Like the naked leads the blind, I know I'm selfish, I'm unkind.
Sucker love I always find someone to bruise and leave behind.

Valentijnsdag… Valentijnsdag, de gruwelijkste dag van het jaar. De dag van het jaar waarin de omgeving haast niet dragelijk was door alle roze wolken, de afzichtelijke versieringen zoals slappe hartjesslingers en roze ballonnen overal, om nog niet te spreken van die mierzoete misselijkmakende lucht van de rode rozen die uitgedeeld werden – en no offense, als Grenaan was hij dol op rozengeur, maar op februari de 14de wou hij er niets van ruiken. Hoe blij studenten werden wanneer ze een roos verpakt in plastic folie wat leek op werk van een 6-jarige ontvingen. Alsof ze een geschenk uit de hemel kregen, alsof de Heilige Graal werd overhandigd. De gilletjes, de rode kleur die ze op hun gezichten kregen wat ze deed lijken op tomaten, de onherroepelijke wil om uit te vinden wie ze een roos had gestuurd. Oh, wat lief toch. Al die romantiek, al die koppeltjes die gevormd werden…

Xavier stak zijn tong uit. Zijn spiegelbeeld deed hetzelfde en keek hem met een ietwat chagrijnige uitdrukking aan. Druppels water gleden van de puntjes van zijn parelwitte haren af. Hij wist dat hij alsnog kon besluiten om niet te gaan, wat hem de toestemming gaf om de rest van zijn avond lezend in bed door te brengen, maar zijn nieuwsgierigheid was groot, ondanks dat hij een hekel had aan Valentijnsdag, mensen, dates en vooral een combinatie van die drie. Misschien was dat waarom de vuurvlieg besloten had hem op te geven. Hij zou zichzelf nooit opgeven voor een evenement als deze en hij kon zich geen andere personen bedenken die de ballen hadden om hem voor iets sulligs als een ‘’Blind Date’’ op te geven, afgezien van Drake. Het was aan zijn blik al duidelijk dat hij een godsgruwelijke hekel had aan alles wat roze en zoet was en dat maakte het maar al te gemakkelijk om met een plan te komen wat hem door een levende hel zou slepen. Het was niet eens zo’n doortrapt plannetje, niks strategie, geen hulpmiddelen nodig. Slechts inkt en een schrijfveer om zijn naam op die lijst te krabbelen. Het was zo… zo geniaal.

Wat was echter zijn reden om toch te gaan? … Hij had er geen. Nieuwsgierigheid was een reden te noemen, maar ergens interesseerde zijn date hem net zo weinig. Hij wou uiteraard weten welke arme ziel er gekoppeld zou worden aan hem, de nachtmerrie van elke Blind Date, maar waarom zou het van belang zijn om te weten wie zijn date was? Wat verdiende hij ermee? Geen liefde, in ieder geval. Leedvermaak, misschien. Hij was een grote voorstander van het lachen in iemands gezicht. Wellicht was zijn date een makkelijk prooitje voor hem, weer iemand die hij kon verwonden en achterlaten. Of zijn date kon ietsje moeilijker te benaderen zijn, wat het spel van insanity nog leuker maakte. Op welke manier dan ook, hij kon behoorlijk wat lol maken. Hij kon de dag van de Liefde compleet verpesten. Oh, daar vond hij een reden om te gaan...

Zijn haar was al droog in de tijd dat hij zichzelf in zijn pak had gehesen. Speciaal gekocht voor evenementen op school, mocht er een tijd zijn dat hij toch besloot om ‘’sociaal’’ te zijn. Het was donkergrijs van kleur en had lichtgrijze verticale dunne strepen. Het pinstripe model. Hij had een nette broek aan, daarboven een wit overhemd, een zandkleurige stropdas met donkerbruine arabische versieringen erop en een jasje erover heen. Hij propte zijn voeten in een stel nette herenstappers die verdacht veel leken op die van Savador en strikte zijn veters. Het pak voelde oncomfortabel, was strakker dan de meeste kleding die hij droeg en hij voelde dat hij maar weinig bewegingsvrijheid had. Niet dat hij veel moest bewegen, het enige wat hij zou doen, zou zitten zijn, maar het voelde gewoon onprettig.
Xavier keek even in de spiegel en haalde zijn handen, die hij in een potje gel had gestoken, door zijn haar. Met zijn vingers kamde hij zijn haar op een nonchalante wijze rechts naar achteren, om een verzorgde uitstraling te hebben. Zo verzorgd was hij stiekem niet in het echt, hij zou met nog geen vinger aan een pot gel zitten – wat ook de reden was dat hij het potje uit iemands toilettas had gejat.
Het aanzicht irriteerde hem echter zo erg dat hij zijn hoofd gelijk weer onder de kraan stak en de gel eruit waste.

