Een brief werd gestuurd naar elke leerling sinds Kana toestemming had gekregen om les te komen geven op Gren, sinds Chocobo’s niet konden vervoerd worden via een Shuttle, tenzij je er zo eentje had zoals Choco, die kon zichzelf verkleinen maar dat konden de andere niet en ze hadden ongeveer de grootte van een groot uitgevallen paard, dus de shuttle zou enorm krap zijn met al die grote dieren en ze werden nogal snel paniekerig, dus dat was al zeker geen optie. Dus Kana beslistte om zijn les hier te houden, het had te maken met sport, dus het viel in het lessenpakket. Met een glimlach had hij zijn sportkleding aangetrokken en was hij richting de shuttle vertrokken met een hele grote koffer vol spullen die de leerlingen nodig zouden hebben zoals harnassen voor in de bek van de grote vogel, teugels, zadels en het belangrijkste: helmen. Chocobo’s durfden nog al eens ruig door de bochten gaan, om ervoor te zorgen dat de berijders er wel eens afvielen en een mooi setje bulten er aan overhielden. Vandaag zouden de leerlingen op de boerderij een Chocobo kiezen waar ze het vertrouwen van mochten te pakken krijgen. Hoe dat ze dat zouden doen, dat ging nog uitgelegd worden.

Kana arriveerde bij zijn ouders en hij legde de situatie uit, dat hij leerlingen ging leren chocobo’s te berijden. Hij ging al op Choco zitten die groot was geworden en hij wachtte op de leerlingen, hopelijk vonden ze het platteland van Gren.

Leerlingen die meedoen:
- Thayeline
- Lucy

Paardrijden? Pff. Kom op nou. Dat was zó vorig jaar. Echt helemaal uit.
Nee, als je ook maar een beetje bij de tijd was wist je het wel, hippe mensen reden op 'Chobobo's'.
Blijkbaar. Ja. Rare naam. Maakte haar een beetje hongerig, gek genoeg. Ach, dat was helemaal niet zo gek eigenlijk. Voor een meisje van haar leeftijd, vol in de pubertijd, maandelijkse problemen, buikpijn... En dan het woord choco in een diersoort verstoppen? Dat was als een soort boodschap aan het onderbewuste om zo'n beestje open te scheuren, op zoek naar de zoete genotszucht die een hapje chocolade bracht.
Haar craving uitte Lucy echter door haar scherpe tanden in een reep pure chocolade met sinasappelsnippers te zetten. De cacao boost bracht een lach op haar gezicht en aan de gevolgen van te veel eten dacht ze niet meer. Nee, het was nu enkel zij en haar chocolade. Ze zag ze wel kijken, de andere mensen in de shuttle. Jaloers vanwege haar lekkernij? Of verbaasd dat zo'n klein meisje zo'n grote reep in zo'n hoog tempo kon verorberen? Boeiend.
Lucy stond op zodra de aankomst aangekondigd werd, om weer naar  haar stoel terug gedirigeerd te worden. Klik, riem dicht. We gaan landen, ga zitten, spannend. Als ze neerstortten zou een dun ding als deze riem haar echt niet redden. Dan zouden ze allemaal exploderen, bam, stukjes brein overal op de mooie bekleding, dan een mooie fik. Tot alles wat er van de passagiers over was verbleekte botten waren. Aan de tanden konden ze hen dan wellicht identificeren, anders eindigde dat lieve jochie naast haar in een massagraf voor anonieme overblijfselen.

Toen het hele landingsgedoe eindelijk achter de rug was en de bijgelovige mensen keihard geklapt hadden onder uithalen van 'Bedankt voor de veilige vlucht, amen' mocht ze uitstappen, wat Lucy dan ook vlug deed. Wat een afgelegen gat was dit zeg. Ze had geluk gehad dat ze zo dichtbij afgezet kon worden met de stopshuttle. Met haar handen stevig om de twee hengsels van haar rugzak geklemd begon ze de route te lopen die ze opgestuurd had gekregen. Links, rechtdoor, links. Rechts? Ja. Daar zag ze de landerijen al liggen. Met haar tas en haar zomerse sportkleding zag Lucy er zeker niet onaantrekkelijk uit en ook vooral heel goed voorbereid. Helaas zat er voornamelijk eten en drinken in haar tas en een tekenblok. Schijn bedriegt hé!

