Roxy liep alleen door de gang zoals altijd. Ze had geen behoefte aan anderen en niemand bemoeide zich met haar. Ze snifte even met haar neus om de kriebel weg te halen maar het werd alleen maar erger.
Ze ging er met haar vinger langs terwijl ook haar ogen begonnen te jeuken. Ze wreed er even in en ging wat langzamer lopen. Wat was dit?
Ze begonnen wat te tranen en ze zuchtte gefrustreerd. Zo meteen gingen mensen nog denken dat ze aan het huilen was! Snel liep ze richting de toiletten, waar net een meisje uit kwam. Ze keek haar even met medelijden aan en liep toen weg.
Roxi's gezicht veranderde van haar standaard uitdrukking naar geergerd. Daar had je het al! Ze wilde en hoefde geen medelijden. Er was niks aan de hand!

Snel liep ze naar binnen en keek even of er mensen op zaten. Gelukkig waren alle hokjes leeg. Fijn, geen mensen dus geen gezeik.
Ze liep naar de wastafels en keek in de spiegel. Het gezicht dat ze zag was haast onherkenbaar geworden voor haar. Haar ogen waren rood en opgezet, eromheen waren haar oogleden vochtig en haar neus was een beetje rood. Snel maakte ze van haar handen een kommetje en gooide wat water in haar gezicht. Plots hoorde ze iemand aan komen.
Snel liep ze het middelste hokje binnen en deed de deur op slot. Ze bleef even staan, kijken naar de toilet bril. Nooit van haar leven dat ze daar zomaar op ging zitten!
Ze pakte een kleine spuitflacon met desinfectie middel en spoot dat op de bril. Daarna pakte ze wat toilet papier en maakte daarmee de bril schoon.
Beheerst ging ze zitten en pakte een tissue uit haar andere zak. Ze depte haar ogen droog en haalde haar neus op. Ze pakte weer wat toiletpapier en snoof haar neus zo zacht mogelijk. Hopelijk zou de persoon hier binnen niks horen...

{Only Kriss. En omg Maaike mijn eerste post  )

"Please Miss, please!" Ze zat nog net niet op haar knieën te smeken. Haar dramatische gevouwen handen, trieste smekende blik en het pruillipje kregen het weer voor elkaar. "Nou, vooruit dan. Maar wel opschieten jongedame,". Kriss schoot overeind en stormde naar de deur, een haastig bedankje over haar schouder roepend, voor ze de gang op rende. Want god!! Wat moest ze nodig plassen. Gelukkig was het stil op de gang, maar ze moest wel een paar trappen af, want ze had haar laatste les in een toren vandaag. Als een bezetenen trippelde ze de trap af met de bij behorende piep, kreun en steun geluiden die bij een volle blaas kwamen. "Ga opzij!" Riep ze verwilderd tegen een meisje, tegen wie ze onder aan de trap bijna aan botste. Ze negeerde de verschrikte blik en een snik van blijdschap perste zich tussen haar lippen bij het mooiste aanzicht die ze zich nu wensen kon. De dames toilet...

Ze schoot een leeg hokje in. En nog voor ze de deur goed en wel op slot had gedraaid had ze haar broek al naar beneden getrokken. Ze slaakte een diepe zucht van opluchting en bevrijding. hehe eindelijk. Ze staarde een tijdje naar de witte deur, die vol was gekliederd met allemaal onzin. Letters met hartjes ertussen, scheldwoorden, vloeken (ook van de magische soort) random tekeningen en gekras. Wat hadden ze toch een hoop kunstenaars op school bedacht ze hoofdschuddend. Even bleef haar blik op een hartje met de letters K en S staan toen ze opeens iets hoorde. Ze spitste haar oren. En toen was het stil. Afgezien van een duidelijk gesnif. Het kwam uit het hokje naast de hare. Was.. Huilde ze? Vlug trok Kriss door, zette de klep naar benden, stapte op de porseleinen pot en keek over het muurtje heen. "Hoi," zei ze vrolijk, alsof ze gewoon in de klas zaten - in plaats van de toiletten. Het meisje, waar ze op neer keek, had lang stijl zwart haar en vel blauwe ogen. Maar wat Kriss het meeste opviel was hoe rood en opgezwollen die blauwe kijkers waren. "Huil je?!" Zonder twijfel of te denken aan privacy of regels greep ze de rand van het dunne wandje en sloeg haar ene been er overheen. Na veel moeite, gesteun en geklungel kon ze zich tussen het plafond en het wandje doorpersen, waarbij ze zelf perongeluk bijna het verdrietige meisje een trap tegen haar hoofd verkocht. Ze lande precies voor het huilende kind en met een lichtelijk bezorgde frons hurkte ze voor haar neer. "Hey? Wat is er? Waarom huil je?" Vroeg ze bezorgd terwijl ze zacht over de boven arm van haar hokjesgenoot wreef.

