Ze had tijd nodig om alleen na te denken over wat ze nou precies allemaal ging doen. Hoe ze het wilde gaan doen en eigenlijk hoe ze haar temperament tegenover die vuile shadranen kon verbergen, haar argwaan voor ze kon verstoppen. Ze moest zichzelf meer onder controle houden en daar was ze zich erg bewust van. Met grote passen liep ze door de gangen heen, haar helderblauwe ogen strak voor haar uitgericht, maar nog steeds alert oplettend of niemand haar besloot te volgen. Want dat wilde ze niet op het moment. Ze wilde alleen zijn, helemaal alleen. Haar passen werden groter en sneller toen ze eenmaal buiten was, ze had een plek nodig waar geen andere leerlingen rondhingen, waar ze helemaal alleen kon zijn en volgens haar had ze de perfecte plek gevonden. Het duistere woud. Er waren vast genoeg leerlingen die er niet in durfden, vooral om de verhalen die je er wel over kon horen, vooral de dingen die er 's nachts konden gebeuren. Ze was er zelf niet bang voor en gelukkig was het nu overdag. Geen gevaar voor haar dus. Ze keek nog even over haar schouder of iemand haar volgde, waarna ze tussen de bomen in verdween.

Zonnestralen schenen door de boomtoppen heen en het zag er nog best verlicht uit, al had het een rare sfeer die precies iets was voor een typische Shadraan. Niets voor haar dus, maar het maakte haar niets uit. Ze moest comfortabel worden in de omgeving van haar vijand, want enkel dan zouden ze haar vertrouwen. Vertrouwen alsof ze iemand van hen was. Haar helderblauwe ogen gleden over de boomstammen heen en uiteindelijk besloot ze, toen ze dacht ver genoeg van de rand verwijderd te zijn, om ergens tegen een van de bomen aan te gaan zitten. Het enige wat ze deed was rustig voor haar uit staren, op haar ademhaling letten en nadenken over wat ze nu moest gaan doen. Doden wilde ze niet, nog niet. Dat was niets voor haar, ze wilde de Shadranen kapot maken, nu ze nog veel te slap was om ze zelf aan te kunnen. Ze was immers nog maar twaalf jaar oud, iedereen die ouder was, was automatisch sterker. Ze moest eerst haar krachten laten groeien, zelf een beetje groeien en dan pas zou ze over kunnen gaan om zelf te handelen, fysiek. Nu moest ze het slim spelen, ze vanbinnen proberen te breken, maar niet gesnapt worden hiermee. Ze keek een beetje geschrokken op toen ze een luid geluid hoorde, voetstappen.

Xavier

De laatste tijd was hij steeds meer in het donkere en verlaten bos te vinden. Niet veel mensen kwamen in het bos, de meesten werden afgeschrokken door de atmosfeer. Het was te donker voor ze, te onheilspellend. Hij gaf ze gelijk, het was ook onheilspellend, maar hij – en de meeste Shadranen - vond er rust in. Hij voelde zich thuis tussen de schaduwen van de bomen en omringd door onbekende geluiden. Het was waar hij hoorde, niet in het licht maar in het donker.
Zijn voeten brachten hem met kalme passen door het bos, niet via een bepaalde route. Hij ging vooruit en dat was alles wat hij deed. Hij liep, stapte over takken en boomstronken maar ging nergens heen. Soms had hij een wandeling nodig met geen richting, geen enkele bestemming. Soms wou hij gewoon lopen en niet nadenken over waar hij heen ging, wou hij omringd zijn door zichzelf en zijn eigen gedachten, hoewel die hem ook niet gerust stelden.