Lucy opende een poort en liep over het erf heen tot ze de blonde gymleraar herkende. ''Oi, master Kana!'' riep het meisje luid, op hem af stevenend. ''Is dat nou zo'n beestje?'' vroeg ze dan nieuwsgierig.

Natuurlijk was het nog vroeg, de zon kwam nog maar net over de horizon heen piepen en begroette de dag met zijn eerste stralen. Kana vroeg zich af of er mensen wel zouden opdagen sinds het zo vroeg was, een kleine zucht verliet zijn mond voor Choco zacht piepte en zijn kop draaide naar hem, “ze komen wel. Ik heb er vertrouwen in,” en niet veel later doemde er een schim op en kwam er al snel een meisje tevoorschijn, vast hier voor de les. "Goededag, Lucy," begroette hij hen vrolijk terwijl zijn handen gingen door de zachte veren van Choco waar hij nu op zat. Zijn vrolijke begroeting werd beantwoord met een luide: 'oi Master Kana'
Kana glimlachte voor hij zijn lijst erbij nam en haar op aanwezig zette. “Ik zet je even op aanwezig en dan kunnen we beginnen, ik ga zo even een korte inleiding geven terwijl we door de boerderij wandelen en je je rijdier kiest,” hij grijnsde kort voor hij begon met de degelijke uitleg. “Dit is inderdaad een chocobo, voor een antwoord op je eerdere vraag, die ga je vandaag uitkiezen en eventueel, mocht je nog geen huisdier hebben, kan ik hem of haar aanleren zich te verkleinen op kuikentjesmaat. Vandaag gaat het allemaal om het feit dat je het vertrouwen moet winnen van het dier waar je op gaat rijden. Hier zie je velden, onderverdeeld in de kleuren van de chocobo’s die ik en mijn ouders hebben, ik volg je terwijl je er eentje uitkiest. Oh en ja, ze houden ervan om namen te krijgen,” zei hij al lachend terwijl Choco zachtjes piepte terwijl hij zich in de richting zette van de boerderij. “Kom, dan gaan we,” zei Kana terwijl hij Choco aanspoorde om te vertrekken.

Ze moest toegeven dat ze er best zin in had. Half. Een beetje op beestjes rondtoeren, super toch? Zolang ze zouden luisteren dan. Ze had echt geen zin in een koppig dier, waarvoor ze hartstikke veel moeite moest doen. Al zou het wat betreft karakter wel bij haar passen, zo'n koppig geval, en men zei toch altijd dat huisdieren hun baasjes zouden weerspiegelen qua gedrag? "Goededag, Lucy." Ze begroette hem enthousiast terug en kwam gauw op hem af.
“Ik zet je even op aanwezig en dan kunnen we beginnen, ik ga zo even een korte inleiding geven terwijl we door de boerderij wandelen en je je rijdier kiest.” Ah, dat leek er al meer op, ze mocht zelf kiezen. Ze wilde de mooiste, grootste Chocobo die er was. Alhoewel een groot exemplaar misschien lastig was om op te klimmen. Lucy was bijna zestien en al redelijk ver ontwikkeld, de pubertijd had bij haar vroeg toegeslagen. Maar echt boomlang was ze ook weer niet, absoluut niet. Gewoon een normale meid met zachte roodbruine haren en bijpassende lichtbruine puppyogen die als de beste konden smeken.

“Dit is inderdaad een chocobo, voor een antwoord op je eerdere vraag, die ga je vandaag uitkiezen en eventueel, mocht je nog geen huisdier hebben, kan ik hem of haar aanleren zich te verkleinen op kuikentjesmaat. Vandaag gaat het allemaal om het feit dat je het vertrouwen moet winnen van het dier waar je op gaat rijden. Hier zie je velden, onderverdeeld in de kleuren van de chocobo’s die ik en mijn ouders hebben, ik volg je terwijl je er eentje uitkiest. Oh en ja, ze houden ervan om namen te krijgen,” Van de vele informatie onthield ze tot haar spijt maar de helft, afgeleid door het mooie uitzicht over de ruime velden die het Grenaanse platteland bood. Maar master Kana's vrolijkheid deed haar goed en langzaamaan sloop die goedmoedigheid ook bij haar naar binnen.

Na zijn aanmoediging om op weg te gaan begon ze te lopen, ondertussen denkend aan zijn laatste opmerking. Een naam. een goede naam. Sowieso iets uit haar moedertaal. Ze dacht na en keek rond en was helemaal druk bezig. Ze zag als eerste een veld waarin in kleine groepjes de gele chocobos stonden, schattig, maar het deed haar te veel aan echte kuikens denken. Verderop een stel groene dieren, goh, net parkieten of papagaaien. Hetzelfde gold voor de dieren met het rode verendek daarnaast. ''Zeg, hebben jullie ook iets.. zachters? Qua kleur bedoel ik? Een beetje meer roomkleurig, pastel?'' Ze keek hoopvol op naar de gymleraar, terwijl haar een goede naam te binnen schoot. Douce, een woord vol positiviteit. En zoetigheid. Jumm, chocolade. Zouden chocobos dat ook lusten? Dan mocht haar Douce namelijk wel een stukje van de reep die ze bij zich had. ''Oh en wat eten ze graag?''

Kana begon zijn uitleg over de chocobo’s  terwijl hijzelf Choco berijdde alsof hij een paard was. “Dit is inderdaad een chocobo, voor een antwoord op je eerdere vraag, die ga je vandaag uitkiezen en eventueel, mocht je nog geen huisdier hebben, kan ik hem of haar aanleren zich te verkleinen op kuikentjesmaat. Vandaag gaat het allemaal om het feit dat je het vertrouwen moet winnen van het dier waar je op gaat rijden. Hier zie je velden, onderverdeeld in de kleuren van de chocobo’s die ik en mijn ouders hebben, ik volg je terwijl je er eentje uitkiest. Oh en ja, ze houden ervan om namen te krijgen,” ze leek maar half te luisteren en was zo hard afgeleid door het landschap dat hij moeite moest doen om niet te beginnen grinniken. Toen hij haar aanspoorde om te vertrekken, vertrok ze mee.

Ze gingen op weg, zorgde ervoor dat Lucy genoeg tijd kreeg om een chocobo te kiezen. Ze naderden de weide van de heftig gekleurde dieren, iets waar ze klaarblijkelijk niet van hield. ''Zeg, hebben jullie ook iets.. zachters? Qua kleur bedoel ik? Een beetje meer roomkleurig, pastel?'' vroeg ze en hij knikte “We hebben wel maar een kleur pastel, dat is pastel oranje, ze fokken duurt een lange tijd en veel geduld, sinds ze meestal de kleur van de vader overkrijgen en geen mengelmoes van allebei. Maar soms hebben we er tussenzitten zoals deze,” hij wees naar de enigste pastelkleurige Chocobo die er stond, een beetje eenzaam. Kana sprong van Choco af om dan de weide van het pastelkleurige dier te betreden, dat meteen al een beetje wegsprintte omdat het niet echt volk gewend was.

