Aangezien hij nog nieuw was op deze school, besloot hij om maar eens op verkenning te gaan. Vandaag had hij toch nog geen les en iets beters had hij niet echt te doen. Om niet te hard op te vallen –niet dat het veel uithielp met zijn ietwat vreemdere kledingsstijl en haarkleur- had hij de kap van zijn vest over zijn hoofd getrokken. Met zijn handen in de zakken van zijn vest beende hij snel door de gangen, naar de grond kijkend, want zo liep hij bijna altijd. Hij was er zo in ‘getraind’ dat hij op de een of andere manier er toch in slaagde om zich heen te kijken en mensen te ontwijken.

Waar hij naartoe ging, wist hij niet echt, maarja, hoe zou hij dat ook moeten weten? Hij was hier nog maar pas en deze school was niet bepaald klein. Uiteindelijk lette hij niet echt meer op waar hij naartoe ging maar wandelde hij gewoon in gedachten verzonken wat rond tot hij op een interessante plek uitkwam. Hij wist dat er veel interessante dingen waren op deze school, maar hij wist niet dat er ook kassen waren. Nieuwsgierig ging hij naar binnen en keek rond. Overal waren prachtige planten. Hij zou hier wel uren kunnen rondkijken. Hoe lang hij nu al aan het rondslenteren was, wist hij niet, het kon hem ook niet veel schelen. Het was hier rustig en niet druk, zoals de rest van de school. Met een zucht ging hij op een houten bankje zitten en keek naar een plant die hij niet kende, maar hem wel aan de planeet waar hij vandaan kwam deed denken, of beter gezegd een persoon. Het was een grote, stevige plant met heldere blauwe bloemen. Net zo blauw als de ogen van Alex. Elyar zuchtte diep en vroeg zich af hoe het met Alex zou zijn. Zelfs na hoe de jongen zich tegenover hem gedragen had, haatte hij hem niet. Zelfs al had Alex nu een hekel aan hem, voor Elyar was het nog steeds zijn beste vriend en hij hoopte uit de grond van zijn hart dat Alex zich ooit zou bedenken en zijn excuses aanbieden. Maar dat betwijfelde hij. Alex was niet meer zoals hij vroeger was, de vriendelijkheid en het vrolijke was veranderd naar haat en kilheid. Wat zou er gebeurd zijn dat Alex zo geworden was? Het aan hem vragen was geen optie. Ach ja, misschien kwam hij er ooit wel achter.

Elyar geeuwde en rekte zich uit. Toen hij naar boven keek, naar het glazen dak van de kassen, zag hij dat de lucht een iets rodere kleur kreeg. Het was al avond, dacht hij. Maar nog niet laat, vroeg in de avond. Waarschijnlijk had hij nu het avondeten gemist, maar honger had hij toch niet dus veel maakte dat niet uit. Hij trok de beanie op zijn hoofd weer goed en staarde weer naar de plant, zich afvragend hoe die plant nu eigenlijk noemde. Hij zou het kunnen opzoeken, maar dat was zo veel moeite. Nadenkend prulde hij met zijn roze das.

(Hij heeft de eerste outfit van zijn profielplaatje aan met beanie ^^)

De rode avond lucht scheen op haar roze haren. Roze ,roze en nog meer roze. Ze had van alles bij haar dat roze was. Roze haar, Roze ogen een Roze jurk en ook nog haar Rood maar meer richting Roze tasje. Ze keek even rond en zag een jongen voorbij lopen. Ze stond bij de uitgang van haar Academy en de jongen leek haar niet eens op te merken! Ze zuchtte diep. Niet dat veel mensen haar wel opmerkte maar de meeste mensen deden dat wel. Ze was net een zoete suikerspin. Ze achtervolgende de jongen met een nieuwsgierige blik. Ze was altijd geïnteresseerd in andere mensen vooral in mensen die net alsof deden dat zij niet bestond , want dan hadden ze het gewoon mis.

Ze liep zo zachtjes dat niemand haar zou horen. Ze zag waar de jongen heen liep en even bleef ze staan. De kassen, bij die plek moet ik eigenlijks niet komen dacht ze maar ze liep toch weer richting hem. Ze keek hoe hij zat te kijken naar de vreemde plant die daar stond en ook zij was er betoverd door. Die mooie blauwe bloemen hadden haar in beslag genomen. “wat zijn ze mooi” zei ze hardop en sloeg toen haar hand voor der mond. Heb net mezelf verraden wat dom van me dacht ze. Haar kat Kay liep uit haar schuilplek en bekeek de jongen aandachtig. Het is een woud magicain zei hij in zijn kattentaal. Ze knikte toen en kwam uit haar schuilplaats. Ze deed haar handen achter haar rug omdat ze bang was dat ze de jongen wat aan zou doen. Ze was immers een Vuur magicain en ze wist hoe ontvoorspellend haar eigen emoties konden zijn die haar dan steekvlammen lieten schieten. “H-hoi ik ben Yuno” zei ze een beetje verlegen met een roze bloksje op haar wangen.

