Dominic was klaarwakker, hij hoorde de adem van zijn zielige kamergenootjes. In.. Uit.. In.. Uit. Als een koor van irritatie. De neiging om hen simpelweg de keel door te snijden werd met de minuut sterker, dat zou de knullige schapen uit hun lijden verlossen. Zijn hand reikte naar het glimmend zilveren blad. Het zou kunnen, probleemloos. Een zacht gesputter zou met een kussen worden gesmoord, bloed zou de roomwitte lakens roze kleuren. Ze zouden sterven, in hun slaap, het daglicht zouden hun ogen nooit meer aanschouwen. Ze zouden rusten. Hij was een engel, hij was een verlosser. Hij verloste idioten van hun naiviteit en daarvoor zouden ze hem dankbaar moeten zijn. Hij maakte ze los van leugens als 'onvoorwaardelijke liefde’ en 'vertrouwen’, met als hoogtepunt 'voor eeuwig en altijd’. Niets was eeuwig. Niets bleef voor altijd bestaan. Dominic wist dat hij zelf slechts een fractie van een seconde bestond als je het allemaal relativeerde tot de leeftijd van de planeet waarop hij zich bevond. Hij was ontstaan uit stof en zou tot stof wederkeren.

De enige reden dat hij de slapende -snurkende zelfs- leerlingen niet vermoordde was dat drie lijken op een kamer van vier erg weinig ruimte overliet voor twijfels. Natuurlijk kon hij ook slechts 1 van de drie de das om doen, maar dat zou alsnog een hoop gedoe opleveren, waarbij hij weer moest verzinnen hoe geschrokken hij was. Want dat was de reactie die normale mensen vertoonden na een moord. Ohneee, wat errug. Gegil. Gejank. Tranen, krokodillentranen. En dat allemaal om een beetje bloed en weer een jongere minder. Des te beter toch, niemand had behoefte aan idioten die later alleen maar kantoorwerk zouden doen. Onnadenkend brieven overtypen, telefoontjes beantwoorden en hun baas gehoorzamen als makke schapen. Zit, lig, dood. Dat waren de commando’s die ze volgden. Elke dag zou hetzelfde zijn en in hun heerlijke onwetendheid zouden ze ronddobberen op de rivier die naar de waterval en afgrond van hun overlijden stroomde. Triest. Waarom zagen ze niet in dat het in en in triest was en dat zelfs sterven en het oneindige niets beter was dan dit voortstappen als een soort hersenloos beest?

Zijn vingers streelden het koele metaal, maar de verleiding was weerstaan. Geen van zijn kamergenoten stierf vandaag. Vandaag zou hij ze in hun dwaze dromen laten rusten. Het mes klapte hij weer in en stak het in zijn zak. De geluiden van de onregelmatig ademhalende jongens ergerden hem echter, dus algauw stond Dominic op en verliet de donkere slaapkamer. Gekleed in een dun lichtgrijs shirt, wat haast doorscheen als er genoeg licht was, en een pyjamabroek die haast door kon voor normale kleding bewoog zijn schimmige gedaante zich door de gangen. Zijn voeten waren gehuld in haastig aangetrokken sokken en schoenen waarvan de veters losjes gestrikt waren. De zacht tikkende geluiden van zijn zool maakte hij echter zo zacht mogelijk.

Als hij nu iemand tegen kwam zou dat wellicht niet al te prettig eindigen. Hij was licht verkouden, wat had geleid tot keelpijn en een redelijk hese, schorre stem. Dominic verplaatste zich geruisloos naar de gang van de ziekenzaal. Naast de rijen met bedden en de kantoortjes van zowel August als die idiote psychiater was er hier ook een kleine zijruimte, waarin voorraden werden opgeslagen. Dominic had een paar maanden geleden een sleutel bemachtigd en opende nu zachtjes de deur. Zijn hand reikte naar de muur en betaste die tot hij een lichtknopje tegenkwam. Flitsend sprong het peertje in de kamer aan. Zijn blauwe ogen namen eens op wat er aanwezig was. Daar binnen zag hij kasten met dozen, zelfs een metalen geval dat zeer veel leek op een dossieropslag. Perfect. Hij sloot de deur, of dacht dat in elk geval. In werkelijkheid zweefde die traag weer open tot op een kiertje. Allereerst bekeek hij de dozen medicatie, waar hij een paar potjes met voor leken onbekende latijnse termen uitpikte. Die zette hij neer op een lege plank, klaar om ze mee te nemen naar zijn kamer. Nu nam hij eens een kijkje in de archiefkast. Er zaten inderdaad dossiers in, maar wanneer Dominic er eentje uit wilde vissen hoorde hij iets, voelde een aanwezigheid. De lade werd uiterst traag dichtgeschoven en hij draaide zich om naar de deur. En inderdaad zag hij een gedaante.

‘You shouldn’t have come here..’ klonk zijn stem rasperig. Een aantrekkelijke stem, voor de zielige pubertjes die hun hart op hol lieten brengen door de zogenaamde bad-boys. 'You’re mine now..’ Hij stapte op de ander af en trok die naar binnen, sloot de deur achter zich en deed hem zelfs op slot met de sleutel die hij bezat. Hij keek zijn slachtoffer nu pas weer aan. De Shadraan straalde een duisternis uit, die toch keer op keer weer mensen naar hem toe wist te lokken, alsof er in de donkere blik ook dwaallichtjes verborgen waren, die je aantrokken tot je hopeloos verdwaalde.

[Daaaarrrkk Dodo zoekt iemand om mee te spelen c: Het liefste geen leraren, maar het mag wel :’] Open~]

Yagami wierp een snelle blik op haar horloge. Pas na een paar luttele secondes besefte zij zich dat het al een tijdje geleden kapot was gegaan door een hele onhandige actie van haarzelf. Sindsdien stonden de wijzers stil op precies zes uur. Ze grinnikte bitter in zichzelf bij de gedachte dat het nu pas zes uur zou zijn. Daarvoor was het veel te donker buiten, vooral voor rond deze tijd: het begon nu meestal al te schemeren rond etenstijd en gewekt door de zon worden, zat er nu ook niet echt in.

Yagami wist nog wel dat ze een paar uurtjes na het avondeten pas klaar was met alles uit te pakken en dus ook wanneer zij begonnen was met de school verkennen. Zij kon zich met haar ogen dicht nog herinneren waar zij overal was geweest.
Eerst was zij vanuit de slaapzalen naar het kantoor van de hoofdmeester gegaan. Ze had daar eigenlijk niets te zoeken, maar ze was simpelweg te nieuwsgierig naar zijn kantoor geweest om de verleiding te weerstaan. Uiteraard was hij er op dat moment juist niet. Achteraf gezien betwijfelde ze het of ze asociaal binnengestormd zou zijn als hij wel aanwezig was geweest. Haar nieuwsgierigheid was weliswaar groot, maar het heeft haar nog nooit domme, impulsieve dingen laten doen. Nee, daar was zij ook niet het type voor.

