Adem kwam hem bijna tekort. Waar zijn longen normaal genoeg lucht naar binnen konden zuigen en waar hij een grote longinhoud had door het vele sprinten en sporten, voelde hij zich nu alsof hij nauwelijks adem kreeg, alsof hij adem door een rietje haalde. Al de hele dag had hij het gevoel gehad dat hij kon stikken, dat hij elk moment kon flauwvallen door het gebrek aan adem. Hij werd er duizelig van, hij werd er nog zieker van en hij had het gevoel dat hij deze griep niet zou gaan overleven...
Stiekem overdreef Nate heel erg graag. Verminder de dramatische factor in het bovenstaande verhaal met tien en dat was Nate's situatie. Waar hij het gevoel had dat hij bijna niet kon ademhalen, was het slechts een verstopte neus en een aan de binnenkant opgezwollen keel. Zijn neus zat gewoon compleet dicht en elke ademhaling door zijn neus voelde alsof hij neusdoppen in had en deze naar binnen probeerde te snuiven. Hij kon niet ademhalen door zijn neusgaten, dus moest hij ademhalen door zijn keel, maar ook dat voelde naar door zijn pijnlijke keel. Het waren niet zulke diepe ademhalingen als normaal, maar het ging nog gewoon. De pijn was echter irritant. Nate beschreef het gevoel van zijn keel als ''geschuurd door schuurpapier en dan in de woestijn gelegd om te drogen voor een aantal dagen''... Voor zover dat kon.
Gekleed in een dikke sweater met zijn handen in de mouwen en zijn kin weg gegraafd in de dikke kraag liep hij door de gangen richting de ziekenzaal. Zijn stappen waren traag, lui, niet erg in de stemming om Nate's lichaam te transporteren maar toch werkende omdat hij nu eenmaal ziek werd van de griep. Figuurlijk dan. Hij haatte het om verkouden te zijn, hij haatte het om met een verstopte neus en een belachelijk slechte ademhaling rond te lopen en hij haatte het nog meer dat hij die idiote beslissing had genomen om te gaan rellen bij het stille meer, sinds hij het leuk vond om mensen in het meer te gooien, maar niet nadacht over de mogelijke twists daarbij. Wat uiteindelijk had betekend: de jongen had hem meegetrokken, zo het meer in. Daar was het stoeien nog even verder gegaan, allebei in gevecht met als doel om de ander te verdrinken, maar uiteindelijk had een watermagiër ze het water uitgegooid en kwamen de leraren om de boel te sussen. Resultaat: Nathan was kletsnat geweest, het was 5 graden buiten en hij moest nog op het kantoor van het schoolhoofd zitten in die kletsnatte bui. Wel, daar werd Nate niet blij van, zeker niet omdat hij nu de gevolgen ervan zag.

Er kriebelde iets aan zijn neus. Of nee, er kriebelde eigenlijk niets aan zijn neus. Niets fysieks in ieder geval. Het voelde als die bekende kriebel wanneer er een nies op zou komen dagen, een kriebel die men altijd wegsnoof in een poging om de nies te stoppen. In Nate's geval kon hij hem niet wegsnuiven, sinds zijn neus verstopt was en moest hij eraan toegeven. Hij voelde tranen in zijn ogen opwellen en zijn mond al licht open gaan, waarna hij vlug een hand voor zijn mond sloeg en met een schok van zijn lichaam hard nieste. Zijn bovenlichaam boog wat naar voren, zijn ogen sloten zich en zijn ademhaling verliet zijn lichaam in een vlugge stoot.
'Eugh, god damn it.' mompelde Nate en haalde zijn neus op, wat niet echt ging. Hij zuchtte in lichte frustratie en liep verder naar de ziekenzaal. Hij hoopte dat de dokters iets aan de verkoudheid konden doen, want hij haatte het absoluut. Hij liep in slome passen verder en keek op toen hij aankwam bij de grote deuren, die half open stonden. Nietsvermoedend liep hij zo naar binnen, om dan de blik van een andere leerling te ontmoeten. Hij had hem wel eens gezien, maar had er nooit over nagedacht om hem aan te spreken. Gewoon omdat hij er wat... vreemd uitzag. Hij had lang grijs haar, elektrisch groene ogen en hij leek soms alsof hij uit een andere tijd kwam. Maar zoals Nate binnen de tijd hier op SSA had geleerd: schijn bedroog.
'Hey, heb jij één van de dokters gezien?' vroeg hij, zijn stem ietwat schor. Hij schraapte zijn keel even en trok wat aan zijn kraag, alsof zijn keel te weinig lucht kreeg. 'Sorry, ben nogal verkouden. Een duik in het meer nemen was achteraf gezien een slecht plan.'


Sorry voor de laatheid.

Hij wou hier niet zijn. De ziekenzaal was een plaats die hij het liefste wou vermijden, ondanks dat hij toch elke keer langs moest komen vanwege gekneusde gewrichten of blauwe ogen. Hij had een gloeiende hekel aan dokters en hun apparatuur en al helemaal als ze een bepaalde persoonlijkheid hadden - of beter gezegd: geen persoonlijkheid. Nathan had zich al een paar keer laten behandelen door de dokter en hij kon niet bepaald zeggen dat de man hem blij maakte of gerust stelde. Het tegenovergestelde juist. Dat gold niet alleen voor hem, maar voor alle doktoren. Ze hadden iets waar hij gewoon niet tegen kon, waar hij bij rilde en waar hij zich compleet ongemakkelijk bij voelde. De man was er nu echter niet en het deed hem afvragen of hij niet gewoon de berging moest doorzoeken naar een medicijn. Hij wou niet weer onderzocht worden, zeker niet omdat hij zo langzamerhand een vaste patiënt werd en hij kon zich voorstellen dat dat niet erg op prijs werd gesteld. Tuurlijk, een schooldokter moest voor de leerlingen zorgen, maar Nathan zou er ook gek van worden om steeds de minimalistische wonden van een roekeloze leerling te behandelen.

De andere leerling die ook in de zaal stond, was compleet anders dan hij zelf was. Hij zag er niet bepaald uit als iemand van deze tijd en had waarschijnlijk heel andere interesses dan hem, waarschijnlijk literatuur of kunst - saaie interesses volgens hem. Waarom hij hier stond, wist hij niet. Hij leek niet echt ziek, tenzij hij iets als medicijnen moest ophalen of iets dergelijks. 'Misschien moeten we even wachten.' zei hij kort, niet echt van plan om nu behoorlijk naar te gaan doen. De jongen had niks gedaan of gezegd waar Nathan zich aangesproken of beledigd bij voelde en pesten was nu even niet iets waar hij zin in had. Hij zou zijn woorden niet eens volledig af kunnen maken of hij zou niezen. Niet erg indrukwekkend.

Net toen hij iets anders wou zeggen, werd zijn aandacht getrokken naar een persoon die de ziekenzaal betrad. Eerst vermoedde hij dat het de dokter was, maar het bleek een zwartharig meisje te zijn. Normaal zou hij haar wel een charmante glimlach hebben geschonken, maar dit meisje was anders. Haar stappen waren slungelig, klunzig en wiebelend, haar houding was alles behalve in orde en haar uitdrukking... Haar uitdrukking stond vijandig, vuil, alsof ze een stuk afval aankeek en het probeerde te verbranden met haar blik. Als het echt kon, was het afval zeker een hoopje as geweest.
Nathan had voor eens echt geen idee van wat hij had gedaan. Hij had het meisje maar een paar keer in de gang gezien, maar had voor de rest niets tegen haar geplot. Ze was geen doelwit van hem, ze was niet eens een bekende. Zag ze hem aan voor een ander persoon of was aan het acteren? Zelfs na haar woorden werd het niet veel helderder. Ze stond recht voor hem, haar blik op hem gericht en haar lichaam iets te dichtbij de zijne. Hij rook onheil, hij kende de geur maar al te goed. 'Zeg, ik weet niet waar je het over hebt, maar ik weet toch--' Met een ruk trok het meisje aan zijn shirt en siste een woord in zijn gezicht. Hij fronste en pakte haar hand vast, klaar om deze los te wrikken. 'Hey, ik heb jou niets gedaan, oké? En als ik al iets heb gedaan, wil ik horen waar je me in fuck's naam van verdenkt.' Gavrill leek het meisje te kennen, want hij legde zijn hand op haar schouder en zei haar naam. Hij keek de jongen even aan en keek weer terug naar het meisje genaamd Avaritia. Oh, als hij eens wist wat er ging gebeuren, dan had hj hier helemaal niet willen zijn.

Rode woeste ogen boorden zich in de zijne, de robijnen kijkers koud en kil als metaal, maar woedend als een heuze vlammenzee, alsof ze hem probeerde te verbranden met enkel haar blik en hem mee wou slepen naar de onderwereld waar hij eeuwig moest branden. Hij was gevangen door haar blik en kon voor een moment niet wegkijken. Hij voelde iets naars, iets heel naars bij haar in de buurt. Hij wist niet of het aan hem lag, maar de atmosfeer om haar heen was… anders… Killer, enger, obscuurder… Zelfs iemand zo down-to-earth als Nathan kon voelen dat ze geen goed nieuws betekende.
Desondanks bleef hij stevig in zijn schoenen staan, zijn grip nog even strak als eerst en zijn uitdrukking niet minder fel. Ze gaf hem misschien een verkeerd gevoel, maar hij zou zich daardoor niet gek laten maken. Hij probeerde, hij probeerde zo hard om haar blik te vermijden, maar zijn zeeën van blauw bleven op haar ogen gericht.

Plotseling vertoonde het meisje een verandering in haar gedrag. Haar grip om zijn kraag verdween langzaam en de haat op haar gezicht zwakte af tot op het punt dat er niets over leek te zijn. Zijn blik ging naar haar ijskoude hand, die nu op de zijne lag en bijna geruststellend voelde, ondanks de kou. Haar stem klonk zacht, treurig en toen Nathan op keek zag hij niets anders dan een spijtige uitdrukking op haar gezicht, bedekt met een dikke triestige laag van lieflijkheid. En Nathan viel ervoor, hij geloofde haar. Hij geloofde dat het een misverstand was en ze er niet bij was geweest met haar hoofd – iets vertelde hem sowieso al dat er een steekje bij haar los zat.
Zijn grip om haar hand verzwakte tot op het punt dat zijn hand losjes om die van haar lag. Hij hield haar nog even vast, gewoon voor het geval dat. ’Ah, het is niet erg, maar pas—‘ Zijn zin liep tot een eind op het moment dat hij die wilde woeste blik weer op haar bleke gelaatstrekken zag. Hij wou zich terug trekken, terug deinzen en afstand van haar nemen, maar ze greep zijn hand weer vast in een ijzeren greep en trok zijn wijs- en middelvingers ver naar achteren.

De kraak was het meest misselijkmakende geluid ooit. Hij had vaak dingen gebroken, maar nog altijd werd hij niet goed van het geluid en het gevoel. In reflex trok hij zijn hand terug, uit zijn keel steeg een kreet van pijn op die door de ziekenzaal galmde. Hij deinsde naar achteren en hijgde lichtelijk, de pijn dominant aanwezig in zijn hand. Het was gruwelijk, alsof messen in zijn hand werden gestoken en steeds opnieuw zijn vlees doorboorden. Hoe vaak hij zijn botten ook zou breken, hij zou nooit aan die pijn wennen. ’Y-You bitch!’ riep hij pissig uit en keek op van zijn vreemd gevormde vingers naar het meisje. ’Who the fuck do ya think ya are!?’ Hij kon zijn vingers niet meer bewegen, dus liet hij ze slechts hangen en raakte ze verder niet aan. Dat zou het alleen maar erger maken. Hij wou haar wat aandoen voor het breken van zijn vingers, maar dan zou hij een meisje pijn doen… Maar hij wou ook niet nog verder letsel oplopen… Hij moest haar gewoon wegjagen, ervoor zorgen dat ze uit zijn buurt bleef en ook zou blijven. Hij verwachtte niet dat ze verder wat zou kunnen doen. Het acteren was een slimme act geweest en ze had hem net op een onoplettend moment gepakt. Nu zou hij er niet voor vallen en moest hij haar weg zien te krijgen. ’You stop that bullshit!’ Gepaard met die woorden ging hij vlug naar voren en gaf haar een flinke duw met zijn onderarm, zodat ze om zou vallen. Hij wachtte niet en snelde achter haar aan om met zijn hand haar schouder tegen de grond te drukken. Niet twee schouders, maar één. ’Je hebt twee keuzes: je gaat hier nu weg, dan zal ik je verder niets doen, of je blijft, dan zorg ik er wel voor dat je weg gaat.’ Hij keek haar dringend maar fel aan. ’Jouw keuze.’

I tried. EPIC FAIL.