Vandaag was dan de dag. Het officiële eerste examen Verzorging van Fabeldieren dat plaats vond op Starshine. Summer was opgewonden, en moest haar best doen om ’s ochtends niet te gaan fluiten. De dag er voor had ze alles klaargezet, en het examen was een heus parcours geworden. De studenten moesten elke keer een opdracht op een plek voltooien, om daarna meegenomen te worden door Summer naar de volgende opdracht. De witte magie opdrachten waren oude opdrachten die de student nu moest voltooien zonder hulp van een leraar. De donkere magie opdracht bracht dit keer iets nieuws mee, een onbekend dier voor de studenten. Maar dat was nou eenmaal de gedachte achter offensieve Verzorging van Fabeldieren. De studenten moesten een beest verslaan, of dat een bekend of onbekend beest was maakte niet uit op het moment. Het ging om het idee dat ze zich konden verweren tegen een wezen.

Summer had niets laten doorschemeren over het examen. Zo konden studenten niet gericht oefenen op de opdrachten, en zo lieten ze hun ware reactie zien. Door de lessen te bijwonen, en verder te oefenen door middel van theorie zouden ze hun instinct bijwerken, en zouden ze met de goede oplossingen komen voor de opdrachten. Als ze veel absent waren, en de boeken lieten verstoffen zouden ze het nog wel eens flink kunnen verpesten voor zichzelf. Maar Summer had een beloning voor de beste student klaarliggen, dus de heat was wel verhoogd. Voor de laatste keer had ze de Summer’s List bekeken en weer in haar leren schoudertas gestopt. Deze zou binnenkort aan een student toebehoren.

De eerste opdracht was in een gewoon leegstaand lokaal. Op de deur hing Summer een perkament op, vastgespeld met takjes die ze met woudmagie uit de deur liet groeien. Op het perkament stond geschreven: ‘Verzorging van Fabeldieren examen task 1. Voorbijlopende studenten: Complete stilte geëist. Voor deelnemende studenten: eenmaal in het lokaal heb je 1 minuut voor de eerste opdracht. Succes!’ Dat was voldoende informatie. De student zal de opdracht meteen doorhebben als ze het lokaal binnen kwamen, en zo niet… Dan zouden ze zakken op het eerste onderdeel. Het wezen stond nou eenmaal benoemd in de groeiende encyclopedie.
Summer sloot de deur snel achter zich, en nam plaats achter het enige bureau in het lokaal. Het stond vrijwel in een hoek, zodat de rest van het lokaal een lege ruimte was. Ze pakte een beoordelingsformulier en bevestigde dat aan een klembordje. Het was tijd voor de kandidaat.

Summer keek op het formulier en zag de naam staan:
Elias

Examen, examen, examen. Waarom had hij zich weer opgegeven? Omdat hij goed wilde scoren, zijn ouders wilde laten zien dat hij ook wel kon werken met dieren en niet zo onnuttig was als ze dachten. Zijn ouders dachten dat iedereen die geen dokter was onnuttig was, dus ze haatten praktisch drie vierde van de mensen die leefden. Ze beseften gewoon niet dat andere jobs ook belangrijk waren, dat je geen dokter moest zijn om iets van je leven te kunnen aren. Vooral de muzikanten verachtten ze en laat dat nu juist hetgeen zijn dat hij wilde worden. Elias balde zijn handen voor een kort moment tot vuisten terwijl hij zich een weg door de gangen naar het juiste lokaal baande. Zo zouden hem alleen aanmoedigen als hij in hun voetsporen zou treden, anders moest hij zijn eigen plan maar trekken. Het was zijn idee geweest om naar Starshine te komen en het had bloed zweet en tranen gekost om ervoor te zorgen dat ze zijn studie betaalden. Hij had hen om de tuin geleid zonder dat ze het door hadden, hij had hen zo hard belogen maar hij wist dat dat het waard was. Hier kon hij tenminste geen eigengang gaan en waren er geen mensen die alles wat hij deed aan zijn ouders rapporteerde. Rijk zijn had zijn charmes, maar het was ergerlijk als je ouders zoveel connecties hadden en die connecties zelfs hun eigen familie zouden verraden als ze daar geld voor zouden krijgen. Zo kwam het dus dat zijn ouders alles wisten dat hij ooit in zijn leven gedaan had. Met wie hij voor het eerst gekust had, wanneer hij stiekem een sigaret ging roken, zelfs hoeveel keer per dag hij naar het toilet ging. Zijn ouders waren controlefreaks eerste klasse en er was helemaal niets dat hij daaraan kon doen.

