de Dozer neer te schieten op het moment dat Adrian geraakt zou worden. Maar Adrian loste het voor zichzelf op door het web weg te fikken. Om vervolgens met dezelfde trap naar de wekere buikgedeeltes te trappen van de Dozer. De Dozer draaide zich om, en Adrian ketste met zijn trap af op het harde schild dat het beest op z'n rug had. Het zorgde voor een flinke smak die Adrian maakte tegen het schild, en daarna tegen de grond.

"De Dozer had hem gehoord. Het geluid van de kolkende vlammen had Adrian verlinkt. Meteen was hij omgedraaid, en had de jongen vol een mak laten maken richting de vloer. De klap op z'n schild was hard, en de klap op de grond was hard voor Adrian. Maar daar was de Dozer nog niet mee afgedaan. Meteen liet hij Donkere magie door zijn nog hele oog kolken en schoot hij het in een straal op Adrian af. NightShade!

NightShade:

Summer was nu helemaal klaar om  in te grijpen. De NachtSchaduw aanval zal Adrian de das om doen, en na die klap op de grond was er niets wat hij er aan kon doen. Tot Summer herinnerde aan een aspect van dit examen, en ze zich afvroeg wanneer Adrian die hulp zou krijgen. En net toen ze dit allemaal afvroeg, zag ze de hulptroepen arriveren.

Anglia was vertraagd geweest. Ze had eerst Greenie willen ophalen voor ze in de Arena zou verschijnen, maar ondertussen waren ze een zonnebloem tegengekomen en Greenie kon het niet laten om al zijn plantencharmes op de zonnebloem af te vuren. Nadat Greenie al een kwartier verdaan had, had Anglia een messcherpe lichtstraal op de grote bloem gevuurd om er meteen een moordend einde aan te brengen. De zonnebloem was onthoofd. Nu ze eindelijk in de Arena kamen, zag Anglia al dat ze flink nodig was. Meteen vloog ze op Adrian af en begon ze zijn beurse plekken te healen met haar Light Magic. Dit was eenmaal haar sterke kant.

Wat een lullige actie was het geweest van Anglia. Net toen hij die prachtige zonnebloem op date wou vragen, vermoorde ze haar. Hoe kon ze zoiets moois op zo'n gruwelijke wijze afbreken?! Well... Hij had een afspraak dus was hij toch maar naar de Arena komen. De zonnebloem was hij meteen vergeten. Die aanval moest hij stoppen! Vanuit zijn handen liet hij allemaal grene bladeren verschijnen, die hij met ene flinke stoot magie op de aanval afschoot. LeafStorm! Meteen toen de aanvallen contact maakten verschenen er grote wolken, met ene krachtige explosie tot slot. Maar de aanval was wel mooi afgekaatst. Go Greenie!

LeafStorm:

Gebeurtenissen:
-De trappende beweging is afgekaatst met het schild op de rug van de Dozer
-Adrian maakt een smak tegen het schild, en een smak op de grond
-Anglia geeft haar volle steun, ze healt op het moment de breuse plekken
-Greenie geeft zijn volle steun, hij schiet de NightShade uit de lucht met LeafStorm
-R.I.P. dear sunflower.

Verdomme, de vlammen hadden hem verraden, zijn positive vrijgegeven en nu smakte hij met zijn voet op volle snelheid tegen het schild. En daarbij had het verdomde beest niet genoeg en schoot hij nog dark magic af op hem, maar sinds hij zo hard geraakt was, kon hij deze aanval niet ontwijken, met zijn handen op zijn been gedrukt, wachtte hij af tot die verdomde straal hem had geraakt, lichtjes hijgend en enorm kwaad keek hij in de richting van het beest dat hem nu zou afmaken. Hij had beter moeten nadenken, maar mocht er nu nog een mirakel komen, begon hij toch te denken. Zijn ogen vernauwden zich toen hij zag dat er hulp onderweg was en ze waren ruimschoots op tijd.

