Zaken bespreken

Met stevige passen liep Savador door de gangen naar de ziekenzaal. Slangenloos, deze keer. Saethion was er al vroeg in de morgen erop uit gegaan om te jagen en was nog niet teruggekomen. Nu het zomer was en er genoeg prooien rondliepen, vooral in de vroege uren als de activiteit in de wilde natuur op gang kwam, had de slang vrij spel. Hij schermde met een nors gezicht zijn ogen af toen hij, direct na binnenkomst in de ziekenzaal, verblind werd door het felle licht van de al ondergaande zon. Iemand had de gordijnen helemaal opengeschoven en het raam open laten staan. Vast om door te luchten. Het was en bleef immers een ziekenzaal. Maar op hem na leek de ruimte verlaten. 'Madeline?' Savador liep de trap op die naar de slaapvertrekken leidde, en dat inmiddels ook de gebruikelijke plaats geworden was waar hij Madeline kon vinden wanneer hij haar nodig had. Nu was het geval. Hij had besloten de mogelijke kwestie over het delen van het beheer over de school volgend schooljaar toch maar met haar te komen bespreken. Hij mocht dan wel vaker hard uit de hoek komen, maar hij had zeker toch wel een softe kant die het ergens toch wel sneu voor Madeline vond van het verlies van haar baan en school. Savador liep direct door naar haar kleine kamertje. Zonder te kloppen en zonder pardon kwam hij zomaar binnen. Hij klopte pas een drietal keer met zijn knokkels tegen de deur toen hij in de deuropening stond. Zijn gouden ogen zochten de kamer af. 'Madeline?' zei Savador weer, ditmaal haast fluisterend.

(Je slang ging er 's ochtens op uit maar jij wordt verblind door de ondergaande zon. Noah, klopt dat wel? xD)

De kamer van Madeline was donker. De gordijnen waren dichtgeschoven en lieten geen enkel straaltje licht door. Gek om als Novaan gordijnen te nemen die geen enkele straal licht doorlieten. Onder de deur van de kamer naast haar vertrek scheen echter wel licht. Zilverachtig wit licht kwam eronder door. Achter de deur bevond zich een vertrek in de vorm van een ruit. De muren waren volgekalkt met allemaal Novaanse en astrologische tekens. De geur van vanille wierook en kaarsvet hing in de kamer. Madeline zat in het midden van de kamer op een groot wit kussen. Verschillende lichtbollen in verscheidene lichte kleuren zweefde om haar heen. Haar ogen hield ze gesloten. ''κρύσταλλο μετακίνηση από τα βάθη του όντος. Από κάθε ίνα της ύπαρξης. Δείξε μου Kovomaka'' fluisterde ze zachtjes. Om haar heen verscheen een soort doorzichtige astrologische kaart met rare tekens. Ver stonden er veel lijnen en getallen een een miniatruur afbeelding van de planeten.

(Ja, het is al avond maar Saethion is nog niet terug ;D)

Savadors softe uitdrukking die hij automatisch opzette wanneer hij Madeline onder ogen ging komen, verhardde weer wat bij het zien van haar donkere en verlaten kamer. Was ze er wel? Hij zou het zich moeilijk kunnen voorstellen nu er geen greintje licht binnen kon komen. Dat was niets voor Madeline. Pas toen viel hem de lichtstreep onder de deur van een kamer naast haar vertrek op. De kamers ernaast waren hem eerder nauwelijks opgevallen. Maar waar licht was, moest Madeline ook zijn. Savador ging verder naar de volgende kamer en zwaaide hier ook zomaar de deur open zonder enige aankondiging. Zijn gouden ogen gleden meteen over de volgekalkte muren waar tekens opstonden die hem niets zeiden. Maar hij herkende hier en daar Novaanse tekens. Zoals alles wat van Nova afkwam, vond hij het maar afschuwelijk. Op Madeline na. De geur van kaarsvet en vanille drongen zijn neusgaten binnen, waardoor hij even met een betrokken gezicht de rug van zijn hand voor zijn neus hield. De geur van kaarsvet vond hij doodnormaal, maar vanille vond hij te vredelievend. Echt een Nova-geur. Uiteindelijk zag Savador iemand in het midden van de kamer op een groot wit kussen zitten, en herkende haar als Madeline. Hij voelde zijn hart even opspringen, maar negeerde het straal. De gevoelens waren dus nog niet overgewaaid. Zijn ogen volgden fronsend de lichte gekleurde bollen die om haar heen zweefden. Het volgende moment sprak ze iets in een vreemde taal. Savador sloot zacht de deur achter zich en kwam naderend dichterbij. Het was hem een raadsel waar ze mee bezig was. Maar het deed hem sterk denken aan stomzinnige Novaanse capriolen. Hij bleef stilstaan toen er een doorzichtige kaart om Madeline heen verscheen. Misschien was hij nu niet op een gepast moment gekomen. 'Bij Medusa, waar ben je nu weer mee bezig?' vroeg Savador zacht waarna hij licht grijnzend zijn armen over elkaar heen sloeg.