Daarna was ze nog langs de klaslokalen gegaan. De meesten waren toen al leeg en keurig afgesloten. Blijkbaar wilden de meeste leraren en stagaires ook niet de restrerende uren van hun dag in een muf lokaal doorbrengen.  Natuurlijk zijn er altijd een paar uitzonderingen. Zo bewezen de twee laatste lokalen in de gang Yagami het tegendeel. Toen ze door het raam van de ena laatste gang had gekeken, had zij twee docenten die in een heftige discussie verwikkeld waren gezien. Aan de papieren die de ene leraar in zijn hand hield, ging het over een toets of een netbesproken theorieles of misschien wel een controversieel onderwerp wat net de wereld in was geholpen. En in het laatste lokaal zat een stagaire driftig na te kijken. Haar lange, sluike haren hingen helemaal over haar gezicht heen en lieten alleen het te nakijken blaadje vrij, terwijl haar grote bril bijna van haar neus afzakte. Yagami had bijna de neiging gekregen om het lokaal binnen te stappen en al de dingen die volgens haar niet op hun plek stonden te corrigeren waaronder de stapel boeken -kon je het wel een stapel noemen?- die op het bureau lag, een pot verwelkte madeliefjes en de propjes papyrus, die her en der verspreid lagen. Op het allerlaatste moment had zij zich omgedraaid, want op de eerste dag wilde zij niet meteen als de leraars, in dit geval stagaires lievelingetje gezien worden. Yagami wilde het liever niet toegeven, maar andermans meningen deden er nog steeds toe voor haar.

Toen had zij besloten om buiten nog wat frisse lucht te scheppen, aangezien een lichte hoofdpijn had besloten om haar lastig te vallen. Na wat twijfelen had zij besloten om nog langs de kassen te gaan. De geur van planten stelde haar helaas niet gerust. Integendeel zelfs: het wakkerde haar hoofdpijn alleen nog maar aan. Ze had ook het idee dat de planten naar haar aan het staren waren, haar in de gaten hielden. De kippenvel op haar armen kwam alweer terug bij die gedachte.

En nu stond zij dus in de ziekenzaal te berekenen hoe laat het precies was met deze minieme gegevens, terwijl ze eigenlijk op zoek moest gaan naar medicijnen of iemand die haar medicijnen kon geven. Uit haar ooghoeken zag zij echter een glimpje licht. Was het misschien een van de leraren of misschien iemand anders die hier niet hoorde te zijn? Haar hand schoot automatisch uit naar de ijskoude deurklink. Ze twijfelde nog heel even of het wel zo verstandig was om binnen te stormen. Haar gedachtestroom werd echter al verstoord door een schorre jongensstem en voordat zij het doorhad, stond zij al in dezelfde ruimte als die vreemdeling. Haar ogen gleden als eerst over zijn gelaat heen en bleven uieindelijk hangen bij zijn gezicht. Hij was knap,iets té knap naar haar idee. Yagami wist van zichzelf dat zij in een vorig leven nu al voor hem gevallen zou zijn.

[Sorry als het te lang of kort is... Ik heb ruim een jaar niets geschreven (buiten verslagen, maar die vind ikn niet echt tellen xd) dus ik moet er echt nog inkomen.]

Dat was wel een vakantie geweest, een helse vakantie. Light had verwacht de schepen achter zich te verbranden, na hij al de troubles op Starshine wou vergeten. Nate moest uit zijn hoofd, de knappe, gespierde.. sterke. . . Dammit! Één van de dingen waarvan het dus niet was gelukt. Nate. Aanvaring na aanvaring hadden de twee gehad, terwijl aan het einde Light er achter was gekomen heel wat te voelen voor de jongen. Dit was echter onbeantwoord. En Light had tijd nodig om zijn brein weer op een rij te krijgen.

En dan had je nog Dominic, één van de hoofdredenen waarom Lighty weer met zijn zware koffers was teruggekomen. Dé jongen voor Light. Dominic was zijn prins. Maar ergens kreeg Light het gevoel dat Dominic dat ook was, en niet meer is. Zijn puberale brein had de lust laten zakken, en Light was in tussentijd er achter gekomen dat liefde voor lust ging. Dominic had zijn plekje in zijn hart veroverd, dat voorop. Maar Nate was ondertussen steeds meer terrein gaan winnen in zijn hart. En dat terrein ging ten koste van dat van Dom.

Nate, dat was zijn reden dat hij was wedergekeerd tot Starshine. Hogeschool voor magicans. De sfeer had hem weer geroepen. Maar zijn hart, zijn hart had hem hier heen gebracht. Zijn nieuwe school had hij verlaten, en hij had het maar gezien als vakantie. Hij had zich opnieuw aangemeld voor Starshine, en was in de eerste de beste shuttle gestapt richting de school. Zijn koffers had hij daarna weer uit de shuttle gehaald, en nu liep hij hier al zeulend door de school.

Bonk... Bonk... Dunk... KLUNK!...

Zelfs de veel te slecht gevoegde stenen van de hal interesseerden hem niets. Zijn koffers op wieltjes bonkten bij elke steen, maar Light was veel te blij om weer terug te zijn. Hij had de stap gezet, en het voelde meer dan goed om hier weer te kunnen lopen. Een rondje door de hele school zou nu niet verkeerd zijn, en omdat hij anders alle trappen op moest om naar zijn slaapzaal te gaan, nam hij alle koffers gewoon mee.

Bonk... Bonk.... Dunk... KLUNK!...

Het ritme van de geluiden was bijna rustgevend, de school was bijna rustgevend. Bijna. Niet helemaal. Want daar werd het ritme van zijn koffers onderbroken, iemand had een deur geopend. En voor zijn neus werd diegene de kamer ingesleurd, en sloot de deur. Zonder er over na te denken waar hij zich in mengde op zijn eerste dag, caste Light met zijn duistere magie een bijl in zijn handen. Gebruiksvoorwerpen van duistere magie, één van zijn favoriete spreuken. Hij hief de bijl boven zijn hoofd, en met een enorme zwiep eindigde de bijl met het scherpe gesteente in de deur. De deur had een enorme kloof, en Light trok uit alle macht om de bijl weer vrij te krijgen, only problem: De bijl wou niet meer uit de deur. De paarse vlammen van de bijl begonnen al te doven, en al niet snel daarna verdween de bijl.

Door zijn vakantie had hij niet getraind op magie. Zijn magie was zwaar verzwakt, en maakte hem weer net zo duizelig als bij zijn vorige entree in deze school. Light vergat nooit weer dat toen Dominic hem zijn standaard lesboek voor dummy's in de kast had gezet, en dit was uitgedraaid op veel meer. Was Dominic maar hier. Die zou hem helpen. En met die blik viel Light uitgeput op de grond, bij zinnen maar verzwakt. Wie zat er achter die deur? Wie had dat meisje uit de gang gegrepen?

De deur vloog open. Dat was misschien overdreven, nee, het was eerder een voorzichtige beweging, waarbij een tere ziel uiterst nauwkeurig de deurklink naar zich toe bewoog. Om oog in oog te staan met een zwartharige engel, marmeren huid en hemelse ogen vol aantrekkingskracht. Oh, ruw werd het meisje naar binnen gebracht, de deur dichtgeduwd en vlug toverden zijn handen een sleutel tevoorschijn die het slot in een handomdraai dicht klikte.