De petit angel begon zijn breuze plekken te helen terwijl de samsara lotus de aanval van de verdomde Doomdozer afkaatste, dit was genoeg tijd voor hem om geheeld te worden. Een bedankende glimlach werd beiden geschonken en hij zei zachtjes richting de Lotus: “Mijn excuses voor het gestoomde eten, ik had beter moeten weten,” Langzaam stond hij op en keek hij naar beide bondgenoten die hij erbij gekregen had. Hij was ze enorm dankbaar voor de hulp, maar echt enorm zeer dankbaar en dat was te merken aan zijn gezichtsuitdrukking. Nu werd het menens “Let’s show him everything we got,” zei hij met een grijns. In zijn handen verschenen twee scherpe messen gemaakt uit puur vuur. “Samsara, kan je hem proberen af te leiden? Ik wil je niet in gevaar brengen, maar dat geeft me genoeg tijd om het af te handelen, hoop ik,” Natuurlijk hoopte hij op een positief antwoord door middel van de earth magic, maar hier had hij geen tijd voor. “Time for me to show that a true chef knows how to use his knives,” Met een behendige beweging liet hij de messen ronddraaien voor hij op het beest afliep en snijdende bewegingen begon te maken over het hele lichaam van het dier, nog steeds in beweging zodat hij zichzelf niet nog eens zou laten raken op zo’n manier. Dat zou fataal worden en dat wist hij goed genoeg, tenzij Petit Angel hem genoeg backup gaf net zoals Samsara.

Nu zou het voor hem al een tikkeltje makkelijker worden om het beest te verslaan, de tekenen van moeheid begonnen toe te slaan, maar Adrian liet zich er niet door meeslepen, hij was razend en door zijn aderen pompte adrenaline. Nu maar hopen dat de brandenden messen effect hadden gehad, anders wist hij goed genoeg dat dit slecht ging aflopen. Nog steeds bleef hij in beweging en hij mikte het vuurmes richting het beest zijn andere oog, natuurlijk hopend dat het raak was, dit was een van zijn last resorts mochten de vuurmessen hun snijwerk niet goed gedaan hebben. Hij had nog een vuurmes vast, om zichzelf te verdedigen, als hij de laatste fase van zijn vuurvorm moest gebruiken, dan was hij enorm desperate geworden.

His knives, slightly on fire:

Jahoor, de hulpjes waren eindelijk gekomen. Summer vroeg zich ergens af wat ze zo lang nam, maar het was al goed dat ze in ieder geval waren komen opdagen. De Samsara ketste de aanval zonder problemen af, en de Petit Angel was meteen begonnen met het healen van Adrian. Omdat ze in de dode hoek van de Dozer waren terechtgekomen hadden ze flink tijd om zich weer te hergroeperen. Anglia bleef nu achter, omdat ze geen grote aanvalskracht bevatte. Meteen keek Summer Anglia aan met een blik die vroeg waar ze zo laat van kwamen. Anglia boog haar hoofdje richting Greenie, en dat zei genoeg.

"De leerling was gehealt. En nu had Anglia even geen taak. Aanvallen op volle kracht? Dat zou voor de Dozer nog steeds voelen als een wattenschijfje tegen zijn lijf. Nee Anglia bleef maar even op de achtergrond. Meteen zag ze de vragende blik van Summer. Het was haar schuld niet! Ze wees met haar hoofd knikkend naar Greenie, aangevend dat het haar fout niet was geweest.

Nu moest hij aanvallen met alles wat hij had. En aangezien zijn bondgenoot met messen begon te vechten, kon Greenie daar wel aan meewerken. Uit zijn armen ontstonden grote felgroene mesvormen. Deze waren messcherp, en één van de sterkste aanvallen die Greenie bevatte. Met volle snelheid stormde hij op één van de angel-poten van de Dozer af. Tijd om hem eens in mootjes te hakken! LeafBlade!

