Omdat het geluid van de feestende meiden haar poging tot inslapen nogal ruw verstoorde, stond Avalanche een tikkeltje beteuterd op. Ze sloeg een badjas rond haar nachtjapon heen zodat ze er niet al te naakt uit zou zien, trok zachte pantoffeltjes met bont in aan en besloot om een wandeling door het kasteel te maken. Ze wist dat ze binnen een bepaalde tijd weer terug in de slaapzaal moest zijn, maar zo kon ze toch niet slapen? Lichtelijk hoofdschuddend liep het meisje verder terwijl ze in haar hoofd verwensingen naar de meisjes maakten. Ze hielden nooit rekening met de anderen in de zaal. Maar Avalanche zou hun dat natuurlijk nooit duidelijk durven te maken. Ze was daar ten eerste veel te verlegen voor. Ook zou ze zichzelf helemaal voor schut zetten als ze nogal hakkelend haar mening zou uiten. Ze wist dat ze snel rood kon aanlopen als veel mensen hun aandacht op haar vestigden en deze vernedering wilde ze zichzelf liever besparen. Ze durfde er ook niet over gaan klagen bij de directeur, bang dat hij haar zou uitlachen, bang dat haar zaalgenoten erachter zou komen en haar misschien pijn zouden doen. Ze hield absoluut niet van ruzies en hield zich liever buiten dat soort omstandigheden. Ze was liever het type dat stil afwachtte totdat één van de andere zaalgenoten met een grote mond er wel iets van durfde te zeggen, maar tot nu toe was dat nog niet het geval geweest. Misschien waren er ook geen meisjes die zich eraan stoorden, misschien was zij het alleen. Misschien vonden ze haar maar raar omdat zij niet mee deed. Avalanche voelde de rode wangen samen met de onzekerheid weer opkomen. Ze probeerde zich echter op iets anders te focussen door haar aandacht te verleggen naar de omgeving.

Onbewust was ze al een heel eind verder gestapt. Haar gedachten hadden haar aandacht op de omgeving verdreven, waardoor ze nu pas besefte dat ze eigenlijk al half buiten stond. Koude sloeg tegen haar benen. Nu pas merkte Avalanche hoe koud ze het wel niet had. Toch liep ze een eindje door. Haar ogen speurden de omgeving af, maar ze zag niet echt iets abnormaals, tot... Vlak voor haar zweefde een bolletje licht. Nieuwsgierig - maar ook een beetje bang - keek ze naar het bolletje licht. Toen het haar geen kwaad leek te doen, besloot Avalanche om het te volgen. Haar voeten zetten trage stappen vooruit terwijl ze het bolletje licht goed in het oog hield. Ze dwaalde steeds meer af in de omgeving. Het grasvlakte verdween, maakte plaats voor hoger gras en struiken. Uiteindelijk gingen deze struiken over naar bomen. Vlak voor het bos twijfelde Avalanche nog even en keek over haar schouder. Ze kon nu nog teruggaan, dan was ze zeker op tijd terug in haar zaal. Haar nieuwsgierigheid won het echter van haar en ze keek weer naar voren. Het bolletje licht was ondertussen verder afgedwaald in het bos en met haastige stappen volgde Avalanche het. Opeens loste het bolletje op in het niets, midden in het bos. Avalanche keek gedesoriënteerd om zich heen, niet wetend waar ze zich bevond, zelfs niet eens wetend waar het bolletje vandaan kwam of van wie. Ze richtte haar blik naar voren, merkte nu pas de bomen op die dreigend over haar heen hingen. Beschermend sloeg Avalanche haar eigen armen om zich heen, maar de rillingen bleven over haar rug lopen en Avalanche verwenste zichzelf omdat ze zo nieuwsgierig was geweest. Ze voelde een akelig gevoel opkomen, alsof iemand haar bekeek. Rillend draaide ze zich om.. om vervolgens een kreet te slaken, naar achteren te lopen en te struikelen, waardoor ze hard op haar rug op de grond viel.

Met lome beweging draaide een roodharige jongen zich om in zijn slaap om iets te mompelen. Echter schoot hij overeind met ogen wagenwijd toen de deur ineens openklapte. Een groep halfdronken kerels kwam binnengewandeld en zijn blik ging van geschrokken over naar geërgerd. ‘Zeg! Er zijn mensen die van hun nachtrust willen genieten, beste kerel!’ sprak hij met een verheven stem. ‘En?’ sprak de kerel. Miles vernauwde zijn ogen tot spleetjes om de personen giftig aan te kijken. Vervolgens sloeg hij de dekens van zich af, kleedde zich in een rap tempo aan om de kerels expres een duw van de schouders te geven bij het passeren. Hij liep de trap af en baande zijn weg naar beneden om een nachtelijke wandeling over het terrein te maken. Hij stak rustig zijn sigaret op toen hij net buiten was en blies de rook kalm uit. Door zijn donkere kleren, waaronder een zwarte vest met donkerblauwe spijkerbroek, konden hem in het niet verlichtte landschap goed maskeren waardoor zijn sigaret soms leek op een zwevend lichtpuntje. Ongestoord liep Miles verder vooruit en blies de rook regelmatig uit. Zonder door te hebben dat hij gevolgd werd liep hij verder en toen hij een mooi plekje had gevonden hield hij halt. Omdat het bos dorre bladeren had, die op onvoorspelbare tijden droog waren kon zijn sigarettenpeuk er voor zorgen dat er een brand uitbrak. Hij doofde hem uit voorzorg op tijd maar het kwaad was al geschiede. Zijn volgster was al de weg kwijt. Miles had niet door dat hij gevolgd werd en toen hij zich langzaam omdraaide toen hij wat geritsel hoorde keken zijn gouden ogen recht in die van een ander persoon. Zijn ogen en haar konden hem lichtelijk aan laten zien voor een vampier-achtige gelaat en zijn serieuze blik hielp hem in dit geval niet. Ze liep wat naar achteren en viel waardoor ze een kreet sloeg. Zijn ogen verwijdde zich en hij liep direct op haar af om zijn handen voor haar mond te leggen. ‘Je wilt niet weten wat hier in het bos leeft, als het ons op het spoor is dan zijn we verder van huis’ sneerde hij haar op fluistertoon toe. Hij keek even aandachtig rond maar alles bleek stil. Hij haalde de hand voor haar mond weg en liet haar weer los om vervolgens naar boven tussen de boomtoppen te kijken. Het was vandaag geen volle maan waardoor het bos ook niet het meest actieve was. Miles keek met zijn ogen richting het meisje en zijn blik werd sceptisch. ‘Is dat niet een beetje koud voor de tijd van het jaar. En in de nacht nota bene…’ sprak hij met een serieuzere toon, maar zijn jasje aanbieden was niet iets wat hij zomaar deed. Ineens keek hij op en zijn ogen vernauwde zich. ‘Ja, ik heb het door…’ sprak hij met een zachte stem. ‘Informeer haar…’ sprak hij zachtjes. Een klein aquablauw vlammetje kwam bij zijn schouder en vormde zich tot een mini schildpadje. Het ‘zwom’ door de lucht naar Acacia. ‘Geen zorgen..’ sprak het kalm. ‘Maar we zijn omringt door wolven..’ sprak het alsof het de normaalste zaak van de wereld was en zeeg rustig neer op haar hoofd. Zijn ogen gesloten terwijl hij diep adem haalde. Zijn handen begonnen op te gloeien en vatte vlam. Het gloeide zo op dat door de energie zijn vest begon te wapperen. Door het licht werden de silhouetten van de wolven duidelijk en hun ogen gloeide op alsof het duivels waren. Miles opende zijn ogen en sloeg zijn handen op de grond terwijl twee slangen over de grond kropen. Hun spoor liet een vlammende cirkel om de twee. ‘Wilde dieren zijn bang voor vuur. Al doen die ogen me….’ Ineens hield hij halt. ‘Raziaanse grondvervormers!...’ sprak hij ineens met een serieuze toon. Hij rende naar Acacia en pakte het schildpadje op. ‘Denk je dat echt!’ sprak het ineens verbaasd. ‘Maar die techniek hebben we nog niet…’ sprak ze protesterend. ‘Het is nu of nooit!...’ sprak hij licht in paniek. Hij concentreerde zich op het kleine schildpadje dat zich al net zo geconcentreerd opstelde. Ineens was er een harde doffe klap te horen en een paar krakende bomen. Miles stond toen al bij Acacia en tilde haar voorzichtig op zonder een woord te zeggen. Hij klom via de vin boven op hetzelfde schildpadje dat ineens gigantisch was en boven de grond zweefde en zette haar neer op de schild. Met een paar krachtige slagen vlogen ze omhoog en Miles zeeg neer naast haar op de gigantische schildpad. ‘Sorry, maar raziaanse grondvervormers kunnen niet in vliegende dieren veranderen. Ze zijn echter in staat een spoor te volgen, dus we moeten minstens een half uur in de lucht blijven.’ Sprak Miles terwijl hij zich achterover liet vallen en zwijgzaam keek hij naar de wolken die nu dichterbij waren. De lucht, bezaaid met sterren en het uitzicht, menig persoon zou dit romantisch vinden. Maar zo a-romantisch als Miles was had hij dit niet door.

Het ene moment werd er een hand voor haar mond gehouden en werd haar iets toe gesnauwd, het andere moment werd haar een vraag gesteld. Verlegen keek Avalanche naar de jongen die nu boven haar uittorende. Hij was best intimiderend, vond zij dan toch. Revon had er eerlijk gezegd aardiger uitgezien. Het uiterlijk van de jongen voor haar zorgde ervoor dat Avalanche zichzelf nog meer vervloekte en nog meer ging wensen dat ze gewoon op haar kamer was gebleven. Daar was het misschien wel luidruchtig, maar zeker niet zo koud als dat het hier was en daar waren ook geen enge jongens die hun handen tegen haar mond gedrukt hielden. Ze deed haar best om nog niet meer kreten te slaken. Ze besefte dat ze op de vraag moest antwoorden. 'Ik...' maar verder kwam ze niet, want de volgende gebeurtenis toonde zich al aan. Deze gebeurtenis was echter zo wazig dat Avalanche het zelf maar amper begreep. Wolven, een kleine schildpad dat opeens transformeerde naar een gigantisch beest, iets over Raziaanse grondvervormers,... Het volgende moment werd ze op de gigantische schildpad gezet en zweefde ze in de lucht, met de onbekende jongen naast zich. Hoewel ze moest toegeven dat het niet zo heel eng hierboven was en het eigenlijk nog best wel cool was, voelde ze zich toch een beetje ongemakkelijk bij de vreemde jongen. Het duizelde haar ook allemaal een beetje. Ze was dus blijkbaar in gevaar geweest als hij er niet was om haar te helpen. Ze begreep dan ook niet wat dit bos allemaal voor een gevaren in zich had, ook al had de jongen haar daar wel voor gewaarschuwd. In plaats van een rustige avondwandeling te maken was ze beland in een vreselijke nachtmerrie. Ze had het niet alleen ijskoud, ze zweefde ook nog eens meters boven de lucht en als ze de jongen naast zich moest geloven, bleven ze daar ook wel meer dan een half uurtje. Ze liet haar handpalmen achter zich zakken, maar ze trilde te hard om daarop te steunen, dus ging ze maar rechtovereind zitten. Terwijl ze deze handelingen aan het doen was, observeerde ze de jongen een klein beetje. Van wat ze vanaf de zijkant kon zien was dat hij roodkleurige haren hadden. Niet gewoon rood, maar echt felrood. Zijn ogen hadden er in het donker angstaanjagend uitgezien, maar nu leken ze niet meer zo heel erg bedreigend, zo in het maanlicht.