Het bos was nog niet op zijn donkerst, maar het werd alsnog vermeden. Het was daardoor de perfecte plek voor hem, perfect voor hem om te lopen en te denken, te schreeuwen en te zuchten. Rei was de enige die hij bij zich wou hebben, welke stilletjes voor hem uit kronkelde op zoek naar prooi. Xavier keek naar hoe Rei’s witte slangenlichaam langs de bladeren kronkelde en soepeltjes over boomstronken gleed. ’Niet te ver gaan, hè.’ mompelde hij nog en stapte over de boomstronk heen. Hij wreef even in zijn ogen, die vermoeid voelden in hun oogkassen door te weinig slaap. Het was te vroeg om te slapen en dutten kon hij niet overdag, dan lag hij met open ogen in bed. Vaak maakte hij zichzelf expres moe door magie-training, maar vandaag had hij er geen zin in. Vandaag had hij nergens zin in, wou hij een nutteloze dag. Soms had ook hij zijn tijd en ruimte nodig.

Maar soms was dát er zelfs niet. Rei’s stem klonk zacht uit de bosjes, laag maar rustig, en deelde zijn vondst met de jongen. ’Xav, er is een persoon.’ hoorde Xavier hem zeggen. Elke andere persoon zou slangengesis horen, maar Xavier hoorde een stem. Een stem die aan Rei toe behoorde en altijd met hem sprak. Hij kende de toon maar al te goed en wist dat het geen ander dier kon zijn. Xavier stopte echter niet met lopen, hij ging niet omkeren voor een verloren zieltje in dit bos. Hij stak zijn handen in zijn zakken en liep recht door. Na een tijdje zag hij een meisje staan, een klein gestalte met bruin haar. Ze leek jong, waarschijnlijk was ze een tweede klasser, en leek geschrokken door zijn verschijning. Xavier fronste licht. ’Wat doet een brugklasser zoals jij nou hier?’ vroeg hij zich hardop – en redelijk bars – af. ’Ik dacht dat de bruggers het altijd in hun broek deden door deze plek.’ Hij hoorde Rei zachtjes vloeken op zijn gedrag, maar hij negeerde de stem. Het maakte niet uit dat hij nu onbeleefd was zonder reden, hij had geen reden nodig van zichzelf.

It's pretty crap, I'm sorry.

Ze voelde de aanwezigheid van duistere magie, niet de magie van een Shadraan, maar wel een stukje duistere magie. Dat al zag ze als verraad, wie wilde nou duistere magie bezitten? Haar blik gleed over de jongen die tevoorschijn kwam. Hij had spierwit haar, groene ogen en sproetjes op zijn wangen, erg gevaarlijk zag hij er op het eerste uitzicht niet uit. Maar iedereen die duistere krachten had, was gevaarlijk voor haar. Ook al was het maar een zwakke duistere kracht, hij was ook een gevaar voor haar. Ze leek weer wat te ontspannen, alsof ze ontspande bij het zien van een ander mens. Niet dat ze vanbinnen ontspande, vanbinnen was ze zo alert als mogelijk. Als deze gast iets probeerde uit te halen, zou ze niet twijfelen om hem te verbranden. Echt niet.

’Wat doet een brugklasser zoals jij nou hier?’ Vroeg de jongen. Haar blauwe kijkers keken hem even aan. Waarom niet? Ze vond het hier nog best wel fijn, hier kon ze in ieder geval haar zintuigen testen en even rustig ademhalen zonder dat die vuile shadranen in haar nek hijgden. Ze wilde ze het liefst niet zien, maar dat was niet de oorsprong waarom ze naar dit bos was gegaan. Ze wilde een van hen ontmoeten en het vertrouwen winnen van dit persoon, zodat ze diegene uiteindelijk geheel kon breken. ’Ik dacht dat de bruggers het altijd in hun broek deden door deze plek.’ Zachtjes zuchtte ze terwijl ze hem aankeek. "Ik voel me hier meer op mijn gemak," Weerklonk haar stem door de bomen. "Zonder al die andere mensen die je de hele tijd achterna kijken bij iedere stap die je zet." Ze haalde haar schouders op en keek even om zich heen. "Ik ben nooit zo bang geweest voor duistere plekken" Het was waar, ze was er nooit echt bang voor geweest. Misschien toen ze nog héél klein was, maar nadat haar vader gestorven was en ze er alleen voor stond, was ze op genoeg duistere plekken geweest en had ze daar genoeg gedaan, dingen waar ze het liefst niet meer over wilde praten. Al moest ze eerlijk toegeven, ze had er wel veel van geleerd. "Jij bent ook ooit een brugger geweest, niet waar? Deed je het toen ook in je broek voor dit woud?" Kaatste ze terug naar hem.