(Oke dan)

Madeline had niet gemerkt dat Savador binnen was gekomen. Ze had haar ogen wel half geopende. Er lag een wazige blik in. Alsof ze in trance was. De miniatuur planeten van Nova en Shadra stonden neutraal in het midden van de ring kaart om Madeline heen. De twee lichtbollen boven haar namen die vormen aan en zweefde om elkaar heen. Shadra momenteel feller en groter dan Nova omdat het tegen de schemering liep. Haar vingertoppen gingen over de kaart heen en de miniatuur planeet van Razen volgde haar net zoals de licht rode lichtbol achter de kaart ook volgde. Ze liet hem stilstaan in het deel van de kaart dat rood doorzichtig was. Daar ontvlamde de miniatuur planeet en had hij een rode gloed om zich heen. Toen Savador zacht begon te praten leek Madeline wakker te schrikken uit haar trance en brak de kaart, de planeten en de lichtbollen allemaal in duizenden stukjes en vielen met veel snelheid op de grond. Toen ze de grond raakte spatte ze uiteen in miljoenen kleine lichtvlokjes die daarna in het niets verdwenen. Madeline had op haar gezicht een soort geschrokken uitdrukking maar bewoog verder niet. Hoewel de ramen gesloten waren Stak er ineens een hevige wind op die alle kaarsen en wierook uitblies en Madeline's door de war gooide. Nadat de wind was gaan liggen kon Madeline zich weer bewegen. Hij kreunde zachtjes en greep naar haar hoofd. Ze keek tussen een lok blond haar door naar Savador maar viel toen als een lappenpop neer. Alleen haar ademhaling verried dat ze niet dood was.

Net op het moment dat Savador doorhad dat de gekleurde oplichtende bollen de centrale planeten van Kovomaka moesten voorstellen in een astrologische kaart, werd het plotseling vernietigd. Alsof hun zwaartekrachtgehalte steeg, vielen de brokstukjes richting de grond om daar in lichtvonkjes uiteen te spatten. Hij bleef verstard toekijken, uit verwarring niet in staat om direct te reageren. Was dat zojuist door hem gekomen? Hij moest zijn armen beschermend voor zijn gezicht houden toen er opeens een hevige wind opstak. Zijn lange zwarte lokken wapperden wild en vielen weer sluik langs zijn gezicht toen de wind weer was gaan liggen. Wat dat geweest was wist hij niet, maar het leek Madeline geen goed te hebben gedaan. Ze liet een kreun ontsnappen en viel het volgende moment slap neer op de grond. Savador was zonder aarzelen naar haar toegesneld en knielde bij haar neer. Hij haalde zijn armen onder haar oksels door en trok haar half tegen zich aan, zodat ze nu met haar hoofd tegen zijn buik aanlag voor wat steun. Hij liet haar zo liggen en staarde met een zorgelijke frons op haar neer. Als Savador dit geweten had was hij wel zo wijs geweest om zijn mond te houden.