Toen Avalanche weer een beetje bekomen was van de gebeurtenis van daarjuist, kwam ze eindelijk op een paar woorden die zich al de hele tijd in haar hoofd afspeelden, klaar om over haar lippen te rollen. Ze was echter een meisje die op sociaal gebied tegenover onbekenden heel verlegen was, zodat ze dan ook niet veel zei. Het was daarom dat ze niet snel vrienden maakte. Mensen moesten eerder naar haar komen dan dat zij naar hun zou gaan, puur en alleen omdat ze te stil, te verlegen en te teruggetrokken was. 'Wat gebeurde er zojuist?' vroeg ze zachtjes. Haar stem was heel zacht, maar nog wel hoorbaar. Ze hoorde beneden een paar geluiden. Ze kon er niks aan doen dat ze er bang van werd. Ze werd al helemaal opgejaagd van de sfeer die de jongen zojuist uitgestraald had, die haar alles behalve veilig leek. En hoe cool ze het ook vond dat ze hier zo boven de lucht zweefde, ze had ergens toch een beetje angst dat ze er vanaf zou vallen. Het enige positieve aan deze ontmoeting was dat hij ook iemand van Razen was, dat had ze wel gevoeld aan de energie die hij uitstraalde. 'Ik begrijp het geloof ik niet echt.' Haar laatste woorden waren meer overgegaan naar een fluistering dan dat ze ze echt hardop zei. Ze vroeg zich af of de jongen haar dan ook überhaupt wel gehoord had en een tikkeltje verlegen sloeg ze haar armen rond haar ijskoude lichaam. Ze durfde zichzelf niet echt op te warmen met haar krachten, bang zijnd dat ze iets fout deed. Ze durfde zichzelf sowieso niet echt te zijn hier op Starshine. In de klas was ze ook liever stil dan dat ze de aandacht op zichzelf vestigde. Ze stond zelfs versteld dat ze al zoveel voor haar doen tegen de jongen had gezegd. Ze draaide haar hoofd naar hem toe, probeerde ondertussen in haar hoofd alles wat er gebeurd was op een rijtje te zetten, in een poging om het te begrijpen. Maar het was allemaal zo snel gebeurd dat ze het niet kon verhelderen voor zichzelf. Hopelijk kon de jongen dit wel. Haar koperbruine ogen vestigden op hem, maar haar blik wendde ze verlegen af. Ze was bang om oogcontact te maken. Ze was veel te verlegen. Ze wachtte dus liever op zijn verklaring af zonder naar hem te kijken, dat voelde alvast veel beter voor haar.

Het was een hectische sitautie. Raziaanse grondvervormers waren goed in het volgen van sporen, zo goed dat je op de grond geen schijn van kans had. In de lucht was het makkelijker ze kwijt te raken, maar het kon nog snel een half uur duren. Zonder iets te zeggen tilde hij haar op de grote schildpad, die zo groot was dat er net drie mensen op konden zonder al te veel risico te lopen. Miles zweeg een tijdje en legde kort en bondig uit wat de situatie was. Maar door alle ophef was veel langs haar heen gegaan en was er eerst een pijnlijke stilte te horen. Miles had zijn ogen gesloten en lag er kalmpjes bij terwijl ze over de bossen heen vlogen. Hij opende een oog toen ze sprak. ‘Je hebt dus een stem…’ sprak hij mompelend en kwam overeind om haar even aan te kijken met een neutrale blik. ‘Jou gil daarnet in het bos had de oor bereikt van Raziaanse Grondvervormers…’ sprak hij kalm om te beginnen. ‘Het is een soort dat veel voorkomt in Razen, ze kunnen veranderen in alle landdieren en zijn in tegenstelling tot de wilde dieren niet bang voor vuur. De cirkel die ik om ons heen werd geroepen zou ze op afstand moeten houden gezien het wolven waren. Daarom waren we voor een lange tijd veilig. Echter is een detail dat ze verraadde, ze hadden gifgroene ogen. En dit betekend dat het geen gewone wolven waren en ze ongetwijfeld door het vuur gesprongen waren.’ Legde hij kalm uit. ‘Van daar vliegen we een tijdje over het bos zodat ze ons spoor kwijt raken.’ sprak hij kalm en keek haar aan. Hij zag hoe ze zat en ze leek het koud te hebben. Resoluut stond hij op en trok zijn vest uit en liep naar haar toe. Hij legde de iets te grote vest over haar schouders en ging weer zitten. ‘Wen er niet aan.’ sprak hij toen met een verzuchtende stem terwijl hij rustig naar het landschap keek. ‘Wat deed je zo laat nog buiten, en voornamelijk in zo’n risico vol bos?’ sprak hij toen zachtjes om toch maar een gesprek te beginnen. Ondertussen zweefde de schildpad rustig verder door de lucht alsof het zich deed voortbewegen door water. Zijn gingen naar Avalanche en keek haar met een neutrale blik aan.

- Korte post, sorry -

De situatie werd haar uitgelegd, maar nog steeds had Avalanche moeite om zijn woorden te bevatten. Oké, er waren dus een paar figuren in het bos die hun aanwezigheid overduidelijk niet duldden en hun daarom wilden aanvallen? De jongen wilde haar, hoe goed en kwaad ze het ook mocht opvatten, dus een soort van beschermen? Ze wist het niet, maar waarom zou hij haar anders meenemen en niet gewoon achterlaten bij die Raziaanse Grondvervormers? Ze wist het niet, ze bevatte ook nog niet erg goed wat er gebeurde, dacht ze. In Razen had ze zulke figuren nooit opgemerkt. Ze moest dan ook toegeven dat ze zich na de dood van haar moeder niet al te veel op het buitenterrein had begeven en voor de dood eigenlijk ook niet. Haar broer zou haar beschermen als er iets zou gebeuren, daar ging ze toch meestal vanuit. Maar ze probeerde zichzelf ook wel uit de problemen te houden door geen onnodige ruzies te zoeken, niet het gevaar op te zoeken. Toen de jongen zijn relaas had gedaan, knikte Avalanche. Ze deed net alsof ze het begreep - want daar bleek ze best goed in te zijn - maar in haar hoofd duizelde het zo erg dat de deeltjes die hij vertelde een plaatsje moesten zoeken in haar hoofd. Het was echter zo'n warboel daar dat Avalanche daar de volgende minuten nog niet echt in zou slagen. Ze schrok op toen ze de jongen zag naderen, maar blijkbaar alleen met goede bedoelingen. Een tikkeltje verbaasd merkte ze de warmte van het vest dat rond haar schouders geslagen werd. Zonder dat ze zich echt kon beheersen had ze de randen van het vest al vastgepakt en het vest dichter tegen zich aangetrokken, zodat zowel zijn geur als zijn warme vest haar overspoelde. De geur rook aangenaam, haast vertrouwd en Avalanche had het gevoel dat ze zich wel op haar gemak kon voelen bij deze persoon, ook al was hij nog zo kortaf. 'Dank je,' vormden haar lippen voorzichtig, alsof ze haar woorden duizend keer in haar hoofd overdacht voordat zij ze uitsprak. En misschien was dat ook wel zo. De volgende vraag bracht haar echter van haar gedachten af en ze draaide haar hoofd naar hem toe. Had ze die reden dan net niet uitgelegd? Ze dacht na. Nee, want toen ze haar 'relaas' wilde doen - met nadruk op de aanhalingstekens - werd ze onderbroken door dit gedoe.

Avalanche keek een tikkeltje bedrukt naar de vlakte onder haar, wat vast het schild van de gigantische schildpad moest voorstellen. Dat ze een heus verhaal moest gaan doen bracht veel zenuwen met zich mee. Ze wilde haar woorden het liefst zo kort mogelijk houden. Ze sprak gewoon niet graag tegen vreemden, was daar veel te verlegen en te teruggetrokken voor. Ze moest zich eerst echt op haar gemak voelen om haar andere kant te laten zien, haar opgewekte en soms ook droge humoristische kant. Maar deze kant kon ze alleen maar tonen bij haar broer en haar vader. Ze zette zich echter toch aan tot het zeggen van een paar woorden. Hij had haar gered, had haar zijn vest gegeven om haar op te warmen en dan zou zij een paar woordjes niet kunnen zeggen tegen hem wegens haar persoonlijkheid? Nee, dat zou te belachelijk zijn. 'Ik was het gefeest op mijn zaal een beetje beu.' Avalanche bracht het zachtjes uit, in de hoop dat hij het niet echt zou horen, bang zijnd dat hij er iets mee zou gaan doen of iets zou gaan zeggen tegen de feestende meiden en dat haar leven tot een hel gebracht zou worden. De vreselijkste scenario's drongen door haar hoofd, maar het meisje probeerde zichzelf te vermannen. 'Ik wilde even een wandeling maken, weg van alle drukte,' vertelde ze, terwijl ze op haar onderlip beet en zich afvroeg hoeveel woorden ze nog moest vuilmaken aan dit gesprek. Ze hield absoluut niet van praten tegen vreemden, besefte ze zich nu heel duidelijk. 'Toen kwam ik een soort lichtje tegen, dat ik begon te volgen. Ik raakte mijn oog een beetje kwijt voor mijn omgeving. En zo is het eigenlijk gegaan.' Ze haalde diep adem nadat ze de woorden had gesproken. Een rode blos had zich ondertussen over haar wangen verspreid en ze voelde de zenuwen zo hard gieren door haar lijf dat de binnenkant van haar handpalmen al nat aan begonnen te voelen. 'Ik wist niet dat het hier zo gevaarlijk was, echt niet.' Het kwam er gemompeld en onverstaanbaar uit. Ondanks de warmte die het vest met zich meebracht voelde ze toch een koude rilling over haar rug lopen bij het idee dat de jongen naast haar er niet was geweest en zij dus aan haar lot zou overgelaten zijn. Ze zou zo hulpeloos zijn geweest, ze was dan ook echt zo'n schijterd. Deze negatieve gedachten lieten haar nog meer slecht op haar gemak voelen en lieten haar bang en zichtbaar ineenkrimpen, waarna ze beschaamd haar blik op de omgeving probeerde te richten en vooral niet naar de roodharige jongen probeerde te kijken, die onherroepelijk nu vast een vreemde waarneming van haar zou krijgen.

- Ik kon er veel mee of ik heb gewoon een inspiratiebomb xD Hoop dat je er iets mee kunt ^^

Miles had zich achterover gelegd op de schild en legde haar de situatie kalm uit wat er gaande was. Hij snapte dat ze de grondvervormers niet kende. Ze waren niet in grote aantallen te vinden op Razen en ook maar op specifieke plekken. Vaak waren het onherbergzame plaatsen waar amper een mens kwam en dat zorgde er voor dat ze niet vaak in contact kwamen met mensen. Miles herkende hun ogen doordat hij ze vaker had getekend. Zwijgzaam keek hij opzij en zag dat ze het overduidelijk koud was. Hij zuchtte even en legde zijn winterse vest over haar schouders heen en ging rustig op de schild liggen in zijn wit shirtje en keek naar de lucht boven hem. ‘Wen er maar niet aan..’ sprak hij met een kalme stem om aan te geven dat hij het normaal niet deed. Hij vroeg toen direct naar haar reden om buiten te zijn. Miles keek opzij toen ze schuchter begon te praten en zwijgzaam kwam hij weer overeind en keek haar kalm aan toen ze angstig haar woorden deed. Zijn ogen priemde door haar heen, niet uit woede of iets dergelijke. Hij herkende het angstige karakter wanneer hij betrapt werd door zijn vader. Alsof hij ieder moment klappen kon krijgen en angstig wegdook. Hij ging bij zich zelf te raden wat hij het liefst wilde op het moment als dat. Miles zuchtte even. Hij stelde zich niet graag open voor mensen en dat zou hij ook niet zomaar doen maar gezien ze minstens nog een half uur samen moesten zitten was ruzie het geen wat hij eigenlijk wilde vermijden. Hij stond op en liep naar haar toe om zijn pakje met sigaretten op te pakken en rustig een sigaret op te steken. Hij blies de rook uit haar richting uit zijn mond en keek toen weer naar haar. Hij legde zijn duim op haar kin en dwong haar even hem aan te kijken. ‘Ten eerste bijt niet op je lip, dat maakt het alleen maar kapot van.’ Sprak hij zachtjes en kalm en keek even naar haar om na te gaan wat hij kon doen. Hij was zelf niet zo iemand die direct broederlijk of als beste vrienden zich opstelde dus hij voelde zich op het moment machteloos. Hij dacht diep na maar deed uiteindelijk met overduidelijk voorzichtigheid zijn arm om haar schouder slaan en haar tegen zich aan duwen. Hij zei tegen zichzelf dat hij het koud had en wilde eigenlijk meer haar warmte delen dan echt vriendschappelijk haar rust te gunnen. Hij keek recht voor zich uit. ‘Ik heb om dezelfde redenen mijn zaal verlaten…’ sprak hij kalm tegen haar en liet haar toen tegen zich aan leunen om vervolgens zijn armen naar achteren te plaatsen en naar boven te kijken. Hij keek even achterom, geen spoor te bekennen van kwaadwillige grondvervormers en ze waren in tussen tijd al een half uur onderweg. Misschien kon hij haar een mooi plekje laten zien om te laten zien dat niet heel het bos gevaarlijk is. Hij glimlachte kalm en de schildpad zette een daling in. Op een open plek landde deze in het bos en zwijgzaam kromp het weer om net voor dat Avalanche zou ‘vallen’ onder haar vandaan te zweven en Miles ving haar kort op om haar overeind te helpen. ‘Het bos is riskant tijdens de nacht. Maar ook mooi…’ sprak hij zachtjes en pakte haar pols vast en trok haar met lichte dwang mee om na een paar honderd meter stil te staan in het midden van een open plek. Het had een helderblauwe licht door verschillende paddenstoelen en vuurvliegjes. Het bos had een wat koude sfeer maar wel op dusdanige wijze dat het toegankelijk leek. Veel gevaarlijke wezens meden deze plekken omdat het teveel licht had. Miles keek toen naar de reactie van Avalanche en liep rustig verder. ‘Als je rust zoekt kan je rustig tot rust komen in dit rustige plekje van het bos…’ sprak hij kalm en keek haar even aan om haar reactie te bepalen.

