Half slaperig stond Yoshiki ergens in de late middag voorovergebogen over een wastafel. Zijn haar zat vreselijk in de war en hij had diepe wallen onder zijn ogen. De jongen sliep de laatste tijd niet echt goed en dat was duidelijk te zien. Zijn inspiratie om zijn huiswerk te maken ebde langzaam weg. Opstellen schrijven werd een lastige taak voor hem, maar toch beet hij door. Omdat hij vroeger zo weinig zijn best had gedaan op andere scholen, viel het hem hier nog niet mee om alles zo goed mogelijk mee op te pikken. Toch beet de jongen koppig de kiezen op elkaar als hij weer eens geen woorden kon vinden om zijn opstel te vervolledigen. Hij zuchtte terwijl hij zichzelf aankeek en besloot om zijn rommelige haar maar wat fatsoenlijker te maken. Hij wilde vandaag naar de kassen gaan om daar meer informatie vandaan te halen over de vleesetende plant. Hij wilde zorgen dat hij hiermee zijn opstel over planten kon afmaken. Hij vond de vleesetende plant de interessantste plant tussen alle planten waaruit hij de keuze had om een opstel over te schrijven. Deze plant zou zich echter midden in de hete kassen bevinden. Hij deed een wit T-shirt met een V-hals aan en een zwarte driekwart broek. Hij kamde zijn rommelige haar, griste zijn opstel en zijn pen van zijn bureau en liep meteen door naar beneden. Zijn blik gleed opzij toen hij vanuit zijn ooghoeken een paar meisjes zag passeren. Hij voelde zich lichtelijk ongemakkelijk toen één van de meisjes naar hem floot en hun blikken over hem lieten glijden. Oké, jongens waren misschien de ergste met dit soort dingen, maar meisjes konden er ook wat van. Snel maakte hij zich, onder hun gelach door, uit de voeten. Hij was dan ook vreselijk blij toen hij het grasveld bereikte en zo zijn tocht kon voortmaken naar de kassen. Hij voelde een rilling over zijn hele rug gaan toen hij weer aan de meisjes dacht. Meisjes, hij zou ze nooit echt begrijpen. Hij begreep amper maar iets van Nina toen hij haar ontmoet had, dus hoe was hij ooit bereid om iets over de andere meisjes te leren die zich op deze school bevonden? Hij haalde zijn schouders op naar niemand in het bijzonder. Hij merkte dat de kassen algauw naderden en klemde zijn opstel goed onder zijn arm vast. Hij wilde het blaadje absoluut niet verliezen, aangezien daar al een paar woorden op stonden.

De kassen waren erg warm. Yoshiki voelde meteen al een bepaalde soort druk op zijn borst toen hij de kassen betrad. Hij voelde het zweet op zijn voorhoofd al komen. Hij liet de deur achter zich dichtvallen en baande zich een weg door alle planten. Hij keek druk om zich heen om de vleesetende plant te vinden. Om hem heen stonden netjes in rijen allerlei planten opgesteld. Hij merkte op dat ze niet alleen van Gren afkomstig waren, maar ook van andere planeten. Bij sommigen stonden er naamkaartjes en een omschrijving bij, bij anderen niet. Hij hoorde opeens het geluid van een plant en liep sneller naar voren. Aha! Daar was hij! De vleesetende plant, de plant die hij zocht. Yoshiki bestudeerde de plant en boog zich voorover. De plant vond dit kennelijk niet leuk, want opeens beet hij naar Yoshiki's neus. Yoshiki kon nog net voorkomen dat de tanden zijn neus raakten en viel achteruit. Hij schudde zachtjes zijn hoofd heen en weer en keek achter zich. Hij schrok zich dood. Achter hem waren namelijk nog meer vleesetende planten! Snel kwam hij overeind. Hij hoorde opeens een geluid en draaide zijn hoofd. 'Is daar iemand?' vroeg hij zo rustig mogelijk, hoewel zijn hart in zijn keel klopte.