“Wat zijn ze mooi.” Hij keek rond, op zoek naar de persoon die het gezegd had, maar hij zag niemand. Zou het zijn verbeelding geweest zijn? Hij zuchtte diep en keek weer naar de plant met de lapis lazuli blauwe bloemen. Opeens hoorde hij iets in de taal van de katten, maar zijn gehoor was te slecht om het te verstaan. Meteen kwam er een meisje tevoorschijn, compleet… Roze. Goed, hij hield ook van die kleur, maar zo extreem zou hij nu ook weer niet gaan. Ze leek wel op een snoepje, of suikerspin. Ja, suikerspin.

Om de een of andere reden had ze haar handen achter haar rug gevouwen. Hield ze iets te verbergen? Misschien was ze iets van plan. Elyar besloot maar alert te blijven, natuurlijk niet zo fel dat het obvious zou zijn, maar hij wilde liefst op zeker spelen. “H-hoi ik ben Yuno” De wangen van het meisje kregen een roze kleur. Nog meer roze. Elyar glimlachte. ”O, hoi… Ik ben Elyar.” Oh god, hij was hier niet goed in. Een conversatie houden met iemand was nooit echt zijn sterkste punt geweest. Tenzij hij iets gemeenschappelijks ontdekte waar hij over kon praten. Wacht eens… Hun haarkleur. Maar wat moest hij daar over gaan zeggen? We hebben allebei dezelfde haarkleur… Wauw, wat een conversatiestart.

Nee, dat zou hij niet moeten zeggen, het zou vreemd over komen. Wat anders kon hij zeggen? ”Ehm… Waarom hield je je verborgen tussen de planten?” Vroeg hij dan maar uiteindelijk. Wat moest hij anders vragen? Eigenlijk vroeg hij het zich ook wel af. Wat moest ze tussen die planten? Had ze zich verborgen gehouden voor hem? Nee, dat zou vreemd zijn. Tenzij ze een stalker zou zijn, hoewel hij dat ter zeerste betwijfelde. Ze kenden elkaar trouwens niet eens, hij had haar nog nooit gezien. Maar was dat niet de bedoeling van een stalker om niet gezien te worden? Damn, hij moest hier mee ophouden. Hij was weer teveel aan het nadenken, dat mocht niet, van hemzelf. Iedere keer als zijn gedachtegang begon was het moeilijk die te stoppen en werd hij helemaal paranoia. Daarom moest hij nu er mee ophouden en het negeren, nu het nog kon.

-sorry, het is niet echt goed, ik hoop dat je er wat mee bent, anders stuur je maar een pm en dan pas ik het wel wat aan-

”O, hoi… Ik ben Elyar.” Zei hij tegen der en een kleine glimlach was er op haar gezicht te zien. ”Ehm… Waarom hield je je verborgen tussen de planten?” zei hij en ze schrok uit haar gedachten. “Eehm ik ben nogal nieuwsgierig en je liep me zo voorbij alsof ik niet bestond, beter gezegd je duwde me bijna omver’” ze terwijl ze terug dacht aan toen hij voorbij kwam. “Dat was niet erg aardig van je” zei ze rustig en keek toen weg. Ze bleef haar handen achter zich houden. Stel je nou voor dat ik iets in de brand zet zonder dat ik het wil dacht ze met een treurige blik in der ogen. Ze bekeek de plant. “Deze plant doet je ergens aan denken he?” zei ze rustig en ze bekeek de blauwe bloemen. Hij zag dat hij druk aan het denken had en hield zich even stil.

De zon scheen naar binnen en zonder dat ze het door had deed ze haar handen naar voren en ontstond er een klein vlammetje op haar handen. Toen ze even later keek zag ze wat er gebeurde. Ze liet het vlammetje snel doven. “S-sorry!” zei ze en keek naar haar handen. “Waarom ben ik toch zo onhandig met dit krachten van me” zei ze een beetje geïrriteerd. Ze keek toen naar de jongen. “Sorry, ik wou je niet bang maken ofzo” zei ze en deed haar handen weer achter der rug. Ze keek verontschuldigend naar de grond. Ze wou dat ze er iets aan kon doen maar wist dat ze het niet onder controle kon krijgen. Ze zuchtte diep en schuifelde wat met haar voet. Ze hoopte dat hij haar vergaf. Ze keek toen weer naar hem en toen viel zijn roze haren op. “Roze staat wel bij je, ik lijk zo een suikerspin ten minstens door sommige wordt ik zo genoemd” zei ze zachtjes. Ze keek toen weer weg niet wetend wat ze meer moest zeggen.

