Soms kon ze echt beter haar grote mond maar gewoon houden. Ze wist het. Het was een probleem, dat wist ze ook. Daar werd ze meerdere malen aan herinnerd. Maar mensen zonder ook maar enige vorm van zelfkennis, dat was ook een probleem. Eigenlijk, als je er zo ver dacht, had Aislin die arme jonge geholpen door hem wat meer in de realiteit te zetten. Haar woordkeuze was daarbij misschien wat… tactisch onverantwoord geweest, maar het ging om het idee, toch? Eigenlijk had ze hem gewoon geholpen, als een nobele medestudente. Ze had een goede daad verricht! En soms moest je jezelf opofferen voor goede daden, de klappen opvangen. Letterlijk. Ja… alsof ze het zelf geloofde.
Opweg naar de ziekenzaal hield ze het wc-papier tegen haar neus gedrukt. Per seconde werd het witte vel rooier en rooier. Met haar vrije hand streek ze zachtjes langs haar onderlip en over de scheur die erin geslagen was. Hij sloeg niet als een wijf, dat was in elk geval één ding. Godverdomme, wat deed dat zeer! En ze durfde voor nu niet eens aan de zere, blauwe plek net iets onder haar rechteroog te zitten. Het kloppende gevoel zei haar al genoeg; afblijven! Hopelijk hadden ze de coolpacks op voorraad, anders zou ze een flink ei op die plek hebben, morgen in de ochtend.

Aangekomen, met bloed wat langs haar vingers en op haar –ooit witte- shirt druppelde, keek het meisje zoekend de grote, lege zaal rond. “Hallooooooo!?” riep ze. Geen antwoord. “Helloooow, medical attention? Iemand? Nu, graag? Ja? Neeee? Niemand? Oké…” Een diepe zucht vloog tussen haar bebloede lippen vandaan. “Dan zoek ik het zelf wel uit,” gromde ze. Wat was dat toch? Altijd als je iets of iemand nodig had, waren ze in geen mijlen te bekennen. Vreemd toch hoe dat altijd werkte. Alsof het lot z’n middelvinger op die manier naar je opstak. Of karma, maar net waar je in wilde geloven, natuurlijk.
Goed, tijd om maar even rond te neuzen. Opzoek naar verbandjes, ijszakken en misschien andere, leuke souvenirtjes. Want wie weet wat voor een gekke dingen je allemaal wel niet kan vinden in een ziekenzaal? Misschien kon ze ergens wel een mondkapje of iets dergelijks vinden. Dan kon ze eng gaan lopen doen bij de rest van de studenten, doen alsof ze één of andere, besmettelijke ziekte had, maar dat ze uit quarantaine ontsnapt was. Of spuitjes met naalden zo dik als je pink en dan maar achter mensen aanrennen als een gestoorde maniak. Pfahaha, de mogelijkheden die allemaal open voor haar lagen. Eigenlijk was het zo best een geluk dat er niemand anders aanwezig was. Dan kon ze lekker rond gaan neuzen zonder dat er naar omgekeken werd. Héérlijk, een geluk bij een ongeluk! Maar éérst, moest ze natuurlijk even een zak ijs op die plek op haar gezicht leggen en van die bloedneus af. Ze begon daarbij al aardig misselijk te worden van die constante smaak van het bloed in haar mond.
Opnieuw drukte Aislin het bebloede papier wat steviger tegen haar neus, terwijl ze begon aan haar zoektocht. Nieuwsgierig trok ze verschillende kastjes en laatjes open, maar sloot geen enkel deurtje tijdens haar zoektocht. Wat een troep kwam ze overal tegen… En zoveel verschillende soorten medicijnen, met namen die ze niet eens ging probéren uit te spreken. Dat waren pas echte tongbrekers.

---
And karma has you hanging on by a string
No one owes you anything