Het was een drukte van belang buiten. Warme zonnestralen gleden over haar blote armen terwijl ze met haar ogen het grasveld afzocht. Vol, zo vol.. Nergens was een rustig plekje, waar ze in alle rust kon gaan liggen genieten. Uiteindelijk gaf ze het maar op om de perfecte plek te vinden. Het meisje was immers vrij veeleisend geweest in haar zoektocht. Ze wilde én zon én stilte én een beetje dichtbij het water zitten als dat even kon. Nou, dat ging dus niet. Met een zucht spreidde Lucy haar rood wit gestreepte strandlaken uit en ging zitten. Het meisje droeg een dun shirtje en een korte broek, met daaronder natuurlijk haar zwemkleding.

Met een vlugge beweging deed ze haar shirt uit, zodat haar marineblauwe bikini zichtbaar werd en ging met een luie lach van voldoening liggen. Van de zon werd ze soezerig en net toen ze in slaap dreigde te vallen stuiterde er een bal op minieme afstand van haar langs. Lucy schrok op en zocht geïrriteerd de dader. Die was nauwelijks te missen, een groepje jongens stond luidruchtig door elkaar roepend met de bal te spelen. Ze schopte de bal terug en nam weer plaats, al was haar serene rust gevoel nu weg. Ze moest zichzelf dwingen om van de zon te genieten, krampachtig haar ogen dicht klemmend terwijl het irritante gekwebbel van een groepje meisjes haar oren binnen drong en de jongens telkens dichterbij leken te komen. Een tweede en derde keer kwam de bal bij haar terecht, kwam zelfs tegen haar aan. Uiteindelijk smeet ze hem maar gewoon zo ver mogelijk weg het water in. Dat maakte de jongens natuurlijk weer boos, maar dat zou haar een worst wezen. Het was immers hun eigen schuld. Ze wilde gewoon genieten van de zon, ok? Gewoon. Genieten.. Maar het was nu onmogelijk geworden om ze te negeren.

Ze besloot maar te verplaatsen. Met opgeheven hoofd liep ze weg van de joelende groep, die dit natuurlijk als een overwinning zagen. Onderweg verloor ze haar shirt, maar dat had Lucy niet door. Op een willekeurige plek half in de schaduw gooide ze haar spullen weer neer en begon te lezen in haar boek, liggend op haar buik. En ze lag pas net toen ze weer iets of iemand hoorde. Gelijk schoot ze overeind met een furieuze blik in haar ogen. ''Merde, kan er nou echt helemaal niemand uitkijken vandaag?!''

[Korte beginpost, maar moeheid sloeg halverwege toe :'3 Ik heb zo'n zin in zomer, dus dan krijg je dit xD
Gereserveerd voor Crouge~]

Wat een heerlijke dag..een perfecte dag voor een wandeling langs het meer vond Crouge. Even een break van al die saaie schoolse activiteiten. Echt, de laatste tijd leek het schoolwerk zich alleen maar op te stapelen..niet dat hij er ooit wat aan ging doen..zijn cijfers waren toch prima, dus Safferd kon de pot op met zijn rants. Het meer kwam langzaamaan in zicht. Ah...vanaf hier zag het er al uitnodigend uit. Eenmaal bij het meer aangekomen, keek hij rond. Er was haast niemand bij het meer behalve een paar jongens die verderop met een bal speelde. Ach wat..zolang die annoying brats maar niet bij hem in de buurt kwamen vond hij het best zo. Geen meisjes die lagen te zonnen echter tot zijn teleurstelling. Nou ja, at least was het redelijk rustig. Damn, hij had zijn zwembroek mee moeten nemen...het water zag er lekker verkoelend uit..Toen zag hij vanuit zijn ooghoek dat er een meisje aan was komen lopen. Het meisje had hem niet gezien en was druk bezig met...weglopen in bikini? Oh my..dit moest wel zijn geluksdag zijn. Het meisje zelf was ook niet bepaald verkeerd. Hij bekeek haar lichaam snelletjes. Hmn...C-cup? Vast iets in die richting..geen D's, maar nog steeds prima formaat..een kleine glimlach sierde zijn lippen. Dit was zijn geluksdag indeed. Hij besloot om het meisje vanaf een afstandje nog even in de gaten te houden, terwijl hij haar nu ook van achteren bekeek. Vanachter zag ze er ook zeker goed uit. Hij probeerde iets te bedenken om met haar een gesprek aan te gaan. Het weer? Nee dat was zo oubollig...Hij moest haar ook niet meteen begroeten met schone dame want dan zou ze zeker afdruipen, dat had hij al vaak genoeg meegemaakt. Toen zag hij dat ze haar shirtje verloor. Alsof het lot zijn gedachten gehoord had...dit was zijn kans! Hij liep naar het shirt toe, pakte dit op en liep ermee naar het meisje. "Sorry maar is dit mis-" Toen schoot het meisje overeind en riep iets naar hem. Haar accent veraadde dat ze van Erd kwam. "Hey chillax, ik wou alleen maar je shirtje terugbrengen wat je verloren was sweety." Hij hield het shirt omhoog en glimlachte charmant.