Hem temmen zou een opgave worden. Kana overhandigde haar een zakje voer dat een zoete geur verspreidde, daarna gaf hij haar de teugels en het zadel. “Dit lusten ze graag, probeer hem hiermee te lokken, je manier van lokken wordt geëvalueerd en eenmaal je erop zit krijg je je punten. Het zijn heel schuchtere dieren in het begin, maar eenmaal je ze kan laten eten, moet je ervoor zorgen dat je zo snel mogelijk hem de teugels aanbindt, ze zullen je laten doen in verband met de staaf in zijn bek te doen, maar je op hem laten rijden zal een andere vraag worden. Je mag eventueel mijn hulp inroepen, maar dan worden er minpunten gegeven. Veel succes,” zei hij met een glimlach voor hij weer op Choco ging zitten, beiden keken ze nieuwsgierig naar hoe Lucy het ervanaf zou brengen.

(Geen Dices, maak een mooie post over hoe je hem probeert te overhalen, godmod is toegestaan.)

Item reward:

De docent zat een stuk hoger dan zij een beetje awkward op een van de beesten te hobbelen. Was hij te lui om te lopen of voelde hij zich graag de koning die vanaf een luxe positie over de chocobo onderdanen uitkeek? Ze probeerde zich even voor te stellen hoe zo'n overmaatse fluffy gevederde struisvogel eruit zou zien in mini formaat en besloot dat dat haar wel beviel. Ze had op zich niet echt iets met schattigheid, gewoon omdat ze zich dan niet stoer voelde. En niet stoer was wel kwetsbaar.
“We hebben wel maar een kleur pastel, dat is pastel oranje, ze fokken duurt een lange tijd en veel geduld, sinds ze meestal de kleur van de vader overkrijgen en geen mengelmoes van allebei. Maar soms hebben we er tussenzitten zoals deze.” Ze volgde zijn vinger en keek recht in de ogen van een prachtig exemplaar. ''Perfect..'' fluisterde Lucy, toen ze besefte dat de kleuren van het vederdek bizar genoeg best overeenkwamen met haar haarkleur. Best wel mooi en meer Lucy's smaak dan een felle neonkleur.

“Dit lusten ze graag, probeer hem hiermee te lokken, je manier van lokken wordt geëvalueerd en eenmaal je erop zit krijg je je punten. Het zijn heel schuchtere dieren in het begin, maar eenmaal je ze kan laten eten, moet je ervoor zorgen dat je zo snel mogelijk hem de teugels aanbindt, ze zullen je laten doen in verband met de staaf in zijn bek te doen, maar je op hem laten rijden zal een andere vraag worden. Je mag eventueel mijn hulp inroepen, maar dan worden er minpunten gegeven. Veel succes.” Ehh en de teugels dan? Ze pakte het zakje aan, onzeker. Ze moest dan toch echt teugels hebben.

Lucy kreeg die uiteindelijk te pakken, gelukkig maar. Met een lichte tred stapte ze de weide in, bah modderig. Ze bleef op een afstandje van het dier staan en keek hem aan met dezelfde nieuwsgierige blik die het dier in zn ogen had. Toen besefte ze dat direct oogcontact wellicht als een bedreiging kon worden opgevat en liet haar blik zakken. ''Hey,'' sprak ze, redelijk vrolijk, maar vooral geruststellend. Dat woord herhaalde ze een paar keer, gevolgd door een 'rustig maar'. Gewoon loze lokwoordjes. Ze haalde een brokje eten tevoorschijn. Met haar lippen maakte ze de geluidjes die je vaak maakte om een straatkat te lokken. ''Kom maar, jongen.. Kom maar. Fudge.'' Het schoot haar zomaar tebinnen. Zo noemde ze hem. Fudgie. Ze zag wel dat Fudge nu wat kalmer was, maar toen ze een stapje zette om hem het eten aan te bieden schoot de Chocobo toch achteruit. Ontmoedigd, maar niet opgevend, bleef ze staan. ''Shhh, ik doe je geen kwaad, Fudgie.'' Met een zuivere worp gooide ze een brokstuk eten tussen haar en de Chocobo in. Was dit een afstand die het dier durfde te overbruggen? Ja! Schorvoetend en op elke bedreigende beweging lettend kwam de kip naderbij. ''Goedzo, ja, jaah.'' Ze hield het tweede brokje zo ver mogelijk uitgestrekt, maakte zichzelf klein en onbedreigend. Ze was een vriend, geen vijand. Ze voelde de snavel zachtjes naar het eten zoeken en liet het voer los. In een vloeiende beweging zorgde ze dat het dier geteugeld werd. Het was gelukt. Triomfantelijk keek ze master Kana aan, maar richtte daarna haar aandacht op Fudge. Zou ze hem kunnen aaien?
Aarzelend strekte ze haar hand uit en raakte de zijkant van het kopje aan. Zo zacht!