Haar kin brandde en de schrik stond haar in het hart geschreven, zo te voelen aan het wilde bonken ervan. Ze had bijna haar vingertoppen naar haar kin willen brengen om haar kin aan te raken, om de warme te voelen die haar kin nu zo hard uitstraalde naar haar gevoel toe, maar ze durfde niet. De jongen zat naast haar. Als hij al vreemde waarnemingen van haar had, zou dat alleen maar verergeren als ze deze handeling er ook nog eens bij zou doen. Ze wilde niet dat de jongen haar vreemd bekeek. Eigenlijk was het gek. Ze deed geen moeite om contact te maken, maar ze wilde ook weer niet vervelend bekeken worden. Werd je dat juist niet als je je als een kluizenaar zielig ging afzonderen van de rest? Ze wist het niet. Ze schrok zich rot toen ze opeens zijn lichaam dicht tegen de hare voelde. Ze voelde zijn arm om haar heen, wat zowel haar nek als haar wangen liet branden. Ze voelde hoe het rood naar haar wangen steeg en beet hard op haar onderlip om het zoveel mogelijk te verbergen. Heel haar lichaam tintelde geschrokken op zijn aanraking. Haar vingers hadden zich ondertussen verkrampt op het schild. Avalanche moest moeite doen om ze te ontspannen, om zichzelf wijs te maken dat de jongen het niet kwaad bedoelde en het voor hem vast heel normaal was. Maar waarom voelde het voor haar dan niet zo? Omdat ze naast haar broer en haar vader geen sociale contacten meer had of ooit had gehad? Was ze het mannelijk gezelschap niet gewoon? Toegegeven, haar broer gaf haar wel eens een knuffel en dat voelde niet raar of ongemakkelijk. Nee, dat voelde fijn. Maar dit..? Het was niet echt vervelend, moest ze toegeven. Het was alleen nieuw en ze voelde zich er ongemakkelijk bij, maar dat kon ook aan haar verlegen, stille en teruggetrokken karakter liggen. Dankzij de druk die op haar lichaam gelegd werd meteen nadat de jongen zijn arm om haar schouder had geslagen, viel ze half tegen hem aan. Haar hand had ze geschrokken gespreid en lag nu tot haar grote ongemak op zijn borstkas, alsof ze dat expres had gedaan. Ze voelde de blos op haar wangen verergeren en vervloekte het moment zo hard. Ze durfde nu uit schrik haar hand niet meer terug te trekken en voelde zich lichtelijk opgelucht toen de jongen zijn handen achter zich liet zakken.

De woorden die de jongen uitsprak werden gemist door Avalanche en ze schrok zichtbaar toen ze opeens boven de grond zweefde. Niet voor lang, want algauw lag ze - voor een kort moment - in de jongen zijn armen. Ze voelde hoe hij haar losliet en keek wazig naar de omgeving. De lichtgevende, prachtige omgeving viel haar nu pas op en haar mond viel een beetje open. 'Wauw,' mompelde ze. Ze liet haar blik naar de paddenstoelen en de vuurvliegjes glijden. Dit was mooi! 'Prachtig.' Dankzij de pracht van de omgeving vergat ze zelfs even haar verlegenheid, waardoor haar woorden hard en gemeend haar lippen verlieten. Haar bruine, groot opgezette ogen scanden de omgeving, alsof ze zekerheid wilde over de veiligheid die ze hier hadden. Toen de pracht van de omgeving haar even niet meer verbaasde, richtte ze zich pas op haar hand. Haar pols werd nog altijd vastgehouden door de jongen en een tikkeltje ongemakkelijk vroeg Avalanche zich af wat ze nu moest doen. Ze durfde haar hand helemaal niet terug te trekken, was daar veel te verlegen voor. Ze was bang dat ze iets fout deed waardoor ze ruzie zou veroorzaken, iets wat ze absoluut niet wilde. Haar gedachten zwommen weg naar een onderwerp waarover ze kon spreken toen ze zich besefte dat ze haar naam nog niet eens gezegd had tegen de onbekende jongen. Ze had daar dan ook niet veel tijd voor gekregen, moest ze toegeven. 'Ik ben trouwens Avalanche,' zei ze zachtjes. Haar hand uitsteken leek nu wel het domste wat ze kon doen na al die aanrakingen die ze tot nu toe gehad hadden. Dadelijk verwachtte hij nog dat ze drie kussen op zijn wang zou drukken! Het idee al liet haar schrikken en een groot gevoel van ongemakkelijkheid verspreidde zich opnieuw door haar heen. Ze probeerde het te compenseren door zich op de jongen te richten. Ze voelde zich alsof ze zich moest excuseren voor de lichtelijke aanraking op zijn borstkas, ook al was haar aanraking minimaal gezien al zijn aanrakingen. 'Sorry dat mijn hand... Ik weet niet hoe..' Haar stem stierf weg en ze voelde haar wangen inmiddels vuurrood kleuren. Ze kuchte even alsof ze haar eigen schaamte wilde minimaliseren en besloot om zich maar gewoon op de omgeving te concentreren. Ze wilde niet weten wat de jongen momenteel van haar dacht. Echt niet.

Miles had het niet zo op sociale interactie. Hij was sinds de studie die zijn vader op hem had geforceerd een alleenstaande persoon die vaak iedere vorm van vriendschap de kop in drukte. Hij was niet bepaald iemand die graag met andere mensen sprak. Maar hoe vaak hij ook zei dat hij niet zo dol was op sociaal contact, iemand ten voeding leggen aan het valse ras als een raziaanse grondvervormer was dan niet bepaald iets wat hij zou doen. Hij had haar inderdaad gered, maar ze moest er geen gewoonte van gaan maken.
Miles legde zijn arm om haar heen om haar tegen zich aan te drukken en had zelf zijn blik op het kasteel gericht, weg van haar. Ze mocht van zijn warmte gebruik maken, maar of hij het van harte deed was nog te betwijfelen. Eerlijk is eerlijk, Miles bleef een harde koppige sarcast maar hij kon op zijn minst nog wat vriendelijk gedrag vertonen als de situatie er om vroeg. Hij zweeg even en voelde haar hand op zijn borstkas maar had half door dat deze ongetwijfeld daar niet bewust was gekomen. Eenmaal aangekomen verdween de schildpad en had hij haar allang opgetild. Hij zette haar neer alsof het een tedere vaas was en trok haar wat meer naar het midden van de gehele biotoop dat zich hier afspeelde.
Kleine paddenstoelen die overal op groeide en blauw licht afgaven. Het was ongetwijfeld een mooi stukje bos. Samen met de vuurvliegjes had het zelfs nog wat romantisch. Onbewust had hij nog haar pols vast en ook hij leek weer opnieuw te genieten, maar het was alsof hij hier vaker was geweest. Dat was overduidelijk te zien aan het kampvuur dat voorzichtig in elkaar was gezet waarvan de verkoolde stukken hout nog duidelijk zichtbaar waren. Miles keek haar zijdelings aan toen ze zo reageerde alsof even alle muren die ze had verdwenen. Hij glimlachte onbewust en keek toen weer weg. Hij liet haar pols langzaam los en zette een paar stappen verder. ‘Aangenaam, Avalanche. Mijn naam is Miles…’ sprak hij kalm maar stak zijn hand niet uit. Hij liep naar haar toe toen ze zich wilde excuseren. Hij kneep zijn vinger wijsvinger achter zijn duim en liet het tegen haar voorhoofd aan tikken. ‘Ten eerste, Avalanche. Wees niet bang, ik heb ongehoord gedrag vertoont door mijn arm om je heen te slaan. En ten tweede, wees niet bang met zo’n creatieveling als mij heb ik al heel wat gezien. Je moet echt veel werk doen om raar over te komen. Wees jezelf, dat is alles..’ sprak hij kalm en keek haar even recht in haar ogen. Daarna liep hij weer van haar af. ‘Dus jij komt ook van Razen?’ sprak hij toen in de hoop een gesprek aan te knopen met haar.

// Sorry sorry sorry! Dat hij zo laat is. Er kwam steeds wat tussen en ik vergat hem te posten. Dus bij deze \\

Een vreemd gevoel ging door Avalanche heen toen ze haar eigen gedrag opmerkte. De muren die ze altijd om zich heen had opgebouwd om maar niet vernederd te worden, waren even naar beneden gaan toen de jongen haar het prachtige veldje had getoond. Ze was zo druk bezig geweest met het bewonderen van de speciale plek dat ze geen tijd had gehad om proberen te letten op haar verlegen gevoel. Nu het gevoel weer verdwenen was, kwamen haar blosjes terug. Een tikkeltje beduusd keek ze de jongen aan die zich eerst voorstelde als Miles, om vervolgens een tikje tegen haar voorhoofd te krijgen en een paar gemeende woorden te ontvangen. Verbaasd had Avalanche haar wenkbrauwen naar Miles opgetrokken. Hij keek haar recht aan en even ging er een schok door haar heen, net alsof een elektrische draad zich heel even in haar buik spande. Haar hart begon sneller te kloppen en het gevoel bleef even aanhouden terwijl Avalanche haar ademhaling onder controle probeerde te krijgen. Nog nooit had ze zo close bij iemand gestaan en nog nooit had ze een vreemdeling zo direct in zijn ogen durven kijken, ook al was hij weliswaar diegene die begonnen was met het oogcontact. Het was een vreemde ervaring en liet haar even sidderen. De volgende vraag kwam dan ook totaal onverwachts. Het was niet eens echt een vraag naar haar gevoel, het was meer een retorische vraag. Waarschijnlijk had hij dezelfde energie bij haar gevoeld die ze in het begin al bij hem had gevoeld. 'Ja,' antwoordde ze de vraag kort, waarna ze haar ogen weer op de omgeving richtte. Ze wist dat ze zelf iets moest verzinnen om het gesprek gaande te houden, dat ze niet alles van zijn kant kon laten komen, maar het was zo vreselijk moeilijk, zo ongemakkelijk..

Avalache haar grote bruine ogen keken schichtig opzij, alsof ze de pracht en glorie nu een beetje kon vergeten en zich beter kon concentreren op de omgeving. Geluiden die haar eerst nog niet opgevallen waren overstemden haar nu en lieten het meisje zichtbaar schrikken. Plotseling had ze weer nood aan de arm van Miles om haar schouders. Want ook al voelde het ongemakkelijk aan, het gaf haar ergens wel een gevoel van veiligheid. Het liet haar weten dat ze hier niet alleen was. Ze probeerde uit alle macht te niet aanhankelijk van iemand te worden, maar mislukte daarin. Daar had ze zich lelijk bij pijn gedaan toen haar moeder overleed. Avalanche deed moeite om haar emoties te bedwingen en richtte zich naar Miles. 'Denk je dat we nu ver genoeg uit de buurt zijn van die.. monsters?' Haar laatste woorden waren een fluistering. Niet omdat ze bang was, maar eerder omdat haar oude gewoonte zich waar op kwam dringen. Haar stem zat nog net niet vol met emoties en Avalanche bedankte haarzelf daar in stilte voor. Ze wilde niet dat Miles merkte dat ze vocht tegen de tranen. Haar moeder lag haar na zoveel tijd nog altijd best gevoelig. Ze probeerde zichzelf op de prachtige omgeving te concentreren. Onbewust hadden haar voeten zich verplaatst naar Miles, alsof haar lichaam haar gedachtegang volgde en ze echt opzoek was naar veiligheid bij hem. Alsof ze niet voor zichzelf zou kunnen zorgen. In principe kon ze dit ook niet echt. Ze had nood aan de steun en liefde van haar vader en haar broer. Het viel haar tegen om hier te zijn. Ze richtte haar blik geschrokken op Miles toen haar elleboog per ongeluk iets raakte en ze durfde sterk te vermoeden dat hij het was, waardoor een rode kleur van schaamte over zich heen gleed, voornamelijk omdat hij zojuist had aangegeven dat hij het onbeschoft van zichzelf had gevonden om zijn arm rond haar heen te slaan. Avalanche beet op haar onderlip en wachtte gespannen af.

