Eindelijk was het zover... De dagen werden langer, de lucht bleef langer licht, de zon scheen feller, warmer en liet de temperaturen stijgen. De lente en zomer kwamen eraan, zijn persoonlijke lievelingsseizoenen. De kou van de herfst en winter beviel hem niet, hij wou niet dagen lang in het donker bij een haardvuur zitten om warm te wouden, hij wou niet de hele tijd nat geregend worden - en hij was een persoon die van de buitenlucht hield, dus zes hele maanden binnen zitten was niets voor hem.

Waarom hij nu binnen was? Iemand had het leuk gevonden om hem het meertje in te duwen. Natuurlijk had hij zijn kans niet laten liggen en had hij degene mee getrokken, waarna hij na een heus watervecht - versterkt door zijn magie, wind en water was gewoon een té goede combinatie - had gehad en minstens 10 andere leerlingen ''per ongeluk'' nat had gegooid. Ze waren niet geamuseerd geweest, Nathan had echter slap gelegen van het lachen.
De natte kleding hing hij uit zijn raam zodat het kon drogen, waarna hij vlug droge kleding aan deed. Hij wou weer naar buiten lopen en greep een aantal oordopjes van zijn nachtkastje, maar die bleven achter een aantal objecten haken waardoor de spullen van zijn nachtkastje vielen. Nathan vloekte zacht en knielde neer, pakte zijn spullen van de grond en dumpte ze terug op zijn kastje. Hij keek of er nog iets was en merkte dat een kaartje verloren op de grond lag. Hij pakte het op, het was een kaartje met een hartje op de voorkant. Toen hij het omkeerde, merkte hij dat het het kaartje was wat bij zijn valentijnroos had gezeten. De roos was allang gestorven, maar het kaartje was nog in bewaring geschreven.

Dear Nate, I adore you. L~ zeiden de sierlijke letters. Nathan stond op van zijn plek en staarde voor een momentje naar de woorden. Het maakte niet uit hoe vaak hij ze had gelezen, hij bleef ze maar lezen. Hij had het kaartje weg willen gooien, maar hij had het toch bewaard. Hij wist niet waarom, misschien als herinnering aan Light? Hij had de school uiteindelijk verlaten... Door hem, waarschijnlijk. Het was raar geweest om hem niet meer te zien, maar de tijd zonder hem had Nathan wel wat laten na denken over zijn acties en zijn beweegredenen en hij was tot de conclusie gekomen dat Light niet weg zou zijn geweest, had hij zich niet als een malloot had gedragen.
Nathan schrok op uit zijn gedachten en liet het kaartje bijna vallen toen hij geklop op de deur hoorde. Hij legde het kaartje terug op zijn nachtkastje en liep op de deur af. Hij trok de deur open en wou net iets zeggen tegen de bezoeker maar toen hij zag wie er stond, viel hij compleet stil. Hij stond er letterlijk met een halve open mond die hij snel weer sloot. Hij wist voor een moment niet wat hij moest zeggen of doen, hij kon nauwelijks geloven dat het Light was die recht voor zijn neus stond.
In een poging om er niet als een idioot te staan, paste hij zich vlug aan en leunde casually tegen de deurpost. 'H-Hi Light, welkom terug.' bracht hij uit, awkward as fuck.

Er waren niet veel momenten van sprakeloosheid in zijn leven geweest. Altijd trok hij wel zijn mond open om te zeuren over iets dat hem niet beviel, of om een opmerking te maken voor het verlichten van de sfeer. Hij was sociaal, spraakzaam, wou altijd zijn stem over iets laten horen en luid ook. Hoe moest hij zijn boodschap anders overbrengen? Hij was altijd overstemd geweest door zijn oudere broers, dus moest hij wel luid en spraakzaam zijn. En dat was hij ook in bijna alle situaties.
Behalve deze, want hoe erg hij ook zijn best deed, de enige woorden die hij uit kon kramen waren begroetingen, hallootjes en welkom terugjes. Meer dan dat wist hij niet, meer dan dat kon hij zich niet bedenken, het was zo ongemakkelijk om voor hem te staan. Zo erg dat hij compleet stil kon vallen, ook al deed hij nog wel zijn best om woorden te bedenken.

Deels omdat Nathan nog steeds niet kon geloven dat Light terug was en deels omdat hij wou weten hoe Light zich hierbij voelde, bleef hij hem aankijken. Nog steeds hetzelfde gezicht, nog steeds het weelderige blonde haar en de felle ogen... Ho, rustig aan Nate... dacht hij en hoorde Light's reactie aan. Opnieuw wist hij niet wat hij moest zeggen, dus stamelde hij maar wat goed klonk in zijn hoofd. 'Ja uh... Fijn dat je er weer bent... Wat leidde ertoe dat je weer terug wou? Niet - niet dat je weg moest blijven, zo bedoel ik het niet! Nee, nee, ik ben gewoon benieuwd.' Hij kon zichzelf wel voor zijn hoofd slaan voor zijn gestotter. Hij keek weg in lichte schaamte en bleef even naar een muur staren. Hij haatte dit ongemakkelijke gevoel zo, hij moest even ontspannen en niet denken aan wat zich vooraf afspeelde. Dat was wat het zo raar maakte, die herinneringen moesten gewoon verbannen worden. Hij kon zich niet eens meer herinneren waarom ze uberhaupt gebeurd waren, waarom hij zich zo idioot had gedragen. Bah, hij kon wel in de grond zakken op het moment.

Nathan keek weer op toen Light met een vraag kwam, eentje compleet out of the blue. Het ging over valentijnsdag en of hij nog rozen had ontvangen... Zijn hart voelde alsof het voor een moment stopte, het leek alsof het in zijn keel begon te bonken. Er kroop bloed omhoog naar zijn wangen, wat voor een lichte roze kleur op zijn gezicht zorgde. Hij kreeg het helemaal warm en voelde zich op het moment zo fragiel als een grassprietje. 'EH, eh, ja, uhm. Ja, ik heb er één gekregen.' bracht hij compleet overdonderd uit en richtte zijn blik op iets anders. Oh, hij zou een million galjoenen willen geven om uit deze situatie te verdwijnen. Hoe graag hij nu zijn gezicht in een kussen wou drukken en zich even van de wereld wou afsluiten. Zo awkward.

Got him blushing like a lil girl xD

Nathan Collins, 18 jaar oud, afkomstig van Puffoon, momenteel blozend als een gek met een tekort aan woorden. Het leek een onwerkelijke situatie, maar hij was aanwezig en wat was Nate beschaamd. Hij wist van zichzelf dat geen enkel meisje hem zo had laten blozen. Hij liet de meisjes meestal blozen, zij stotterden in de buurt van hem en werden praktisch boter in zijn handen. Nu was het omgekeerd en het was veroorzaakt door een man. Niet eens op een heel indrukwekkende manier, hij had gewoon een aankondiging gemaakt over de valentijnsroos die duidelijk van hem was.
Nate was een idioot, maar hij was niet dom. De ‘’L’’ op de brief kon niemand anders dan Light zijn. Hij kende veel mensen met een ‘’L’’ als voorletters, maar hij wist van al die mensen dat zij het niet konden zijn. Light daarentegen had meer contact met hem gehad en hoewel het contact altijd anders liep, was er geen andere L die hem een roos zou sturen. Of was hij nu te veel aan het denken? Het kon Light ook niet zijn, het was al wel duidelijk geweest dat Light iets had met ene Dominic. Of was dat al voorbij? Nate had geen idee, hij had in de eerste plaats niet eens een idee van wat hij nu moest zeggen.

’Ik heb… sterke vermoedens… Nee, het zijn geen vermoedens. Ik weet… zeker… wie het is.’ wist Nathan te zeggen en probeerde ontspannen te blijven. Stay cool, Nate. STAY. COOL. Helaas had hij ten eerste een ijsbad nodig om ‘’cool’’ te blijven, want hoe meer hij hier stond en Light in de ogen keek, hoe erger het voor Nate werd. Hij besloot van zijn plek te bewegen, want de nervositeit zakte zelfs naar zijn benen waardoor ze lichtelijk fragiel begonnen te voelen. Oh, awkwarde Nate… Hij kon op dat momenten bijzonder gek van zichzelf worden. Hij was deze situaties niet gewend, normaal wuifde hij het met gemak weg. Nu was hij… bijna niet zichzelf.
Nathan stak zijn handen in zijn zakken en wandelde uit de deurpost, langs Light heen. Hij liep niet weg, hij bleef stil staan in het midden van de kamer en probeerde zichzelf weer op te pakken en zichzelf moed in te spreken. Sinds wanneer hij zich zo voelde bij een man was een raadsel dat hij een andere keer zou uitvogelen. Hij keek om naar Light toen hij zijn eigen tekst citeerde, waar Nate stilletjes op knikte. Zijn wangen waren nog steeds vuurrood en hij voelde zijn hart in zijn keer bonzen.
’Ja… Dat was het…’ Hij hief zijn hand en krabde wat over zijn achterhoofd. Hij wist nu wel waarom Light terug was gekomen en wat Light impliceerde met het briefje. Het was zo duidelijk, Nate zou ontzettend dom moeten zijn om dat niet te begrijpen. ’Light…’ God, moest hij hem vertellen over zijn roos? Over hoe hij het initiatief had genomen om hem een roos te sturen? Over hoeveel hij aan hem had gedacht? Het was nog steeds een groot raadsel voor Nathan, zijn eigen gevoelens. Sinds hun eerste ontmoeting was er zeker wat veranderd en veel van zijn vrienden hadden zijn homofobische aard ontdekt, waardoor ook zij waren begonnen te sleutelen aan zijn slechte opvattingen. Maar was er echt zoveel veranderd dat hij… voor hem was gaan vallen? Kwam het gevoel in zijn borst niet door flattery maar…?

’God, Light, ik…’ begon Nathan en zakte neer op een stoel. Hij plaatste zijn ellebogen op zijn knieën en gebruikte zijn handen om over zijn gloeiende gezicht te wrijven. ’Oké, ik had je door. Ik… Ik heb het briefje zelfs bewaard, want… redenen!?’ Hij kreunde wat, vermoeid door de wirwar in zijn hoofd. Wat was de ‘’maar’’ in zijn verhaal? Hij was toch het try-before-you-die type? Zou hij nu niet plots moeten toegeven dat hij aangetrokken was door Light? Te vroeg? Te vreemd, omdat ze eerst alle ophef hadden gehad? Te riskant? Dat zeker, maar dat zou hem niet tegenhouden. ’… Heb je nog een roos gekregen voor Valentijnsdag?’ vroeg hij, dezelfde vraag die Light naar zijn hoofd geslingerd had.

Vaag postje.

Nog iets waar hij spijt van had, maar Nate was dan ook fantastisch met dit soort dingen. Er was nooit zoveel emotie door hem heen gegaan, nooit zoveel verschillende ideeën over de jongen voor hem. Romantiek was nooit iets voor hem geweest, hij had ook nooit actief naar een partner gezocht. Hij was liever de single die met mensen aanpapte als hij er zin in had. Hij was gericht op zijn eigen plezier en niets langdurigs, hij had meer one-night-stands gehad dan hij op één hand kon tellen. En dan stond hij hier voor Light die hem een roos had gestuurd voor valentijn en zelf ook één had ontvangen… Van hem.
Ja, daar had hij achteraf zijn twijfels over gehad. Tijdens het invullen had hij sowieso al vol twijfel gezeten, maar meer over wie hij een roos wou sturen. Hij wou er één naar Bree sturen om haar te plagen, maar zijn potlood had sneller ‘’Light’’ op het kaartje geschreven dan hij merkte. Al snel was hij bezig geweest met het bedenken van een leuk berichtje, iets schattigs en iets wat zijn identiteit niet zou onthullen – blijkbaar had hij iets goeds gedaan, want Light had geen idee van wie de roos kon zijn. Nadat hij de roos had opgestuurd, had de twijfel het weer over genomen. Hij wou de roos hijacken, de koerier onderscheppen, maar uiteindelijk had hij het gelaten. Light zou er toch nooit achterkomen…

Tot nu. Tot op dit ongemakkelijke nerveuze momentje waarin Nate alleen maar met zijn dogtags kon spelen en zijn wangen kon voelen gloeien. Light zou er nu zeker achter gekomen dat de roos van hem was. Daar had hij ook spijt van: dat hij dezelfde vraag aan Light had gesteld, maar ergens voelde hij dat de aap op een dag toch uit de mouw zou komen. Light had nu nog geen idee van wie de roos was, maar daar zou hij zo achter komen… Op de één of andere manier. Nate lachte zacht en nerveus toen hij hoorde wat hij op het briefje had geschreven en dat Light het schattig vond. Cute? Cute. Cute. CUTE.

Nate’s hart maakte een salto. Achterwaarts. Drie keer. Hij voelde alsof het elk moment uit zijn borst kon kloppen, zo erg op springen stond het. ’He he…’ bracht hij ietwat schaapachtig uit en ging met een hand door zijn haar, terwijl het woord ‘’cute’’ door zijn hoofd echode. ’That’s cute, yeah…’ Oh god, hoe moest hij hiermee om gaan? Moest hij nu opstaan en hem vertellen dat de roos van hem was? Moest hij hem knuffelen? Moest hij het kaartje in zijn gezicht drukken en maken dat hij weg kwam? Wacht, kaartje? Had hij het kaartje ook nog?
Nathan keek op naar Light toen hij het kaartje uit zijn zakken viste. Hij stond op van zijn plek en ging tegenover Light staan, las even wat er op het kaartje stond. Precies zijn woorden, precies zijn handschrift… Hij richtte zijn lichtblauwe ogen op Light en probeerde de woorden die hij wou zeggen over zijn lippen te verkrijgen. Hij probeerde zijn stem te gebruiken, zijn tong te bewegen en geluiden uit te brengen, maar zijn spraak liet hem in de steek.
Yolo dan maar? Yolo. Nate deed een klein stapje naar voren, zijn wangen nog steeds felrood. Hij boog wat naar voren en raapte al zijn moed bij elkaar, zodat hij op het laatste moment niet als een bange kip zich terug zou trekken. Hij moest dit doen en als hij geen woorden kon gebruiken, dan maar acties. Nate kwam met zijn hoofd dichterbij dat van Light en voelde de spanning door zijn lijf, hoe dichterbij hij kwam.
Uiteindelijk plaatsten zijn lippen een kort kusje op Light’s lippen.

BAM, JUST YOLO RIGHT INTO IT. IK EINDIG MIJN POST HIER. CLIFFHANGERS >U
Also, neus, mond of wang?

Het was vreemd hoe alles was gegaan. Alles was vreemd, de fasen die ze hadden doorlopen, de gedachten die hij over Light had gehad, de verschillende kanten die hij hem had laten zien van zichzelf - iets wat Nate bij niemand deed, puur omdat hij de moedige onafhankelijke Nate wou blijven en niet als softie gezien wou worden. Er was altijd een rem geweest op zijn gedrag, eentje dat hem in check hield. Het was geen een rem op zijn roekeloosheid, het was een rem op zijn goedaardigheid. Het liet Nathan the asshole zien en niet Nathan the brotherly.
Nu de rem weg was, was er echter nog geen Nathan the lover. The lover was onzeker, the lover had nog steeds moeite met zich overgeven aan zijn gevoelens. The lover kuste Light nu, zacht en teder. Weliswaar kort, maar met genoeg betekenis, ook al had hij last van trilhanden en hartkloppingen en ademtekort en - oh, the lover had veel te verduren in zijn eigen onzekerheden. Één ding was echter wel zeker: dit was het begin van een nieuw hoofdstuk. Zijn lippen plakten aan de pagina's en de woorden begonnen zichzelf te schrijven.

Nate hoefde niet te spreken. Zijn handelingen waren altijd sterker geweest. Ruwe woorden verving hij door ruwe klappen. Beledigingen verwierp hij voor een trap tegen het hoofd. Hij hoefde nooit te praten, hij hoefde alleen te doen. Nate liet zijn lichaam het werk doen voor hem, liet het spreken in een duidelijkere taal dan wat dan ook. Toen zijn lippen die van Light verlieten en ze eenzaam achterbleven, keek hij Light aan. Ondanks dat zijn lippen non-verbale woorden hadden gesproken, kon hij nog steeds voelen wat voor een impact dat had gehad. Zijn hoofd, zijn hart, zijn hele bestaan. Alles leek verhit te zijn. Zijn aderen, waar het bloed rijkelijk in vloeide, voelden warm, heet. Het bracht hem tintelingen tot in zijn kleinste haartjes. Zijn maag, zijn hart, beiden gingen tekeer door de adrenaline. Hij wou bijna een rondje om het kasteel heen gaan rennen, als Light hier niet voor zijn neus had gestaan.

'... Surprise?' zei Nate in een ietwat vragende toon en beet licht op zijn onderlip. Zijn wangen gloeiden nog steeds, maar hij durfde Light nu aan te kijken. Hij had het gedaan, hij had hem precies verteld wat hij voor hem voelde. Nu kon hij niet meer terug, nooit meer. Hij moest hier staan en de gevolgen gaan accepteren: zou Light nu degene zijn die weg zou rennen of was dit... iets nieuws? De traan die over Light's wang liep, baarde Nate zorgen. Hij wist niet waarom hij plotseling begon te huilen. Was hij zo kwaad dat hij moest huilen? Was hij geschokt? Deed hij Light denken aan iets ergs? Waren zijn zoenkunsten zo belabberd?
Oh god, nee. dacht Nate bij die tranen en zijn blik ging even snel rond voor een tissue of iets dergelijks. In zijn hoofd begonnen de verontschuldigingen al op te komen, maar Light kapte die gedachten zo af. Finally, I was waiting for you. Nate richtte zijn blik weer op Light, ietwat overdonderd door zijn woorden.
'Waiting? ... How long?' vroeg hij en hief langzaam zijn hand. Hij aarzelde even, maar plaatste toen zijn wijsvinger op Light's wang om de traan weg te vegen. Hij keek hem met dieprode wangen aan, maar hij was kalm. Hij paniekte niet, hij friemelde niet, hij leek compleet onaangetast. Maar God, wat piekerde Nate stiekem. Ook Light bleek niet echt te weten wat er nu moest gebeuren. Hij stal zijn vraag uit zijn hoofd en citeerde hem voor Nate. 'So... What now?'
Het enige wat Nate kon doen, was zijn schouders ophalen. 'Eh... I don't really know... Guess I gotta take you for dinner now.'

Het was eigenlijk een grap.
Nee, dat was niet Nathan die zichzelf van iets probeerde te overtuigen met als smoes dat het allemaal een zieke grap was. Het was Nathan die zijn vorige zin als grap bedoeld had. Want ergens had hij het gevoel had gehad dat wat gelach hem uit zijn oncomfortabele staat zou halen. Het was geen gigantisch goede grap, hij vermoedde niet eens dat Light zou lachen, maar hij probeerde het toch? Met zijn brein dat overuren werkte?

'Ik uh, dacht dat ik je weggepest had... Uhm, nog sorry voor dat!' Nee Nate, je zegt niet zomaar sorry tegen iemand die je gepest hebt, dat is niet hoe je een ontspannen conversatie houdt! Hij zuchtte even en keek Light aan. 'Maar ik begrijp het... Om heel eerlijk te zijn weet ik niet hoe het is gegaan bij mij... En hell, ik begrijp er nauwelijks wat van, dus het voelt nogal... onwennig en vreemd. Maar eh, geef het tijd!'
Toen kwam zijn halve grap en toch leek de bruinharige voor hem niet op te merken dat het een grap was – natuurlijk niet, want het klonk als een compleet normaal voorstel, iets wat Nate zo niet 1, 2, 3 door had. Hell, hij had nog nooit iets als dit meegemaakt, hoe moest hij praten? Hoe moest hij doen? Wie was hij? Wat was het leven?
Het was verbazingwekkend toen Light compleet serieus op zijn zin in ging en mede deelde dat een date wel leuk zou zijn. Nathan staarde hem even aan, het klikte even niet in zijn hoofd, maar daarna had hij door dat Light serieus was. Hij wou serieus met hem op een date.
Heel even leek Nate op een standbeeld. Hij kwam pas in beweging toen zijn brein hem vertelde dat hij er niet als een idioot moest staan – hoewel hij er al twee of drie keer eerder als een idioot had staan stamelen, maar oké.

’Ah, uh—‘ Hij stond net op het punt hem op de meest nonchalante manier te vertellen dat hij een grap had gemaakt, maar deze keer stond hij even stil bij de situatie. Hij dacht na, gebruikte de grijze massa in zijn hoofd even, en besloot het tegenovergestelde te doen. Want ja, hij zou de jongen alleen maar teleurstellen als hij zei dat hij het niet gemeend had.
’S-Sure! I’ll give you the d-details later!’ Hij glimlachtte ietwat nerveus naar Light en vroeg zich af of hij dit wel juist deed. Hij wist eigenlijk niet eens wat hij verder moet doen hier, in plaats van stotteren en blozen als een tomaat.

Hurrr.