Syo werd meegetrokken door het water, hij had geen lucht kunnen namen en het laatste beetje lucht wat hij had was met de klap op zijn rug uit zijn lichaam. Donkere gedachtes vulde zijn hoofd, was dit echt het einde? Ging hij echt zo… dood? Zou niemand het weten? Hij voelde een druk op zijn borst vormen, het was niet iets wat hij eerder had gevoeld. Hij begon kou te voelen van de lucht, hij was bovenwater. Gretig begon hij naar zuurstof te happen, maar in feite was hij proberend water naar buiten te hoesten. Piepend nam hij wat lucht naar buiten en hij hoesten opnieuw tot zijn longen compleet leeg waren. Hij had het water niet volledig uit zijn longen maar genoeg om te kunnen ademen, alleen klonk het piepend en moeilijk. ‘Who… is trying to save me… Why? Leave… Leave me be…’ Waren zijn donkere gedachten de baas van hem. Maar hij liet zich mee trekken ook deels, dat hij de kracht gewoon niet had om iets in te kunnen brengen.  Hij sloot zijn ogen, hij wilde slapen, slapen tot hij gewoon weg zou zijn. Hij begon vast grond onder zich te voelen, ergens leek de grond onder hem weg te zakken. Het getik echoënde in zijn hoofd, een klein gevoel kwam op zijn wang. Het resultaat was dus ook dat Syo zijn ogen stijf dicht op elkaar kneep, de ogen ontspande zich weer. En na de woorden van Liam deed hij z’n ogen weer wat open, niet volledig open ook niet half. Het was zo dat het net aan open was. Hij kon de stem niet plaatsen, zijn mond was open waar nog steeds zacht gepiep vandaan kwam. Er zat nog een klein restje water in, wat hij met hoesten al niet uit zijn lichaam kreeg. Hij bewoog z’n lippen maar de woorden kwamen er niet uit, alsof het restje water alles opslokte. Met zijn ogen zag hij iets boven hem hangen. Hij kon niet goed zien wie of wat het was, doordat zijn beeld onscherp was. De woorden die hij wilde spreken bleven vast in zijn keel maar zijn lippen maakte de woorden wel. “Who… what… why..?” Leken ze te willen zeggen.  Zijn hand trok iets samen, hij voelde dat er wat in zijn hand zat. Maar ook dit kon hij niet plaatsen. ‘Who is it… why did he save me… Why… was I scared to die..?’ Vragen gingen door zijn gedachten. Zijn ogen sloten zich weer in de hoop dat hij wat kon beantwoorden. Maar door opnieuw wat woorden keek hij op, hij kerkende deze stem ergens vaag van… Liam..? liam… Nu wist hij het weer. Liam Egao het was zijn beste buddy. ‘he… saved me… but.. how did he know? How… did he find me..?’ Zijn ogen gingen wat meer open en zocht iets van zijn gezicht maar zag enkel contouren tot pas na hij een paar keer geknipperd had. Hij zag de zwarte haren van Liam, de ballen ketting die altijd om zijn nek zat. Zijn ogen begonnen te tranen, ook al was dit lastig te zien, je kon het wel horen aan zn ademhaling. Hij begon wat sneller te piepen en zijn schouders begonnen te schokken. Heel schor en haast bijna niet te verstaan kwam er een paar woorden uit. “G…gome…ne.. W…Wata…shi…” Verder kwam hij niet echt want de brok in zijn keel werd te groot. Hij wilde hem vertellen wat er was, waarom hij zo deed, hij wilde hem vragen waarom hij hem gered had en nog vele dingen meer. Hij probeerde iets overeind te komen maar merkte alle spieren al tegenstribbelen. Eenmaal overeind gekomen hield hij een hand tegen zijn voorhoofd en hoestte om het laatste beetje water kwijt te kunnen. Het ademen ging nu zo veel beter naar zijn gevoel. Het regen was nu al even gestopt maar hij kon het niet houden, de tranen kwamen alweer en je kon hem horen, zacht vloekend. Hij vond dat hij zich zo, zo… Zwak opstelde. Hij zou het hem laten zien… wat was er nu nog van die instelling? De tranen tikte op de grond, hij wilde het weten, waarom redde hij hem? Hij wilde het vragen maar wist het ergens wel… Zou hij de geruchten gehoord hebben? Zou hij van zijn les dingen gehoord hebben? Had hij iets gehoord? Opnieuw ging zijn mond wat open om wat te vragen, maar de woorden kwamen er niet uit, enkel kwam er wat gepiep van het snikken en huilen.

