Een zucht schiet tussen Mint's lippen door, haar ogen op het raam (of beter gezegd wat er achter het raam ligt) gericht. Regen valt met bakken uit een zwarte hemel. Regen die sinds vanochtend nog geen enkele keer gestopt is, wat Mint's huidige stemming somber kleurt. Ze heeft een hekel aan regen, maar dat wil niet zeggen dat ze een regenboog, zonneschijn typetje is. Sneeuw, regen, zonneschijn is allemaal niets voor haar, geef haar alles wat daar tussenin zit en ze is semi-gelukkig. Binnen zitten is normaal niet Mint's grootste hobby, maar vandaag is anders, vandaag heeft ze iets om te doen, een doel om naar toe te werken. Mint richt haar helderblauwe ogen weer op het werk wat voor haar neus op de grond ligt en kijkt er keurend naar, het is niet slecht maar ook verre van goed. Kritisch staart ze naar een van haar eigen gemaakte shirts die in mintgroene verf ligt te drogen. Ze was er de hele morgen mee bezig geweest dus nu het een kwestie is van wachten-tot-het-droog is, voelt het leeg aan in haar hoofd. Naar buiten gaan is voorlopig nog geen optie in die regen en nu, ze al haar kranten en tijdschriften heeft gebruikt als bescherming van de vloer, is het lezen van saaie krantenartikelen ook geen optie meer. Haar ogen scannen des al niet te min de vloer af, waar haar ogen blijven plakken op een klein krantenartikeltje waarop een van de legendarische magiërs is afgebeeld. Een prachtige vrouw van rond de 20 of dertig staat op de foto, een smeuïge glimlach op haar lippen. Blijkbaar had ze het een en ander geregeld op Razen waardoor ze wat meer lof verdiende als die veredelde magiërs al kregen. Jaloerse blauwe ogen staren naar het artikel, er is niets liever wat Mint zou willen als ook zo knap en groots worden als haar. Zachtjes duwt ze met de punt van haar roze kanten paraplu op het krantenartikel wat kort daarna in rook op gaat.

Mint, die voorheen op haar knieën zat, komt overeind, baant een rondje door haar kamer heen en neemt uiteindelijk plaats aan haar dressoir. Als vanzelf vinden haar blauwe ogen de spiegel en daarin zichzelf. Haar korte blonde haren zitten als gegoten, net als het groene lint wat ze door het staartje aan de zijkant van haar hoofd heeft verweeft. Haar armen heeft ze vroeg deze morgen gedecoreerd met allerlei soorten bloemen die ze eerder heeft verzameld, samengebonden met een oranje lint. Kritisch knijpt ze in haar wangen, waarop ze afkeurend naar beneden kijkt. Ze zal nooit zo groots en knap worden als de magiër die ze zojuist in vuur en vlam heeft gezet, nooit. Kort glimlacht ze naar zichzelf, zichzelf nogmaals van links naar rechts bestuderend waarop ze de glimlach laat vallen en wegdraait van haar dressoir-spiegel. Moe van confrontatie en zelfhaat komt ze overeind, haar paraplu in handen. Met haar ogen op de regen buiten doet ze een oversized vest aan, beter daar doorheen als opgesloten zitten met mij, mezelf en ik. Een vaag, moedig lachje begint zich op haar gezicht te vormen waarna ze de deur achter zich dicht slaat en de regen na een korte route instapt.

Haar paraplu heeft Mint opgestoken, hoog en van de onderkant droog boven haar. Tot haar verrassing is het vrijwel windstil, en is het slechts de regen die haar leven probeert te verzieken. Op het begin spoken er allerlei gedachten door haar hoofd heen maar na een half uurtje doelloos rond gelopen te hebben begint het hypnotiserende druppelende geluid te werken, en is het stil in haar hoofd. Zonder dat ze het echt door heeft gehad, is ze op het grasveld beland, haar ogen vastgelijmd aan de grassprietjes  bedolven onder de regendruppels. Midden op het grasveld blijft ze stil staan, en laat ze abrupt haar paraplu van boven haar naar beneden draaien. De regen knalt op haar neer, haar bedelvend onder regenwater binnen enkele seconden. Haar vest met haar jurkje daaronder is binnen no time doorweekt, maar wonder boven wonder kan het haar niets schelen. Zelfs haar bh en onderbroek zijn doorweekt, iets wat haar een naar gevoel geeft maar verder niets interesseert. Uit het niets stopt de koude stroom aan regen, en in plaats daarvan komt er intense warmte. Mint opent haar gesloten ogen, en is totaal verrast om aan de hemel een regenboog aan te treffen, en een zwak zonnetje vechtend voor een plekje tussen de donkere wolken. Mint krult haar mondhoeken naar boven en geniet kort van het natuurlijke wonder. Haar haren plakken aan haar gezicht vast evenals haar kleding en toch voelt ze de zwakke warmte van de zon boven haar. Tevreden richt ze haar paraplu weer omhoog, de spetters die er vanaf vallen negerend. Zachtjes neuriet ze een liedje over de wind, waarbij ze abrupt stopt als ze voor haar een donkere paraplu ziet liggen. Raar? is de eerste gedachte die bij haar op komt zetten. Welke mongool durft de natuur te vervuilen en bovendien een paraplu alleen achter te laten!? Als vanzelfsprekend pikt ze de paraplu op, op zoek naar de eigenaar. Verderop staat een silhouet aan de horizon waar ze meteen koers voor zet. ''Is deze van jou?'' vraagt ze niet geheel vriendelijk. ''Je zou er beter op moeten letten.'' kaart ze meteen geïrriteerd aan. Mint wordt zich kort daarna pas bewust van haar verschrikkelijke uiterlijk. Meteen glijdt ze met haar hand door haar haren en kleren, haar vest rechttrekkend.

[for Bregjee~ c:]

 

De warme zon, die bijna op z'n hoogst staat, vecht voor een plekje tussen de grijze wolkenhemel. Heel af en toe slaagt ze er in om haar warme stralen los te laten op het drassige aardoppervlak maar voor het grootste gedeelte blijft ze achter de wolken verscholen. Mint siddert wanneer de warme zonnestralen haar lichaam weer verlaten. De zon voelde aangenaam warm aan, waardoor ze plots naar een warme jas/chocomel snakte. Haar witte zomerjurkje is volledig doordrenkt, waardoor haar fel-gele BH prompt zichtbaar is geworden voor de wijde wereld. Het kan Mint weinig schelen, het persoon voor haar was net als haar van het vrouwelijke geslacht. Bovendien is een BH zien hetzelfde als iemand zien in een bikini, no difference there aldus Mint.

Mint zet haar roze-witte paraplu naast haar neer, paraplu-punt lichtjes in het drassige gras gestoken. Ze knikt door haar heup heen en leunt met een deel van haar gewicht op haar paraplu, iets wat sinds even geleden een gewoonte is geworden. De paarse paraplu wordt door het meisje kort bekeken waarop ze geheel iets anders antwoord als wat Mint verwacht had. Verbazing is van haar gezicht af te lezen waarna ze nog een blik op de paarse paraplu werpt. Hoe? Huh? Was het dan simpel toeval geweest? Had de paraplu daar al eerder gelegen en was het meisje voor haar gewoon een toevallige voorbijganger? Met de secondes die verstrijken verdwijnt Mint's verwarring en besluit ze de ietwat vage ervaring gewoon te accepteren. ''Dan niet.'' gromt ze. ''Het was toch niet dat je hem terug gekregen had, finders keepers weet je wel?'' zegt ze meer tegen zichzelf als tegen het meisje tegenover haar. Met een hebberige blik bekijkt Mint de paraplu nog een keer. Het is een doodnormale paarse paraplu die verder nog in een prima staat verkeerd, zonde om weg te gooien. Buiten dat het zonde zou zijn, is het een stiekeme obsessie van Mint geworden om paraplu's te verzamelen tenslotte heeft ze er altijd eentje bij zich. In haar gedachten ziet ze de nu nog saaie paarse paraplu al heel anders voor zich. Aan de randen zou ze kant naaien waarbij ze een iets lichtere kleur zou gebruiken. Het handvat zou ze vervangen voor iets fleurigers en voilá een nieuwe paraplu voor in haar ietwat speciale collectie.

Mint is het witharige meisje voor haar neus, al bijna compleet vergeten wanneer haar aandacht wordt getrokken door haar blauwe jurkje. Zonder pardon reikt ze naar de stof, en wrijft ze er een keer kort over heen. ''Mooi.'' zegt ze slechts waarbij haar blauwe ogen op de stof blijven gericht. Mint glimlach een waterig en zucht dan. ''Waar was je naar op weg, withaar?'' vraagt Mint half verveeld. Voor de eerste keer sinds dat ze op deze school was gekomen had ze een tegenspeler ontmoet die ofwel geen bitch ofwel geen vrouwenverslinder was; ze was tot nu toe nog niet half-slecht. Een smalle glimlach siert haar lippen waarbij ze de punt van haar paraplu naar haar toe wijst. ''Mint, aangenaam.'' zegt ze grijnzend, de paraplu in deze situatie als hand fungerend. Mint onderzoekt summier het meisje van onder tot boven. Haar witte haren zijn het grootste punt waar Mint jaloers op is. Jaloers is een groot woord, maar daar komt het uiteindelijk wel op neer. Lange golvende witte lokken in tegenstelling tot haar korte blonde haar wat naar de puntjes toe zelfs geel wordt. Ze zal nooit zo groots en knap worden als een ander zo blijkt maar weer. Er zullen altijd mensen zijn die haar voorbij gaan, ze is het gewend.

[SO sorry I overlooked this. ;v;]