OOC: Nou, hèhè.. Hier is-ie dan hoor xD

Terwijl zijn blik gleed naar voren om te zoeken of er wel iemand was, focuste hij zich ook zo goed mogelijk op de vleesetende planten. Dankzij de informatie die hij van het internet geplukt had wist hij dat vleesetende planten naar voren konden bewegen om hun tegenstander aan te vallen als ze zich bedreigd voelde. Hij voelde er niet veel voor om naar de ziekenzaal te moeten en daar te blijven omdat hij een tikkeltje onvoorzichtig geweest was. Nee, dat ging hij mooi niet laten gebeuren. De jongen zette daarom ook netjes een paar stappen achteruit. Hij draaide zijn hoofd weer naar de vleesetende planten en boog zich voorover, maar zorgde deze keer dat hij op een verre afstand bleef zodat hij niet opnieuw verrast zou worden. Hij hield het kladblad waarop hij zijn opstel af moest maken dicht tegen zich aan en observeerde de vleesetende planten. De vleesetende plant voor hem had zijn bek geopend omdat Yoshiki daarnet veel te dichtbij was gekomen. Yoshiki zag geen ogen, maar hij had het gevoel alsof de vleesetende plant hem wel nijdig zou observeren. Yoshiki schrok zich rot toen hij opeens een stem hoorde. Hij deed nog een paar stappen achteruit en zorgde daarbij dat hij vooral niet te dicht in de buurt bij de vleesetende planten achter hem kwam. Hij draaide zijn hoofd naar de jongen en klemde zijn opstel dicht tegen zich aan. Dadelijk zou hij het op de grond laten vallen en zou al zijn werk die hij tot nu toe in het opstel had gestoken voor niets geweest zijn! Hij hoorde de vraag van de jongen en probeerde er een passend antwoord op te verzinnen. Het kwam misschien ook een beetje raar over dat hij hier zat te sukkelen tegenover een vleesetende plant, maar wat moest hij anders doen? Hij had van zijn leraar al begrepen dat er niets belangrijkers was dan de bron van het opstel zelf te gaan observeren en er wijzer uit proberen te worden. Hij besloot dat het tijd was om de jongen een antwoord te geven. 'Ik ben deze planten aan het observeren,' zei hij, waarna hij een handgebaar maakte naar de vleesetende plant. Dit had hij beter niet kunnen doen, want de plant nam de gelegenheid aan om naar voren te bijten en daarbij bijna Yoshiki's vingers af te bijten. 'Ik moet namelijk een opstel afmaken voor een les,' ging hij onverstoorbaar verder, maar het was duidelijk te zien dat de jongen wat meer afstand nam van de planten.

Yoshiki besloot dat hij wel genoeg tijd had doorgebracht, zo dichtbij de planten. Hij ging op de onbekende jongen af en zorgde er ondertussen voor dat zijn kladblaadje niet stiekem op de grond viel. Hij stopte het weg in de binnenkant van zijn jas. Hij stak zijn hand uit naar de onbekende jongen en glimlachte. Ook al was hij nog een tikkeltje onzeker over hoe mensen op hem zouden reageren, hij had tot nu toe gemerkt dat de leerlingen hier best aardig waren en dat hij best wel vrienden kon maken als hij dat wilde. Hij had zichzelf dan ook vanaf dit jaar beloofd dat hij daar voor zou openstaan en dat hij ook zijn best zou doen op school. Tot nu toe leken de meeste leerkrachten hem wel te respecteren en te waarderen en dat voelde goed voor Yoshiki. 'Ik ben Yoshiki, aangenaam kennismaking,' zei hij, waarna hij glimlachte en een blik op de jongen wierp. Wit haar en amberkleurige ogen. Als hij de kleur van de ogen goed had, tenminste. Misschien was het wel goudkleurig, dat kon ook. Yoshiki schudde het onderwerp van zich af. Hij moest zich nu concentreren op de jongen. 'En wat kom jij hier doen?' vroeg hij niet onvriendelijk. 'Kom je ook voor een opstel hier? Of maakte ik te veel lawaai?' Hij grinnikte even en wachtte toen af op wat de jongen zou gaan zeggen.

OOC: Nou, het duurde even, sorry :c