Met vochtig haar verliet hij het kasteel en besloot het eindje naar de plaats voor zijn date te lopen. Hij had geen moeite met lange afstanden lopen en zo droogde zijn haar in ieder geval door de wind. Zijn voeten brachten hem over de kiezelpaadjes, de zandwegen, maar zijn gedachten waren totaal niet gefixt op zijn omgeving. Bijna als een soort automatische piloot bracht zijn lichaam hem naar de juiste bestemming, terwijl hij zijn gedachten in de vrije loop liet. Zijn adem kwam in wolkjes van condens uit zijn mond, het was immers nog steeds redelijk koud, de epiloog van de winter. Ergens snapte hij niet dat de date was opgezet in de open lucht, wat als ze nou dood bevroren, tenzij de plaats zelf wat warmte bood door enige warmtebronnen, wat hij toch wel hoopte sinds hij een behoorlijke koukleum was door de veel te hete woestenij waar zijn woonplaats aan grensde. Het duurde niet ontzettend lang voor hij aankwam op de plaats van de date, Kovomaka’s Gardens. Hij was eerder vertrokken zodat hij de afstand kon lopen en alsnog niet te laat zou zijn voor zijn Blind Date. Hij bleek juist de eerste te zijn op de ‘’meeting point’’ die aangegeven was op zijn uitnodiging. Dus hij plofte neer op het bankje, en wachtte. Wachtte op de arme ziel die het een paar uur met hem zou moeten overleven.

COME HERE, DRAKIE~
Also, looks. Without gloves and jacket.

Like the naked leads the blind, I know I'm selfish, I'm unkind.
Sucker love I always find someone to bruise and leave behind.

Wat had je anders verwacht? dacht de witharige bij zichzelf terwijl hij zijn ogen rond liet gaan en elke meter van de tuinen in zich op nam. Op school was er al geen ontsnappen aan al de roze versieringen, de roze en alle zoetsappige dingen die daarbij hoorden, laat staan het park. Hij had kunnen verwachten dat de tuin vol rode rozen en roze bloemen zou staan en hij op een bankje bij een meertje moest zitten waar hij zijn ''lieftallige'' date zou ontmoeten, hoe romantisch.
Desondanks liet hij zijn groene kijkers rusten op de rode rozen. Waar er normaal grasvelden en gekleurde bloemen waren, groeiden nu volle rode rozen, stuk voor stuk in perfectie. Geen dode blaadjes, geen hangende rozen, het was gewoon adembenemend. Hij kon de schoonheid van de rozen wel waarderen, hij was niet voor niets half-Grenaan. Alleen de betekenis van de bloemen mocht van hem weg gehaald worden. Bah.

Xavier keerde zijn ogen weg van de rozen en ging met een hand door zijn inmiddels droge haar. Ergens kreeg hij zin om nu weg te lopen en zijn date achter te laten met niets, zodat hij weer in bed kon kruipen met een boek voor de rest van zijn vrije dag, maar hij kon nu niet echt meer terug. Hij wou heel graag de hele date skippen, maar hij wou ook heel graag de persoon een helse tijd geven en diens valentijnsdag gewoon helemaal ruïneren met zijn vreselijke persoonlijkheid. Hij zou er een hoop vermaak in vinden en dan zou het niet eens zo erg zijn dat hij op een date was gegaan. Dan kon hij nog zeggen dat hij een leuke date had gehad, al wel op zijn eigen manier.
Voetstappen bevestigden het feit dat zijn date eraan kwam. Hij keerde zich niet om, keek ook niet om, maar bleef gewoon zitten en wachtte geduldig af op degene die het een tijdje met hem zou moeten volhouden. Hij wist niet wie hij kon verwachten, het kon één van de suikerprinsessen van school zijn of juist één van de heroïnes. Met beide kon hij prima wat, het was niet ontzettend lastig om meiden gek te maken... Dat was áls hij een meisje kreeg. Als hij een jongen kreeg, dan was hij gewoon gelijk weg.