- No problem!! -

Miles keek met een tevreden blik rond op de bekende plek voor hem. Hij genoot van de rust die het kleur licht met zich meebracht. Hij glimlachte kalm en keek naar de boomstam waar hij vele tekeningen al op had gemaakt. Niemand vond hem hier, niemand betrapte hem op het tekenen. Even keek hij opzij naar Avalanche toen ze haar excuses aanbood en gaf een flik tegen haar hoofd met zijn vinger. Hij keek haar recht in haar ogen om haar te laten weten dat hij de woorden die hij zei meende. Hij vond haar niet vreemd, hij kende nog twee die tegenover vreemde net zo ongemakkelijk waren. Miles glimlachte kort even toen ze bevestigde dat ze van Razen kwam. Miles zijn ogen gingen verrast opzij op het moment dat hij iets hoorde zweven. ‘Weet je het zeker?’ sprak hij tegen het schildpadje dat leek te knikken. Miles begon kort een gesprek met het diertje dat hem leek terecht te spreken. Ze keken beide opzij in hun mondelinge discussie toen Avalanche de moed had gevonden haar een vraag te stellen. ‘Geen zorgen’ sprak hij zeker. ‘Raziaanse grondvervormers zijn nachtwezens. Het licht lijkt misschien zwak, maar het is in hun ogen enorm fel, dus ze komen nooit dichter bij dit stukje bos.’ Sprak hij kalm tegen haar en glimlachte vriendelijk om haar het gevoel te geven dat hij ook echt oprecht was. Hij loog niet, het was waar, ze kwamen hier nooit. Hij glimlachte kalm naar haar en keek toen weer naar het schildpadje. ‘Vooruit dan…’ hij stopte abrupt toen ineens een lichte aanraking tegen zijn elleboog kwam. Hij keek glimlachend opzij. ‘Je hebt verdomme gelijk..’ mompelde hij tegen het schildpadje in hese fluistering.
Miles zag dat ze een blosje had en keek haar glimlachend aan. Hij pakte het vest wat hij aan haar had gegeven kort vast en haalde de rechter flap van haar lichaam af om de binnenzak een rolletje papier te pakken. Er zaten er meer en hij glimlachte enkel. Hij knipte in zijn vingers en in een zachte explosie van stoom had hij een tekenblok en een potlood vast met een fineliner. Hij ging rustig zitten op de boomstam die schoon was en klopte op de stam naast hem. ‘Ga rustig zitten en wacht even…’ sprak hij kalm en begon snel over het papier te tekenen alsof hij wist wat hij ging doen. Hij tekende een tiental rechte slangen en keek over zijn schouder naar haar. Zijn hand gloeide goudkleurig op door de magie die er in verzameld werd en de slangen kropen van het papier als echte slangen. Ze schoten een tiental richtingen in als een soort klok met twee cijfers te weinig. Miles pakte hetzelfde papier waar niets meer op stond en begon te tekenen en voor dat je het wist zat er een schattig poesje op het papier en opnieuw begon zijn hand te gloeien. Hij pakte het kleine kitten op en zette het op haar schoot. De kitten gaf haar gelijk een kopje en Miles glimlachte. ‘Ze vind je leuk..’ sprak hij glimlachend. De kat was om haar gedachten van de monsters af te houden en kittens waren zeer stressontnemende dieren en misschien mocht het bij haar ook werken.

Avalanche sloeg haar armen na haar aanraking snel om haar heen. Ze was opgelucht dat Miles geen probleem had gemaakt van haar aanraking. Ze had het dan ook niet expres gedaan, maar het kon altijd zijn dat hij er wel moeite mee had. Ze keek even verbaasd toen hij een conversatie aan het voeren was met het schildpadje, maar liet het maar voor wat het was. Om de tijd te benutten bekeek ze de omgeving nog eens. Miles had wat licht betrof wel gelijk. Er was genoeg licht om die enge monsters van daarnet te voorkomen. Bovendien kon ze sowieso wel op zijn woorden vertrouwen. Miles was iemand die niet loog, had ze tot nu toe ontdekt. Dat was fijn voor haar, zo kon zij hem makkelijker in vertrouwen nemen. Ze vond sowieso dat haar sociale vaardigheden tegenover het begin van de avond al wel gevorderd waren. Het was een begin. Ze kon ook niet van zichzelf verwachten dat ze meteen open zou praten tegen Jan en alleman, dat zou er misschien nog te veel aan zijn. Het was ook gewoon de sfeer die Miles uitstraalde. Zo rustig, zo relaxed. Hij sprak kalm en zo nu en dan glimlachte hij naar haar, hij werd niet boos of was niet ongeduldig. Ze vond hem.. lief. Haar pupillen verwijdden zich toen ze dat dacht. De enige over wie ze dat gedacht had, waren haar moeder, haar vader en haar broer. Maar nooit over een vreemdeling en zeker niet bij de eerste ontmoeting. Het zou waarschijnlijk gewoon de vermoeidheid zijn die kwam opspelen. Avalanche schrok op uit haar gedachten toen ze Miles' stem opeens hoorde. Ze had in haar gedachtegang helemaal niet gemerkt dat hij op een boomstam was gaan zitten en ging snel op zijn uitnodiging in. Ze sloeg haar ene been over haar andere, terwijl ze op haar hand leunde en ondertussen naar de donkerblauwe lucht keek, bezaaid met sterren. En een volle maan, maar die werd deels door de bomen gemaskeerd. Ze schrok toen ze opeens slangen voor zich uit zag schieten. Gefascineerd keek ze toe hoe de slangen zich een weg baanden op de bosgrond. Plotseling stond er een kitten op haar schoot. Ze lachte een verlegen, tinkelende lach toen de kitten zich op haar schoot nestelde, haar een kopje gaf en tevreden begon te spinnen toen ze haar hand uitstak en het poesje snel een liefdevolle aai over haar kopje gaf.

Avalanche keek opzij naar Miles. 'Wat mooi,' fluisterde ze zachtjes. Haar hand bleef ondertussen onophoudelijk de kitten aaien, alsof ze de kitten bij zich wilde houden. En misschien was dat ook wel zo. Avalanche had er vaker over nagedacht om een viervoetig huisdier te kopen, zoals een kat. Nu had ze alleen Chippy, haar dwerghamster. Geschrokken dacht Avalanche aan haar dwerghamster. Die lag nog vlakbij haar kussen in de slaapzaal! Als de meiden er maar niet achterkwamen en het arme beestje gingen treiteren, dat zou Avalanche zichzelf nooit vergeven en de ballen zou ze er al zeker niet voor hebben om eens flink te gaan praten met de meiden mocht het wel zo zijn. Ze was echt een schijterd. 'Hoe doe je dat?' Voordat ze zich echt kon inhouden, had ze de vraag al gesteld. Weer kwamen er lichte blosjes op haar wangen, wat haar ergerde aan zichzelf. Ze wilde helemaal niet blozen! Dadelijk zou het hartstikke verkeerd overkomen! Ze nam de kitten in haar armen die zacht miauwde. Ze verbaasde zich over het feit dat magie zo realistisch kon zijn en aaide ongelovig de kitten, alsof het niet echt kon zijn. Het feit dat de kitten zachtjes spinde onder haar aanraking zei eigenlijk al genoeg. Plotseling sprong de kitten uit haar handen en dankzij de plotselinge bewegingen verloor Avalanche haar evenwicht en viel half opzij tegen Miles aan. Nu begon het rood pas echt naar haar wangen te lopen en snel duwde ze zich af zodat ze weer recht kwam zitten en keek een tikkeltje beduusd naar de kitten die naar haar keek met geamuseerde ogen, alsof het allemaal zo gepland was.

Miles was niet bepaald iemand die snel zichzelf open legde aan iemand. En ook Avalanche had een lange weg te gaan mocht hij echt totaal zonder haar kunnen. Zijn kop lag niet bij het lange vooruit kijken. Ja, hij plande dingen wel. Maar het was niet bepaald dat hij morgenvroeg op zou staan en gelijk zou denken aan iemand anders om er eens langs te gaan. En vermoedelijk zou Avalanche weinig verschil zijn. Het duurde bij hem altijd langer om zijn vertrouwen tot je te nemen. Hij wist echter wel in te schatten dat Avalanche hem weinig kwaad zou doen. Als ze al in paniek raakte bij een kleine aanraking die niet eens bewust was, dan had ze waarschijnlijk niet eens het lef om hem te bezeren op zowel lichamelijk als geestelijk vlak. Nog los van het feit dat ze het überhaupt wilde doen of niet. Tenzij dit alles een groot acteerwerk was, maar dat verwachtte hij niet van haar.

Miles ging op de boomstam zitten en ze ging gretig in op zijn uitnodiging naast hem te zitten. Hij keek even opzij maar tekende snel ongezien een stel slangen die wegschoten. Haar schrikreactie had hij verwacht, maar hij tekende snel een kitten die net zoals de slangen tot leven kwamen. Hij glimlachte kalm en zette de kitten op haar schoot. Ze zei dat ze het mooi vond. ‘Spijtig dat het maar tijdelijk tot leven gemaakt kan worden..’ sprak hij zachtjes. ‘Het is overigens ook niet zelfbewust dus het zal niet willen blijven. Het verdwijnt gewoon weer..’ sprak hij met een kalme stem. Hij keek naar de lucht en pakte zijn tekenblok en keek toen opzij en zag haar licht blozen. Hij kon zich niet inhouden en draaide zich wat meer naar haar en zette zijn tekenblok op zijn schoot op dusdanige wijze dat ze het niet kon zien. Hij zei eerst nog niets maar begon als een kalme tekenaar te tekenen. ‘Vuur is de bron van al het leven. Samen met water vormt het een mogelijkheid om te leven..’ sprak hij kalm. ‘Door een vlam in mijn tekening te zetten kan ik het tot leven roepen of realistisch maken.’ Sprak hij kalm. ‘Het blijft echter een potloodtekening en door het minste of geringste kan het al vervagen of verdwijnen..’ sprak hij kalm terwijl hij bleef tekenen. Hij keek even kort op en tekende verder. De kitten maakte ineens een heftige sprong en Miles keek geschrokken op toen hij Avalanche op haar af zag komen. Hij liet het tekenblok vallen waar al een grove, maar mooie schets van Avalanche op stond en ving haar op. Zich niet bekommerend over het feit dat zijn tekenblok zichtbaar was. Vrijwel automatisch had hij zijn armen om haar heen geslagen als een teken dat ze veilig was. Miles voelde haar zich wegduwen en liet haar gelijk los toen hij zich besefte wat zojuist gebeurd was. Hij draaide zijn gezicht weg en ook een licht blos was op zijn wangen gezeten. Magie zorgde er vaak voor dat dingen dat je tot leven wekte kleine trekjes hadden die je gedacht had op dat moment. Miles keek op toen hij ineens een zacht gebrom hoorde. Het was geen grom van een dier het was een verre afstand van onweer. Hij keek opzij naar de kitten, als het ging regenen verdween hij zoiezo. Miles greep zijn tekenspullen en knipte in zijn vingers terwijl het in een vlam verdween. Hij keek naar Avalanche. ‘We moeten snel naar binnen…’ sprak hij kalm en glimlachte. ‘Voor het dadelijk gaat regenen.’ Sprak hij kalm en glimlachte. Zwijgzaam stak hij zijn hand uit. ‘Kom je mee? Ik weet een rustig plekje waar niet veel mensen komen rond dit tijd..’ sprak hij kalm en glimlachte kalm om haar reactie te zien.

