Er was een rusteloosheid in Niro.
Dat kwam niet zo zeer door de shuttlereis. Tuurlijk, de shuttle had ook zo zijn invloeden op Niro. Hij was van nature een land-wezen, iets wat op twee of vier poten rond liep en verder geen gewichtloosheid kende, noch was zijn voeting ooit instabiel - behalve wanneer het aardbevingen of vulkaan-erupties waren, maar die waren ook zo voorbij. Nu zat hij meer dan een uur in een shuttle en voelde hij zich lichtelijk ongemakkelijk.
Gelukkig maar, anders had hij alsnog de zak gepakt die hem bij de reis aangeboden was, maar welke nu netjes opgevouwen naast hem lag (En niet verbrand, wauw!).

Nee, de rusteloosheid kwam niet door de shuttlereis. Het kwam door het feit dat hij naar een nieuw gebied ging, een onbekende plaats, een plek waar hij nog nooit geweest was. Hij was altijd benieuwd naar wat zich buiten zijn wereldje speelde en vond het ook heerlijk om te reizen, maar dit was toch anders... Hij kwam hier niet voor zijn plezier - of nou ja, het liefste wel natuurlijk, hij kwam hier voor serieuzere zaken. Hij kwam hier ter ondersteuning van de Legendarische Magiër van Vuur. Hij kende haar al enigszins, het was een uitmuntende leerling van Francis - zijn LM én zijn beste maatje - geweest en hij had haar een keer laten zien hoe lava gecreëerd werd. Hij vond haar aardig, had een positieve indruk van haar, maar hij kon nog niet te vroeg spreken. Misschien was ze veranderd, misschien was ze hetzelfde, wie wist? Hij wist het zelf namelijk nooit echt, mensen waren onvoorspelbaar. Het enige wat hij kon was leugens en waarheden uit elkaar halen.

Met een hoop lawaai landde de shuttle op het platform. De roodharige met zijn vlammende ogen wipte zo van zijn stoel, pakte zijn bruine oude tas van het bagagerek - het enige wat hij mee had - waarna hij met een paar energieke stappen de shuttle uit ging. Eenmaal buiten moest hij zijn ogen even samenknijpen door het felle licht wat plots op hem scheen. Hij wreef even in zijn ogen om zijn zicht te herstellen, waarna hij een stuk bos zag. Niet heel groot, want vlak daarachter was het... gebouw...
Zo groot. En hoog. En mooi. Hij had veel mooie gebouwen gezien, maar dit hoorde toch wel in zijn lijstje van mooiste gebouwen. Zijn ogen waren groot van verwondering en opeens voelde hij die tintelingen weer. Oh god, hij was zo zenuwachtig maar zo opgewonden voor wie hij allemaal zou zien daar. Alle legendarische magiërs, alle adviseurs... Zou hij er wel tussen passen...?
'Tuurlijk pas je ertussen, sukkeltje!' sprak zijn heldere stem, terwijl hij even aarzelde om te lopen. Hij ging wat op zijn hielen balanceren, heen en weer wiebelen en moest de moed ergens vandaan halen om verder te gaan. Plots schoot hem iets te binnen, iets wat hem vast wel bij het groepje liet horen. Hij wakkerde het vuurtje in hem aan, wat witgloeiend brandde binnenin zijn borst. Zijn ogen gloeiden licht op, terwijl hij met een klap weer neer kwam op de rest van zijn voeten. Hij liet zich vervolgens op handen en voeten vallen, terwijl zijn lichaam zich vervormde en zijn kleding compleet wegbrandde. Vanuit zijn staartbotje groeide een lang voorwerp, wat uiteindelijk een staart werd, zijn ledematen krompen en zijn menselijke vormen verdwenen. Vlammen trokken compleet over hem heen en binnen een paar seconden was er niets meer van de roodharige jongen over. Nu stond er een salamander in zijn plaats, gloeiend door het lava binnen in hem.
'Pfoeee~' bracht het wezen uit en schudde met zijn hoofd, waardoor er kleine spetters lava in het rond vlogen. De lava spetters daalden neer en bleven gloeiend liggen, al zouden ze wel snel verstenen. 'OEPS, NIET DOEN, AGNI. Dat moet je echt afleren! Maar nu pas ik er vast wel tussen~!'

[ Here, kitty kitty~ ]

Met een kracht die de meeste mensen niet van hem zouden verwachten, schopte de adviseur tegen de steen die op zijn pad lag en zorgde er zo voor dat die meters verder terug op de grond landde. Die handeling herhaalde hij nog een aantal keer totdat de staan op een plaats was geland waar hij niet meer aan kon. Dat spelletje was dus ook al best snel afgelopen. Riku richtte zijn rode kijker op de mensen die voorbij liepen, bestudeerde hen en leek zelfs een oordeel te vellen. De ene zag er al veel interessanter uit dan de ander, maar geen een van hen was interessant genoeg om zijn aandacht te verdienen. Eigenlijk was er amper een mens op deze planeet die interessant genoeg was, maar om al zijn tijd helemaal alleen door te brengen was ook maar saai. Vandaar dat hij aanwezig was als er feestjes gehouden werden en dat hij geregeld zijn trots opzij zette om met een van de leerlingen een gesprekje voerde. Riku was nog altijd aan het overwegen of hij Aislins voorstel om met haar de lessen te gaan verpesten, zou aannemen. Aan de ene kant klonk het best aanlokkelijk, maar aan de andere kant had hij er ook niet zoveel zin in. In zo een lokaal zat je helemaal op elkaar gepakt en de kans was groot dat het er verstikkend warm zou zijn. Het voordeel was dan wel dat hij zich minder hard zou gaan vervelen als nu.  Hij zou iets te doen hebben als hij samen met de leerlingen een leslokaal binnen zou stromen en de boel op stelten zou gaan zetten.

Met een zucht liet de jongen zich dramatisch op een bankje vallen en legde zijn kin in zijn handen terwijl hij zijn oog ongeïnteresseerd over de verschillende mensen die voorbij liepen liet glijden. Saai, saai, te arrogant, saai. Een zucht verliet zijn lippen en sloom leunde hij een heel stuk achterover zodat zijn voeten los kwamen van de grond en hij ze heen en weer kon laten bungelen. Hij was naar hier gekomen met de bedoeling iets te vinden dat zijn verveling weg zou kunnen helpen, iets waar hij op dit moment in faalde. Ja, hij zou nog wat dingen kunnen gaan nakijken en documenten doorlezen, maar als je daar bijna een hele nacht mee bezig was geweest, was dat ook niet leuk meer. Het was zijn plicht om die dingen te doen, maar een adviseur verdiende ook wel wat ontspanning, toch?

Zijn aandacht werd getrokken naar de landingsbaan toen er een nieuwe shuttle landde, hoopvol alsof er op Razen wel erg interessante mensen woonden. Well, misschien waren Razianen ook interessanter dan de mensen van andere planeten. Riku had er immers nog  nooit echt eentje gesproken dus hij zou het niet weten. De eerste die uit de shuttle kwam, was een roodharige jongen en Riku wilde hem net bestempelen als oninteressant toen de jongen gewoon bleef staan en tegen zichzelf leek te praten. Iets aan de puber zorgde ervoor dat de adviseur zijn blik niet van hem kon afscheuren en zijn mond viel letterlijk open toen de ander ineens in brand leek te staan en leek te veranderen. Een heleboel mensen liepen met een grote boog om hem heen terwijl ze dingen tegen hun gezelschap begonnen te fluisteren terwijl anderen bleven staan en vol ontzag naar het beest dat ineens verschenen was bleven kijken.

Het duurde niet erg lang voordat Riku zich min of meer hersteld had en zonder zijn oog van het vurige dier te halen, stond hij op van het bankje en liep hij er in een paar grote passen naartoe. Eenmaal hij een paar mensen aan de kant geduwd had en recht voor de salamander stond, bekeek hij hem van top tot staart voordat hij zijn mond opentrok. “Dude, je staat in brand.” Iets nuttiger om te zeggen kon hij op dit moment gewoon niet vinden. Zonder ook maar een spier te verrekken, bleef hij kijken om zijn mondhoeken daarna om te laten krullen in een brede grijns zodat zijn abnormaal puntige tanden zichtbaar werden. Net zoals bij een kat waren zijn hoektanden –zowel boven als onder- een stuk langer dan de rest. De meeste mensen werden er de eerste keer altijd door afgeschrikt, maar na een tijd raakte iedereen er wel aan gewoon. “Maar zeg eens, waar wilde je nu precies bijhoren? Want ik denk niet dat leraren erg tevreden gaan zijn als je hun lokaal in brand gaat zetten.” Riku was er in eerste instantie vanuit gegaan dat de ander een leerling was die door zijn ouders naar Starshine gestuurd was, maar nu hij hem zo zag, twijfelde hij daar toch wel aan. Een leerling was niet gemaakt van lava. Met de vraag probeerde de adviseur er op een subtiele manier achter te komen wat de functie van de vuursalamander juist was.

Het was duidelijk dat de menigte hem verbaasd aan zou kijken. Hij was ook niet geschokt door de ogen van de leerlingen die naar hem staarden alsof hij een mirakel was. Misschien was hij dat wel? Zijn soort kwam niet zo vlug naar buiten of in aanraking met mensen, dus ze waren vrij weinig gezien door de bevolking. Ze kwamen vooral voor in de boeken over fabeldieren, daaruit leerden de meesten wel over het bestaan van vuursalamanders. Maar ze echt zien? Dat kwam vrij weinig voor. Het bleef meestal bij verhalen, oeroude legendes, vraagstukken over hoe ze nou echt ontstonden – want dat bleef een mysterie voor iedereen, zelfs Agni.
De blikken van de leerlingen waren daarom niet vreemd. Hij had die blikken vaker gezien dus hij was er verder niet verbaasd over. Hij voelde zich echter wel bekeken, iets waarbij hij ietwat nerveus zijn staart liet zakken. Misschien moest hij zich de volgende keer verkleinen en niet gelijk in zijn volle formaat verschijnen. Dat kon misschien wat schokkend overkomen, sinds hij niet het formaat van een normale salamander had.

Daar lette één iemand echter totaal niet op. Een witharige jongen stapte zo op hem af, een blik vol ontzag op hem gericht. Agni’s instinct beval hem op dat punt bijna om ineen te krimpen. Niet omdat zijn blik hem beïnvloedde, maar meer omdat zijn dierlijke instincten iets van hem af voelde komen. Hij had geen agressieve intenties, zeker niet, maar de kracht die van hem afkwam was immens. Sinds Aidan en Francis had hij geen grote bronnen van kracht meer gevoeld, of ze waren niet groot genoeg om hem te beïnvloeden. Deze jongen echter, was iets anders. Niet sterk genoeg om Legendarische Magiër te zijn, maar zeker wel sterk op zijn eigen manier.
’Dude, je staat in brand.’ sprak het witharige figuur voor hem na hem voor een seconde te hebben bekeken, alsof hij eerst even moest verwerken wat hij zag. Agni hief zijn kop naar de jongen en keek hem aan met gele gloeiende spleetogen.
’Ja, dat eh, dat doe ik altijd! Maak je geen zorgen, het doet geen pijn of zo!’ Vuur zou hem immers nooit pijn doen. Hij wás vuur, in zekere zin. Ook een beetje aarde, want lava kon niet ontstaan zonder gesteente, maar grotendeels bestond hij uit vuur. Maar niet alleen dat, het was zijn vriend, zijn eeuwige bondgenoot. Hij kon in vuurtjes zitten en het zou hem geen pijn doen. Hell, hij kon in een vulkaan leven en hij zou nog geen pijn lijden. Geen enkel vlammetje kon en zou hem willen schaden, want het vuur hield van hem. En hij hield van het vuur.
Sommige mensen hielden niet zo van vuur, dat was het volgende wat de mysterieuze jongen aankondigde. ’Oh, dat is absoluut niet mijn bedoeling! Ik zal heus niks in brand zetten!’ ontkende Agni gelijk en zwiepte wat met zijn staart, waardoor er wat lava op de grond spatte – iets wat hij totaal niet door had, want zijn lichaam controleren kon soms wat tricky zijn. ’Maar eh, ik ben hier voor de vrouwe van het vuur als haar adviseur en zijn de meeste adviseurs geen dieren? Of heb ik het compleet verkeerd? Niet, toch?’ Hij keek de jongen wat verward aan en hoopte dat hij niet verkeerd zat. Hij wist sowieso nog niet helemaal wat hij hier wel en niet mocht, maar de vrouwe van het vuur in deze vorm benaderen leek hem het meest gepast. En dan kon ze hem toch wel vertellen of het slim was om in deze vorm rond te lopen? Sowieso wist hij dat hij dan in zijn verkleinde vorm rond moest gaan kruipen, dan droop hij tenminste geen lava, maar misschien wilde ze juist dat hij in menselijke vorm rond liep? Wie wist wat ze wilde.
Net toen hij de jongen iets wilde vragen, volgde er een lichtflits in de lucht waar Agni licht van schrok, zichtbaar door hoe hij even een centimeter van zijn plek versprong. ’Wat was dat?’ vroeg hij en richtte zijn ogen op de lucht. Heldere hemel, geen donderwolken en verder geen aanleiding tot die lichtflits? Zo vreemd... Kwam er dan toch een storm of had hij het verkeerd gezien? In dat momentje waarin hij zich afvroeg wat er was gebeurd, kwam er een ander figuur tevoorschijn. Agni zag licht in zijn ooghoeken en keek op, maar zijn blik was gelijk weer weg toen hij zag wat voor een fel licht het figuur bezat. Auw, ogen. Te fel. Alsof hij rechtstreeks in de zon keek. Het figuur kreeg de vorm van een mens, een gezicht vormde zich en de lichtintensiteit werd wat minder, waardoor Agni naar hem kon kijken. Hij bleef stil terwijl het figuur met een stem de witharige jongen begroette. Hij keek het lichtje met verkleinde pupillen-spleetjes aan (dat ding waarbij de pupillen van katten kunnen krimpen? Zo dus) en zag hoe de jongen zich richtte op hem. Wacht, adviseur van Eodan, heer van het licht? Geweldig! Hij had gelijk al één van de Adviseurs ontmoet, wauw! En hij leek vriendelijk genoeg, dus hij kon hem vast poken aanspreken voor vragen, waar hij er een hoop van had. Maar wacht, was die witharige jongen dan ook een adviseur? ’Hallo, ik ben Agni! Ik eh, ben de nieuwe adviseur van Lilith, vrouwe van het vuur! Ik weet nog niet hoe het hier werkt, dus het spijt me als deze vertoning iets te… aandachttrekkend is? Of is dat het niet?’ All the confusion.

