Afwezig staarde de jongen voor zich uit terwijl hij zijn armen wat ongemakkelijk over zich heen geslagen had. Om de tijd toch een beetje te kunnen doden, tikte hij met zijn voet wat deuntjes op de vloer van de shuttle, maar toen hem gezegd werd om ermee te stoppen was de verveling alleen maar erger geworden. Hij had afleiding nodig en wel nu meteen, anders zou hij waarschijnlijk gek worden van verveling. Het was helemaal niet goed dat hij zich verveelde, want als dat gebeurde dacht hij meestal terug aan de slechte dingen die hij in het verleden had meegemaakt zoals het feit dat hij kortgeleden serieus verkouden was geweest. Zo verkouden dat zijn stembanden zwaar waren aangetast, net zoals zijn longen. De dokter had gezegd dat hij – om zijn stembanden niet teveel te belasten- toch zeker een paar maanden niet meer zou mogen, of zelfs maar zou kunnen praten. Dat nieuwtje was toch als een klap bij de jongen aangekomen, net zoals de kans groot was dat hij al van kleins af aan lichtjes last had van astma en het veel erger was geworden. Het feit dat hij meestal wel iemand was die graag met mensen over vanalles praatte, maakte zeker deel uit van het feit dat het als een zware klap was aangekomen, maar het feit dat hij door die astma en zijn aangetaste longen het onmogelijk zou kunnen schoppen tot piloot was tien keer zo erg. Het was altijd Dash droom geweest om een vliegtuig te kunnen besturen, maar nu zou hij dus iets anders moeten gaan verzinnen. Het was nu niet zo dat de jongen daar niet overheen zou komen –daar was zijn karakter veel te zonnig voor- maar dat wilde niet zeggen dat hij er vanaf dag een al niet meer aan zou denken. Dat was dus de reden dat hij altijd medicijnen in de vorm van een puffer en een notitieblok in de ruime zakken van zijn groene overal had zitten en een potlood altijd achter zijn oor geparkeerd werd. Zo zou hij makkelijk kunnen schrijven als hij echt iets belangrijks moest zeggen dat niet door simpele gebaren gezegd kon worden. Echt gebarentaal duurde immers jaren voordat je het onder de knie had.

De afleiding kwam na een tijdje in de vorm van een zachte bonk die duidelijk maakte dat de shuttle geland was. Met een opgeluchte zucht stond Dash dan ook op, gritste zijn rugzak van de plaats naast hem en maakte dat hij uit het voertuig was. Hij had echt dringend iets te doen nodig, anders zou hij nog stikken in zelfmedelijden en dan zou niemand echt iets aan hem hebben, met of zonder stem. De weg naar het kasteel zelf was veel makkelijker te vinden dan hij in eerste instantie gedacht had. Een keer de weg even vragen was al genoeg geweest. Zijn zelfmedelijden werd meteen de kop in gedrukt toen hij het gebouw in de verte zag opdoemen en pretlichtjes begonnen op en neer te dansen in zijn goudkleurige kijkers. Misschien zou hij wel iets anders leuks vinden om later te doen als hij toch niet voor piloot zou kunnen gaan. Het was de bedoeling geweest om recht naar het kasteel te lopen omdat het zachtjes begon te schemeren, maar toen hij voorbij de kassen liep, hield hij toch even halt om na even in het rond gekeken te hebben naar binnen te stappen. Hij had werkelijk geen idee of het verboden was of niet om de kassen zonder leraar te betreden, maar hij kon beter geen risico’s nemen, niet de eerste dag dat hij hier was. De rugzak werd achteloos in een hoekje gegooid terwijl zijn mondhoeken omkrulden in een brede grijns. Misschien zou hij iets kunnen doen met planten daar hij toch een beetje woudmagie bezat. Het zou misschien toch kunnen dat hij nog echt iets van zijn leven kon maken zonder dat hij daarvoor in een vliegtuig moest zitten.