Zijn ogen begonnen te tranen en zijn ademhaling ging wat sneller, wat hakkeliger. Hij huilde terwijl het bijna niet zichtbaar was. Zijn schouders gingen wat omhoog en omlaag, hij begon te praten maar zijn stem was schor en de woorden kwamen niet lekker uit zijn keel. De brok in zijn keel werd te groot waardoor hij de zin niet af kon maken. Hij wilde hem gewoon kunnen vertellen wat er was, maar hij kreeg het niet voor elkaar. Hij wilde vragen wat hij hier deed… maar ook dit kreeg hij er niet uit. Eenmaal overeind gekomen en de hand op zijn  boven rug voelde, zn buikspieren trok wat samen en een hoestbui kwam omhoog. Hij hoesten erg om het laatste beetje water uit zijn lichaam te krijgen. Eenmaal na het hoesten leunde hij met zijn voorhoofd op zijn hand. Zo zwak… dat was hij nu… ’Waarom redden je me? Waarom… kwam je..? Had hij iets gehoord..? Was hij überhaupt wel op de hoogte?’ Woorden… Gedachten het ging allemaal door zijn hoofd heen. Tranen liepen naar beneden terwijl hij zich bleef verontschuldigen. Hij was de enige jongen op SSA waar hij nu normaal tegen kon doen… Zonder weten wat hij wel en niet  kon doen… De blonde jongen voelde een greep om hem heen, hij leunde al zittend tegen hem aan… Liam… knuffelde hem gewoon…Hij was zo verbaasd dat de tranen stopten met vocht afgeven. Zijn ogen stonden wat weider van verbaasdheid… Eenmaal dat hij dichter in een knuffel getrokken werd voelde hij zich even kort leeg… gewoon leeg. ‘Wat doe je… Ik.. ik verdien dit niet..’ Hij hoorde zijn woorden… en het geklop van zijn hart maakte hem wat rustiger… maar toen hij wat wilde zeggen toen hij losgelaten werd… kwam het gesnik weer, hij piepte wat… en het gesnik werd ook nog langzaamaan erger. "Calm down. " Hoorde hij hem zeggen… Maar Shou schudden zijn hoofd. Hij wilde het allemaal vertellen, allemaal aan hem zeggen. Hij voelde de hand op zijn schouder, hij zei even niets, probeerde even niets om rustiger te worden. Later was hij rustig, rustig als het maar kon. Maar van binnen was hij gewoon nog steeds donker, leeg en overstuur… Waarom bleef het pijn doen? Ze bleven daar even zo geruisloos zitten, de hand van Syo ging omhoog tot hij in zn oog wreef. Daar keek hij even naar het beetje vocht. Zijn blik ging automatisch naar de waterval. ‘Why…’ Het was zo leeg bij Syo… Zo leeg… dat hij even niks meer dacht, niks meer wist te zeggen… Hij wilde gewoon wegzinken van de kovomaka… van het sterren heelal… hij wilde gewoon weg… Hij keek nog een keer naar liam en zag zijn knie. “Your knee…”  Sprak hij rustig… Zijn hand ging tot boven op Liam’s knie… “Twisteria” zei hij enkel en zn hand gloeide even… de wond bij Liam op zijn knie verwisselde met zijn gezonde knie toestand. Shou had nooit will op wat hij extra meenam… of wat hij ermee kon afgeven… echter gaf de spell altijd weinig, het nam vaak alleen wat extra dan dat hij bedoelde…
“why… liam..?” Vroeg hij na een lange stilte.. hij leunde op zijn eigen armen, het was een futloze steun… hij wilde rust… rust voor altijd… vragen, vragen bleven hem steken. Herinneringen bleven steken… zo erg dat hij eigenlijk allemaal niet meer wilde. “Why.. Did you come..? “ Zijn stem was haast mat, rustig en ergens, ergens droeg het leegheid met zich mee. “Why did you save me… even when I wanted to die…?” De tranen dwelde weer omhoog terwijl hij Liam nu aankeek… gewoon de pijn van Eragon… “Then why does it hurt so much?!” Hij stond op en keek hem aan, tranen liepen naar beneden. Deze tranen waren leeg, droegen geen emotie meer… Het was nog enkel een omhulsel.