[jeeej   mijn 223ste post  ]

Roxi had veel verwacht wat er kon gebeuren, maar niet dit. Een gezichtje, omlijst door kort, roodbruin haar met aparte, bruine ogen keken over het muurtje heen. 'Hoi', zei ze met een vrolijke stem. Roxy keek vooral verrast en een klein beetje geïrriteerd omhoog. 'Wat moet je?', zei ze kortaf. 'Huil je?!', vroeg het meisje. Roxy rolde met haar ogen maar voordat ze wist wat er gebeurde, had het meisje haar been over het muurtje heen geslagen. Ze kroop gewoon in haar toilet hokje!
Roxi stond met een mond vol tanden toe te kijken hoe ze een beetje ongemakkelijk voor haar kwam staan. Met een frons hurkte ze voor haar neer en vroeg: 'hey. Wat is er? Waarom huil je?'.
Roxi's mond ging open en voor het eerst in haar leven was ze even sprakeloos. Toen zei ze: 'ik.huil.niet!'. Geïrriteerd sloeg ze haar armen over elkaar en keek haar een beetje boos aan. Haar koude houding werd echter verpest door een kort snifje waarbij ze haar kleine neusje even optrok.
'En als je nu weer net zo snel als dat je hier gekomen bent ook weer weg wilt gaan dan waardeer ik dat zeer'. Ze keek haar ijzig aan met haar koude, blauwe ogen.
Ze nam haar nu helemaal op. Ze was vrij lang en gespierd en haar ogen hadden een hele aparte kleur bruin met wat rood er door heen. Ze zag er erg mooi uit. Precies de types die ze haatte. Altijd met andermans zaken bemoeien. Geliefd bij iedereen. Een echte aandachttrekker die vele jongens versleet. Roxi keek haar in haar ogen aan en op een of andere manier voelde ze niet de gewoonlijke haatgevoelens opkomen. Ze was helemaal over de muur heen gekomen om aan haar te vragen waarom ze huilde. Dit was haar in 15 jaar niet gevraagd, behalve door Arjana.
Ze jeukte even in haar ogen en vroeg: 'waarom doe je zoveel moeite? Heb je werkelijk interesse? Of zoek je gewoon weer een nieuwe roddel om te verspreiden?'...

Kriss was ontzettend impulsief. Zo was ze gewoon. Als ze een ingeving had om iets te doen gebeurde het haast nooit dat ze het plots verzonnen plan niet zou uitvoeren. Het zorgde voor een hoop interessante belevenissen en avonturen. En zo zag Kriss haar leven ook. Als een groot avontuur. Af en toe had je nog wel eens negatieve reacties op haar impulsiviteit. Haar vader was er bijvoorbeeld helemaal niet blij mee geweest toen ze thuis was gekomen met een tatoeage op haar schouder met de naam van haar toenmalige vriendje, die ze later godzijdank nog veranderen kon, of dat ze na een week op vakantie terug kwam met een puppy. Haar broer was nooit echt blij om te horen dat ze zijn paard af en toe voor een onverwachts buitenritje had gepikt, ookal zat hij op een andere planeet. En Master Savador zal waarschijnlijk haar goed gemikte uitgeschoten knie niet snel vergeten. Ook het resultaat van een ingeving. Maar daar hield ze van. Zo wist je nooit wat er zou gebeuren.