-heb ik ook hoor maar je post is wel goed, trouwens mijn real bff heet alex XD-

“Eehm ik ben nogal nieuwsgierig en je liep me zo voorbij alsof ik niet bestond, beter gezegd je duwde me bijna omver.” Elyar probeerde zich het meisje te herinneren, maar hij kon niemand vinden die er zo uit zag. Wauw, dan moest hij haar echt wel bijna omver gelopen zijn. “Dat was niet erg aardig van je” Stil keek hij haar aan. ”Sorry” Antwoordde hij uiteindelijk terwijl hij zijn ogen ten hemel sloeg. Door het glazen dak van de kassen, was de lucht duidelijk zichtbaar. “Deze plant doet je ergens aan denken he?” Langzaam keek hij weer naar Yuno en knikte lichtjes. ”Ja.” Antwoordde hij kort, hij wilde het er niet over hebben en zeker niet met iemand die hij nog maar een paar minuten kende. Weer trok de plant zijn aandacht en werd zijn blik er naartoe gezogen. De plant was zo mooi, en toch haatte hij het ding ondertussen, gewoon puur door de herinneringen die de plant hem bracht.

Hij rook iets, iets verbrand. Meteen keek hij rond en zag hij het vlammetje in Yuno haar handen. Elyar vernauwde zijn ogen lichtjes. Maar ze liet het al snel weer doven. “S-sorry!” Lichtjes wantrouwend keek hij haar aan. Was ze wat van plan? “Waarom ben ik toch zo onhandig met deze krachten van me” De frustratie was duidelijk te horen in haar stem. Dus daarom hield ze haar handen al de hele tijd achter haar rug, ze had problemen met haar krachten onder controle te houden. Zijn blik verzachtte meteen terwijl ze haar handen achter haar rug deed. “Sorry, ik wou je niet bang maken ofzo” Elyar lachte kort. ”Het maakt niet uit, zo snel maak je me niet bang hoor.” Een vriendelijke glimlach verscheen op zijn gezicht. Yuno deed hem aan iemand denken, maar hij wist niet aan wie. Wat was dit vandaag? Dag van de gelijkenissen? Maar door haar verlegenheid en het feit dat ze hem aan iemand deed denken, maakte het makkelijker voor hem om tegen haar te praten. Elyar schoof wat op zodat naast hem op het bankje wat plek vrij kwam. Met zijn hand klopte hij eens op het plekje als uitnodiging. ”Kom maar zitten, tenzij je veel liever staat.”

“Roze staat wel bij je, ik lijk zo een suikerspin ten minstens door sommige wordt ik zo genoemd” Elyar glimlachte. ”Dankje, en wat maakt het uit wat ze zeggen, roze is super fancy~.” Hij knipoogde. ”Ik woord ook vaak suikerspin genoemd hoor, maar trek je daar niets van aan. Roze staat jou ook wel. Hij leunde tegen de rugleuning van het bankje. ”Wat betreft je magie, misschien moet je eens op zoek gaan naar een leerkracht vuur magie, of een leerling die goed is met vuur. Ik zou je graag willen helpen, maar ik gebruik geen vuur.” Een lichte zucht ontsnapte zijn mond. ”In welk jaar zit je eigenlijk?” Vroeg hij puur uit nieuwsgierigheid.

"in het derde jaar" antwoorde ze gemakkelijk en kwam naast hem zitten. Ze pakte haar tasje en haalde er twee rode handschoentjes uit en deed het om haar handen. "Ik wil niet de kans lopen dat ik je iets aan doen" zei ze rustig maar in haar stem was toch een kleine bekenning van angst. Ze wist dat ze opzoek moest naar een leraar en ze had ook wel lessen gevolg maar het was haar gevoel die het zo maakte. Ze zuchte diep en keek toen weg van hem. Ze was nog maar 14 maar zat wel in de derde jaar. "Bedankt dat je zei dat roze bij me staat" zei ze zachtjes en keek toen naar de plant. "Het is zo mooi dat de plant die blauwe kleur bloemen heeft, ze doen me aan iemand denken" zei ze maar zelf wist ze niet precies wie. Het was een vage herindering van een jongen die ze kende. Ze schudde haar hoofd. "maar ik weet niet meer wie" zei ze zachtjes maar ongelukkig. Yoki zou haar er aan herinderd hebben wie het was maar die was er nu niet. Weer zuchte ze.

De zon scheen door de ramen en autmatish keek ze naar der handen, bang dat er een vlam uit kwam. Toen dat niet gebeurde begon ze het te begrijpen. De handschoenen die ze aan had onderdukte haar kracht. Een kleine glimlach was op haar gezicht te zien.