De jongen wilde niet meer verder. Liet hem maar achter het boeide hem niet. "Why.. Did you come..? “ de stem die de jongen droeg was mat, rustig en ergens...  Ergens droeg het leegheid die de tonen hadden. “Why did you save me… even when I wanted to die…?” De tranen die enkel omhulzen waren van z'n emoties gingen over zijn wangen heen. Kon het moeilijk hebben dat het bleef stromen. Gewoon de pijn van z'n vorige relatie met  Eragon… “Then why does it hurt so much?!" Schreeude hij en beet op zn lip toen Liam hem in een omhelzing had gegooid.  "You called me... And I couldn't be happyer that you did that. "  had hij hem geroepen..? Hij beet weer eens op zijn lipdeed zn ogen dicht. "I don't know Shou.."It'll be alright. I'm here with you. I'll get you through anything."  hoorde hij hem alweer en werd dichter tegen zich aan getrokkem worden, kort probeerde de jongen het te vechten maar waar het op eindigde was toch enkel zo zacht tegenstribbelen dat je niet eens kracht overgenomen. "The pain will go over"  en syo opende zn ogen weer. Hij kon het haast niet geloven... ( "will the pain... really melt away?") Hij schudden zacht met zn hoofd. Hij leefde altijd nog bij hem... hij was zn voogd... "how? I still live there... I still will see him every day... I... can't believe it... " hij beet hard op zijn lip, wilde dat Liam echt waar gelijk had. Hij wilde gewoon dat dit zou stoppen. Langzaam trok hij zich weer wat naar achteren, zn ogen rood en licht gezwollen door de tranen van eerder, op.zijn wangen kon je zelfs de.sporen zien door de vuil op.zijn gezicht."Prove it then... prove to me that broken wings can fly... because... I feel like falling.." zn stem was niet vrolijk meer, zijn ogen spraken niet vrolijk zijn lichaam gaf het op. De  kleding was nu enkel nog vochtig.  Zn haar plakte nogsteeds van alle vocht,  het bleef uit zijn gezicht doordat liam het uit zijn zichtsveld had gehaald. De nacht door had hij wel gemerkt, zn lichaam voelde zich ook niet lekker. Het wilde niks het wilde niet meer verder. Geen dorst geen honger...
Gevoel bij zijn voet had hij wel en voelde wat. Bij zijn voet leek het rood roze te worden wat van zijn wond afkomend. Als je beter keek zag je zelfs een dun lijntje van zijn knie af. Maar enkel als je oog op detail had. En hetzat bij lange na nog niet bij zijn knie. Ergens halverwegen zn scheen leek het pas zichtbaar. ou hoeven zetten om Shou daar te houden. Tranen vielen meet naar de grond en bleef opnieuw tranen. Hij verdoemde alles. Zijn schouders schokte nogsteeds en zat op beide knieën. Het deed zeer op zijn ene knie. Waar nu de wond zat die hij van Liam had.

// mobile upload. Dikgedrukt ben jijzelf.

Hij hing daar gewoon aan iemand nek, alsof het de normaalste zaak was van de wereld, nadat iemand je gezoend had terwijl je er niet veel van wist. Niet wist waarom hij het deed, niet wetend wat hij ermee aan moest. De pipo hield zich verder rustig maar lette op een trillende bal. Hij kreeg meer koppijn toen hij meer op die bal begon te letten, het trilde best irritant. Hij legde rustig zijn hand op de bal en keek ernaar, de vrolijke kleur rood was weg… Het had nu plaats gemaakt voor een diep zwarte kleur zag Syo. Hij hoorde liam’s woorden wel, maar echt aankomen deden ze niet volledig. Hij voelde z’n lichaam even protesteren door de druk van Liam die op zijn lichaam zette, het deed zeer naarmate ermee druk op kwam. Alsof zijn lichaam elke spier overbelast had, ook al vond hij het niet erg. Al zou Liam hem nu rond slingeren in een katapult en naar Razen schieten, het maakte hem niet uit. Hij keek op naar hem bij de woorden dat hij meer voor hem voelde, dat hij meer om hem gaf. “N-….nani?”  Hij klonk ergens wat verbaasd erover, en niet goed wetend wat te doen. De woorden die Liam nu sprak, kwamen wel tot hem door. Deze woorden raakte hem wel… Waarom wist hij niet, waarom was hij dan zo speciaal voor hem… Was het doordat hij altijd aardig was? Altijd bereid om hem te helpen? Nog nooit, op Eragon na, had iemand op of om naar hem gekeken. Niemand boeide het wat hij deed, waar hij het deed. Hij was het niet gewend, allemaal niet gewend. Tranen gingen opnieuw over zijn wangen heen, maar geen tranen van verdriet. Dit waren tranen van geluk, hij was blij dat iemand iets om hem gaf… Eindelijk iemand die om hem gaf. “Arigatou..” Klonk hij kort en schor. “Hontonï arigatou Liam…” Hij liet allang zn hoofd op hem rusten, zijn lichaam was op, hij wilde niks meer. Enkel slapen, gewoon rust hebben in zijn hoofd, lichaam en geest. Langzaam sloten zn ogen en de tranen stopte vanzelf. Zijn armen gleden weg naarmate hij verder in de donkere gat viel. En al snel leunde hij met zn gewicht op Liam, niet dat hij zwaar was. Zijn ademhaling stabiel en rustig, gelijkmatig en in dezelfde tonen. Hij viel in een golf van herinneringen in zijn slaap.

