If you're happy and you know it.. [Quinn]

Een stekende pijn schoot door zijn hoofd zodra hij de gordijnen open gooide. Het zonlicht was fel, zijn hoofdpijn eveneens. Dominic had een nogal onregelmatig dag-nacht ritme, vooral doordat hij de slaap 's nachts vaak niet kon vatten. De pillen die hij noodgedwongen slikte maakten de nachtmerries erger, de lusteloosheid sterker. Hij had sinds gisterochtend niets meer gegeten, maar honger had hij absoluut niet. Nog zo'n heerlijk bijeffect van de medicatie die zijn zieke neigingen zogenaamd in bedwang zouden houden. Dominic hield de doctoren maar in die waan, voordat ze er nog meer experimentele middelen bovenop zouden gooien. Ze gebruikten hem gewoonweg als testsubject en die gedachte vulde hem met haat. Ongerichte haat, jegens alles en iedereen die op zijn pad kwam.

Een meisje die de badkamer bezet hield kreeg te maken met Dominic's woede, waarna ze gauw wegvluchtte. Nadat hij zich omgekleed had en een verse lading pillen, met een toegevoegde pijnstiller tegen de koppijn, achterover had geslagen voelde hij zich al een beetje minder afschuwelijk. Dominic liep langs de grote zaal, maar de geur van het eten maakte hem gelijk kotsmisselijk. Vlug vertrok hij weer, alles en iedereen negerend terwijl hij zich terug bewoog naar zijn etage. Hij baande zich een weg door de leerlingen, stootte tegen schouders aan, duwde, moest en zou weg gaan uit deze massa. Hij had even helemaal geen behoefte aan de drukte van deze school. Vandaar dus dat Dominic naar één van de minst gebruikte leerlingenkamers sloop. Daar schoof hij een van de leunstoelen zo dat hij met zijn rug naar de ingang zat en sloot zijn ogen, proberend de misselijkheid te negeren.

[Sick-ish ~~happy~~ Do is waiting for le Quinn~]

Ik een ruk opende het jongetje zijn chocoladebruine ogen. Hij sloeg zijn taartwekker uiten ging gapend rechtop zitten. Smakkend wreef hij zijn oogjes uit, om vervolgens zijn bed uit te stappen en zich uitgebreid uit te rekken. Hij schoot in zijn spijkerbroek en blauwe konijnenshirt. Nadat hij zijn haren had gekamd - alleen omdat het van zijn moeder moest, anders zou hij het nooit doen! - opende hij zijn gordijnen en keek naar buiten. Het zonnetje scheen vrolijk, een mooie dag om buiten te zijn! Quinn gaf Hazel een snelle aai en liep toen de deur uit om een lekker beschuitje met aardbeien te eten. Toen hij dat uiteindelijk op had, besloot het jongetje Dominic te gaan zoeken. Snel griste hij een koekje mee, dat zou hij vast leuk vinden! Dominic was zo'n stoere jongen op wie alle meisjes verliefd worden. Maar hij kon ook heel aardig zijn, soms, en die aardige kant zou een lekker koekje vast niet erg vinden.

"Domini-hic!" Quinn was al bijna een uur aan het zoeken en had hem nog steeds niet gevonden. Net was hij op zijn kamer geweest, maar die lag er verlaten bij. Dus stormde hij nu door de gangen, omdat hij nu toch wel ongeduldig begon te worden. Na een eindeloze gang met alleen maar deuren, kwam het jochie aan bij de leerlingenkamer. En wonder boven wonder zag hij Dominic daar liggen. Een brede glimlach verscheen op zijn ronde gezichtje. "Hallo!" Riep hij enthousiast voor het kind naar de donkere bank rende, koekje in de aanslag. Breed glimlachend plofte hij naast de jongen neer en stak het nu taai geworden koekje uit.

~Ik doe maar even dat ze elkaar al kennen

Iemand. Een stem. Argh. Een snijdend vrolijke stem. Waarom. Waarom moest iemand hem nu storen. Dominic weerstond de neiging om zijn handen op zijn oren te drukken. Hij moest normaal doen. Dit enthousiasme verdragen. Dominic bleef even doodstil zitten, bewoog geen spier. Toen opende hij zijn ogen, forceerde iets wat op een vriendelijke uitdrukking lijken moest. De hoofdpijn nam slechts traag af, terwijl de pijnstiller beetje bij beetje door zijn lichaam opgenomen werd.

Een koekje werd zo ongeveer in zijn gezicht geduwd, daarachter was een jochie zichtbaar met een stralende glimlach en alle kenmerken van schattigheid. Ugh. Dominic aarzelde geen moment, stak zijn hand uit alsof hij het koekje accepteerde en nam die in zijn vuist. Met wat kracht en een beetje verterende duistere magie daalden algauw miezerige korreltjes neer op het tapijt. Dat was alles wat er over was van het baksel. Het leek wel alsof dit kind hem specifiek uitgezocht had om op te vrolijken of juist te tergen met de blijheid. ‘Zeg, kleinduimpje, ben je soms de weg kwijt?’ Uiterst voorzichtig, zoals je tegen een klein verdwaald kindje zou spreken. ‘Het is namelijk niet zo slim om hier alleen te komen.’

Quinn mag Do wel kennen, maar Do (her)kent hem niet, want onbelangrijk snotjochie <3

Dominic pakte het koekje, maar hij kneep hem per ongeluk kapot. Bruine kruimeltjes voelen op de grond. Ach ja, misschien had hij gewoon niet zo'n zin in een koekje. Dat had Quinn zelf ook wel eens, héél soms.. Dat wilde zeggen, één keer per jaar. Misschien zou Dominic het wel leuk vinden als hij een keer zelf een taart voor hem bakte! ‘Zeg, kleinduimpje, ben je soms de weg kwijt?’ Hij klonk heel lief.. Zo lief hoorde hij hem nooit praten, dus waarom nu wel? ‘Het is namelijk niet zo slim om hier alleen te komen.’ Even staarde hij naar zijn knalrode gympies. "Maar goed dat jij er bent!" Riep hij ineens uit, toen het jongetje tot zijn conclusie was gekomen. Zijn hersentjes draaiden nu op volle toeren, want ineens bedacht hij zich dat hij ook klein duimpje was genoemd. "En ik ben nu misschien wel klein, maar later wordt ik net zo groot als jij." Sprak hij trots met zijn armen over elkaar.

De enige wijze waarop zijn ochtend nog slechter had kunnen beginnen was wanneer één of andere idioot hem vroegtijdig wakker had gemaakt met pannengerammel of ander lawaai. Maar ook nu was hij niet bepaald te genieten. Helaas was die boodschap voor deze dwerg blijkbaar niet goed genoeg van zijn chagrijnige gezicht af te lezen. Nee, die dacht alles met een mierzoet baksel goed te kunnen maken.

Eerste levensles voor dit kleine mannetje: Koekjes maakten niets beter. Dat was een excuus van moddervette mensen en zwakkelingen die de suiker niet konden weerstaan. Daartoe behoorde deze blonde kleuter waarschijnlijk ook bij en zo niet zou het niet lang meer duren. Zwakte was gewoon voelbaar, zichtbaar in de bolle kinderwangen en bruine puppyogen. Hoorbaar in de irritant enthousiaste stem. Wat wilde hij nou? Een sticker en een applausje?

''Als je het lang genoeg overleeft om je groeispurt te bereiken wellicht.'' Duister keek hij het kind aan, om gauw van toon en houding te veranderen. ''Vertel me, wie ben je en wat doe je hier?'' Doodkalm eiste hij de informatie. Dit kind leek hem te kennen, maar Dominic zag iedere dag zo veel rondhuppelend gepeupel dat hij het grootste deel geen blik waardig keurde. ''Waarom bracht je me een koekje?''

''Als je het lang genoeg overleeft om je groeispurt te bereiken wellicht.'' Pfft, wat was dat nou weer. Tuurlijk zou hij overleven, dan kon hij lekker groot worden en niet meer worden aangezien als klein, irritant jongetje - geen idee waarom hij dit altijd te horen kreeg-. Dan kon hij bewijzen dat pubers niet altijd gemeen en lui zijn. ''Vertel me, wie ben je en wat doe je hier?'' Glunderend van trots opende Quinn zijn mond. Dit was de eerste keer dat Dominic daadwerkelijk een gesprek met hem voerde en daar was het jochie maar al te bij mee. "Nou, ik was net wakker geworden en had een ontbijtje op, en toen zag ik dat het een lekker weertje was en dat iedereen buiten was.. Alleen hou ik niet zo van licht dus dacht ik dat jij misschien ook binnen was, dus pakte ik een koekje en ging naar je opzoek. Je was trouwens heeel moeilijk de vinden!" Ratelde hij zijn verhaal.
''Waarom bracht je me een koekje?''
"Omdat ik dacht, iedereen houdt wel van een koekje, en het is al laat in de ochtend dus dan zijn de meeste mensen wel een beetje hongerig. Ik heb zelf al een koekje op en ik dacht dat jij er misschien ook eentje zou willen." Een brede glimlach verscheen op zijn gezichtje en zijn wangetjes kleurden roze. "Anders heb ik ook een extra koekje bij! Voor als je die wil.." Hij haalde een verkruimeld, taai ding uit zijn zak dat er waarschijnlijk al een paar dagen - misschien zelfs weken - in zat.

Dominic mocht het interessante verhaal van de kleuter aanhoren. Zag hij eruit als een dagboek? Hij hoefde echt niet zijn hele dagplanning uiteen te zetten hoor, gewoon de vraag beantwoorden was genoeg. De Shadraan irriteerde zich aan elk nutteloos woord dat uit de mond van dit schatje kwam.

Hij was heel moeilijk te vinden geweest, omdat hij niet gevonden had willen worden. Waarom kon dat niet tot het pindabrein naast hem doordringen? Met een hand schoof hij het oude baksel weg uit zijn buurt. ''Ugh.. elk woord wat je spreekt maakt de neiging om je af te maken groter,'' kreunde Dominic. ''Geef me één goede reden waarom ik dat niet zou doen.'' Dan zou de kleine nooit langer worden, nooit groot zijn. Die gedachte bracht een gelukzalige lach op Dominic's lippen.

[... Stoute Do.]

PROFILE MAGICIAN

» Kunst met een grote "K" |Quinn
» {{Quinn Iris Hannah Bogdani - WIP
» HAPPY HAPPY BIRTHDAY!!!
» Sir... Happy New Kid is here~
» Happy B-Day!

If you're happy and you know it.. [Quinn]

If you're happy and you know it.. [Quinn]

Soortgelijke onderwerpen

Soortgelijke onderwerpen