Maar goed, terug naar dat examen. Omdat hij eigenlijk nog maar pas op de school was aangekomen, had hij geen lessen meegekregen maar hij had erop gestaan om deel te nemen aan het examen. Hij had verschillende boeken uit de bibliotheek gehaald en had kennis op gedaan over een heleboel dieren. De dieren die uit Nova kwamen, kende hij voor het grootste gedeelte al wel aangezien vrienden van de familie nog al veel met dieren werkten –dierenarts natuurlijk-, dus dat kwam op dit moment wel van pas. Voor andere dieren moest hij maar snel nadenken over hoe hij het juist moest aanpakken. Ondanks dat zijn uiterlijk voor sommige mensen best angstaanjagend kon overkomen, was hij altijd de kalmte zelf. Het ging zelfs zo ver dat mensen er irritant van werden. Je kon vanalles tegen hem zeggen zonder dat hij ook maar een spier verrok of liet zien dat de woorden hem gekwetst hadden. Elias straalde gewoon kalmte uit en dat zou hem op dit examen misschien wel van pas kunnen komen. De meeste dieren kalmeerden vanzelf als je zelf ook kalm was, maar dat gold zeker niet voor iedereen. De jongen ademde nog eens diep in toen hij het juiste lokaal bereikt had en met een lichte glimlach op zijn gezicht stapte hij naar binnen. Hij was er klaar voor, hij was er helemaal klaar voor.

Deze leerling kwam het lokaal binnen in pure rust. Zoals zijn voorgangers zenuwen hadden uitgestraald, straalde deze jongen zelfvertrouwen uit. In een goede manier. Dit verbaasde Summer eventjes, omdat de jongen nog geen les had volbracht. Zelf zou ze kapot zijn van zenuwen in een examen zonder lessen gevolgd te hebben, maar de jongen had het zelf maar moeten bepalen. Zijn keuze, zijn examen.

Dit gedacht te hebben deed ze een greep in haar tasje dat naast haar stond. Het beestje er in leek rustig, maar dat ging snel veranderen. Ze had het beestje goed geïnstrueerd zodat het perfect examen gedrag liet zien: Onvoorspelbaar gedrag. Kijken hoe de leerling omging met deze situatie. Ze wierp het beestje naar het midden van het lege lokaal, en pakte haar klembordje en potlood (dat bestond uit groene inktpatroon verwerkt in een echt boomtakje) stevig vast. Dit examen zou misschien nog verrassend kunnen zijn!




Toen de leerling binnen was gekomen, had Anglia een rustige aura gevoeld. Hierdoor was ze even gestopt met rollen en tuimelen in de tas. De jongen straalde rust uit, zelfs door de tas tot Anglia. Al zou het hem niet helpen, aangezien Anglia getraind was om dit examen af te nemen samen met de bloemenvrouw. Dus toen de lerares een greep in de tas deed, liet Anglia zich mee naar buiten voeren, en gebruikte het worpje als opstapje. Een opstapje naar meer. Ze vloog perfecte rondjes, maar in een tempo dat ze nog nooit had laten zien. Een straaljager was er niets bij, en af en toe was en een luide knal te horen als Anglia de geluidbarrière doorbrak. You can't catch me. I'm ways to fast!