Zij was nu van hem, dwaas kind met donkere haren en ogen die daarbij aansloten met hun donkerbruine tint. Zij was nu van hem en ze kon nergens heen. Hij reikte uit naar haar hand en greep die beet, trok haar naar zich toe, zo dichtbij dat zijn adem over haar gelaat kon strelen. Zo dichtbij dat er slechts een kleine beweging nodig was om dit intieme moment zogezegd nog intiemer te maken. Maar echt intiem was het niet, echt alleen waren ze niet. Zo bleek. Want slechts een ogenblik nadat Dominic de deur had gesloten en zich het meisje toegeëigend had klonk er iets. Niet zomaar iets. Niet voetstappen of gebabbel van een stelletje nachtbrakers dat sluipend terug kwam van een avondje in de discodanszaal vol bezwete jongeren.

Nee, het was allereerst een zacht rumoer geweest, wat zich algauw had versneld tot iemand die op hun kleine ruimte afkwam. Nog een slachtoffer? Nog een dwaas die zich midden in de nacht in de buurt van een verdorven Shadraan waagde? Iemand had de deur aangevallen. Een nogal botte actie met een vrij scherpe bijl, dat was het. Als hij dit kleine meisje niet weg had getrokken was ze wellicht zwaar in de problemen geraakt, met een kartellige bijl die haar schedel doorkliefde zou zelfs een magische arts weinig uit kunnen halen. Ze moest hem dankbaar zijn. Hij had haar gered. Maar voor nu was het zwijgende kind, met haar lange haren en meisjesachtige lichaam weinig interessant. Er had iemand de keuze gemaakt om een gesloten deur niet eerst te openen, oh nee, diegene had besloten een bijl te gebruiken, de meest handige en tactvolle methode van binnenkomst.
Hij grijnsde kort naar het meisje, een lach waarin zowel verleiding als dreiging verstopt waren. Maar welk meisje hield er nou niet van een beetje spanning? ''Stay here, darling.'' Dat was geen vraag, geen overleg. Het was een kalm bevel. Het was een feit. Zij zou hier wachten, hij zou eens even kijken wie er zo idioot was om hem te storen. Dominic opende deur en duwde die open, waarbij de deur halverwege geblockeerd werd. Algauw werd duidelijk waardoor: De maker van de bijl was knockout gegaan. Minachting werd verdreven door amusatie toen Dominic opmerkte wie het precies was. Light. Goh, weer terug gekomen? Wat een feest. De koffers werden vlug naar binnen gegooid, hij wilde niet dat er nóg meer mensen het geweldige idee kregen om eens polshoogte te nemen in de voorraadkamer van de ziekenzaal. Maar Light's aanwezigheid was toch wel een aangename verrassing.

Niet zonder moeite verplaatste de bleke jongen het lichaam van Light naar binnen, om hem rustig half rechtop neer te zetten tegen een van de wanden. ''Well, well, well.. Look what I found.'' Kort gleden Dominics handen in een automatisme door Light's zachte bruine haren. Hij voelde even de polsslag van Light en besloot dat er niets was om zich druk te maken. De jongen was buiten bewustzijn, maar dit was enkel door uitputting, waarschijnlijk. Ook omdat er geen wonde te zien was.

Hij grimaste kort, sloot de deur, maar deed deze niet op slot en keek dan lichtelijk nieuwsgierig in de richting van de dame die aanleiding was geweest tot deze cascade van gebeurtenissen. ''Hoe heet je?'' vroeg hij haar. Kalm maar direct, vastbesloten en duidelijk niet van plan om haar te laten gaan.

Ze had al veel dingen in haar leven meegemaakt. Niets had haar echter voor kunnen bereiden op een plotselinge uiting van affectie van een willekeurige vreemde. Haar rationele kant schreeuwde dat zij zich los moest rukken, het liefst hem ook nog een minachtende blik zou geven. Helaas dacht haar lichaam daar wat anders over: het was volledig verstijfd. Opgelucht haalde zij adem, toen een dof geluid de jongen afleidde. Zodra hij zich van haar verwijderd had, begonnen haar hersenen alle informatie te verwerken. De bonkende hoofdpijn nam zij maar voor lief. Iemand had haar waarschijnlijk de kamer in zien verdwijnen en had besloten om haar te helpen. Zij wist echter niet wat diegenes plan was geweest. Had diegene voor afleiding gezorgd, zodat zij nu kon proberen te vluchten of had die persoon een heel ander doel voor ogen gehad?

Voordat Yagami het wist, was de jongen al op de deur afgelopen. Haar achterlatend met een simpel bevel: ''Stay here, my darling.'' Fijn, nu was haar kans om te ontsnappen ook wel verkeken. Ze wist dat ze geen tijd kon verspillen, besloot om verstandig te zijn en hetgeen waarvoor zij oorspronkelijk was gekomen nu te doen: haar hoofdpijn te verlichten.
Geconcentreerd gleden haar ogen de rijen medicatie af. Gelukkig waren de dozen wel gelabeld en op alfabetische volgorde neergelegd, zodat het haar wel wat tijd zou besparen. Tussen het zoeken door bleef haar blik even hangen bij een paar onaangebroken potjes die eenzaam op een plankje stonden. Het was in haar ogen nogal raar dat die juist niet in een doos zaten. Aan de namen te zien waren ze niet zo bekend. Zij had hiervoor in ieder geval niet gekend. De kans was dus groot dat die jongeman ze net uitgestald had. Geruisloos draaide zij een van de potjes open om een paar pillen daarvan in haar broekzak te laten glijden samen met wat pakjes aspirine.

Ze had eerlijk gezegd niet verwacht dat hij terug zou komen met nog een persoon. Heimelijk had zij gehoopt dat hij terug zou komen met een norse blik of beter nog... helemaal niet. Haar wenkbrauwen gingen lichtjes omhoog bij het vreemde tafereel. Het door de haren woelen wekte bij haar de indruk op dat ze elkaar al kenden. Aan de andere kant had hij net nog bewezen dat hij grijpgrage handjes had. Dat hij geen respect voor andermans personal space had, was een understatement.
Met een kalme blik keek zij toe hoe hij de deur zorgvuldig sloot, maar niet op slot deed. Theoretisch gezien had zij nu weg kunnen gaan, als ze het feit dat die andere jongen hier ook nog was, wegliet. Het was weliswaar aardiger om hem niet over te laten aan zijn lot.
Ze deed een paar stappen richting haar zogenaamde redder, hurkte voor hem neer en zei: ''Yagami en wat is zijn naam?'' Haar stem was vlak, net hoorbaar. De geoefende luisteraar zou de moeë ondertoon in haar stem op kunnen vangen.
Ondertussen controleerde zij haar kleding. Ze wilde de jongen niet gelijk de schrik van zijn leven bezorgen met haar rode eczeemvlekken. Vooral niet nadat hij door haar toedoen eveneens in dit hok beland was. Tot haar opluchting droeg zij vandaag -voor de verandering- wel lange mouwen. De vlekken onder haar kin zouden niet opvallen, zolang zij haar hoofd niet naar het plafond zou richten.
Nu moest zij er alleen voor zorgen dat hij bij bewustzijn zou komen. Hoe eerder hij bij positieven was, hoe eerder zij weg kon gaan.