Ergens kon de blonde jongen het gewoon niet geloven, hij deed alsof het helemaal niks was… Dat hij nu net niet een zuurstok op hem kapot had geslagen.. van het bed gedouwd had…  en een flesje rakelings langs hem getrapt had. Niks leek te werken en ging in een rare houding zitten. Hij zag hem eindelijk wakker worden en keek hem licht geïrriteerd aan, toch verbaasd. Na alles van dat had hij nergens maar dan ook nergens last van.”Don’t morning me! How come you freaking slept through all that?!”  Riep hij alweer en keek hem vol ongeloof aan. Shou bekeek hem wel, kijken of hij geen wonden had. Anders zou deze jongen zich echt nog schuldig gaan voelen. Het leek er niet op dat Liam enige wonden ofzo had maar wel wat anders.

“Uhmm… ettou… “ En keek hem emotieloos aan. Hij had allang de bobbel gezien, hij voelde zn wangen toch al rood worden en keek hem daarbij aan zo van… why… Gewoon why. Want hij was dit al niet gewend, hij was niet gewend dat iemand hier met een boner stond… Of laat staan iemand met een boner zien.  Liam leek hem volkomen te negeren doordat die gewoon zich uitrekte, zijn broek pakte en Shou bleef hem even kort aanstaren. Daarna wegkijken natuurlijk, straks kreeg Liam er een raar idee bij. Verder bleef hij stil en keek hem niet aan, hij vond het best wel erg raar… Het leek erop dat Liam er niets van doorhad of iets in die zin zelfs. Liam vroeg hoe hij had geslapen. Tja… Hoe hij had geslapen was niet zo vrolijk, niet zo lekker althans. Hij lag na een lange tijd weer alleen in een bed, dat was voor meer dan alleen zichzelf even wennen. Zijn lichaam was warmte naast hem gewend, die was ook weg. Enkel de deken lag over hem heen en een onder hem. Al moet hij toegeven dat, dat lekker lag.

“ Yeah… I slept… uhm… If you need to… I- we have a bathroom… second door on the left. “ Hij vond het akward… zo akward… en wist ook niet goed wat hij erop moest zeggen. Hij kon gewoon zijn mond er niet eens over houden. (“Naze…”)  Hij begon allemaal ideeën in zn hoofd te brengen en vond het allemaal nog gekker worden.  Hij begon te denken, meer denken… verkeerd denken…

(“but… if he does that… then… what if… He didn’t had a wet dream right..? That would be so wrong in many ways… or was it that he dreamed of a girl… Or… what if it was something else…”)  Begonnen zijn gedachten en dingen. Hij werd er eerlijk gezegd al gek van en maakte er ook gekke koppen bij.

(“No…. Wait… I must be thinking wrong…”)

(“BUT WHAT IF I AM NOT WRONG?!”)  Een hele discussie met zichzelf als het waren en hij kwam er maar niet uit. Al die tijd had hij liam niet aan gekeken, niet gereageerd of wat dan ook in die zin. Hij zat wat te diep met zijn gedachten in de wolken als het waren… Maar al het anderen was hij nu wel even lekker vergeten. Hij liet even een diepe zucht en keek naar de grond toe. [/img]" />

