FLY WITH BROKEN WINGS
Darling, fly away with me
We're free as birds
We'll be free forever
If we learn to fly with broken wings

⊱ PROLOGUE #1 - THE STEPDAD - MABEL ⊰

'Mabel, ik wil je alleen hel-'
Ik rende schreeuwend op hem af. Een vuist landde hard op zijn wang. Mijn vuist. 'Mabel!' Een hopeloze stem. 'Rustig... Rustig, Mabel ik wil helpen!' Hoe zielig. Ik sloeg hem weer, en weer, en weer, en weer... Een gemene lach ontsnapte uit mijn mond als de klap van zijn lichaam op de donkere houten vloer belandde. Ik bukte me en ging zitten op zijn ribben.
'Oh, Richard. Lieve, lieve Richard. Je denkt dat je me kan helpen?' sprak ik met een dubbele tong. Hm, al die drank bemoeilijkte mijn praten echt. 'Je kan me niet helpen. Ik ben sterker. Sterker dan jou! Sterker dan iedereen!' Ik lachte weer. Hij kreunde en sprak moeizaam: 'Mabel, je hebt problemen... Je bent 15 en je drinkt... Te veel...' Hij schoot in een hoestbui. 'Zwijg.' beval ik hem, maar hij stopte niet. 'ZWIJG!' Het hoesten ging door.
Ik moest hem laten stoppen!
De spiegel belandde op zijn hoofd voor ik het besefte. Gerinkel van het glas klonk gedempt. Hij gilde. 'ZWIJG!' schreeuwde ik weer. Ik greep de lege flessen naast mijn bed en veegde de scherven van de spiegel weg. Mijn hand raakte beschadigd, maar ik negeerde de pijn. Het voelde lekker.
Onder de scherven lag een bebloed gezicht. 'Ma-' Hoestbui. 'Mabel...' De fles belandde recht in zijn gezicht. Weer een gil. De tweede mikte ik op zijn keel. Hij begon te rochelen. Stikte in zijn eigen bloed. Haha, hoe zielig was dat? Hij stikte in zijn eigen bloed!
In de verte ging de deur open. 'Ik ben thuis!' klonk een zoete stem. Voeten die de trap opgingen. Ik griste de halfvolle fles wijn op mijn bed en hief hem hoog in de lucht. De wijn gutste eruit, maar stopte als ik ook deze fles op zijn gezicht liet breken. De wijn vermengde zich met het bloed en zijn gegil vermengde zich met het gegil van zijn moeder en mijn gelach. 'Mabel! Richard!'
Ik voelde armen om mijn armen die me omhoog trokken en tegen de muur gooiden, maar ik voelde het niet. Ik was te hard aan het lachen. De stemmen klonken ver van me weg en ik lachte verder, mijn bebloede handen om mijn buik geslagen omdat ik buikpijn kreeg. Rode vlekken vormden zich op mijn witte bloesje.
Plots werd ik vastgegrepen. 'Hou haar vast! Mevrouw, heeft zij dit gedaan? Neem haar mee naar de combi en neem haar mee naar het politiekantoor.'
Het kon me niet schelen, het kon me niet schelen! Ik lachte nog harder, tot ik plots een steek in mijn buik voelde en alles zwart werd.

⊱ PROLOGUE #1 - GOING BACK - MABEL ⊰

Lira heette ze. Ze was een leuk meisje. Ze wist alles van mij, over mijn eerste moord op m'n stiefvader omdat hij me van mijn heerlijke problemen af wou helpen, over hoe ik in de instelling raakte. Ik wist alles van haar, over de geniale overvallen die ze gepleegd had en de wilde avonden met haar dievenbende. We waren beste vriendinnen. Waren. Eén keer ging ze te ver voor mij.
'Kom op, Mabel, je kan niet nóg een piercing nemen!'
'Dus? Het is mooi!'
'Het is afzichtelijk, Mabel.'
'Wát zei je daar?'
'Dat het afzichtelijk is.'
Ik stapte dichter naar haar en greep haar kraag. Mijn blik konden bijna haar ogen doorboren. Oh, wat zou ik graag haar ogen doorboren.
Sissend fluisterde ik iets in haar oor. 'Ik geef je nog één kans, Lira. Eén kans om je af te vragen of dat wel zo'n verstandige opmerking was. Dus herdenk je maar.' Ze schudde haar hoofd. 'Ik blijf erbij, Mabel. Het is afzichtelijk.'
Zonder nog een antwoord te geven plaatste ik mijn vingers om haar keel en kneep. 'Mabel?!' klonk het piepend. Haar gezicht werd rood, paars. Oh, wat een prachtige kleuren zeg. Veel mooier dan haar eigen lijkbleke gezicht.
De hartslag was nog niet uit haar nek verdwenen als iemand plots mijn vingers lostrok en me naar achter zwierde. Lira haalde diep adem. Mijn gezicht werd tegen het vochtige gras gedrukt. 'Mabel?'
'Ja.'
'Neem haar mee. Dit is het meisje dat we zoeken.'
En zo moest ik terug naar de instelling.