Hij bleef het moeilijk hebben met het feit dat hij een andere weg dan normaal zou moeten zoeken om met mensen te communiceren, een veel minder snelle manier dan praten. Het duurde namelijk toch even voor je wat op een blad had geschreven en tegen die tijd dachten de meeste mensen dat je hen gewoon negeerde en werden ze kwaad. Thuis had hij kunnen oefenen op snel schrijven, maar het was niet genoeg om ervoor te zorgen dat hij zich beter voelde. De bloemen in de kassen waren echter wel genoeg om hem voor een kort moment op te vrolijken. Dash had altijd al een oog voor schoonheid gehad, vond alles dat er naar zijn smaak mooi uit zag gewoonweg geweldig. Zijn onschuldige enthousiasme als hij iets zag, zorgde er meestal voor dat mensen er ook naar gingen kijken en meestal zijn mening wel deelden. Je kon hem ook moeilijk missen als hij naast iets bijna letterlijk op en neer stond te springen om aandacht te trekken. De jongen hield er gewoon van om alles met iedereen te delen, of ze er nu interesse in hadden of niet. Dit was zo een van die momenten dat hij razend enthousiast was, maar deze keer was er niemand waarvan hij de aandacht kon trekken, dus bleef het maar bij een oprecht vrolijke grijns en pretlichtjes die in zijn ogen op en neer dansten. Door het late tijdstip had hij echt verwacht dat hij alleen zou zijn, vandaar dat hij zich ook hevig geschrokken omdraaide van zodra hij een stem hoorde die duidelijk van achter hem kwam. Waar je zou verwachten dat hij wel een geschrokken kreetje zou slaken, zoog hij alleen wat lucht naar binnen voordat hij geschrokken zijn adem in hield. Er was duidelijk verwarring op zijn gezicht te lezen. Niet alleen omdat er nu wel degelijk..iets achter hem stond, maar ook omdat het ding zijn naam kende. Dash wist niet precies wat het was. Het leek net recht uit hun voortuin uit Puffoon te stappen nadat deze versierd was voor Halloween.

De jongen werd zich er pas van bewust dat hij aan het staren was toen de stilte wat drukkend begon te worden. Snel wendde hij zijn blik dan ook voor een kort moment af, maar moest het wezen toch terug aankijken om antwoord te kunnen geven op diens vraag. Zijn lippen vormden het woord ‘nieuw’ daar het toch beleeft leek om toch te proberen om een antwoord te formuleren. Dash groef in zijn gedachten naar een tactiek om de vraag beter te beantwoorden zonder dat hij zijn notitieblok zou moeten gebruiken. Toen hij niets vond, haalde hij het boekje toch met lichte tegenzin uit zijn zak, het potlood achter zijn oor vandaan en begon in een sneltempo wat te schrijven. Een korte tekst die wat uitleg gaf dat hij pas aangekomen was en even ontspanning zocht verscheen op het papier. Samen met het feit dat hij schreef omdat hij voor een tijdje niet zou kunnen praten, de vraag wie en wat het wezen voor hem juist was en hoe hij zijn naam kende. Dash was nooit iemand geweest die op zijn mond gevallen was en makkelijk alles zei en vroeg wat in hem opkwam, dus ook op papier vroeg hij schaamteloos alles wat hij wilde weten. Toch maakte de pompoen hem lichtelijk bang waardoor zijn handen zachtjes trilden toen hij het notitieboekje naar hem uitstak en het potlood terug een plaats achter zijn oor gaf.