Light was even buiten westen geweest, en in die periode van onwetendheid had Dominic zijn daden verricht. Het was een korte periode, nog geen minuut of twee, maar in die tussentijd had Dominic hem al naar binnen gesleept. Light had zich altijd al verwonderd over de kracht die de slungel had, het bracht nog wat... affectie met zich mee. Maar de onwetende Light lag nog op de grond, en ging er van uit dat de eerste die hij zou zien zijn ontvoerder zou zijn.

Toen hij langzaam zijn ogen als spleetjes open kon krijgen, keek hij in het gezicht van een meisje. Zijn eerste dag terug op SSA en hij werd ontvoerd door een meisje. Like serious?! Ze leek er ook nog een grapje van te maken. Ze deed net alsof ze hem was, ze stelde zich voor als Yagami. Raar mens. "Stop fooling around. I'm Yagami. And now you can tell me, who the fuck you are and how you know my surname." Zwaar geïrriteerd keek hij op en ging staan, rondkijkend naar wie er naar binnen was getrokken door deze dame.

Door de klap vergetend dat het een dame was die hier naar binnen was getrokken, was de eerste die hij zag meteen voor zijn brein de hulpbehoevende. Maar.. Maar.. Die hulpbehoevende was een oude bekende! Dominic! Meteen reageerde Light's hart door weelderig te gaan bonken en het bloed sneller door zijn lichaam te pompen. Ook de eeuwige roodheid verscheen weer op zijn wangen, waardoor hij even moest slikken om weer op eigen kracht te beslissen. Dus de onbekende dame had Dominic hier de ziekenzaal in gesleurd? Waarom?

Light bewoog naar Dominic toe, en keek hem vragend aan. "Whatte... happend here?" Nog steeds in de waan dat Dominic en hij hier het slachtoffer waren. "I'm sorry Dominic, for leaving. Ik had er moeten zijn. Dan waren dit soort dingen niet gebeurd." Daarna draaide hij zich weer om naar de lady in de zaal. Volgens Light's logica was zij de gene die dit allemaal had gedaan, en ook degene die meteen op kon gaan rotten. "Wat is jouw probleem? Wat moet je van ons?!" Riep hij dan ook luid.

Zijn kleine meisje was braaf binnen gebleven, goedzo, zit maar dan krijg je een snoepje. Hop, daar ging het kindeke al door haar knieën om bezorgd naar de flauwgevallen bruinharige schat te kijken. Nou zeg, vertrouwde ze niet op Dominic's goede zorgen? ''Yagami en wat is zijn naam?'' Zachte stem, meisjesachtig. Wat vrij logisch was. Ze leek vermoeid, waarom was ze dan nog wakker? En- Wacht.. De naam.. Yagami? Was dit een grapje? Van Light? Nee, die zou niet in staat zijn geweest om te voorspellen dat Dominic een vreemdeling naar binnen zou slepen. En daarbij zou Light zichzelf dan niet knock out laten gaan in een poging de deur open te hakken. Toch? Nee, dit was een vuile streek van het lot, karma, of hoe je dat ook wilde noemen. ''Hij is ok, kan elk moment weer bijkomen, als-'' begon Dominic even zacht als het meisje had gesproken, ook dichterbij de liggende Light komend, onderwijl de omgeving en het meisje nog eens goed inspecterend. Maar voor hij zijn analyse af kon maken was Light weer terug in bedrijf en niet zo'n beetje ook. Net als Dominic leek de bruinharige jongen zich af te vragen hoe het raadselachtige toeval van de namen zo gekomen was. Op een typische Light manier.
"Stop fooling around. I'm Yagami. And now you can tell me, who the fuck you are and how you know my surname." Zo te horen was Light inderdaad voor een tijdje out geweest, maar was al langzaam terug gekomen in het land der levenden en wakkere mensen, waardoor hij mee had gekregen dat Yagami.. zijn achternaam als voornaam had. Juist. "Whatte... happend here?" Light kwam zijn richting in gestrompeld en als instinctieve reactie opende hij zijn armen, om Light half te omhelzen. ''Gaat het wel?'' fluisterde hij, voor een kort moment onderzoekend en bezorgd zijn hand over Light's wang bewegend.

"I'm sorry Dominic, for leaving. Ik had er moeten zijn. Dan waren dit soort dingen niet gebeurd." Een licht grijnsje gleed over Dominic's lippen, maar gauw werd zijn uitdrukking weer zacht en teder. ''Hey, het is ok, je bent er nu. Welkom terug.'' Dominic's blauwe ogen vestigden zich op Yagami, zodra hij merkte dat Light hetzelfde deed. Dit alles ging helemaal vanzelf en hij hoefde niet eens moeite te doen om Light's brein ervan te overtuigen dat hij zelf niets fout had gedaan. "Wat is jouw probleem? Wat moet je van ons?!" Oeioei, woede. Fijn dat dat tegen de dame werd gericht en niet tegen hem.
Dominic zuchtte zachtjes en legde een kalmerende hand op Light's schouder. ''Rustig, Light-dear.. Ze is zo te zien in een waantoestand. misschien wel onder invloed van iets. We kunnen haar beter helpen.'' Iedereen was in orde. Geen reden tot stress. Iedereen was in orde, nog wel. Light had, zonder dat nu zelf te beseffen, Yagami gered van een martelende nacht in een opslagkamer. Nu praatte hij het om, Yagami in de positie van gestoorde duwend om zo al haar woorden en elk verweer dat ze maakte tegenwerkend. So much fun.

Had die jongen nou gewoon zwaar last van stemmingswisselingen of begon zij dingen te hallucineren? Het ene moment was hij nog over gekomen als een engerd en het andere moment wist hij enigszins aardig voor te doen. Kwam het door die andere jongen of zat er een andere reden achter? Ze wist het echt niet. Mensenkennis en mensen doorgronden waren niet bepaald haar beste kwaliteiten. Door veel ervaring wist zij dat mensen meestal complexer zijn dan dat zij doen blijken, dat zij niet zo diep en moeilijk te doorgronden was als zij dacht. Daar bleef het ook bij.
Tot haar opluchting zag zij de andere jongen al vrij snel ontwaken. Het eerste wat hij zei, was totaal onverwacht. Haar verstand moest heel even de tijd nemen om de woorden bij elkaar te rapen. Yagami was niet echt de meest gebruikelijke naam en om een naamgenoot van een ander geslacht in dit benauwde hok tegen te komen was een driedubbele portie toeval. Voordat zij om opheldering had kunnen vragen, waren de twee jongemannen al in elkaars armen gevlogen. Voor een onwetend oog had het eruit gezien als een liefkozend koppel. Het soort wat elkaar al maanden niet meer gezien hadden. Toch had een naar gevoel haar bekropen samen met een lichte kippenvel.

Ondertussen was ze overeind gekomen. Zo op haar hurken zitten voelde verdomd onderdanig. De valse beweringen en het gepraat over haar brachten haar snel opnieuw van de wijs. Ze praatten net alsof zij er niet bij was, er niet toedeed. De kers op de taart was de opmerking van de blijkbare Dominic. ''Rustig, Light-dear...'' Was zijn naam nog niet net Dominic? Of was dan een koosnaampje? Zo eentje die een hele 'diepgaande' betekenis had, zoals jij bent al het licht van mijn wereld. ''...Ze is zo te zien in een waan-toestand. Misschien wel onder invloed van iets. We kunnen haar beter helpen.'' Zij, mentaal ziek in haar hoofd? Op haar problemen met eten na was zij gezond als een vis. Alle doktoren die zij in haar leven gezien hebben, zouden haar zonder problemen beamen. Ze was niet gekomen om ruzie te zoeken, maar Domincs toon in zijn stem maakte haar lichtelijk geïrriteerd. Ze voelde zich gekleineerd. Alles wat zij gezegd hadden, druisten tegen haar logica in.

''Mag ik nog wat tijd van jullie in beslag nemen en al mijn argumenten vertellen?'' Zonder te wachten begon zij te praten. Nee, je kon het beter redeneren noemen. ''Ten eerste... denk je niet dat het nogal moeilijk is voor een meisje van 1,64 meter om twee flinke kerels een kast in te krijgen? Ik heb redelijk wat beenspieren en beheers de zwemkunst wel. Hetzelfde kan ik helaas niet zeggen over mijn armspieren. En mijn magie is evenmin krachtig.'' Ze hield haar armen met haar handpalmen omhoog voor zich. Het straalde de nodige onschuld uit om haar woorden wat kracht bij te zetten.
''Zelfs als ik het had gekund en zogezegd een psychopaat ben... Hoe denk je dat ik toegang heb gekregen tot dit kamertje midden in de nacht op mijn eerste dag, nog wel? Ik ben pas net na het avondeten aangekomen, weet de weg nauwelijks en je verwacht dat ik nu al weet hoe ik in de krochten van dit verblijf kan komen? Ik hoop dat jullie dat slot op de deur hebben gezien en de enorme kras op de deur. Hoe willen jullie dat verklaren?'' Ze moest even naar lucht happen. Ze was het niet gewend om zoveel te praten. Ze zou nog wel haar recordtijd langst achter elkaar praten met adempauzes kunnen verbreken. Niet dat haar huidige tijd verschrikkelijk lang was. Iedereen in haar omgeving had haar altijd als kort van stof omschreven.
''Verder klink het ergens heel erg onlogisch om een geestelijke zieke los rond te laten lopen op een school. Een school nog wel, de perfecte plaats om potentiële slachtoffers te vinden, nietwaar? Als ik dokter was, zou ik mijn patiënten ergens in rust laten leven. Nou ja, leven...'' Ze haalde haar schouders op. Ze was haar woorden voor een momentje kwijt. Fijn, daar kwam haar presentatie angst de hoek omkijken. Blijkbaar begon de adrenaline uit te werken. Precies toe zij net op dreef kwam.
''Hoe dan oo... ook. Sorry, ik moet mezelf even bij elkaar zien te rapen. De zenuwen beginnen op te spelen.'' Een verlegen glimlachje moest de schijn erop houden dat ze de controle had. Haar trillende stem en klamme handen vertelden nochtans anders. Twee minuten te lang had zij nodig om haar ademhaling rustig te krijgen. Pas hierna kreeg ze het voor elkaar om haar handen af te vegen aan haar broek.
''Ook als bovenstaande genoemde argumenten niet van toepassing zouden zijn, zou ik jullie niet ontvoerd hebben. Wat voor voordeel haal ik hieruit?'' Een klein stemmetje in haar achterhoofd schreeuwde:''gangbang beginnen!'' Ze zette die abnormale gedachte prompt opzij. Dat was een minder plezierige bijwerking van te veel met de mensen uit haar oude klas rondhangen. Haar gezicht verraadde haar tot haar ongenoegen wel: het liep rood aan.
''Ik had dan beter iets groters kunnen doen met bondgenoten of iets dergelijks. De school in de brand steken of primaire levensmiddelen stelen zouden een paar van mijn mogelijkheden kunnen zijn. O en kijk, ik heb hier alle toegang tot middelen die weliswaar heel de school zou kunnen drogeren.'' Een lichte frons sierde haar voorhoofd, toen zij controleerde of zij al haar argumenten genoemd had. Wacht, ze had er nog een gemist.
''Als je wilt, kunnen wij samen naar master Savador gaan en kunnen jullie zonder problemen een inzage in mijn medische dossier krijgen. Ik heb het eigenlijk recent laten vernieuwen. Voel je dus vrij om het te doen. Ik ben zo vaak langs de dokterspost geweest voor mijn eczeem, dus het zal goed gevuld zijn. Goed genoeg om jullie een half uur bezig te houden.'' Als bewijs stroopte zij haar mouwen op. Daaronder waren grote rode plekken zichtbaar. De huid was daar ook niet egaal: er liep groeven erdoorheen en de huid zelf was bobbelig. Op sommige plekken was de huid zo dun dat de adertjes gewoon zichtbaar waren.
Voor de eerste keer keek ze beiden toeschouwers recht in de ogen aan. Ze hoopte dat het bericht was aangekomen. Zij had zich blootgesteld, hopelijk niet voor niets.

Dominic reageerde precies zoals Light had gehoopt. Hij had er niets mee te maken gehad! En Light had hem dan mooi gered! Naja.. gered.. Een poging gedaan dan. Maar het telde, en het liet hem in de spotlight staan bij de door hem het meest geadoreerd kereltje van deze school. Iets wat hij wel weer kon gebruiken na te verdwijnen zonder een woord te zeggen tegen wie dan ook. Ook al zei in z'n achterhoofd dat Dominic hem meer als tussendoortje zag. Hij wist in ieder geval dat hij meer te vertrouwen was dan iemand die spontaan zijn naam overnam. Een meisje nota bene nog wel!

De halve omhelzing kwam voor Light als geroepen. De bezorgde streek langs zijn wang als gods geschenk. Als hij een kat was had hij spontaan staan spinnen. Het was alsof hij een oude jas weer had aangetrokken. Zo vertrouwd voelde het gebaar van Dominic. Daarbij had Light dan ook helemaal geen baat bij een abrupte onderbreking door het ellenlange verhaal van z'n naamgenoot. Hoe noemde je zulke ellenlange verhalen ook alweer? Ohja! Onnodige informatie.

"Als ik ergens niet in geïnteresseerd ben is het je levensverhaal. So keep it with you, hier op school loop je niet te koop met je gebreken en foutjes. En geen zieke geest loslaten op StarShine? Well, wake up! Welkom op StarShine! Kom me over een week nog een keer opzoeken, en durf dan nog eens te zeggen dat het niet logisch is om een geestezieke hier los te laten. En als je wil, laat dan gerust ons even met rust, dankje."

Light was helemaal niet gebaat bij het raaskalken van de dame, en al helemaal niet bij haar aanwezigheid. Laat haar lekker even de school ontdekken zonder hen lastig te vallen. Light had al genoeg tijd om in te halen, laat staan dat hij die tijd stond te verdoen met haar.

''Mag ik nog wat tijd van jullie in beslag nemen en al mijn argumenten vertellen?'' Achgossie, wat schattig nou. Ze wilde discussieren? Dom, dom meisje. Ze kon beter opgeven, ja knikken en zich leidzaam naar een of andere slaapzaal laten vervoeren. Arme Yagami met haar hallucinaties, ze moest maar lekker gaan slapen. Oogjes toe en op naar dromenland. Dan zou Dominic zich de volgende keer wel bezig houden met haar- niet dat ze tot nu toe écht interessant was geweest, maar alleen al omdat ze nu een eindeloos gekwebbel vol zogenaamde logica begon moest hij haar vernietigen. En als dat niet nu gebeurde zou hij gewoon geduldig wachten op een volgende kans en haar met de grond gelijk maken wanneer ze echt alleen waren. Of hij zou geruchten over haar verspreiden, genoeg om haar leven een hel te maken waarin ze telkens haar zogenaamde 'argumenten' moest spuien om mensen van haar geestelijke gezondheid te overtuigen.

Ach, iedereen wist dat hoe meer je babbelde, hoe schuldiger je leek- soms. En Light was een nogal heethoofdige duistermagier, dus dat hielp ook. Dominic vermoedde dat Lighty werkelijk geen enkel woord van Yagami-dame zou verstaan, ofwel geloven.

''Ten eerste... denk je niet dat het nogal moeilijk is voor een meisje van 1,64 meter om twee flinke kerels een kast in te krijgen?''Zo lastig was het niet. Als je slim was dan. Wie zou een meisje van die lengte als schuldige zien? Niemand. Je kon gewoon bij de deur gaan staan en met je meest lieve stemmetje vragen of de grote jongen je asjeasjeblieft wilde helpen. Geen enkel probleem. Zo zou ze dus, in theorie, Dominic binnen kunnen krijgen. En Light dan? Hm, dat werd iets lastiger. Maar hey, misschien had ze gewoon onder dwang gezorgd dat Dominic het deed, of beheersde ze luchtmagie om het slappe lichaam van haar te compenseren, gewoonweg Light naar binnen laten zweven op een laagje lucht was geen probleem. Kijk, dat was het mooie, áls je haar als een gek zag kon je al haar beweringen als leugens bestempelen en het tegenovergestelde als de waarheid, waarmee het een logisch scenario vormde ook nog. Dominic grijnsde goedmoedig naar Yagami, af en toe knikkend, onder het mom van: Jahoor, praat maar door, je maakt het alleen maar erger, lief gek meisje.


''Verder klink het ergens heel erg onlogisch om een geestelijke zieke los rond te laten lopen op een school. Een school nog wel, de perfecte plaats om potentiële slachtoffers te vinden, nietwaar? Als ik dokter was, zou ik mijn patiënten ergens in rust laten leven. Nou ja, leven...'' Oh, de ironie, de ironie. Dominic liet niets merken, maar inwendig genoot hij hiervan enorm.

Ze werd nog zenuwachtig ook, waardoor Dominic de tijd had om rustig zijn hand in die van Light te verstrengelen, een klein hoofdschuddend gebaar naar hem te maken en een zachte tekst te fluisteren: 'Laat haar maar even uitrazen, dat is waarschijnlijk beter..'

Nou, ga maar verder, schattebout. Je was gebleven bij enge gevaarlijke patienten die echt nevernooit op een school als deze terecht zouden komen.

''Ik had dan beter iets groters kunnen doen met bondgenoten of iets dergelijks. De school in de brand steken of primaire levensmiddelen stelen zouden een paar van mijn mogelijkheden kunnen zijn. O en kijk, ik heb hier alle toegang tot middelen die weliswaar heel de school zou kunnen drogeren.'' Moest ze dat nou zeggen? Moest ze het hem zo gemakkelijk maken? Praten over brandjes steken, stelen of mensen drogeren was niet bepaald de allerbeste manier om mensen van je onschuld te overtuigen- of lag het nou aan hem dat hij dat dacht?
Ja, zelfs al wist hij dat Yagami geen enkele schuld had aan deze situatie, behalve dan misschien dat het nogal vreemd was om op je eerste dag doelloos door de nachtelijk verlaten gangen te zwerven, was er toch wel een klein mentaal probleempje dat hij bij haar diagnosticeerde. Ze was dom.

''Als je wilt, kunnen wij samen naar master Savador gaan en kunnen jullie zonder problemen een inzage in mijn medische dossier krijgen. Ik heb het eigenlijk recent laten vernieuwen. Voel je dus vrij om het te doen. Ik ben zo vaak langs de dokterspost geweest voor mijn eczeem, dus het zal goed gevuld zijn. Goed genoeg om jullie een half uur bezig te houden.''

En daar kwam de aap uit de mouw, nouja, niet echt. Ze toonde enkel haar armen, met inderdaad een bobbelig eczeem erop. Stoer hoor.
Dominic hoefde maar heel even stil te zijn, genoeg voor een adempauze, en jahoor, daar ging Light's geratel al van start.


"Als ik ergens niet in geïnteresseerd ben is het je levensverhaal. So keep it with you, hier op school loop je niet te koop met je gebreken en foutjes. En geen zieke geest loslaten op StarShine? Well, wake up! Welkom op StarShine! Kom me over een week nog een keer opzoeken, en durf dan nog eens te zeggen dat het niet logisch is om een geestezieke hier los te laten. En als je wil, laat dan gerust ons even met rust, dankje." Sussend drukte hij een kusje op Light's wang, meteen de neiging voelend om verder te gaan dan dat. Die neiging bedwong hij, maar zijn lichtroze blos gaf aan dat hij het voelde- ergens.

''Light Yagami, ik heb je zo gemist.'' verkondigde hij liefdevol. ''Maar, dit meisje, dat zichzelf Yagami noemt -Is dat werkelijk je naam, kind?- heeft duidelijk hulp nodig. Mijn oom was psychiater, dus ik ken de basics en al weet ik niet precies wat er aan de hand is, meerdere persoonlijkheden of een waantoestand of allebei, we kunnen haar niet op deze manier de gang op schoppen, hoe graag ik nu onmiddelijk ook met je alleen zou zijn...''

Zijn ogen schoten naar achteren en hij zag de potjes staan, van hem afkomstig. Die waren allebei al bijna leeg, maar wat het opvallendste was was wel dat ze ietwat verschoven waren. Waarom was dat? De enige die dat had kunnen doen was de psychoot Yagami. In een vlugge beweging nam hij één van de plastic potjes en hield die naar voren, ze aan Yagami tonend. Op een kalme, ietwat neerbuigende, vriendschappelijke toon, alsof hij het tegen een klein kind had begon hij: ''Yagami, zijn dit jouw medicijnen? Ja hé.. Heb je je niet aan je dosis gehouden? Weet je nog wat je aan mij vroeg daarstraks? Je vroeg of ik binnen wilde komen, omdat je vriendin pijn had en je hulp nodig had. Ik zie hier niemand, maar jij zag haar wel, hé?'' Met een korte blik op Light liet hij zien dat hij maar hoopte dat dit goed zou gaan, met dit overduidelijk gestoorde meisje. ''Zeg, zullen Light en ik jou en je vriendin anders naar jullie kamer brengen, zodat jullie lekker kunnen gaan slapen?'' Het was bizar hoe perfect zijn stem een balans vond tussen het zogenaamd meegaan in Yagami's gekte en het afstandelijke, omdat ze toch een eng meisje met waanbeelden bleef.