Dit kon nog best interessant worden, bedacht hij zich. Hij had nooit veel zin om te gaan socializen of om ook maar in de buurt van een ander persoon te zijn, maar voor nu kon het wel. Voor eventjes kon die verandering van gewoonte wel plaats vinden, puur om te kijken of de persoon tegenover hem interessant was of niet, of de persoon meer was dan uiterlijke kenmerken en spraak. Zeker omdat hij tegenover iemand stond die anders leek dan de meeste meisjes van haar leeftijd. Het merendeel van de meisjes van haar leeftijd zouden geen voet in dit bos zetten, misschien ooit voor een avontuurtje. Misschien was zij ook op een avontuur, maar dat kon hij niet weten tot hij haar beweegredenen zou horen.

Xavier bleef op een punt staan en liep niet meer verder. Hij stopte in de schaduw van een boom met lopen, op ongeveer 4 meter afstand van het meisje, en groef zijn handen nog ietsje dieper in zijn zakken. Hij keek haar rechtstreeks aan met een kalme maar ijzige uitdrukking. Hij hoorde haar antwoord aan, haar stem weerklonk door de open plek en echode zachtjes in zijn achterhoofd. Haar woorden spraken hem aan, hij vond zichzelf in haar zinnen terug. Geen ogen die zich in je achterhoofd boorden, geen stemmen die fluisterden over wat je die dag gedaan had, gewoon complete stilte en eenzaamheid. 'Begrijpelijk... Ook toegankelijk, hetzelfde geldt voor velen, inclusief mij... Heb je het duister in je?' Hij keek haar aan, benieuwd naar wat ze te zeggen had. Aan de buitenkant leek ze niet op het duistere typje, maar Xavier wist al te goed hoe schijn kon bedriegen. Hij was het toonbeeld daarvan. Hij had altijd ervaren dat hij onderschat werd door zijn onschuldig-ogende uiterlijk... Maar daar hadden ze het mooi verkeerd. Het kon ook dat ze gewoon niet bang was voor dit soort plekken, maar wie zou Xavier zijn als hij niets achter dingen zocht?
Hij haalde kort een wenkbrauw op door haar terugkaatsing, maar schudde toen zijn hoofd als antwoord. 'Ik ben in genoeg duistere plekken geweest voordat ik hier kwam... En Shadraans bloed, dat doet ook wel iets.'

Hij leek geïnteresseerd te zijn in haar, goed. Daar wilde ze precies waar ze hem wilde hebben. Denkend dat ze wel oké was, terwijl ze achter zijn rug om dingen deed die hem ooit kapot zullen maken. Hopelijk dan, want op het moment moest ze nog ideeën verzinnen om die vuile Shadranen kapot te maken. En hij was één van hem. Eén van die vuile Shadranen, ze kon het voelen. 'Begrijpelijk... Ook toegankelijk, hetzelfde geldt voor velen, inclusief mij... Heb je het duister in je?' Zachtjes schudde ze met haar hoofd. "Nee, om eerlijk te zijn heb ik precies het tegenovergestelde in me. Alleen is mijn Razen kant veel sterker dan mijn Nova kant." Zei ze koeltjes. Alsof ze een hekel had aan haar Novaanse kant, terwijl ze daar juist erg van hield. Het hield haar scherp, op de een of andere manier, het hield het licht in haar ogen. Ze was niet zo naïef als de meeste Novanen, gelukkig. En ook niet zo vrolijk eigenlijk. Ze hield niet van teveel licht, maar ook weer niet van te weinig. Eigenlijk was ze een heel raar kind, diep van binnen. 'Ik ben in genoeg duistere plekken geweest voordat ik hier kwam... En Shadraans bloed, dat doet ook wel iets.' Ze knikte. Dat kende ze ergens wel van. "Hetzelfde hier, ik ben ook in genoeg duistere plekken geweest." Ze glimlachte hem even toe. Al was ze er niet trots op, ze mocht het niet laten blijken dat die duistere plekken niet alleen te maken hadden met donker, maar ook met bepaalde zaken.

"Ik bedenk me nu iets, je bent niet volledig Shadraan, right?" Zei ze vervolgens, even hem verbaasd aankijkende. "Shadranen zien er meestal niet zo.. onschuldig uit." Bedacht ze zich hardop. "Laat me raden.. jij komt van Gren?" Zei ze, hem een vragende blik toewerpende. Misschien dat ze zo wel wat meer over hem te weten kon krijgen. Hij had zo'n groene ogen, dat het haar liet denken aan de kleur van de planeet zelf. Ze had hem wel eens gezien, van ver af dan, maar de planeet kwam in haar op toen ze hem meteen zag. Al zei zijn houding soms wel iets anders, hij had de houding van een ware Shadraan. Wat betekende dat hij er ook echt een was, niet alleen doordat hij duistere kracht in zich had, of dat hij deze nou had geleerd of niet, maar ook omdat hij vanbinnen duister was. Hij was vast in staat om net zo'n slechte dingen te doen als iedere Shadraan kon doen, zo'n slechte dingen die ze haar vader hadden aangedaan.

I'm sure they figured it out early on that I would never run,
That they could shoot me, but that's no fun 'cause then they're killing their stolen son.

Ondanks dat het weer zo warm begon te worden, was het duistere bos nog steeds koel. Alsof de atmosfeer van het bos de temperatuur ook aantastte en alle warmte buiten hield, een schild tegen het licht en de warmte van de wereld. Xavier klaagde er niet over, hij was niet zo dol op hitte, dat terwijl hij jaren op Erd in de woestenij had gewoond. Hij was gewend geraakt aan de kokende en droge warmte, maar het betekende niet dat hij er een fan van was. Hij was daarnaast ook geen fan van kou, omdat hij zo'n koukleum was door zijn vorige bloedhete omgeving. Temperaturen lager dan 20 graden waren de momenten waarop hij een dikke jas droeg en tegengesteld aan dat, zat hij bij hoge temperaturen alleen maar binnen. Het was eigenlijk nooit goed voor hem, maar hij moest er helaas mee leven.

De koelte van het bos voelde echter aangenaam op zijn witte overgevoelige huid en zijn gesprekspartner mimiekte de atmosfeer met een koele toon in haar stem. Razen dus... Het huis van de heethoofden en stoertjes. Hij dacht gelijk aan een specifiek persoon bij Razen, wat de reden was dat zijn ogen zich voor een momentje versmalden en hij plots licht geïrriteerd leek. Fuck you, Drake... dacht hij, maar zijn uitdrukking resette zich weer en werd weer kalm, koeltjes. 'Je zou niet zo snel raden dat je een deeltje Novaans in je hebt.' zei hij kort en ietwat uitlokkend, gewoon om haar te testen. Zijn zin impliceerde veel dingen en hij was benieuwd hoe ze zou reageren. Misschien zou ze niet reageren, dat kon hem echter niet zoveel schelen. Hij had nooit gezegd dat hij een goed gesprekspartner was en dat hij constant correcte antwoorden wou. Dat kleine beetje mysterie was juist interessant.
Het meisje gaf een antwoord dat hij half verwachtte, maar half niet verwachtte. Ze zei dat ze donkere plekken niet verontrustend vond, maar welke context hij daaraan moest geven wist hij niet. Hij knikte alleen wat en liet zijn verdere vragen liggen, hoewel hij haar glimlach wel wat misplaatst vond.