Zou er nu een straf komen omdat hij buiten was op een tijdstip dat het blijkbaar niet meer mocht? Het wezen voor hem leek niet echt op een leraar, maar je wist maar nooit tegenwoordig. Mensen begonnen zoveel met magie te experimenteren zodat ze vanalles aan zichzelf zouden kunnen veranderen en misschien was de persoon –als je het al een persoon kon noemen- een van die mensen die zoiets gedaan had. Het duurde dan ook niet lang voor er een uitleg over waarom hij schreef en wat hij hier deed op een van de bladzijden van het kleine boekje verschenen, samen met de vragen die op zijn lippen branden. Omdat hij de woorden niet kon uitspreken, scheef hij ze maar gewoon op, net zoals hij ze waarschijnlijk gezegd had als hij nog woorden had kunnen vormen die ook te horen waren. Toen hij het aanreikte aan het rare wezentje, had hij verwacht dat hij het gewoon zou aannemen. Natuurlijk was hij dan ook verrast toen het boekje ineens uit zijn handen leek te vliegen zonder dat de pompoen maar een vinger had uitgestoken. Tot zijn grote frustratie bleven zijn handen maar trillen, waardoor hij ze na een tijdje maar gewoon in zijn zakken stak om het te verbergen. Dash’ mondhoeken krulden om in een scheven grijns toen het ding begon te praten, maar die droop al snel terug van zijn gezicht af toen hij het had over een deal. Zijn ervaringen met het maken van deals waren nooit erg goed geweest, maar hij vertrouwde er maar op dat hij deze keer niet erg hard misleid zou worden. Met interesse luisterde hij dus naar de woorden die gesproken worden terwijl hij zijn goudkleurige ogen vernauwde terwijl hij probeerde te bedenken of hij de waarheid sprak. Zijn naam zou waarschijnlijk wel waar zijn en ergens leek het ook wel logisch dat hij een demoon was. Alleen aan dat adviseur dingetje twijfelde hij nog, maar waarom zou Nocte daarover liegen? Om indruk te maken? Hij had in iedergeval niet veel moeite moeten doen om een heel verhaal te verzinnen om indruk op hem te maken. Dash was al vanaf het moment dat hij hem zag erg hard onder de indruk.

De jongen moest de neiging onderdrukken om een stap achteruit te zetten van zodra Nocte omhoog zweefde en op ooghoogte kwam hangen. Hij had er al zijn wilskracht bij nodig, maar bleef wel netjes op zijn plaats staan. Dash knikte bij elke vraag die gesteld werd en herhaalde alles nog even in zijn hoofd zodat hij er geen een zou vergeten. Toen hij terug bij de laatste vraag kwam, kon hij he ttoch niet laten om te denken dat de demoon hem gewoon probeerde te testen. Met lichte tegenzin haalde hij zijn handen toch terug uit zijn zakken om er dan eentje naar Nocte uit te steken terwijl zijn wenkbrauwen vragend de lucht in gleden. Zonder boekje kon hij moeilijk iets opschrijven. Toen hij het kleine ding terug had, haalde hij zijn potlood terug achter zijn oor vandaan en begon te schrijven. Als je mijn naam kan ruiken weet je zeker uit dat ‘Dash’ van mijn achternaam komt en ik officieel Frederik heet, toch? Maar bon. Ik ben hier naartoe gekomen omdat ik mijn opleiding als piloot nu onmogelijk kan afmaken door astma en een carrière als een piloot wel kan vergeten. Het leek me een goed idee om andere dingen te leren zodat ik toch iets van mijn leven zou kunnen maken. Tijdens die opleiding ben ik zwaar verkouden geworden, een verkoudheid die toch een paar weken heeft geduurd waardoor zowel mijn stembanden als mijn longen zijn aangetast. Ze werken dus niet zoals zou willen waardoor ik amper geluid kan produceren. Ik wil best in demonen geloven, maar ik moet eerlijk bekennen dat ik er tot nu nog nooit eentje tegengekomen ben. Even stopte hij met schrijven om Nocte even aan te kijken en met moeite perste hij een smal glimlachje om zijn lippen. Ja, hij was wel degelijk bang, maar zoals de meeste mensen vond hij het niet echt leuk om zoiets toe te geven. Als hij niet belooft had om eerlijk te antwoorden en Nocte een paar rangen lager gestaan had, was de kans groot dat hij gewoon gelogen had. Spijtig genoeg was dit niet zo, dus had hij weinig keus. Of ik bang ben? Om eerlijk te zijn wel. Het gebeurd nu niet elke dag dat je iemand als jou tegenkomt terwijl het al bijna donker is. Het is gewoon eng en ik weet zeker dat iedereen die in mijn schoenen stond dat zou zeggen. Langzaam begon Dash toch terug iets zekerder van zichzelf te worden en dat was ook wel te zien aan zijn handschrift. Het zag er minder trillerig uit dan eerst en de glimlach op zijn gezicht was langzaam wat oprechter geworden. De hoofdstad van Cassia? Ik zou het niet weten, ben nog nooit op die planeet geweest, al zou ik het wel moeten weten als ik nog piloot zou kunnen worden; Het zou maar erg zijn moest ik mensen helemaal op de verkeerde plaats gaan afzetten. Vanaf het moment dat de laatste punt gezet was, stak hij het boekje terug naar Nocte uit voordat hij zijn handen terug in de zakken van zijn broek liet glijden en wat nonchalant tegen een van de constructies waar bloemen op geplant waren, leunde. Dash was volledig over de eerste schrik heen waardoor hij zich weer als de persoon kon gaan gedragen die van niets of niemand bang was. Spijtig genoeg stond de waarheid al op papier, dus daar zou hij weinig aan kunnen veranderen.