Ze was zo boos, juist omdat ze echt behoefte had aan wat luchtigheid en ontspanning. Zeker na een week vol met toetsen en deadlines, ze had zo veel verslagen in moeten leveren dat haar hand nog pijn deed bij de gedachte aan al het verwoede schrijfwerk dat ze verricht had. Vandaar dus dat Lucy nogal licht ontvlambaar was, niet alleen tegenover het stelletje klierende jongens, maar ook tegen de gozer die haar daarna stoorde. Tja, ze was een gestreste pubermeid met half Razianen roots, wat verwachtte je? Toch was dat geen excuus en Lucy zou zich ook zeker niet achter haar afkomst verschuilen. Het zat gewoon in haar karakter. Iedereen had zo wel zn minpuntjes toch?

Nog voordat de jongen zijn zin af had kunnen maken gaf Lucy hem al een uitbrander, al leek hij niet echt onder de indruk. Ach, dat had je wel vaker met jongens, ze waren te lacherig om boosheid serieus te nemen totdat je de grond onder hij voeten letterlijk verhitte en tot lava om dreigde te smelten.

Haar oranjebruine ogen keken hem fel aan, eisten een verklaring. En snel ook, want erg geduldig was ze niet. Geduld is een schone zaak blablabla. Onzin. Afwachten was dom en laf, je kon maar beter gelijk in de aanval gaan.
"Hey chillax, ik wou alleen maar je shirtje terugbrengen wat je verloren was sweety." Oh. Die gedachte was duidelijk van haar gezicht af te lezen, het meisje had niet verwacht dat er iemand aardigs langskwam, na alle etterkoppen die ze vandaag had moeten verduren. Had ze hem toch te snel afgeschreven. Ze zag inderdaad haar lichtelijk doorschijnende, witte shirtje slap in zijn hand hangen. Die was zeker uit haar stapel spullen geglipt toen ze zich snel uit de voeten had gemaakt voor de luidruchtige groepering verderop. Lucy besefte heus wel dat ze geluk had dat hij het gevonden had én terug bracht. Anders had haar shirt straks tussen de ranzinge gymkleren bij de gevonden voorwerpen gelegen. Ze zuchtte en drukte haar handpalm tegen haar voorhoofd om zichzelf te vermanen. ’Ja- ik zie het.’ Sprak ze zwakjes glimlachend, nog niet helemaal zeker of ze deze jongen nou dankbaar was of niet. Hij leek erg vol van zichzelf te zijn, maar was ook weer niet onvriendelijk. ‘Sorry dat ik tegen je uitviel, ik verwachtte eigenlijk weer een of andere etterbak,’ verklaarde ze dan in en poging niet al te onredelijk over te komen. Lucy klapte haar boek dicht en legde die op haar schoot, terwijl ze vanuit kleermakerszit naar hem opkeek. Vragend stak ze dan haar hand op om haar shirt aan te nemen van de krullenbol.