[Duuuus ik heb mijn best gedaan om er wat logisch van te maken, hoop dat het gelukt is. Arme Yagami wordt van vanalles beschuldigd, I'm sorry :}]

Met knarsende tanden moest ze toehoren hoe twee jongens haar de les voorlazen. Ze was vijftien, niet meer een klein kind, dat iedere dag wanneer niemand keek een paar koekjes uit de snoeppot stal om vervolgens het fantasievriendinnetje de schuld te geven. Ze baalde inwendig er ontzettend van dat zij dit had laten gebeuren. Diep vanbinnen wist zij dat het helemaal niet haar schuld was geweest, afgezien van het in de nacht ronddwalen.
Zo te horen viel er niet te discussiëren met deze mensen. Light -hem Yagami noemen ging net iets te ver- kon ze niet kwalijk nemen. Hij had haar nog geprobeerd te helpen. Kon hij er wat aan doen dat Dominic hem allemaal leugens vertelde.
Ze deden haar ergens denken aan een groepje uit haar oude klas. Het was vanaf het begin tot het einde een rare klasje geweest. De eerste twee jaar waren op het feit dat de meiden en de jongens van elkaar gescheiden waren redelijk normaal en ongemerkt weggeglipt. In de zomer naar het derde  schooljaar hadden twee van haar vriendinnen echter ruzie gekregen op vakantie. Betreurenswaardig liep het niet goed af, zoals in sprookjes. En ze leefden niet lang en gelukkig, want de klas werd naarmate de tijd verstreek steeds meer in twee kampen verdeeld. Uiteindelijk kwam het er op neer dat de ene groep de mensen waarvan zij dachten dat die tot die andere groep hoorden, haatten zonder een echte reden. Dat was ook bij Yagami zonder te willen ook gebeurd. Aan het einde van het derde schooljaar had zij zich daarbij neergelegd.

Zonder te willen was zij helemaal opgegaan in de gedachtes en herinneringen over het leven op haar thuisplaneet, totdat een leeg potje haar voorgehouden werd. 'Yagami, zijn dit jouw medicijnen? Ja hé.. Heb je je niet aan je dosis gehouden? Weet je nog wat je aan mij vroeg daarstraks? Je vroeg of ik binnen wilde komen, omdat je vriendin pijn had en je hulp nodig had. Ik zie hier niemand, maar jij zag haar wel, hé?' De betekenissen van de woorden waren op zich niet zo erg. De toon die Dominic gebruikte, deed het hem echter.
De oplaaiende irritatie maakte dat zij even niet helder kon nadenken. Hij wist precies hoe hij de bloed vanonder haar nagels vandaan moest halen. Fijn, als hij een mentale zieke wilde, kon hij die nu krijgen.
'Weet je, je hebt gelijk. Je hebt gelijk.' Zonder haar blik af te wenden haalden ze een handjevol losse pillen uit haar broekzak. Ze glommen haar -bijna glimlachend- tegemoet, badend in het licht van het peertje. De hele inhoud ging rechtstreeks haar maag in.
Twee, vier, vijf minuten verstreken. Ze voelde zich nog niet slechter of beter. 'Ik voel me nu al veel beter.' De sarcastische ondertoon probeerde zij zo goed mogelijk te onderdrukken. Niet nu, het was nu niet het moment om cynisch te gaan doen.

Yagami keek voor de tweede keer Light recht in de ogen aan. 'Bedankt voor je hulp...' Deze keer meende zij het wel oprecht. Met opzet zei zij je in plaats van jullie. Haar bedankje was alleen voor hem, omdat hij een poging gewaagd had om de deur open te krijgen. Wat zonde dat hij het vermoedelijk nooit zou herinneren. Het enige wat telt, is dat hij de deur open gekregen heeft. Weliswaar op een andere manier dan gedacht, maar toch.
Inmiddels waren de mogelijk consequenties in haar hoofd opgestapeld. Er was nu geen ontkomen aan. In het ergste geval zou ze de tweede persoon in deze kamer zijn die buiten bewustzijn zou gaan. Als dat zou gebeuren, liever alleen in een afgesloten toilet hokje, dan hier. Wellicht was het verstandig te vluchten... nu het nog kon.

Dominic verstrengelde zijn vingers in die van hem, just so perfect. Maar was dit wel wat Light wou? Hij had zich al eerder overgelaten aan de lusten van Dominic, maar was dat juist niet wat hem in de war had gebracht? Wou hij de lust? Was Light niet terug gekomen om het over een andere boeg te gooien? Had Light zichzelf niet al voor hij de shuttle in stapte voorgenomen om het niet meer aan te gaan pappen met Dominic? Hij had een ander doel voor ogen gehad, een ander doel wat hem alleen maar wanhopiger had gemaakt. Maar toch liet hij zich weer meeslepen door de kleine maar perfecte handelingen van Dominic. Die jongen wist gewoon hoe hij het hart van een warhoofd op hol kon laten slaan, en zo ook die van Light. De arme naïeveling had namelijk helemaal niets door van de manipulaties die de handsome boy op hem uitoefende.

Dominic gaf hem als klap op de vuurpijl ook nog een kus op de wang, als Light nog niet verknocht was, dan nu wel. Des te meer het hem dan ook teleur stelde dat Dominic niet meteen de kans greep om samen alleen te zijn. Hij wou haar zelfs helpen. Als Light nog geen haat had tegen de meid dan had hij het nu wel. Hij kon haar bloed wel drinken, onder genot van een ik lust je rauw.

Als een klap in zijn gezicht, kwam de kreng hem nu ook nog bedanken. Waarvoor zei ze er niet bij, maar het zal vast wel sarcastisch bedoeld zijn, like hello? Nu kon hij ook nog niet eens terugreageren als een bitch, omdat hij dan als kwade overkwam. Terwijl zij gespeeld of niet gespeeld nu echt dankend overkwam. Alleen al door dit haatte hij haar, tot op het bot.

En waarom had ze eerst die pillen staan slikken? Light was al bijna vergeten hoe ziek sommige mensen hier konden zijn. Niet lichamelijk, maar mentaal. "You've just blown you own argument away. Niet geesteziek, maar nu slik je jezelf een overdosis?!" Well... like Light cared. Hij moest haar nu echt even niet meer zien, anders zou hij de rest uit de potjes pillen ook nog in haar strot douwen.

"I think it's better for me to leave. I need to unpack my stuff etc. Than you can get the full attention of Do." Zei hij het nou echt met een jaloerse ondertoon? Alsof hem het wat kon schelen. Light pakte zijn koffers in de hand en liep richting de deur...

