na uren rond gedoold te hebben vond ik eindelijk het kantoor van de hoofd meester. ik klopte 3 keer maar er kwam geen antwoord dus ik nam aan dat er niemand was. ik besloot te wachten maar. ik ben niet echt een geduldig tiepje. dus ik begon me al snel te vervelen . ik besloot maar aan iemand de weg te vragen naar de kamers maar ik durfde niet echt iets te vragen. ik zakte tegen de muur in een tot ik op de grond zat. waar ik voor me uit bleef staren.





voor iedereen die wil   

Zijn lange zwarte mantel golfde om zijn pantalon terwijl Savador in snelle tred door de gangen beende. Murmelend en sakkerend trachtte hij zijn weg te vinden, want hij droeg een aantal dingen in zijn armen die hem het zicht wat ontnamen. Stapels papierwerk, dossiers en om zijn onderarm de handgreep van zijn aktetas geklemd, die ook nog eens vol spullen zat. Bundeltjes slecht gemaakte proefwerken die hem manisch depressief maakten zodra hij er maar een blik op wierp, zijn medicijnen, een handige ingeklapte mini-paraplu die hij standaard altijd bij zich had, een hoop lesboeken die de kunst van de vuurmagie indiceerden, en helemaal onderin nog wat verdwaalde actiebonnen voor de plaatselijke slijterij. Eén van de gelukzaligste dingen die er bestonden, al zei hij zelf.

Zodra hij de hoek omsloeg merkte hij meteen op dat hij niet alleen was in de anders zo uitgestorven gang. Er zat iemand met zijn rug tegen de muur en met zijn gat op de grond, alsof dat de eerste prioriteit was als je je binnenin een school bevond: lekker niksen en spijbelen en verzuimen en uitgroeien tot een criminele snotpegel. Deze soort maffiose, schromelijke criminele randdebiel kon kennelijk onder het vrouwelijk geslacht gerekend worden, concludeerde hij met een snuif. 'Jij moet in de les zitten!' snauwde hij haar toe. 'Waarom ben jij hier en niet daar?' Ondanks het feit dat hij haar vooraf een felle blik toewierp, ging hij haar vervolgens voorbij alsof ze er niet eens zat en plofte zijn tas vreugdeloos op de grond naast zich neer, ondertussen niet al te vredelievende dingen in zichzelf mompelend terwijl hij in zijn zakken naar de roestige sleutel van zijn kantoor graaide. Nondetjuu.
Zijn tas was met een royale klap vlakbij de voeten van het meisje neergekomen, mogelijkerwijs met de achterliggende reden om heel opzettelijk per ongeluk al haar teentjes te breken. Hij had geen tijd voor nonsens - hij had het al druk genoeg. En tenzij ze binnen nu en tien seconden een schitterende reden uit kon braken uit die naar energiedrankjes riekende beerput van haar, voelde hij er niet veel voor om zijn kostbare tijd te verspillen aan starende nietsnutten zoals zij.

Alex merkte dat de hoofdmeester naast haar stond ze probeerde zo snel mogelijk op te staan. Toen ze op was gestaan Keekze naar de grond en mompelde iets in zich zelf. Ze wouw omdraaien en weg lopen . Maar dan kwam ze nog niks veder. Ze keek even op en toen weer naar beneden. Toen ze haar mond open deed kwam er niks uit . Ze was te verlegen om het te vragen. Ze voelde zich zo stom . Ze friemelde aan haar t-shirt en zij op zachte toon "ik ben niet in de les omdat ik niet weet waar ik les heb" . Ze keek vluchtig om hoog en toen weer naar de vloer. Nu voelde ze zich helemaal stom allen maar omdat ze niet durfde te vragen waar ze les had. Het was nou maar wachten op een antwoord

Het was alsof het zilverharige meisje niet wist hoe snel ze overeind moest komen toen ze hem plotseling naast haar zag staan. Ja, het was onwaarschijnlijk weer datzelfde riedeltje: schrik van de school, de grote boeman achter zijn slot en grendel, nu toevallig op vrije voeten, yaddayadda. Er leken zich murmelende woorden te vormen die hopeloos verdwaald raakten op weg naar haar mond, en ze liet haar dromerige houding varen om plaats te maken voor bedeesdheid, tot uitdrukking gebracht doordat ze stilletjes naar de grond keek. Savador wierp haar een enkele norse blik toe en schoof toen zijn leesbril op het puntje van zijn neus, waarna hij zacht in zichzelf grommend met de sleutel in het slot morrelde. Vlug zijn kantoor induiken, een kop thee drinken en weer weg. Dat was het oorspronkelijke plan geweest, want hij moest door. Natuurlijk werd hem dat geluk niet gegund. Hij vroeg zich af waarom ze nu juist in zijn gang was neergeploft, en niet een paar verdiepingen hoger waar ze haar nietsnutterij naar hartenlust kon vervolgen. De donkerharige man liet het jonge meisje gedesinteresseerd worstelen met haar weifelingen, niet eens de moeite nemend om door te vragen tot hij antwoord op zijn eerste vraag kreeg. Bovendien had hij het te druk met het openmaken van zijn kantoordeur. Hij geloofde sterk dat hij op een slechte dag dat knarsende slot nog eens weg zou smelten uit pure kolerigheid.
Een zacht timide stemmetje deed hem met grimmige blik opkijken. Zijn goudgele ogen vonden de hare op het moment dat hij zijn hoofd draaide. Hij werd gedwongen om zich in te spannen om haar te kunnen verstaan: haar stemgeluid waarmee ze de voorzichtige woorden voortbracht was niet luider dan een zacht kriebelend briesje. 'Dan zou ik er maar heel snel voor zorgen dat je dat wel weet,' siste hij zacht. Een paar tellen lang bleef Savador haar roerloos aankijken voor hij bedachtzaam zijn ogen tot spleetjes kneep. 'Wellicht een schrale suggestie, maar misschien een idee om je rooster te raadplegen? Dat is een stukje papier en daar staan allemaal kleine vakjes op met de dagen van de week en de vakken die worden gegeven en op welke tijd - heel praktisch, als je het mij vraagt. Had je al vijf keer kunnen doen in de tijd dat je lamlendig naar de muur zat te staren.' Zijn stem, die eerst nog een mierzoet toontje behield alsof hij een en een is twee aan een hersenloos kind uitlegde, hield er een des te strengere intonatie op na terwijl hij zijn woorden vervolgde. Je had een rooster, klasgenoten aan wie je het kon vragen als je ze op de gang trof, leraren die zo nu en dan voorbij marcheerden - heck, er stond zelfs een groot notitiebord op de begane grond. Het was weer duidelijk dat hij nog veel te veel moest voorkauwen voor die motivatiegebrekkige jongelingen.