Hatori had zeker gevoeld wat er was gebeurd. Hij had gevoeld dat er een krachtige Novaanse spreuk in èèn klap onderbroken werd. En hij wist dat het Madeline was. Hatori liet alles waar hij mee bezig was liggen en rende het trappetje op die naar Madeline's kamer leidde. Hij zag de deur naar haar Machnaimh kamer en dat er geen licht onderuit kwam zoals nu wel zou moeten. Een kille angst sloeg hem om het hart. Hij stormde binnen en zag Savador bij Madeline zitten. Hij slikte even en knielde ook naar haar neer. Zwijgend voelde hij haar pols. Uit zijn witte doktoren jas pakte hij een kleine zaklamp. Hij scheen voorzichtig met het lampje in haar ogen om haar weer bij positieven te brengen. Maar vooral om te kijken of haar oogreflexen nog steeds werkte zoals ze zouden moeten. Hij keek even op nar Savador. Zijn ogen stonden kil. Zo kil had hij sinds hij op de academie was nog nooit naar iemand gekeken. Nu staarde zelfs zijn blinde oog Savador recht aan terwijl die meestal maar wat afwezig keek. ''Idioot. Iemand storen die in een astrologische trance verkeerd'' siste hij zacht. ''Ze kan wel blind zijn nu of erger ze had dood kunnen zijn'' vervolgde hij. Daarna richtte hij zich weer helemaal op Madeline. Hij hoopte vurig dat er niks met haar aan de hand was. Hij wou het blind zijn haar niet aandoen. Hij wist zelf goed genoeg hoe moeilijk met zoiets te leven was.

Madeline kreeg maar weinig mee van Savador die haar half op zijn schoot trok. Al net zo min als van Hatori die haar pols voelde. Maar toen hij met een zaklamp haar oogreflexen controleerde kwam er weer leven in haar. Haar irissen draaide zich terug. Ze leek weinig te hebben op het feit na dat èèn van haar ogen violet was en de ander groen. Ze knipperde een paar keer en keek toen van Hatori naar Savador en weer terug. ''Savador? Hatori? Wat doen jullie hier?'' vroeg ze uiteindelijk zachtjes. Het laatste wat Madeline zich kon herinneren was dat ze een stem hoorde en de spreuk verbroken werd. Daarna was het zwart voor haar ogen geworden.

Savador streek wat blonde lokken uit Madeline's gezicht en liet zijn bleke hand op haar wang rusten. 'Madeline,' zei hij zacht op een verontschuldigende toon. Hij keek met een ruk op toen de deur open werd gerukt. Zijn armen, waarvan zijn vuisten vlamden, waren al in een aanvallende positie gebracht en stonden al gereed de belager vuurballen om de oren te laten vliegen. Hij liet loom zijn armen weer zakken en de vlammen doven toen hij besefte dat het Hatori was. Hij moest het vast hebben aangevoeld. Savador liet hem dichterbij komen en keek zwijgend toe hoe hij Madeline's pols voelde, waarna hij haar ogen bescheen met een zaklamp. Hij fronste en staarde ijzig terug bij het zien van de kille blik in Hatori's ogen. 'Hoe kon ik dat weten!' snauwde hij sissend terug. 'Jullie gekke Novanen ook met jullie zinloze capriolen.' Toch voelde Savador een beklemmend gevoel in zijn borst toen hij de ernstige mogelijke gevolgen van Hatori hoorde. Dat wilde hij Madeline nooit aandoen. Zijn hart sprong lichtelijk op toen hij Madeline's zachte stem plotseling hoorde. Als vanzelf krulden zijn mondhoeken om tot een smalle glimlach terwijl hij op haar neerkeek. Hij streek met zijn hand zacht over haar wang. Het was een geluk haar weer terug te hebben, alleen haar ogen waren anders. De één groen, zoals gewoonlijk, de ander violet. 'Madeline.. kun je zien zoals je normaal ziet?' vroeg Savador ernstig. Zijn gouden ogen waren gefixeerd op het violetgekleurde oog.

Madeline keek Savador weer recht aan. ''Natuurlijk kan ik normaal zien'' zei ze. Ze loog eigenlijk. Haar linkeroog, die nu violet van kleur was, zag in negatief. Haar groene oog zag wel nog normaal. Ze loog om Savador en Hatori niet ongerust te maken. Ze hadden beide al genoeg zorgen aan hun hoofd. Madeline ging voorzichtig zitten. Ze wist zelf niet dat een van haar ogen Violet kleurig was maar dat ze met haar linkeroog in negatief zag kon niet goed zijn wist ze. ''Ik heb niks echt waar'' zei ze en probeerde te glimlachen terwijl ze overeind ging zitten. De keek weer naar Savador. ''Waar kwam jij voor, voordat ik die klapper tegen de vlakte maakte?'' vroeg ze zo normaal mogelijk aan hem.

