Ik had een poging genomen om een les te volgen, echt waar. Vreemd genoeg had ik hem zelf helemaal uitgezeten. Wel, misschien niet helemaal zoals het hoorde. De leerkracht had gezien dat ik nieuw was en begon me meteen helemaal uit te leggen hoe de lessen bij haar werkten. Niet praten, altijd goed opletten, geen elektronische apparaten tijdens de lessen gebruiken, huiswerk op tijd inleveren, bla bla bla. Alles wat ze je op élke school zeiden maar waaraan bijna niemand gehoorzaamde - misschien de nerds die altijd op de voorste bank schoven, de ene na de andere tien haalden en slijmden bij elke leerkracht. De rest deed misschien de helft nog, lette over het algemeen op en maakte hun huiswerk. Het irriteerde me hoe mooi iedereen erin paste.
Maar dan buiten die twee groepen, had je het klein uitziende groepje die de regels bijna altijd gewoon negeerde, omdat ze vonden dat de regels nergens op sloegen, omdat ze daar gewoon zin in hadden. Ik paste in die laatste groep. De regels die op scholen gebruikt werden golden niet voor mij. Ze hadden het me altijd verteld, dat de regels niet voor mij waren. We hadden ons eigen regels opgesteld. Een truc die verrassend makkelijk was, maar vaak niet echt gesmaakt werd door anderen.
Toen de les afgelopen was, zette ik meteen het volume van mijn half-kapotte mp3-speler een beetje hoger en liep de lerares voorbij alsof ze er niet was. Haar mond bewoog, maar ik hoorde het niet. Ik glimlachte en rende de deur uit. Het laatste uur, de enige les die ik had gevolgd. Ik had tot 12 uur geslapen, had dan nog even blijven liggen en had me dan op mijn dood gemak klaargemaakt. Tegen dan was het ongeveer tijd voor het laatste lesuur, dus ik besloot gewoon even te proberen hier.
Slecht idee, want het was zó saai, en ik was ongelofelijk blij als ik eindelijk buiten was.

Ik volgde gewoon een paar mensen naar buiten tot ze langs een soort van waterval liepen. Daar hield ik halt en verminderde ik het volume van mijn muziek. Er zat een meisje aan de zijkant te leren. Goed, ik moest ooit wel eens beginnen met tegen mensen praten, right? Misschien had ze wel wat interessante dingen die ik ooit van haar af kon troggelen ofzoiets. Het was het proberen waard, alleszins. Ik rolde de oortjes weer om de mp3, liet hem in mijn zak vallen, checkte of het mes in mijn laars er niet buiten stak en liep dan richting het meisje, mijn fake glimlach oefenend. Toen ik er was wist ik bijna zeker dat ik eruit zag als de standaard lieve medeleerling. Ik had het honderd keer geoefend voor een spiegel. 'Hallo, welk vak ben je aan het leren?' vroeg ik terwijl ik naast haar ging zitten.

'Literatuur.' antwoordde het meisje. 'Ik probeer mijn schoolwerk weer wat bij te benen.' En daar hadden we het, het bewijs dat zij één van de typische, brave leerlingetjes was. Ze verveelden me zó enorm veel. Wat was er nu leuk aan alle regels volgen als je zelf je eigen regels kon hebben?
'Volgens mij heb ik jou nog nooit eerder gesproken, mijn naam is Esmira.' Ze stak haar hand uit en ik schudde hem. 'Mijn naam is Jewel, en ja, ik ben nieuw hier, dat is waarschijnlijk waarom we elkaar nog niet gesproken hadden.' Ik glimlachte en keek nog eens naar het boek dat ze inmiddels al dichtgeslaan had. 'En is het moeilijk, literatuur?' vroeg ik, het masker van lief medeleerlingetje zo geloofwaardig mogelijk opzettend. 'Heb nog nooit een les literatuur genomen. Ik weet niet echt of ik er goed in ben.'
Eigenlijk had ik amper gelezen in mijn leven. Ja, ik kon het wel, ik heb nog een paar jaar school gehad en zo, maar goed kon ik het niet. Ze lieten me niet vaak luidop lezen, en veel verbeteren deden ze ook niet. Alle taken voor boekbesprekingen negeerde ik, zei telkens als ze erom vroegen dat de taak nog thuis lag tot ze het vergaten. Ik heb er misschien een paar gemaakt toen de leerkrachten me écht forceerden en me tussen lessen bij hen lieten blijven om te lezen, maar dat was alles wat ik gedaan had. De rest sloeg ik in de wind. Niemand van de mensen waar ik bij liep deed het toch niet, en anders schreven we wel over van iemand. Er was toch bijna niemand die het ons durfde te weigeren. Ze wisten wat er gebeurde als ze niet wouden. We hadden wel die reputatie. Natuurlijk wisten de leerkrachten dat ook wel, maar ze negeerden het meestal. Sommige gaven er niks om, sommigen waren zelf bang van ons. Maar het was natuurlijk door die paar die het zich wel aantrokken dat ik van school gevlogen was. En door die leerlingen die het leuk vonden om alles door te vertellen. Natuurlijk hadden ze er spijt van dat ze het hadden doorverteld als we erachter kwamen, maar wij lagen wel mooi de school uit. Niet dat we het zó erg vonden dat we van school moesten. We vonden het alleen wel eens leuk om iemand in elkaar te slaan, zo nu en dan.
Toch zou ik er hier beter op moeten letten dat ik niet verklikt word. Dan zou ik waarschijnlijk terug naar Shadra gestuurd worden, en als dat gebeurde kon ik er zeker van zijn dat de politie me zou opsporen.

sorry, beetje laat en ook niet zo goed