[We kunnen gewoon doorgaan in dit topic ;)Miles brengt haar naar een vertrouwde en rustige plek in de school]

Avalanche voelde haar wangen nog duidelijk nabranden van het incident met Miles, maar probeerde er niet te veel bij na te denken. Ze had zijn armen voor één moment om haar heen gevoeld, had gevoeld hoe ze tegen zijn lichaam werd gedrukt en had daarmee zijn warmte opgenomen. De aangename warmte die haar toen plots overspoeld had, had haar geschrokken doen reageren en haar nog sneller doen terugtrekken, alsof ze zichzelf niet de kans wilde geven om langer te blijven genieten van deze warmte. Want warmte was iets waar je van kon genieten, wat je met open armen kon ontvangen. Behalve als het van een jongenslichaam afkomstig was, hoe fijn het ook mocht zijn. Ze had zichzelf streng toegeroepen dat dit soort gedrag niet hoorde. Ze mocht zelfs niet dénken dat het een fijne warmte was dat Miles uitstraalde. Ze had zijn lichaam nu voor de zoveelste keer deze avond gevoeld. Ze had zijn arm gevoeld, zijn borstkas en nu zijn beide armen, die haar snel tegen zijn lichaam hadden getrokken en niet alleen een rood spoor op haar wangen achterlieten, maar ook een warm gevoel dat van diep vanbinnen afkomstig was. Ze kon het niet goed plaatsen, maar het was nu ook weer niet zo dat ze verafschuwd was geweest van de aanraking van Miles. Het deed haar alleen maar schrikken. En het bezorgde haar malende gedachten zoals deze. Ze focuste haar blik op Miles. Ze had het geluid van het onweer niet echt opgemerkt, maar ze voelde wel de donkere sfeer die in de lucht hing. Zonder nadenken nam ze zijn hand aan, die ondanks de koude temperatuur van de avond toch een bepaalde warmte uitstraalde. En even, heel even, had ze zin om zichzelf vast te klampen aan die warmte, om die warmte in zichzelf op te nemen en zo zelf een lekker gevoel te krijgen. Maar aangezien het absurd zou overkomen, liet ze hem zodra ze was overeind gekomen weer los. Dat hij een rustig plekje wist, vertrouwde ze wel. Hij had haar tot nu toe toch ook nog geen kwaad gedaan? Ze was misschien een beetje te naïef op dit moment, maar waar kon ze anders heen? Het was niet dat ze Starshine genoeg kende om op zichzelf door het donkere bos te gaan lopen. Nee, dan kwam ze misschien niet eens meer veilig bij haar zaal aan. Ze kon maar beter Miles volgen.

De enorme klap die een stuk dichterbij klonk dan Miles het daarnet waarschijnlijk gehoord zou hebben liet Avalanche enorm schrikken. Zo hard zelfs dat ze een klein piepend geluidje maakte. Ze hoopte maar dat Miles het dankzij de harde klap niet gehoord had, anders zette ze zichzelf wel weer erg voor schut. Haar grote bruine ogen keken een tikkeltje onrustig op naar de donkere hemel, die naar haar idee maar een akelige sfeer uitstraalde. Regen en onweer waren nooit haar favoriete weersomstandigheden geweest. Ze vond de combinatie dan ook echt niet fijn en wenste op dit moment dat ze veilig in de zaal lag, maar ze was buiten. Gelukkig was Miles er. Avalanche richtte haar bruine ogen op hem, waarna ze met een zachte stem vroeg: 'Zijn we op dat plekje beschermd voor de donder?' Haar ogen keken hem hoopvol, haast angstig aan. Ze wist dat ze een verlegen angsthaas was, maar ze kon er zelf weinig aan doen. Ze was de protectie van haar broer en haar vader misschien ook te veel gewend. Ze wist nog hoe haar vader haar in zijn armen nam als ze 's avonds weer eens zat te huilen door die enge donderslagen. Ze richtte haar blik op Miles. 'Sorry,' begon ze zachtjes. 'Ik heb het gewoon niet zo op donder.' Ze stak haar handen in de lucht en voelde al een paar lichte regendruppels. Ondertussen zorgde ze er goed voor dat ze Miles niet uit het oog verloor. Ze hoorde van ver nog een donderslag en kromp ineen, het proberend te verbergen voor Miles, ook al was het onzin omdat hij het zelf vast wel had opgemerkt. Lip bijtend bleef Avalanche Miles volgen. Wat zou hij nu wel niet van haar denken?

Desondanks dat de sfeer rust en kalmte uitstraalde had Miles de donder aan voelen komen. Iedere lichtflits straalde een krachtige vorm van energie uit die hij met zijn vuurmagie ergens al aan voelde komen. Miles keek naar de kitten en tilde hem op en zette deze in de capuchon van zijn vest. Het was nog een eindje lopen en Miles wist dat dit misschien niet zou lukken om het te halen. Hij had zwijgzaam zijn hand naar haar uitgereikt. Als ze nu zouden halen kwamen ze misschien nog op tijd aan. Met een ruk draaide Miles zich om toen de krachtige klap ineens verdomd snel dichtbij leek. Hij calculeerde de situatie en zag in de verte het schoolgebouw. Mochten ze te voet gaan waren ze nooit op tijd en droog aangekomen. Hij had haar haar eerste vraag genegeerd maar ze begon er opnieuw over. Zijn ogen gingen naar haar en zwijgzaam keek hij haar aan. ‘We zitten in het schoolgebouw..’ sprak hij kalm terwijl hij rustig zijn armen op haar schouder legde. ‘Sluit je ogen en tel hardop tot tien.’ Sprak hij met een warme stem terwijl hij zijn handen op haar rug liet glijden en haar tegen zich aan trok. Miles mompelde een wat langere spreuk en bij het begin schoten er een magische cirkel vanonder zijn voeten vandaan. Miles glimlachte enkel warm en hoorde haar tot tien tellen. Ze naderde vijf en een korte steekvlam schoot langs hun heen, maar het was geen brandende vlam. In een flits stonden ze in de bibliotheek. Miles had haar nog steeds vast en ze stonden perfect zonder dat ze uberhaupt iets gevoeld had. Na nog twee tellen zou ze tot tien geteld hebben. ‘Open je ogen maar..’ sprak hij kalm en glimlachte. De bibliotheek was vaak stil en verlaten in de nacht en had een warme sfeer door de haard die aanbleef. Bij de haard zat vaak een klein tafeltje op de bank. Het enige wat hier echter niet was, was het feit dat de donder geblokkeerd werd. Miles kon geen plek bedenken die warmte uitstraalde en de flitsen en geluid blokkeerde. Hij wist dat ze bang er voor was, maar hij wilde niet dat die angst door een gure plek versterkt werd. Met zwijgzame handelingen pakte hij rustig haar pols en liep naar het bankje. Hij dwong haar vrijwel direct om er op te gaan zitten en glimlachte warm. ‘Kan ik de dame een warme kop thee aanbieden? Of heeft ze liever koffie?’ sprak hij toen. Hij zag geen kwaad in waarom hij niet vriendelijk zou zijn en keek haar met een zachte blik aan en keek even over zijn schouder naar het koffiezetapparaat van het personeel.

De aanrakingen die Miles tot nu toe bij haar had gedaan, hadden haar laten sidderen. Het was alsof een warme plek bleef nabranden telkens als hij zijn aanraking daar deed. Een fijne siddering trok dan door haar heen, alsof dit het contact was waar ze al jaren naar opzoek was. Het leek een beetje op het gevoel dat ze kreeg als ze in een warme knuffel werd getrokken door haar broer of haar vader, wat haar ook altijd een goed gevoel gaf. Maar bij Miles voelde ze ook een ander gevoel, een gevoel dat voor een tijd verdwenen was en zich eigenlijk opsplitste in twee delen als ze er zo over nadacht, iets wat ze maar zelden echt voelbaar kon meemaken bij haar broer en haar vader: gelukkigheid en veiligheid. Dat waren de twee gevoelens die sterk aanwezig waren telkens als Miles haar weer voor een andere situatie behoedde, wat hij tot nu toe best vaak had gedaan. Het was vreemd om zulke gevoelens mee te maken vanaf de eerste ontmoeting en Avalanche vroeg zich af in hoeverre ze deze gevoelens nog zou ervaren, ook bij anderen. Zijn borstkas, die ze tegen haar rug voelde toen ze tegen hem aangetrokken werd, was duidelijk aanwezig. Ze meende even zijn hart te voelen kloppen, maar het volgende moment moest ze haar ogen sluiten. Daarna bevond ze zich opeens in een bibliotheek. Gedwee liet ze zich begeleiden door Miles en zette zich neer op een stoel. Nee, wacht, het was een bankje. Bij zijn vraag keek ze hem heel even vragend aan, maar al snel drong de vraag tot haar door en Avalanche beet op de binnenkant van haar wangen om niet te blozen, wat natuurlijk weer grandioos mislukte. ‘Voor mij thee met extra suiker, graag, ik lust geen koffie,’ zei ze, waarna ze een zwak glimlachje op hem richtte. Zijn warme glimlach kwam nauwelijks overeen met wat zij probeerde te produceren, maar het was een begin. Ze kon niet van zichzelf verwachten dat alle pijn en verdriet opeens verdwenen was diep in haar, zelfs niet door de vreemde gevoelens die ze bij deze jongen voelde. Het was waarschijnlijk het begin van de gevoelens die bestemd waren voor een vriendschap, zoals ze haar broer al zo vaak had horen zeggen tegen haar. Je voelde je goed en op je gemak bij die persoon. Wel, op de aanrakingen na, kon Avalanche concluderen, was dat ook wel zo.

Avalanches blik gleed rond. De bibliotheek was groot. Er was een fijne isolatie, waardoor extreme kou buiten gehouden werd. Ze had het toch iets warmer, ondanks haar nachtjapon. Opeens besefte ze zich hoe ze er nu wel niet uitzag en nerveus kruiste ze haar benen, ook al had Miles haar blote benen allang gezien. Ze had het ’s nachts altijd heel erg warm als ze zich uiteindelijk in een deken kon wikkelen, dus meestal deed ze geen pyjama met een pyjamabroek aan, maar altijd een nachtkleedje. Alleen had ze voor deze nachtelijke tocht misschien beter iets anders aangetrokken, maar hoe kon zij dan ook weten dat ze een jongen zou tegenkomen en daar nogal wat mee zou meemaken? Haar blik schoot omhoog naar het plafond toen ze een donderklap hoorde, gelukkig al minder duidelijk dan die ze daarnet gehoord had. ‘Kom je hier vaak?’ vroeg ze. Het was een onverwachte vraag, eentje waarvan ze niet had verwacht dat deze haar lippen zou verlaten. Ze had gedacht dat ze zou blijven zwijgen. Dat was dus niet gebeurd. Avalanche besefte zich dat ze op deze avond al best veel had gezegd voor haar doen. Ze wist echter nieto f ze dit als een overwinning moest zien of zich hier nog ongemakkelijker bij moest voelen. Ze sloeg haar ene been over het andere en voelde blosjes opkomen. Ze moest hem bedanken. Hij had haar van de enge buitenwereld naar hier geholpen, dus dan kon ze toch ook wel iets voor hem terugdoen? Ze schoof alvast opzij om plaats voor hem te maken. Ze wilde hem vooral niet het idee geven dat ze geen nabijheid van iemand kon verdragen. Het was gewoon alleen dat ze er heel verlegen en ongemakkelijk om werd, maar dit was bij Miles al veel minder geworden als in het begin. Sommige aanrakingen leken zelfs.. bijna normaal. Avalanche schudde haar hoofd, verdrong haar eigen gedachten op die manier. ‘Bedankt… voor alles.’ Ze hoorde zelf hoe twijfelachtig haar zin klonk en beet op haar lip. Kon dat niet iets meer overtuigender? Dadelijk dacht hij dat ze het dwangmatig zei of zo, wat niet echt zo was. ‘Ik bedoel.. dat je me geholpen hebt. Ik denk dat er weinig zijn zoals jij.’ Ze voelde haar blosjes weer opspelen, maar ze had het in elk geval al iets overtuigender gezegd. En als dat ook zou overkomen bij hem, een oprecht compliment, dan was het allemaal goed.