En daar ging ze. Dom kind maakte een domme fout. Het was net een aapje, als je maar lang genoeg met een stokje prikte zou ze vanzelf bewegen en een kunstje doen. Yagami deed haar kunstje vol overgave, zo knap. Ze slikte meer pillen in één keer dan Dominic verspreidt over 24 uur deed. Oh, this was going to be good..

Hij was benieuwd naar de bijwerkingen, de effecten van zijn medicijnen op een 'gezond' en uiterst naïef kindje. Ze zou er nu nog niets van merken, maar de medicatie was bedoelt als hevig middel om woedeaanvallen in te perken en depressies weg te houden. Het vertraagde je reactievermogen, kon mogelijke illusies en nachtmerries tot gevolg hebben. Het remde al je gevoelens, pijn, honger, woede, verdriet. Als een verstikkende deken die je onwillend toedekte. Dominic grijnsde lichtjes, toe maar.  
'Ik voel me nu al veel beter.' Hij knikte. ''Ah, dat is mooi. Yagami..'' Je voelt je beter.. Nu nog wel. Nu nog wel, ja.  Hij kon niet wachten tot ze begon te kronkelen van pijn, tot de overdosis aan stoffen haar tere lichaampje aanviel. Misschien zou ze wel sterven aan de gevolgen, oh ja, dat zou fantastisch zijn. Beetje jammer dat ze dan met wat onderzoek zouden ontdekken dat het zijn medicatie was, maar hij had altijd nog de dwaze Light om voor hem te getuigen dat het niet zijn schuld was.

Daar klonk mini meisje weer. 'Bedankt voor je hulp...' Serieus? Ze was zo dom om Light te bedanken? De drama king die haar beschuldigd had zonder te kijken naar redelijke verklaringen? Die idioot werd bedankt? Zeer grappig. Light en Yagami. Bah. Imbecielen. Gelukkig zat er nog"You've just blown you own argument away. Niet geesteziek, maar nu slik je jezelf een overdosis?! I think it's better for me to leave. I need to unpack my stuff etc. Than you can get the full attention of Do."

Zucht. Die kwam wel weer terug. Of hij zou hem weer opzoeken. ''Wacht, Light.. Mag ik alsjeblieft morgenavond langskomen? Dan zal ik je officieel terug verwelkomen.'' Eerst wachtte hij op antwoord, maar daarna richtte hij zijn ogen weer op Yagami. Light zou morgen zijn volledige aandacht wel krijgen.
''En- voel je al iets?'' vroeg hij kalmpjes aan Yagami, zich iets in haar richting verplaatsend, zodat hij tussen haar en de deur stond. ''Iets geks?'' Vanbinnen kon de sadistische jongen niet wachten tot ze hem zou laten zien wat er gebeurde als je een paar pilletjes te veel nam.

{Sorry voor dit flutje}

’You’ve just blown your own argument away. Niet geesteziek, maar nu slik je jezelf een overdosis?! I think it’s better for me to leave. I need to unpack my stuff etc. Then you can get the full attention of Do.’ Wat stom van haar. Dat had ze inderdaad niet moeten doen. Ze was vandaag zeker niet erbij. Zo snel als haar mond open was gegaan, sloot zij hem ook weer. Dit was niet het moment om aan zijn mouw te gaan trekken en het wanhopige meisje te spelen. Geen kans dat hij haar zou helpen, laat staan haar met zich mee naar buiten zou slepen.
‘Wacht, Light... Mag ik alsjeblieft morgenavond langskomen? Dan kan ik je officieel terug verwelkomen,’ was Domincs antwoord op Lights vertrek. Onder normale omstandigheden hadden hier vele grappige gedachtes en opmerking uitgerold. Maar op dat moment kon ze niets anders dan inwendig met haar ogen rollen.

‘En- voel je al iets?’ Hij deed een paar stappen richting haar, terwijl zij de afstand tussen hen weer probeerde te vergroten. Een snelle blik over haar schouder heen vertelde haar dat ze zo nog tegen de kast aan lopen zou. Halverwege haar pas draaide zij zich om. Zo hoefde zij hem ook niet meer aan te kijken. ‘Iets geks?’ Hij zou zeker geen antwoord krijgen. Ze zou hem negeren, geen woorden aan hem verspillen. Haar vingers gleden nogmaals over de doosjes heen. Haar gedachtes schoten alle kanten op. Hoe zij hier het snelst uit weg kon zien te komen en hoe snel ze dit hele gebeuren vergeten wilde. Een direct gevecht zou zij niet winnen. Ze moest het echt hebben van het verrassingselement en haar snelheid. Misschien dat de twee jaren  biologie- en scheikundelessen haar kans op succes zouden kunnen vergroten, alhoewel ze geen idee had hoe. Ze zat wel in een opbergruimte, vol met medicijnen.
Net op het moment dat zij richting de deur wilde bewegen, begonnen de medicijnen zijn tol te eisen. De eerste paar minuten voelde zij zich leeg, hol. Het was niet hetzelfde als een paar jaar terug, maar wel vergelijkbaar. De hoofdpijn was echter nog steeds aanwezig. Plotseling leken de pakjes aspirines in haar dij te prikken. Medicatie met elkaar mengen, was nooit een goed idee. Vooral onbekende medicatie. Aan de andere kant begon het nu wel heel irritant te worden... Met een trillende hand probeerde zij er een tablet eruit te krijgen. Het stripje dacht er anders over en vloog uit haar hand.
De gedachte dat het allemaal maar een droom was spookte plotseling door haar hoofd heen. Haar dromen bevatten allemaal een zekere vaagheidfactor met een snufje horror erdoorheen geroerd. Des te meer zij er over nadacht, des te logischer het begon te klinken. Voor de zekerheid kneep zij zichzelf in haar arm. Geen pijn, helemaal niets... De tweede keer besloot zij het wat extremer aan te pakken. Zonder er een tweede keer over na te denken werd haar horloge op de grond gesmeten, een mooi stukje glas eruit gepakt en werd het langs haar arm gehaald. De rode bloeddruppels, die meteen verschenen, voelden vertrouwd aan. Het was lang geleden dat ze voor het laatst gedaan had. Zeker een anderhalf jaar. En nog steeds geen pijn. Haar ogen volgden gefascineerd de bloeddruppels. Drup, drup, ze dropen op de vloer neer. Toegegeven, haar hersenen waren zeer goed in realistische omgevingen creëren. Jammer dat hetzelfde niet gold voor de gebeurtenissen zelf. Een hoopje medicijnen inslikken enkel, omdat ze uitgedaagd was door een duistere jongen klonk niet realistisch. Eerder als een slecht verhaal, geschreven door iemand met een writer’s block. Dit was dus een lucide droom en in feite zou ze zich hier gewoon een weg uit kunnen denken. Ze probeerde een helder beeld van een weide bezaaid met vergeet-mij-nietjes voor haar geestesoog te krijgen. Haar ogen gingen weer open. Was het gelukt? Nee, zij was nog steeds in het stinkende hok. Het stukje glas nog steeds in haar ene hand, de pakjes aspirines nog altijd in haar broekzak en de doosjes lagen geduldig op de grond te wachten. Waarom ging die verdomde wekker nooit, wanneer je het nodig hebt?