Zijn blauwe kijkers gleden direct naar de leraar die aan een tafeltje zat vanaf het moment dat hij de deur achter zich had dichtgedaan. Ze zag er best vriendelijk uit, al had hij niet zo het gevoel dat ze je door zou laten gaan uit medelijden als je het examen volledig verknald had. Geen een leraar zou medelijden met je moeten hebben als je je examen verknalde. Je had het immers zelf in de hand en als je je voldoende voorbereid had moest het opzich geen probleem zijn. Elias zelf had zich zo goed mogelijk proberen voor bereiden en hij dacht dat het genoeg was, daarom dat hij zo kalm was. Als hij helemaal niets had gevonden in de bibliotheek over fabeldieren en als hij andere leerlingen - die wel bij de lessen aanwezig geweest waren - had gesproken, was hij dood gegaan van de zenuwen. Hij had zichzelf geleerd om rustig te blijven vanaf het moment dat hij wat informatie had verzameld en zichzelf ervan overtuigd had dat hij het niet volledig ging verknallen. Misschien dat hij niet alles honderd procent goed zou doen, maar hij zou in ieder geval wel zijn best doen.

Elias blies zijn wangen op van zodra hij het beestje dat de lucht in gegooid werd, herkende. Het kwam uit Nova, maar werd zo weinig gezien dat niet veel mensen wisten hoe je het juist moest vangen. Hij had wel een paar theorieën hoe hij het juist moest vangen door de verschillende boeken die hij gelezen had, maar er had nooit ingestaan hoe je het precies moest vangen of hij had gewoon de verkeerde boeken bestudeerd. Elias kromp zachtjes in elkaar toen een luide knal door het lokaal galmde, snel gevolgd door nog eentje. De lucht ontsnapte langzaam uit zijn wangen terwijl hij in zijn geheugen groef. Er moest toch iets zijn dat hij kon gebruiken, toch? Het beestje kwam uit Nova, dus het moest wel van licht houden. Als het dat niet deed zou het waarschijnlijk wel op Shadra gezeten hebben in plaats van op zijn thuisplaneet. Alle informatie werd op nog geen paar seconden tijd verwerkt en zijn handen begonnen langzaam te gloeien vanaf het moment dat hij een conclusie gemaakt had. Met zijn armen voor zich uitgestoken, liep hij langzaam richting de Petit Angel terwijl het licht steeds feller werd.

De jongen had werkelijk geen idee of hetgeen dat hij deed genoeg was, dus bleef hij andere opties zoeken. Petit Angels leefden voor het grootste deel op Nova van zodra ze zin hadden om zich ‘tussen de mensen te mengen’. Er was nog iets anders dat hij over het hoofd zag, hij wist alleen niet precies wat. Elias streek even door zijn blauwe haren terwijl zijn blik even naar de klok gleed. Hij had nog genoeg tijd om het ontbrekende deel erbij te verzinnen, nog meer dan genoeg tijd. Hij merkte al snel dat het licht rond zijn handen wat gedoofd was en snel liet hij ze terug fel oplichten. Nee, hij had werkelijk geen idee wat hij anders nog kon doen afgezien van misschien nog wat meer licht in de kamer binnen te laten. Met snelle passen baande de jongen zich een weg naar het raam en wilde het raam openzetten toen hij tot de conclusie kwam dat het beestje dan waarschijnlijk zou wegvliegen. Goed, dat was geen optie en meer kon hij op het moment niet verzinnen, dus hij hoopte dat het genoeg was.

De jongen was in het nadeel geweest zag Summer. Hij had óf geen hurricane kunnen maken, óf was niet op het idee gekomen. Maar hij had in ieder geval flink wat licht gemaakt, en zoals Summer had verwacht was het niet perfect, maar wel goed genoeg om te slagen. Toen het licht begon te doven en tot slot geheel gedoofd was, zat de Petit Angel vrolijk te kirren op het hoofd van Elias. Summer moest grinniken bij het zien van de kalme jongen met de hyperactieve engel op z'n hoofd. "Ik tel dit maar mee als vangst, dus.. Je bent geslaagd. Had je niet gedacht aan een wervelwind of kwam je er niet op? Ik beloon je vangst in ieder geval met een B-."

