Er was eigenlijk niet veel tijd om haar huiswerk te doen, maar dat maakte Spell niks uit. Het was immers nog niet zo lang geleden dat ze het huiswerk had opgekregen, maar toch maakte Spell liever alles af. Toch was de drang om naar buiten te gaan, opzoek gaan naar mensen met wie ze een babbeltje kon slaan, er veel meer dan hier zitten en huiswerk doen. Ze overwoog haar kansen. Zou ze naar buiten gaan en haar huiswerk morgen doen of zou ze nu nog een uur zwoegen? Ze moest een opstel maken, maar haar inspiratie was even verdreven. Bovendien zat er te veel adrenaline in haar om te blijven zitten. Ze schudde haar hoofd even. Zo kon ze niet werken. Glimlachend om de vindingrijke conclusie stond ze op en deed de papieren van haar huiswerk netjes in het boek waar ze de benodigde antwoorden kon vinden. Hoezeer ze ook haar best deed, soms wilde de inspiratie niet komen om de juiste woorden op te schrijven. Iets wat heel irritante was, maar iets wat later alleen maar meer zou helpen om dan wel de juiste woorden te vinden. Ze moest er gewoon een nachtje over slapen en dan vond ze wel iets. Even stond ze voor haar kledingkast. Ze was echt iemand van de leuke accessoires. Het was best koud buiten. Misschien… Ze koos uiteindelijk voor een skinny, blauwe jeans en daarover een zwart shirt, waarvan de mouwen lang waren, maar bij de schouders afzakten. Haar schouders kwamen er bloot mee. Ze deed bijpassende, zwarte oorbellen in, die de vorm hadden van halve, zwarte maantjes. Ze besloot om zwarte ballerina’s aan te doen en een gekleurde sjaal maakte het helemaal af. De sjaal sloeg ze zo om dat het een beetje openviel en haar keel niet te dik ingepakt werd. Ze overwoog om handschoenen aan te doen, maar besloot uiteindelijk om dat niet te doen. Haar haren liet ze los hangen, na het even geföhnd te hebben. Mocht ze iemand tegenkomen, dan zou ze er in elk geval niet slecht uitzien. Het was nou ook weer niet de bedoeling dat mensen negatieve dingen gingen denken over haar kledij en haar uiterlijk. Dat wilde ze ten zeerste voorkomen, maar natuurlijk stond niet iedereen altijd even positief in het leven, dat begreep ze ook wel. Je kon immers ook wel eens een mindere dag hebben. Spell schudde het van zich af en begon de tocht naar beneden voort te zetten. Ze was blij dat ze voor ballerina’s had gekozen en niet voor hakken van acht centimeter, waar ze op geleerd had om op te lopen vanaf haar veertiende. Haar broer moest er altijd vreselijk mee lachend als ze dan bijna viel, maar haar moeder was er alleen maar trots op dat ze platte schoenen, van die ballerina’s die sneden tegen je achillespees en gewone, platte sportschoenen kon dragen. Ze keek even naar zichzelf in een spiegel, die ze toevallig tegenkwam toen ze er langs wandelde. Meteen keurde Spell zichzelf goed en zelfzeker en opgevrolijkt door haar spiegelbeeld trotseerde zij de buitenlucht. Even had Spell spijt van haar keuze om geen handschoenen aan te doen. Ze stopte haar handen diep in haar zakken en hoopte daarmee de koude een beetje te verdrijven. Even stond ze voor de moeilijke beslissing waar ze naartoe zou gaan, maar een soort kroeg zou haar op dit moment alleen maar opvrolijken. Gezelligheid, warmte en drinken. Ja, dat had ze wel nodig op dit moment en gelukkig was ze haar portemonnee niet vergeten. Het duurde niet lang of ze kwam terecht in Oak’s Field. Ze keek opzij en besloot meteen om een kroeg binnen te gaan. Zoals ze al verwacht had was het lekker warm binnen. Ze wreef door haar ijskoude handen en drong zichzelf toen door de menigte mensen naar de bar. Ze zette zichzelf op een van de krukjes. ‘Een tonic, alsjeblieft,’ zei ze. Dat had ze altijd al willen zeggen. Misschien was het een lekker drankje. Volgens haar broer was het bitter. Nou ja, ze zou wel zien. Toen pas viel haar oog op de jongen die naast haar zat. Ze wilde eerst iets zeggen, maar twijfelde toch even. Zou ze wel iets zeggen tegen hem? Ze wist het niet zeker. Ze twijfelde even of ze een gesprek zou aanknopen. Ach, misschien was hij wel aardig. Ze mocht immers geen vooroordelen over mensen hebben. En trouwens, ze had nog altijd haar eigen attitude mocht dit verkeerd uitpakken. Ja, ze zou zich wel weten te redden. ‘Hé,’ zei ze, waarna ze hem even aankeek en hem zachtjes tegen zijn schouder porde. ‘Weet jij misschien of een tonic lekker smaakt?’ Ze keek hem vragend aan, wetend dat dit misschien niet de beste openingszin was die ze had, maar het kon ermee door.

