Er klonk een doffe klap en het boek Breaking Curses was gesloten. Terwijl Aeryn het boek met zwarte kaft en sierlijke zilveren letters naast zich neer op de grond legde, liep er een koude rilling over zijn rug. Hij zakte iets verder onderuit tegen de grote eik waar hij al een tijd onder had zitten lezen. Zijn besef van tijd was hij volledig kwijtgeraakt. Winter hielt er altijd van om daarvoor te zorgen en daarbij kwam ook nog het feit dat hij deze nacht -en de nacht daarvoor- bijna niet had geslapen. De hele nacht hadden nachtmerries hem achterna gezeten en joegen hem constant uit zijn slaap. Keer op keer, opnieuw en opnieuw. Zo rond vijf uur deze ochtend was hij het beu. Met zijn hoofd half erbij had hij zich omgekleed -waarbij het nog een wonder was dat hij zijn kleren niet binnenstebuiten of achterstevoren aan had getrokken- en was op zijn tenen naar de bieb gegaan. De moeite om zijn blonde haren in een vlecht of überhaupt een paardenstaart te doen had hij ook niet genomen, dus de lange lokken haar hingen nu los en reikte tot net onder zijn schouderbladen.
Eenmaal een paar boeken uit de bied te hebben geplukt was hij naar De Grote Zaal gegaan om ze te gaan lezen en alvast wat te eten. Met alle lesstof die hij de afgelopen weken, of misschien wel maanden had gemist was het het slimste om wat meer te lezen dan normaal in de hoop dat hij de rest weer kon inhalen. Tot nu toe was hij redelijk goed op weg.

Tegen de tijd dat hij door de paar boeken die hij had meegenomen heen was, stroomde de eerste leerlingen De Grote Zaal alweer binnen. En binnen de kortste keren was het een drukte vanjewelste en was hij het beetje concentratie dat hij nog had verloren. Een verandering van locatie was de oplossing. Nadat hij de uitgelezen boeken had teruggebracht en het enige boek dat hem nog interesseerde had meegenomen, had hij een dikke winterjas aangetrokken en was naar buiten gegaan. Wat ons weer brengt bij het moment van nu.
Een diepe zucht rolde over zijn lippen en Aeryn sloot zijn gouden ogen. Hij zou hier ter plekke in slaap kunnen vallen... Nee, dat was een slecht idee vanwege verschillende redenen. Hij opende zijn ogen en met tegenzin pakte hij het boek naast hem van de grond en stond op. Zijn spieren protesteerde luid, maar hij besloot het te negeren en begon aan zijn weg terug naar het grote gebouw.

Jammer genoeg had het noodlot besloten dat hij nog niet genoeg had geleden vandaag. Daar, niet zo heel ver van hem vandaan stond een zeker iemand die hij vandaag -van alle dagen for god's sake- zeker niet tegen het lijf had willen lopen. Aeryn gromde binnensmonds. Ach, hij kon maar beter iets goeds van deze reünie proberen te maken. Hoewel iets hem nu al vertelde dat hij niet zou slagen. 'Goeie morgen deze morgen,' groette hij haar op een neutraal, nietszeggend toontje.


Hoop dat je er wat mee kan >_<

Hij gaf haar een klein nep glimlachje terug nadat ze had gesproken. en sloeg geen acht op de messen die ze op een subtiele manier liet zien. Hij wist dat ze die dingen altijd met zich mee droeg, dat ze daarmee had leren vechten en er ook echt goed in was. Misschien zelfs wel beter dan hij zich kon voorstellen. Maar het deed hem niks ondanks  dat die messen zijn "kleine probleempje" weer omhoog konden halen. Mocht ze die dingen nog eens gaan gebruiken, beloofde dat zeer interessant te gaan worden. Aeryn grijnsde in gedachten terwijl zijn gezicht hier niets van liet zien. Zij was dan misschien wel goed met messen, maar hij was goed met magie. En dan vooral defensieve magie. Dat zou ze moeten weten.

'Alleen jammer dat er nog geen duivel hoorntjes uit je hoofd zijn gegroeid. Het zou je prima staan.' Haar woorden onderbraken zijn gedachtegang en hij liet een klein zuchtje horen. 'Why thank you,' sprak hij op een neutrale en rustige toon. Eentje die een onverschillige ondertoon vasthield. Waarom haatte hij haar ook alweer? Oh ja, hierom. Precies dit soort dingen. Net als haar uitstraling trouwens en die blik in haar ogen die bloed wilde zien vloeien. Hij zou haar het liefst een klap in het gezicht willen verkopen daarvoor. En dan met zijn rechterhand voor het maximale effect. Wat hielt hem eigenlijk nog tegen? Het was niet alsof hij haar ouders had belooft lief voor haar te zijn. En stel dat hij dat wel had gedaan was die belofte waarschijnlijk in een oogopslag gebroken.

Een bekende grom achter Tári trok zijn aandacht en als snel stond het beest dat het geluid maakte naast haar. Oh god, had ze dat ding ook nog? Hij herinnerde zich nog de laatste keer dat hij dat beest had gezien. Het arme ding had bijna haar tandjes gebroken toen ze zijn vingers eraf probeerde te bijten. Jammer dan, die vingers waren van metaal. Nu nog steeds trouwens.
Aeryn negeerde het verdwaasde blikje in haar ogen en keek het witharige meisje voor hem weer aan. 'Je zou dat ding moeten opsluiten voor ze iemand besmet met hondsdolheid.' Hij kende Tári langer dan vandaag en als er iets was waar ze niet tegen kon, was het als iemand aan Terra zat of wat negatiefs zei over het beest. Stomme dingen had hij vaker in zijn leven gedaan en dit was een van die dingen.

Haar glimlach verdween en de Tári die hij kende in al haar glorie kwam weer tevoorschijn. 'Leg me eens uit wat er goed is aan deze ochtend? Je kan me niet vertellen dat je het een goede ochtend vindt.’ Maar natuurlijk is het geen goede morgen. Was het niet en zou het ook niet worden. Dus waarom zei hij het dan? Who knows. Zulke dingen zeg je 's ochtends gewoon. Of meestal dan. Aeryn luisterde maar half naar het geratel wat daarop volgde. Soms kon ze veel te lang door blijven gaan over een onbelangrijk onderwerp. Maar ja, hij was dan ook weer zo idioot om erop te reageren wat leidde tot hun beruchte discussies en ruzies -niet dat hem dat wat uitmaakte. Hij kon de grijns niet meer van zijn gelaat afhouden nadat ze eenmaal had gesproken. 'Goed om te horen dat je nog steeds zoveel van me houdt als vroeger. Dat is een hele opluchting.'

Kon deze dag nog erger? Maar natuurlijk! Waarom niet? Eerst nachtmerries en slapeloze nachten, nu een kind dat hem samen in een kooitje wilde opsluiten met haar Tasmaanse duivel. Grote kans dat het kooitje ook echt een kooitje was. Nee dat zou goed gaan. Ach, een flinke tik tegen de kop zou er wel voor zorgen dat het beest voor een goede tijd buiten westen was. Al zou ze hem eerst zover moeten krijgen om dat kooitje in te gaan. Zou ze nooit lukken. Alhoewel.. het was Tári waar we het over hebben. Die verzint vast wel een of andere duister plan uit een verontrustend sinister hoekje van haar brein. Maar ondanks dat, deed de bedreiging hem niks. Zelfs niet al legde ze haar hand op een van de vele messen aan de riem. Soms vergat hij hoe stom het was om haar op haar zenuwen te werken ookal kende hij alle mogelijke gevolgen. En een daar van was zeker niet zijn favoriet.. Aeryn slikte even bij de gedachte, maar voor die gedachten gedetailleerder werden, onderbrak hij ze. 'Do you really think that's a good idea? vroeg hij met opgetrokken wenkbrauw en de Shadraanse taal gebruikend. Het lag wat vreemd op z'n tong aangezien hij de laatste jaren alleen in het Kovomakaans had gesproken, maar het was goed om te weten dat hij de taal nog steeds beherende. Zo kan hij Tári nog meer dwars zitten met haar eigen taal. In gedachten grijnsde hij weer, maar kon deze grijns niet van zijn gezicht af laten toen ze eenmaal weer had gesproken.

Sarcasme droop als water van zijn stem bij zijn woorden. Als hij het serieus had gemeend wat hij had gezegd dan had hij zichzelf werkelijk in het gezicht geslagen en gezworen dat hij geestelijk de weg kwijt was geraakt. En niet zo'n beetje ook. Het kon Aeryn werkelijk geen reet schelen of Tari hem haatte of niet. Hoewel zelfs een hersenloze zou kunnen zien dat ze hem verafschuwde. Daar had je echt geen goed stel hersenen voor nodig. 'Haal die ziekelijke grijns van je gezicht af of moet ik je daarmee helpen?' Kijk. Weer zo'n dreigementje en raad eens? Weer deed het hem niks, hoewel hij donders goed wist dat haar dreigementen niet bij dreigementen zouden blijven. Daar had hij immers al wel wat ervaring mee. Dat ze serieus nog niet door de politie is opgepakt voor honderd en één pogingen tot moord. Zou haar goed doen.
Aeryn rolde met zijn gouden ogen, haar giftige blik in de wind slaand. 'Haal die ziekelijke blik uit je ogen; het trekt ongedierte aan.' Met ongedierte bedoel hij niet het soort dat je normaal in oude kamers of in riolen tegenkwam. Nee. Dit maal bedoelde hij zijn mede studenten ermee. De enkele studenten die hun 'meningsverschil' was opgevallen en nu stonden te kijken naar wat de afloop zou zijn. Het was niet vroeg in de ochtend, nog laat in de avond. De lessen waren niet bezig en buiten een goede lunch was er niks wat de andere studenten in het kasteel konden houden. Misschien waren het nu nog maar drie of vier studenten, maar het konden er zo meer worden. En terugkomend op de reden waarom ze hier waren durfde hij te wedden dat merendeels hoopte op een slechte afloop. Voor beide.
Terwijl Aeryn de laatste woorden over zijn lippen liet rollen, wees hij met zijn duim over zijn schouder naar het kleine groepje studenten met een zucht en gesloten ogen.

Niet lang na zijn woorden opende hij zijn gouden ogen weer en richtte ze op de duivel voor hem. Ondanks het feit dat ze publiek hadden, zou geen van beide dat wat kunnen schelen. Hij durfde zelfs te wedden dat Tári ze af zou maken als ze niet snel maakte dat ze weg kwamen. Met andere woorden: wat hij zojuist had gezegd zou weinig verschil maken. 'Niet dat het mij wat kan schelen.' Zonder zijn ogen van het meisje af te halen, gooide hij het zwarte boek Breaking Curses naar een random student achter hem. Of die het ving wist hij niet zeker, maar aan het geschrokken gilletje te horen had hij -of eigenlijk zij- het boek toch gevangen. Zo, was hij daar ook weer vanaf. 'Je verliest wel erg gemakkelijk je geduld, Tári. Ik had niet verwacht dat het zo gemakkelijk zou zijn. Ze had haar zin. Hij grijnsde niet meer.

