Diaval had besloten dat vandaag een prachtige dag was om eens een eind te vliegen. Hij had het al een hele tijd zijn echte vorm niet meer aangenomen en het voelde heerlijk om nu eindelijk weer vleugels te hebben. Hij bekeek zichzelf even en ging met zijn snavel even door de veren heen om ze recht te zetten voor hij zijn vlucht begon. Diaval had zich getransformeerd net buiten het kasteel in een schaduw. Er waren weinig mensen buiten, er waren hier en daar nog lessen aan de gang, en velen zaten binnen te blokken voor toetsen of herexamens. Hij grijnsde al bij het idee dat hij in een lesbank zou moeten zitten om een toets te maken. Geen denken aan. Hij wilde zo vrij mogelijk zijn. Hij maakte eerst een krassig geluid bedenkend dat hij niet kon praten in deze vorm en vloog toen met een sprongetje omhoog om eerst een rondje boven het kasteel te maken en de wind door zijn veren te voelen strijken. Hij sloot even zijn zwarte ogen en genoot van het gevoel.
Vervolgens ging hij met grote slagen over het bos heen om daarna laag over het grasveld te scheren en hoog op te vliegen. Hij maakte een kleine cirkel in de lucht toen iets hem opviel. Een jongen, in het grasveld die een beetje op zichzelf leek te zijn. Diaval nieuwsgierig als hij was, dook naar beneden en ging op een van de lage takken zitten bij een boom in de buurt. Uiteindelijk veranderde hij in zichzelf en sprong onhoorbaar van de tak. Zijn lange, zwarte jas zat beneden helemaal onder de modderspatten van het vele gebruiken, maar Diaval vond het een heerlijk ding en was niet van plan een nieuwe te kopen. Hij ging vluchtig met zijn hand door zijn haren, een tik die hij per ongeluk had gekregen, wat de haren wat meer op zijn plek zetten. Uiteindelijk sloeg hij zijn armen over elkaar en leunde tegen de stam, amuserend kijkend hoe de jongen begon aan een stuk gefrituurde kip. Hij had het waarschijnlijk uit de grote zaal gehaald en nu Diaval er zo naar keek begon zijn maag ook wel te rammelen. De jongen merkte hem op en keek fronsend naar hem. Diaval echter had een scheef lachje op zijn gezicht, geamuseerd dat hij eindelijk was opgemerkt en nu, dat dacht hij tenminste, het recht had om dichterbij te komen. "Ben jij een docent? How come I've never seen you before?" Diaval's lach ging over naar een grijns. Hij plofte naast de jongen neer.
'Well, misschien omdat ik student noch docent ben. Ik zou moeten zeggen dat ik hier niet eens mag zijn.' Raadsels had hij altijd leuk gevonden, en het leukste wat hij eraan vond was de nadenkende gezicht van de mensen die hun hersens kraakten, opzoek naar het juiste antwoord. Maar dit raadsel zou je vrij makkelijk kunnen noemen en terwijl Diaval nonchalant met zijn rug in het gras plofte ging er een gevoel van genot over hem heen. Kijk, dit was nu vrijheid.

[Dem flutness]

Een lange grashalm werd snel van zijn veilige thuishaven geplukt en het uiteinde stopte Diaval in zijn mond. Het geluid van de wind die door het gras waaide, de vogels die in de verte hun geluiden maakte gaven Diaval het gevoel dat hij compleet vrij was en gaan en staan kon waar hij wilde. Al waren er een aantal regels aan verbonden. Maar vandaag waren die regels voor hem niet van toepassing, hij had er lak aan en had er genoeg van. Het was misschien roekeloos, voor een keertje kon het wel. Toen, voordat hij in het gras was geploft, de jongen even snel had bekeken, waren de ogen vooral bij hem opgevallen. Allebei een andere kleur, je zag het niet vaak. Technisch gezien was het de eerste keer dat Diaval dit fenomeen zag. "Maar als je geen student of docent ben, als je hier niet eens mag zijn, wat doe je hier dan in godsnaam?" De flauwe glimlach viel voor een paar seconden als sneeuw voor de zon weg. Daarna kwam hij net zo snel weer terug. Ach, wat had hij hier inderdaad te zoeken? Misschien was het de kik die het gaf als hij zo rond aan het sluipen was. Of juist de kennis en stilte die de bibliotheek bood. Of misschien gewoon de rust in de kerkers. Eigenlijk wist hij het niet eens.
Nonchalant haalde hij zijn schouders op en richtte zijn ogen op de rug van de jongen, die voorover gebogen in zijn tas zat te rommelen. Vervolgens voelde hij een tikje tegen zijn voet en kwam hij omhoog. Het was zoals hij had gehoopt. De jongen met zijn vreemde ogen bood hem de kip aan. Hij knikte dankbaar en begon er rustig hapjes van te nemen. Het was niet het lekkerste wat hij ooit had geproefd, maar het vulde zijn maag. Hij voelde hoe de jongen naar hem staarde en toen hij klaar was met het hapje dat hij net in zijn mond had gedaan staarde zijn zwarte ogen net zo hard terug. "Nee, waarom ben je hier? Heb je hier iets te zoeken? Wraak, of zo?" Die vraag liet Diaval even in lachen uitbarsten. Wraak, kom op zeg. Hij kon weinig wraak nemen sinds diegene allang dood was. Toen hij uitgelachen was keek hij de jongen weer aan. 'Wraak? Mij niet gezien.' Zei hij met een grijns. 'Ik ben hier gewoon omdat...het kan?' Diaval haalde weer zijn schouders op en peuzelde de laatste stukjes van de kip op. 'Bedankt trouwens.' Sprak hij terwijl hij op de kip doelde. Hij legde het botje naast zich neer, misschien kon hij er later nog iets mee. Als raaf was het heerlijk om van de botten nog de laatste levende restjes er af te halen. 'Diaval is de naam trouwens.' Zei de raaf terwijl hij de grashalm weer pakte en weer onderuit zakte.

De jongen leek nog steeds in de war te zijn met zijn raadselachtige antwoorden. Diaval mocht hem wel. Hij kon hem beetnemen, maar tegelijkertijd leek het alsof de jongen het wel begreep. Terwijl hij zo naar de lucht staarde, blauw met witte wolkjes die als schaapjes over het blauwe gras dartelden, stelde de jongen zich voor. "Ike, leuk je te ontmoeten." Ike, leuke naam. Die was hij nog niet tegen gekomen. Maar daar was de jongen, Ike, nog niet klaar met zijn verhaal. Hij leek meteen door te ratelen alsof hij van alles en nog wat te vertellen bleek te hebben. "Ben je ooit op Shadra geweest? Je lijkt me het type van wel. Op Shadra zijn er velden. Ik woonde vlak bij een van deze velden. In de winter groeide er allemaal zwarte bloemetjes de op te leken lichten in het maanlicht. Ik bleef vaak op om naar het schitterende beeld te kijken. Als jij hier bent 'omdat het kan', en ik dan aanneem dat je overal heen kunt waar je wilt, waarom kies je dan om op deze school te blijven, als er ook plekken zoals de velden in Shadra zijn?" Diaval stopte met zijn nonchalante houding en het kauwen op de lange grasspriet. Ike had een punt geraakt waar hij toch lastig op kon antwoorden, laat staan er om heen draaien. Die jongen had pit.
Diaval ging weer rechtop zitten en nam de grasspriet uit zijn mond. Vervolgens staarde hij de jongen bedenkelijk aan met zijn zwarte ogen en dacht na. Hij wist het antwoord eigenlijk wel, maar ook weer niet. Technisch gezien had hij hier absoluut niets te zoeken, hij kon gewoon gaan en staan waar hij wilde, hij was vrij. Maar hij wist dat hij zich aan iemand moest binden om te overleven. Hij kon niet zomaar weg gaan. Hij schraapte even zijn keel en antwoordde daarna met: 'Er was hier iemand waar ik op moest letten.' Begon hij. 'Diegene is er nu niet meer, maar ik kan praktisch gezien ook niet weg, daar voel ik me niet vrij genoeg voor. Ik ben een vogel in een kooi. Een grote kooi weliswaar, maar een kooi die altijd gesloten blijft waardoor de vogel nooit zijn eigen weg kan vinden.' Hopelijk had hij het daarmee duidelijk genoeg uitgelegd. Toch had Ike een gevoelig punt geraakt en de vrolijke stemming waar Diaval zonet in verkeerde was als sneeuw voor de zon verdwenen. 'Vraag nooit meer zoiets.' Zei hij vervolgens koud. De jongen die hem op het eerste gezicht zo interessant leek vond hij eerlijk gezegd een beetje irritant worden.