Net als bij dit meisje. Elk ander persoon zou het gehuil of genegeerd hebben of gevraagd hebben of het ging en haar verder met rust gelaten hebben. Maar nee hoor. Kriss was direct over het dunne wandje, die de twee toilet hokjes van elkaar scheiden, geklommen. Zodra ze dat vochtige snoetje en rode ogen zag had ze niet eens getwijfeld. En Kriss dacht haar daar alleen maar mee te helpen. Iedereen wilde dan toch een beetje steun? Misschien werd ze wel vreselijk gepest, misschien was haar lievelings opa net overleden of misschien had haar vriendje het uitgemaakt? Dan kon niemand een stevige knuffel en een helpende hand afslaan? Maar naast impulsief was Kriss ook nog wel eens naïef. Ze had de snauw wel gehoord, maar er zo van verzekerd dat het meisje diep verdriet had, dacht ze dat het kind gewoon niet wist hoe ze reageren moest. Het was in ieder geval al te laat want ze hing al over de helft. En toen stond ze voor haar neus.

Het meisje keek haar compleet verbouwereerd en sprakeloos aan. En ergens vond Kriss het wel grappig. Hoe zou ze zelf reageren als een wildvreemd kind haar wc hokje in kwam kruipen. Een melodieuze grinnik was het gevolg van die gedachte. Die vrijwel meteen werd af gekapt door de geïrriteerde snauw. “Ik. Huil. Niet!”
Haar slanke hand die zich zacht strelend op de arm van het meisje had gelegd werd ruw weggeslagen toen deze haar armen over elkaar sloeg en haar boos aankeek. Nu zelf een beetje verbouwereerd schoof ze iets achteruit terwijl ze overeind kwam, wat het feit dat ze samen in dat vreselijke krappe hokje zaten en dus bijna neus tegen neus stonden nog even versterkte. De kille woorden die volgen kwetste haar eigenlijk al meteen. En een soort woede kwam ook meteen naar boven. Nu zelf ook boos naar het meisje kijkend zette ze bijdehand haar vuisten in haar zij. “Zeg uh, dit is een openbaar toilet hoor. Madam hooikoorts,” katte ze terug. Ze had geen idee of ze werkelijk hooikoorts had. Als ze wel had gehuild dan had zo’n opmerking toch wel een pijnlijk effect moeten hebben right? Ze was werkelijk beledigd. Ze had haar kostbare tijd eerder aan dit kind willen schenken dan weer direct terug te gaan naar de les, zoals ze was bevolen, en dan werd ze zo behandeld? Nou mooi dus ff niet het he! En net als het meisje bij haar deed bekeek Kriss het kind iets beter. Ze was zeker een kop kleiner dan haar en erg slank. Met haar ravenzwarte steile lange haar en velblauwe ogen, al dan net zo vurig als die van Kriss, was ze echt het tegen over gestelde van Kriss.  

Toen het meisje vervolgens vroeg of ze niet gewoon voor een sappig roddel kwam in plaats van oprechte interesse werd ze echt kwaad. “Zeg hoor eens! Ik had je ook kunnen laten zitten, met wat voor ellende je dan ook hebt! Er zijn zat mensen die dat tenminste wel doen! En dat je het niet leuk vind dat ik je hokje in kom klimmen is nog te begrijpen! Maar ga niet met onzinnige vooroordelen strooien! Daar ben ik niet van gediend. Wat denk je wel niet van me!?” Bij elke woord was ze iets dichter over haar heen gebogen. En nu stonden ze neus tegen neus terwijl Kriss haar kwade roodbruine poelen vurig in de ijskoude ijsblauwe ogen blikte. Wat zullen we nou krijgen!

[Hoop dat je er iets mee kan poepskie   ]

'Wil je echt weten wat ik van je denk?', vroeg Roxi met een afstandelijke, koude stem waarin woede hoorbaar was. 'Goed dan. In mijn hele leven heb ik maar 4 mensen vertrouwd. Mensen zijn onbetrouwbaar, veroordelend en bovenal verschrikkelijk egoïstisch! Als ik ook maar een keer mijn mond open trek, dan krijg ik meteen heel deze school op mijn dak omdat ik het meisje ben die...', geschrokken sloeg ze een hand voor haar mond. 'Never mind', zei ze snel en keek weg. Als ze ook maar een keer een aan iemand zou vertellen hoe ze genoemd werd op haar vorige woonplaats en tijdens haar kinderjaren dan zou haar leven hier ook voorbij zijn.
'Ik wil niemands medelijden, vertrouwen etc. Ze krijgen namelijk niks goed van mij terug. Sommige mensen hebben minder geluk in hun leven dan jij'.
Slechte herinneringen overspoelde haar en ze balde haar vuisten. 'Ga je me vertellen dat je oprechte interesse hebt in een meisje die altijd afgestoten is door de mensheid en die iedereen wantrouwt?'....