Hij gaf het toe, hij voelde zich op dit moment wel erg ongemakkelijk. Niet dat dit de eerste keer was dat hij het liefst zou wegrennen, maar hij had ergens gehoord dat hij zich toch vanaf het begin op zijn gemak zou kunnen voelen in zijn nieuwe omgeving. De demoon gunde hem dat kleine dingetje blijkbaar niet, anders zou hij hem wel met rust gelaten hebben. Ondanks dat Dash stond te trillen op zijn benen, beantwoorde hij wel netjes de vragen die gesteld waren. Een verwarde uitdrukking verscheen dan ook op zijn gezicht toen Nocte ineens begon te lachen, maar die maakte toch al gauw plaats voor een scheven grijns toen ongeveer uitgelegd werd waarom hij juist lachte. Als hij echt zijn hele levensverhaal had willen vertellen had heel het boekje wel volgestaan met tekst, maar dat wilde hij zelfs Nocte niet aandoen. Daarbij zou het net lijken alsof hij een heleboel zelfmedelijden had en dat was een beeld dat hij liever niet over zichzelf zou willen uitroepen. De neiging was groot om dat feitje ook even op papier te schrijven, maar hij besloot om het maar te laten. Misschien was het wel goed dat hij zijn stem kwijt was. Hij dacht in ieder geval langer na voordat hij iets opschreef en zo kon hij veel makkelijker vrienden maken. Vroeger zei hij altijd direct at hij dacht waardoor hij mensen nogal eens onbewust kon kwetsen.

 Hoe dichter het wezen kwam, hoe sneller zijn ademhaling ging en hoe harder zijn knieën begonnen te knikken. Die laatste vraag was niet moeilijk om te beantwoorden, was zelfs al aan zijn lichaamshouding te zien. Onbewust had hij zijn bovenlichaam zo hard mogelijk naar achteren laten hellen en zijn ogen lieten Nocte voor geen moment los. Zachtjes knikte hij als antwoord op die laatste vraag, maar durfde voor de rest niet veel doen. Het duurde een tijdje voor hij door had dat het notitieboekje terug voor zijn neus zweefde en met hevig trillende handen pakte hij het vast. Hij probeerde korte antwoorden te schrijven, maar zijn handen trilden gewoon veel te hard om ook maar een letter op papier te krijgen. Zonder waarschuwing zakte hij door zijn knieën en sloeg zijn armen om zijn benen heen van zodra hij op de grond zat. Het werd moeilijk om adem te halen en met moeite kreeg hij de puffer uit zijn zak gehaald. Het ding viel echter op de grond voordat hij zuurstof naar binnen had kunnen spuiten waardoor zijn ademhaling raspend begon te gaan. Wanhopig graaide zijn vingers over de grond heen en een opgelucht gevoel verspreide zich over zijn lichaam toen hij zijn vingers om het plastiek heen klemde waarna hij het ding direct naar zijn mond bracht en de zuurstof gretig inademde. Zijn ademhaling ging nog altijd niet zoals het zou moeten, maar het was al een heel stuk beter.  Zijn goudkleurige kijkers bleven op de grond gericht terwijl hij langzaam heen en weer begon te wiegen. Hij was echt bang, dat kon hij nu niet meer ontkennen.