Haar paarskleurige ogen gleden over het vervallen landhuis. Haar ogen waren groot van verbazing en nieuwsgierigheid. Ze was waarschijnlijk allang naar binnen gegaan, als het landhuis niet tegelijkertijd de rillingen over haar rug liet lopen. Ze stond hier nu al ruim tien minuten simpelweg naar het huis te staren. De kleding die ze droeg – een zwart met roze vest, daaronder een turquoise hemdje, dat perfect paste bij de legging die ze droeg onder het roze rokje en op haar hoofd had ze een zwarte muts – was veel te warm voor de temperatuur, maar sinds ze hier stond, had ze het kouder dan ze het tot nu toe gehad had. Haar armen hingen beschermend voor de sjaal die ze schuin over haar romp had geknoopt. In de sjaal lagen twee kleine, oosterse grond eekhoorntjes, die net genoeg haar hadden om hun huid te bedekken. Waarschijnlijk hadden de beestjes het niet koud, maar toch had ze ze ingepakt alsof ze dood konden vriezen.
Ze beet op har lip en keek twijfelend naar het huis. Breas zou haar uitlachen en haar net zo lang treiteren tot ze het huis in zou gaan.. Ze wist dat hij het altijd goed bedoelde, maar ze was blij dat ze nooit naar hem luisterde. Tegelijkertijd was ze blij dat hij altijd op haar lette..
Ze schudde haar hoofd en kwam in beweging. Met enige tegenzin liep ze het krot in. De grond kraakte onder haar voeten en haar adem stokte even, maar zodra ze de donkere ruimte zag, nam de nieuwsgierigheid het over. Een zacht geluidje kwam vanuit de sjaal en ze glimlachte zwakjes. Ze had de twee gekregen van haar broers en ze had hen beloofd dat ze op de twee zou letten. Ze wist dat Reo en Breas meer moeite hadden gehad met haar vertrek dan wie dan ook en ze wist waarom, maar nog steeds kon ze het niet helemaal geloven. Het was altijd zo gewoon geweest om die twee in haar buurt te hebben, dat ze nog moest beseffen dat ze totaal ergens anders waren. Zelfs nu ze hier al meer dan een week was..
Ze liet de vingertoppen van haar rechterhand over een kastje glijden en voelde de dikke laag stof. Ze fronste en een koude rilling trok door haar heen. Oké, ze kon niet ontkennen dat deze plek har de kriebels gaf, maar dat nam niet weg dat ze wilde weten hoe de rest van dit gebouw eruit zag en hoe groot het precies was. Ze wilde weten of ze overal kon komen en of ze er ook zonder problemen kon komen. Zo niet, zou ze waarschijnlijk wel een manier vinden. Hoe vaak haar vader haar wel niet had gezegd niet overal in te klimmen. Het was zelfs zo erg dat hij constant bleef vragen hoe oud ze dacht dat ze was.
Een glimlach verscheen op haar gezicht en ze draaide zich om. Haar ogen waren aan de duisternis gewend geraakt, maar dat maakte het er niet bepaalt beter op, eerder enger. Ze schudde haar hoofd. Dit was een verlaten huis, wat kon hier überhaupt rondlopen? Spoken? Ze lachte zacht bij die gedachte. Juist, spoken. Ze geloofde er niet in, tenminste niet dusdanig dat ze hier nu uit zou rennen en nooit meer terug zou komen vanwege spoken. Leuke poging, mislukt.
Ze hoorde iets en ze kromp ineens. Haar ogen werden groot en haar adem stokte. Oké, misschien moest ze niet zo denken.. Misschien waren er wel spoken en had ze die zojuist beledigd. Als ze gedachte konden lezen tenminste. Leuke gedachte.. Gedachte lezende spoken. Ze pakte een vaas van het kastje en was enigszins verbaasd dat het ding nog redelijk heel was. Er was duidelijk een stukje uit aan de bovenkant, maar toch, ze had geen vaas in een conditie als deze verwacht.
Ze klemde haar kaken op elkaar, was niet van plan een geluidje te maken. Zou slim zijn, de spoken naar zich toe lokken. In gedachte lachte ze zichzelf uit. Spoken? Goed, goed, stel ze waren hier, stel ze bestonden echt, had een vaas dan werkelijk zin? Dacht ze dat nou echt? Nee.. Eigenlijk niet. Maar als er iemand was die leuk dacht te zijn door haar lastig te vallen nu, kon hij of zij een mooie vaas in zijn of haar gezicht verwachten. Beetje zonde van de vaas, maar ze wist zo niks beters om de idioot die ze gehoord had weg te houden. Ze beet op haar lip. Ze was alleen niet helemaal zeker of het geluid van binnen was gekomen en ze niet meer alleen was, of dat het geluid van buiten was gekomen. In het laatste geval kon het zijn dat het een vogel was geweest of een of ander tutje dat besloten had gillend weg te rennen. Hoe dan ook, de vaas hield ze in haar handen, klaar om het als wapen te gebruiken.

Zijn ogen keken rond, een zucht verliet zijn mond toen hij op een van de raamkozijnen van het krot zat, starend naar buiten met zijn glazige ogen. Zijn hand omklemden de kraag van zijn vest en zijn ogen weken niet van het meisje dat buitenstond, starend naar het huis vol verbazing. Zack had haar wel gezien, maar het hem echt boeien deed het hem niet. Niet veel dingen deerden hem nog, sinds de dood van Rhine was hij veranderd, had zijn tweede kant hem overgenomen, een kant die liever alleen wilde zijn, een blik die glazig was en emotieloos. Niemand zou begrijpen hoe veel pijn hij werkelijk voelde vanbinnen maar daar moest hij nu maar eens niet aan denken.

Het meisje baande zich een weg naar binnen en hij besloot op te staan en richting de uitgang te wandelen, op zijn dooie gemakje. Nog steeds met diezelfde getraumatiseerde glazige blik wandelde hij verder, met zijn ogen op de vloer gericht zodat hij niet zou vallen. Hij deed trappen, zijn voet bleef steken in een van de gaten dankzij een rotte plank die doormidden brak en een zucht ontsnapte zijn mond, die zijn droge lippen enigszins weer wat vochtiger maakten. Zijn gedachtegang werd enigszins onderbroken door een kleurrijke vaas waar hij zachtjes tegen botste, zijn glazige ogen keken omhoog en zijn rechterwenkbrauw schoot omhoog als teken van: “Waarom een vaas in gods naam?”. Nog steeds verscheen er geen glimlach op zijn gelaat, maar bleef hij het meisje aankijken, zonder enig woord te zeggen.

(beetje kort, sawrie :c)