LeafBlade:

Gebeurtenis:
-Greenie valt aan met LeafBlade op een poot

Dit gevecht was bijna ten einde, dit was overduidelijk, beide partijen op het randje van oververmoeidheid en een van hen moest de genadeslag geven, oftewel de DoomDozer die halfblind was, oftewel Adrian en zijn allies. Een van de messen gooide hij uit pure noodzaak richin het dier
Het mes was raak en Adrian keek grijnzend toe hoe het beest gilde van de pijn en door de leafblade van Greenie was het beest helemaal de klutz kwijtgeraakt. Dit was Adrian’s laatste aanval, de doorslaggever, hij voelde het tot in zijn kleine teen. “Hell memories...” zei hij zachtjes toen hij helemaal in vuur en vlam stond. “Bouquetière Shot” zei hij voor hij een handstand deed, zijn benen introk en zichzelf omhoog veerde met zijn armen, zijn benen strekte hij om dan de onderkaak van het dier te raken met zijn brandende voetzolen. De DoomDozer viel neer en Adrian zette zich weer op de grond en begon al hijgend in zichzelf af te tellen. Niet zeker wetend of dit de genadeslag zou worden.

10..
9..
8..
7..
6.. Nog steeds geen  beweging ..
5..
4..
3..
2..
1..
0..

Adrian haalde opgelucht adem toen hij eindelijk wist dat het gedaan was. Met een langzaam gebaar maakte hij een kleine zwarte bol die alle vuiligheid van zijn lichaam afhaalde. Bedankend keek hij naar Anglia en Greenie die enorm goed hun best hadden gedaan en beiden werden beloond met een flinke aai over hun bol. “Bedankt, zonder jullie had ik het niet gered. Deze jongen was helemaal kapot en moe, een flinke maaltijd zou er zeker bij hem nu goed ingaan, dat was zeker. Toch bleef hij even wachten, kijkend naar Miss Summer, hij had er een te vettig boeltje van gemaakt, dus dat zouden minpunten opleveren, dat wist hij. De excuses voor de rommel en de twee ogen die de doomdozer mistte waren af te lezen op zijn gezicht, sinds hij te moe was om nog één woord uit te brengen.

(als ik niet mocht aftellen, laat het me eventjes weten, dan pas ik het aan )

Hell memories:

En zoals Summer verwachte van een leerling in haar les, maakte Adrian het samen met de Samsara Lotus af. Greenie deed zijn sterkste aanval op één van de poten, terwijl Adrian het beest de genadeslag toebracht. Hardop telde summer van 1 tot 10. Het examen zat er op. Adrian was geslaagd. Ze klikte een ander kristal op haar kruisboog, en vuurde het op de Dozer af. Toen het kristal het lichaam binnendrong, verdween de Dozer in een flits. Hij was naar het lokaal geteleporteerd, zodat Summer hem straks weer helemaal kon oplappen naar perfect. Al was ogen terug laten groeien niet het kleinste taakje wat er te doen was.

Haar vleugels klapten in tijdens haar daling, en ze kwam vlak voor Adrian tot stilstand op de grond. "Well, Well Adrian. Ik moet je feliciteren! Je bent geslaagd! Ik moet natuurlijk wat puntjes aftrekken voor de tegenslagen die je geleden hebt. Maar uiteindelijk houd je een B over. Je gemiddelde is een afgeronde A-. Gefeliciteerd!" Het was een uitermate hoog resultaat voor dit examen. En gaf Adrian flinke potentie om te eindigen op Summer's List.

Summer gaf een knikje naar Greenie en Anglia, die Adiran beide een handje gaven als dank. Daarna sprong Greenie op Summers schouder, en Anglia vloog boven haar hoofd. "Ik hoop je in mijn volgende les te zien. Tot dan!" En met haar metgezellen verliet Summer de Arena. op naar de volgende Verzorging van Fabeldieren.

(Gefeliciteerd! Adrian is geslaagd met een A- gemiddeld! Ik geef de punten door aan Noah, de 15 missiepunten worden zo snel mogelijk bijgeschreven! Dit is Summers laatste post, er is nog ruimte voor Adrian om te reageren op het cijfer natuurlijk. Bedankt voor dit leuke examen! )