Het was koud en ik was natuurlijk zo slim om naar buiten te gaan met dit weer. Ik had zin om in een cafe te gaan leren, waar het druk was, want in de bib was het absoluut niet gemakkelijk om te leren voor me met al die stilte. Ik was gewoon niet gewend aan al die rust en stilte, dus dan zocht ik de drukte maar op. Ik begaf me door de winter, met mijn laarzen aan en een boekentas half over mijn rug hangend. Ik wist welke plek ik naartoe ging, de bokkenburcht, daar kon ik leren.
 
Ik wandelde verder, zag hoe vele leerlingen zich amuseerden in de sneeuw. Ze gleden van bergen af, maakten engelen in de sneeuw, gooiden sneeuwballen naar elkaar en hadden veel pret. Maar sommigen onder ons wilden nog wat leren, dus die gingen naar de bib, zoals elk normaal kind, behalve ik. Ik ging naar de bokkenburcht, ik hield van de drukte, ik kon gewoonweg niet meer zonder. Een lichte glimlach op mijn gezicht, witte sneeuwvlokken in mijn ravenzwarte haren, zo zag ik er momenteel uit. en boven dit alles had ik het ook nog eens ontiechelijk koud. Dus ik haastte me in looppas naar Oak’s field, naar de bokkenburcht.
 
Al een tijdje had ik al het huiswerk dat ik had afgemaakt. Maar toch bleven er een aantal lessen niet hangen, dus zat ik hier nu in de bokkenburcht, met een warme chocolademelk, nog wat aantekeningen te maken met mijn boek naast me, het ging over auramantie, een les die ik erg leuk had gevonden en ik er dus nog wat extra over aan het bijleren was. Het waren allemaal interessante lessen geweest, die van waaarzeggerij, dus ik oefende, wilde mijn chakrapunten echt leren controleren, hoe moeilijk dat ook was. Dit was toch iets wat ik echt wilde kunnen. Uiteindelijk gaf ik het leren op voor de dag en zette me met mijn mok chocolademelk op een van de krukken aan de toog. Alle boeken zaten weer mooi in de tas en ik focuste me op de mok die mooi dampte in mijn gezicht. Eindelijk had ik het weer soort van warm, want het was buiten zo koud geweest toen ik me er door trotseerde voor warmere en luiddruchtigere oorden op te zoeken. ‘Hé,’ hoorde ik opeens naast me terwijl er iemand tegen mijn schouder porde. Ik keek op, recht in de ogen van een meisje die opeens me een vraag stelde:  ‘Weet jij misschien of een tonic lekker smaakt?’

Er verscheen een lichte grijns op mijn gezicht terwijl ik antwoord gaf: “Als je van bitter en fris houdt is tonic jouw drankje. Ik daarintegen prefereer liever een mok hete chocolademelk.” Zachtjes begon ik te lachen en ik stelde me voor: “Ik ben Zack aangenaam.”
Een soort van algemene vriendelijk, die ik het meisje gaf. Ze brak mijn concentratie en mijn asociaal wezen, dus ik vond het geweldig dat ze tegen me begon te spreken. Zo had ik tenminste wat ander gezelschap dan mijn boeken, aangenamer gezelschap.

Een glimlach brak open in het gezicht van Spell. Ze moest moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Wie vroeg er dan ook of tonic lekker smaakte? Ze had het misschien zelf moeten bestellen en er zelf achter moeten komen. Aan de andere kant, verdedigde zichzelf gauw, zou het geldverspilling zijn. Dadelijk zou ze het helemaal niet lekker vinden en dan had ze geld uitgegeven voor niets! Nee, dan kon ze het beter gewoon iemand vragen. Ze observeerde de jongen naast haar. Hij had ravenzwarte haren, net als de hare. Hij was niet verlegen om oogcontact te maken en dat merkte het meisje. Haar ijsblauwe ogen drongen zich dan ook meteen diep in zijn ogen toen hij direct oogcontact maakte en zonder verlegen weg te kijken hoorde Spell het antwoord aan. Ze glimlachte om het antwoord. Bitter. Hmm, nee, dat vond ze niet zo lekker. Zie je dat ze het beter had kunnen vragen! Dadelijk had ze het drankje gepakt en dan had ze voor niets geld uitgegeven! Een tikkeltje in haar nopjes omdat ze het bij het rechte eind had gehad - en daardoor de strijd tegen het stemmetje in haar had gewonnen - keek het meisje een tikkeltje verlangend naar de mok chocomelk. Het was niet eens zo'n slecht idee. Het was koud buiten en hier kon je tenminste fatsoenlijk opwarmen. Ze keek opzij... en schrok. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan en ze hoorde het stemmetje in haar hoofd haar uitlachen. Shit! Ze was helemaal vergeten dat ze die tonic allang besteld had! Denkbeeldig stak ze haar tong gemeen uit naar het stemmetje in haar hoofd. Ze deed haar best om niet in lachen uit te barsten. Wie was dan ook zo bezig en had stemmetjes in zijn of haar hoofd waartegen ze allemaal dingen zeiden? Ach ja, je moest toch iets doen om je bezig te houden? Bovendien wist ze allang dat ze gek was. Ze besloot om, ondanks wat de jongen die zich nu voorstelde als Zack, gezegd had, toch een slokje te nemen. Hè, bah, wat bitter! Ze zette het glas tonic weer neer. 'Ik was vergeten dat ik hem al besteld had,' zei ze droog tegen Zack. 'En mijn naam is trouwens Spell, aangenaam!' Ze glimlachte vriendelijk naar hem en bewoog zich heen en weer op haar stoel om een beetje beter te gaan zitten zodat ze beter oogcontact met hem kon maken, iets wat wel zo netjes was als je goed contact wilde hebben met iemand!

Ergens was ze heel opgelucht dat ze niks tegen Zack had gezegd over het uitgeven van geld voor een tonic terwijl ze niet eens wist hoe deze smaakte. Dan zou hij zeker hard gelachen hebben als bleek dat ze een hele serenade had opgesteld voor een tonic en hem toch besteld had, maar het gewoon vergeten was. Ze pakte de tonic vast en nam nog een slokje, maar ze concludeerde algauw dat ze hem echt niet lekker vond en zette hem weg met een vies gezicht. 'Nou heb ik mijn geld uitgegeven voor niets,' zei ze met een pruillipje en ze keek Zack zo zielig mogelijk aan, niet verwachtend dat hij medelijden zou hebben of iets anders. Ze glimlachte algauw weer opgewekt toen ze zijn tas vol boeken zag staan. 'Kun jij echt studeren op een plaats gelijk deze?' vroeg ze bewonderenswaardig. Ze was de tonic alweer vergeten en keek hem vol nieuwsgierigheid aan. 'Deze plaats is namelijk soms zo druk, ik zou het niet kunnen, hoor!' Ze zette haar grote blauwe ogen op en keek hem nog meer onder de indruk aan. Ze besefte dat hij zich hierdoor misschien ongemakkelijk zou voelen en keek hem dus niet meer zo starend aan, waarna ze wachtte op wat voor antwoord hij zou geven. Hij zou haar vast gek vinden!

OOC: En toen realiseerde ik me halverwege de post dat ze wél een tonic had gekocht. Ik heb het proberen te redden zonder m'n post helemaal hoeven aan te passen, hopelijk is het zo goed (: Sorry voor de laatheid! D: