Met het gevoel alsof er een stormram over hem heen gewalst was, rolde de man met moeite uit zijn bed en slofte naar de badkamer. Misschien was het toch niet zo’n goed idee geweest om zich helemaal te bezatten terwijl hij wist dat hij de volgende dag les zou moeten gaan geven. Voor de spiegel bleef Beau even staan terwijl hij zijn vingers om de wasbak heen klemde zodat hij niet zou omvallen. De grote wallen onder zijn ogen staken best fel af tegen zijn bleke huid en hij durfde te zweren dat de schram die over zijn wang liep er gisteren nog niet was geweest. Met een zucht duwde hij zich van de wasbak af en ging met wat moeite onder de douche staan. De warme stralen zorgden ervoor dat de hoofdpijn wat minder werd en hij terug helder kon nadenken. In een van die heldere momentjes besefte hij ook dat hij zijn boxer nog aanhad. Vloekend deed hij het ding uit en gooide die de cabine uit voordat hij langs de muur naar beneden gleed en even met zijn knieën opgetrokken op de vloer ging zitten. Als hij zo bleef doorgaan, zou het waarschijnlijk niet lang duren voordat hij zijn baantje als leraar ook kwijt was terwijl hij nog niet eens fatsoenlijk was begonnen. Hij zou ervoor moeten zorgen dat hij zich alleen halfdood dronk als hij de volgende dag geen les moest geven. Als hij dronken voor de klas zou staan, was de kans groot dat de leerlingen dingen gingen uitsteken die normaal nooit door de beugel zouden kunnen. Hij zou kunnen zeggen dat hij zelfs bijna opgelucht was dat Samantha bij hem weggegaan was toen hij in de gevangenis zat en hem nu niet kon zien. Hij zou er niet aan willen denken hoe teleurgesteld ze in hem zou zijn.

Met die gedachte in zijn achterhoofd, krabbelde de man overeind, zette de douche uit en droogde zich af. Met een handdoek om zijn middel heen geslagen, liep hij naar zijn kast om daar een nieuwe boxer, een jeansbroek en een wit hemd uit te halen en aan te trekken. Over dat witte hemd trok hij nog een mouwloos vest aan voordat hij zijn leren tas waar de spullen voor de lessen van vandaag inzaten en naar de grote zaal vertrok. Hij zou nog juist optijd zijn om te kunnen ontbijten voordat de lessen zouden beginnen. Met een plof liet hij zich op een stoel aan de lerarentafel vallen en woelde even door zijn nog vochtige haren heen voordat hij een boterham op zijn bord legde. Zijn blauwe kijkers gleden even over te tafel heen en zijn lippen krulden om in een glimlach toen hij de jam spotte. Aardbeienjam, net hetgeen dat hij nodig had. Spijtig genoeg stond het net buiten zijn bereik en was hij dus gedwongen om aan iemand te vragen of die persoon de jam misschien zou willen doorgeven. Beau kuchte zachtjes voordat hij de persoon naast hem even aanstootte om diens aandacht te trekken. “Zou je de jam misschien eens willen doorgeven?” De man merkte dat zijn stem nog altijd best schor klonk en even schraapte hij zijn keel in de hoop dat het wat minder zou worden terwijl hij de vrouw vragend bleef aankijken.

Misschien was er wel een kans dat hij zich hier in de school zou kunnen amuseren. Voor zover hij wist, was hier altijd wel wat te beleven en waren lang niet alles leerlingen brave stuudjes. Als er alleen maar brave leerlingen zouden zijn, zou alles ook wel saai worden. Zijn mondhoeken krulden om in een vrolijke glimlach toen hij de jampot toegereikt kreeg en meteen begon hij zijn brood te smeren zonder nog echt op de persoon naast zich te letten. Het was nooit echt zijn bedoeling geweest om al direct van de eerste dag contacten te gaan maken en hij had ook niet echt verwacht dat iemand anders dat zou gaan doen. Voor een kort moment liet hij zijn kijkers dan ook even op de vrouw rusten terwijl hij een hap van zijn boterham nam en er rustig op begon te kauwen. Pas toen hij het stuk had doorgeslikt, opende hij zijn mond om antwoord te geven. “Niet erg veel ben ik bang. Ik ben er zelf ook nog geen week.” Beau glimlachte even. “Ik weet dat je de leerlingen niet mag onderschatten. Sommigen zien er misschien lief en onschuldig uit, maar meestal zijn ze dat niet. Al denk ik dat jij je niet snel zult laten doen.” De lichte glimlach groeide uit tot een grijns voordat hij zijn aandacht terug voor een kort moment op zijn ontbijt vestigde. Erg veel had hij momenteel niet echt te zeggen en hij kon niets goeds bedenken. Het was nog best vroeg, dus werkte zijn brein nog niet echt goed mee.
Pas toen de boterham helemaal opgepeuzeld was, richtte hij zijn aandacht terug volledig op zijn collega. “Wat voor lessen kom je eigenlijk geven? Je ziet me er een type uit dat zo nu en dan haar handen wel eens durft vuil te maken, of ben ik mis?” Was hij aan het flirten? Misschien. Het was een soort gewoonte geworden om met elke vrouw te flirten die hij tegenkwam sinds hij gescheiden was. Het was een beetje om een poging te doen om wraak te nemen op Samantha, niet dat het erg veel uithaalde. Waarschijnlijk vond ze het helemaal niet erg als hij met iemand anders zou gaan aangezien zij diegene was die bij hem weg was gegaan. De vraag waarom hij dna toch zo zijn best bleef doen om haar jaloers te maken, was een vraag waar hij geen antwoord op kon geven. Maar goed, waarom hij juist flirtte maakte niet zo heel veel uit. “Mijn naam is Beau trouwens. We waren nog niet aan elkaar voorgesteld denk ik.” Weer die glimlach, ogen die vrolijk fonkelden en een hand die uitgestoken werd met als bedoeling dat die ook geschud werd.