- En dan zit ik hier: maak je post niet te lang, maak je post niet te lang,... Sowry xD

Miles keek op naar de lucht en vloekte toen de wolken boven hun al met dreigende houding hingen. Zijn ogen schoten naar de verte, het schoolgebouw was te ver om te lopen. Miles stopte ineens met lopen en legde zijn armen om Avalanche. ‘Sluit je ogen en tel tot tien…’ sprak hij in een fluistering. Bij de vijfde tel schoten de vlammen om hun heen, ze waren niet heet maar vormde wel een warme gloed om de twee. Een warme gloed die overging in de warmte die in de bibliotheek heerste. Miles liet Avalanche toen langzaam weer los en pakte haar pols terwijl hij haar langzaam mee nam naar de bankjes die in een groepje bij elkaar stonden. Ze werden overdag gebruikt door mensen om er rustig een boek op te lezen of door groepjes studenten die samen overlegde over wat ze gingen doen die avond. Zwijgzaam keek Miles de bibliotheek door, het was stil en warm tegelijk. De open haard naast Avalanche gaf de banken een warme sfeer. Hij glimlachte kalm en keek haar aan en stelde de vraag of ze wat te drinken wilde. Zijn ogen gingen naar haar toen ze zachtjes haar woorden sprak en hem een zwak glimlachje gunde. ‘Een thee voor de dame…’ sprak hij alsof een ober het zo zou brengen. Hij grinnikte en knipoogde. ‘Ik zal het regelen..’ sprak hij met een kalme stem. Hij liep naar de koffiezetapparaat achter de balie en liep er zonder pardon achter. Hij zette de waterkoker aan en keek over zijn schouder terwijl hij haar benen ineens zag kruisen. Hij besefte zich ergens donders goed waar ze mee kampte op het moment. Zwijgzaam keek hij naar de balie en zag er een wit vel liggen met een pen. Zijn vingers grepen de pen en met een blauwe strepen tekende hij een standaard broek en liet hem naar voren komen. Hij trok hem los van het papier en voor hij het wist had hij een normale spijkerbroek in zijn handen. Hij tekende op het etiketje een S wat voor de maat small stond. Ze was niet bepaald groot en vermoedelijk had ze niet een van de grootste maten. Hij glimlachte en vouwde de broek op alsof hij het uit het niets had weten te regelen en liep met de kop warme water en een drietal smaken thee naar haar toe. Hij zette het voor haar neer en wierp de broek, die de maat automatisch had aangenomen naast haar op de bank en knipoogde. ‘Het moet vast koud zijn…’ sprak hij met een plagende stem draaide zich om, zodat hij voor zichzelf een koffie kon halen. Hij glimlachte en pakte het kopje vast terwijl hij rustig plaats nam naast haar op de bank. Hij keek opzij toen ze onverwacht een vraag stelde. ‘Zo af en toe als het me uitkomt..’ sprak hij kalm en keek rustig naar haar. Hij glimlachte en nam een slok van zijn koffie. Ineens kwam er een bedankje vanuit haar kant. Hij keek opzij terwijl hij ineens in de lach schoot. Hij legde zijn hand op de kruin van haar hoofd. ‘Geen dank, Ava…’ sprak hij kalm en grinnikte. ‘Ik denk alleen dat je veel beter dan mij kan treffen..’ sprak hij met een kalme toon en nam nog een slok van zijn koffie.

[ maak hem maar zo lang jij wilt. Ik probeer hem ook langer te maken T^T en sorry voor de laatheid.]

Avalanche beet op haar onderlip toen ze het knipoogje zag dat Miles naar haar zond. Ze had hem vandaag nogal veel zien knipogen naar haar en begon te vermoeden dat dit gewoon zijn manier van handelen was. Misschien vond hij het heel normaal om bij elke uitspraak van hem te knipogen, maar voor haar was het zeer zeker nieuw. Haar vader deed het alleen maar naar haar als hij iets van plan was of als hij haar broer plaagde, ten teken dat het maar een grapje was en ze het niet te serieus moest opvatten. Oudere mannen knipoogden soms ook naar haar als ze ze tegenkwam op straat na het boodschappen doen. Het was meestal gewoon een teken van vriendelijkheid, een teken van vrede. Maar bij Miles voelde zo'n knipoog helemaal anders aan. Niet negatief.. Ze wist niet hoe het aanvoelde. Ze kreeg het er warm en koud van tegelijkertijd. Het was een raar gevoel, het viel nauwelijks uit te leggen. Ook nu deed hij dat knipoogje weer en om niet te veel van haar gedachten te laten blijken, wendde Avalanche haar gezicht snel van hem af. Ze schrok van een plof en keek opzij. Ze zag een broek naast zich liggen, eentje met smalle pijpen en het maatje 'S'. Ze richtte haar blik weer op Miles, wachtend op uitleg. Zijn plagende ondertoon liet haar opnieuw blozen en gauw griste ze de broek. Zodra hij zich omgedraaid had om koffie te halen, wurmde ze zichzelf in de broek. De broek paste precies goed en Avalanche verwonderde zich, zoals de zoveelste keer vandaag, weer over Miles. De smalle pijpen zaten haar als gegoten. Haar nachtjapon vormde een soort jurkje met de broek als legging en al iets meer op haar gemak nestelde Avalanche zich in de zetel. Ze nipte zachtjes aan de thee, maar moest vervolgens moeite doen om het niet allemaal uit te spuwen toen ze iets op haar hoofd voelde. Geschrokken keek ze opzij, maar opluchting ging door haar heen toen ze merkte dat het de hand van Miles was. Ze blies voorzichtig in haar thee en keek naar hem. Voor hem waren deze aanrakingen vast heel normaal, maakte hij ze dagelijks misschien wel mee, maar voor haar was dit iets nieuws, iets heel aparts. Ze kon het gevoel dat ze kreeg als haar broer of vader haar aanraakte nauwelijks vergelijken met het gevoel dat ze kreeg als Miles haar aanraakte en dat verontruste haar ergens wel.

Zijn woorden deden haar opschrikken en verbaasd keek Avalanche hem aan. Ze beet op haar onderlip. Wat moest ze hier nu weer op zeggen? Gaan aandringen en zeggen dat hij ongelijk had? Dat zou misschien wel het meest voor de hand liggende zijn, maar ze wist niet zeker of dat wel iets voor haar was. Ze haalde haar schouders op en antwoordde laconiek: 'Dat zie ik dan wel weer.' Ze voelde haar kaken weer rood worden om dit antwoord en hoopte dat ze hem nu niet van zich afgestoten had. Ze schrok van een hard geluid tegen de raam en keek opzij. Het was vast iets wat tegen de raam gevlogen was. Het zou vast hard waaien en onweren buiten. Ze keek even naar Miles, waarna ze haar blik een beetje liet zakken naar zijn borstkas. Daar had ze daarstraks tegen gelegen, al was het maar voor heel even geweest. Het was aangenaam geweest en een gevoel van veiligheid had haar overspoeld. Ze schudde haar hoofd. Ze moest nu niet aan onzinnige dingen gaan denken. Ze richtte haar blik weer terug naar zijn ogen. Ze trok haar benen op, zorgde dat ze hem niet raakte en begon daarna te knikken met haar hoofd. De slaap begon haar een beetje te pakken te nemen. Ze deed haar best om haar ogen open te houden, maar voor ze het wist sloot ze haar ogen en zakte vervolgens opzij, tegen Miles aan. De warmte nam ze met open armen - figuurlijk - in ontvangst en ze nestelde zich meer tegen het warme ding aan. Avalanche zakte weg in een diepe slaap en zakte vervolgens nog meer tegen Miles aan, haar hoofd rustend van zijn borstkas naar zijn schoot toe, zelf niet in de gaten hebbend wat ze deed.

- Raar einde, maar ik wist even niks meer xD Sorry voor de laatheid! :O

Miles was zichzelf niet, voelde hij zelf. Sinds hij die keuze had gemaakt om haar weg te halen van de monsters was hij veel te veel aan het knipogen en was hij veel te dicht bij Avalanche. En ergens vocht hij er niet meer tegen, het zei zo en hoe koppig hij vaak was en hoe vervelend hij kon zijn deed er nu niet toe. Hij besloot echter om de knipogen voor nu in te houden. Hij gooide de broek naast Avalanche op de bank en draaide zich om. Ze wist niet hoe snel ze de broek moest aantrekken en Miles wist dat hij het goed had gedaan. Ze zat waarschijnlijk in haar nachtjapon en had niet veel meer dan dat aan. Op zo’n moment voelde een broek heerlijk als je bij een onbekende jongen was die je nog maar net kende. Tenminste dat vermoedde had Miles als hij op Avalanche haar reacties afging. Ze was schuchter, verlegen en misschien ook ergens preuts. Nou moest Miles bekennen dat hij ook nog nooit intiem was geweest in zijn leven en het ook allemaal op gevoel zou moeten doen, maar toch voor meisjes bleef dat anders en niet op een negatieve manier. En zoals Miles dat nu deed, de handelingen waren allemaal op zijn gevoel afgaand. Niet omdat hij ze altijd deed, hij deed het puur op…instinct. Miles keek haar aan toen ze lachoniek reageerde en zelf deed hij grinniken. ‘Koppig…’ mompelde hij plagend. Ze trok haar benen op en leek te knikkenbollen. Ze was moe, bleek maar weer. Miles sloot zijn ogen even en hij verbaasd keek hij op toen hij iets tegen zijn borstkas voelde. Ze was in slaap gevallen? Hij had een kleine blos en glimlachte. Hij legde zijn arm om haar schouder om haar makkelijk te laten liggen en liet zijn hand op de rugleuning van de sofa rusten. Hij sloot zijn ogen kort maar voldoende om zelf ook in slaap te vallen. Miles viel net als Avalanche in een diepe slaap.
“Ahum!” kwam een luide stem ineens. Miles opende zijn ogen in een ruk open en keken recht naar de bibliothecaris zijn ogen keken opzij naar Avalanche. ‘Je sluit hier vaker binnen en ditmaal met een meisje?’ sprak ze op strenge vragende toon. Miles trok zijn arm van Avalanche af en legde haar rustig neer omdat ze nog sliep. Hij hield zijn armen kort de lucht in. ‘Er is niets gebeurd!..’ sprak hij oprecht. ‘Jaja, dat zal wel.’ Sprak de vrouw streng. ‘Ze was bang voor het onweer en ik bracht haar hier heen omdat het geluid gedempt was en heb haar wat kalmte gegeven met een glas thee..’ sprak hij vluchtig. ‘Vooruit, voor deze keer ga je vrijuit, kerel.’ Sprak de vrouw terwijl ze het boek dat ze vast had met de rug zacht op zijn hoofd tikte. Miles keek naar Avalanche die nog sliep en hij glimlachte. Hij tilde haar op en begon te lopen naar de slaapzaal. Het was weekend en vroeg en iedereen was aan het uitslapen, dus niemand zou ze zo treffen. Hij keek even haar aan en glimlachte. Ze was best schattig als ze zo sliep. Beseffend wat hij zojuist dacht keek hij weer voor zich met een kleine blos, hopend dat ze niet halverwege wakker werd.

De donder, Miles, de bibliotheek.. alles verdween naar de achtergrond. In plaats daarvan werd het stil. Heel stil. Ze zakte weg in een diepe slaap, een nachtmerrie. Want Avalanche kreeg, sinds het overlijden van haar moeder, alleen maar nachtmerries. En dat waren veel nachtmerries, als je het zo bedacht. En soms werd ze schreeuwend wakker, roepend dat haar moeder moest stoppen met het nemen van drugs. Maar het had geen zin. De vrouw had te veel genomen, was te verslaafd aan het spul geweest. Ze had haar kinderen en haar man verwaarloosd, koos voor de drugs. Daarna ging ze dood. En ze liet haar kinderen en haar man radeloos achter. De een werd er juist feller door, de ander verlegen en schuchter. De schuchtere liep met het probleem rond en droomde er ook over. En dat was zij dus. Ook nu was Avalanche aan het woelen en woorden gingen over haar lippen, voornamelijk gaand over haar moeder. De nachtmerrie liep tot zijn einde en opeens voelde ze dat ze op en neer bewoog, alsof iemand haar droeg. Haar krijsende moeder, schreeuwend dat de drugs haar te veel werden, verdween wat meer naar de achtergrond. Hierdoor had Avalanche de mogelijkheid om zich op het gebied van slapen en ontwaken te begeven. Een klein schokje liet haar het laatste kiezen en haar bruine ogen gingen wijd open. Met een lichte blos keek ze naar Miles. Hij droeg haar. En hij was met haar aan het lopen. Hij had haar zo te zien nog niet opgemerkt. Avalanche sloot haar ogen weer even, maar opende ze gelijk toen het bebloed gezicht van haar moeder in haar gedachten opdoemde. Avalanche schudde voorzichtig haar hoofd. Niet aan denken nu. Niet aan denken hoe haar moeder zich te veel had ingespoten en tegen de rand van een kast gevallen was vlak voor haar dood. Was die klap trouwens de oorzaak geweest van haar snelle dood, of het slechte spul die ze haar gegeven hadden? Het denken maakte haar misselijk en voor ze zichzelf kon tegenhouden, maakte ze een bang, piepend geluidje. Beschaamd wendde ze haar gezicht meteen af van Miles' kin, waar ze naar had gekeken om al wat rustiger te worden. 'Waar gaan we naartoe?' vroeg ze zachtjes. Ze wist niet eens hoe laat het was. Haar vraag werd beantwoord toen het bekende slaapvertrek opdoemde. Was het de hare of die van hem? Ze wist het niet.