Kriss had eerder gedacht dat het meisje zou inkrimpen of tenminste haar mond zou houden. Maar niets was minder waar. In plaats daarvan kwam er nog een tirade die Kriss totaal niet had verwacht. Het viel haar op dat ze niet direct jij en jouw zij. Ze had het over mensen in het algemeen. Had ze zo een haat voor mensen? En wie waren die 4 mensen die ze wel vertrouwde dan? De vlam van haar nieuwsgierigheid werd flink op gepookt hier. ‘Het meisje ben die wat? Wat had ze gedaan? Waarom schrok ze zo? Waarom onderbrak ze haar zin? Tijdens de woedende woordenstroom was Kriss weer terug gezakt op haar hielen en was haar eigen woede weggevloeid. Ze keek het meisje nu aan met een verzachtende blik van beginnend begrip. Het kon niet anders dat zij gewoon heel erg gekwetst is in haar leven. En bij het laatste wat ze zei verscheen er een grijns op het gezicht van Kriss. “Ja,” zei instemmend knikkend gevolgd door een zachte grinnik. “Dat vertel ik je ja,” Ze draaide zich om, opende het deurtje, pakte de hand van het meisje en trok haar het hokje uit. Bij de deur naar de gang keek ze even de gang op, die nog helemaal leeg was, waarna ze die deur sloot en tegen een wasbak aan ging staan, met haar handen over elkaar. “En over d-“ *TRRRRRRRRRRRRRRRING* het luide signaal dat de lessen afgelopen waren galmde uit een luidspeaker, boven in de hoek, en even trok Kriss een pijnlijk gezicht. Rot bel. Shit! Even kwam ze verschrikt overeind toen ze zicht bedacht dat haar tas nog in het lokaal lag. Ach het was toch weekend.. Die kreeg ze maandag wel weer terug. Ze steunde weer tegen de wasbak en wende zich weer tot het meisje. “Over de school zou ik me niet zo druk maken hoor. Die sturen je niet zomaar weg hier,” ze keek het meisje met lange zwarte haren glimlachend aan. “Ik weet niet of je het schoolhoofd al eens ontmoet hebt,” Er veranderde iets in haar ogen. Ze had het zelf niet eens door, toen er een wazige glans over haar ogen viel en ze diep in gedachte leek te zinken. Bijna direct keek ze weer op met een gniepige grijns. “Ik heb hem een paar maanden terug een knietje in zijn kruis verkocht en ik zit hier ook nog steeds. Nooit straf gehad,” lachte ze ergens ook wel opgelucht. Wat was ze die avond bang geweest voor de gevolgen. “Maar goed…” Ze staarde even naar de grond, verstrengeld in haar eigen gedachte web. Buiten op de gang hoorde je nu de hordes leerlingen die van hun vrijheid te gemoed gingen. Weekend. Er klonk wat gegil en gelach van de gang wat Kriss weer terug leek te halen naar de werkelijkheid. Ze slikte even iets weg en keek toen weer glimlachend op. “Zullen we het opnieuw proberen? Mijn naam is Kriss. En ik wil wel proberen om nummer 5 te worden van de mensen die je vertrouwd,” Een minuut geleden nog zo kwaad en nu al weer proberen een vriendin te maken. Niets zo wispelturig als Kriss van Valnor.

