Nog even omdraaien, strek dat been nog maar een keer en kijk voor de laatste keer op de klok. Ach, hij zag de tijd wel, in zijn achterhoofd hoorde hij ook wel het stemmetje dat als hij op tijd wilde zijn hij nu zeker moest opstaan en zich klaar moest maken. Maar zijn brein was zoals gewoonlijk lui en lag liever langer in bed. En dat was wat hij nu ook deed. Wat maakte het uit dat hij zomenteen een bijles had? Misschien omdat hij in zijn eentje was en het daarom ongemakkelijker zou worden als hij te laat kwam. Een geeuw verliet zijn mond en hij stopte zijn armen onder zijn kussen zodat het op bolde. Verveeld staarde hij naar de muur voor hem. Zijn voorganger had dat blijkbaar ook vaak gedaan want er waren verschillende kleuter poppetjes in het leem gekerfd. Zijn ogen verschoven naar de klok. Wonder boven wonder ging de tijd altijd sneller als je comfortabel lag of ergens tegen op keek. Want de klok gaf nu bijna de tijd aan dat hij bij zijn les zou moeten arriveren. Dus misschien was het een goed idee om uit bed te rollen.
Dus Oliver deed dat ook. Maar langzaam, erg langzaam. Eerst zijn ene been, om aan de koude, houten vloer te wennen. Vervolgens de ander. Vervolgens strekte hij ze nog even voordat hij zijn kamer rondliep en verschillende kledingstukken van de grond af plukte om ze aan te doen, want meneer was zoals gewoonlijk te lui om te bedenken dat dat ook ooit een keer in de was moest. Nog even zijn rug rekken, armen erbij, nog een geeuw. En vervolgens kleedde hij zich maar om. Het was nu vijf minuten na afgesproken tijd. Misschien moest hij nu toch wel een beetje haast maken want zo laat wilde hij het ook niet maken. Hij wilde niet de toorn van Miss Abigail over zich afroepen, al had hij geen idee hoe erg die zou zijn.
Met de laatste spulletjes in zijn tas gegooid liep Oliver richting de lokalen. Ergens halverwege de gang kwam het in hem op dat hij niets aan zijn haren had gedaan en dat ze er uitzagen alsof er zojuist een bom was ontploft. Dus snel keek hij in het licht-reflecterende raam van een lokaal en haalde snel een hand door zijn haar om het wat te fatsoeneren. Niet dat het hielp. Haastig liep hij het lokaal binnen waar ze hadden afgesproken. Wat onschuldig keek hij Abigail aan. 'Sorry Miss, ik was buitengewoon populair op de gangen dus er waren steeds mensen die me staande hielden om te praten.' Nog even nonchalant de schouders ophalen en vervolgens aanschuiven aan het dichtstbijzijnde tafeltje bij Miss Abigail haar bureau.

Natuurlijk zou ze niet blij zijn met zijn late opkomst, maar hey, hij was er tenminste. Hij had het niet door zijn hoofd laten schieten en toen besloten maar gewoon niet te komen, dus ze moest maar blij zijn. Oliver begreep ook wel dat het zo niet werkte, maar voor nu wilde hij zich simpelweg niet in de lerares verplaatsen en gewoon de oefening doen. De jongen onderdrukte een geërgerde zucht bij de mededeling dat ze tien minuten langer door gingen. Daar ging zijn pauze, dan maar niet roken. De laatste tijd had hij daar veel meer behoefte aan. Eigenlijk wilde hij Kailee al een tijdje bezoeken en proberen weer op te bouwen wat ze hadden gehad, want hij mistte de jongen ergens heel erg. Niet erg enthousiast haalde de jongen zijn schrift tevoorschijn en wist hij in het uiterste hoekje van zijn tas ook nog eens pen te vinden. Die was misschien al bijna op, maar voor nu kon het er mee door. Hij sloeg het schrift open op een willekeurige bladzijde, merkte dat die compleet was onder gekalkt met vage tekeningen en sloeg daarom haastig de volgende bladzijde open en begon de woorden die Miss Abigail op het bord schreef over te nemen. Niet echt met precisie, wat  resulteerde in een slecht handschrift dat niet eens recht over de lijntjes liep. Zoveel motivatie had de jongen dus voor deze les. Terwijl hij luisterde schreef hij voor de zekerheid nog een klein aantal woorden op voordat zijn blauwe ogen zich weer op Abigail richtte. 'Is het ook mogelijk om met Wind Cutter de spreuk die je te gemoed komt, om te draaien en tegen diegene te gebruiken?' Hij moest toch wel een beetje geïnteresseerd over komen, dus stelde hij maar de eerste vraag die in hem opkwam terwijl hij de pen neerlegde op zijn schrift en wat naar achteren leunde.

Ergens stelde het hem teleur dat je de spreuk niet kon gebruiken als een soort trampoline en de vijandige spreuk kon weerkaatsen. Dat zou best cool geweest zijn, toch? Maar toen hij hoorde dat het meer voor een geavanceerde versie was, zonk de moed hem in zijn schoenen. Hij mocht nu dan wel een Novice zijn, dat betekende voor hem niet dat hij graag extra tijd en energie in het leren en oefenen van spreuken wilde stoppen. Oliver hield van vrije tijd en koesterde die ook maar al te graag. Hij knikte slechts bij Abigails opper om het later misschien te oefenen en legde zijn pen terug op het papier van het schrift. Een simpele grijns speelde op zijn lippen toen Abigail opmerkte dat hij hier waarschijnlijk niet langer wilde zitten dan nodig was en daar had ze ook compleet gelijk in. Eigenlijk wilde hij maar al te graag zijn bed weer induiken. Met kleding en al want wat maakte het uit. Nogmaals knikte Oliver terwijl hij even kort zijn benen uitrekte. Zijn ogen volgde Miss Abigail's bewegingen en hij was niet bijster onder de indruk toen er alleen een plankje omviel. Hij had op zijn minst een windhoos of iets dergelijks verwacht.
De jongen stond op en bewoog kort zijn schouders naar achteren om ze wat meer wakker te schudden. Een vluchtige hand ging door zijn haar terwijl hij knikte. 'Sounds good.' Zei hij slechts en hij liep met een paar passen wat meer in de richting achterin het lokaal zodat zijn spreuk wat meer kracht zou krijgen tijdens het afvuren en dus sterker zou zijn als het bij Abigail belandde. Met een kort en simpel gebaar vloog er een sterkte windvlaag op Abigail af. Niet heel spectaculair, maar hij deed simpelweg wat er van hem gevraagd werd. Toch moest hij wel toegeven dat hij het wel leuk vond om een nieuwe spreuk te oefenen. Dan kon hij thuis tenminste laten zien dat hij wel iets in zijn mars had.

Het was een simpele beweging geweest die de lucht in zijn omgeving in de richting van Abigail stuurde. De jongen had zijn magie nu dusdanig onder controle dat hij dit soort dingen haast in zijn slaap kon doen. Wie weet deed hij dat wel, hij kon zich een nacht herinneren dat hij was wakker geworden van een nachtmerrie en zijn kamer nog erger onder de troep lag als eerst, alsof er een echte tornado erdoorheen was geraasd. Even had hij zich toen aan zijn achterhoofd gekrabt en zich afgevraagd of hij dat daadwerkelijk was geweest, of dat het altijd zo'n zooi was in zijn kamer. Hij had maar het laatste geloofd en zich omgedraaid om weer verder te gaan slapen. Voor de rest had hij er ook niet meer bij stil gestaan en had het een week geduurd voordat hij echt zijn kamer had opgeruimd en men weer de vloer kon zien. Oliver knikte instemmend toen Abby hem vroeg of hij de demonstratie goed had gezien. Natuurlijk, hij stond er haast recht voor, zo moeilijk was het niet. Hij had alleen wat meer actie verwacht. Maar die actie kwam met de vraag van Abigail of ze na het oefenen van de spreuk niet beter naar het grasveld konden gaan. Dat beloofde tenminste iets spannends. Een glimlach sierde Olivers lippen. 'Maar natuurlijk. In dit muffe lokaal lijken de muren al bijna op mij af te komen.' Antwoordde hij terwijl hij zijn enthousiasme ietwat probeerde te verbergen.
Met een frons van concentratie wachtte hij tot Abigail de windvlaag op hem afstuurde, in zijn achterhoofd houdend hoe ze het hem had voorgedaan en wat ze erover had verteld. Met een korte beweging hakte ook hij de windvlaag in twee, al voelde hij hoe een deel ervan nog steeds op hem was afgestevend en nu eens goed zijn haren door de war haalde. Wat schaapachtig lachte hij terwijl hij snel probeerde zijn haar in een wat meer aantoonbare staat te brengen waarna hij Miss Abigail naar buiten volgde.

Nu hij eigenlijk had gehoord en gezien wat de spreuk allemaal in zijn mars had, kon Oliver niets anders dan toegeven dat zijn nieuwsgierigheid was gewekt. En bespeurde hij daar nu ook een vleugje motivatie? De jongen stopte zijn handen in zijn zakken en bleef voorruit kijken. 'Het ligt eraan of u vind dat ik de spreuk goed genoeg onder de knie heb, nietwaar?' Zei hij eerst terwijl hij zijn blauwe ogen toch naar de lerares richtte. 'Ik wil gerust doorgaan met de moeilijkere versie, graag zelfs.' Grijnsde hij. Dan waren ze misschien wat eerder klaar én hij leerde iets waar hij oprecht zin in had. Twee vliegen in een klap leek het haast.