⊱ CHAPTER #1 - BREAKOUT - IAN ⊰

Mijn ogen gleden langs het donker, leken iets te zoeken dat er iets was in de leegte van mijn cel. Er stond niet veel. Er was niet veel te horen, enkel het gezoem van het elektrische slot van de deur. Het was er saai, en zeker als je 's nachts in het donker lag omdat je niet kon slapen.
Ik verlangde naar een sigaret tussen mijn lippen, maar ze werden hier verboden. Het was onmogelijk er aan te raken hier. We zaten afgesloten van de buitenwereld, verder dan het hek in de tuin konden we niet. Alles wat we bij hadden toen we hier kwamen werd afgenomen, en bij mij was dat onder andere een groot pakje sigaretten. Er zaten er nog 23 in en die was ik nu allemaal kwijt. Zonde van het geld.
Plots werden mijn gedachten gestopt door een zachte klik. Nauwelijks onhoorbaar, maar ik was alert geweest. Het geluid kwam van de deur. Zachtjes stond ik op en gaf een duwtje tegen de deur die meegaf. De deur was open.
De deur was open!
Voorzichtig duwde ik de deur verder open. Mijn blote voeten stonden op het tapijt van de gang. Iets verder klonk het geluid van een vuist die op iemands kaak belandde. Snel maar toch geluidloos liep ik naar waar ik het geluid gehoord had. Een meisje zat bovenop de bewaker en haar vuist kwam meerdere keren hard neer op zijn gezicht. Ik bestudeerde haar goed vanuit de schaduwen. Het witte licht viel op haar lange donkerblauw met roze haren, dat bovenaan aan het uitgroeien was, waardoor het bovenste deel donkerbruin was.
Als ze merkte dat hij bewusteloos was, veegde ze haar bebloede handen af aan zijn broek en viste de sleutels uit zijn zak. Daarna draaide ze zich om, waardoor haar blik op mij viel. Voor ik iets kon zeggen, had ze haar voet al tegen mijn borst geknald. Mijn rug belandde op de koude vloer en haar knie rustte op mijn bovenlichaam. 'Wat doe je hier?' siste ze. 'Ga je ontsnappen?' vroeg ik, haar vraag negerend. Haar vlakke hand kwam neer op mijn wang. 'Ik vroeg het eerst.'
'Oké, ik hoorde iets en kwam kijken. Nu jij.'
'Ja, ik ga ontsnappen.'
'Mag ik mee?' Ze haalde haar knie terug omhoog en ik haalde adem. Ze knikte zacht, krabbelde overeind en stak haar hand uit om me recht te trekken. Als ik recht kwam, trok ze me mee naar de deur, draaide de sleutel erin om en gooide hem open. Daarna begon ze te rennen, zo snel dat ik haar amper kon volgen en ik bijna struikelde, aangezien ze mijn hand nog altijd vast had.
Na enkele minuten gelopen te hebben, eindigden we in een bos. De bomen stonden dicht bij elkaar en lieten amper maanlicht door, zodat we elkaar niet zagen. Ze leunde zuchtend tegen een boom. 'Hoe heet je?' vroeg ze na enkele minuten stilte.
'Ian.' antwoordde ik kort. 'Jij?'
'Mabel.'
'Wat gaan we nu doen?'
'Doorgaan.'
'Door het donker?'
'Oh, Ian, je zat in de instelling. Dat betekende dat je geen watje bent, toch? Dus kom. Volg mij.' Ik knikte en volgde haar moeizaam door het donker, me afvragend waar we in godsnaam heen gingen.
Ik was een maand in de instelling en was er al ontsnapt. Fantastisch.
__________
Talita uit~
Binnenkort komt er misschien nog wat bij ofzo~