Roxi strompelde met haar mee. Plots ging de bel ging en Roxi schrok duidelijk. 'Rotbel', schold ze. Het werd rumoerig in de gang maar dat werd uiteindelijk weer minder. Ze vertelde van alles en nog wat. Ze wilde meer weten over haar. Ook kwam er een vreemde blik in haar ogen toen ze over de schoolhoofd vertelde. Roxi's mond viel een klein beetje open toen ze zei dat ze hem een knietje had gegeven. Ze kende de man alleen van verhalen. Ze had hem zelf nog nooit gezien.
'Maar goed', eindigde ze haar verhaal en het viel even stil. Toen: 'zullen we het opnieuw proberen? Mijn naam is Kriss. En ik wil wel proberen om nummer 5 te worden van de mensen die je vertrouwd'.
Roxi kon haar nu alleen maar aanstaren. Voor de tweede keer in minder dan vijf minuten had ze haar sprakeloos gekregen.
'J-jij...wil vrienden worden....met mij?'. Roxi wist niet wat ze meemaakte. Helaas kon ze er niet op vertrouwen dat ze het meende. 'Ik ben Roxi. Ik...ben verrast door je poging mijn vertrouwen te krijgen maar...'. Ze stopte even. Ze zou nooit meer het risico nemen om iemand vertrouwen te geven die het toch weer zou verpesten. 'Ik vertrouw niemand meer. Ik heb al meer tegen jou gezegd dan tegen wie dan ook...'.
Roxi probeerde zo afstandelijk mogelijk te klinken wat slecht lukte. Op een of andere manier kon deze Kriss haar een gevoel van vertrouwen geven. Maar mensen zijn slecht en onbetrouwbaar, fluisterde haar geweten haar in. Roxi beet op haar lip. Waarom voelde ze zich slecht door dit te zeggen?...

Ze moest wel een beetje lachen toen het meisje tegen de bel begon te schelden. Kriss dacht het en zij zei het. Ze was ook zeer tevreden over de reactie toen ze vertelde over haar confrontatie met de hoofdmeester. Toen Kriss voorstelde om vrienden te worden leek het meisje nogal sprakeloos van verbazing. En Kriss bleef haar alleen maar breed grijnzend aan staren. “Ja. Ja, ik wil vriendinnen worden met jouw. Is dat nou nog niet duidelijk,” zei ze lachend. Ze stelde zichzelf voor als Roxi. En dat paste haar eigenlijk ook wel heel goed. Roxi leek nog heel erg te twijfelen en probeerde afstandelijk te blijven. “Maak je geen zorgen joh. Denk je soms dat ik jouw al vertrouw. Ik ken je amper,” Ze keek even op haar horloge en haar gezicht verstarde even van schrik. “Shit! Helemaal vergeten! Ik moet werken,” Ze keek op naar Roxi “Ik ben morgen vrij, welke afdeling zit je? Dan kom ik je ophalen. Gaan we iets leuks doen,” zei ze geheimzinnig.

[ Sawrry beetje prut en kort ^^' ]

Roxi keek het meisje even aan. 'Afdeling...vuurmagie', zei ze zacht. Ze keek het meisje even kort aan toen ze weg liep. Wat had ze gedaan?
Haar snelle passen vertraagden en uiteindelijk stond ze stil. Allerlei vragen schoten door haar hoofd. Wie was dat meisje precies? Waarom zij? Waarom negeerde ze de afwijzingen? Waarom wilde ze haar vriendin worden? Wanneer zou ze doorkrijgen wie ze echt was?
Roxi zuchtte en snel liep ze naar haar afdeling...

Sawry beetje kort maar denk dat het hier eindigt?

“Afdeling…vuurmagie,” galmde de stem van Roxi zacht door het toilet. Gevolgd door een luide, enthousiaste stem van Kriss;”REALLY?! Ik ook!” ze begon breed te grijnzen. “Maar ik heb je daar nog nooit gezien..?” vervolgde ze bedenkelijk. Toen haalde ze haar schouders op, want dat was iets wat ze vast nog wel te weten zou komen. Roxi liep haar vreemd aanstarend voorbij en liep zomaar de toilet uit. Kriss met een open mond achter latend. Een halve seconde bleef ze naar de open deur staren voor ze op sprong en de gang op rende achter Roxi aan. “Hey! Wat maak je me nou! Waarom loop je zomaar weg?” ze legde haar hand op de schouder van Roxi en hield haar tegen. “Zullen we morgen afspreken? Ingang van de school. Half één. Dan gaan we eerst wat eten en daarna naar het –“ met een gesmoord gilletje verstarde Kriss en sloeg de hand die plots in haar nek knijpte verontwaardig weg. “Laat me los!” riep ze boos toen ze zich omdraaide, maar haar fronsende wenkbrauwen trokken zich verbaasd op toen ze recht in het kokende gezicht van haar lerares keek. De rode zijtas van Kriss werd in haar armen geworpen. “Mee komen jij! Spijbelaarster! En jij ook!” De vrouw, die duidelijk woedend was, greep de kragen van allebei de meiden en duwde ze voor haar uit, de gang door.


Einde topic