Riku was best wel onder de indruk als hij eerlijk moest zijn. Hij had al wel van vuursalamanders gehoord, maar voor zover hij wist kwamen zo’n grote exemplaren niet voor op Razen, alleen in de mythes die zelf in Puffoon wel eens de ronde deden. Cassandra had een heleboel van die mythes voor hem verzameld toen hij zich nog verborgen had moeten houden. Het was nu dus duidelijk dat sommige mythes wel eens echt konden zijn. Hij had iets normaals willen zeggen, iets om de ander welkom te heten of toch op z’n minst iets vriendelijks, maar het enige dat over zijn lippen kwam, was de opmerking dat de ander in brand stond.
Riku knikte gewoon toen er gezegd werd dat het geen pijn deed. Hopelijk deed het geen pijn, anders had hij momenteel wel een probleem leek hem zo. Stel dat het wel pijn had gedaan en de huid onder al die vlammen helemaal aan het verschroeien was. De gedachte alleen al zorgde ervoor dat er een rilling over de adviseurs rug heen liep. Hij wist hoe het voelde om verbrand te worden en dat was dan nog maar op een stukje huid per keer geweest. “Laten we hopen dat je de hele school niet in brand zet, want dat gooien ze je waarschijnlijk zo terug naar Razen.” Nee, hij had geen idee of ze het zouden aandurven om een adviseur terug naar diens thuisplaneet te verbannen –en het wezen voor hem moest zeker een adviseur zijn. Ze stonden nog altijd hoger in rang dan de leraren en het schoolhoofd, maar ze konden natuurlijk niet veel inbrengen tegen het woord van een legendarische magician.

De ander maakte al snel duidelijk waarom hij juist hier was en een grijns speelde om Riku’s lippen. Nieuwe adviseur, iemand die nog niet wist hoe hij juist in elkaar stak en nog niet met een grote boog om hem heen liep. “De meeste adviseurs zijn in ieder geval al niet menselijk, of toch niet volledig. Maar het is altijd wel leuk om de uitdrukkingen op hun gezichten te zien als er iets menselijks voor hun neus staat dat zegt de nieuwe adviseur te zijn. Op dat moment zou je haar kunnen laten zien wat je echte vorm is, maakt het allemaal veel leuker.” Hij zou er zelf wel bij willen zijn als de ander zich aanmeldde bij de vrouwe van het vuur. Hijzelf had niet echt een ‘echte’ vorm. Hij was meer dier dan mens, ja, maar hij was waarschijnlijk veel minder..speciaal.
Riku draaide zijn hoofd met een ruk naar rechts toen hij iets voorbij zag schieten. Op het moment dat hij tot de conclusie kwam dat de kracht hem bekend voor kwam, verscheen het licht al terug en begon zich te hervormen. “Ik ben nu ook niet makkelijk te missen.” Puntige tanden werden zichtbaar op het moment dat hij breed grijnsde. Nog voordat hij Lust’s vraag kon beantwoorden, beantwoorde het wezen voor hem die al zelf. Mooi, want hij had werkelijk geen idee wie het wezen juist was. Well, misschien was dit het goede moment om zichzelf ook eens voor te stellen nu de rest dat ook al gedaan had. Het was nu niet zo dat het noemen van zijn naam het verrassingseffect zou laten verdwijnen. “Riku, adviseur van Ronodan, heer van de lucht.” Hij zou zijn hand best willen uitsteken, maar hij had liever niet dat zijn hand zou verbranden. “En ik zou je formaat een ietsiepietsie beetje aanpassen. Het is inderdaad wat aandachttrekkend en dat is nu niet direct de bedoeling.” Zijn rode oog gleed even naar de nieuwe lading mensen die was blijven staan kijken en met een zwiep van zijn hand zorgde hij ervoor dat er een soort miniatuurstorm ontstond op de plekken waar de groepjes toeschouwers stonden. Hij had echt een hekel aan pottenkijkers.