Hatori bleef Savador even aankijken terwijl hij zijn lampje weer uitknipte. ''Denk na Shadraan. Als je een vreemd licht onder een deur door ziet schijnen en daarna iemand midden in een spreuk ziet zitten dan stoor je die niet. Ook jij behoort te weten dat zoiets gevaarlijk kan zijn. Want Shadraanse spreuken hebben het ook'' snauwde hij terug. Savador had het woord 'Shadraan' nogal nadrukkelijk uitgesproken. Hij keek Madeline scherp aan toen ze zei dat ze niets had. ''Ik wil dat oog toch onderzoeken Madeline. Je linkeroog is violet van kleur. En dat kan een aantal dingen betekenen'' zei hij ergens op een strenge toon tegen haar.

Er verscheen een diepe frons in Savadors voorhoofd toen Madeline hem zei normaal te kunnen zien, wat verraadde dat hij het wantrouwde. Hij gaf haar wat steun door zijn handen op haar schouders te leggen toen ze weer recht ging zitten. Maar hij glimlachte ook niet toen Madeline dat wel deed. Haar vraag drong moeilijk tot hem door, waardoor hij een paar seconden later pas antwoordde. 'Ik wilde wat met je bespreken,' zei hij alleen maar zacht. Savadors blik verhardde zich weer bij het horen van Hatori's terugsnauwende woorden. Zijn ogen zochten nijdig de zijne op. 'Plak dan een briefje op de deur! Moet ik per se aan licht dat onder de deur door schijnt weten dat er iemand druk bezig is en niet gestoord mag worden?!' beet hij hem weer op zijn beurt toe. 'Vertel me de les niet, doktertje. Dat doe ik nog altijd.' Savador wendde koppig zijn hoofd van Hatori af. Hij zou Madeline maar eerst moeten laten onderzoeken voor hij zaken met haar zou bespreken.

''Dat moet jij nodig zeggen Hatori'' zei Madeline nogal fel op Hatori's nadrukkelijk uitgesproken woorden. Toen ze besefte wat ze geroepen had sloeg ze haar ogen neer. ''Het spijt me'' zei ze zachtjes. Ze had over dingen gesproken in Savadors bijzijn waar hij niks van mocht weten. Ze keek weer naar Savador toen hij antwoord gaf op haar vraag. Maar blik ging weer naar Hatori toen hij zei dat hij haar wou onderzoeken. ''Verdomme Hatori. Ik zeg je toch dat ik niks heb'' barstte ze ineens fel en snauwend tegen hem uit. Ze trok zich compleet terug in haar schelp. Niets en niemand liet ze erdoor. Ze veegde Savadors handen van haar schouders en stond op. Ze wierp nog even een kwade blik op Hatori maar liep toen de deur uit. Buiten botste ze tegen een tafeltje aan. Hij had vlak voor haar neus gestaan maar door dat negatieve beeld had ze hem niet gezien. Ze vloekte zachtjes terwijl ze pijnlijk over haar onderbruik wreef waar de tafel hard tegenaan gekomen was.

Savador keek zwijgend van Madeline naar Hatori toen ze plots fel tegen zijn woorden inging. Hij liet het toe dat ze zijn handen van haar schouders wegduwde, maar trok lichtelijk een wenkbrauw op toen ze daarna opstond en kwaad wegliep. Wat was er toch met haar? Savadors verticale pupillen versmalden zich tot dunne spleetjes toen hij zich weer tot Hatori richtte. Daarna stond hij ook op en snelde Madeline achterna. Toen hij de kamer uitkwam zag hij haar nog net tegen een tafel opbotsen. Het was overduidelijk dat er dus wel iets mis was met haar. Hij hield haar tegen door haar pols stevig beet te pakken. 'Bij Medusa, Madeline. Er is niets, zei je? Laat je even onderzoeken. Toe,' sprak Savador haar zacht toe. Op een kalme rustige toon, in de hoop dat ze mee zou werken. Hij draaide zijn hoofd het volgende moment met een norse blik weer richting Hatori. 'Maak jezelf nuttig en doe je werk!' snauwde hij hem onhartelijk toe.