Serieus. Hadden die leerlingen niks beters te doen ofzo? Nee, waarschijnlijk niet. Want wat was er nou interessanter dan het bekvechten tussen twee personen? En al helemaal als er een kans bestond dat een van de twee zijn of haar geduld verloor. Hoe klein die kans dan ook wel niet mocht zijn. Tot nu toe zag het ernaar uit dat geen van beide hun grip op hun geduld ging verliezen, maar situaties konden omslaan binnen enkele seconden.
Aeryn keek toe hoe Tári een van haar messen uit de riem om haar heup haalde en deze met een simpele en soepele beweging langs hem op gooide naar de leerlingen achter hem. Een geschrokken en beledigd gilletje vulde zijn oren. Dit was misschien wel de eerste keer dat hij Tári voor haar acties zou willen bedanken, maar alleen al bij de gedachten kreeg hij de neiging om over z'n nek te gaan. Hoewel hij niet erg veel problemen had met het feit dat er allemaal leerlingen hen stonden aan te gapen en elk woord konden volgen van wat er werd gezegd, had hij ze toch liever op een kilometer afstand. Hun aanwezigheid werkte hem simpelweg op zijn zenuwen. Nog meer dan dat Tári ooit had gedaan in al die tijd dat ze in hetzelfde huis hadden moeten leven en lang daarvoor. Vervloek de dag dat hun ouders elkaar hadden ontmoet en bevriend waren geraakt.  

'De volgende is raak,' klonk een sissende stem voor hem. 'Geloof me. Ze doet het echt, bevestigde hij haar worden, zijn stem kalm en serieus. Hij had niet anders verwacht dan dat de arme stakker wijs besloot om zich terug te trekken samen met nog een ander nieuwsgierig aagje. Jammer genoeg waren en nog twee idioten die besloten te blijven staan waar ze stonden en maar gewoon toe te kijken naar wat er ging gebeuren. 'Je verliest wel erg gemakkelijk je geduld, Tári. Ik had niet verwacht dat het zo gemakkelijk zou zijn.' De grijns die op zijn gelaat had gestaan was gesmolten als sneeuw voor de zon. Er was niet eens meer een klein teken in zijn gezichtsuitdrukking dat vertelde dat die grijns er kort geleden nog was geweest. Hij had er geen probleem mee als ze met woorden liep te smijten, maar met messen? Tuurlijk, het was Tári waar we het over hadden, maar het stond hem niet aan. Hij fronste ietwat bij haar gegrinnik.

'Ha! Laat me niet lachen.' De valse blik die in haar ogen die haar woorden bijstond, was hem niet ontgaan. 'Ik heb je alle geduld gegeven die ik je kon geven. Mijn geduld ben je allang kwijt. Je mag van geluk spreken dat ik je niet meteen aan ben gevlogen, dat is namelijk wel exact wat je verdient. Problemen, heel erg veel problemen.' Aeryn keek kort naar het Tasmaanse Duiveltje aan haar zijde dat hem zacht grommend aanstaarde, maar al snel viel zijn blik weer op de witte duivel voor hem. 'Geluk? Problemen? Ik denk dat het nu mijn beurt is om te lachen! Als ik geluk had waren mijn ouders nooit gestorven en hoefde ik nooit rond te lopen met dit.' Ter ondersteuning van zijn woorden hield hij zijn rechterhand omhoog. Omdat hij zijn handschoenen voor een keer niet had aangetrokken was de metalen hand goed zichtbaar. En doordat de zwaartekracht zachtjes aan de mouw van zijn shirt trok, werd ook een stukje van de arm zichtbaar. 'Als ik geen problemen had gehad, hadden wij nooit samen in een huis hoeven te leven. God wat zou me dat een hoop ellende hebben bespaard!' Hij keek haar doordringend aan en balde zijn vuisten. Zijn arm liet hij weer langs zich op vallen.

Zijn ouders waren er misschien niet meer, maar ze hadden genoeg geld om hunzelf te kunnen voorzien van alle behoefde. Dus hoe had Connor het in vredes naam in zijn stomme kop kunnen halen om het aanbod van de familie Chronos te accepteren!? Hij wist hoe erg Tári en Aeryn met elkaar botste en dan toch! Het was gewoon vragen om problemen.  
Hij had niet doorgehad dat zijn blik wat omlaag was gezakt bij zijn gedachten, maar toen hij het doorhad keek hij weer op naar Tári met een blik vol haat en ergens toch ook wel wat verdriet.



Well that escalated quickly...