Voorzichtig maakte Avalanche zich los uit Miles' armen. Ze kwam met haar beide voeten weer terug op de grond. Ze glimlachte dankbaar naar Miles. 'Sorry dat ik in slaap ben gevallen. Ik denk dat heel de avond nogal impact op me had,' zei ze verontschuldigend. Ze voelde zich raar. Ze had tegen hem meer woorden gezegd dan ze in één dag in een hele les tegen de Master zou doen. Ze wendde haar hoofd verlegen af en opende zomaar een deur, om in elk geval van het verlegen gevoel verlost te zijn. De geur van deodorant en zweet overheerste de slaapzaal, waaruit Avalanche kon opmaken dat ze op die van Miles aangekomen waren. Haar blik gleed over de bedden. Ze liep een beetje terug naar Miles en ging achter zijn schouder staan. Ze vond het maar eng hier. Ze vond eigenlijk alle onbekende omgevingen eng. 'Waar slaap jij?' vroeg ze, om zich toch maar een houding te geven. Ze had niet goed gekeken of er nog anderen sliepen en ze wilde het risico niet nemen dat er iemand wakker zou worden dankzij haar. En dan zou diegene zeker boos op haar worden. Nee, daar had ze geen zin in, dat vond ze maar eng. Ze schrok van een snurkgeluid vlak naast haar en maakte een rare beweging opzij, waardoor ze vervolgens weer heel klungelig over iets struikelde en richting de grond viel.

Miles keek naar de vrouw die heel dit zaakje aan het openen was. Hij trok zijn arm van haar af uit instinct en keek even van Avalanche die nog lag te slapen. Hij wist zich er maar net onderuit te lullen. Normaliter was hij altijd al snel weer weg en had hij het netjes opgeruimd. Ditmaal was hij toch op heterdaad betrapt. Echter was hij ditmaal niet alleen en dat hielp hem uit de brand. Miles ruimde de kopjes op en veegde de tafel schoon en tilde rustig Avalanche op terwijl hij haar droeg begon hij richting de slaapzaal te lopen. Hij zei geen woord op het moment dat hij haar geluiden hoorde maken die hem vertelde dat ze geen fijne droom had hield hij haar wat dichter tegen zich aan. ‘Het is in orde.’ Fluisterde zijn stem met een kalme toon. Ze leken te werken want ze leek wat rustiger. Hij had dus nog niet door dat ze wakker was. Miles voelde hoe ze haar hoofd schudde en keek even naar haar terwijl hij merkte dat ze wakker was. Hij zweeg even en kreeg een klein glimlachje. Miles hoorde haar vraag en keek even beduusd op. Hij wist eigenlijk niet precies waar hij op af was gegaan. Het was in ieder geval de etage van de vuurmagiërs, dat was zeker. Hij besefte zich nu pas dat hij bij de vertrekken van de mannen stond. In zijn beschermende houding was hij vergeten op te letten waar hij naar toe was gegaan en op automatische piloot ging hij naar de kamers van de kerels. Miles stopte en liet haar rustig los toen ze op beide voeten wilde staan. Ze verontschuldigde zich voor het feit dat ze in slaap was gedommeld. ‘Het is in orde.’ Sprak zijn stem kalm tegen haar. Miles keek even rond en zag dat in de gang een paar deuren open stonden. Ze waren weer eens te lui geweest de deur te sluiten. Mannen waren soms net varkens in zijn opinie. Hij wees naar een dichte kamer. ‘Ik slaap daarzo..’ sprak hij kalm. Ineens snurkte iemand in de kamer naast hun en de deur stond verassend genoeg open. Hij keek even droog opzij en Avalanche schrok waardoor ze klungelig opzij viel. Miles schrok er van en automatisch ving hij haar half op. Terwijl hij half bleef staan. Hij hielp haar overeind en grinnikte. ‘Wees niet bang op de mannenslaapzaal.’ Sprak hij kalmpjes. ‘Het zijn allemaal simpele wezens en ze slapen op zaterdagen altijd veel te lang uit.’ Sprak hij grinnikend en woelde even door haar haren zodat ze zich wat kon ontspannen. Hij liep rustig verder naar zijn kamer en haalde zijn neus even op voor de lucht van deodorant en zweet die in de gang hing. Hij schaamde zich zowat voor zijn geslacht. Miles liep naar zijn kamer en maakte het handvat open. In zijn kamer stonden twee bedden aan weerszijde gezet. Het was voor een kamergenoot die Miles momenteel nog niet had. De raam stond best wijd open waardoor de wind door de kamer blies en het goed ventileerde. Verassend genoeg rook het hier niet zo sterk naar zweet en deodorant maar had het een heerlijk geurtje dat iets weg had van lavendel. Op een vierkantige tafel waar ongetwijfeld aan gestudeerd werd, want er lagen twee boeken open met een schrift vol aantekeningen, stond een potje met geurstokjes en in het transparante potje zat een helder paarse vloeistof. Miles liep naar het raam en klikte het dicht waardoor het niet meer zo koud zou zijn en liep naar de tafel. ‘Excuses, ik was vergeten mijn materiaal op te ruimen.’ Sprak hij kalm en klapte de boeken dicht en zette ze weer op de plank boven de tafel waarop meerdere studieboeken lagen. Miles was in feite zeer geordend. In de transparante kledingkast waren de kleding strak en netjes opgevouwen. En het oogde praktisch netjes. Boven op deze kledingkast lag een zakelijk koffertje waar uit de rand een wit puntje van papier stak. Miles checkte of het er nog lag met zijn ogen even naar boven gericht. Zwijgzaam liep hij naar een van de standaarden en draaide aan een knopje. Een klein vlammetje groeide wat op het moment dat hij verder draaide. Het gaf een gedimd maar sfeervol licht voor de nog donkere ochtend die op het moment gaande was. ‘Nu je er toch bent, kun je minstens zien waar ik overnacht.’ Sprak hij met een vriendelijke stem tegen Avalanche. Het was misschien niet zo rommelig als de doorgaande mannelijke studentenkamer. Maar het was tenminste geen stinkende stal waar Miles niet tegen kon.

Avalanche wachtte op de harde klap die komen ging, maar die bleef uit. Verbaasd zijnd deed ze haar ogen open. Miles had haar gered. Alweer. Met een lichte blos op haar wangen keek ze hem aan. Ze hoorde zijn opmerking en werd mogelijk nog roder. Ze wist dat ze een angsthaas was. Zou hij dat ook al gemerkt hebben? Ze wist niet waarom ze zo snel bang werd. Voordat haar moeder stierf was ze nog redelijk stoer te noemen, maar sinds dat haar moeder dood was, was zij een bang kasplantje geworden. Bij de gedachten aan haar moeder moest ze opnieuw moeite doen om niet terug in huilen uit te barsten en beduusd volgde ze Miles mee. Ze keek op toen ze zijn kamer binnenkwam en verwachtte het ergste. Echter bleef een stinkende geur van zweet en deodorant uit. In plaats daarvan rook ze een andere geur, best lekker. Ze wist de naam even niet meer, maar als iemand het haar zou zeggen, zou ze vast wel herinneringen kunnen oppikken. Ze liet haar blik door zijn kamer glijden die, in tegenstelling tot de anderen hier op deze etage, netjes oogde. De geur van zweet verdween uit haar neus en Avalache liep iets dichter naar de plek waar de geur vandaan kwam toe. Lavendel schoot haar opeens te binnen. Tranen schoten in haar ogen. Ze was het vergeten geweest. Ze was die bekende geur vergeten die haar moeder altijd om zich heen had, voordat ze een actief drugsgebruikster werd. Avalanche voelde zich misselijk worden en ze wendde haar hoofd van de lavendel af, maar de geur had zich overal in de kamer genesteld, alsof het haar wilde treiteren. Miles' stem bracht haar uit de verwarrende gedachten. 'Oh, maakt niet uit hoor,' merkte ze luchtig op. 'Mijn kamer was vroeger altijd een ravage.' En dat was echt waar. Voordat haar moeder drugs ging gebruiken, ruimde Avalanche haar kamer nooit op. Pas toen ze merkte dat haar moeder soms geld bij haar pikte om haar spul te betalen, begon ze wat actiever te zijn en haar kamer goed op te ruimen. Ze verstopte het geld dan op de meest onmogelijke plekjes, waar haar moeder nooit aan kon denken. Maar toch, telkens als ze thuiskwam, was het weer weg. En heel haar kamer was toen overhoop gehaald. Want haar moeder was wanhopig, zo wanhopig, naar een klein snufje cocaïne, een kleine spuit in haar ader...

Avalanche schudde haar hoofd. Ze moest stoppen met deze onzin. Niet meer aan denken gewoon. Opnieuw was het Miles die haar van haar gedachten afleidde. 'Je kamer oogt ordelijk,' zei ze tegen hem, waarna ze nog eens haar blik liet rond glijden. Ze had ergens ook niet echt verwacht van Miles dat zijn kamer rommelig zou zijn. Ze wilde echter niet weten wat de jongens hiernaast allemaal op hun kamers deden, het rook er dan ook zo smerig. Avalanche rilde bij de gedachten. Ze schrok toen ze verderop een luide bonk hoorde, ten teken dat iemand iets tegen de muur gegooid had. Blijkbaar sliepen niet alle mensen op zaterdagen uit. Nog een bonk volgde, een beetje gevloek en daarna was het stil. Ze draaide haar hoofd naar Miles. 'Is dat altijd zo?' vroeg ze zachtjes, alsof diegene van een paar deuren verderop haar zou kunnen horen, uit zijn kamer zou stormen en haar tegen de grond zou meppen als hij verstond wat ze zei. Voorzichtig liep ze naar het lege, onbeslapen bed toe en ging zitten. Het bed kraakte heel lichtjes onder haar gewicht, ten teken dat het al een best oud bed was. Toen ze dacht dat Miles even niet keek, boog ze voorover en rook aan het kussen. Een bekende geur kwam haar tegemoet. Ze was op het bed van Miles gaan zitten. Snel trok ze zich terug en keek, met een zichtbaar blosje op haar wangen, rond. 'Je hebt geluk dat je alleen slaapt,' merkte ze op. 'Ik slaap met best veel meiden op één kamer.' Dat laatste zei ze zachtjes. 'Een kamer voor mij alleen zou handiger zijn. Helaas heb ik daar niets over te beslissen.' Ze schrok toen ze merkte dat ze veel woorden zei. En niet alleen dat, ze uitte haar gevoel ook een klein beetje naar hem. Ze had alvast twee overwinningen gehad vandaag: veel woorden spreken en haar gevoel uiten. Ze wist niet hoe hij het voor elkaar kreeg, maar bij Miles voelde ze zich zo op haar gemak, zo... beschermd. Zo veilig. Ze schrok van haar eigen gedachten en wendde haar blik nu zo rood als een tomaat af, kijkend naar het raam. Ze had zin om haar hoofd achter haar vuistjes te verstoppen en verlegen te worden, maar dan zou Miles haar misschien raar vinden. En dus wachtte ze maar zwijgzaam af wat hij te zeggen had op haar - zo leek het toch voor haar - arsenaal aan woorden.