Hatori keek Madeline zwijgend aan toen ze fel tegen hem in ging. Zijn blik was verre van rustig en beheerst. ''Blij dat ik je dat je dat zelf begrijpt'' zei hij zacht en met een trillende stem van ingehouden woede tegen haar toen ze zei dat het haar speet. Hij stond langzaam en als laatste op. Hij trok zijn kleding recht en liep richting Savador en Madeline. Hij had Madeline net niet tegen de tafel zien opbotsen. Maar hij hoorde wel nog Savadors snauwde woorden. ''Ik ben een chirurg en geen oogarts'' begon hij kalm. ''Ik ben niet bevoegd operaties aan haar oog uit te voeren. Het enige waar ik voor bevoegd ben is het vervangen van glasvocht aan de binnenkant van het oog. Maar aangezien ik niet denk dat daar het probleem zit kan ik haar wel onderzoeken maar niet behandelen'' zei hij. Daar was hij simpelweg niet voor opgeleid. Hij wist wel een paar dingen over het oog want veel oog operaties werden door chirurgen uitgevoerd maar dat betekende niet dat hij bevoegdheid had om een oog operatie uit te voeren. Hij liep naar Madeline toe. ''Zitten. En waag het niet om er zelfs maar over te denken om op te staan'' zei hij koud tegen haar. Hij verliet haar kamer om spullen te halen die hij nodig had om haar oog te onderzoeken.

Madeline wou net doorlopen totdat ze bij haar pols gegrepen werd. Ze dacht eerst dat het Hatori was en keek met een ruk om maar kalmeerde iets toen ze zag dat het Savador was. Ze liet haar arm slap in zijn greep hangen als teken van overgave. ''Vooruit dan maar'' zei ze zachtjes. Ze keek Hatori even aan toen hij niet al te vriendelijk beval dat ze moest gaan zitten. Ze pakte de stoel die bij de tafel stond en liet zich op die stoel zakken. Hatori zou nog wel een tijdje kwaad op haar blijven om wat ze tegen hem gesnauwd had. Maar ze had er niet tegen gekund dat hij zo tegen Savador een het snauwen was. ''Ik wil geen ruzie maken met hem'' zei ze ineens zachtjes. Madeline doelde natuurlijk op Hatori nu. Ze keek Savador niet aan.

(Alvast van harte met je 100ste bericht he Daniel xD)

Savador staarde Hatori nijdig aan toen hij zich bij hen voegde en hem kalm begon te vertellen dat hij geen oogoperaties mocht uitvoeren. Hij kon niks met al die medische praat. Hij moest zwijgen en zijn werk doen, zoals hij van hem verwachtte. Op zijn bewaarde kalmte na, deed Hatori hem wel vaker dan eens denken aan zijn eigen schoolarts. Ook een treuzelende zeur, maar in tegenstelling tot Hatori, kende die man geen kalmte of geduld. Savador trok er eveneens een stoel bij toen hij zag dat Madeline al zat en ging zitten. Ongeveer een armlengte van Madeline af, zodat Hatori wel alle ruimte had om haar oog te onderzoeken. Zodra Hatori de ruimte uit was om de benodigde spullen te halen, prees hij Madeline met een lichte glimlach omdat ze uiteindelijk toch toe had gegeven. Maar ze keek hem niet aan en mompelde iets zachts, waarop hij vooroverboog en met zijn armen op zijn bovenbenen leunde. 'Natuurlijk niet,' reageerde Savador kalm. Zijn bleke hand legde hij te rusten op de hare. 'Maar het waait wel weer over,' voegde hij er geruststellend aan toe waarna hij zacht een kneepje in Madeline's hand gaf. Hij trok zijn arm weer terug en overdacht zijn woorden in stilte, zichzelf afvragend of er niets beters was geweest om Madeline tot rust te stellen.

(Namens mij ook xd)

(Dank jullie Very Happy

)

Niet veel later kwam Hatori terug lopen met de spullen die hij nodig had om Madeline's oog te onderzoeken. Hij knipte eenmaal met zijn vingers om de kamer te verlichten zodat hij kon zien wat hij deed. Hij trok er, net als Savador en Madeline, ook een stoel bij en ging zitten. Hij pakte Madeline's kin met èèn hand vast. Misschien was hij wat ruw maar Hatori was nog steeds kwaad op Madeline. ''Stilzitten, anders gaat het mis'' zei hij zachtjes tegen haar. Door middel van een klein magisch kristal dat hij voor haar violet kleurige oog hield kon Hatori Madeline's oog analyseren. Zo kon hij erachter komen of er echt niets aan de hand was zoals ze zei, of wel degelijk iets ernstig mis was. Het kristal scheen net als een zaklamp met een blauw groenige gloed in Madeline's oog om informatie te verzamelen.

PROFILE MAGICIAN

» Iets te bespreken hebben.

Zaken bespreken

Zaken bespreken

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen