Vandaag was het tijd voor les nummer twee. De spits was eraf, na een drukke les over brieven in de literatuur. Vandaag zouden ze een stapje verder zetten qua interpretatie-oefeningen, Nanna had namelijk gekozen om vandaag kort wat poëzie te behandelen. En dan niet de moderne gedichten, nee, klassieke vormen. Regels en richtlijnen voor speciale soorten gedichten, een sonnet of een haiku, dat verschilt toch zeer.

Ze wilde deze keer focussen op twee zaken die Nanna erg belangrijk vond, namelijk de motieven en het de beeldspraak. Uiteindelijk ging het om die ene vraag: wat wil de schrijver ons eigenlijk laten voelen? Wat wil hij zeggen? En waarom denk je dat?

Nog belangrijker: Wat voel jij zelf bij dit gedicht? Welke emoties maakt het los en waarom?

Ze had zich mentaal al voorbereid op een volkomen fiasco, waardoor het allemaal vast alleen maar mee zou vallen. De oude vrouw had al te vaak gehoord dat een gedicht "wel mooi" was, en als ze dan vroeg waarom klapte menigeen helemaal dicht. Nee, ze wilde redeneringen horen, verklaringen.
Anders had ze net zo goed een inhoudsloos vak als gymnastiek kunnen geven.

Met rechte rug en zelfverzekerde glimlach legde ze op ieder tafeltje een omgedraaid vel papier en stond daarna bij de open deur te wachten op haar leerlingetjes. Als die goed meededen had ze nog een verrassend deel van de les in petto. Ze had namelijk een aankondiging om te maken, een schooltoneelstuk!

Zacht getsjirp van vogels, luid gelach en gebabbel van leerlingen die door de gangen liepen opweg naar de lessen. Het was er druk, zeer druk en mensen werden haast geplet door de hele menigte die zich een weg duwden naar de les waar ze moesten zijn. Sommigen geraakten zelfs niet eens bij hun deur, was best wel jammer voor hen allemaal, maar gelukkig had Zack daar geen enkele problemen mee sinds hij groot en sterk genoeg was om zich een weg te banen tussen de menigte. Vandaag had hij een les literatuur, zijn eerste eigenlijk en stiekem was hij best wel benieuwd hoe de lessen zouden verlopen. Hij hield best wel van poëzie en stukken tekst. Geen idee waarom, maar hij vond het gewoon leuk. Met een glimlach baande hij zichzelf een weg door de menigte in de gangen, nadenkend over welk het vandaag zou gaan, sinds hij zelf nog nooit echt een les literatuur had gehad, was hij zowel nieuwsgierig als een beetje gestresseerd.

Hoe zou de leerkracht zijn? Zou de persoon streng zijn en bij elk ding dat de leerlingen verkeerd deden gaan schreeuwen en straf gaan uitschrijven of naar Saffie sturen? Of was die net super aardig en zacht tegen de leerlingen? Of gewoon tussenin?
Die vragen spookten hem even door het hoofd tot hij voor de ingang van het leslokaal stond. Met een voorzichtig gebaar deed hij de deur open en keek hij naar de leerkracht, die eigenlijk best een mooie leeftijd had. Met een glimlach ging hij binnen en zei hij: "Zack Fair meldt zich". Op een redelijk sloom tempo wandelde hij naar een van de tafels en ging hij zitten, terwijl zijn felblauwe ogen nieuwsgierig naar de leerkracht keken die vooraan stond.

(beetje flut, volgende is vast beter)

Nannete stapte iets achteruit zodat de leerling naar binnen kon en glimlachte vriendelijk. '"Zack Fair- Hm. Laten we hopen dat het een speaking name is.'' Tja, dat kreeg je als literatuur je passie en een groot deel van je leven was. ''Ga zitten, jongen, we beginnen zo dadelijk.'' Ze controleerde even de tijd en concludeerde dat het eigenlijk al bijna tijd was. En wachten op mensen die op het laatste moment binnen kwamen was niet haar favoriete bezigheid.

Daarom nam Nannete plaats aan een tafeltje vooraan rechts en keek Zack kalm aan. ''We gaan beginnen, als er nog meer mensen komen merken we dat wel.'' Ze pakte zelf het blaadje op haar tafel en draaide het om, waardoor een gedicht zichtbaar werd. ''Ik wilde de les beginnen met een oefening in voordragen. Ik snap dat dat eng of heel saai klinkt, maar dat is het niet. Lees eerst je gedicht maar door, dan zal ik daarna beginnen met een voorbeeld.''

Ze gaf Zack een ruime tijd om het gedicht voor zijn neus te lezen en vooral ook te voelen. Het moest emoties los maken, dat zou zorgen voor een goede voordracht.

''Dreams
Hold fast to dreams
For if dreams die
Life is a broken-winged bird
That cannot fly.
Hold fast to dreams
For when dreams go
Life is a barren field
Frozen with snow.''

Sprak ze met een krachtige stem, luid genoeg om geheel verstaanbaar te zijn. Articulatie, varieren in toonhoogtes. Dit kon ze. Dit vond ze leuk. Na de laatste zin liet ze een korte stilte vallen en keek dan onderzoekend naar haar leerling. Wat vond hij ervan? Was hij klaar om zelf een poging te wagen?

[Je mag zelf een gedicht uitkiezen als je wilt, anders moet je posten en geef ik je er daarna eentje c; En tenzij er andere derpjes nog binnen willen komen (wat mag) heeft Zack priveles :3]

De leerkracht stapte achteruit nadat Zack zijn naam had uitgesproken. “Zack Fair- Hm. Laten we hopen dat het een speaking name is.” Even leek de jongen niet te begrijpen wat ze bedoelde maar dan drong het door en knikte hij. Dit ging een leuke les zijn, alleen leek het erop dat hij de enigste leerling was die hier uitdrukkelijk interesse in toonde. Hij wandelde naar een van de banken en wachtte op het signaal van de leerkracht om te gaan zitten. Nadat ze de woorden had uitgesproken ging hij zitten en keek hij met nieuwsgierige ogen naar de leerkracht voor zich, zich afvragend wat ze zouden doen vandaag.

Miss Nanette nam plaats aan het tafeltje vooraan rechts en ze keek hem aan om dan te zeggen dat ze gingen beginnen met zijn tweetjes. ''Ik wilde de les beginnen met een oefening in voordragen. Ik snap dat dat eng of heel saai klinkt, maar dat is het niet. Lees eerst je gedicht maar door, dan zal ik daarna beginnen met een voorbeeld.''

Zo saai klonk dat nog niet, eigenlijk leek het hem best nog wel leuk, een andere manier van lesgeven vond hij het. Met een glimlach draaide hij het velletje papier om en begon hij het gedicht door te lezen, zien waarover het gaat om dan met aandacht het gedicht nog eens door te lezen;
Zack keek op toen Miss Nanette met een krachtige stem haar gedicht begon voor te dragen. Haar gedicht ging over hoe je je droom moest vasthouden, dat je ze niet mocht laten vervagen in de donkere leegte, omdat je zonder dromen niet echt meer een doel voor ogen had. Met een glimlach keek hij naar hoe Miss Nanette het had voorgedaan, nu was het zijn beurt dacht hij. Maar hoe moest hij dit doen? “Ehm... Miss? Hoe moet ik het doen, want u deed het net geweldig enzo. Maar ik heb eigenlijk geen idee hoe ik perfect een gedichtje kan voordragen met de juiste toonhoogtes. Of moet ik het gewoon aanvoelen?” Twee vragende oogjes keken Miss Nanette aan, twee oogjes die niet echt goed wisten wat ze moesten aanvangen met het gedicht. Hij wilde met plezier zijn gedicht voordragen, maar hoe moest hij het doen?

(jij mag een gedichtje kiezen, ik ben daar niet zo'n held in )

Gehaast trok ze de schoenen aan die netjes langs haar bed stonden. Haar witte haren had ze snel opzij gevlochten, maar er staken genoeg plukken uit om te zien dat ze wat gebrek aan tijd had gehad. Slaap was ook zo aanlokkelijk, zeker als je wekker met één druk op de knop weer stopte met het vervelende geluid. Uiteindelijk werd je een half uur later dan normaal wakker en merkte je dat je al tien minuten geleden vertrokken moest zijn. Zonder er bij na te denken knoopte ze de dunne veters aan elkaar zodat haar schoen stevig rond haar voet zat. Kruis, lus, over, onder en trekken. Ze maakte er ene dubbele knoop van om zeker te zijn dat haar veters niet los zouden komen en griste haar jas van de kapstok. De lange jas reikte tot aan haar knieën en bedekte haar rokje helemaal, waardoor het van achteren bekeken leek alsof ze enkel een panty aan had. Van voor was er echter wel duidelijk te zien dat ze een rokje aan had. Het was een cirkelrokje met bloemenprint dat tot  zo’n tien centimeter boven haar knieën reikte. Daarover had ze een grove, bordeauxrode trui aan. Ondanks dat ze geen tuttig popje was stak ze wel aandacht in haar uiterlijk. Ze hield niet van slonzige kleding, net zo min als ze van kleding hield die te onthullend was. Ook al had je er het figuur voor, dan was het nog steeds geen excuus om de jongens achter je aan te lokken. Ach ja, het had gelukkig geen effect op haar.