Alex keek op. Toen de hoofd meester antwoord had gegeven op haar vraag . Nu voelde ze zich helemaal stom. Toen zij ze met een murmelend stemmetje " ik weet niet hoe ik benden kom want ik ben verdwaald". Alex hoopte op een wat duidelijker antwoord. Naa dat ze haar zachte worden uit had gebracht keek ze snel weer naar de grond zo dat de hoofd meester niet zou zien dat ze rood werd. Ze schaamde zich zo erg dat ze niet wist wat ze moest doen of zeggen om dit weer goed te krijgen . Ze begon weer aan haar t-shirt te friemelen. Met haar gezicht rood van schaamte wachte ze op antwoord

Met een schuine blik bleef de man haar in het oog houden, zich intussen opnieuw onwillig inspannend om haar stemmetje te kunnen verstaan, zo licht als een pluim en zo zacht als dons. Daarbij bekeek hij haar stiekem even van top tot teen als ware het of hij in gedachten afwoog of ze klaar was voor de slacht of hij haar toch beter nog even blij door de weide kon laten huppelen en vetmesten als het lammetje dat ze was. Als de situatie anders was geweest - als hij meer tijd had gehad, bijvoorbeeld - dan had hij haar zijn kantoor ingeloodst voor een kop thee enwieweetnogwelwatmeer. Niet voor haar plezier, maar voor het zijne. Want hij was kluizenaar-eenzaam en zij had de hele dag vriendinnetjes om haar heen dartelen, net als ieder ander op haar leeftijd.
Hij kreeg geen reactie op zijn kundige uitleg, iets wat hem irriteerde: hij had er zevenenzestig woorden aan verspild. In plaats daarvan werd hij getrakteerd op een nieuwe kakofonie van zielig, druilerig gezeur. De Klaagzang van de Nieuweling. Fuckery of the Freshman. Het 'oh nee oh nee, ik kan het lokaal niet vinden, want in mijn niet bepaalde stress-bestendigheid heb ik er al drie keer overheen gekeken op het verfrommelde rooster in mijn knuisten, als ik tenminste al zo snugger ben geweest om het niet in de eerste week al kwijt te raken', rugtassen als hangmemmen waarbij je je ogen moest toeknijpen om te zien of de tas het iele eerstejaartje droeg of andersom en brugpiepers die hun frustratie gedurende de pauzes vrolijk loslieten door op en neer te hobbelen alsof ze zich op een kinderdagverblijf bevonden. Toch werd dat beeld iets verbloemd, want die theorieën waren geen van drie van toepassing op dit meisje, en Savador kon zien waarom. Het profiel van het hulpeloze welpje viel overduidelijk als een deken over haar heen, maar ze was niet zo klein dat hij haar onder de voet liep als hij even niet oplette en niet zo irritant als een schril piepbeestje, zoals de meesten. Daarbij opgeteld zag ze er ouder uit en zat waarschijnlijk een jaartje hoger, god jezus nog aan toe, en dan nog geen links van rechts kunnen onderscheiden binnenin dit gebouw. Zo eenvoudig als geld besparen aan de kassa. Nou, maar hij was niet te beroerd om niet te helpen, toch? Of course not.
'Daar,' bitste hij met een onverschillige wuif richting de trap, alsof de duidelijk zichtbare treden en de trapleuning aan de muur er niet altijd waren geweest. 'Meestal kom je zo beneden.' Ze had nu tenminste antwoord op haar vraag en als dat haar niet intens gelukkig maakte dan wist hij het ook niet meer.

Alex wachte op het antwoord . Toen ze antwoord had keek ze op en toen weer naar de grond . "Echt heel erg bedankt en het spijt me dat ik u op hield " zij ze weer met haar zachte gemompel. Ze keek op van de grond en draaide  zich om . En keek de kant op waar de hoofdmeester naar toe wees . Ze pakte haar vervallen schoudertas vam de grond en keek de hoofdmeester met een blijeen dankbaare blik aan en draaide zich met een om ze liep rustig de trap af .