Natuurlijk wilde Master Kana niet een soort van dictatuur uitvoeren op de rug van een van zijn gevederde vrienden maar hij vond het gewoon geweldig om nog eens op choco te rijden. Zowel Lucy als Kana liepen door de weiden, op zoek naar de kleur van haar keuze, ze leek een voorkeur te hebben voor van die zachtere kleuren, die natuurlijk vrij zeldzaam waren om te pakken te krijgen. Uiteindelijk leek haar oog te vallen op het pastelkleurige oranje. Hij had haar gefluister gehoord zodra hij wees naar een van de chocobo’s die er stond met zijn rustige uitstraling en zijn mooie matte vederdek.

“Dit lusten ze graag, probeer hem hiermee te lokken, je manier van lokken wordt geëvalueerd en eenmaal je erop zit krijg je je punten. Het zijn heel schuchtere dieren in het begin, maar eenmaal je ze kan laten eten, moet je ervoor zorgen dat je zo snel mogelijk hem de teugels aanbindt, ze zullen je laten doen in verband met de staaf in zijn bek te doen, maar je op hem laten rijden zal een andere vraag worden. Je mag eventueel mijn hulp inroepen, maar dan worden er minpunten gegeven. Veel succes.”  Zei hij en met een glimlach keek hij naar de weide met de Chocobo er in. Na zijn uitleg gaf hij Lucy het zakje voer en gaf pas na een poosje de teugels, gewoon omdat hij een beetje aan het dagdromen was. Geweldig dat hij hier nog eens kon zijn.

Toen ze de weide betrad begon ze meteen met een vrolijke hallo richting het dier. Een grijns verscheen op zijn lippen omdat dit hem deed terugdenken aan hoe hij Choco had getemd. De rustig maar woordjes leken het dier alleszins al een tikkeltje gerust te stellen en wanneer ze het eten bovenhaalde, had ze helemaal zijn aandacht getrokken, tot ze een stapje naar hem toe zette en hij meteen weer wat terugdeinsde, een minpuntje, maar geen geweldig grote fout. Het was immers de eerste keer dat ze in aanraking kwam met zo’n dier. Ze gaf hem meteen een naam, Fudge, die had hij zometeen nodig sinds elke Chocobo zou apart gezet worden na deze les. Uiteindelijk won ze het vertrouwen van de Chocobo en kreeg ze als eindresultaat een A-.

Langzaam ging hij van Choco af en wandelde hij in de weide. “Goed gedaan,” begon hij met een glimlach. “Je hebt Fudge zijn vertrouwen, je hebt een klein foutje gemaakt met een  keertje te snel te zijn door al een stap te nemen voor hij een brokje had gekregen, een beginnersfoutje, maar helemaal niet erg. Je eindscore op deze test is een A-, geweldig gedaan, ik ben trots op je. Morgen gaan we je leren rijden dus zorg ervoor dat je een goede nachtrust hebt.” een enthousiaste glimlach werd haar geschonken terwijl hij haar Fudge naar de stallen bracht en een naamplaatje maakte voor aan de stal te hechten. “Dus, je hebt stal 17, de naam van je Chocobo staat er duidelijk op, dus morgen mag je hem gewoon gaan halen. Tot morgen Lucy!” zei hij voor dat hij Fudge nog wat voer gaf en alles klaar maakte voor morgen.

(Straks maak ik het vervolgtopic )

Reward: