. General
_{Naam: Evangelyne
Roepnaam: Eva
Leeftijd: Veertien
Afkomst: Zuid Puffoon
Magie gebruik: Gezien Eva nooit in aanraking is gekomen met spreuken, gebruikt ze deze ook niet. Eigenlijk gebruikt het meisje vrijwel nooit pure windmagie omdat ze hier nooit de behoefte voor heeft gehad, ze stond er nooit bij stil en voelt zich nu zelfs gedwongen om dit te doen.
Haar vleugels zijn echter een ander verhaal: deze had ze nodig om te overleven in de eerste jaren van haar leven. Ze zijn puur, omdat ze ze volledig heeft geaccepteerd en als het kon zou ze het liefst de hele dag met ze rond lopen: het is een deel van haar geworden. Haar innerlijke vleugels zijn melkwit en het verendek is erg zacht.
Verder is ze instaat om bepaalde dingen aan te voelen aan de hand van de wind. Op deze manier kan ze de locatie van prooien, mensen, dieren - alles, opsporen. Het draagt ook bij aan haar scherpe oog wat houdingen betreft: het is onmogelijk om tegen haar te liegen. De pokerface van de ander mag dan nog zo goed zijn: ze leidt het wel af uit zijn ademhaling en/of hartslag. Er is geen ontkomen aan de levende leugendetector.
Liefde: Verliefdheid, partners, trouwen, kinderen - begin er maar niet over tegenover Eva. Ze zal je proberen ter plekken uit te wissen. Er zijn directe redenen waarom ze er niks van wil horen: ze houdt niet van mensen en dat soort dingen zijn dus uitgesloten. Echter zijn er ook door de jaren andere redenen bij gekomen, een van de grootste is dat ze het niet snapt. Verliefdheid houdt mensen van hun doelen af en het is daarom dus gevaarlijk. Waarom zou ze toegeven aan zoiets onnozels als het enkel narigheid brengt? Daarbij zou het in haar ogen ook aanvoelen als verraad.}

. Looks
_{Eerste indruk: Wild
Bouw: Het is duidelijk dat Eva haar dieet haar geen goed heeft gedaan: ze is een flink stuk kleiner dan leeftijdsgenoten. Daarbij is ze ook erg fragiel gebouwd, maar laat dit je niet op het verkeerde spoor brengen want ze is sterker dan ze lijkt, zo fragiel dat sommigen denken dat ze zo doormidden kan breken. Vrouwelijke rondingen heeft ze vrijwel niet, je zult eerder haar ribben zien als ze zich uitstrekt dan dat je haar heupen ziet wiegen als ze loopt.
Haar: Eva's haren zijn abnormaal lang: ze reiken tot haar knie holtes. De witte lokken lijken een eigen leven te leidden, voornamelijk voor haar gezicht. Vrijwel altijd hangt er minimaal een bleke pluk voor haar gelaat. Het bijzondere aan haar haren is dat er een roze ondertoon in schijnt te liggen.
Ogen: Vroeger werd altijd gezegd dat er duizenden hemelen opgesloten zitten in de ogen van het meisje, het hield kortom in dat de intensiteit van de blauwe kleur niet te omschreven viel. Haar grote, blauwe ogen maken het haar gemakkelijk om iemands blik vast te houden - maar de blik die erin schuilt zorgt eerder voor het tegenovergestelde. De blik is afstotend, maar op zo'n manier dat hij ergens gewoon beangstigend is. Alsof ze zo jouw ziel eruit kan rukken om jouw lichaam levenloos achter te laten, met één simpele blik.
Kleding: De kleuren van Eva's kleding zijn meestal nogal vaal, omdat ze er niet goed voor zorgt. Ze is erg vaak druk in de weer en haar kleren worden snel vies, als ze nieuwe aanheeft zijn ze binnen een dag helemaal vies. Echter was ze ze niet omdat ze dat niet fijn vindt. Daarbij is ze er ook niet vies van om bepaalde verbeteringen uit te voeren: stukken van haar jurkjes of rokjes afscheuren zodat ze er beter in kan bewegen bijvoorbeeld. Het wekt nogal de indruk op dat ze erg arm is, wellicht zelfs een zwerver.
Littekens: Over haar lichaam verspreid heeft Eva verscheidene littekens, maar de duidelijkste zijn die op haar rug, enkels en polsen. Die om haar enkels en polsen zijn ontstaan door de ketens, die op haar rug door de zweepslagen die ze soms kreeg.
Extra: Eva heeft lichte sproetjes op haar wangen en neus.
Dierlijke vorm: Als dierlijke vorm is Eva een melkwitte draak, haar schubben hebben echter een roze glim. Net zoals haar menselijke vorm is ze abnormaal klein als draak, maar dit houdt niet in dat ze bijzonder snel is. Ze kan geen vuur spuwen, maar haar vleugels zijn erg krachtig voor een draak van haar postuur waardoor ze krachtige windvlagen kan creëren.}

. Personality
<sub>Eva haat het woord menselijkheid omdat het in haar ogen niet klopt met de betekenis: mensen zijn de grootste monsters op deze wereld. Hieruit kun je ook wel afleidden dat ze op zijn zachts gezegd geen mensen mens is. Ze vindt ze ten eerste uiterst verwarrend: ze spreken zichzelf altijd tegen, hun houding klopt niet met hun woorden. Daarbij zijn ze ook nog een onrechtvaardig. Ze is bereid om levens te nemen voor rechtvaardigheid, maar in haar uppie kan ze weinig verschil maken.
Je kunt echter niet direct zeggen dat ze mensen haat: ze mag de twee vrouwen op Puffoon, eveneens als de slaven die ze had bevrijd. Echter zal ze in het begin een wantrouwende houding aannemen en zal ze iemand eerder doden dan vertrouwen. Ze is er niet op uit om alle mensen van de aardbodem weg te vagen, enkel de slechte in haar ogen. Ze streeft niet naar een betere wereld, deze zal altijd wreed blijven, maar een rechtvaardige is al een stuk beter.

Het meisje is slimmer dan ze lijkt. Door haar gebrekkige woordenschat is ze niet instaat om haar volledige intellect te tonen en het brengt ook een hele hoop frustratie met zich mee. Het kan haar niet kwalijk genomen worden: als je weet hoe je een probleem moet oplossen maar dit niet kunt overbrengen is dat erg frustrerend. Echter is de frustratie zo groots bij het meisje dat het overschiet naar andere kwesties: zo kan ze erg boos worden om de meest kleine dingen en dit kan weer resulteren in Eva die dingen ten onrechte kapot maakt. Vervolgens noemt ze ze ook nog stom, maar dat geeft enkel aan dat ze nog maar een kind is.
Dit alles zorgt er wel voor dat mensen die haar ondanks alles wel begrijpen een voorsprong hebben bij het winnen van haar vertrouwen. Meestal zijn dit de enige personen die ze daadwerkelijk 'vrienden' zou noemen, hoewel ze zelf eerder de term vertrouweling zal gebruiken. Ze is erg loyaal naar deze mensen toe en is bereid om veel voor ze te doen, maar niet alles.</sub>

. History
<sub>Eerste jaren: Ergens in een arm volk werd een meisje geboren, een meisje dat uniek was van alle anderen. Haar huid was bleek, haar haren waren bleek, alles aan haar was bleek; te bleek. Haar huid was erg licht, zo licht dat het niet moeilijk was om haar aders te zien: de blauwe lijnen die kronkelden over haar armpjes. Ondanks dit verschijnsel had het meisje geen blauwbloed, ze was niet van adel – eerder het tegenovergestelde.
Bij haar geboorte was ze stil, ze huilde niet zoals andere baby’s. Men probeerde alles om het kind aan het huilen te krijgen, maar het was tevergeefs. De wanhoop nabij werd het kind naar een afgelegen plek in de bergen gebracht: de plek waar de draken zich hadden genesteld. Het kleine hoopje mens werd daar neergelegd en beiden ouders smeekten de imposante wezens om hun te helpen. Een oude draak daalde neer bij de mensen en keek naar dit merkwaardige scenario. Uiteindelijk liet hij zijn kop zakken en opende zijn bek, het leek net alsof hij aanstalten maakte om het kleine mensje op te eten. Echter stopte hij vlak voor het lichaampje, waarna blauwe vlammen zijn keel verlieten. Normaal zouden mensen ter plekken tot as veranderen door het vuur van een draak, maar het scheen de baby niks te doen. De vlammen gleden over de huid van het meisje, waarna deze werden ingeademd door haar. De draak stopte, waarna een stilte volgde. Een paar tellen was er complete stilte, zelfs andere draken maakten geen geluid meer.
Na een paar zwijgzame tellen opende het meisje haar ogen, ogen waarin duizenden hemels opgesloten leken te zijn. Na haar ogen volgde haar mond, waarna het gekrijs van de baby door de bergen galmde: ze huilde. Het leven van hun dochtertje was gered, maar alles heeft zijn prijs. Dankbaar gingen de ouders terug naar hun thuis terwijl ze na werden gekeken door de draak. Deze ging liggen wanneer de mensen uit het zicht waren en sloot zijn ogen, om ze nooit meer te openen.

Het meisje kreeg een naam: Eva. Al snel ontwikkelde het meisje zich tot een erg levend figuur, maar al snel liet de invloed van de manier waarop zij leven had gekregen zich blijken. Dierlijke vormen waren iets vreemds in het dorp, eveneens als magie, vandaar dat men ook vreemd opkeek toen het meisje zomaar veranderde in een draakje. Als kleuter veranderde ze zonder bij na te denken en ondanks dat dit in veel opzichten erg knap is, werd het in haar dorp als gevaarlijk beschouwd.
Er zou een oordeel geveld worden over het kind, wat ze met haar aan moesten. De conclusie werd genomen dat ze niet in dit dorp thuis hoorde, maar bij de draken. Een draak had haar het leven geschonken, het meisje kon zelf ook in een draak veranderen; ze hoorde daar dus thuis. Veel konden haar ouders er niet tegen doen, dus werd het meisje naar de bergen gebracht. Met een pijnlijk hart lieten haar ouders haar achter. Het kind huilde en krijste, maar kon niks doen: ze was vastgebonden om te voorkomen dat ze achter haar ouders zou aangaan.
Bang bleef het kind achter, luisterend naar de geluiden om haar heen. Het duurde niet lang of een draak daalde voor haar neer. Bevend van angst keek ze met grote ogen toe hoe het beest dichterbij kwam. Wanneer de kop de draak te dichtbij kwam kneep ze haar ogen dicht. Ze hoorde en voelde hoe de draak haar geur in zich opnam, waarna hij de touwen kapot rukte met zijn bek en haar de vrijheid gaf om zich weer te bewegen. Toch zag ze hier vanaf en bleef ze stilstaan, bekeek het wezen voor haar. Voor een paar tellen keken de twee elkaar recht in de ogen aan, waarna de draak zijn vleugels spreidde en weer wegvloog. Niet wetende wat ze anders moest doen rende ze achter hem aan, veranderde al rennend in haar dierlijke vorm en vloog achter hem aan.
Waar ze precies aankwamen wist Eva niet, het enige wat ze wist was dat ze het net had gehaald. Zodra ze voet had gezet op de vaste grond veranderde ze weer terug en liet zichzelf op de grond vallen om zo inslaap te vallen.

Kindertijd: Je kunt niet zeggen dat de draken haar als een van hen zagen, ze leefde niet met ze maar bij ze. Zo was het ook moeilijk voor het kleine kind om aan eten te komen, want meestal als draken een prooi hebben gevangen eten ze deze ook helemaal op. Zelfs jagen was geen optie, natuurlijk probeerde ze het wel, maar haar kennis was te beperkt. Dit hield echter niet in dat deze zich niet kon uitbreidden: ze leerde door te kijken en te observeren.
Haar geduld werd beloond wanneer ze eindelijk zelf een prooi ving, een klein konijntje. De honger stelde haar niet instaat om lang na te denken; ze moest gewoon haar maag vullen. Het zorgde er echter wel voor dat ze er over het algemeen ook niet meer over nadacht: ze moest eten en de draken gaven het haar niet dus moest ze er zelf voor zorgen. Echter kon ze niet altijd een draak zijn, het kostte energie en zo waren er soms ook hele dagen – soms zelfs weken – dat ze gewoon een mens moest zijn. Als mens had ze een lichaam waaraan je kon zien dat ze niet goed at, als draak was ze gewoon bijzonder klein. Het enige wat ze at was vlees, omdat ze geen verstand had van andere dingen. Ze was klein, tenger en de gebrek aan vitamines was overduidelijk te zien.
Toch weerhield dit alles haar niet ervan om te overleven. Ze werd gedwongen om zichzelf ook bruikbaar te maken als mens. Een vuurtje maken was makkelijk geleerd, soms speelde ze dan vals om een brandende vacht of iets dergelijks te stelen van een andere draak – meer deze schenen het te verdragen. Soms werd er zelfs een spelletje van gemaakt en daagden ze het meisje uit om het te pakken, altijd weer verrast door de manier waarop ze handelde.
Door de jaren heen was het woord bij veranderd in met. Ze had het respect van de draken gewonnen, onbewust weliswaar. Omdat ze niet beter wist bestempelde ze de wezens als familie. Ze leerde van ze; ze leerde om te overleven, zowel als mens als draak en ze leerde zelfs vleugels te gebruiken als mens. Het waren prachtige witte vleugels waar velen jaloers op zouden zijn. Ondanks dat haar lichaam niet het toonbeeld van gezondheid mocht zijn, spraken haar vleugels dit tegen.
Helaas kan niet ieder sprookje voor eeuwig duren en kwam deze aan een vreselijk eind. Mensen ontdekten de plaats van de draken en hoewel de draken ze nooit kwaad deden, beschouwden de mensen ze wel als een gevaar. Draken zijn machtig, maar alsnog kwetsbaar. Hak een vleugel eraf en ze zijn al gelijk een van hun voordelen kwijt. Een bloedbad was het gevolg van de angst van de mens. Eva kon niks tegen de mensen beginnen en probeerde te ontsnappen net zoals sommige andere draken, maar helaas had ze geen beschikking tot haar dierlijke vorm en was de stress teveel om haar vleugels fatsoenlijk op te roepen. Zo werd ze gevangen, maar niet gedood. Ze werd meegenomen naar een plek waar ze een rol als slaaf zou vervullen, een rol die haar niet echt paste. Tijdens de rit naar haar nieuwe thuis moest ze toekijken wat de mensen hadden gedaan. Haar familie… Dood, rood van het bloed… En waarom?