'... Shadranen zien er meestal niet zo... onschuldig uit.' Xavier stootte een kort lachje  uit door haar observatie, het was altijd amusant om te horen. Het was niet meer amusant als mensen hem schattig of klein begonnen te noemen, wat helaas nog vaak gebeurde. Hij liet ze dan wel zien hoe ''schattig'' hij was: een vuist recht in het gezicht.
Zijn hand ging automatisch naar zijn witte plukken haar, waar hij een plukje tussen zijn duim en wijsvinger pakte en eraan begon te friemelen. 'Dat hoor ik vaker.' zei hij en hoorde haar verdere woorden aan. Ze wist te raden van welke planeet hij nog meer afstamde. 'Ding-ding-ding, correct.' zei hij, hoewel ze niet wist dat hij eigenlijk geadopteerd was door een Erds gezin, maar dat hoefde ze verder ook niet te weten. Dat hoefde helemaal niemand te weten, de namen van zijn ouders mochten nooit meer over zijn tong rollen, noch wou hij die namen nog weten. Maar hoe erg hij ook zijn best deed, die namen vergat hij nooit weer.
Over namen gesproken... 'Wat is je naam, Raziaan?'

Omg, ik ben echt een maand te laat met deze post I'm so sorry XD

Haar helderblauwe ogen observeerden hem voorzichtig. Iedere beweging, iedere ademhaling en ieder trekje dat haar meer informatie kon geven over deze jongen. Ze kon geen vrienden met hem worden, in ieder geval geen echte vrienden. Ze kon hem wel de illusie geven dat ze vrienden waren, dat ze hem kon vertrouwen en dat zij hem vertrouwde. Het kon, gemakkelijk zelfs. Haar helderblauwe ogen blijven haken in zijn ogen. Hij mocht dan wel ook van een andere planeet afkomen, hij was nog steeds een Shadraan. Iemand die die duistere, vuile kracht kon besturen en dat betekende al gevaar voor haar. Ze moesten weg, allemaal. 'Je zou niet zo snel raden dat je een deeltje Novaans in je hebt.' Een zuinig, klein glimlachje verscheen op haar gezicht. "Ik denk dat je een verkeerd beeld hebt van Nova, niet alles is zo licht en lief als je denkt." Sprak ze helder uit. Ze zou niet teveel weggeven, niets van haar verleden aan hem openen. Hij zou haar niet vertrouwen als ze het zou zeggen. Als ze zou zeggen hoe gevaarlijk ze wel niet kon zijn, wat voor bloed ze aan haar handen had zitten en waar ze de afgelopen jaren had gezeten. In die gevangenis. Savador wist ervan en hij vertrouwde haar niet en dat baarde haar grote zorgen. Zou hij haar echt in de gaten houden waar ze ook stond? Ze besloot het niet te vertrouwen, hij loog. Hij loog als hij barstte want het kon niet!

De witharige jongen vroeg om haar naam. Ze leunde zachtjes tegen een boomstam aan en gemakkelijk gleden de woorden over haar lippen. "Ziva Thorne" Het was een naam die makkelijk en vloeiend uit te spreken was, een naam zonder kreukels en zonder gevaren. Een naam waar ze trots op was. Niet haar eigen naam, aangezien ze eigenlijk Amanda Clarke heette, maar wel een naam die ze aangenomen had als haar eigen. Amanda Clarke was haar verleden, Ziva Thorne haar heden. "En jij, Shadraan?" Kwam er vervolgens net zo soepel en uitlokkend uit als hij bij haar had gedaan toen hij verteld had dat ze niet zoveel novaanse kanten liet zien. Nee, ze was dan ook geen typische Novaan. Misschien was ze dat wel geweest, zo'n positief en optimistisch kind dat altijd hyper was en bang was voor het donker. Naïef was zodat anderen haar konden beïnvloeden. Misschien, als die vuile Shadranen nooit haar leven hadden verpest.

I'm sure they figured it out early on that I would never run,
That they could shoot me, but that's no fun 'cause then they're killing their stolen son.

In zijn ogen waren Novanen de meest zwakzinnige mensen die er bestonden en waren volgens hem slechts een grap. Hij mocht ze niet, ook al hadden ze hem in principe niets gedaan. Hij had geen enkele nare ontmoeting met een Novaan gehad, de meesten hadden juist geprobeerd om vriendelijk te zijn, toch wou hij ze niet in zijn buurt hebben. Het was alsof hij allergisch was voor hun licht en hun positiviteit, voor hun naïeve gedrag en hun vredelievendheid. Elk centimeter van zijn bestaan, kreeg vaak gewoon de neiging om ze een klap te verkopen. Hij haatte het, hij begreep niet hoe die hippies konden bestaan.
Zijn afgunst was logisch, hij was immers zo diep gegaan dat hij niet meer uit de donkere put kon klimmen, tot op het punt dat hij een letterlijke tegenpool was geworden van Novanen. Zij wouden vrede, hij wou onrust. Zij waren positief, hij was negatief. Zij aanbeden het licht, Xavier hield van het donker. Het meisje voor hem maakte hem wijs dat hij wellicht een verkeerd beeld had van Nova. Misschien, misschien was hij te vooroordeeld, maar sinds mensen alle Shadranen over het algemeen ook generaliseerden vond hij dat hij dat ook mocht met andere planeten. 'Kan zo zijn, echter zou ik nog steeds niet dood gevonden willen worden daar.' reageerde hij kort.

Haar naam rinkelde in zijn oren, een naam die hij niet veel had gehoord. Het was geen typische naam die veel voorkwam en klonk haast aangenaam over zijn tong toen hij haar naam even voor zichzelf fluisterde. Ziva Thorne. Hij knikte even, alsof hij haar naam accepteerde. 'Mijn naam is Xavier Slade.' De naam ''Slade'' verliet zijn tong zoveel fijner dan zijn vorige achternaam, ''Suleiman''. Er was niks verbonden aan zijn nieuwe naam. Het was een frisse nieuwe naam zonder herinneringen of een verbintenis aan een familie. Hij hoefde niet meer te walgen bij het uitspreken van zijn volledige naam, nu had hij een achternaam die hij zelf gekozen had en die hem aan niets of niemand verbond. Zijn familie was daarmee officieel uit zijn leven en hij kon eindelijk alles achter zich laten. Xavier Slade. Niet Suleiman, maar Slade.

Kort en nutteloos, sorry D:

Hij had geen flauw benul van de kanten waar zij was geweest. De plekken waar welk Novanen zaten die geen enkel vleugje positiviteit meer in zich hadden, niet sinds dat hun leven verwoest was door Nova zelf. Ze hadden elk een hekel gehad aan Nova, in ieder geval, de mensen waar zij mee in aanraking gekomen was waren zo geweest. Ze waren verbitterd, gemeen en angstaanjagend; de reden waarom ze geen andere keus had behalve om mee te doen. Het deed haar zo af en toe nog pijn in haar hart. Hoe haar eigen soort Novanen zo kon pijn doen. Ze had iemand zien sterven, of eigenlijk meer dan iemand, en een keer door haar eigen handen. Door haar eigen vlammen. Ook al waren het toen nog maar kleine vonkjes, ze sprongen zo over tot vlammen en het gegil en de aanblik herhaalde zich bijna iedere avond nog. Zijn stem onderbrak de verschrikkelijke gedachte aan haar eigen moord, aan hoe ze een onschuldig persoon de dood in jaagde. Ze knikte bij zijn antwoord. Het paste typisch bij haar gedachte. Hij wilde daar ook niet dood gevonden worden, want wat zouden de Novanen denken? Zelfmoord. Er was geen moord in Nova. "Dat snap ik." Zei ze, haar blik van hem afwendende. "Ik heb ze gezien, mensen die dood gingen in Nova. Meestal als het niet al van ouderdom was.. dan was het zelfmoord. Dat is hoe de Novanen zijn, er is volgens hen geen moord op hun eigen planeet, onmogelijk." Ze keek even naar haar voeten en schudde haar hoofd. "Ik kan het niet begrijpen." Ze keek weer omhoog.

Zijn naam rolde net zo gemakkelijk over zijn tong als de hare en daaruit besloot ze de conclusie te nemen dat het niet zijn eigen naam was. In ieder geval niet zijn eigen achternaam. Net zoals bij haar. Maar zoals hij ook niet verder vroeg dan gewoon een naam, deed zij dat ook niet. "Hoelang zit je nu al hier op deze school?" Hij was duidelijk geen nieuweling hier, zij wel daar in tegen. Nog maar een dag, heel weinig dus. Ze hoopte dat ze zo lang mogelijk hier kon blijven, zodat ze haar wraak op genoeg mensen kon uitoefenen en hen kapot kon maken.

I'm sure they figured it out early on that I would never run,
That they could shoot me, but that's no fun 'cause then they're killing their stolen son.

Het gesprek over Nova en de inwoners van de planeet deed hem denken aan zijn eigen planeten van afkomst. Ondanks dat hij nog nooit op Shadra was geweest, kon hij zich ergens al wel inbeelden hoe het eruit moest zien. Hij vermoedde dat Shadra meer als een thuis zou voelen dan Erd, wat de planeet was waar zijn adoptieouders woonden en waar hij opgegroeid was. Hij wou niet weer generaliseren, ergens waren Erdse mensen niet eens zo erg, maar de planeet zou nooit weer een bezoek van hem krijgen. Nooit weer, alle herinneringen lagen daar begraven en hij wou niet weer een hoofdstuk van zijn leven te lezen krijgen. De hoofdstukken van zijn verleden wou hij overslaan, hij hoefde er niets van te lezen of te zien. In plaats daarvan wou hij andere hoofdstukken starten, wellicht op Shadra of op Gren. Hij was vaak genoeg op Gren geweest en hij wist bij zijn eerste aankomst al dat hij er hoorde. De lucht was prettig, de omgeving was prachtig en het voelde vaak alsof alle negatieve energie van hem weggetrokken werd - wat voor een ontzettend negatief persoon als Xavier erg aangenaam voelde. Toch had hij zijn redenen om er niet te willen wonen... Redenen waar hij zich voor schaamde.

'Precies.' sprak Xavier en liep in de tussentijd op Ziva af. 'Ze zijn zo godsgruwelijk naïef dat ik het niet kan uit staan. Al hun verdraaide ideeën over vredelievendheid, hun verlangen naar perfectie en puurheid... Ze zeggen wel eens dat Nova een utopia is... Ik geloof d'r niets van.' Hij liep langs Ziva heen, hij was wat moe geworden van het staan op zijn plek en besloot wat te lopen. Of Ziva hem zou volgen of niet kon hem weinig schelen. 'Maar goed, laat ze lekker. Ik geef er niets om. Ze mogen stikken in hun eigen zogenaamde ''puurheid'' Hij stak zijn handen in zijn zakken en keek even om naar Ziva, zijn groene ogen fel en opvallend in het donkere bos, bijna als kleine lichtjes.
Ziva vroeg hem intussen naar hoe lang hij hier op school had gezeten. Xavier draaide zijn hoofd wat weg en keek even nadenkend naar de lucht. 'Hmm... Ongeveer...' Hoe lang was het eigenlijk geleden? Het voelde alsof er nog maar een maand of twee verstreken was, terwijl hij een halfjaar voltooid had op de school. Het was vreemd om plots terug te kijken en te zien hoe tijd was verstreken. Het ging snel, ontzettend snel. 'Ik geloof een halfjaar of meer. Ik ben in november ingestroomd.' zei hij en knikte wat, alsof hij instemde met zichzelf. 'Je kan wel zeggen dat dit dé school is voor mentaal geschiften...' Daar hoorde hij onder andere ook bij.

Nog meer nutteloosheid :'D