Nu was het tijd voor opdracht twee. Zou Elias deze opdracht ook met zoveel kalmte tegemoetkomen, of zou hij juist zenuwen krijgen van de rare opdracht? Summer pakte de Petit Angel van zijn hoofd, en stopte haar weer in haar tas. Daarna liep ze naar de deur die naar het naastgelegen lokaal ging. Ze liep het andere lokaal in, en nam meteen plaats achter het bureau. Op het bureau stond een draagbare kas met daarin het volgende fabeldier. De rest van het lokaal bestond uit een enorme keuken. Alles was je je kon voorstellen in een keuken zat er in.

"Task 2 is simpel. Maak een gerecht voor dit kleintje hier. Achter je is een keuken, en vrijwel alle voedingsmiddelen die je kunt verzinnen zijn er te vinden. Geen tijdslimiet. Succes."



"Greenie was er klaar voor. De volgende examen kandidaat, wat betekende een volgende maaltijd voor hem. Hij hoopte dit keer dat de student wel had geleerd, de vorige keer was het namelijk niet helemaal perfect gelopen en had Greenie maar een halve maaltijd opgegeten. Well, time to cook!

Zijn hart begon toch wat sneller te kloppen en misschien voelde hij zich net iets minder op zijn gemak dan toen hij het lokaal pas binnen kwam. Elias had het gevoel dat hij iets vergat en was bang dat het maken van licht niet genoeg was om het beestje te vangen. Niet dat hij echt zenuwachtig begon te worden. Hij was nog altijd even kalm als daarstraks, maar als de minuut bijna om was zou dat waarschijnlijk in een oogwenk veranderen. Hij had de hoop al bijna opgegeven toen hij ineens iets op zijn hoofd voelde. Het licht had hem zodanig verblind dat hij niet echt meer op zijn omgeving had kunnen letten waardoor hij pas doorhad dat het kleine beestje op zijn hoofd zat toen al het licht gedoofd was. Een triomfantelijke grijns verscheen om zijn lippen terwijl hij het beestje probeerde aan te kijken. De woorden die Miss Summer sprak zorgde ervoor dat hij zichzelf wel voor zijn hoofd kon slaan. Wervelwind, natuurlijk. Hoe kon hij dat nu vergeten? Oh well, hij was geslaagd, daar gign het om. “Ik had niet aan wind gedacht,” gaf hij eerlijk toe terwijl de vrouw het beestje van zijn hoofd haalde en terug in de tas stak. Dat van die wervelwind moest hij vast en zeker onthouden, het zou altijd nog van pas kunnen komen.

Elias volgde Miss Summer naar het andere lokaal, nieuwsgierig naar wat de volgende opdracht zou zijn. Hij vernauwde zijn blauwe kijkers toen hij het lokaal betrad en een keuken bespeurde. De bedoeling was vast dat hij iets moest koken, maar voor wat? Die vraag werd al snel beantwoord door Miss Summer en zijn mond vormde een kleine ‘o’ toen hij het beestje op het bureau opmerkte. Een gerecht klaarmaken voor dat fabeldier dus. Het was duidelijk dat het waarschijnlijk vooral in de natuur te vinden was, dus vlees en dergelijke zou het waarschijnlijk wel niet eten. Elias ging er toch van uit dat het ook niet direct een jager was als je naar de bouw van het diertje keek. Daarbij was het toch veel te klein om grote dieren aan te kunnen. Goed, groenten en fruit dus. Of alleen groenten of alleen fruit.. of gewoon allebei.

Zenuwen begonnen zich toch langzaam in zijn lichaam te vormen terwijl hij zich naar een rij kastjes begaf en alles gewoon begon open te trekken. Alles van groenten dat hij kon vinden werd op het aanrecht gelegd: aardappelen, sla, rucola, tomaten, pijnboompitjes, azijn, olijfolie, zout en peper, boontjes. De jongen bleef een paar minuten naar de ingrediënten staren, zocht verwoed naar iets om klaar te maken. Zijn moeder was altijd goed geweest in het maken van salades. Als hij zich nu gewoon weer zou kunnen herinneren wat er allemaal in gezeten had en hoe je het ongeveer bereidde. Het duurde een paar minuten voordat hij ongeveer wist wat hij juist moest doen. De tomaten en sla werden terug weggelegd en maakte plaats voor een pesto van artisjokken. Goed, eerst maar een de oven voorverwarmen en een pan zoeken.

De pan werd met wat olijfolie op de bodem op een zacht vuurtje gezet voordat hij begon met het schillen van aardappelen. De aardappelen werden daarna in gelijke schijfjes gesneden en voorzichtig liet hij deze in de pan glijden. Goed, tot nu toe ging het al goed. De aardappelen werden bestrooid met zout waarna hij er zachtjes in roerde totdat ze een mooi bruin kleurtje hadden. Elias verplaatste zowel aardappelen als de olijfolie naar een ovenschaal en zette ze in de oven. Dat was dat, nu de dressing. De pesto, balsamico azijn en olijfolie werden onder elkaar gemengd in een kom en een beetje op smaak gebracht met wat peper en zout. Niet teveel want hij had zo een gevoel dat het groene ding het dan niet allemaal zou opeten. Een glimlach verscheen op zijn gezicht toen hij ervan proefde. Perfect, nu alleen nog de pijnboompitjes bakken en de bieslook fijn snijden.
Het duurde niet lang voordat hij kon beginnen aan het dresseren. De rucola werd netjes over het bord verspreid, de inmiddels gebakken aardappelen kwam daarop te liggen en helemaal in het midden schepte hij wat pesto. Niet teveel voor moest het beestje het niet lusten, dan kon het nog altijd van de rest genieten.

Elias merkte dat zijn handen lichtjes trilden op het moment dat hij het bord vastpakte. Misschien waren de zenuwen dan toch eindelijk gekomen, al was het voor de rest niet echt aan hem gezien. De trillende handen was het enige dat verried dat hij toch niet meer zo kalm was al daarnet. De glimlach bleef op zijn gezicht staan terwijl hij het bord op de tafel zette. “Bon appetit.”

Summer zag het begin goed tegemoet, alleen de verwerkte producten zoals de azijn, olijfolie en zout en peper waren niet zo'n goed plan. Misschien kwam hij nog tot inkeer voordat hij het opdiende. Maar nee, hij maakte het zelfs nog tien keer erger. Uiteindelijk zag niets er meer uit zoals het uit de natuur kwam, behalve de rucola. Summer betwijfelde het ten zeerste dat haar fabeldier dit zou eten. Ze zou het oordeel natuurlijk moeten afwachten, maar de minpunten zouden gaan binnen stromen. Met een Bon appetit werd het voorgeschoteld, en Summer keek geïnteresseerd naar Greenie. Tijd voor het oordeel.

Oh nee, hier had Greenie nooit om gevraagd. De blaadjes rucola viste hij van het bord, de rest schopte hij met een flinke kick van het bureau af. In scherven en rotzooi vloog het gerecht met bord en al over de vloer tot het als een smerige vlek op de witte tegelvloer bleef liggen. Even knaagde hij op de rucola blaadjes, en daarna ging hij weer verveeld in de kas zitten. Hopelijk was Summer wat lief, en gaf ze hem straks wat te eten. Hij had namelijk nog steeds flinke honger.

"Het spijt me, hier mag ik geen voldoende voor geven. Je cijfer is een E. Je gemiddelde is een C. Net een voldoende. Je volgende opdracht is in de Arena. Ik zie je daar over een uur." Daarna pakte ze haar tas en kas op, en liep trippelend op haar groene hakken voorzichtig om het eten heen. Tijd voor een pauze, die ze nu nodig had om Greenie te voeden. Eens zien of Elias nog kon slagen voor zijn examen.

{Dit is Summer's laatste post. Er is nog ruimte voor Elias om te reageren natuurlijk. Het vervolg wordt gepost in de Arena. Als je niet wil afsluiten met Elias, maar meteen door wil stuur me dan even een berichtje. Ik post de link van het vervolg-topic hier als het gemaakt is.}