Miep, volgende wordt beter... hoop ik

Dit was de eerste keer dat hij echt een conversatie had met een van zijn collega’s. Nu ja, conversatie. Eigenlijk wilde hij alleen maar de jam hebben om rustig te kunnen eten en daarna te starten met de les. De vrouw was diegene die begonnen was met vragen stellen, vragen waar hij maar gewoon antwoord op gaf. Het zou onbeleefd zijn om haar gewoon te negeren, dus ging hij er maar op in. Hij ging heus niet dood van een beetje sociaal zijn en hoe meer mensen hij hier kende, hoe leuker het kon worden. Mensen met veel connecties, waren meestal diegene die het verst kwamen in het leven. Beau kaatste al meteen een paar vragen en vaststellingen terug, probeerde toch wat over de vrouw tegenover hem te weten komen. Het zou stom zijn moest hij met haar gepraat hebben om dan weg te gaan zonder echt iets over haar te weten. Haar naam hoorde haar daar natuurlijk ook bij, dus stelde hij zich op het einde van zijn spervuur aan vragen en opmerkingen ook maar voor. Met een naam kwam je meestal al ver, kon je aan anderen gaan vragen of ze iets van die persoon wisten. De naam die hij kreeg zorgde echter wel voor wat teleurstelling. Een letter, stelde ze zich nu echt voor met alleen maar een letter? Als hij bij mensen vragen ging stellen over iemand die niet meer had prijsgegeven als een B., zouden ze hem gewoon vierkant uitlachen. Aan de andere kant had het ook wel iets mysterieus. Misschien had ze in het verleden iets uitgespookt en zorgde haar naam voor zoveel nativiteit dat ze hem niet wilde gebruiken, of het had teveel positieve bekendheid.

Beau begon met het smeren van een nieuwe boterham terwijl hij luisterde naar wat B. allemaal te vertellen had. Hij had het dus goed gehad, ze was inderdaad niet echt het type dat met zich liet sollen en dan nog een duistere magiër ook nog.  De leerlingen zouden wel twee keer mogen nadenken voordat ze iets bij haar uitstaken. Zijn donkere kijkers gleden terug naar de vrouw terwijl hij zijn lichaam half draaide en met zijn elleboog op de tafel steunde. “Ik probeer de tere zieltjes die hier rondlopen de schoonheid van kunst mee te geven, al zullen ze elkaar waarschijnlijk liever willen bekladen met verf of iets dan echt iets moois op doek te zetten.” Ondanks dat zijn woorden iets of wat neerbuigend klonken, straalde hij een soort enthousiasme uit. Nee, hij zou onmogelijk kunnen drinken in de buurt van de leerlingen, maar ze zorgden er op hun beurt wel voor dat hij er niet eens tijd voor zou kunnen hebben. Als hij eerlijk moest zijn, was hij benieuwd naar wat ze zouden produceren als hij hen de basisprincipes geleerd had. Oftewel een geweldig kunstwerk, oftewel iets dat nog geen tekening genoemd kon worden. Oh well, als dat laatste gebeurde, konden ze nog altijd bijles vragen als ze wilden. Hij zou het met plezier geven, zolang hij toch nog een beetje vrije tijd overhield. “Ik ben vroeger een restaurator geweest en na mijn ontslag moest ik iets anders gaan zoeken. Zoals je ziet ben ik dus voor leraar gegaan.” Het kon hem opzich niet erg veel schelen moest het haar niet interesseren. Hij probeerde het gesprek wat levendig te houden. “Hoe ben jij hier terecht gekomen?”