'Well, hello...' klonk er plots naast hem.
'Godverdomme.' was de fluistering die Xavier's mond verliet toen hij de stem hoorde van de persoon die hem begroette. Gemixte gevoelens speelden op, hij voelde verbazing, irritatie, lichte vermaak, een hele lijst aan emoties. Hij wist niet eens meer hoe hij moest reageren. Hoe groot was de kans dat Drake hem op zou geven voor een blind date... en dan zelf de blind date worden? Niet groot, Xavier had nog een grotere kans op het uitvinden van een tijdmachine. Het toeval was gewoon ongelooflijk, zo bleek maar weer dat karma je altijd wel kwam halen.
Xavier keek om naar Drake die heftig reageerde op het gedoe. Er lag een uitdrukking van pure irritatie op zijn gezicht, al begon zich nu wel een lichte verbeten grijns te vormen. 'Karma's a bitch, right?' zei hij giftig, zo giftig alsof hij Drake met slechts woorden probeerde te vergiftigen. Er lag een randje van vermaak in zijn stem, hoe kon dit hem nou niet vermaken? Drake, de vuurvlieg, wou uiteraard een date met een meid, maar zat nu opgezadeld met hem. Fantastisch. Geniaal.
Hij kreeg een doos vol chocolade in zijn gezicht. Het witte karton knalde tegen zijn neus en voorhoofd en viel open op zijn schoot. De chocolaatjes vlogen uit de doos en belandden verspreid op de grond. Normaal zou het zonde zijn, maar Xavier hield niet eens van chocolade, dus hij kon zich er niet echt teneergeslagen om voelen. 'Wat bedachtzaam toch... Hé, betekent deze hele date dat je binnenkort uit de kast gaat komen, Drakie? Valt ons lieflijke vuurvliegje toch op jongens?' bracht hij spottend uit en stond op van het bankje. Hij ging tegenover Drake staan, zijn uitdrukking uitdagend maar zijn vuisten al gebald, klaar om hem een mep te verkopen. Want ja, die zou hij krijgen. Anders zou Xavier zichzelf niet zijn.

Let the fun begin <3

Drake keek naar Xavier en voelde hoe hij zijn vuist balde, frustration. 'Godverdomme.' hoorde hij de jongen spreken. Drake rolde met zijn ogen.  'Karma's a bitch, right?' Drake keek hem aan met uitdagend zijn wenkbrauw opgetrokken. ''Laat me niet lachen Xavie, hmpfh...'' hij richtte zijn kin in een beweging naar hem, zoals jongens wel vaker deden. Drake besloot het doosje met chocola naar hem toe te gooien, die raakte het gezicht van Xavier waardoor Drake een triomfantelijk lachje slaakte. ''Still a weak boy.'' hij keek Xavier aan en wilde hem maar wat graag laten zien dat hij dus sterker was, wat hij van zichzelf vond dan tenminste. -Capsones boy xD- Hij had van het gevecht genoten en de jongen was sterk, sterk genoeg om Drake aan te kunnen. Natuurlijk zou Drake dat noout toegeven, voor geen goud.  'Wat bedachtzaam toch... Hé, betekent deze hele date dat je binnenkort uit de kast gaat komen, Drakie? Valt ons lieflijke vuurvliegje toch op jongens?' Drake stapte achteruit met grote ogen, zijn lichaam sidderde, no way. Vlammen rezen op in zijn ogen. Hoe durfde dat schepsel, Drake kon het niet uitstaan. Dat mensen homo waren vond hij best, moesten ze zelf weten. Alleen, hij liet zich er niet voor uitmaken, pure haat spoot uit zijn aderen. Zijn tanden knarste. ''I will burn you...'' siste Drake, stapte op Xavier af.. dichterbij hij wilde dat kleine witte schattige hoofdje, ombouwen tot niets meer dan grijs as. ''I will burn... the heart...out of you..'' Hij greep Xavier bij zijn kraag, tilde hem nog net niet van de grond op. Hij had echt een vreselijke hekel aan deze jongen. Hij wilde hem omleggen, maar toch hield iets hem tegen. Hij vocht graag met Xaf als uitdaging, als entertainment want een van de dingen waar Drake een hekel aan had was; verveling. Hij vond Xaf leuk om uit te dagen, te sarren en op te stoken, zodat hij wat te doen had. Daarom zou Drake Xaqvier nooit vermoorden, dan  moest hij een nieuw iemand zoeken. Daarbij, onbewust.. Drake zou iemand die Xavier kwaad zou doen,.. aanvallen en afslachten. Een beetje een claim misschien? Het was bijna een beetje als broers. Altijd ruzie en het nooit ergens over eens, maar als een van hen ruzie had, kwamen ze voor elkaar op. De jongens zou je nooit bij elkaar zien als vrienden, maar ze waren onvoorspelbaarder dan je zou denken. Als je ruzie zou hebben met Xavier, zou je denken; Drake staat aan mijn kant... wrong. Het shirt van Xavier vatte al langzaam vlam. Drake's bijna rode ogen keken in de groene van Xavier, Drake zijn tanden knarste woest. Opeens zag hij over de schouder van Xaf wat beesten nieuwsgierig op hen af vliegen, Drake zijn ogen versmalde, o shit...waren dat cupido's?

No insp, srry >.<''

Ref:

Puur goud, dat was wat deze situatie was. Het zou puur goud als prijs moeten krijgen, want geen enkele andere situatie kon de ongemakkelijkheid, de woede en de vreselijke toeval van deze situatie toppen. Het was lachverwekkend, Xavier kon bijna in lachen uit barsten op het punt. De grijns die op zijn gezicht verscheen was eentje van pure vermaak, hij genóót gewoon van Drake’s ongeluk. Hij had gevraagd om een miserabele date voor Drake te regelen en wat was nou miserabeler dan hem als date hebben? Het was ietwat jammer dat hij nu wel tegenover hem stond en vuur kon je niet met vuur bevechten, dus hij vermoedde dat hij zo een fikse klap kon krijgen voor de geamuseerde grijns op zijn gezicht. Oh well, er was een meer en vuurmagiërs waren niet zó lastig te verdrinken.

Toen Xavier tegenover Drake stond, merkte hij drie dingen. Eén, Drake’s capsones. Het was van zijn gezicht af te lezen hoe hij zich beter dan hem probeerde op te stellen. Twee, hij kon blijkbaar niet tegen zijn belediging, wat precies het effect was wat Xavier wou creëren sinds straight jongens niet graag uitgemaakt werden voor homo, en drie… Drake was lang… ontzettend lang. Hier vervloekte Xavier zichzelf weer voor zijn lengte, want waar Drake’s kin was, eindigde zijn kruin. Hij was letterlijk een kop kleiner dan Drake en het voelde bijna dominerend, alsof hij overmacht in de situatie had. Maar uiteraard wist Xavier dat het maar een lengte was en dat hij Drake prima aan kon. Hij moest alleen naar boven richten met zijn vlakke hand en dat hoorde hij prima te kunnen.

De vuurmagiër deed een paar stappen naar voren nadat hij lichtelijk naar achteren gedeinsd was door zijn belediging. Hij kon blijkbaar niet goed tegen dat soort smaad. ’I will burn you…’ klonk er uit zijn keel, pure haat in zijn stem en zijn ogen bijna vlammend als kleine kaarsjes. ’I will burn… the heart… out of you…’ Hij bewoog geen centimeter toen Drake hem bij zijn kraag pakte en hem lichtelijk omhoog rees. Xavier’s grijns was al lichtelijk weggevallen en hij keek hem nuchter aan, zijn groene kijkers ietwat leeg in uitdrukking. ’I have been reliably informed that I don’t have one…’ sprak hij kort en keek Drake rechtstreeks aan. Hij kon de pure haat zien, hij wist hoe erg Drake hem verachtte, hoe graag hij hem nu tot as wou verpulveren… En dat was waar Xavier zich zo erg mee vermaakte. Het was geweldig om mensen te irriteren, kwaad te maken en tot het uiterste te drijven. Het was grappig om mensen zoveel haat voor hem te laten koesteren. Keer op keer was hem verteld dat het een ongezonde omgeving was, maar die personen wisten niet helemaal wie Xavier eigenlijk was.

Zijn shirt begon al te roken, fantastisch. Mocht hij weer een nieuw overhemd aan gaan schaffen. Hij greep Drake’s pols vast in een stevige knellende greep en keek hem met evenveel haat aan. ’Laat me los, vuurvlieg.’ Siste hij. [b]’En ik eis een schadevergoeding voor mijn overhemd.’ Toen plotseling voelde hij kort iets steken in zijn onderrug, het gaf hem een korte pijn, maar het verdween in een seconde, alsof hij een schok van iets had gehad. ’Au, wat was dat…?’ Hij keek Drake even aan, maar voelde toen een vreemde golf door zijn lichaam. Oh shit… Oh shit. De giechelende cupido achter Drake betekende niet veel goeds. Plots voelde hij zichzelf compleet verdwijnen en keerde zijn haat zich in precies het omgekeerde: liefde. Hij knipperde even met zijn ogen en keek Drake lieflijk aan, zijn hand om Drake’s pols ontspande en er lag een klein glimlachje op zijn lippen, compleet betoverd en hoteldebotel over de vuurmagiër… Oh-oh.

And let the games begin, hoho.