Shou had heel wat gekke bekken getrokken en gedaan, maar vond het dan ook soms even flink wat lastige gezichten getrokken. De gedachtes van deze jongen klopte niet, hij maakte allemaal soorten senario’s waarom Liam een boner kon hebben. Hij maakte vage gezichten en merkte dat liam weg wilde gaan. “H-he… C-Chotto!” Zei hij snel, hij rijkte uit en hield zijn broek vast. Zijn hard sloeg even kort over en keek voor zich uit, grotere ogen en liet de stof door zn vingers glippen. Hij snapte het niet, waarom wilde hij dat liam bleef…Waarom wilde hij dat iemand bleef na wat er gebeurd was. Kort was er een stilte, in die stilte was Liam al naar buiten gelopen. Wat doelloos keek hij naar voren toe, naar de deur dat Liam net uitgelopen was. Hij keek naar zn hand en kreeg kleine tranen, nu alleen zijn… dat wilde hij niet, hij wilde niet alleen zijn. Hij stond op en rende naar buiten toe, daar zag hij liam nog staan. Het maakte hem niet uit dat zn shirt niet goed zat, zijn haar pluiste of dat zijn broek half elf hing. Hij rende naar liam en was iets te laat met afremmen waardoor hij iets harder tegen hem kwam dan hij wilde. Wel sloeg hij gelijk zijn armen om hem heen en drukte zn voorhoofd tegen liam aan, zo dat hij wel adem kon krijgen. Hij had al waterige ogen gekregen en snikte weer. “D-Dont leave…” Zei hij ergens schor en smekend. Hij wilde niet alleen zijn… nu niet en eigenlijk nooit niet. Hij voelde zich veilig bij hem en had weinig door hoe Liam er nu tussen door ging. Het enige wat hij wilde was dat iemand bij hem was, waar hij alles kwijt kon, anders zou hij waarschijnlijk zo weer weglopen… maar misschien met ergere gevolgen…

In de kamer wist hij niet goed wat hem overkwam… waarom wilde hij dat iemand bij hem bleef na wat er gebeurd was… nog erger. Waarom wilde hij juist dat HIJ bleef. Hij snapte het niet zo goed, waarom…
Liam was de deur uitgelopen en hij rende naar hem toe. Het maakte hem niet uit dat zijn haar elke mogenlijke kant aan het uitpieken was. Of dat zijn broek half op zijn bil hing. Zijn shirt slordig zat waardoor een groot deel van zn huid zichtbaar was. Het maakte hem nu niet eens uit of dat wel of niet zo was. Hij wilde enkel dat liam bleef. Hoe gek het ook was hij wilde niet dat Liam weer wegging… niet zo heel zacht kwam hij tegen Liam aan maar was wel blij dat Liam overeind bleef staan. De armen gingen al snel weer rond Liam en zijn gezicht haast verstopt tegen zijn rug. Wel zo dat hij adem kreeg. “Dont leave.” Had hij gezegd, hij wilde nu niet alleen zijn… hij wilde niet dat liam nu wegging… waarom wist hij niet goed, niets wist hij op hem moment goed. Hij voelde liam draaien. (“ he…. Is leaving…?”) Vroeg hij bij zichzelf en liet liam even wat losser. Als hij inderdaad weg wilde zou hij gewoon kunnen, maar syo zou hem opnieuw proberen vast te houden. Hij merkte nu dat hij tegen liam zn buikspieren keek, wat verbaasd keek hij erna op en toen liet hij weer zn hoofd tegen hem aan hangen. “I dont know… I think both.. I… I dont want to lose you…” hij kon het niet helpen dan liam dichter bij te trekken en tranen tegen te houden. “I… I dont know… really…” Hij wist het niet zeker. Hij wilde dat Liam bleef… en enkel liam. Hij zou niet eens iemand anders dicht bij laten waarschijnlijk. Hij wilde gewoon ook dat iemand bij hem was, iemand die hij 100% kon vertrouwen en gewoon zijn ei kwijt kon… ook al was hij een man. Hij liet hem niet los, ook al zou liam het proberen. Hij liet hem nu gewoon niet los.

Shou wilde gewoon dat er iemand was die hij 100% vertrouwde, hij wilde dus al niet dat Liam vertrok of nog erger niet meer terug kwam.
Nu stond hij tegen hem aan en schrok toch even van de actie van Liam. De kleine zalm kleurige blosjes kwamen op zn wangen die er vrolijk een beetje op bleven. Hij vond het lastig en keek nogmaals naar Liam, terwijl hij omhoog keek moest hij pasjes achteruit doen wat soms niet even makkelijk ging en hing half aan Liam. Hij zag de glimlach en bij de woorden knikte hij weer, weer begonnen de traantjes zachtjes te lopen en hij keek naar liam zn borst. Hij was er niet al te blij mee, dat hij zo zwak uitten.
Nadat ze terug in zijn kamer gewaggeld waren liet hij Liam op het bed zitten en ging half op Liam zijn schoot zitten huggen. “Why… is it so hard to forget…?” Vroeg hij half snikkend en hugde hem een keer flink stevig. Tranen begonnen langzaam aan weer te lopen tot hij weer aan het huilen was. “Why… cant I…?”