Eva was gewend om vrij te zijn en te doen wat ze maar wilde en wanneer ze maar wilde, maar dit mocht niet langer. Ze zou dienen als slaaf en moest dus bevelen opvolgen van anderen, iets wat ze weigerde te doen. En als je teveel weigert volgen er straffen: ze werd vrijwel dagelijks ergens aan vastgeketend, geslagen en noem het maar op. Het duurde lang, maar uiteindelijk leerde ze ervan, maar opgeven deed ze nooit. Ze zou wegkomen uit die plek, al was dat het laatste wat ze zou doen.
Opnieuw begon ze weer te observeren en aan de hand daarvan te leren. De taal was iets wat ze maar moeilijk begreep en waar ze ook weinig aandacht aan schonk, waar jezelf laten misleiden als je gewoon aan iemands houding kunt zien wat er speelt? Zo had ze ook gecommuniceerd met de draken voorheen, gezien het ondersoort waar zij opgroeide niet instaat was om te praten. Zelf kon ze de klanken wel nabootsen die de mensen om haar heen maakten, maar betekenis eraan geven was moeilijk. Een van de mede slaven merkte dit al snel en besloot om het meisje het een en ander te leren, zodat deze haar taken beter zou kunnen vervullen. Het is moeilijk om een bevel op te volgen als je geen idee hebt wat de ander van je wilt en de meesters wezen jammer genoeg niet altijd. Al snel bleek dat Eva onvoldoende in aanraking was gekomen met talen wat erin resulteerde dat ze een nogal vreemd accent kreeg. Ook ging het leren niet echt snel, zij het zo dat het meisje nooit volle inzet toonde – ze was met hele andere dingen bezig en ze vond de taal maar onbelangrijk.
Geduldig wachtte ze af, tot de tijd daar was: de tijd om te ontsnappen. De wachters nu goed kennende, tot in de fijnste details, was ze instaat om zich een weg te banen naar de slaapkamer van haar meester. Ze pakte een kussen en duwde het op zijn hoofd, alle zuurstof ontnemend. Natuurlijk stribbelde de man tegen, maar het meisje won. Slecht voelde ze zich er niet bij, het was net zoals het doden van een prooi: ze doodde hem zodat zij verder kon leven. Nadat ze het leven van de man had genomen pakte ze het eerste beste mes wat ze kon vinden: een dolk. Met deze dolk schakelde de twee wachters bij de deur, buiten de kamer, uit – amateuristisch weliswaar, maar ze was oké. Iedere andere wachter die ze zag onderging hetzelfde lot als zijn voorganger. Het kind was niet te stoppen, pas bij de hokken van de andere slaven toonde ze wat menselijkheid. Ze bevrijdde ze en liet ze gaan. Zij hadden niks fout gedaan en hadden hetzelfde vreselijke leven als zij moeten lijden, er was geen reden om hun levens te nemen.

Pubertijd: Het meisje zwierf een lange tijd alleen rond. Moeilijk was het niet, gezien ze wist hoe ze moest jagen en hoe ze een vuurtje kon maken. Daarbij had ze nu ook een aanwinst: haar dolk. Echter zag ze af van haar vleugels, laat staan dat ze veranderde in een draak. Na de slachting in haar voormalige huis wist ze dat mensen zich zouden realiseren waartoe ze instaat waren: vreselijke dingen. En om te voorkomen dat zoiets met haar zou gebeuren was het dus veiliger om gewoon als een mens rond te lopen.
Op een dag kwam ze echter in aanraking met mensen, iets wat niet haar bedoeling was geweest. Echter werd ze niet aangevallen, ze werd ondervraagd. Met haar gebrekkige woordenkennis was ze instaat om de meeste vragen te beantwoordden. De mensen die ze tegen kwam, een oude vrouw en haar dochter die ook al een vrouw was, boden haar aan om te overnachtten in hun huis. Eva weigerde dit niet, want ze zou vast wel instaat zijn om zichzelf te redden al kwam ze in een nare situatie terecht. Het aanbod bleek echter geen leugen te zijn, de vrouwen gaven haar te eten en verzorgden haar. Ze mocht voor het eerst in haar leven in bad, iets wat ze erg leuk vond. Echter ging het al snel mis wanneer ze het meisje in dergelijke kleding stopten: in het begin liep ze een beetje vreemd en stijfjes, maar uiteindelijk leek het net alsof ze uitbarstte en woedend de kleren kapot trok en vervolgens blij in haar blote bibs verder liep. Het bleek al snel dat Eva liever bloot rondliep, dan in mooie kleren. Wanneer aan haar gevraagd werd waarom ze het niet wilde dragen, antwoordde ze heel simpel dat ze zich opgesloten voelde en dat al genoeg had gedaan voor haar gehele leven.
Haar taal werd bijgespijkerd en ze leerde ook lezen, iets wat wel vrij vlug ging: het meisje las met alle liefde boeken over draken. Andere literaire werken vond ze echter niks en dit toonde ze door de kapot te scheuren. Met veel geduld werden dit soort acties echter afgeleerd en leerde ze ook een paar manieren, maar het meisje bleef van binnen toch echt wild – zelfs al was haar naam nu veranderd in een adellijkere versie. Uiteindelijk besloten de vrouwen om haar naar Starshine te sturen, ze moest meer in contact komen met andere mensen: maar gezien ze alles en iedereen op Puffoon wilde bijten of krabben, of alle twee, leek het de vrouwen verstandig om haar in aanraking te laten komen met andere mensen van andere planeten en met andere culturen.</sub>

. Extra
_{Één: Ondanks het feit dat Eva ongekende overlevingsvaardigheden heeft, kan ze maar met één wapen redelijk overweg en dat is haar dolk. Dit gaat zelfs zo ver dat ze andere dolken weigert te gebruiken.
Twee: Het meisje is een ster in vliegen, maar ze heeft nooit leren zwemmen. Ze is niet bang voor water, maar wel bang om erin te vallen - denk aan diepe meren. Toch drinkt ze liever uit een meer dan uit een glas, ze vindt het water uit de kranen maar vies smaken.
Drie: Eva is een echte vleeseter, maar toch zal ze groentes moeten eten - ondanks dat ze dit 'groenvoer' smerig vindt. Ze probeert dit wel, maar met mate. Het is ook niet vreemd dat ze soms gefrustreerd raakt hierdoor en ineens boos een bord kapot smijt waarna ze woest weg stormt.
Vier: Eva heeft een lijstje in haar hoofd met de mensen erop die ze nog uit deze wereld moet werken. Exacte namen heeft ze niet, het zijn meer uiterlijke kenmerken - gezichten die op haar netvlies gebrand staan. Het kan soms zijn dat ze zachtjes opmerkt dat iemand anders aan haar lijst is toegevoegd.
Vijf: Het accent van Eva is nogal apart, je kunt het zelfs uniek noemen. Ze spreekt dingen op een bepaalde manier uit, waardoor het lijkt alsof haar tong moeite heeft met de klanken. Zelfs haar eigen naam spreekt ze anders uit: in plaats van Ee-vaa is het È-vah.
Zes: Eva loopt het liefst op blote voeten en als het kan ook nog eens op handen en voeten. Ze is dit gewend in haar dierlijke vorm en gezien ze deze fijner vindt loopt ze ook zo rond als mens. Natuurlijk loopt ze wel rechtop in de gangen, maar als ze buiten is houdt ze zich niet in.}