Miles ving haar zonder moeite op en zette haar netjes weer overeind zoals iedere kerel dat zou hebben gedaan die een beetje manieren had. Miles zweeg en negeerde het blosje op haar wangen, wat hij vanaf nu maar voor lief nam. Ze was gewoon snel verlegen en hij kon niet begrijpen dat ze hier al knalrode wangen van kreeg. Misschien wel een beetje, je wordt niet iedere dag gered van een stel bloeddorstige monsters op het moment dat je een nachtelijke wandeling gaat maken. Miles liep de frisse kamer binnen en hij trok zijn dikkere vest uit en wierp hem over de stoel die er stond. Miles keek even rond of alles er nog stond en glimlachte toen zijn blik naar Avalanche keek. Haar moeilijke blik was gericht op de naar lavendel geurende stokjes en ze leek in tranen uit te barsten. Zijn mond vormde een neutrale emotie en hij liep naar haar toen en omhelsde haar zonder een woord te zeggen. ‘Sluit je ogen en knijp je neus even dicht…’ sprak hij met een warme stem. Miles richtte zijn blik op het bakje en knipte in zijn vingers. Het werd niet meer paars maar kreeg een knalrode kleur. Alsof er een rode gloed door de kamer schoot ging het raam open en blies de wind eenmaal krachtig er doorheen. Miles liet haar toen zachtjes los en schoof de raam weer rustig dicht. De lavendel die zojuist nog door de kamer heen was verspreid had plaats gemaakt voor een bosachtige geur en voor de kenners was het een geur dat sterk te vergelijken was met dat van een aardbei. Miles ordende de gordijnen en keek opzij naar Avalanche. Hij zag dat ze was gaan zitten en hij keek even op toen ineens een luide bonk tegen de muur kwam. Miles zuchtte even en rolde met zijn ogen en weer een gebonk kwam gevolgd door gevloek. Hij grinnikte. ‘Ja je bal stuiterde weer eens tussen je benen?’ mompelde hij zachtjes en keek op toen Avalanche ineens een vraag stelde. Zijn ogen gingen naar haar en hij grinnikte. ‘Ja hoor.’ Sprak hij met een kalme stem en liep naar de muur terwijl hij even paar keer hard er tegen aan sloeg. ‘KAN DAT STOPPEN?! ER ZIJN HIER MENSEN DIE WILLEN LEREN, IDIOOT’ sprak hij met een luide stem terug. ‘Oh ja! Hier komen dan!’ sprak de stem gesmoord terug. ‘OP DE GANG, JIJ EN IK.’ Sprak Miles met een wat luidere stem terug. Je hoorde een deur open gaan op de gang en niet veel later gebonk op de deur dat aanduidde dat de persoon niet al te blij was. Alsof Miles dit al vaker had gedaan keek hij even met een grijns naar Avalanche. Hij opende rustig de deur en een persoon stond met armen over elkaar naar hem te kijken met een blik die woedend nog zacht uitdrukte. ‘Mjaaa?’ sprak Miles poeslief. ‘Wilde je vechten?’ sprak de persoon met een stoere stem. Miles liet de deur wat weider opengaan en zijn houding werd gelijk stevig vanuit de grond kwamen roze vlammen die langs Miles omhoog sloegen. ‘Denk je echt dat je dat wilt?’ sprak hij met vermakelijke toon in zijn stem.. Gelijk zag je de herkenning van de roze vlammen in het gezicht van de leeftijdsgenoot en hij zette een stap naar achteren. ‘B-bij nader inzien..’ sprak hij met een lichte stotterig en liep gelijk weg. Miles deed de deur dicht alsof het hele gebeuren zojuist niet gebeurd is. Hij klopte zijn handen af en bedacht zich waar ze waren gebleven. Hij glimlachte met een kalme blik naar Avalanche. ‘Let maar niet op de jongens, ze zijn soms wat luidruchtig maar ze zijn verder best lief.’ Sprak hij kalm en grinnikte. Niet dat hij zo poeslief was, maar hij had een bepaalde reputatie op deze etage bij de jongens. Miles keek naar Avalanche toen ze sprak over een kamer dat er meiden vrij luidruchtig waren. Hij had begrepen dat sommige kamers inderdaad op de meidenkamer wat meer meiden huisde omdat er meer vuurmagiërs van Razen vrouwelijk waren. Miles keek even naar het lege bed naast hem. ‘Misschien niet…’ sprak hij nadenkend en keek even naar Avalanche met bedenkelijke blik. ‘Als je wilt…’ sprak hij kalm. ‘Mijn kamer is soms best….eenzaam.’ sprak hij kalm met een zachte stem. ‘Als je wilt mag je het lege bed hiernaast gebruiken.’ Sprak hij met een zachte stem. ‘Mochten de meiden teveel geluid produceren en je wilt slapen, is dit bed ook nog eens nuttig.’ Sprak hij met een vriendelijke stem tegen haar. ‘Ik heb nog een tweede kast die ik voor je leeg kan maken.’ Sprak hij kalm. Hij wist dat de regels zeiden dat het verboden was dat meisjes op de kamers van jongens sliepen, maar wat niet weet wat niet deert. En hij zou het voor Avalanche opnemen en de straf netjes ondergaan voor haar. Savador zou zijn tengels van haar afhouden als hij er achter zou komen.

Alles gebeurde in een razendsnel tempo. Eerst wilde Miles dat ze haar neus dichtkneep, dus deed ze dat. Ze deed haar hand pas weer weg toen ze daar bevoegd voor was en een heerlijke geur, wat sterk leek op een aardbeiengeur, drong haar neus binnen. Ze was verbaasd over het feit dat hij zo goed wist wat haar favoriete geur was en ze voelde haar wangen rood worden. Had Miles een geheime gave of was hij gewoon goed in gokken? Ze vermoedde het laatste, ook al leek het haar nogal onwaarschijnlijk dat hij een geur kon uitkiezen uit duizenden die dan ook nog haar favoriet was. Want ondanks de lavendel vond ze deze ongelooflijk lekker ruiken. Maar ja, ze hield dan ook van aardbeien. Het volgende moment slaakte ze een kreet omdat Miles en de luidruchtige jongen van daarnet tegen elkaar begonnen te roepen. Ze kruiste haar benen op het bed en leunde tegen de muur, waarna ze als een opgejaagd dier zo gauw mogelijk naar achter leunde. De muur drukte in haar rug en Avalanche voelde zich net opgejaagd wild dat geen kant meer op kon. Toch zorgde de blik van Miles er voor dat ze zich op haar gemak voelde en het angstige gevoel ebde voor heel even weg, maar kwam alweer snel opzetten toen ze een klopje hoorde op de deur dat aantoonde dat de jongen meende wat hij had geroepen. Ze beet op haar onderlip toen Miles de deur opende en keek al even verbaasd naar de jongen toen deze zijn blik op haar richtte. Zijn blik bleef echter maar een paar seconden op haar hangen, want hij sprak algauw weer tegen Miles. Ze slaakte een nieuwe kreet toen er roze vlammen opdoken aan weerszijden van Miles en bang schermde ze haar hoofd af, ook al wist ze ergens wel dat Miles het niet op haar had gericht, maar op de jongen. Ze hield gewoon niet zoveel van vechten en werd benauwd van mensen die tegen elkaar riepen. Het liefst wilde ze nu ergens veilig zijn. Ze keek toch angstig verder naar wat er gebeurde. Ze haalde opgelucht adem toen de jongen weggejaagd werd en zuchtend liet ze zich weer voluit zakken op het bed, waarna ze verbaasd opkeek toen Miles kalm sprak, alsof er daarnet niks gebeurd was. Toen kwam er eerst een serie van woorden, maar daarna een voorstel uit Miles' mond, dat haar wangen rood gelijk tomaten liet kleuren.

Even voelde ze zichzelf warm worden, maar daarna namen angstige vragen haar gedachten over, terroriseerden de boel, leek het wel. Want was het wel legaal wat ze dan deden? Was het niet tegen de regels om meisjes op de jongensslaapzaal te laten verblijven? Ze keek hem aan. Het was weliswaar veel beter dan de meisjeszaal waar ze nu sliep. Ze voelde zich meer geaccepteerd hier, door Miles. Die meiden waren alleen maar lastig en wilden waarschijnlijk ook niks van haar weten. Toch voelde ze zichzelf er niet goed over. 'Mag dat wel?' vroeg ze zachtjes. 'Wat als het niet mag en ze komen erachter? Wat als ik straf krijg?' Bij die woorden begon ze al te bibberen en ze sloeg haar armen om zich heen, deels om het bibberen te stoppen, deels om een gevoel van veiligheid bij zichzelf op te wekken. Ze keek om zich heen. Het was hier eigenlijk nog best rustig. Ze zou hier veel beter en geruster kunnen slapen dan op de meisjeszaal. Haar ogen gleden naar de tweede kast. Dat was goed genoeg ruimte om haar kleren te laten slingeren. Ze keek op naar Miles. 'Ik vind het wel een fijn aanbod,' begon ze, waarna ze opstond en haar handen over het zachte eikenhout van de kast liet glijden, 'maar ik ben veel te bang dat ik straf krijg.' Ze keek hem aan en even vonden haar chocoladebruine ogen zijn vuurrode ogen. Een lichte afwezige glimlach speelde er rond haar lippen. 'Het is beter dan blijven liggen op mijn slaapzaal,' zei ze zachtjes. Ze hoorde geen geluid meer in de kamer naast zich en vermoedde dat de jongen Miles' bedreiging serieus had genomen. Waarom zou ze het niet doen? Ze voelde zich op haar gemak bij Miles, meer dan bij die meisjes. En ze voelde zich op de een of andere manier ook wel veilig bij hem. Ze bloosde en keek zijn kant op. 'Ik wil het wel, maar hoe haal ik mijn spullen ongezien naar hier?' Haar stem was, na haar toestemming, veel zachter geworden, alsof ze nu met heel grote onzekerheden kampte. Ze richtte haar blik nog heel even op hem en besloot toen om te gaan zitten, omdat staan haar niet goed af ging.

Miles had de geur goed gegokt. Hij had het geraden aan haar karaktereigenschappen. Het was een geur die zoet rook, net zo zoet als dat Avalanche was. Daarbij was het niet een ongewone smaak en vaak populair en daarom had Miles bewust deze gekozen. Het was niet meer dan een lucky guess dat het haar favoriet daadwerkelijk ook was. Hij hoorde haar kreet op het moment dat hij terug riep naar de jongen. Hij grijnsde enkel als teken dat hij dit vaker had gedaan. Hij had het ook vaker gedaan, het kwam wel wat meer voor dat de kerels dachten dat ze alles waren. Miles opende de deur en sprak alsof hij een gast ontving. Hij zag even een minachtende blik over hem heen glijden en keek even serieus met een blik die zei dat hij beter van haar af blijf. De blik kwam over want de kerel keek snel een andere richting in en maakte zijn loze opmerkingen krachtiger dan hij leek. Miles liet de vlammen opkomen die langs hem heen sloegen en hij keek even met krachtige blik terug. Hij hoefde niets te zeggen of de man was al weer weg. Hij sloot de deur en liep toen naar Avalanche om haar even aan te kijken met een glimlach op zijn gezicht. Ze leek opgelucht en hij grinnikte even. Hij maakte op dat moment zijn voorstel. Ze leek wat angstig er tegenover en hij grinnikte even. ‘Geen zorgen, je zit met een eerste klas smokkelaar aan tafel.’ Sprak hij met een knipoog. ‘Nooit afgevraagd waarom ik hier geen koffer heb staan?’ sprak hij kalm en grinnikte. Hij liep naar de kast en opende het bovenste vakje en haalde er een rol uit. Hij rolde het uiteen en pakte een stapel kleding. Hij legde het er boven op en maakte een zegel terwijl hij een spreuk mompelde. De kelding verdween in het papier en kwam als getekende versie er op. ‘Ik kan dingen verkleinen en daardoor makkelijker meenemen in mijn zak.’ Sprak hij kalm. ‘Niemand zal het merken en als het schoolhoofd er achter komt dan neem ik jou straf op me…’ sprak hij kalm en knipoogde. Hij woelde even door haar haren. ‘Dus alleen als jij je er goed bij voelt.’ Sprak hij grinnikend en glimlachte. Hij keek even op de klok. ‘Oh godjes.’ Sprak hij ineens. ‘We hebben over een half uur les! Ga snel je tas halen, Avalanche. Dan zorg ik dat ik ook klaar sta.’ Sprak hij kalm en grinnikte. Hij pakte zijn tas al en liep naar de hoofdingang van de etage om samen met haar naar hun gedeelde les te gaan.