Rode blosjes stonden op haar wangen toen ze de deur van het kasteel achter zich sloot. Het was een duidelijk teken van leven in haar bleke gezicht. Buiten was het koud, maar de kou had haar eigenlijk nooit uitgemaakt. Ze was van jongs af aan eigenlijk al met magie van ijs en sneeuw aan het spelen.  De combinatie van lucht- en watermagie maakte dit erg gemakkelijk. Ze voelde de kou bijna nooit, haar ouders voelden hem echter wel en zaten dan te zeuren.
In hoog tempo snelwandelde ze door de lege gangen, op weg naar het literatuurlokaal. Wat ze van de lessen moest verwachten wist ze nog niet, maar ze had wel het idee dat het iets voor haar was. Eenmaal bij het lokaal klopte ze zachtjes op de deur voordat ze deze openduwde. “Elsa Anker,” zei ze terwijl ze in de deuropening bleef staan. “mijn excuses dat ik te laat ben mevrouw Nanette, ik heb me verslapen.” Zei ze. Geen smoesjes. Alsof een verhaal over een of andere draak die haar tegenhield of dergelijke zou helpen. De vrouw was al wat ouder, aan die informatie had ze echter niet veel. Of ze zou strenger zijn, juist omdat ze van een vorige generatie is, of ze kon ook heel aardig zijn. Het soort ik-ben-iedereens-oma-aardig.

Zackary Fair, de leerling met de speaking name en de geinteresseerde houding, dat beviel haar wel. Ze begon met een korte uitleg en nam dan de kans om voor hem een gedicht voor te dragen. Ze hield van voordrachten, van emoties in een gedicht leggen. Een geschreven gedicht was mooi, maar gesproken was het meestal zo veel mooier. Dan hoorde je de passie, de gevoelens en de gedachtegang- áls het door een goede verteller uitgevoerd werd. Ze wist heel goed dat de meeste mensen het eng vonden, een gedicht voorlezen. Of juist saai, want, tja, poezië was in de ogen van de meeste jongelui nou eenmaal dodelijk vervelend. En het was haar taak om het tegendeel te bewijzen.
Als ze het zich goed herinnerde had Zack een tafel gekozen waar een nogal boos gedicht lag. Een jonge ziel, verlaten door zijn of haar geliefde. In woede geschreven, gebroken harten brachten soms wonderbaarlijke woorden voort. Het was niet het beste gedicht, maar het was een mooi begin als je voor het eerst een voordracht gaf.  Hoopte ze.
“Ehm... Miss? Hoe moet ik het doen, want u deed het net geweldig enzo. Maar ik heb eigenlijk geen idee hoe ik perfect een gedichtje kan voordragen met de juiste toonhoogtes. Of moet ik het gewoon aanvoelen?”
Achja. Glad vergeten, ze had helemaal geen uitleg gegeven. ''Dat is een hele goede vraag, jongeman.'' Ze vond het geweldig dat hij zo durfde toe te geven iets niet te weten en ook nog eens actief om hulp vroeg. ''Hoe ik het doe.. Ik identificeer de emoties van de schrijver en bedenk welke emoties ik zelf voel tijdens het lezen. Dan kan je met een potloodje aanstrepen waar je de nadrukken gaat leggen.'' Afwezig zocht ze in een la, tot ze een potlood vond, die ze op Zack's tafeltje legde.
''Oh, en natuurlijk het ritme, een gedicht heeft een natuurlijk ritme. Het kan lastig zijn dat te vinden, niet elk gedicht heeft het echt duidelijk erin zitten, maar het valt te proberen.''

Once upon a midnight dreary, as I pondered weak and weary schreef ze met sierlijke letters op het bord. ''Lees dat maar voor jezelf voor, dan merkt je dat de zin vloeiend verloopt.''
''Neem maar even je tijd en als je er klaar voor bent mag je gewoon gaan staan en beginnen. Het is niet erg als het niet helemaal perfect gaat, je bent hier om te leren.'' Ze klopte de stof van het witte krijtje van haar handen en nam plaats in haar bureaustoel. Een meisje kwam binnen, haar wangen blozend alsof ze hard gehaast had of beschaamd was. “Elsa Anker,” viel de jongedame met de deur in huis. Nannete knikte vriendelijk, maar afwachtend. “Mijn excuses dat ik te laat ben mevrouw Nanette, ik heb me verslapen.” Hm, ok. Aangezien er maar één andere leerling op was komen dagen was Nanette sowieso minder streng, ze zag dit meer als een bijeenkomst dan een les waarin streng orde gehouden moest worden. ''Elsa, ga maar naast Zack zitten en lees het gedicht dat op tafel ligt goed door, zodat je het straks kan voordragen. Na de les graag eventjes bij me komen.''  Nu was het wachten tot Zack er vertrouwen in had dat hij het juist kon voorlezen, ze was erg benieuwd.

[Charlotte, je mag zelf een gedichtje voor Elsa kiezen, als je wilt, anders krijg je er in mijn volgende post eentje ^^]

Le poem voor Zack;;

Forget forgiving:

]